Władysław Studnicki (Fot. NAC)

Szminkowanie świni.Piotr Zychowicz rehabilituje antysemitę Władysława Studnickiego

Adam Leszczyński

Piotr Zychowicz próbuje zrehabilitować postać Władysława Studnickiego – germanofila i antysemity, polityka tak skrajnego, że nawet naziści uznali go za wariata. Rezultaty tej rehabilitacji są nieprzekonujące.

.

Bohaterem (i to w sensie dosłownym, a więc postacią pozytywną) liczącej 600 stron książki Zychowicza jest Władysław Studnicki (1867-1953), polityk skrajnej prawicy, antysemita i germanofil, posądzany przez lata o kolaborację (do tej kwestii jeszcze wrócimy). Studnicki był obsesyjnym antykomunistą i wrogiem Rosji, politykiem uważanym nawet przez współczesnych za marginalnego szaleńca. Przed wojną była to postać rangi Bolesława Tejkowskiego czy Janusza Korwin-Mikkego w III RP – człowiek znany i jakoś w polityce aktywny, coś pisał i coś publikował, ale nikt tego nie traktował szczególnie poważnie. Studnicki – całe szczęście – przez całe życie był pozbawiony realnego wpływu na cokolwiek. Przy całym szaleństwie i skrajności poglądów była to jednak postać ciekawa i barwna.

Tę barwność umiał wydobyć i pokazać Zychowicz, publicysta prawicowy, ale nieunikający naruszania rozmaitych tabu, które prawica dzisiaj otacza nabożną czcią. Napisał np. książkę o tym, że powstanie warszawskie było politycznym i moralnym błędem (a właściwie obłędem, stąd jej tytuł „Obłęd ’44”). Ta nieprzesadnie kontrowersyjna teza – nawet twórcy Muzeum Powstania Warszawskiego nie byli w stanie ukryć, że powstanie było wielką klęską i nie osiągnęło zakładanych politycznych celów, czyli zainstalowania w Warszawie rządu z Londynu przed wejściem Sowietów – zyskała Zychowiczowi nieco na wyrost opinię głosiciela prawd niewygodnych i obrazoburczych.

Piotr Zychowicz bawił się doskonale

Mogę sobie zatem wyobrazić, że bawił się doskonale, pisząc książkę o Studnickim. Wydobył ze względnego zapomnienia postać marginalną; wybielał ją i pucował jej życiorys intensywnie na kilkuset stronicach, próbując zdjąć ze Studnickiego opinię kolaboranta i żydożercy. Wreszcie stawiał pytanie, czy Polsce nie byłoby lepiej, gdyby poszła z Hitlerem na Moskwę w roku 1939 r. Wyszło ciekawe i ambitne ćwiczenie w obcowaniu ze źródłami, ale też Studnicki nie poddaje się łatwo takiej upiększającej obróbce. Zabiegi Zychowicza nad Studnickim przypominają aż nadto często szminkowanie świni. Może i coś dają, ale spod spodu cały czas wygląda coś niezbyt pięknego.

Nie da się przy tym odmówić Studnickiemu ani osobistej odwagi, ani bezinteresowności – tyle Zychowiczowi udało się osiągnąć.

Widać w tej postaci coś ze szlacheckiej fantazji, uporu i pieniactwa – konsekwencji w realizowaniu najbardziej szalonych i utopijnych zamierzeń.

Był staropolskim oryginałem w starym stylu. Czasami zachowywał się jak zupełny wariat, idąc do Gestapo i składając memoriały Hitlerowi z księżycowymi propozycjami politycznymi (Niemcy też go tak traktowali – jak wariata, zamykając od czasu do czasu, ale ostatecznie zostawiając przy życiu).

W II RP poglądy Studnickiego skazywały go na marginalizację. Ówczesny obóz narodowy – stara endecja zgrupowana wokół Romana Dmowskiego – był wściekle antyniemiecki. Dla lidera Narodowej Demokracji Niemcy były głównym zewnętrznym cywilizacyjnym wrogiem Polski, a wewnętrznym byli Żydzi. W latach rewolucji 1905-07 Dmowski próbował wynegocjować z Rosjanami autonomię Królestwa w zamian za lojalną (wobec caratu) pomoc w zwalczaniu polskich socjalistów. U tych ludzi germanofil Studnicki nie miał czego szukać. Młoda polska prawica, nasi młodzi faszyści, mogła podziwiać Hitlera za to, co zrobił z demokracją w Niemczech oraz z własnymi Żydami i socjalistami, ale Niemcom nie ufała. Studnicki pozostawał więc wolnym elektronem, publicystą tworzącym fantastyczne koncepcje sojuszu polsko-niemieckiego, które miały wówczas mniej więcej takie szanse na wejście w życie jak dziś teorie podatkowe Janusza Korwin-Mikkego. Czyli żadne.

