(Źródło: Fars News Agency)

Zamachowcy, demokraci i potępieńcze łkania

Andrzej Koraszewski

Nikt nie wie, kto zabił. Ale palce jak namagnesowane zwracają się w jedną stronę. Wskazana strona milczy, jednak żalu po stracie nie wyraża. Generał Strażników Islamskiej Rewolucji Mohsen Fachrizadeh, uważany również za ojca irańskiej bomby atomowej w budowie, zabity został w piątek 27 listopada, w zamachu, który można nazwać konwencjonalnym, czyli bez użycia podejrzanie ultranowoczesnych technik. (No chyba, że uwierzymy niedzielnym doniesieniom z Iranu, że nie było oddziału zamachowców. Był samochód autonomiczny z zamontowaną bronią obsługiwaną zdalnie. Cała operacja trwała 3 minuty.)

Zginął na szosie prowadzącej do Teheranu, zastrzelony przez niezidentyfikowanych zamachowców. Irańska telewizja pokazała półciężarówkę, która ponoć przewoziła materiały wybuchowe ukryte pod stertą drewna, która wybuchła przed samochodem, w którym wieziony był irański profesor-generał, następnie jego samochód został ostrzelany z samochodu osobowego. Ciężko rannego generała zabrano do szpitala, gdzie zmarł.

Rzecznik komisarza Unii Europejskiej do spraw międzynarodowych, Josepa Borello, przekazał za pośrednictwem firmy Twitter wezwanie do okazania powściągliwości wszystkich stron, ponieważ eskalacja nie leży w niczyim interesie.

W innym komunikacie przesłanym przez tę samą firmę, tenże rzecznik, Peter Sano, informował, że Unia Europejska potępia zabicie czołowego irańskiego fizyka atomowego, uznając to za „akt kryminalny”.

Amerykańska gazeta „The New York Times” niepokoi się, że zabicie pana Fachrizadeha i to zaledwie w dziesięć miesięcy po zabiciu pana Sulejmaniego może poważnie skomplikować plany reaktywowania przez prezydenta-elekta Joego Bidena umowy z 2015 roku dotyczącej ograniczenia nuklearnej aktywności Iranu.

Gniew i rozpacz wyraziło wielu, do ciekawszych głosów można zaliczyć opinię przekazaną za pośrednictwem firmy Twitter byłego dyrektora CIA, Johna Brennana, który już w piątek oświadczył, że ktokolwiek zabił irańskiego naukowca, popełnił „akt kryminalny”, czyli „akt państwowego terroryzmu” stanowiący „oczywiste pogwałcenie prawa międzynarodowego”.

Informujący o tym dziennikarz „Jerusalem Post” zauważa, że nie jest to opinia prawnika, ale człowieka, który jako były dyrektor CIA zlecał wielokrotnie dokonywanie w różnych miejscach na świecie zamachów na wrogów Stanów Zjednoczonych.

John Brennan kierujący CIA w czasach prezydenta Obamy, wie znacznie lepiej niż wielu innych, kim był i czym zajmował się generał-profesor. Jego komentarze na temat zabicia ojca programu nuklearnego państwa uznawanego za czołowego państwowego terrorystę w dzisiejszym świecie mogły by być komiczną próbą zabawy w piłkę międzynarodowym prawem w ramach partyjnych rozgrywek, gdyby nie było to równocześnie podżeganie do nienawiści do państwa, które (czego wykluczyć nie można) zlikwidowało śmiertelnego wroga, mającego kluczową rolę w realizacji otwarcie deklarowanego zamiaru ludobójstwa ludności Izraela wraz z jego arabską mniejszością oraz podboju arabskich sąsiadów.

Trudno o wątpliwości, że jest to zagranie w krajowej rozgrywce politycznej i równocześnie rodzaj podania o pracę. Oczywiście są powody do obaw, że gniew Islamskiej Republiki Iranu skieruje się nie tylko przeciw domniemanemu sprawcy, czyli Izraelowi, ale również przeciw USA i Irańczycy mogą być zmuszeni do głośniejszego skandowania „Śmierć Ameryce”, a nawet mogą podjąć jakieś próby odwetu, na które służby bezpieczeństwa muszą być zawsze przygotowane.

