New York Times wyciąga starą historię, by zmieszać z błotem Izrael

Emanuel Miller
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Każdy student dziennikarstwa wie, że przy ocenie, czy sprawa warta jest nagłośnienia, trzeba rozważyć pewne wartości. Czy jest ważna? Czy jest nią zainteresowanie? Czy jest na czasie? I czy jest istotna dla danej publiczności?

To są pytania, z którymi porządni dziennikarze regularnie mają do czynienia. Wydaje się jednak, że w redakcji “New York Times” inne kryteria mają zastosowania przy relacjonowaniu rzekomych występków Izraela.

Niedawny artykuł Davida Halbfingera i Adama Rasgona pokazuje rozmiar głęboko zakorzenionego uprzedzenia wobec Izraela w tej szacownej gazecie. W artykule zatytułowanym “An Autistic Man Is Killed, Exposing Israel’s Festering Police Brutality Problem” [Zabicie mężczyzny z autyzmem obnaża jątrzący się problem brutalności policji w Izraelu] autorzy piszą, że izraelskie władze „nie potrafiły powstrzymać używanie nadmiernej siły, które ma długą historię”.

W całym artykule liczącym ponad 2000 słów autorzy nie wspominają o tym, że Jerozolima jest dręczona przez terroryzm i pozostaje w centrum terytorialnego konfliktu. Izraelscy policjanci i żołnierze, jak również cywile od lata padają ofiarami zamachów z użyciem broni palnej, ataków nożowniczych i taranowania samochodami.

Dopiero w dwunastym akapicie autorzy dają wzmiankę o tej rzeczywistości, a i to w zawoalowany sposób, opisując Stare Miasto Jerozolimy jako “najbardziej wybuchowy punkt zapalny”, gdzie mogą powstawać “śmiercionośne pomyłki”. I dopiero kilka akapitów później wspominają że wszystko to dzieje się na “frontowych liniach narodowego konfliktu”.

Przed podaniem tego kontekstu jednak Halbfinger i Rasgon twierdzą, że “śmiertelna siła, choć rzadka, jest niemal wyłącznie stosowana wobec Arabów i innych mniejszości”. Jest zatem mało prawdopodobne, by czytelnicy pojęli, że Arabowie zabici przez izraelską policję mogli być postrzegani jako wyraźne zagrożenie. Autorzy nie wspominają o dziesięcioleciach szalejącego palestyńskiego terroryzmu, który spowodował, że państwo żydowskie jest w nieustannym stanie najwyższego pogotowia.

Ponadto brutalność policji jest problemem w niemal każdym kraju, a nigdzie bardziej niż w nieliberalnych „demokracjach” i państwach autorytarnych, takich jak Rosja, Iran, Liban, Egipt lub Wenezuela. A jednak z jakiegoś powodu, mimo że ta sprawa nie jest specjalnie istotna dla amerykańskich czytelników i mimo, że działo się to wiele miesięcy temu, „New York Times” obecnie ją wskrzesił.

A są tam jeszcze jak zawsze anonimowi “krytycy”. Tutaj mówią, że „kultura bezkarności przenika siły policyjne [Izraela], szczególnie w wypadkach ofiar z mniejszości. Etiopscy Izraelczycy, ultraortodoksyjni Żydzi i lewicowi aktywiści są nieproporcjonalnie prześladowani”, wraz z Palestyńczykami.

Gdyby “New York Times” naprawdę chciał dostarczyć uczciwej prezentacji tej sytuacji, mógłby pokazać Izrael jako kraj o unikatowych wyzwaniach – kraj, który przyjmował falę za falą imigrantów, zawiera grupy religijnych Żydów, którzy zajadle sprzeciwiają się fundamentom społecznego ładu, na których zbudowane jest nowoczesne państwo Izrael, i istnieje w nim hałaśliwy i konfrontacyjny podział na lewicę i prawicę.

Dobrze udokumentowana obsesja na punkcie Izraela  

“New York Times” ma dobrze udokumentowaną chorobliwą obsesję w sprawie śledzenia domniemanych występków Izraela. Na przykład, w 2018 roku zaangażował Forensic Architecture, by pomogła przeprowadzić badanie wypadków z 1 czerwca owego roku, kiedy zginęła 20-letnia pracownica medyczna, Rouzan al-Nadżar , podczas pełnych przemocy rozruchów wzdłuż granicy ze Strefą Gazy.

To wydarzenie wywołało zażartą debatę w owym czasie, a dochodzenie “New York Timesa” ponownie ją później otwarło. Wniosek dochodzenia był jednoznaczny. Izraelski żołnierz strzelił w ziemię, kula odbiła się rykoszetem i zabiła al-Nadżar. Ten wniosek doprowadził do ponowienia oskarżeń, że Izrael popełnił zbrodnię wojenną. Tych właśnie słów użył David Halbfinger w relacji z dochodzenia (podkreślenie dodane) : “Chociaż Izrael później przyznał, że zabicie jej było nieumyślne, wydaje się, że w najlepszym wypadku strzelanie było lekkomyślne, a możliwe, że było zbrodnią wojenną“.

