Archive | 2021/02/19

IDA KAMIŃSKA

IDA KAMIŃSKA – DANE OSOBOWE

Data urodzenia: 
4 września 1899
Miejsce urodzenia: OdessaData śmierci: 21 maja 1980
Miejsce śmierci: Nowy Jork
Zawód: aktorka; reżyserka; tłumaczka
Powiązane miejscowości: Warszawa, Łódź, Moskwa

Kamińska Ida (04.09.1899 Odessa – 21.05.1980 Nowy Jork)
– aktorka teatralna i filmowa, reżyser


IDA KAMIŃSKA

Aleksandra Król


Kamińska Ida (04.09.1899 Odessa – 21.05.1980 Nowy Jork) – aktorka teatralna i filmowa, reżyserka i tłumaczka.

Ida Kamińska urodziła się w Odessie jako drugie dziecko twórców teatru żydowskiego – Ester Rachel i Abrahama Izaaka Kamińskich. Życie Idy od początku również związane było z teatrem. Od maleńkości jeździła z rodzicami na występy w mniejszych i większych miastach na ziemiach polskich i na terenach carskiej Rosji. W wieku sześciu lat po raz pierwszy pojawiła się na scenie jako Siomke w sztuce Dawida Pińskiego pt. Di Muter (jid., Matka)Pomagała przy przedstawieniach również jako suflerka i inspicjentka, dzwonkiem wzywała na scenę, ustawiała oświetlenie i kontrolowała kurtynę. Od 1907 r. jeździła z matką na występy objazdowe po niewielkich miasteczkach carskiej Rosji. W 1912 r. Ida Kamińska wystąpiła z matką w wyreżyserowanym przez Andrzeja Marka niemym filmie Mirele Efros. Pierwszą poważną rolę Ida Kamińska zagrała w wieku 16 lat w sztuce Abrahama Goldfadena – Akejdes Icchok (jid., Ofiarowanie Izaaka).  

W kolejnych latach próbowała swoich sił na scenach w Wiedniu. Nie odniosła tam jednak oczekiwanego sukcesu. Po powrocie występowała z zespołem rodziców w przedstawieniach na prowincji. Zespół aktorski powiększył się w tym czasie o osoby młode, niekiedy już z aktorskim wykształceniem. Jednym z tych młodych aktorów był Zygmunt Turkow, za którego Ida Kamińska wyszła za mąż. 

W 1918 r. podczas występów zespołu Kamińskich w Łomży zmarł jej ojciec, Abraham Izaak. Po pogrzebie zespół ruszył w dalsze tournée na wschód i znalazł się na terenie objętym walkami. Ester Rachel Kamińska z Idą i zespołem teatralnym dopiero w 1921 r. zdołały wrócić do Warszawy.

Ida skupiła się na pracy nad poważnym repertuarem. Zajęła się także reżyserią oraz tłumaczeniem sztuk. W latach 20. XX w. wystawiła m.in. Norę Henryka Ibsena, Kobietę bez znaczenia Oskara Wilde’a, Ojczyznę Hermanna Sudermana, Zmartwychwstanie Lwa Tołstoja, Mirele Efros Jakuba Gordina i Ludzi Szolema Alejchema. Grała z matką i mężem w Teatrze Central.

W 1924 r. Ida zagrała w pierwszym żydowskim filmie zrealizowanym w Polsce po I wojnie światowej – Tkijes Kaf (jid. Ślubowanie, na podstawie Pereca Hirschbeina) w reżyserii Zygmunta Turkowa. W tym samym roku razem z Turkowem stworzyła własny zespół teatralny Warszewer Jidiszer Kunst Teater (Warszawski Żydowski Teatr Artystyczny, w skrócie: WIKT). W jego składzie znalazło się wielu młodych aktorów, m.in. Ajzyk Samberg, Samuel Landau, Klara Segałowicz, Jonas Turkow, Diana Blumenfeld i Dawid Lederman. Z tak zdolnym zespołem Kamińska mogła sobie pozwolić na wystawianie najbardziej ambitnego repertuaru, jak np. Braci Karamazow Fiodora Dostojewskiego czy Rewizora Mikołaja Gogola. Zespół odnosił liczne sukcesy prezentując widzom również repertuar współczesny oraz adaptacje powieści, m.in. Der prizyw (jid., Pobór) Mendele Mojcher Sforima i Motke ganew (jid., Motke złodziej) Szaloma Asza. Grali przede wszystkim w Teatrze Kamińskiego przy ul. Oboźnej w Warszawie, ale także jeździli na występy gościnne po Polsce, a na pocz. lat 30. XX w. występowali we Francji oraz Belgii. Po rozstaniu z Zygmuntem Turkowem, Ida prowadziła własny zespół, z którym jeździła po Polsce. W 1938 r. osiadła w Warszawie, gdzie związała się z Teatrem Nowości.  

W roku 1938 Aleksander Marten zaprosił ją do występu w nowym filmie pt. On a Hejm (jid., Bezdomni). Powierzył jej jedną z głównych ról filmu – rolę Batszewy.    

