Władysław Szlengel

Magdalena Stańczuk

Władysław Szlengel, fot. dzięki uprzejmości Zydowskiego Instytutu Historycznego

Władysław Szlengel – poeta, publicysta, satyryk, aktor estradowy – urodził się w 1914 roku w Warszawie. Przed wojną był autorem tekstów do znanych szlagierów muzycznych, jak np. “Jadziem Panie Zielonka”; był najważniejszym poetą getta, nazywany “kronikarzem tonących”, zginął 8 maja 1943 roku podczas powstania w getcie.

Stolica całkowicie zdominowała twórczość Władysława Szlengla – szczególnie związany był z Wolą, przez większość życia mieszkał w kamienicy przy ul. Waliców 14. Jego ojciec zajmował się malowaniem plakatów reklamowych do kin. W 1930 roku przyszły poeta ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców miasta stołecznego Warszawy.

Już tam odkrył, że ma talent do rymowania i bardzo szybko znalazł sposób na dotarcie ze swoją twórczością do dzienników i tygodników, a także teatrów rewiowych.

Od początku lat 30. do wybuchu wojny współpracował z “Naszym Przeglądem”. W drukowanych tam utworach, m.in. “Kol Nidre”, “Nihil Novi”, “Wiosna na ulicy Pawiej”, “Sukoth”, “Sklepiki”, “Płyną okręty”, podejmował problemy żydowskiego losu, którego wyrazem była tułaczka, poczucie samotności i narastającego zagrożenia. Ważnym dla Szlengela tematem była też ojczyzna, ukazywana głównie przez miłość do Warszawy, oraz tradycja odnajdywana w żydowskich świętach. Wiersze pisane prostym językiem, często w tonacji półżartobliwej, pozostawały w kręgu poetyki skamandrytów.

Szlengel publikował także w tygodniku satyrycznym “Szpilki” (“Precz z Kolumbem”, “Małżeństwo dyktatora”), a jego teksty o tendencjach politycznych ukazywały się w “Robotniku” (“Ballada o dyktatorze i tłumie pod balkonem”) i lwowskich “Sygnałach” (“Opowieść o muzykalnym generale”). Pisał wyłącznie po polsku. Szczególnie upodobał sobie twórczość kabaretową. Przed wojną tworzył skecze dla teatrzyku “13 Rzędów”, w 1939 roku współpracował z “Ali Babą” i “Tip Topem”.

Władysław Szlengel był również płodnym i znanym autorem tekstów piosenek. Spod jego pióra wyszły takie szlagiery jak “Jadziem Panie Zielonka” czy “Panna Andzia ma wychodne”.

We współpracy z Józefem Lipskim, z inspiracji filmem “Tango Notturno”, napisał w 1938 roku piosenkę pod tym samym tytułem. Poeta dołączył też do grona kabareciarzy, którzy wspierali rynek filmowy. Dla filmu “Vivere” w reżyserii Guido Brignone ułożył piosenkę “Wróć do mnie moja mała”.

Po wybuchu drugiej wojny światowej Władysław Szlengel wraz z żoną przedostał się do Białegostoku, gdzie pod okupacją sowiecką podjął pracę w powstałym w grudniu 1939 roku Białostockim Teatrze Miniatur. Jako autor i konferansjer występował z teatrem na przełomie lat 1939-1940 w Grodnie, Pińsku i Nowogródku. Zapewne na początku 1940 roku wrócił do okupowanej przez Niemców Warszawy. Ulicę Waliców, przy której mieszkał, włączono 16 listopada do warszawskiego getta.

Na skutek rasistowskich rozporządzeń warunki bytowe artystów, którzy zmuszeni zostali do przeniesienia się do żydowskiej dzielnicy zamkniętej, bardzo się pogorszyły. Sytuacja materialna literatów również przedstawiała się dramatycznie. Odczyty, referaty, wieczorki i poranki artystyczno-literackie ze śpiewem i recytacją to tylko niektóre inicjatywy, które pisarze podejmowali w celach zarobkowych.

