Archive | June 2021

Tom Friedman’s Latest Stratagem Is Having US Taxpayers Subsidize Syria’s Assad

Tom Friedman’s Latest Stratagem Is Having US Taxpayers Subsidize Syria’s Assad

Ira Stoll


New York Times columnist Thomas Friedman. Photo: Charles Haynes via Wikimedia Commons.

New York Times columnist Thomas L. Friedman floats an unconventional idea in his latest article: having the US pay the Syrian dictator, Bashar al-Assad, to kick Iran out of Syria.

Here’s how Friedman frames it: “I have an idea: One way to defuse the tension between the US and Israel would be for Biden to attempt a radical new diplomatic initiative — a leveraged buyout of the Iranian presence in Syria.”

The Times columnist writes that “Biden and the gulf Arab states could go to the Russians and Assad with this offer: Kick out the Iranian forces from Syria and we will triple whatever financial aid Iran was giving Syria, and we’ll tacitly agree that Assad (though a war criminal) can stay in power for the near term.”

Friedman acknowledges that the idea would be “cynical,” but contends, “Israel’s military would back this deal, because breaking the Syrian land bridge that Iran uses to keep Hezbollah supplied with rockets would be a game-changer.”

Friedman’s column doesn’t give a dollar amount, but a May 2021 report from the Atlantic Council said, “Experts place the Islamic Republic’s annual support for Assad’s war at $15 billion per year.” Triple that would be $45 billion a year, or more than 11 times annual US aid to Israel. That would indeed be a “game changer,” though perhaps not exactly in the way Friedman means it.

Just how bad an idea is it to drop $45 billion a year on Bashar Assad’s Syria? Let us count the ways.

First, Syria has a history of breaking its promises. The US government says the Syrian regime has used chemical weapons such as sarin and chlorine 50 times since Damascus joined the Chemical Weapons Convention in 2013. There’s no reason to believe Syria would keep any promises it makes to kick Iran out.

Second, it contradicts the stated Biden policy of emphasizing human rights. As Elliott Abrams recently wrote in a different context, “Recall what Secretary of State Blinken said when he announced this year’s State Department Country Reports on Human Rights Practices: ‘President Biden has committed to putting human rights back at the center of American foreign policy, and that’s a commitment that I and the entire Department of State take very seriously.  We will bring to bear all the tools of our diplomacy to defend human rights and hold accountable perpetrators of abuse.’”

Syria is a major human rights abuser. According to the State Department:

Significant human rights issues included: unlawful or arbitrary killings by the regime; forced disappearances by the regime; torture, including torture involving sexual violence; harsh and life-threatening prison conditions, including denial of medical care; prolonged arbitrary detention; political prisoners and detainees; serious problems with the independence of the judiciary; arbitrary or unlawful interference with privacy; serious abuses in internal conflict, including aerial and ground attacks impacting civilians and civilian infrastructure including schools, markets, and hospitals; serious restrictions on free expression, including restrictions on the press and access to the internet, censorship, and site blocking; substantial suppression of the rights of peaceful assembly and freedom of association; undue restrictions on freedom of movement; inability of citizens to change their government peacefully through free and fair elections, including severe restrictions on political participation; high-level and widespread corruption; lack of investigation of and accountability for violence against women; coerced abortion; unlawful recruitment and use of child soldiers by the regime and other armed actors; trafficking in persons; violence and severe discrimination targeting lesbian, gay, bisexual, transgender, and intersex persons; existence and use of laws criminalizing consensual same-sex sexual conduct between adults; and severe restrictions on workers’ rights.

American policy should punish or change this sort of behavior, not reward it.

Third, it’s legally difficult. Syria is designated under American law as a state sponsor of terrorism. Section 620A of the Foreign Assistance Act of 1961 as amended forbids the US government from providing foreign aid “to any country if the Secretary of State determines that the government of that country has repeatedly provided support for acts of international terrorism.” There’s a provision for the president to waive that restriction if “national security interests” justify it, but it’s not at all clear that in this case such a waiver would be legally justified.

Fourth, tripling Iranian aid to Syria might create a bidding war. What’s to stop China from coming along and offering Syria four times what Iran was paying to achieve whatever its local goals are? It just sets up an auction.

Fifth, Syria would get rewarded yet another time for fulfilling obligations it or its proxies are already bound to under various previous agreements, such as the Taif Accords and United Nations Security Council Resolution 1559.