Izraelski dziennikarz podkreśla, że dla Izraela, Arabii Saudyjskiej i praktycznie dla wszystkich sunnitów na Bliskim Wschodzie Iran jest dziś znacznie groźniejszy niż Al-Kaida czy ISIS i na eliminację  specjalisty, która może opóźnić budowę bomby atomowej przez ten kraj, patrzą z perspektywy egzystencjalnego zagrożenia, a nie tylko partyjnych rozgrywek. Trudno im również podejrzewać, że powrót do czołobitnych umizgów pod adresem tyrańskiego reżimu byłby bardziej skuteczny niż eliminacja głównego fachowca. W kwestiach bezpieczeństwa stosowane są inne kryteria niż w podaniach o pracę na Twitterze.

Upolitycznienie prawa na użytek międzypartyjnego meczu może wyłącznie podkopywać zaufanie społeczeństwa do instytucji egzekwujących prawo i zaszkodzić skutecznemu przeciwdziałaniu imperialnym aspiracjom pozbawianych jakichkolwiek skrupułów tyranom.

Brennan doskonale wie, jak wielkim zagrożeniem jest Iran na Bliskim Wschodzie, ale ignoruje to ze względu na swoje prywatne interesy.

Tu zbliżamy się do niezmiernie ważnego pytania o przyszłość demokracji. Wiele się ostatnio czyta na temat kryzysu demokracji i trudno uniknąć wrażenia, że sprawa jest poważna. Trochę pociesza artykuł redakcyjny londyńskiego „The Economist” pod znamiennym tytułem Democracy contains the seeds of its own recovery. Już z podtytułu dowiadujemy się, że recesja demokracji ma charakter globalny, ale to nie będzie trwało wiecznie. Artykuł zaczyna się od równie rytualnych jak w mojej młodości zaklęć, tyle, że wtedy to były zapewnienia o podłości amerykańskiego imperializmu, a teraz dotyczy to kulawego kaczątka, czyli prezydenta, który kończy swoją kadencję. Jednak już w drugim zdaniu dowiadujemy się, że  chociaż Trump nadal uważa, że ostatnie wybory były najbardziej zafałszowane w dotychczasowej historii Ameryki, to przecież 23 listopada nakazał federalnemu rządowi przekazanie środków niezbędnych do objęcia urzędu przez prezydenta-elekta. (Innymi słowy, brytyjski tygodnik wyjaśnia, że najważniejsze ziarno odnowy znajduje się w ręku ustępującego prezydenta, który nie zamierza rezygnować z tradycyjnych obyczajów swego kraju.)

W kolejnych akapitach widzimy powrót do nowych obyczajów i redakcja wrzuca do jednego worka Trumpa, prezydentów Brazylii, Indii, Węgier i Polski. Dalej dowiadujemy się, że wskaźniki demokracji spadają na łeb na szyję, a Covid-19 bardzo to przyspieszył.

Zagrożeniem dzisiejszej demokracji nie są przewroty wojskowe, ale same rządy sprawujące władzę. Jeśli mają dość dużo czasu, urzędujące władze mogą zrobić z demokracji wydmuszkę. No bo taka Wenezuela jeszcze dwadzieścia lat temu miała uczciwe wybory, a dziś rozstaje się z resztkami pozorów demokracji. No ale nawet w krajach, w których taka dramatyczna zmiana jest niewyobrażalna, erozja instytucji prowadzi do gorszych rządów. Żeby temu zaradzić, musimy zrozumieć, co się stało –  informuje nas „The Economist” (A ja mam dziwne wrażenie, że jeszcze 20 lat temu by nas tak nie informował.)

„Niezależnie czy ich popierasz, czy nie, pan Trump i podobni mu populiści doszli do władzy w reakcji na niedomagania demokratycznych rządów. W bogatych krajach wyborcy z klasy robotniczej doszli do przekonania, że politycy o nich nie dbają, ich standardy życiowe utknęły w miejscu i zaczęli się obawiać imigracji. W Europie środkowej i wschodniej rządy starające się o członkostwo w UE bardziej patrzyły na Brukselę niż na swoich własnych wyborców, a w krajach rozwijających się korupcja pokazywała, że klasa rządząca interesuje się głównie swoimi kontami bankowymi.”

