Rząd USA odmawia ujawnienia antyizraelskiego podżegania w palestyńskich podręcznikach szkolnych
David Bedein
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Think tank, którym kieruję, Center for Near East Policy Research, zakończył czteroletnie badanie 364 podręczników dla klas 1-12, które opublikowała Autonomia Palestyńska (AP) i których w latach 2013-2018 używały szkoły UNRWA.
Przedstawiliśmy wyniki Kongresowi USA, kanadyjskiemu parlamentowi, szwedzkiemu parlamentowi, brytyjskiemu parlamentowi i ONZ.
Senator USA, James Risch (R-IDAHO), przewodniczący Podkomisji ds. Bliskiego Wschodu Komisji Senatu USA ds. Stosunków Zagranicznych, poprosił GAO (Government Accountability Office) o przeprowadzenie przeglądu podręczników szkolnych Autonomii Palestyńskiej, jakich obecnie używa UNRWA.
Do niedawna USA były największym fundatorem UNRWA, dostarczając 30% budżetu UNRWA wynoszącego 1,2 miliarda dolarów.
54% budżetu UNRWA przeznacza na edukację.
GAO zakończył pracę nad wszechstronnym raportem o edukacji UNRWA
Źródła w GAO potwierdzają, że badanie GAO dokumentuje, iż podręczniki szkolne Autonomii Palestyńskiej używane przez UNRWA nastawiają uczniów przeciwko pokojowi i pojednaniu i że we wszystkich podręcznikach AP znajduje się wojenna indoktrynacja.
Jednak Chuck Young, dyrektor ds. publicznych GAO, wydał oświadczenie, że Departament Stanu USA nie pozwala na przekazanie tego raportu Kongresowi USA, który zarządził sporządzenie raportu w celu zdobycia wskazówek co do dalszego finasowania UNRWA przez USA.
Głównym badaczem, którego zaangażowaliśmy, żeby zbadał teksty używane przez szkoły Autonomii Palestyńskiej i UNRWA, był dr Arnon Groiss, badacz Bliskiego Wschodu z doktoratem z tej dziedziny z Princeton University, jak również dyplomem MPA z Harvard University.
W 2017 r. dr Groiss przeszedł na emeryturę z izraelskiego radia nadającego po arabsku, gdzie przez ponad 40 lat codziennie informował o sprawach bliskowschodnich i sprawach arabskich. Celem tego projektu badawczego było sprawdzenie postaw wobec izraelsko-żydowskiego „innego” oraz wobec możliwości rozwiązania wojny z „innym” w pokojowy sposób, w duchu porozumień pokojowych znanych jako Porozumienia z Oslo, które podpisali OWP i Izrael w latach 1993-1995.
Palestyńczycy: pokój z Izraelem nie jest opcją
Rezultatem projektu są trzy badania i wszystkie są opublikowane na: www.IsraelBehindTheNews.com
Pierwsze badanie, zakończone we wrześniu 2017 r., obejmowało 201 podręczników do różnych przedmiotów szkolnych. Dodatkowe 118 podręczników, głównie opublikowanych w 2017 r., analizowano w 2018 r. w odrębnym badaniu. Końcowe badanie, obejmuje 45 podręczników opublikowanych w latach 2017-2018 dla klas 11 i 12 w różnego typu szkołach.
Obraz jaki wyłania się z tych badań pokazuje, że palestyńscy uczniowie uczą się, że pokojowe rozwiązanie wojny z Izraelem nie jest opcją.
Dominującym wątkiem, który przewija się przez wszystkie programy szkolne AP, jest to, że Palestyna musi zostać wyzwolona spod „syjonistycznej okupacji” przez walkę zbrojną nazywaną „Rewolucją” [Thawrah], która obejmuje „samopoświęcające się operacje” [’amalijjat Fidaijjah] w stylu terrorystycznym.
Można to zobaczyć, na przykład, w przedstawianiu ”operacji Monachium 1972”, kiedy to zamordowano 11 członków izraelskiej drużyny olimpijskiej. (Historia, klasa 11, część 2 (2017) s. 54).
Ci, którzy przeprowadzają takie akcje, są nazywani ”samopoświęcający się” [Fidaj]. Członków walki o wyzwolenie wzywa się do wyzwolenia świętego miejsca muzułmańskiego, meczetu Al-Aksa w Jerozolimie, by odebrać je spod panowania Żydów.