Ekwilibrysta Zychowicz

Zychowiczowi nie udaje się wybronić Studnickiego przed zarzutem antysemityzmu. Poświęca mu chwilę uwagi (może ze 20 stron na 600) w rozdziale końcowym pod zabawnym tytułem „Kwestie sporne”. Tytuł jest zabawny, ponieważ antysemityzm Studnickiego był bezsporny (i obsesyjny, co się u nas często zdarzało). Popierał, choć z pewnymi zastrzeżeniami, powszechne wówczas na prawicy i w kręgach rządowych koncepcje zmuszenia polskich Żydów do masowej emigracji.

Zychowicz dokonuje cudów ekwilibrystyki, żeby różne szkaradne wypowiedzi Studnickiego na ten temat wytłumaczyć.

„Żadne ekscesy antysemickie ani wzmożone i systematycznie prowadzone bojkotowanie Żydów w Polsce nie dokona ważnego dla naszego rozwoju i bytu procesu odżydzenia Polski” – pisał np. Studnicki, co Zychowicz interpretuje jako apel o powstrzymanie się od przemocy, a co w istocie stanowi tylko przyznanie, że te metody są nieskuteczne.

Snute przez Studnickiego koncepcje „odżydzenia Polski” mogą budzić tylko obrzydzenie. Zychowicz próbuje go usprawiedliwiać, pisząc, że podobne, równie obrzydliwe pomysły miał pod koniec lat 30. rząd RP (prawda) oraz że na emigracji zależało także Żydom z prawicy syjonistycznej (też prawda). Nie czyni to ich jednak mniej obrzydliwymi, o czym Zychowicz już nie napisał. „Oczywiście nie jest to epizod z dziejów II Rzeczypospolitej, z którego powinniśmy być szczególnie dumni” – dodaje publicysta na koniec. Szminka nie pomogła. Spod tapety wyjrzał potwór.

Sprawa kolaboracji również nie wygląda dobrze. Studnicki pisywał memoriały do najwyższych władz nazistowskich, proponując m.in. powołanie marionetkowych władz polskich oraz polskiego wojska, które pomogłoby w pokonaniu Sowietów. Zychowicz próbuje to tłumaczyć na różne sposoby: a to tym, że Studnicki próbował ugrać swoje koncepcje polityczne; a to tym, że pomagał różnym ludziom, którzy dzięki jego wstawiennictwu wychodzili z kazamatów Gestapo; a to próbą „ratowania państwa po pogromie”, jak tłumaczył się sam Studnicki po wojnie.

Studnicki – kolaborant nieudany

Zychowicz przekonuje, że Studnickiego oburzały okrucieństwa niemieckie. Może i oburzały, ale współpracę jednak proponował Niemcom przez lata. Polska opinia publiczna uznała go za kolaboranta, który formalnej współpracy nie podjął tylko dlatego, że okupant nie był nią zainteresowany. Tego również nie udaje się Zychowiczowi z tej biografii wymazać, chociaż na różne kreatywne sposoby stara się przedstawić decyzje Studnickiego w jak najlepszym świetle.

Czy to jest w porządku wobec czytelnika? Myślę, że tak: dyskusja o przeszłości powinna być jak najbardziej zróżnicowana. Historia jest za często – jak napisała wybitna teoretyczka metodologii historii prof. Ewa Domańska – „dyscypliną policyjną”: wykorzystuje się ją do tego, aby wszyscy o przeszłości myśleli to samo w ten sam sposób. Różnorodność i prowokacja mają ogromne zalety – zmuszają ludzi do myślenia. Pomnika nikt Studnickiemu nie postawi, ale była to postać arcyciekawa. Można ją potraktować żółcią, można szminką, jak zrobił to Zychowicz. Jego książkę warto jednak czytać uważnie – żeby nie dać się autorowi nabrać i nie uwierzyć, że Studnicki był mężem stanu. Nie był. Był klasycznym polskim politycznym wariatem.

Dr hab. Adam Leszczyński – socjolog i historyk, profesor Uniwersytetu SWPS, dziennikarz OKO.press. W listopadzie 2020 r. ukaże się jego „Ludowa historia Polski”

Piotr Zychowicz, “Germanofil”, Rebis

Piotr Zychowicz, ‘Germanofil’, Rebis

*SFSU President Lynn Mahoney: Terrorist Leila Khaled’s Enabler

Winfield Myers

SFSU president Lynn Mahoney (left) has defended Palestinian terrorist Leila Khaled’s (right, in 1969) Sept. 23 virtual classroom appearance at SFSU.