Na końcu liczącego ponad 4700 słów artykułu “New York Times” oświadczył:

Zebraliśmy i przeanalizowaliśmy ponad tysiąc zdjęć i wideo zrobionych 1 czerwca przez fotografów, protestujących, przechodniów i medyków. Przedyskutowaliśmy dowody wizualne z ponad 30 świadkami.

Times na podstawie wideo pola protestu zrobionego z dronu i we współpracy z agencją badawczą Forensic Architecture stworzył trójwymiarowy model tego wydarzenia”.  

Warto zatrzymać się tu na chwilę. „New York Times” zbadał ponad tysiąc zdjęć i wideo z tego wydarzenia, ustalił, że pracownica medyczna z Gazy została zabita izraelską kulą, która odbiła się rykoszetem od ziemi i że była to „możliwa zbrodnia wojenna”.

Byłoby to godne śmiechu, gdyby nie było tak skandaliczne i oszczercze.

Warto również zanotować, że ta firma badawcza, Forensic Architecture, przeprowadziła do chwili obecnej 66 badań, z których 14 skupiało się na izraelskich żołnierzach lub na stosunkach między Izraelczykami a Palestyńczykami. Innymi słowy, co piąte przeprowadzone badanie dotyczyło zachowania Izraelczyków.  

Nie powinno to stanowić niespodzianki, jako że jest to organizacja kierowana przez Eyala Weizmana, emigranta z Izraela, który prowadził także badania dla B’Tselem o “aspektach planowania izraelskiej okupacji na Zachodnim Brzegu”, który ma ścisłe związki z wieloma radykalnymi, skrajnie lewicowymi organizacjami w Izraelu.  

Na przykład, B’Tselem, była oskarżona o “poważne pominięcia i wypaczenia”, używanie danych, które nie są wiarygodne i nie przedstawienie dowodów, które uzasadniałyby oskarżenia tej organizacji, że Izrael złamał międzynarodowe prawo humanitarne podczas wojny 2014 roku z Hamasem w Gazie.

Forensic Architecture prowadziła także “badania” dla Amnesty International, Human Rights Watch, Doctors without Borders (MSF), Red Cross (ICRC) i Organizacji Narodów Zjednoczonych — a wszystkie te organizacje mają co najmniej dziwną historię  zachowania wobec Izraela.  

Brak odpowiedzialności?

W omawianym wcześniej artykule w wielu miejscach autorzy piszą o braku odpowiedzialności policji, ale ani razu nie zastanawiają się nad naturą izraelskiego społeczeństwa. Podobnie jak wiele innych krajów, Izrael ma swoje podziały i wyzwania, które z czasem prowadzą do dynamiki mogącej prowadzić do zbyt szerokich uprawnień. Jest to znacznie bardziej złożone niż uproszczone stwierdzenie, że izraelscy policjanci lub sam system jest rasistowski.

Kontekst trwającego konfliktu oznacza, że ograniczanie policji i armii nie jest priorytetem w oczach większości Izraelczyków, którzy patrzą na władzę jako na tych, którzy wykonują niezbędną robotę na liniach frontu. Razem z politycznym podziałem na lewicę i prawicę, jaki istnieje we wszystkich demokracjach, oraz podziałami etnicznymi i religijnymi, pełno jest miejsca do analizowania interakcji policji i społeczeństwa. Sami Izraelczycy mają bardzo dużo do powiedzenia na ten temat.  

W rzeczywistości izraelska policja nie jest bardziej brutalna niż jej odpowiednicy w innych demokracjach. Izrael jest tyglem różnych etnicznych, politycznych i religijnych grup, a policja ma do czynienia zarówno z cywilnymi sprawami, jak z jednym z najdłużej na świecie trwającym konfliktów. Trzeba uznać tę stresującą sytuację. To nie usprawiedliwia nieakceptowalnego zachowania władz; ale to skupianie się wyłącznie na izraelskim społeczeństwie służy zaognieniu napięć, nie zaś łagodzeniu ich.

Emanuel Miller – Izraelski dziennikarz związany wcześniej z “Jerusalem Post” oraz “Times of Israel”, stworzył dział prasowy My Truth, organizacji zajmującej się dokumentowaniem oraz doświadczeniami izraelskich żołnierzy stawiających czoła, niemoralnemu i cynicznemu wrogowi

Students for Justice in Palestine Rewrites and Distorts Jewish and Israeli History

Ben Stone

Perkins Library at Duke University in Durham, NC. Photo: Wikimedia Commons.

Over the summer, Duke University’s Students for Justice in Palestine (SJP) chapter published erroneous claims about the nature of Zionism in one of its Instagram posts.

According to the ADL, Zionism is “the Jewish national movement of self-determination in the land of Israel — the historical birthplace and biblical homeland of the Jewish people.” But Duke SJP falsely claims that Zionism is the establishment of a sovereign Jewish state in the “country of Palestine.” Not only is this a gross distortion of historical reality, but there was never a country of “Palestine” as SJP refers to it. A Palestinian national identity only formed in the wake of Israel’s founding — not prior to it.