Sixth, the key issue is less the Iranian forces in Syria than in Lebanon. They can be resupplied by other, non-Syrian means, or manufacture their own missiles. The recent Gaza example shows that an Iranian-backed terrorist force can rain rockets down on Israel without a land bridge. Remember, Gaza is “blockaded.” If not even Israel and Egypt can prevent Gaza terrorists from building missiles and rockets, why would Friedman expect that Syria can or would prevent terrorists in neighboring Lebanon from building rockets?

Seventh, the Friedman-Bribe-Syria plan extends the logic of rewarding terrorist bad behavior from the Iran nuclear deal to Syria, again in exchange for minimal promises. Would Syria make peace with Israel? Cede its claim to the Golan Heights or to Shebaa Farms? Become a democracy? Cease harboring terrorists not only from Hezbollah but also from other terrorist groups such as the PKK, Al Qaeda, and ISIS? Stop using chemical weapons on its own population? Release US hostages such as Austin Tice? Or does Assad claim the $45 billion a year cash bonanza up front merely by promising to cut off Iranian land bridge, and does the US only then begin negotiating on the “longer, stronger” front, on the model of the Iran nuclear deal, where the US front-loads all its concessions in exchange for imaginary future progress?

Eighth, Friedman’s unsubstantiated claim that “Israel’s military would back this deal” is an odd one. Israel’s military is under civilian democratic control. This is a foreign policy question. What matters is not whether Israel’s military would back the deal but whether the Israeli public would. Nowhere in the new Israeli coalition agreement is it written that the parties are going to support $45 billion in financial aid to the Assad regime.

Finally, short of unleashing his full chemical weapons arsenal in a way that would make the “only children” of Gaza look like small potatoes in terms of collateral damage, it’s not even clear that Assad has the capacity to kick the Iranian forces out of Syria. Maybe with $45 billion of US taxpayer dollars he would. More likely, though, he’d use the ammunition and weapons purchased with those funds not on fighting or deterring Iran but rather on attacking Israel or his own internal political rivals. For the US and Israel, the Friedman-Bribe-Syria plan would be a bad risk.


Ira Stoll was managing editor of The Forward and North American editor of The Jerusalem Post. His media critique, a regular Algemeiner feature, can be found here.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Po nowelizacji KPA przez Sejm. Rzeczpospolita wspólniczką morderców i paserów

Flagi Polski i Izraela (Fot. Sławomir Kamiński / Agencja Gazeta)


Po nowelizacji KPA przez Sejm. Rzeczpospolita wspólniczką morderców i paserów

Dawid Warszawski


Rzeczpospolita stała się wspólniczką komunistycznych paserów zagrabionej przez niemieckich okupantów własności – i najwyraźniej nie odczuwa w związku z tym żadnego dyskomfortu.

.

Inaczej niż nowelizacja ustawy o IPN z 2018 r., która także wywołała głęboki kryzys w stosunkach międzynarodowych Polski, uchwalona właśnie przez Sejm nowelizacja Kodeksu Postępowania Administracyjnego – zawierającego regulacje dotyczące reprywatyzacji – opiera się jednak na uzasadnionym interesie prawnym.

Jeśli państwo przyjęło nawet jakieś rozstrzygnięcie „z rażącym naruszeniem prawa”, to istotnie ci, którzy na tym rozstrzygnięciu skorzystali, mają po 30 latach prawo do poczucia pewności, że nie zostanie ono podważone – w końcu nawet morderstwo przedawnia się po 30 latach.

Tyle że przedawnienie to nie obejmuje zabójstw popełnionych „przez funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem obowiązków służbowych” – ustawodawcy najwyraźniej obawiali się skutków takiej państwowej bezkarności.

Przyjęta nowelizacja KPA niesie ze sobą podobne zagrożenie państwową bezkarnością, i posłom Konfederacji należy się uznanie za to, że jako jedyni w Sejmie to dostrzegli. Zapobiec bezkarności mogłoby uchwalenie wysokich odszkodowań w wypadku skutecznego jej zaskarżenia, co nadal pozostaje możliwe – nowelizacja uniemożliwia jedynie restytucję. Niczego takiego jednak nie przyjęto: państwo dostało zgodę na bezprawie.

Nowelizacja godzi przede wszystkim w ofiary dekretów Krajowej Rady Narodowej (w tym zwłaszcza o „mieniu poniemieckim i porzuconym”), których znaczną część stanowią polscy Żydzi, dziś mieszkający przede wszystkim za granicą. Nawet jeśli ich dyskryminacja nie była intencją prawodawców, to to, że w żadnym stopniu się do tej kwestii nie odnieśli, jest istotnie haniebne.