Wybuch II wojny światowej zastał Kamińską w Warszawie. Po kapitulacji Warszawy zdołała razem z córką, zięciem (Adolf (Adi) Rosner) oraz drugim mężem – Meirem (Marianem) Melmanem, przedostać się do Lwowa. Tam w 1940 r. zorganizowała zespół teatralny i prowadziła państwowy teatr. Udało jej się, choć władze sowieckie rzucały jej kłody pod nogi. Po agresji III Rzeszy na Związek Sowiecki, Kamińska z rodziną ponownie ruszyła na wschód. Przez Baku dotarła do Frunze w Kirgistanie. Przez cały czas organizowała występy teatralne. Zespół grał w miejscowej filharmonii oraz podróżował po okolicznych republikach. W latach 1944–1946 Kamińska przeniosła się do Moskwy, gdzie pracowała w radiu. 

Pod koniec 1946 r. udało jej się z mężem i synem, Wiktorem, wrócić do Polski. Zaangażowała się w odbudowę teatru żydowskiego. Występowała na scenach żydowskich we Wrocławiu oraz w Łodzi. W 1948 r. objęła funkcję dyrektora Teatru Żydowskiego w Łodzi. W 1949 r. żydowskie sceny Wrocławia i Łodzi zostały połączone w jeden Państwowy Teatr Żydowski pod kierownictwem Idy Kamińskiej. W kolejnych latach starała się przenieść teatr do Warszawy i udało się to dopiero w 1955 roku. Teatr żydowski w Warszawie mieścił się przy ul. Królewskiej 13, w dawnym budynku Instytutu Propagandy Sztuki (obecnie nieistniejący). W 1970 r., już po wyjeździe Kamińskiej, teatr przeniósł się do nowej siedziby przy pl. Grzybowskim.

Kamińska na scenach Wrocławia, Łodzi i Warszawy realizowała swój plan sprzed wojny. Wystawiała zarówno klasykę literatury żydowskiej – sztuki Szolema Alejchema, Salomona Ettingera, Jakuba Gordina a także współczesne dramaty Bertolda Brechta, Arthura Millera. Sięgała też po literaturę polską. Przetłumaczyła i wystawiła Pana Jowialskiego Aleksandra Fredry oraz Meira Ezofowicza Elizy Orzeszkowej. Zespół Kamińskiej grał w jidysz, ale można było wysłuchać tłumaczenia na język polski w słuchawkach. Teatr gościł na wielu scenach zarówno w Europie (Francja, Anglia, Belgia, Niemcy) jak i na świecie (Argentyna, Urugwaj, Australia, Stany Zjednoczone) i był gorąco przyjmowany.  

Kamińska współpracowała z polskimi artystami. Konrad Swinarski zaprosił ją w 1962 r. do inscenizacji Franka V Friedricha Dürrenmatta w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Wystąpiła w spektaklach Teatru Telewizji – Czarna suknia (1961) Stanisława Wygodzkiego oraz Pożegnanie z Marią (1966) Tadeusza Borkowskiego. Zagrała też w filmach – Ulica Graniczna (1948) oraz Czarna suknia (1967). W 1965 r. wystąpiła w filmie czechosłowackim Sklep przy ulicy głównej, który otrzymał w 1966 r. Oscara w kategorii filmów obcojęzycznych. W kolejnym roku Kamińska otrzymała nominację do tej nagrody jako aktorka pierwszoplanowa.

W 1968 r. po nagonce antysemickiej zainicjowanej przez komunistyczne władze Kamińska, jak i tysiące pozostałych polskich Żydów, zdecydowała się opuścić Polskę. Trafiła jak wszyscy emigranci marcowi do Wiednia, skąd wyjechała na krótko do Izraela. W listopadzie 1968 r. przyleciała z rodziną do Stanów Zjednoczonych. Osiadła ostatecznie w Nowym Jorku. Starała się tam stworzyć własną scenę żydowską. Powstało nawet stowarzyszenie Friends of Ida Kaminska Theater Foundation, które zbierało pieniądze na ten cel. Planu jednak nie udało się zrealizować. Zebrano jedynie środki na wystawienie Glikl Hameln fodert gerechtichkajt (jid., Glikl Hameln żąda sprawiedliwości) przez 3 tygodnie w Community House of the Central Synagogue w Nowym Jorku. Kamińska w 1970 r. zagrała jedną z ważniejszych ról w filmie The Angel Levine u boku Harry’ego Belafonte, Zero Mostela oraz Eli Wallacha. Doceniono też jej występ w produkcji kanadyjskiej telewizji opartej na wspomnieniach Nadieżdy Mandelsztam Mandelstam’s Witness (1975).  

Polskę odwiedziła tylko raz, w 1975 r., z okazji obchodów 50-lecia śmierci Ester Rachel Kamińskiej. Na pocz. lat 70. XX w. spisała swoje wspomnienia, które wydano w Stanach Zjednoczonych w 1973 r. – My life, my theater  (wyd. pol. Moje życie, mój teatr, 1995).    

Ida Kamińska zmarła 21 maja 1980 r. w Nowym Jorku. Została pochowana na Mount Hebron Cemetery.