Szlengel miał to szczęście, że nie był wyłącznie pisarzem. Zarabiał na życie w mieszczącej się przy ulicy Leszno 2, “Café Sztuka”, najpopularniejszej, najbardziej prestiżowej kawiarni literackiej goszczącej najambitniejszy kabaret getta. Występował w znakomitym towarzystwie: doskonałego poety Leonida Fokszańskiego, satyryka i piosenkarza Józefa Lipskiego oraz popularnego autora i dyrektora przedwojennych teatrów rewiowych Andrzeja Własta. W “Sztuce” śpiewały: znana już przed wojną Wiera Gran, Diana Blumenfeld, Pola Braunówna oraz nazywana „słowikiem getta” młodziutka Marysia Ajzensztadt. Akompaniowali im tworzący świetny duet fortepianowy: Władysław Szpilman i Artur Goldfeder.

Największą atrakcją lokalu był polskojęzyczny satyryczny kabaret zatytułowany “Żywy dziennik”. Ta cotygodniowa mówiona kronika getta cieszyła się ogromną popularnością, w dużej mierze dzięki pisanym przez Szlengla żywym i barwnym językiem wierszom oraz wygłaszanym przez niego dowcipnym i błyskotliwym monologom. Szlengel nie oszczędzał nikogo: żydowskiej policji, służby porządkowej, stosunków panujących w gminie. Był niekwestionowaną gwiazdą kawiarni na Lesznie, przyciągał widzów. Pisał sporo – dla siebie i dla kolegów. Występował w dialogach razem z Józefem Lipskim, a w marcu 1942 roku stworzył postać posługującego się szmoncesową polszczyzną Majera Mlińczyka, 42-letniego żydowskiego kupca, którego przygody śmieszyły słuchaczy w 15 felietonach aż do stycznia 1943 roku. Napisał też kilka tekstów, które z muzyką skomponowaną przez Władysława Szpilmana weszły w skład “żelaznego repertuaru” Wiery Gran, w tym największy jej przebój “Jej pierwszy bal”.

Kawiarniany wątek życia Szlengla zakończyła Wielka Akcja wywożenia do obozów zagłady warszawskich Żydów zorganizowana między lipcem a wrześniem 1942 roku. Ofiarami masowych wysiedleń padła większość autorów “Mówionego Dziennika”. Jeden ze swoich najbardziej przejmujących wierszy, “Kartka z dziennika akcji” z 1943 r., artysta poświęcił najsłynniejszym ofiarom Wielkiej Akcji, Januszowi Korczakowi i jego podopiecznym, jako pierwszy utrwalając i upamiętniając wymarsz Starego Doktora z dziećmi na Umschlagplatz.

Szlengel uniknął losu przyjaciół i trafił szczęśliwie do szopu szczotkarzy – jednego z niemieckich przedsiębiorstw, które wykorzystywały pracę niewolniczą Żydów do swoich potrzeb. Wraz z żoną poeta został przydzielony do mieszkania przy ul. Świętojerskiej 34, a tam bez reszty oddał się pisaniu. Wskrzesił, już w pojedynkę, pełen satyry społecznej “Żywy dziennik”, którego dalsze numery odczytywał na sobotnich wieczorkach literackich. Występował w innych warsztatach, zdecydował się również na wydawania swoich wierszy. Do najbardziej znanych należą m.in. “Okno na tamtą stronę”, “Pomnik”, “Rzeczy”, “Kontratak”, “Obrachunek z Bogiem”. Pisane ołówkiem utwory przepisywał przez kalkę na maszynie do pisania, spinał luźne kartki i tak stworzone zeszyciki kolportował wśród publiczności.

Szlengel miał także bardziej ambitne plany pisarskie. Zbierał różne ciekawe dokumenty i notatki z myślą opisania historii życia w getcie, ale akcja selekcyjna u szczotkarzy, zorganizowana 8 stycznia 1943 roku (dokładne sprawozdanie z jej przebiegu zdał poeta w przejmującym prozatorskim tekście “Co czytałem umarłym”), pochłonęła znowu wiele ludzkich istnień i ograniczyła jego pierwotne zamierzenia do stworzenia krótkiej “Encyklopedii Getta Warszawskiego”. Niestety, ta i wiele innych prac pisarza zaginęły. Śmierci nie uniknął także ich autor. Poeta próbował kilka razy opuścić getto, szukał oparcia wśród przyjaciół po aryjskiej stronie, ale bezskuteczne.