Unrepentant Palestinian terrorist Leila Khaled’s September 23 virtual appearance at San Francisco State University couldn’t have occurred without the steadfast support of Lynn Mahoney, SFSU’s far-left virtue-signaling president. After being canceled by Zoom and Facebook, “Whose Narratives? Gender, Justice, & Resistance: A Conversation with Leila Khaled” appeared on YouTube for 23 minutes before that platform, too, pulled the plug.

A leader more concerned about radicalizing students than supporting radical chic would have prevented Khaled’s appearance altogether. Faced with the greatest campus controversy since her July 2019 appointment as president, Mahoney might have leveraged her progressive bona fides to condemn terrorism and those who champion it. She might have taught her community why academic freedom demands respect for a diversity of opinion, something sorely lacking in academe, but not apologias for violence and murder issued by an active member of a U.S.-designated terrorist organization, the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP).

Instead, in a Janus-faced September 5 letter to the community that never mentions Khaled, Mahoney states “clearly and quickly” her condemnation of “terrorism and violence” as well as “anti-Semitism, Islamophobia, anti-Blackness, racism,” as if the issue at hand were anything other than violent antisemitism. Yet, she must “say equally emphatically that we support the right of our faculty to academic freedom and to conducting their teaching and scholarship without censorship” — a bastardization of academic work to include spreading terrorist propaganda. Still, she says she condemns “the glorification and use of terrorism and violence, particularly against unarmed civilians” — a hollow statement given that Khaled’s lionization by her academic allies derives precisely from her terrorist background.

Immediately following the event’s abrupt end, Mahoney issued a second letter proclaiming again “the right of faculty to conduct their teaching and scholarship free from censorship.” She mentions Khaled by name four times, but never acknowledges her background or uses the word “terrorism.” Rather, she laments that the cancellation would be “deeply wounding” to some, who would “feel” their “dissent silenced,” even as Khaled’s appearance would be “deeply wounding” to “others in the community.” Plenty of regret for “wounding,” but no sense of moral responsibility. Through it all, her support for Khaled’s appearance never wavered.
Rabab Abdulhadi

Such unyielding commitment is striking given the central role in this saga played by SFSU professor Rabab Abdulhadi, a notorious antisemite and perennial thorn in the side of SFSU administrators. Director of the university’s Arab and Muslim Ethnicities and Diasporas/Race and Resistance Studies (AMED), Abdulhadi has an affection for Khaled that isn’t surprising. In 2014, Abdulhadi struck an MOU with her hometown university, Hamas-friendly An-Najah, and later used taxpayer dollars to send American terrorists and their Palestinian counterparts to the West Bank. A founding member of the U.S. Campaign for the Academic and Cultural Boycott of Israel (BDS), she infamously posted on AMED’s official Facebook page that Zionists are not welcome on campus. When then-President Leslie Wong stated that Zionists are in fact welcome at SFSU, she replied that he had launched “a declaration of war against Arabs, Muslims, Palestinians.”

Abdulhadi’s actions sparked a 2017 lawsuit against the school for its “long and extensive history of cultivating antisemitism and overt discrimination against Jewish students.” Although the suit was eventually dismissed, Abdulhadi almost immediately sued SFSU for ostensibly harassing her because of her Palestinian background. In return for Mahoney’s support during the latest crisis she caused, Abdulhadi wrote the provost to accuse the president of “siding with Zionist defamation, silencing and bullying” by not more forcefully resisting Zoom for its “censorship.” Meanwhile, Rep. Doug Lamborn (R-Colo.) has referred for potential prosecution Mahoney, Abdulhadi, the university generally, and another professor to the Department of Justice for providing material support to a foreign terrorist organization (PFLP).

A more churlish, ungrateful scourge to a university president is hard to imagine.

A more churlish, ungrateful scourge to a university president is hard to imagine. Why, then, does Mahoney so steadfastly defend Khaled, Abdulhadi’s latest affliction on the SFSU community? Why not take the less painful (and morally higher) path and declare Khaled persona non grata, proclaim SFSU a terrorist-free zone, and act like Abdulhadi’s boss rather than her enabler?

The explanation is twofold: Mahoney’s leftist academic background, which perfectly prepared her for her current role, and the nationwide politicization of university administrators, including presidents.

Mahoney’s resume is a model for anyone who aspires to lead a university.

Mahoney’s resume is a model for anyone who aspires to lead a university. Her official biography at SFSU’s website notes she “has lectured extensively on the construction of whiteness in the U.S. and the construction of gender globally,” trendy topics that have overtaken the humanities by pushing out more traditional work. As a Stanford undergraduate she majored in American studies, among the most politicized disciplines, and credited it with preparing her for an academic career. Interviewed in a Stanford newsletter, she listed “very pressing twenty-first century challenges — climate change, the resurgence in white supremacist ideologies and violent behaviors, geopolitical unrest all over the place.”