W 1993 r. na domu, w którym mieszkała przy Al. Jerozolimskich w Warszawie, umieszczono tablicę pamiątkową. W 2003 r. oraz 2004 r. podobne tablice zawisły na budynku dawnego Żydowskiego Teatru Dolnośląskiego (obecnie Teatr Kameralny) we Wrocławiu oraz dawnego Teatru Żydowskiego w Łodzi (obecnie Teatr Nowy).  W 2005 r. Ida Kamińska została drugą patronką (pierwszą jest jej matka Ester Rachel Kamińska) Teatru Żydowskiego w Warszawie.

Aleksandra Król


Bibliografia:

  • Archiwum Artystyczne Teatru Żydowskiego.
  • Gąssowski S., Ida Kamińska (1899-1980), [w:] Państwowy Teatr Żydowski im. Ester Rachel Kamińskiej, red. S. Gąssowski, Warszawa 1995.
  • Gross N., Film żydowski w Polsce, Kraków 2002.
  • Kamińska I., Moje życie, mój teatr, Warszawa 1995.
  • Steinlauf M., Kaminski Family, [w:] The YIVO Encyclopedia of Eastern Europe [online] http://www.yivoencyclopedia.org/article.aspx/Kaminski_Family [dostęp: 10.05.2016].
  • Teatralna Jerozolima. Przeszłość i teraźniejszość, oprac. A. Kuligowska-Korzeniewska, Warszawa 2006.  

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Dutch Jews died in ‘secret Nazi gas chamber’ in 1941

Dutch Jews died in ‘secret Nazi gas chamber’ in 1941

Paul Kirby


The Nazis had always claimed the men seized in Amsterdam had died of natural causes

Over 100 Dutchmen were sent to their deaths at a secret Nazi gas chamber in 1941, a year before Nazis began mass deportations of Jews to gas chambers.

The men were seized in Amsterdam in the Netherlands in February 1941, in the first Nazi raids on Jews in Western Europe, and sent to Mauthausen concentration camp in Austria.

Historian Wally de Lang says 108 were murdered at the nearby Hartheim Castle.

They were given fictitious causes of death, she explains.

Germany invaded the Netherlands in May 1940 and over the next five years more than three-quarters of the Jewish population were murdered, with deportations to the extermination camp at Auschwitz beginning in July 1942.

The large-scale round-up, or razzia, of Jews began on 22 and 23 February 1941 in revenge for the killing of a Dutch Nazi collaborator during a clash. Pictures of that initial raid are widely known but not what happened to the hundreds of traders, salesmen, tailors and other Amsterdam residents who were arrested.

Over two days in February 1941 Amsterdam Jews were rounded up and taken to a Nazi camp in the Dutch dunes

De Lang has detailed in a new book who the men were and what happened to them after they were taken to Camp Schoorl, a prison camp in the Dutch dunes: 388 were sent to the Nazi concentration camp at Buchenwald in Germany. “We always thought the first deportation train departed in July 1942, [but] these razzia men were already deported on 27 February 1941, so that’s much earlier,” she told the BBC.

Killing centre at Hartheim
Dozens died within weeks in the quarries of Buchenwald and then on 22 May 1941 the remaining 340 were sent south to Mauthausen concentration camp, 35km (21 miles) from the castle at Hartheim.

In 1940 the castle had been turned into a killing centre, where 30,000 people with physical disabilities and mental illnesses were murdered until a public outcry brought the campaign to a halt. From 1941 it was then used to murder 12,000 prisoners under the programme “Action 14f13” – a Nazi campaign to murder concentration camp prisoners no longer able to work. Spanish and Polish prisoners were also murdered there.

De Lang said there were two ways that the Nazis used gas there: “During the bus ride, halfway to the castle, and then at Hartheim there was a kind of place where no-one could see what was going on.”

‘Laboratory for the Nazis’
What was not known was that many of the Dutch prisoners were killed in the Hartheim gas chamber. Families were given false causes of death and it was widely assumed the men had died of lead poisoning in the mines.

De Lang says they were sent to Hartheim and murdered on 11-14 August but given false causes of death for weeks later.

For 108 of the prisoners there is evidence that they were murdered and cremated at Hartheim, she says, but it was very likely the case for dozens more as well.

She discovered in German archives that from 1-6 September 1941 up to 30 prisoners were listed alphabetically as having died each day. At the time, all deaths had to be registered and the historian is convinced that they were murdered on arrival weeks before.

“It was a kind of laboratory [for the Nazis] to improve their knowledge of everything that we see at Auschwitz on a much, much bigger scale.”

It was not until January 1942 that Hitler and other Nazi leaders came up with the genocidal “Final Solution”.

As part of De Lang’s research, she has identified a number of people pictured during the Nazi detentions in Amsterdam. John Spel, the grandson of one of those seized, Aron Smeer, said that for years all he had was a name, and now he had a face too. “It leaves you speechless,” he told public broadcaster NOS.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Israel – Agriculture Exhibition

Israel – Agriculture Exhibition

21see


Join 21see’s Yuval Haklai at the yearly expo for “agricultural novelties.” Don’t let the name fool you — this expo highlights some of Israel’s most exciting advancements in agri-tech.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com