Strach opozycji przed oskarżeniem, że „broni żydowskich interesów”

Podobnie jak w przypadku nowelizacji ustawy o IPN, opozycja poparła w tej kwestii koalicję rządzącą. Tę postawę w najlepszym przypadku należy przypisać jej tchórzostwu, obawie przed oskarżeniem, że „broni żydowskich interesów”.

Obawiać się jednak należy, że – podobnie jak prawicowa koalicja, i zapewne większość opinii publicznej – opozycja albo nie widzi problemu, albo wręcz popiera pozbawienie potomków ofiar możliwości restytucji.

Rzeczpospolita stała się wspólniczką komunistycznych paserów zagrabionej przez niemieckich okupantów własności – i najwyraźniej nie odczuwa w związku z tym żadnego dyskomfortu.

Uchodźcy, LGBT, czas znowu na Żydów

Ostra reakcja USA i Izraela, gdzie żyje większość potomków ofiar, była i przewidywalna, i uprawniona.

Przypuszczać można, że rząd się nią po części kierował, by móc występować następnie jako obrońca Polski przed wrednymi zakusami obcych. Mniej lub bardziej jawnie wskazani Żydzi mają więc pełnić teraz taką samą funkcję, jaką w poprzednich kampaniach odgrywali uchodźcy i osoby LGBT.

Skutkować to będzie, jak w poprzednich kampaniach, realną krzywdą tak napiętnowanych ludzi, o wizerunkowych i politycznych kosztach dla Polski nie wspominając. Szanse, że opozycja w Senacie lub prezydent przed złożeniem podpisu pod nowelizacją wykonają woltę, są niemal żadne. Nie będzie też można w ramach sprzeciwu wobec tej nowelizacji głosować na opozycję, skoro ją poparła.

Wygląda na to, że skutki niemieckiego ludobójstwa Polska, jako jedynie państwo w Europie, na trwale usankcjonowała w swym porządku prawnym.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Eskaluje dyplomatyczny spór z Izraelem. Chodzi o reprywatyzację

Eskaluje dyplomatyczny spór z Izraelem. Chodzi o reprywatyzację

REDAKCJA


Stefan Romanik / Agencja Gazeta

Polsko-izraelskie relacje znów stały się napięte – tym razem ze względu na uchwalone w ubiegłym tygodniu przepisy regulujące reprywatyzację.

Kością niezgody jest uchwalona przez Sejm w czwartek 24 czerwca nowelizacja Kodeksu postępowania administracyjnego, która ma zakończyć tzw. dziką reprywatyzację – zablokować wszczynanie postępowań administracyjnych w przypadku decyzji wydanych sprzed 30 lat, co w praktyce będzie skutkować zablokowaniem zwrotu nieruchomości i wypłaty odszkodowań dawnym właścicielom i ich następcom prawnym, którymi często zostawały osoby niemające nic wspólnego z pierwotnymi właścicielami.

MSZ Izraela: Nowe prawo jest niemoralne

Niedługo po uchwaleniu ustawy ambasada Izraela w Polsce opublikowała na Twitterze oświadczenie, w którym podkreśliła, że nowe polskie prawo „jest niemoralne i poważnie zaszkodzi stosunkom międzypaństwowym”. „To jawne i bolesne pogwałcenie praw ocalałych z Holokaustu i ich potomków. To nie pierwszy raz, kiedy Polacy próbują zaprzeczyć temu, co stało się w Polsce podczas Holokaustu” tak minister spraw zagranicznych Izraela Jair Lapid skomentował polską nowelę Kodeksu postępowania administracyjnego.

Polskie MSZ od razu odbiło piłeczkę i w oświadczeniu wydanym w piątek podkreśliło, że wypowiedzi izraelskich dyplomatów „wskazują na nieznajomość faktów i polskiego prawa”, a „Polska nie ponosi żadnej odpowiedzialności za Holocaust, który był zbrodnią popełnioną przez okupantów niemieckich m.in. na obywatelach polskich narodowości żydowskiej. Ofiarami zbrodni niemieckich były miliony obywateli II RP”.

USA: Krok w złym kierunku

Do tej dyplomatycznej wymiany zdań włączyły się także USA. Amerykański chargé d’affaires napisał do marszałek Sejmu list, w którym przekonywał, że polska ustawa zamknie drogę ocalonym z Holokaustu do dochodzenia roszczeń. Natomiast Ned Price, rzecznik Departamentu Stanu USA, zaapelował do Polski, by wstrzymała się z dalszymi pracami nad ustawą reprywatyzacyjną – musi ona zostać jeszcze zatwierdzona przez Senat i prezydenta. Ocenił jednocześnie, że czwartkowa decyzja polskiego parlamentu była „krokiem w złym kierunku” i zaapelował do Polski, by nie kontynuowała tego procesu legislacyjnego.