Such a list grows naturally from Mahoney’s earlier work. Her history Ph.D. dissertation at Rutgers became her only book, Elizabeth Stoddard and the Boundaries of Bourgeois Culture (Routledge, 2003). In it, she praises the 19th-century writer and poet as a proto-feminist “disgusted with prevailing models of virtuous womanhood” who eventually advocated “a wholescale assault on the nineteenth-century cult of true womanhood.” After Rutgers, she taught “U.S. women’s history and feminism, race and ethnicity” at Purchase College, SUNY, before accepting administrative positions within the California State University system, where she remains.

Academe’s mission has shifted from the quest for knowledge to the pursuit of social justice.

Unfortunately, Mahoney is no outlier. As academe’s mission shifted since the late 1960s from the quest for knowledge to the pursuit of social justice, presidents at schools as diverse as Princeton and SFSU donned the mantel of activist-in-chief, leading an army of administrators and professors to battle what they claim is systemic racism, bias, and inequity in American society. Examples of college officials who have suppressed free speech, instituted draconian diversity requirements, and failed to support faculty who break with stifling intellectual orthodoxies abound.

Given this self-destructive trajectory, Mahoney’s desire to hide behind the façade of “academic freedom” rather than prevent a member of a foreign terrorist organization from addressing students or crack down on the aggressive antisemitism of one of her professors, makes political if not moral sense. In the eyes of such a person, Leila Khaled and Rabab Abdulhadi check all the boxes of those who are today “disgusted with prevailing models of virtuous womanhood.” They, too, loathe bourgeois culture as they “struggle to create a gender-neutral model of self-development.” If they happen to use airplane hijacking and attacks on Jewish students to achieve their goals, what’s a woke leader to do but man the barricades and continue the fight? There’s always a new generation to indoctrinate and malform.

Not hosting terrorists or coddling bigots is the bare minimum of civilized behavior any nation should expect of universities.

This sorry episode describes, in a nutshell, how sick American higher education has become. Not hosting terrorists or coddling bigots is the bare minimum of civilized behavior any nation should expect of universities. We need to defund them now, prosecute them where applicable, and take back our institutions before it is too late.

If you wish to contact SFSU President Lynn Mahoney, please keep your comments brief and respectful. She may be reached at president@sfsu.edu.

Winfield Myers is director of academic affairs at the Middle East Forum and director of its Campus Watch program.

Munich auction house under fire for offering Nazi memorabilia again

AARON REICH

Nazi artifacts at a news conference at the Holocaust museum in Buenos Aires / (photo credit: REUTERS/AGUSTIN MARCARIAN)

A Munich auction house has come under fire from Europe’s largest Jewish organization for once again selling Nazi memorabilia, including some of Adolf Hitler’s speaking notes.

Rabbi Menachem Margolin, head of the European Jewish Association (EJA), slammed Munich-based auction house Hermann Historica, saying he couldn’t get his “head around the sheer irresponsibility and insensitivity” of auctioning this memorabilia.

The news comes following the head of Germany’s domestic security agency warning of rising levels of antisemitism in the country.

“The head of the domestic security agency in Germany sounded the alarm less than a month ago about the alarming rise of antisemitism in Germany, we have had a gun attack at a synagogue in Hamburg and the far Right are on the march,” Margolin said in a statement. “It defies logic, decency and humanity for the very same auction house that came under fire less than a year ago for selling disgusting lots of Nazi memorabilia that they should do so again.”

In November 2019, the Hermann Historica auction house had also come under fire for having a collection of Nazi memorabilia up for auction, prompting widespread criticism from EJA and other organizations, who had begun petitioning European lawmakers to ban the practice.

That year, the items up for auction included such items as Adolf Hitler’s top hat and cigar box and a silver-plated copy of Mein Kampf that once belonged to senior Nazi Hermann Goering.

The contents of the November 2019 auction were purchased by Swiss-Lebanese entrepreneur Abdallah Chatilah, who donated them to Yad Vashem to use them however they wished.

“I cannot get my head around the sheer irresponsibility and insensitivity, in such a febrile climate, of selling items such as the ramblings of the world’s biggest killer of Jews to the highest bidder. What auctions like this do help legitimize Hitler enthusiasts who thrive on this sort of stuff.

“Last year, a miracle in the form of Mr. Abdallah Chatila stepped in. But we cannot rely on miracles going forwards,” Margolin explained.

“We understand that COVID-19 is rightly occupying the thoughts of governments and parliaments, but we cannot allow the virus of antisemitism to grow unchecked. This auction must be stopped and we urge the government to step in. We also ask our supporters not to engage or participate in any way with this unethical auction. The message must be sent that the further development of this ‘market’ is taboo and beyond the norms of acceptability.”