Archive | 2018/03/03

(Żołnierze wyklęci – NSZ)Brygada Świętokrzyska. Zakłamana legenda

Brygada Świętokrzyska. Zakłamana legenda

Rafał Wnuk*


Fot. IPN

Mit, jakoby Brygada Świętokrzyska przedostała się na Zachód, klucząc w przesuwającym się pasie przyfrontowym narażona na ataki Niemców bądź Sowietów, nie ma nic wspólnego z prawdą. Przeszli na teren Czech pod opieką Niemców i ani przez chwilę nie walczyli z regularnymi oddziałami Armii Czerwonej.

W reklamie hagiograficznej powieści “Legion” Elżbiety Cherezińskiej o Brygadzie Świętokrzyskiej Narodowych Sił Zbrojnych czytamy: Mieli być wyklęci. Okazali się zwycięscy. Walcząc z Sowietami i Niemcami, dawali dowody, że państwo polskie trwa – karze przestępców, likwiduje zdrajców, chroni ludność i przygotowuje kadry dla niepodległego kraju. Byli solą tej ziemi, wyrośli w polskich lasach – liczyli tylko na siebie. Nie mieli broni ani z Londynu, ani z Moskwy. Ich jedynym orężem była odwaga.

To główne elementy złotej legendy żołnierzy NSZ i Brygady Świętokrzyskiej, według której byli rycerzami bez skazy walczącymi jednocześnie z III Rzeszą i ZSRR, chroniąc bezbronnych cywilów i stojąc na straży niepodległego państwa. Zgodnie z tym mitem NSZ przewyższał organizacje tworzące Polskie Państwo Podziemne oraz Armię Krajową starającą się unikać walk z komunistami. Artykuły o Brygadzie Świętokrzyskiej często noszą tytuły w stylu “Jedyni sprawiedliwi” czy “Najbardziej wyklęci z wyklętych”. Wielu młodych ludzi zakłada T-shirty z napisem “NSZ – chwała bohaterom” i emblematem Brygady, która dla części Polaków stała się symbolem heroicznego patriotyzmu i ucieleśnieniem tego, co najlepsze w tradycji prawicy. W wielu głowach zadomowiła się fraza: “Bohaterowie z AK i NSZ”, zrównująca na poziomie semantycznym obie organizacje. W oparciu o mity przeszłości rozmaite ruchy społeczno-polityczne budują tożsamość grupową oraz wspólnotę wartości. To rzecz normalna. Źle się jednak dzieje, gdy mit opiera się na wyobrażeniach oderwanych od faktów, a tak właśnie jest w przypadku Brygady Świętokrzyskiej.

Polska ONR-ABC

Zanim opowiemy o dokonaniach Brygady, cofnijmy się do 1934 r., kiedy to w ramach Stronnictwa Narodowego (SN) powstała tajna Organizacja Wewnętrzna, zdominowana przez młodych, skrajnie prawicowych radykałów. Lucyna Kulińska, historyczka i apologetka NSZ, określiła ją jako “ściśle zakonspirowany związek typu mafijnego”. To właśnie krytyczni wobec demokratycznych tradycji SN członkowie tej grupy dokonali rozłamu w partii i w kwietniu tamtego roku powołali Obóz Narodowo-Radykalny (ONR). Ruch ten, podważający podstawy prawne II RP i stosujący przemoc, został bardzo szybko zdelegalizowany, a wielu oenerowców trafiło do obozu w Berezie Kartuskiej. W 1935 r. w ONR nastąpił rozłam na ONR “Falanga” i zdominowany przez członków Organizacji Wewnętrznej ONR “ABC”.