Już myślałem, że oni coś zrozumieli, ale kolejny akapit przyprawia o zawrót głowy i zmusza do dwukrotnego sprawdzania, czy naprawdę widzimy to, co widzimy. Redakcja londyńskiego „The Economist” oskarża Trumpa o uprawianie polityki tożsamości. Sztandarowe hasło lewicy zostało użyte do dekonstrukcji prawicy (i muszę przyznać, że zrobili to całkiem zgrabnie.) Zabieg wygląda na szczególnie udany w odniesieniu do Polski, o której piszą, że kwitła pod rządami centrowego rządu, ale Prawo i Sprawiedliwość powiedziało wyborcom, że katolickie wartości są atakowane przez Brukselę. W Brazylii Bolsanaro pojechał na obrzydzeniu wyborców do klasy politycznej, no a Trump skoncentrował się na polityce tożsamości swoich wyborców do tego stopnia, że nawet nie przedstawił programu na drugą kadencję.

„Polityka tożsamości, wzmocniona przez media i upartyjnioną telewizję oraz radio przegrupowała wyborców” – pisze „Economist”.

Dostajemy nawet wyjaśnienie, że kiedy polityka wzmacnia trwałe tożsamości, odciąga to od tolerancji i wyrozumiałości, której demokracja potrzebuje, by rozwiązywać konflikty. Wszystko się zgadza z wyjątkiem orwellowskiej sztuczki na temat tego, kto wymyślił i kto masowo praktykuje politykę tożsamości. Teraz jednak, kiedy już przenieśliśmy politykę tożsamości do obozu wroga, możemy się rozprawić z jej strasznymi wadami.

„W efekcie główną szkodą, którą Ameryce wyrządza polityka tożsamości, są animozje i zastój. Oczekuje się, że polityka będzie rozwiązywać społeczne konflikty, ale demokracja teraz je generuje. Po części dlatego, że plemiona żyją w odrębnych informacyjnych wszechświatach, i stało się to tak naturalne jak to, że noszenie maseczek i zmiany klimatyczne zmieniły się w dysputy o stylu życia. W efekcie amerykańska polityka przestała reagować. Podżega ludzi tak bardzo, że uniemożliwia to kompromisy niezbędne, żeby społeczeństwo szło do przodu.”

Na szczęście demokracja ma również zdolności adaptacyjne – przypomina „Economist”, zwracając uwagę na fakt, że w USA Republikanie zgarnęli dużo głosów Latynosów i Czarnych, a w Wielkiej Brytanii Partia Konserwatywna przechwyciła wiele głosów wyborców tradycyjnie głosujących na Partię Pracy. „To zmieszanie jest czymś, co jest w polityce obu krajów potrzebne, żeby zachęcić partie z lewa i z prawa do porzucenia swoich plemiennych okopów i przechylić równowagę od polityki tożsamości ponownie w stronę konkretnych działań.”

„Ameryka – czytamy na zakończenie tych wywodów – wspiera demokrację dając przykład i broniąc jej. Pan Biden podejmie próbę przywrócenia norm takich jak niezależność Ministerstwa Sprawiedliwości. Za granicą  nie będzie dogadzał autokratom i tyranom tak jak to robił Pan Trump.”

Domyśliłem się, że jest to dyskretna krytyka Porozumień Abrahamowych i pochwała zamiaru powrotu do umizgów pod adresem Teheranu, jak również wznowienia finansowego wsparcia palestyńskiej demokracji wraz z jej hojnym wynagradzaniem każdego mordu i każdego aktu terroru.

Kto wie, być może reakcje na eliminację ojca irańskiej bomby atomowej potwierdzają ten kierunek naprawy amerykańskiej demokracji.

Przeglądając tweety ludzi znanych i ważnych dowiadujemy się , że Fachrizadeh został zabity by sabotować główną inicjatywę polityki zagranicznej Bidena na Bliskim Wschodzie, iż jest to “oburzająca akcja zmierzająca do podminowania dyplomatycznych relacji między nową administracją a Iranem” oraz próba sabotowania możliwości administracji Bidena, by ponownie wejść do JCPOA.

Rodowity Amerykanin zapytał z nagła, jakie są dowody na to, że Iran w ogóle dąży do wejścia w posiadanie broni nuklearnej, bo od dwóch dni media głównego nurtu jakby kwestionowały tego rodzaju niecne zamiary. No cóż, w tym przypadku wierzę znacznie bardziej temu, co mówią irańscy politycy i generałowie niż temu, co piszą amerykańscy liberałowie.