Polska: To wychodzi poza dobre zwyczaje

Swoje oświadczenie wydała także Elżbieta Witek, marszałkini Sejmu. „Podejmowane przez przedstawicielstwa dyplomatyczne obcych państw działania mające na celu wywarcie wpływu na proces legislacyjny w Polsce są głęboko nieuprawnione, pozostając w sprzeczności z Konwencją wiedeńską z 1961 r. i wychodząc daleko poza protokół dyplomatyczny i dobre zwyczaje. Niemniej jednak, z pewną satysfakcją przyjęłam zainteresowanie przedstawicielstw dyplomatycznych USA i Izraela losem ofiar niemieckich zbrodni. Chciałabym wierzyć, iż będziemy mogli liczyć na wsparcie tych sojuszników w zakresie dochodzenia od Niemiec roszczeń z tytułu polskich strat poniesionych w trakcie drugiej wojny światowej” – napisała w sobotę 26 czerwca.

Dodatkowo na poniedziałek do polskiego MSZ została wezwana kierująca izraelską ambasadą w Warszawie chargé d’affaires Tal Ben-Ari Yaalon. Potwierdzono także informację o tym, że ambasador RP w Izraelu Marek Magierowski ma stawić się w tamtejszym MSZ-ie.

W rozmowie z Onetem wiceszef polskiej dyplomacji Paweł Jabłoński przekonywał, że decyzja izraelskiego MSZ nie stanowi reakcji na ruch ze strony polskich władz: „Są to działania symetryczne. W tym samym czasie zostały te wezwanie skierowane”.

Konflikt jedynie eskaluje

Głos zabrał też Mateusz Morawiecki. Oświadczył, że „tak długo jak będzie premierem, Polska na pewno nie będzie płaciła za niemieckie zbrodnie. Ani złotówki, ani euro, ani dolara”.

Do tych słów odniósł się szybko Jair Lapid, szef MSZ Izraela. „Nie interesują nas polskie pieniądze i sama aluzja jest antysemicka. Walczymy o pamięć o ofiarach Holokaustu, o dumę naszego narodu, a żaden parlament nie może uchwalać ustaw mających na celu negowanie Holokaustu” – napisał na Twitterze.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


WJRO condemns Polish parliament for draft bill on Holocaust restitution

WJRO condemns Polish parliament for draft bill on Holocaust restitution

JERUSALEM POST STAFF


The bill passed the Sejm on Thursday with 309 in favor and 120 abstained and must go to the Polish Senate for private approval.

.
The site of the former Nazi German concentration and extermination camp Auschwitz is pictured during the ceremonies marking the 75th anniversary of the liberation of the camp and International Holocaust Victims Remembrance Day, in Brzezinka near Oswiecim, Poland, January 27, 2020. / (photo credit: REUTERS/NORA SAVOSNICK)

The World Jewish Restitution Organization (WRJO) condemned the Polish Parliament for passing a draft bill introducing a statute of limitations on claims for the restitution of property.

This draft bill would severely limit any ability by Polish Jewish Holocaust victims to recover their stolen property. Poland is the only country in the European Union that has not legislated on property restitution, despite repeated calls to do so from the US.

The WJRO is calling for a withdrawal of the proposed bill that would make it nearly impossible to challenge decisions issued by the Communist authorities to expropriate Holocaust era private property, Jewish and non-Jewish owners alike.

“We urgently call upon Prime Minister Morawiecki and the Polish Government to address the issue of private property restitution in a just and timely manner,” said the Chair of Operations for the WJRO Gideon Taylor. “Both Jewish and non-Jewish claimants have waited decades for a measure of justice resulting from the confiscation or nationalization of their property during the Holocaust or by the Communist government.”

“The current proposal, if adopted, would further harm Polish Holocaust survivors who have already suffered so much,” Taylor added. “New, insurmountable legal conditions should not be imposed in 2021 that would make it impossible to recover property or receive just compensation.”

Additionally, the WJRO issued a letter to Polish Prime Minister Mateusz Morawiecki, who pledged that his country would not pay restitution to Holocaust survivors for German crimes committed against them on its territory during World War II.

“I can only say that as long as I am the prime minister, Poland will surely not pay for the German crimes. Not a zloty [PL currency], not a euro, not a dollar,” Morawiecki said on Friday.