Władysław Szlengel zginął w czasie powstania w getcie warszawskim 8 maja 1943 roku. Wraz z żoną i grupą Żydów ukrywał się w bunkrze Szymona Kaca mieszczącym się przy Świętojerskiej 36, we frontowych piwnicach domu zburzonego jeszcze w 1939 roku. Po wykryciu kryjówki przez Niemców majowym rankiem wszyscy jej mieszkańcy – 130 osób – zostali rozstrzelani jeszcze tego samego dnia. Artysta zginął zwyczajnie, bez aury bohatera, bez fajerwerków, podobnie jak miliony bezimiennych ofiar eksterminacyjnej polityki hitlerowców, jak tysiące niewinnych, prostych ludzi, których życie i śmierć zdążył utrwalić w swoich wierszach.

In New Video, Notorious Anti-Israel Group JVP Portrays ‘Jewish Conspiracy to Murder Innocent Americans’

Ben Cohen

A still from the antisemitic “Deadly Exchange” video listing US Jewish organizations “implicated” in police violence. Photo: Screenshot.

The rabidly anti-Zionist and pro-BDS group that styles itself “Jewish Voice for Peace” (JVP) took a step toward open antisemitism this week with the release of a video that blames “Jewish institutions” in America for a “deadly exchange” between US and Israeli law enforcement that has supposedly resulted in the fatal shootings of African-Americans by police officers.

In a comprehensive analysis of the video, Andrew Bennett — a Berlin-based academic who monitors JVP’s activities — noted that while the group has a long history of “indulging” antisemites, its actions could no longer be explained in terms of its long-established role in shielding the BDS movement from accusations of antisemitism.

“On June 4, 2017, JVP intentionally targeted a group of queer youth in a perfidious counter-protest of the Celebrate Israel Parade [in New York City],” Bennett wrote. “The incident was covered fairly extensively in the media, and there is no particular reason to recount the full details here. What went unnoticed but nevertheless caught my eye was what was emblazoned on the JVP demonstrators’ shirts: ‘DEADLY EXCHANGE.’”

Bennett explained that “Deadly Exchange” was “a JVP campaign to blame Jews for police violence in the United States.” Highlighting the fact that police exchange programs exist between the US and Israel — as both nations also have with other countries — JVP’s video stressed the role of Jewish groups (“the majority of the programs are run by Jewish organizations,” the video claims) in running and funding the exchanges.

At the heart of this theory of a “moneyed Jewish conspiracy to murder innocent Americans,” Bennett said, was JVP’s accusation that police tactics in American inner cities were determined by “Israeli military personnel.”

“The Deadly Exchange campaign video continues with a montage of guilt-by-association to blame Israel for the NYPD’s Islamophobic policing, the Trump administration’s increases in deportation rates, and police brutalization of black and brown communities,” Bennett said.

“If there was any doubt as to the antisemitic conspiracism of the video, the narrator’s answer to the question ‘who is responsible for this deadly exchange?’ should remove all traces of it: Those responsible, those deserving of blame, are Jewish organizations,” Bennett concluded.

Despite its self-description as a “Jewish” organization, JVP stands completely outside the common institutions of the US Jewish community. A recent examination of its funding sources by the Israeli watchdog NGO Monitor — based entirely on publicly-available information — demonstrated that JVP “received funding from a broad range of foundations and charitable trusts, many of which, unsurprisingly, also contribute to other organizations promoting active anti-Israel agendas.”

“The largest donations originated with Rockefeller Brothers Fund, Tides Foundation, the Firedoll Foundation, Schwab Charitable Foundation, and the Jewish Communal Fund. Most grants were for amounts less than $30,000,” the NGO Monitor report — “Uncovering the JVP Funding Network” — noted.

