Sankcje USA nałożone na mułłów działają

Majid Rafizadeh

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Dzięki sankcjom administracji Trumpa napływ funduszy do irańskiego rządu jest odcinany, wpływając na wysiłki przywódców Iranu finansowania i sponsorowania grup terrorystycznych i bojówkarskich milicji w całym regionie. (Zdjęcie: Wikimedia Commons)

Krytycy prezydenta USA Donalda Trumpa i jego polityki wobec irańskiego rządu pospiesznie potępiają go za sankcje, jakie ponownie narzucił na ten teokratyczny establishment. Ich argumenty są zakotwiczone w koncepcji, że jedyna przemyślana i skuteczna polityka, która upora się z religijnym establishmentem Iranu, jest zakotwiczona w kuszeniu ich, by zasiedli do wspólnego stołu: innymi słowy – appeasement.

Ci krytycy mieli możliwość rozpoczęcia i rozszerzania polityki appeasementupodczas ośmioletnich rządów administracji byłego prezydenta, Baracka Obamy. W tym czasie prezydent Obama uczynił bezprecedensowe ustępstwa w próbie ugłaskania rządzących mułłów. Wyszedł im naprzeciw z niesłychaną hojnością i elastycznością. Jaki był wynik?

Kiedy administracja Obamy zniosła sankcje przeciwko Iranowi, szybko stało się jasne, że te działania dały Iranowi globalne przyzwolenie w oczach międzynarodowej społeczności. Dzięki temu zaakceptowaniu i zniesieniu sankcji miliardy dolarów zaczęły płynąć do militarnych instytucji Iranu, do Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, jak również do grup milicji bojówkarskich i grup terrorystycznych Iranu.

Teheran użył dochodów ze sprzedaży ropy naftowej do rozszerzenia swoich wpływów w całym regionie, włącznie z Syrią, Irakiem, Jemenem i Libanem. Kampania ekspansji odniosła olbrzymi sukces.

Obecnie najnowsze raporty pokazują, że ci, którzy popierają koncepcję ugłaskiwania Iranu i krytykują zdecydowaną politykę Trumpa wobec Iranu, głęboko się mylą.

W rzeczywistości sankcje spowodowały znaczny nacisk na rząd irański do tego stopnia, że irańscy przywódcy obcinają finansowanie swoich sojuszników – milicji bojówkarskich i grup terroru.

W bezprecedensowym posunięciu, 17 kwietnia 2019 r., państwowa gazeta syryjska “Al-Watan” podała zdumiewającą rewelację, informując, że Iran zatrzymał linię kredytową dla syryjskiego rządu. Było to w dzień po wizycie irańskiego ministra spraw zagranicznych, Dżavada Zarifa, w Syrii, 16 kwietnia 2019 roku.

Syryjska gazeta skarżyła się, że Teheran przez ostatnie sześć miesięcy nie mógł również dostarczać Syrii ropy naftowej. Według “Al-Watan” spowodowało to znaczny nacisk na rząd Baszara Al-Assada, który stoi w obliczu braków paliwa. Rząd syryjski produkuje zaledwie około 25% potrzebnego paliwa, co powoduje, że jest zależny od irańskich dostaw.

W dodatku fakt, że “Al-Watan” ujawnił to w dzień po wizycie irańskiego ministra spraw zagranicznych Dżavada Zarifa, pokazuje, że Damaszkowi nie udało się przekonać Teheranu do przedłużenia linii kredytowej i dostaw ropy do Syrii.

Od kiedy prezydent USA, Donald J. Trump wycofał się z Wspólnego Wszechstronnego Planu Działania (JCPOA), znanego jako irańska umowa nuklearna, irańskie dochody ze sprzedaży i ropy naftowej, i z eksportu nieustannie spadały. Zanim USA wycofały się z umowy nuklearnej i zaczęły przyjmować bardziej stanowczą postawę wobec duchownych rządzących Iranem, Iran eksportował ponad 2,5 miliona baryłek dziennie. Od tego czasu irański eksport spadł do około 1,1 milionów baryłek dziennie. To jest spadek o ponad 50%.