O programie ONR “ABC” Kulińska pisze tak: Była to ideologia socjalnarodowa, jak określali ją sami twórcy. (…) Ustrój ten przewidywał zlikwidowanie różnic klasowych, a na to miejsce zjednoczenie całego narodu wokół ideologii Organizacji Wewnętrznej. Jednym z najważniejszych punktów programu OW było wyeliminowanie i likwidacja mniejszości narodowych. Za mniejszości najbardziej niebezpieczne i wrogie uznano Niemców, Ukraińców i Żydów. (…) Mieli być ustawowo wysiedleni poza granice, a jednostki znane z działalności na szkodę narodu miały być zlikwidowane. (…)

Kierownicze stanowiska w państwie mogliby obejmować wyłącznie członkowie Organizacji Wewnętrznej potrafiący udowodnić czysto polskie, w sensie rasowym, pochodzenie cztery pokolenia wstecz. Oni mieli decydować o selekcji ludzi na wyższe stanowiska i tworzeniu z nich elitarnej hierarchii. W przyszłym państwie nie było mowy o uznawaniu jakiejkolwiek partii, stowarzyszenia czy organizacji społecznej. Nie zamierzano też tolerować rozwoju społecznego czy kulturalnego innych narodowości – pisał Rafał Sierchuła, badacz IPN, któremu trudno zarzucać uprzedzenia do ONR lub NSZ.

Z AK w żadnym razie

Wybuch II wojny światowej nie zmienił poglądów ludzi ze środowiska ONR “ABC”. Po klęsce wrześniowej jej liderzy przeszli do konspiracji i byli określani Grupą “Szańca”, od tytułu swojego najważniejszego pisma. Odmówili podporządkowania się rządowi na uchodźstwie, a ich zbrojna bojówka – Organizacja Wojskowa Związek Jaszczurczy – nie scaliła się z AK, jedyną organizacją uznawaną za konspiracyjne Wojsko Polskie.

W końcu 1942 r. członkowie Związku Jaszczurczego oraz rozłamowcy z Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW) powołanej przez konspiracyjne SN utworzyli Narodowe Siły Zbrojne. Bardzo szybko zaczęła się rywalizacja o kontrolę nad NSZ pomiędzy grupą wywodzącą się z NOW i skłaniającą się do podporządkowania AK a ludźmi ze Związku Jaszczurczego odrzucającymi porozumienie z władzami Państwa Podziemnego.

Na początku 1944 r. reprezentujący ugodowców Zbigniew Stypułkowski podpisał w imieniu NSZ umowę scaleniową z AK, co wywołało sprzeciw Związku Jaszczurczego. W kwietniu 1944 r. osoby z tego kręgu postanowiły siłą przejąć władzę nad NSZ i unieważnić ustalenia Stypułkowskiego. Wykorzystali śmierć komendanta głównego NSZ płk. Tadeusza Kurcyusza i wydali kilka antydatowanych i fałszywych rozkazów podpisanych rzekomo przez zmarłego. Ustanawiały one nowym dowódcą NSZ rotmistrza Stanisława Nakoniecznikowa (na którym ciążył wydany przez AK wyrok śmierci za dezercję) i przekazywały organizację pod kontrolę osób ze Związku Jaszczurczego. Co więcej, rozłamowcy porwali płk. Albina Raka, którego komendant główny AK wyznaczył na dowódcę NSZ i pełnomocnika ds. scalenia. Przystawili mu pistolet do głowy i zmusili do podpisania zrzeczenia się dowództwa nad NSZ, odwołania rozkazów scaleniowych i złożenia samokrytyki. Wypuszczony na wolność natychmiast unieważnił wymuszone decyzje.

Powstałą po rozłamie konspirację określa się mianem NSZ-ONR. Jej przywódcy postanowili też pozbyć się głównych oponentów i wkrótce doszło do skrytobójczych mordów oficerów NSZ, którzy przeszli do AK. Obsesja zdrady i tropienie “piątej kolumny” doprowadziły do tego, że również Nakoniecznikow został oskarżony o sprzyjanie komunistom i zastrzelony.