JVP’s largest single donor is the Rockefeller Brothers Fund, which provided a two-year grant of $140,000 in 2015. The fund said at the time that its donation was for “general support” of JVP’s “Program Goal” to “Advance Just and Durable Peace.”

Autonomia Palestyńska jest tworem terrorystycznym i tak powinna być traktowana

Guy Milliere
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Prezydent Donald J. Trump powiedział Mahmoudowi Abbasowi to, czego nie odważył się powiedzieć żaden inny przywódca zachodni. Wie, że nie można niczego spodziewać się od Autonomii Palestyńskiej i że misja Jasona Greenblatta nie może się udać. Na zdjęciu: Trump i Abbas na wspólnym oświadczeniu 3 maja 2017 r. w Waszyngtonie. (Zdjęcie: Olivier Douliery-Pool/Getty Images)

Ostatnia rzeź w ziemi Izraela miała miejsce w Halamisz w Samarii 21 lipca. Palestyńczyk zasztyletował żydowskiego dziadka i dwoje jego dzieci. Babcia odniosła ciężkie rany. W Izraelu w niedawnej i nie tak niedawnej przeszłości były niezliczone razy takie ataki.

Podobnie jak w przeszłości tysiące Arabów palestyńskich radośnie święciły morderstwa. Niektórzy rozdawali słodycze.

Mordercę chwaliły władze Autonomia Palestyńska (AP) i Hamas. Gdyby został zastrzelony, natychmiast stałby się męczennikiem islamu. W Ramallah nazwano by jego imieniem ulicę. Jego zdjęcie byłoby na wystawach sklepowych na terytoriach okupowanych przez Autonomię Palestyńską i Hamas, a jego rodzina zostałaby nagrodzona wysoką, dożywotnią „pensją”.

Morderca wyjaśnił swoją zbrodnię chęcią „obrony meczetu Al-Aksa” – którego w rzeczywistości Izrael nigdy nie atakował ani nawet nie groził. Nie ukrywał swojej nienawiści do Żydów. W ostatnim poście na Facebooku określił ich jako małpy i świnie.

Jego matka informowała świat o swojej dumie z syna i jego czynu.

Te morderstwa przyszły po zamieszkach muzułmańskich z powodu zainstalowania przez Izrael wykrywaczy metalu przy wejściach na Wzgórze Świątynne, jakie istnieją w wielu innych meczetach na całym świecie – w reakcji na zamordowanie dwóch policjantów izraelskich przez terrorystów muzułmańskich, którym udało się wnieść broń na Wzgórze Świątynne. Rząd izraelski nie zabronił dostępu do meczetu Al-Aksa; chciał tylko zapobiec dalszym zamachom. To, że można było użyć meczetu jako bazy do zamachów terrorystycznych, uczestnicy zamieszek uważali za normalne.

Rząd Izraela postanowił usunąć wykrywacze metalu, jak również kamery monitorujące, które zostały zainstalowane później.

Chociaż zamieszki ucichły, Izraelczycy zareagowali negatywnie na decyzję swojego rządu: sondaże pokazują, że 77% stanowczo nie zgadzało się z usunięciem wykrywaczy metalu i uważało, że rząd izraelski nie powinien był ugiąć się przed groźbami i zastraszaniem.

Dyrektor odpowiedzialny za public relation z Ośrodka Badań Strategicznych Begin-Sadat z Uniwersytetu Bar-Ilan, David M. Weinberg, powiedział, że potrzebna jest “pilna i zdecydowana akcja izraelska, by pozbawić kierownictwo palestyńskie złudzenia, że mogą zastraszyć Izrael do odwrotu”.

Obecnie kierownictwo palestyńskie ma wszelkie powody do wiary, że nie jest to złudzenie, że terroryzm i przemoc opłacają się. Trudno będzie dowieść im, że się mylą.

Kiedy świat arabski i muzułmański rozpoczynał konwencjonalne wojny, by zniszczyć państwo żydowskie, Izrael, mimo mniejszej liczby żołnierzy, zwyciężał za każdym razem i zdobył reputację niezwyciężonej armii.