Według najnowszych informacji amerykańskie sankcje spowodowały także irańskie cięcia funduszy dla jego milicji bojówkarskich w Syrii. Członkowie irańskich milicji nie otrzymują wypłat, co niezmiernie utrudnia dalszą walkę i destabilizuje region. Członek wspieranej przez Iran grupy milicji w Syrii powiedział do “New York Times”: “Złote czasy minęły i nigdy nie wrócą. Iran nie ma dość pieniędzy, by nam je dawać”.

Czując nacisk sankcji na Iran, Hassan Nasrallah, przywódca Hezbollahu, marionetki Iranu, wezwał zbierający fundusze oddział swojej organizacji, by “dostarczył możliwości [prowadzenia] dżihadu pieniędzmi lub pomocą w tej trwającej bitwie”.

Irański prezydent Hassan Rouhani przyznał niedawno, że Republika Islamska przeżywa najgorszy kryzys gospodarczy od czasu swojego powstania w 1979 roku. Narodowa waluta Iranu, rial, spadł do historycznie najniższego poziomu – jeden dolar USA, który w listopadzie 2017 roku równał się około 35 tysiącom riali, obecnie kosztuje niemal 130 tysięcy riali.

Dzięki sankcjom administracji Trumpa napływ pieniędzy do rządu irańskiego jest obcięty, co ogranicza możliwości przywódców Iranu finansowania i sponsorowania bojówkarskich milicji i grup terrorystycznych w całym regionie.

Ku konsternacji orędowników irańskiego rządu i obrońców polityki appeasementuwobec rządzących mułłów – i ku konsternacji krytyków Trumpa – sankcje, jakie USA narzuciły na Islamską Republikę Iranu, działają.

Dr. Majid Rafizadeh: Wykładowca nauk politycznych na Harvard University, jest również przewodniczącym International American Council on the Middle East.

Koncert Singin’ Birds – Scena Muzyczna Klubokawiarni Babel

7 lipca o godz. 16:00 zapraszamy na wakacyjny koncert Sceny Muzycznej Klubokawiarni Babel. W niedzielne popołudnie na naszej scenie wystąpi zespół Singin’ Birds.

Singin’ Birds to trio wokalne, którego znakiem rozpoznawczym jest retro stylistyka oraz brzmienie głosów w bliskiej harmonii. Joanna Czarkowska, Dominika Kasprzycka-Gałczyńska oraz Dominika Dulny poznały się w szkole muzycznej, a ich wspólne pasje i miłość do muzyki zaowocowały niezwykłą współpracą, która trwa już od kilku lat.

Singin’ Birds to nie tylko trzy współbrzmiące głosy. Wokalistkom nieodłącznie towarzyszy zespół profesjonalnych instrumentalistów. Każdy z nich dodaje do całości swój niepowtarzalny charakter i brzmienie. Za aranżację i produkcję muzyczną odpowiada człowiek wielu talentów – pianista Marcin Piękos.

Muzyka zespołu działa niczym wehikuł czasu. Raz przenosi słuchaczy do eleganckich i szykownych czasów swinga, innym razem do szalonych lat 50 i 60, pełnych rock’n’rolla i bigbitu, by po chwili zaskoczyć zupełnie nowoczesnym brzmieniem. Singin’ Birds kochają zabawy muzyką, mieszają nowe ze starym i wciąż eksperymentują, bo wiedzą, że tylko wtedy powstaje coś niepowtarzalnego.

Wstęp wolny!

Więcej informacji: https://www.facebook.com/events/2740010179375674/

Zrealizowano dzięki dotacji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji

Faszyzm polski

Waldemar Sadowski

Esej o urządzaniu państwa i świata

Tomasz Grabowski: „Precz z polskim faszyzmem”
(Rynek w Przemyślu, 22.06.2019 rok)

Czy to już faszyzm, czy jeszcze nie faszyzm?