The Killing of a Nuclear Scientist May Save Countless Lives

Richard Kemp

• Under the slogan “Death to America”, Iran has been at war with the US, Israel and their Western allies since the Islamic Revolution of 1979, using proxy groups to kill hundreds of Americans in Iraq, Afghanistan, Lebanon and other places; and to launch terror attacks across the Middle East, Europe, the US and Latin America.
• Mr Fakhrizadeh was a brigadier general in the IRGC and therefore not only a senior military commander in a country at war with the US and its allies but also a proscribed international terrorist.
• Iran will never abandon what it considers its absolute right to become a nuclear-armed state, not under the current regime nor any future regime…. It has lied to the IAEA and the archive even sets out in detail the ways in which it has deceived the inspectors.
• Despite claims to the contrary, the JCPOA was never going to prevent a nuclear armed Iran… Its sunset clauses meant that at best the deal might have delayed Tehran’s acquisition of nuclear weapons for a few years…. Any return to the JCPOA by a Biden White House, as is being pushed by Mr Brennan and other prospective administration officials, will not see a strengthened deal but more likely an even weaker one.
• Mr Brennan and the European supporters of his argument seem to believe that Iran can be contained by appeasement and negotiation rather than military strength and political will. The path advocated by the proponents of appeasement can only lead to infinitely greater bloodshed, violence and suffering than the death of a proscribed terrorist on the streets of Iran.

Iran-appeasers who condemn the targeted killing of Iranian nuclear scientist Mohsen Fakhrizadeh, a brigadier general in the Islamic Revolutionary Guard Corps, have exhibited shocking disregard for the death, destruction and suffering likely to be inflicted by the totalitarian Iranian regime utilising Fakhrizadeh’s pernicious expertise. Pictured: The scene of Fakhrizadeh’s assassination on November 27, near Tehran. (Image source: Fars/Wikimedia Commons)

With unfailing predictability, EU external affairs spokesman Peter Sano as well as other European Iran-appeasers rushed to condemn the targeted killing on November 27 of Iranian nuclear scientist Mohsen Fakhrizadeh. In doing so they exhibited shocking disregard for the death, destruction and suffering likely to be inflicted by the totalitarian Iranian regime utilising the pernicious expertise of Mr Fakhrizadeh.

From across the Atlantic they were joined by, among others, former CIA Director John O. Brennan, who described the killing as “state-sponsored terrorism” and “a flagrant violation of international law”. Yet Mr Brennan was in the White House Situation Room in 2011 when the US launched an operation to kill Usama bin Laden on Pakistani sovereign territory. Presumably he was not whispering into President Barack Obama’s ear that SEAL Team Six were violating international law.

As Obama’s counterterrorism adviser and then Director of the CIA, Mr Brennan also presided over and publicly justified an extensive programme of CIA targeted killing by drone strikes in Pakistan, Afghanistan, Libya, Somalia, Yemen and elsewhere. Some years earlier, I was in meetings with Mr Brennan when he extolled the utility and legitimacy of targeted killings against terrorists.

In an apparent attempt to reconcile his stance now with his roles and moral position while in government, Mr Brennan described Mr Fakhrizadeh’s elimination as “far different than strikes against terrorist leaders & operatives of groups like Al Qaida and Islamic State”.

Although pronouncing this targeted killing illegal, Mr Brennan’s objections seem to focus more on fear of the “lethal retaliation & a new round of regional conflict” that he considers likely. There is also the apparent subtext, shared by many others on the left, of concern that this attack makes a Biden administration’s return to the JCPOA nuclear deal with Iran more problematic.

Mr Brennan’s perspective encapsulates the most common objection to targeted killing in modern times. It tends to be less about the often-disputed legality of such action — targeted killing in war has never been absolutely prohibited under international law — and more about the legality, morality or advisability of the foreign policy under which such techniques have been carried out.

In turn, this leads to opinions of what is and is not war, and the status of state vs non-state actors. Mr Brennan says targeted killings are lawful against illegitimate combatants, i.e. terrorist operatives, but not officials of sovereign states in peacetime with the implication that in this case the perpetrators of the killing were not at war with Iran.