W 1964 r. świat arabski i muzułmański przyjął nową strategię. Stworzył Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP). Wojna stała się wojną terroru. Dokonywano nieprzewidywalnych zamachów na Żydów w Izraelu, Europie i Ameryce Północnej i Południowej.

OWP przedstawiała się jako “ruch wyzwolenia narodowego”. Naród został wynaleziony, “Palestyńczycy” – w rzeczywistości zwykli Arabowie – i ten naród OWP miała „wyzwolić”. Zamachy stały się częstsze. Wkrótce, po intensywnej akcji propagandowej, Izrael nie był już dłużej widziany jako mały kraj, który 21 arabskich krajów chce zmiażdżyć, ale jako potężny kraj, próbujący unicestwić mały naród, pozbawiony wszystkiego. Świat, uwierzywszy w tę dziwną historię, zaczął wycofywać swoją sympatię dla Izraela.

Nie przerywając terroryzmu i propagandy OWP rozpoczęła także ofensywę dyplomatyczną – z poparciem świata arabskiego, Związku Radzieckiego i krajów zachodnich, szczególnie Francji. OWP zdobyła miejsce obserwatora w ONZ w 1972 r. Delegatura dyplomatyczna OWP została otwarta w Paryżu w 1975 r. OWP stało się pierwszą organizacją terrorystyczną z miejscem w ONZ i przedstawicielstwem dyplomatycznym w kraju zachodnim.

Po nieudanej próbie obalenia króla Jordanii we wrześniu 1970 r. OWP wycofała się do Libanu, doprowadzając ten kraj do wojny domowej i używając obozów, jakie zbudowała na terytorium libańskim, do przeprowadzania ataków na Izrael. Izrael interweniował w Libanie w marcu 1978 r., następnie w czerwcu 1982 r. i niemal wyeliminował OWP, która, dzięki francuskiemu prezydentowi, François Mitterrandowi, mogła wycofać się do Tunezji. Masakry Sabra i Szatila w Libanie, dokonane przez milicje chrześcijańskie, przedstawiano fałszywie jako winę Izraela. OWP i Palestyńczyków opisywano jako ofiary okrucieństwa izraelskiego. Masakry dokonywane przez Palestyńczyków, takie jak atak na szosie nadbrzeżnej w marcu 1978 r., były całkowicie zapomniane.

OWP kontynuowała podżeganie do nienawiści do Żydów wśród Arabów palestyńskich. Wynikiem tego była “pierwsza intifada” (1987-1991). Izrael wygrał militarnie, ale przegrał wojnę o sympatię opinii publicznej: palestyńscy terroryści używali dzieci jako ludzkich tarcz, więc armię izraelską można było odmalowywać jako bezlitosnych zabójców dzieci.

Od Izraela żądano ustępstw; Izrael poddał się fałszywym nadziejom na pokój. Zgodził się uczestniczyć w Konferencji Madryckiej 1991, a potem w 1993 r. podpisał Porozumienia z Oslo. W tych porozumieniach Izrael uznał OWP i zaakceptował utworzenie Autonomii Palestyńskiej, quasi-państwa rządzonego przez OWP, które obiecała, że wyrzeknie się terroryzmu.

Niemal natychmiast Autonomia Palestyńska rozpoczęła niezliczone zamachy terrorystyczne. Ich liczba zmniejszyła się dopiero, kiedy Izrael zaczął budować barierę bezpieczeństwa w 2002 r. Terroryzm, propaganda, a szczególnie kłamstwa, pozwoliły OWP zdobyć terrorystyczne quasi-państwo, akceptowane przez Izrael. Mimo że ataki nigdy nie ustały, Izrael był zmuszany do kontynuowania procesu pokojowego, jak gdyby nie było żadnego terroryzmu.

Do dnia dzisiejszego Autonomia Palestyńska prowadzi nieustające kampanie morderstw i terroryzmu przeciwko Izraelowi. Najnowsza zaczęła się we wrześniu 2015 r., kiedy prezydent AP, Mahmoud Abbas, kłamliwie twierdził, że “brudne stopy” żydowskie bezczeszczą Wzgórze Świątynne; dodał, że z radością wita “każdą kroplę krwi rozlaną w Jerozolimie”. Turyści wszystkich wyznań odwiedzają Wzgórze Świątynne – chociaż nie meczet – zgodnie z porozumieniem z AP.