Nie ma jednej definicji faszyzmu. To worek różnych cech systemu sprawowania władzy. „Trudność w dyskusji nad takim uogólnionym pojęciem  jak »faszyzm« wynika stąd, że zjawisko to wyabstrahowane zostało z konkretnych sytuacji historycznych”, twierdził Leonard Shapiro, historyk z London School of Economics. Dlatego jedni mogą uznać, że w Polsce zapanował system faszystowski, inni, że nie i wszyscy mogą mieć rację. Nie ma prawnej definicji faszyzmu, ale historycy dobrze to zjawisko przeanalizowali i w kulturze nazwa ta funkcjonuje jako rozpoznawalne ostrzeżenie przed złym państwem: partyjnym antyludzkim Lewiatanem.

A jednocześnie antyfaszyzm stał się istotnym składnikiem tożsamości Zachodu. Wydana niedawna książka Madeleine Albright pod znamiennym tytułem „Faszyzm. Ostrzeżenie” ma podobny sens jak wołanie Tomka Grabowskiego. Jest próbą obrony tożsamości Europy i Ameryki. „Pełni poczucia słuszności własnych poglądów” – pisze Albright – „możemy nie zauważyć pojawiających się zagrożeń. Faszyzm nie przytrafił się ludzkości przypadkiem. Czai się w mrocznych zakamarkach ludzkiej natury”.

Grabowski, który na początku lat dziewięćdziesiątych przeprowadził z Kaczyńskim długi wywiad do swojego doktoratu o polskiej prawicy na Uniwersytecie Kalifornijskim, dobrze wie, co to „ostrzeżenie” oznacza. I dlatego kilka razy wychodził z flagą Izraela przeciwko demonstracjom narodowców. Krzycząc „Precz z polskim faszyzmem”, użył tego pojęcia w kontekście protestu politycznego.

Zarzut, postawiony mu przez policję, obrazy „narodu” byłby w pełni groteskowy, gdyby nie fakt, że w połączeniu z innymi podobnymi działaniami państwa polskiego jak w puzzlach wyłania się faszystowski profil. Policjant uznał, że protest przeciwko faszyzmowi jest obrazą narodu, zakuł więc obywatela w kajdanki i wywiózł go na sześciogodzinne przesłuchanie. Prokuratura wycofała się z oskarżenia, ale już sam fakt, że policja przemyska – stróże prawa – kojarzy antyfaszystowskie hasła z obrazą Polaków, potwierdza, że są powody do obaw.  

Historycy i politolodzy wymieniają wiele cech istniejących dotychczas państw faszystowskich: istnienie przywódcy lub grupy oligarchów, którzy przejmują procesy stanowienia prawa, a ich  decyzje zastępują normy prawne (decyzjonizm); rozczarowanie i zawiść dużych grup, wynikające z niskiej pozycji w hierarchii społecznej i związane z tym  pragnienie odwetu; nacjonalizm, antyliberalizm i ataki na mniejszości, pogarda dla elit i otwartej dyskusji, kult siły i skutecznego działania, ingerencja państwa w życie prywatne, naukę, kulturę i gospodarkę, odrzucenie trójpodziału władzy, kontrola mediów, czyli czwartej władzy i zastąpienie przekazów informacyjnych propagandą i demagogią. Jak widać, jest to bogata mieszanka czynników ustrojowych, mentalnych i socjologicznych. Nie wszystkie muszą być spełnione, aby uznać system za faszystowski.

Jednym z głębokich źródeł faszyzmu jest pragnienie poczucia wspólnoty, którą zburzyło — być może — Oświecenie i próba odnalezienia utraconego sensu po „śmierci Boga”. Budowa tej wspólnotowej sztancy, narodowej lub rasowej, odbywa się jednak metodami siłowymi, bo nie wszyscy obywatele do tej wspólnoty pasują albo nie chcą w niej uczestniczyć. Stąd konkretny faszyzm – jako zmagania dobra ze złem – objawia się poprzez walkę z różnie definiowanym wrogiem.