Wbrew budowanemu dziś mitowi NSZ-ONR wcale nie bronił ciągłości II RP, ale przeciwnie – robił wiele, by zniszczyć autorytet legalnych władz, by na gruzach przedwojennego systemu zbudować nacjonalistyczną monopartyjną dyktaturę. Stawianie znaku równości między AK i NSZ-ONR jest manipulacją sugerującą, jakoby ta ostatnia była częścią składową Państwa Podziemnego. Nie była.

Fałszywe jest też wyobrażenie, że stanowiła najważniejsze ugrupowanie prawicowe w podziemnym życiu politycznym. Tę rolę odgrywało Stronnictwo Narodowe, stanowiące jeden z fundamentów Państwa Podziemnego oraz władz emigracyjnych. Członkowie NSZ-ONR rozbijali jedność prawicy, posuwając się do mordowania swych kolegów szukających porozumienia z SN czy AK.

W “Deklaracji” NSZ znalazła się zapowiedź bezwzględnej walki z każdym wrogiem Państwa Narodu Polskiego, a także zdecydowanego przeciwdziałania próbom uchwycenia władzy przez komunę. “Deklaracja” w równym stopniu uznawała za wroga III Rzeszę i ZSRR, podczas gdy rząd emigracyjny i podległe mu podziemie od układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 r. traktowała Sowiety jako alianta, a po zerwaniu stosunków przez Moskwę 25 kwietnia 1943 r. – jako “sojusznika naszych sojuszników”.

Brygada do walki z komuną

Radzieckie sukcesy militarne sprawiły, że w połowie 1943 r. dowództwo NSZ skorygowało swój program. Zwycięstwo Sowietów oznaczałoby dla Polski kompletną katastrofę. Dlatego musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by do niego nie dopuścić. A już przede wszystkim nie wolno nam uczynić niczego, co mogłoby dopomóc Sowietom. Dlatego też musimy chwilowo powstrzymać się od szerszej akcji czynnej przeciwko Niemcom – pisała “Wielka Polska”, organ NSZ . 

Głównym wrogiem stawał się teraz ZSRR oraz jego “komunistyczna agentura w Polsce” w postaci GL-AL, PPR oraz partyzantów sowieckich. I ich należało zacząć zwalczać.

W przeciwieństwie do AK czy AL skrajni narodowcy nie dysponowali dużą jednostką partyzancką i dlatego postanowili zorganizować Brygadę Świętokrzyską – rozkaz o jej utworzeniu został wydany 11 sierpnia 1944 r. Liczącą 850 ludzi formację tworzyli członkowie mniejszych oddziałów partyzanckich z Kielecczyzny i zachodniej Lubelszczyzny. Brygada Świętokrzyska unikała walk z Niemcami (choć incydentalnie do nich dochodziło) i koncentrowała się na “oczyszczaniu terenów polskich z czerwonego bandytyzmu”. Największą operacją stało się rozbicie pod Rząbcem na Kielecczyźnie (8 września 1944 r.) oddziału AL im. Bartosza Głowackiego i liczącej 250 ludzi sowieckiej grupy partyzanckiej Iwana Karawajewa. NSZ-owcy zamierzali rozstrzelać jeńców, ale ci w drodze na egzekucję rzucili się do ucieczki – 67 radzieckich partyzantów zginęło od ognia strażników, kilku zdołało ujść z życiem. W zamieszaniu od kul kolegów straciło życie dwóch członków Brygady, co dowódcy NZS wykorzystali, by twierdzić później, że Sowieci zginęli w czasie “pacyfikacji buntu”. To kłamliwe stwierdzenie bezrefleksyjnie powtarzali niektórzy historycy.