Palestyńscy uczniowie uczą się, że ”walka o wyzwolenie” nie ogranicza się do terenów Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy. Obejmuje cały kraj od rzeki Jordan do Morza Śródziemnego, jako że podręczniki opisują, że syjonistyczna okupacja zaczęła się w 1948 r. w czymś, co nazywa się „Katastrofą” [Nakba], nie zaś w 1967 r.
Terytorium Izraela w granicach sprzed 1967 r. określane jest jako ”terytorium palestyńskie okupowane od 1948 r.” (Zarządzanie i ekonomia, klasa 11, część 2 [Przedsiębiorczość i biznes] (2017) s. 55).
”Twór syjonistyczny”?
Izrael sprzed 1967 r. nigdy nie jest przedstawiany jako legalne, suwerenne państwo ani nie pojawia się na mapie, gdzie jest całkowicie zastąpiony przez ”Palestynę”. Sama nazwa „Izrael” nie występuje w podręcznikach AP i zamiast niej jest „syjonistyczna okupacja” lub „twór syjonistyczny”, który powinien być usunięty z Bliskiego Wschodu (Historia, klasa 12, 2018, s.145).
Miasta w Izraelu w granicach sprzed 1967 r., takie jak Nazaret, Jaffa, Hajfa, Akko, Tyberiada, Beer Szewa i Aszkelon zmieniają się w podręcznikach AP w miasta palestyńskie. Palestyńscy uchodźcy z wojny 1948 r. i około pięć milionów ich potomków mają, według edukacji AP, powrócić do wyzwolonej Palestyny, a wtedy zakończy się 70-letnia „Katastrofa”.
Podręczniki AP przedstawiają całe sześć milionów żydowskich obywateli Izraela jako kolonialnych osadników motywowanych rasizmem (Historia, klasa 12 [Nauki humanistyczne] (2018, s. 5), którzy okupowali Palestynę, zabili lub wygnali wielu jej pierwotnych mieszkańców, a resztę po dziś dzień trzymają „pod okupacją”.
Bezprawny status Żydów w kraju w oczach palestyńskich edukatorów dobrze wyraża się w braku na mapach miast założonych przez Żydów lub w pokazywaniu ich pod arabskimi nazwami.
Tel Awiw przedstawiany jest jako Tal al-Rabi. Ejlat pojawia się jako Umm al-Raszrasz.
Edukacja AP delegitymizuje nie tylko dzisiejszą obecność Żydów w Palestynie, ale zaprzecza żydowskiej historii w tym kraju, jak również miejscom świętym, które przedstawia się jako wyłącznie islamskie, włącznie ze Ścianą Zachodnią w Jerozolimie i Makpelą [Grobem Patriarchów] w Hebronie.
Żydowskie opisy związków, szczególnie z Jerozolimą, są w podręcznikach AP określane jako ”bezpodstawne roszczenia”, ”przesądy”, ”legendy”, „złudzenia” i „wypaczona narracja” (Język Arabski 1: Czytanie, Gramatyka, Prozodia i Wyrażenia – Ścieżka akademicka, klasa 12 (2018, s. 38-39), a Żydzi są przedstawiani jako „uzurpatorzy” i „najeźdźcy” (ibid., s. 46).
Jakby ta delegitymizacja zarówno istnienia Izraela, jak samej obecności Żydów w kraju nie była wystarczająca, podręczniki AP zawierają także wiele fragmentów, demonizujących wszystkich Żydów, w dwóch islamskich kontekstach: jako ludu nieposłusznego, wręcz bluźnierczego wobec Boga, jak zapisano w wersetach koranicznych, oraz jako grupę wrogą wobec Proroka islamu i wczesnych muzułmanów w Arabii.
Wpływ tych oskarżeń na umysły młodych Palestyńczyków, którzy są stosunkowo religijni, powoduje widzenie wszystkich Żydów w Izraelu w negatywnym świetle bardziej nawet niż demonizowanie ich w kontekście trwającej wojny arabsko-izraelskiej, którą Liga Arabska rozpoczęła w 1948 r. Izrael, o którym podręczniki AP mówią „twór syjonistyczny”, jest demonizowany w kontekście „grzechu pierworodnego” swojego założenia.