Codziennie AP używa szkół i mediów, które kontroluje, do podżegania do ludobójczej nienawiści do Żydów.

Autonomia Palestyńska, organizacja terrorystyczna z antyżydowskimi celami ludobójczymi, jest przez cały czas subsydiowana milionami dolarów rocznie z Zachodu, który przedstawia ją jako bardziej „umiarkowaną” niż Hamas, co jest odpowiednikiem twierdzenia, że Al-Kaida jest bardziej „umiarkowana” od ISIS, choć nadal nie jest to wystarczający powód, by finansować Al-Kaidę.

Kiedy przywódcy AP mówią w świecie zachodnim, mogą brzmieć umiarkowanie. Kiedy mówią do Arabów palestyńskich jednak, mówią jak przywódcy Hamasu.

Jedynym pokojem, jaki rozważają jest “wyzwolenie” całej Palestyny “od rzeki do morza” – innymi słowy, całkowite zniszczenie Izraela i zastąpienie go sobą, wyraźnie potwierdza to każda mapa “Palestyny”.

Autonomia Palestyńska uważa morderców Żydów, którzy z kolei są zabijani przez Izraelskie Siły Obronne, za szahidów, wojowników dżihadu, którzy giną dla Allaha: “męczenników”.

Od dni Wielkiego Muftiego Jerozolimy, Amina al-Husseiniego, zanim założono państwo Izrael w 1948 r., Palestyńczycy używali kłamstwa, że Żydzi próbują zniszczyć meczet Al-Aksa na Wzgórzu Świątynnym, jako pretekst, by wzniecić muzułmańską nienawiść do Żydów i zamieszki i nieustannie powtarzają to oszczerstwo.

Usunięcie wykrywaczy metalu z wejść na Wzgórze Świątynne oznacza, że niemal z pewnością będzie więcej zamachów. Przywódcy AP i inni przywódcy islamscy uważają to za zwycięstwo.

Premier Izraela, Benjamin Netanyahu, powiedział, że rozumie tych, którzy krytykują decyzję rządu, i dodał, że wziął pod uwagę szersze implikacje bezpieczeństwa. Prawdopodobnie tak jest. Przywódcy Autonomii Palestyńskiej mogą mieć nadzieję podpalenia całego regionu i rozpoczęcia wojny regionalnej.

Wielu Izraelczyków jednak widzi to jako kolejne wycofanie się pod dyktando terroryzmu. Wiedzą, że AP jest wrogiem, który chce ich śmierci. Słyszeli, co krzyczano podczas zamieszek w Jerozolimie: “Żydzi, pamiętajcie Chajbar, armia Mahometa wraca” – aluzja do masakry społeczności żydowskiej przez islamskiego proroka Mahometa w 628 r. Widzą, że konflikt jest w zasadzie równie religijny, jak polityczny. Zgodnie z islamem, wszystko należy do Allaha – szczególnie miejsca, które były kiedyś pod rządami islamu, jak była ziemia Izraela za czasów Imperium Osmańskiego, i musi zostać odebrana i na zawsze trzymana w powiernictwie dla Allaha.

Z islamskiego punktu widzenia muzułmanom nigdy nie wolno w pełni zaakceptować istnienia Izraela na ziemi kiedyś zdobytej przez islam i dlatego, ich zdaniem, musi pozostać islamski na wieczność. Myśl, że Żydzi panują na ziemi, na której kiedyś panował islam, jest dla nich szczególnie odrażająca.