Pododdziały Brygady “likwidowały” też pojedynczych przeciwników politycznych, zabijając w sumie kilkuset członków i sympatyków PPR i AL. Trzeba w tym miejscu podkreślić, że AL i partyzanci sowieccy działali z nie mniejszą brutalnością, w efekcie na Kielecczyźnie rozgrywała się krwawa wojna domowa między komunistami i skrajnymi narodowcami.
Pod rękę z gestapo
Nieco lepiej członkowie Brygady traktowali działaczy Stronnictwa Ludowego, partii stanowiącej kolejny filar Państwa Podziemnego. NSZ-owcy oskarżali ich o sympatie prokomunistyczne, zastraszali, a partyzantów Batalionów Chłopskich (BCh) – rozbrajali. Każdy, kto służy w Narodowych Siłach Zbrojnych – Brygadzie Świętokrzyskiej – nie jest żołnierzem polskim. (…) Z chwilą jednak kiedy stało się jasne, że Narodowe Siły Zbrojne – Brygada Świętokrzyska kontaktuje się z Niemcami i cieszy się ich poparciem, wzburzyła się nasza chłopska krew. To już nie warcholstwo i głupota. To jawna zdrada – można było przeczytać w październikowym numerze “Chłopskiej Drogi”, gazety BCh.Inny periodyk ludowców, “Ziemia”, pisał: NSZ łamie wspólny front społeczeństwa polskiego przeciwko Niemcom – kontaktuje się z nimi i pomaga im. (…) NSZ jest politycznym tworem faszystowskim – w stosunku do przeciwników używa środków gwałtu. W ten sposób NSZ zakwalifikował się jako grupa, której działalność w państwie demokratycznym winna być zabroniona. 

W jednym z raportów AK czytamy: Oddział ten [Brygada Świętokrzyska] jest dobrze uzbrojony i wyszkolony. Ćwiczy i obozuje niemal na oczach Niemców, którzy nie atakują go. Gdzie indziej kielecka AK informowała: Stosunek ludności cywilnej do oddziałów NSZ jest wyraźnie wrogi, ze względu na rekwizycje żywności i zdarzające się przy tym rabowanie ubrań i bielizny. Akowców szczególnie oburzał fakt, że członkowie Brygady, podszywając się pod żołnierzy AK, przywłaszczali sobie zmagazynowaną dla nich żywność. Dopuszczała się tego formacja, która odmówiła wystąpienia przeciwko Niemcom w ramach Akcji “Burza”.

Miażdżącą opinię wystawił też szef wywiadu Inspektoratu Kieleckiego AK : Współpraca [NSZ] z gestapo była w zasadzie jawna i poszczególni dowódcy nie kryli się z tym, że otrzymują broń i amunicję do walki z komuną od władz okupacyjnych. Znany jest przypadek (styczeń lub luty 1944), gdzie oficerowie NSZ z bronią przyjeżdżali na gestapo w Ostrowcu [Świętokrzyskim], tam omawiali obławy na PPR i przekazywali gestapo materiał odnośnie komórek PPR. (…) Niemcy już wówczas uważali NSZ za polski “narodowy socjalizm” prowadzący jawną walkę z Rosją, robiący dywersję w ugrupowaniach politycznych Polski podziemnej i rozbijający spoistość Armii Krajowej. (…) Jawna współpraca z gestapo, lekkomyślne wyskoki poszczególnych dowódców, zwłaszcza po pijanemu, poderwały zaufanie społeczeństwa do NSZ.

Informacji i opinii dowódców AK i ludowców o NSZ nie da się zbyć stwierdzeniem, że to “komunistyczna propaganda”. W świetle tych przekazów Brygada nie chroniła polskiej wsi przed bandytami i Niemcami, lecz przeciwnie – to wieś trzeba było chronić przed partyzantami z tej jednostki.

Wojna “Toma”

Najcięższym zarzutem jest kwestia kolaboracji Brygady z Niemcami i roli, jaką odegrał jej żołnierz Hubert Jura, ps. “Tom”. Apologeci NSZ określają go często mianem “tajemniczej postaci” i dodają, że “jego życie mogłoby się stać kanwą scenariusza filmowego”. Takie figury retoryczne pozwalają uniknąć oceny działań “Toma”.