This is to misunderstand the reality that war can no longer been seen as defined periods of hostilities characterised by sweeping movements of armour across the plains, grand naval battles and dogfights in the skies. Instead, the lines between peace and war have been intentionally blurred by countries such as Iran and Russia, often using surrogates to strike their enemies, as well as by non-state actors such as the Islamic State and Al Qaida, with unprecedented capacity for global violence.

Under the slogan “Death to America”, Iran has been at war with the US, Israel and their Western allies since the Islamic Revolution of 1979, using proxy groups to kill hundreds of Americans in Iraq, Afghanistan, Lebanon and other places; and to launch terror attacks across the Middle East, Europe, the US and Latin America. Iran supports President Bashar Assad’s murderous regime in Syria, materially aids the Islamic State and Taliban and has deliberately harboured and facilitated senior Al Qaida leaders, one of whom, Abu Muhammad al-Masri, was killed in Tehran in mid-November.

Iran has prosecuted a long-term concerted war against Israel with the declared intention of eliminating the Jewish State. It has funded and directed attacks from Gaza, Lebanon and Syria, inside Israel and against Israeli citizens and government officials beyond the region. It has built an extensive missile complex in southern Lebanon, deploying many thousands of rockets pointed at Israel. It has sought to develop a base of operations in Syria from which to attack Israel. It has fomented, funded and armed an insurgency in Yemen from which to conduct a proxy war against Saudi Arabia. It has also launched drone and cruise missile attacks against Saudi oil facilities.

This decades-long global war is organized and controlled by Iran’s Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC), whose former Quds Force commander, Qasem Soleimani, was killed in Baghdad by a US drone strike in January. The IRGC is designated a terrorist organization by the US and several other countries. Mr Fakhrizadeh was a brigadier general in the IRGC and therefore not only a senior military commander in a country at war with the US and its allies but also a proscribed international terrorist.

He was, however, much more than that. He was the founder and long-term director of the illegal Iranian nuclear weapons programme which is controlled by the IRGC. The UN’s International Atomic Energy Agency (IAEA) confirmed that he led the programme, known as Amad, which sought to develop nuclear weapons under the guise of a civilian energy project. Amad was shelved in 2003 but replaced by the Oganization of Defensive Innovation and Research, SPND, which he headed until his death. The work of Amad, SPND and other covert bodies was exposed in an extensive nuclear archive seized by Israel’s Mossad from Tehran in 2018, to which I was given access last year.

The acute threat of an Iranian nuclear bomb was recognised by President Obama, who pledged in 2012 to prevent it, using military force if necessary. Like his red line over President Assad’s chemical weapons in Syria, Obama’s assurance dissolved into a faint pink with his negotiation of the JCPOA nuclear deal in 2015 which, rather than halting Iran’s programme, paved the way for it.

Obama’s apprehension over the Iranian danger was shared around the world by countries that recognised the threat was not just to the Middle East as Iran continued work on long range missiles capable of delivering a nuclear warhead. They knew also that the Iranian programme would trigger in the Middle East a nuclear arms race which is now under way, mainly involving Saudi Arabia, Turkey and Egypt.

The fear of Iran’s nuclear programme, as well as its regional and global aggression, was the major incentive for years of under-the-radar cooperation between Arab states and Israel — a cooperation that has recently matured openly into the Abraham Accords. With Obama’s failure to support the Arabs against Iranian aggression, they saw Israel as the one country they could depend on for protection.

Iran will never abandon what it considers its absolute right to become a nuclear-armed state, not under the current regime nor any future regime. The nuclear archive proves that while the regime has consistently denied its weapons programme, it has forged ahead with it, in breach of the Nuclear Non-Proliferation Treaty that it signed in 1970, and despite its obligations under the JCPOA, and has put in place measures to continue to do so. It has lied to the IAEA and the archive even sets out in detail the ways in which it has deceived the inspectors.

Despite claims to the contrary, the JCPOA was never going to prevent a nuclear-armed Iran and was not designed to do so. Its sunset clauses meant that, at best, the deal might have delayed Tehran’s acquisition of nuclear weapons for a few years, kicking the can down the road for future generations to pick up in a far more dangerous context. Any return to the JCPOA by a Biden White House, as is being pushed by Mr Brennan and other prospective administration officials, will not see a strengthened deal but more likely an even weaker one.