SJP also claims that Zionism can’t be a legitimate movement of national liberation, because Jews are merely a group of settler-colonialists who displaced the “indigenous” Arabs. SJP puts it thusly: “National liberation movements can best be characterized as the struggle of an indigenous population attempting to remove an occupying power and regain its independence. Zionism … is a colonial-settler enterprise based on the mass expulsion of the Palestinian people and the usurpation of their properties.”

This is false. Jews are indigenous to the Levant, and have maintained a continuous presence in Israel even after their exile in 70 AD. When SJP slurs Jews as colonialists, this isn’t just factually wrong, but an antisemitic attempt to paint Jews as alien invaders in their indigenous homeland.

Furthermore, SJP’s “mass expulsion” claim does not withstand scrutiny. Between World War I and World War II, the population of Arabs in the land increased dramatically, due largely to immigration from surrounding countries. Yet, SJP does not dub these immigrants “settler-colonialists”; they reserve that term solely for the Jews who immigrated to the region — a clear double standard. Furthermore, there was no forced expulsion of a single Arab until the 1948 war, which was not started by the Zionists — but instead by the “Palestinians” and five surrounding countries that sought to exterminate all of the country’s Jewish residents.

Perhaps most ironically, certain segments of SJP’s propaganda end up affirming the Jews’ peaceful intentions. SJP charges: “The methods [of Zionism] included promoting mass Jewish immigration and acquiring tracts of land.” How is this damning? Should Jews be shamed for seeking a better life in their ancestral homeland? Is SJP anti-immigration?

The Duke SJP chapter isn’t the only one that decided to use the summer months to push lies.

In one post, the Harvard College Palestine Solidarity Committee wrote that the Nakba, or “catastrophe” — what Palestinians call the Israeli War of Independence — was an attempt to “ethnically cleanse Palestine.”

This claim is plainly false. The main causes of Palestinian flight are still highly debated among historians, and no singular reason has been pinpointed. Many saw the Palestinian elite flee and followed suit. Many were urged to do so by Arab military and political leaders, others tried to escape the fighting, and in some cases, were forced from their homes by the Jewish army — although it was clearly stated by their leaders in July 1948 that “it is forbidden … to expel Arab inhabitants from villages, neighborhoods and cities, and to uproot inhabitants from their places without special permission or explicit order from the Defense Minister in each specific case.” What expulsions did occur were few in number, and do not nearly account for the mass exodus of Arabs from the land.

SJP also conveniently forgets to mention that Israel did not launch this war, but that the Palestinians and five surrounding Arab nations did. Claiming that a country full of Jewish immigrants from North Africa, the Middle East, and Holocaust-torn Europe would try to ethnically cleanse the land of Arabs, who were led by the Mufti Amin al-Husseini, an ally and close friend of Hitler, is a claim that is antisemitic to the core.

My own family’s story highlights the Jewish people’s yearning to return to the land of Israel.

My paternal family immigrated to the United States in the early 1900s, like many other Eastern European immigrants. Hailing from Ukraine, Georgia, Poland, and the Russian empire, they arrived at Ellis Island at the same time as the Second Aliyah, a period from 1904-1914 when many Eastern European Jews moved to what is now Israel.

My mother’s family remained in Europe for longer. My maternal great-grandfathers, both of whom were Romanian, followed Theodor Herzl’s Zionist vision and purchased land in Israel, hoping to one day thrive there. My mother’s father spent World War II in a concentration camp in Transnistria, and settled in France only after he escaped. He would later visit Israel and lay eyes on the plot of land that had been purchased by his family, yet had never been inhabited. By contrast, my maternal grandmother’s family did make it to Israel after World War II. Her parents spent a year at an internment camp in Cyprus, her mother falling ill with typhus. Eventually, they settled in Israel, and my grandmother served in the IDF for a year. After a few years, they went back to Europe, where my grandmother met my grandfather in Paris.

The flame of Zionism and connection to Israel is something that will never be extinguished in the Jewish people. My family’s story is just one of many. The desire to return to Israel has been shared by European, North African, Middle Eastern, Ethiopian, and Yemenite Jews, and is still present today. Aliyah from France has ballooned in recent years, and some 2,000 members of the Ethiopian community will make aliyah in early 2021.

Although SJP’s attempt to erase Jewish connection to the land of Israel is a minute hurdle compared to what we have endured throughout the last two millennia, it should not go unnoticed on Duke’s campus.

Ben Stone has been a CAMERA on Campus Fellow for the last two years. As a Duke Undergraduate, he studied Evolutionary Anthropology and Decision Sciences, and is now completing his Masters at the Fuqua School of Business. He is also a varsity fencer and has competed nationally and internationally for over 10 years, including at the 20th Maccabiah Games in Israel, where he brought back Gold with Team USA.