Pochodzący z Pomorza Hubert Jura w 1943 r. otrzymał zadanie utworzenia na Kielecczyźnie oddziału Akcji Specjalnej NSZ, czyli stałej grupy leśnej do zadań specjalnych. Utworzony przez niego oddział “Sosna” przeprowadził pierwszą w okupowanej Polsce akcję przeciwko komunistycznej partyzantce – 22 lipca 1943 r. ludzie “Toma” zabili siedmiu partyzantów z oddziału GL im. Ludwika Waryńskiego złożonego w większości z Żydów zbiegłych z gett. Według NSZ był to odwet za mordy GL na działaczach ruchu narodowego.

Jesienią 1943 r. “Tom” nawiązał kontakt z hauptsturmführerem SS Paulem Fuchsem, gestapowcem odpowiedzialnym za zwalczanie ruchu oporu w dystrykcie radomskim. “Tom” wystawiał Niemcom ludzi lub sam ich likwidował. Jego ofiarami byli członkowie GL-AL, osoby podejrzewane o sympatie komunistyczne, ukrywający się Żydzi i członkowie narodowego podziemia, których “Tom” uznał za wrogów. Z czasem oddział “Sosna” przekształcił się w jego prywatną bojówkę. Dowództwo NZS zarządziło w końcu śledztwo, w wyniku którego “Tom” został uznany za zdrajcę i skazany na śmierć. Otrzymał jednak od Fuchsa ochronę i samochód z kierowcą. Po kilku nieudanych próbach zespół egzekucyjny NSZ w Radomiu zdołał ostrzelać kolaboranta, ale ranny “Tom” przeżył, trafił do szpitala dla Niemców, gdzie był chroniony przez gestapo.

W międzyczasie w NSZ nastąpił rozłam i ci, którzy wydali wyrok na “Toma”, znaleźli się w części organizacji scalonej z AK. Natomiast “Tom” po dojściu do zdrowia związał się z tworzoną właśnie Brygadą Świętokrzyską, gdzie jego przeszłość nikomu nie przeszkadzała. Przeciwnie, ten współpracownik gestapo został dokooptowany do Sztabu Głównego NSZ-ONR i dowództwa Brygady, stając się prawą ręką Otmara Wawrzkowicza, szefa wywiadu Brygady i członka kierownictwa NSZ-ONR. Równocześnie Niemcy zrobili “Toma” szefem pracującej dla gestapo częstochowskiej “firmy budowlanej” – w piwnicach siedziby przedsiębiorstwa jego ludzie torturowali i mordowali komunistów oraz oponentów z organizacji niekomunistycznych. On sam stał się egzekutorem zabijającym przeciwników dowództwa Brygady, w tym członków NSZ-ONR. Podwładni “Toma” zamordowali szefa wywiadu KG NSZ-ONR mjr. Wiktora Gostomskiego, bo sprzeciwiał się współpracy z Niemcami, a także kpt. Stanisława Żaka, szefa wywiadu krakowskich struktur NSZ, które podporządkowały się AK. W Wigilię 1944 r. “Tom” zastrzelił por. Władysława Pacholczyka, który kilka miesięcy wcześniej otrzymał rozkaz wykonania na nim wyroku śmierci. Co najmniej część dowódców Brygady wiedziała o tych zabójstwach.

Zwalczenie przez Brygadę Świętokrzyską komunistycznej partyzantki bardzo Niemcom odpowiadało, a to, że w jej kierownictwie mieli agenta, gwarantowało przyjazną neutralność jednostki NSZ wobec sił niemieckich. W zamian Brygada dostawała broń i miała zapewnione bezpieczeństwo, zyskując komfort nieosiągalny dla innych polskich organizacji. Sporadycznie dochodziło do potyczek z niezorientowanymi w sytuacji oddziałami niemieckimi, jednak zasadniczo żołnierze Brygady unikali walki z Niemcami.