Other than regime change with a highly unpredictable outcome, that leaves no alternative to coercion. Israel ended the Iraqi nuclear project in 1981 and the Syrian project in 2007 by air strikes. These were condemned by the US and European countries at the time. But they were later recognised as vital steps for regional security when Saddam’s invasion of Kuwait had to be repelled and the Islamic State in Syria crushed.

Iran has learnt from these earlier actions, and effective air strikes against their nuclear programme would be far more difficult and bloody, though cannot be excluded if necessary. Meanwhile, an unattributable campaign to contain Iran’s nuclear ambitions has unfolded, including Stuxnet and other cyber attacks, sabotage and covert action against nuclear facilities, and targeted killings of nuclear scientists. The elimination of Mr Fakhrizadeh was the latest and arguably most significant of these, both in terms of deterrence and denial of expertise. The potential effectiveness of these actions has been increased by President Trump’s “maximum pressure” campaign of economic sanctions. Together these measures stand the best chance of retarding Iran’s nuclear programme, as well as restraining its non-nuclear aggression, short of conventional strikes or all-out war.

Those that argue against this policy fail to understand the danger that a nuclear-armed Iran presents to the region and the world, wrongly believe that the programme can be halted by diplomatic means or are happy with the idea of a nuclear-armed fanatical dictatorship. Mr Brennan and the European supporters of his argument seem to believe that Iran can be contained by appeasement and negotiation rather than military strength and political will. This is a failure to comprehend either the psychology or ideology of the Iranian leadership. The path advocated by the proponents of appeasement can only lead to infinitely greater bloodshed, violence and suffering than the death of a proscribed terrorist on the streets of Iran.

Colonel Richard Kemp is a former British Army Commander. He was also head of the international terrorism team in the U.K. Cabinet Office and is now a writer and speaker on international and military affairs.

Two Israeli Authors Included in ‘New York Times’ List of ‘100 Notable Books of 2020’

Israel Hayom / JNS.org

The New York Times logo. Photo: Wikimedia Commons.

The New York Times has included works by two Israeli authors in its 100 Notable Books of 2020 list: Yishai Sarid, the son of the late Meretz lawmaker Yossi Sarid, for his book The Memory Monster, and A.B. Yehoshua for his book The Tunnel.

The Times hailed The Memory Monster, which details how one man’s life becomes trapped in the memory of the Holocaust, as “a brilliant short novel that serves as a brave, sharp-toothed brief against letting the past devour the present.

The newspaper’s second pick for the list, The Tunnel, tells the story of a couple, Zvi and Dina, dealing with the onset of the husband’s dementia. In its review, the newspaper lauds the “great beauty” found in Zvi’s “essential human decency. Rather than retreat inward and hide, he chooses—yes—to live.”

Asked how he felt about being included in the list, Yehoshua said, “Since the age of 30 I have been saying this, and I will say it when I’m 84. From my standpoint, the most important thing is the reviews in Israel and the reading of my books here. Reviews in reputed newspapers like Le Monde, The Guardian and The New York Times are less important to me than a review in Israel Hayom and other newspapers in Israel.”

Yehoshua asserted, “The author’s importance is in his homeland, and it is here that his remarks and his influence are weighed. Beyond that, I’ve already been on this list, and that’s why I’m not excited. But beyond that, greater and more important names in Hebrew literature have not been included in the list, and they are still considered very important in the context of the State of Israel. I’m referring, of course, to Nathan Alterman, S. Yizhar and others. These are the great authors we’ve had, and yet they never received much recognition overseas. The focus of literature is its country and its home.”

Sarid said he was surprised to learn that The Memory Monster had been included in the list.

“I didn’t know about it until a friend in Israel told me, and then my publisher in the US also sent me an email updating me. Tens of thousands of authors contend for the list each year, and that’s why it’s a really nice achievement for me.”

He said the book’s inclusion was “confirmation that my books don’t speak only to an Israeli audience but to other audiences around the world. Every author always wants to address new audiences, and that’s why it’s [given me] a sense of satisfaction. Nevertheless, what made me the happiest was being on the same list as A.B. Yehoshua, who is one of the greatest Israeli authors, and whom I admire. It’s a really big honor,” he said.