Wśród innych pierwotnych źródeł brytyjski badacz faszyzmu i populizmu Roger Eatwell w książce „Faszyzm. Historia” wymienia oświeceniową myśl Rousseau, zawierającą przekonanie, że społeczeństwo powinno kierować się wolą powszechną, rozumianą jako „harmonia, która przekroczy zarówno podziały społeczne, jak i rozziew pomiędzy obywatelem a władzą”. Chodziło tu o przezwyciężenie pluralizmu i dążenie do jedności społecznej.

Przy czym, jak twierdzi Eatwell, „najbardziej niebezpiecznym aspektem myśli Rousseau było przekonanie, że ludzie nie zawsze potrafią odczytać »wolę powszechną«. To oznacza, że czasami trzeba „zmusić ich do wolności”. Widać w tym wyraźnie uzasadnienia postoświeceniowych dwudziestowiecznych i współczesnych dyktatur – faszystowskich i komunistycznych. Gdy później odkryto wspólnotę narodową, jako byt etniczny i rasowy, pojawiają się też siłą rzeczy wrogowie tej wspólnoty, pełniący często rolę kozłów ofiarnych, których trzeba zmiażdżyć, aby urzeczywistnić prawdziwą jedność narodu. Wydaje się, że pojęcia „prawdziwy Polak” i „gorszy sort” kwalifikują się do tej faszystowskiej bajki.

Wśród teoretycznych źródeł faszyzmu wymienia się też Hegla (antyteza społeczeństwa otwartego), Nietzschego (teoria nadczłowieka), Darwina (teoria ewolucji — ras), Freuda (podświadomość jako irracjonalne siły kierujące człowiekiem).

Pojęcie faszyzmu jest przedmiotem badań nauk społecznych, ale był to system na tyle odrażający, że bywa też używane jako inwektywa. Dzisiaj nikt nie chce oficjalnie nawiązywać do tego strasznego dziedzictwa ludzkości. Także w Polsce. Ale ustrój polityczny, system przekonań, wartości, nastawienie do świata, postawa wobec innych ludzi i przyrody oraz cały kłębek zjawisk psychicznych spleciony z lęków i nienawiści nadal jest obecny w kulturze i ciągle się odradza w formach zaskakująco podobnych do 20-wiecznych wzorców.

Eatwell wymienia cztery aspekty istotne w ideologii faszyzmu: pierwszy — plan zmiany natury ludzkiej i stworzenie lepszego społeczeństwa, drugi — naród lub rasa jako siły organizujące ewolucję i postęp; trzeci — krytyka kapitalizmu, liberalizmu i socjalizmu jako systemów rozbijających lub osłabiających wspólnotę; czwarty —wpajanie ludzkim umysłom faszystowskich wartości poprzez media i propagandę.

Żadna partia nie nawiązuje już oficjalnie do ideologii faszyzmu, ale system ten jest z jakichś powodów nadal atrakcyjny dla polityków i mas: ruchy stosujące w praktyce idee faszystowskie odradzają się ciągle z nową siłą, niespodziewanie, w różnych krajach, partiach i regionach świata. Zadziwiające jest jak szybko kraje takie jak Rosja, Chiny czy Węgry przeistoczyły się z krajów komunistycznych w faszystowskie. Taki jeszcze nieco zawoalowany system tworzy moim zdaniem Prawo i Sprawiedliwość. Nie ma obecnie żadnej niezależnej instytucji, która mogłaby orzec prawomocnie, że w Polsce panuje już faszyzm. Jedyną i ostateczną instancją, jaka pozostaje obywatelowi do dyspozycji, aby to stwierdzić, jest to, co najważniejsze w demokracji: jego własny umysł.

Artykuł podzielony na strony.
Numery stron (na dole) są aktywnymi odnośnikami.

 2  3  4  5  6