Pod niemiecką opieką

NSZ planowały pierwotnie opanowanie ziem niemieckich po Odrę i Nysę, co miało stanowić krok do utworzenia Wielkiej Polski Katolickiej, ale na końcowym etapie wojny plany te z oczywistych względów zostały porzucone – Armia Czerwona zbliżała się do Polski i przywódcy NSZ-ONR postanowili ewakuować Brygadę na obszary mające znaleźć się pod kontrolą zachodnich aliantów. Zakładali, że po upadku III Rzeszy szybko wybuchnie III wojna światowa i oddziały NSZ wrócą do Polski u boku Amerykanów i Brytyjczyków jako wyzwoliciele, zyskując silny mandat do ubiegania się o władzę w odrodzonej Polsce.

W nocy z 13 na 14 stycznia 1945 r. Brygada Świętokrzyska wyruszyła w kierunku Czech. Ponieważ akcja została podjęta bez akceptacji Niemców, ci ostrzelali partyzantów i Brygada straciła kilku ludzi. Wykorzystując kontakty “Toma” i Wawrzkowicza, 15 stycznia dowództwo Brygady uzyskało od Niemców pozwolenie na cofanie się u boku Wehrmachtu. Od końca stycznia partyzanci zaczęli otrzymywać regularne racje żywnościowe i przyjęli też niemieckich oficerów łącznikowych do utrzymywania bezpośredniej łączności z dowództwem Wehrmachtu. Niemców reprezentował m.in. gestapowiec Fuchs, a wszystkie ważniejsze decyzje dotyczące formacji akceptowało berlińskie dowództwo SD i Abwehry. Nie było mowy o żadnym kluczeniu w przesuwającym się pasie przyfrontowym i przebijaniu się przez linie Sowietów czy Niemców.

Zmiana strony

W Czechach dowództwo Brygady skorzystało z niemieckiej propozycji i do ośrodków SD-Abwehry skierowało na kursy około stu ludzi. Program zajęć opracowali czołowi specjaliści od wywiadu i dywersji – brigadeführer SS Walter Schellenberg (szef wywiadu SD), obersturmbannführer SS i słynny komandos Otto Skorzenny czy gen. Reinhard Gehlen, szef wywiadu Wehrmachtu na froncie wschodnim. Od lutego do kwietnia 1945 r. Niemcy przerzucili do centralnej Polski cztery grupy spadochroniarzy – w sumie 29 ludzi, którzy mieli podjąć działalność partyzancką na radzieckich tyłach, a 50 kolejnych wyruszyło do Polski drogą lądową. Członkowie Brygady stali się uczestnikami ostatniego ambitnego projektu nazistów polegającego na tworzeniu pod ich skrzydłami antybolszewickiej międzynarodówki dywersyjno-wywiadowczej. Znaleźli się w towarzystwie Łotewskiej i Estońskiej Waffen SS, Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA), Żelaznej Gwardii (rumuńscy faszyści) czy Strzałokrzyżowców (węgierscy faszyści).

Na początku maja 1945 r., gdy III Rzesza była już pokonana, licząca 1400 ludzi Brygada dotarła do posterunków amerykańskich i wówczas zwróciła się przeciwko dotychczasowym opiekunom. 5 maja 1945 r. NSZ-owcy wyzwolili obóz koncentracyjny w Holiszowie w którym przebywało 1000 kobiet. Wydarzenie to pozwoliło im przedstawiać się jako formacja walcząca przeciw Niemcom, a to, że w obozie była grupa Żydówek, którym nie zrobili krzywdy, miało dowodzić o braku uprzedzeń antysemickich.

Niechciani kombatanci

Brygada Świętokrzyska starała się dołączyć do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, władze londyńskie nie zgodziły się jednak, by formacja, która nie podporządkowała się AK, nie uznawała zwierzchnictwa Państwa Podziemnego i kolaborowała z Niemcami, zasiliła szeregi Wojska Polskiego. Alianci członków Brygady skierowali do kompanii wartowniczych. W późniejszych latach kombatanci Brygady wielokrotnie zwracali się do rządu emigracyjnego o status byłych żołnierzy WP, co oznaczałoby zrównanie ich z kombatantami z AK. Wnioski te były konsekwentnie odrzucane i dopiero w 1988 r., już po śmierci czołowych polskich oficerów i polityków, którzy po 1945 r. nie wrócili do kraju, prezydent RP na uchodźstwie Kazimierz Sabbat uznał członków NSZ za kombatantów. Wielu z pokolenia starej emigracji uznało tę decyzję za kontrowersyjną, ale nie spotkała się ona z szerszym protestem.