Podręczniki AP oskarżają ”twór syjonistyczny” o dokonywanie licznych masakr Palestyńczyków, mordowanie palestyńskich przywódców, niszczenie palestyńskich wsi, powodowanie cierpienia palestyńskich dzieci, o agresję, łamanie międzynarodowych praw i konwencji, maltretowanie palestyńskich ”jeńców wojennych”, konfiskowanie palestyńskiej ziemi, wyrywanie drzew, powodowanie bezrobocia wśród Palestyńczyków, ograniczanie swobody poruszania się Palestyńczyków, internowanie studentów, niszczenie palestyńskiej gospodarki, zanieczyszczanie palestyńskiego środowiska, a nawet zagrażanie palestyńskiemu bezpieczeństwu żywnościowemu i powodowanie pustynnienia Palestyny.
Podręczniki AP ignorują wszystkie palestyńskie działania terrorystyczne, które mogły przyczynić się do istniejącej sytuacji.
Żadnych obiektywnych faktów o Żydach i o Izraelu
Staraniom o demonizowanie Izraela i Żydów w podręcznikach AP pomaga wydatnie brak jakichkolwiek obiektywnych informacji o Izraelu i o Żydach, który mógłby to trochę równoważyć.
Podręczniki AP nie piszą też o żydowskich obywatelach Izraela jako o zwykłych ludziach.
Zamiast tego piszą o Żydach jako o znienawidzonej grupie etnicznej z całym towarzyszącym temu bagażem alienacji i zagrożenia, co czyni ich legalnym celem przemocy.
Istotnie, przemoc wobec Izraela i Żydów traktowana jest w tym podręcznikach jako prawomocna – w obronie islamu i jego miejsc świętych w kraju, jako moralna – w świetle ich postrzeganego, nieodłącznego zła, i jako legalna – ponieważ są przedstawiani jako cudzoziemscy okupanci, którzy działają wbrew prawu międzynarodowemu i, jak się twierdzi, stanowią egzystencjalne zagrożenie dla ludu palestyńskiego.
Pokój i koegzystencja nie mogą być opcją przy takiej indoktrynacji przez podręczniki szkolne AP.
Tak więc nowe podręczniki AP przyczyniają się do uwiecznienia wojny.
Jednym z odkryć niniejszego badania jest to, że ten rodzaj indoktrynacji rozszerzył się na wszystkie przedmioty szkolne, szczególnie matematykę, jak również na czysto zawodowe podręczniki, takie jak ”Małe przedsiębiorstwa” i ”Zarządzanie i gospodarka” w linii przedsiębiorczości i zarządzanie, oraz „Przedsiębiorczość w biznesie” w linii technologicznej.
Ludzie, którzy popierają pokój na Bliskim Wschodzie, powinni podnieść głos i żądać, by AP zmieniła swój nastawiony na wojenną indoktrynację program szkolny jako warunek wstępny jakiegokolwiek ruchu ku pokojowi, zgodnie ze zobowiązaniami, jakie podpisali według Porozumień z Oslo, które stanowią podstawę samego ustanowienia i działania Autonomii Palestyńskiej.
Umowa pokojowa bez edukacji na rzecz pokoju wydaje się daremna. Niemniej wszystko wskazuje na to, że nowy plan pokojowy, który wypracowuje obecnie rząd USA, nie obejmuje edukacji. Co więcej, obłożenie cenzurą przez Departament Stanu USA raportu GAO o palestyńskich podręcznikach szkolnych nie pozwala Kongresowi USA i społeczeństwu amerykańskiemu na dotarcie do informacji, że podręczniki AP, używane w szkołach UNRWA zawierają indoktrynację wojenną. W efekcie USA nie żądają od nowych wielkich sponsorów UNRWA – Arabii Saudyjskiej, Kataru, Wielkiej Brytanii i Niemiec – by uwarunkowali swoją pomoc od zaprzestania przez UNRWA wojowniczej indoktrynacji.
David Bedein
Dziennikarz kierujący Israel Resource News Agency oraz Center for Near East Policy Research. Autor książki Where has all the flour gone: The whims and waste of UNRWA refugee policy. Bedein nakręcił również wiele filmów.
Przeprowadził się do Izraela z USA w roku 1970.
Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com
Music From Israel