Chociaż Izraelczycy lata temu zaakceptowali to, że muzułmanie mogą modlić się na Wzgórzu Świątynnym, coraz mniej akceptują to, że Żydzi nie mają prawa modlić się tam. Widzą decyzję Izraela o zostawieniu Wzgórza Świątynnego w rękach muzułmańskiego Wakf po zjednoczeniu Jerozolimy w czerwcu 1967 r. jako tragiczny błąd, którego rezultatem jest stworzenie islamskiej enklawy na terytorium Izraela. Izraelczycy, którzy – co zrozumiałe – zmęczeni są atakami przeciwko sobie, są, jak kilka miesięcy temu podkreślał Daniel Pipes, gotowi na konfrontację i rozgromienie OWP.

Daniel Pipes proponuje kroki, by pchnąć konflikt w konstruktywnym kierunku bez spowodowania olbrzymiej pożogi: żądanie, by Autonomia Palestyńska płaciła za szkody uczynione przez terrorystów, włącznie z bardzo wysoką ceną za każde ukradzione życie; chowanie zabitych terrorystów bez zwracania zwłok rodzinom; ostre ograniczenie dostępu do terytoriów na Zachodnim Brzegu pod rządami AP; zakaz wstępu na lotniska izraelskie dla przywódców AP, jeśli wypowiadają się podżegająco oraz za każdym razem, kiedy jest przemoc antyizraelska, lub też poinformowanie ich od zaraz, że mogą używać lotnisk jordańskich, ale nie izraelskich.

Przywódcy izraelscy mogliby też mówić otwarciej. Dlaczego nie powiedzieć przywódcom europejskim, że Autonomia Palestyńska jest nadal ludobójczą organizacją terrorystyczną? Dlaczego nie spytać ich, jak mogą godzić się na finansowanie na Bliskim Wschodzie tego, co z przerażeniem odrzucają w Europie? Czy oni także chcą śmierci Żydów izraelskich?

Dlaczego nie powiedzieć otwarcie, że oferowanie państwa Autonomii Palestyńskiej, byłoby nagradzaniem terroryzmu i mordów – co wychodzi daleko poza to, co Izrael może zaakceptować w kilkadziesiąt lat po Holocauście? Czy mają nadzieję, że oszczędzi to Europie islamskiego terroryzmu?

Mówienie tego wszystkiego emisariuszom administracji Trumpa nie jest niezbędne. Amerykańska administracja już to wie. Prezydent Donald J. Trump powiedział Mahmoudowi Abbasowi to, czego nie odważył się powiedzieć żaden inny przywódca zachodni. Wie, że nie można niczego spodziewać się od Autonomii Palestyńskiej i że misja Jasona Greenblatta nie może się udać.

Powiedzenie tego przywódcom europejskim jest jednak koniecznością.

Fakt, że Mahmoud Abbas mógł użyć starego antysemickiego oszczerstwa w przemówieniu, jakie wygłosił w Parlamencie Europejskim – i otrzymać stojącą owację – w 2016 r. ujawnia w równym stopniu najgłębsze pragnienia Europy, jak i ujawnia pragnienia Abbasa.

Równie demaskujący jest fakt, że francuski prezydent, Emmanuel Macron, mógł gorąco ściskać Mahmouda Abbasa i dziękować mu za pracę na rzecz “non-violence”, kiedy wiadomo, że Abbas robi dokładne co innego.

Kiedy Macron witał Netanjahu w Paryżu na corocznym upamiętnieniu deportacji z Vel d’Hiv w kilka dni po spotkaniu z Mahmoudem Abbasem, ten nowy prezydent Francji potępił francuskie zachowanie wobec Żydów podczas okupacji niemieckiej, ale skorzystał z okazji, żeby podkreślić “pilną potrzebę” stworzenia „państwa palestyńskiego” z Jerozolimą jako stolicą. Netanyahu uprzejmie odpowiedział, że Autonomia Palestyńska nie uznaje Izraela jako państwa żydowskiego.

Jak wielu antysemitów, przywódcy francuscy i wielu innych w Europie zawsze wydają się gotowi do upamiętniania Żydów, którzy już są martwi, przyczyniając się równocześnie do mordowania Żydów, którzy nadal żyją.

Guy Millière
Francuski eseista, profesor literatury francuskiej na uniwersytecie w Paryżu, autor 27 książek na temat Europy, Stanów Zjednoczonych i Bliskiego Wschodu.