Tuż po wojnie Hubert “Tom” Jura i gestapowiec Paul Fuchs znaleźli się w tworzonej przez Amerykanów siatce mającej prowadzić działania wywiadowcze na obszarach opanowanych przez ZSRR. Później “Tom” wyjechał do Ameryki Południowej, gdzie związał się ze znanym z jadowitego antysemityzmu biznesmenem Janem Kobylańskim. Otmar Wawrzkowicz kilka lat po wojnie popełnił samobójstwo.

Mają rację ci, którzy twierdzą, że historia Brygady Świętokrzyskiej jest gotowym scenariuszem filmowym. Musiałoby to być mroczne, pełne przemocy kino rozliczeniowe. Na heroiczną, krzepiącą, patriotyczną epopeję losy Brygady nie nadają się wcale.


*dr hab. Rafał Wnuk – prof. KUL, pracownik Muzeum II Wojny Światowej. Laureat konkursu Książka Historyczna Roku o Nagrodę im. Oskara Haleckiego za “Atlas polskiego podziemia niepodległościowego 1944-1956”, 2007; laureat Nagrody im. Jerzego Giedroycia za książkę “Wojna po wojnie. Antysowieckie podziemie w Europie Środkowo-Wschodniej w latach 1944-1953”, 2012 (współautorzy: Grzegorz Motyka, Tomasz Stryjek, Adam Baran) 

 


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

 


Labour Declines to Expel Ex-London Mayor Ken Livingstone Over Antisemitic Comments

British Labour Party Again Declines to Expel Ex-London Mayor Ken Livingstone Over Antisemitic Comments

Ben Cohen


Ken Livingstone addresses a pro-Palestinian rally in London. Photo: Theo / WENN.com

British Jewish leaders expressed frustration this week that a former mayor of London, Ken Livingstone, has yet to be expelled from the opposition Labour Party over his antisemitic outbursts.

A two-year suspension of Livingstone was renewed “indefinitely” the party’s National Executive Committee on Thursday, leading to a disappointed reaction from the head of Britain’s Jewish representative body.

“Ken Livingstone’s readmission to the Labour Party would have been a disaster for the already strained relationship between the Jewish community and the Labour Party, so it is fortunate that this possibility has been taken off the table,” Board of Deputies of British Jews President Jonathan Arkush said in a statement. “However, we continue to believe that Ken Livingstone should have been expelled long ago.”

Arkush said that Livingstone’s comments — which included the false statement that the Nazi leader Adolf Hitler “supported Zionism before he went mad and ended up killing six million Jews” — “have been very public, frequently repeated and consistently offensive.”

“It is time for Labour to expel him for good, and as soon as possible,” Arkush said.

Livingstone’s latest outrage was timed to coincide with International Holocaust Remembrance Day in January, when he appeared as the sole guest on a program on an official Iranian propaganda network that asked, “Has the Holocaust been exploited to oppress others?”

The show — on broadcaster Press TV, which frequently promotes Western Holocaust deniers and conspiracy theorists — opened with its presenter explaining that Holocaust Remembrance Day “mainly commemorates the murder of Jews by the Nazis in World War II.” He went on to introduce a grinning Livingstone as “no stranger to being targeted by the Zionist lobby here in the UK.”

Livingstone’s combative relationship with British Jews goes back to his time at the helm of the left-wing Greater London Council in the early 1980s. A stalwart supporter of the Palestinian cause, Livingstone has throughout his career used the Nazi Holocaust as a political weapon, comparing Israel’s behavior with that of the Nazi regime and promoting the notion that Zionist leaders colluded with the Nazi authorities during the Holocaust.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

 


HISTORY WILL JUDGE POLAND

HISTORY WILL JUDGE POLAND FOR COMPLICITY
IN THE HOLOCAUST AND ITS DENIAL ATTEMPTS

ITZIK SHMULI


Poland should know this: By passing this law, history will judge it twice – both for complicity in the crimes, and for institutional attempts to deny them.

YOUTHS STAND among stones at Treblinka Nazi Death Camp memorial.. (photo credit: REUTERS)

Just as we thought we had seen everything from the Polish government, Prime Minister Mateusz Morawiecki introduced us to an upside down world. Upside down and infuriating: “There were Polish collaborators just as there were Jewish collaborators,” he argued outrageously.
We have entered yet another phase in the Polish government’s project to erase the crimes of its people. Blame is now being hurled at the Jews, suggesting that they were perpetrators in the mass slaughter of their own brethren whereas the Poles are disingenuously presented as mere victims of circumstance.

It is at this juncture that we should remind ourselves of the Polish law that says any recognition of Poland’s complicity, or the suggestion that Polish people acted on behalf of the Nazis, or even committed crimes during the Holocaust, will be seen to be guilty of a legal misdemeanor.

Moreover, it says that any person who publicly accuses the Polish nation of guilt or joint responsibility for crimes committed against humanity and/or against the Jewish people is committing a criminal offense punishable with a three-year prison term.

Free speech has been stifled by the Polish legislature, both for Polish citizens and for citizens of the entire world.

Holocaust survivors, tour guides to Poland and researchers at Yad Vashem will not be able to give witness, teach the next generation or leave testament for historical research.

Semantics has no place here, as the extermination camps were indeed German, and the sophisticated killing factories were purposely built by Germany; however, a part of the Polish people lost its humanity and actively complied with or instigated the horrors.

Many Poles heard, knew, betrayed and actively participated in the extermination, and we will not allow them to hide behind Nazi crimes.

True, there were others, including some 7,000 Polish Righteous Gentiles who saved Jews, but because the reality was complex, there is no logic or morality in the passing of a law that imposes its theory in a simplistic, partial and even false manner.

The Polish Senate has granted Poland the dubious and despicable gift of being the first country to uphold a law of Holocaust denial, but the blurring of history and the attempt to escape examining and investigating dark chapters in the past will not help any nation prevent the next human tragedy.

FROM NOW ON, history will judge Poland twice – for complicity in the heinous crime of the Holocaust and also for a shameful attempt to deny its existence The power of truth can prevail, however, and no law can silence the Holocaust survivors; no law will silence or hide the countless chilling testimonies from Auschwitz, Treblinka, Chelmno, and the other camps and death pits where millions of Jews were massacred through no fault of their own. Polish soil is soaked with blood and contaminated with the poison of the Polish souls who aided and abetted and sometimes instigated those actions.

Fascist Poland today chooses a false and belligerent path, and from here on Israel must draw two conclusions: No one has the right to compromise the memory of the past for the political interests of the present, and a broad diplomatic attack is necessary to demonstrate to Poland the gravity and folly of its actions.

Therefore, I will mention the law that I have submitted, together with the cross-parliamentary support of another 75 MKs, which states that denying or blurring the role of Nazi collaborators is to be viewed as the criminal offense of Holocaust denial.

Moreover, it is my opinion that Israeli rightwing parties and politicians must immediately stop their dangerous flirtation with nationalist, fascist and antisemitic political parties and politicians around the world as part of a misguided belief that a shared fear and hatred of common enemies will be ultimately beneficial to Israel’s cause.

Those who see others as inferior will, sooner or later, become inferior themselves, and we do not share those values.

Poland should know this: By passing this law, history will judge it twice – both for complicity in the crimes, and for institutional attempts to deny them.


The writer is the chairman for the Holocaust and Pensioners Caucus in the Knesset.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com