The advancement of the bill heightened tensions with Israel on the issue, with Foreign Minister Yair Lapid warning that ties between the two strong allies could be harmed.

“No law will change history,” Lapid said. “The Polish law is immoral and will severely harm relations between the countries. Israel will stand as a bastion protecting the memory of the Holocaust and the dignity of Holocaust survivors and their property.”

“Poland, on whose ground millions of Jews were murdered, knows the right thing to do,” the foreign minister added.

The United States also spoke out against the bill.

“The decision of Poland’s s parliament yesterday was a step in the wrong direction. We urge Poland not to move this legislation forward,” the US State Department spokesman Ned Price said in a tweet on Friday.
Poland-Israel ties have been strained since 2018, after Poland passed a law penalizing those arguing that Poland or the Polish people were in any way responsible for the Holocaust.

Poland was home to one of the world’s biggest Jewish communities until it was almost entirely wiped out by the Nazis during World War II. Jewish former property owners and their descendants have been campaigning for compensation since the fall of communism in 1989.

In 2015, Poland’s Constitutional Tribunal ruled that there must be a deadline set, after which faulty administrative decisions on returning confiscated property can no longer be challenged. In March, a parliamentary committee proposed a bill to implement that ruling, with deadlines ranging from 10-30 years. Critics say that would put a time limit on requests for restitution.

The draft bill passed the Sejm on Thursday with 309 in favor and 120 abstained and must go to the Polish Senate for private approval.

Polish Deputy Foreign Minister Pawel Jablonski said on Friday morning in a tweet that Lapid’s statement is “marked by bad will, and above all, a deep ignorance of the facts. The Israeli Foreign Ministry declined to comment on Jablonski’s tweet.

“Poles, like Jews, were victims of terrible German crimes,” Jablonski tweeted. “The act passed in the Sejm [lower house of parliament] protects the victims of these crimes and their heirs against fraud and abuse. It is the implementation of the judgment of the Constitutional Tribunal of 2015. As a result of wild re-privatization… many people were deprived of their possessions.”

Blocking the law would be an injustice in which Israel should not be a part, Jablonski added.

Lapid said that preserving the memory of the Holocaust and taking care of survivors, which includes property restitution, is an important part of Israel’s identity and the Foreign Ministry’s actions.

“This is a moral and historic responsibility that we proudly carry,” he stated.

Lapid added that he expects countries to act to return Jewish property that was confiscated during the Holocaust.

“The Polish law, which effectively prevents restitution of Jewish property or compensation in exchange for it, is a terrible injustice and shamefully harms the rights of Holocaust survivors and their descendants, which came from Jewish communities that lived in Poland for hundreds of years,” he stated.


Zachary Keyser, Lahav Harkov and Tovah Lazaroff contributed to this report.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Dziennikarstwo umiera w jasnym świetle dnia


Dziennikarstwo umiera w jasnym świetle dnia

Jonathan S. Tobin
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska


Przez ostatnich 40 lat wielu działaczy ciężko pracowało, by monitorować relacje prasowe z Bliskiego Wschodu i pokazywać antyizraelskie uprzedzenia udające obiektywne wiadomości. Przez wiele lat ci, którzy wykonywali to zadanie, systematycznie spotykali się z zaprzeczeniami ze strony dziennikarzy, którzy starali się odwrócić sytuację na niekorzyść krytykujących ich pracę. Wielu dziennikarzy odpowiadało, że ci, którzy widzą niesprawiedliwą, ignorancką lub jawnie fałszywą informację w ich artykułach i nadawanych audycjach, nie walczą o sprawiedliwość. To, czego w rzeczywistości chcą, mówili, to relacje wypaczone na korzyść żydowskiego państwa.

Było w tym źdźbło prawdy. Większość konsumentów dziennikarstwa, niezależnie od tematu, na ogół woli potwierdzenia swoich wcześniejszych uprzedzeń i opinii niż tego, co stawia im wyzwanie, a co najmniej zmusza do rewizji założeń.

Ta obrona jednak nie ostaje się bliższemu zbadaniu.

Problemem było nie tylko to, że dziennikarze mieli trudne zadanie opowiadania o wydarzenia, w których wielu ludzi było emocjonalnie zaangażowanych. Wielka część relacji o wydarzeniach z Izraela, szczególnie o konflikcie z Palestyńczykami, często opierała się na fałszywej narracji, w której Żydzi byli ciemiężcami uciskanych Arabów. Zamiast przedstawiania swojej publiczności spójnego spojrzenia na złożoną, trwającą od stulecia wojnę przeciwko syjonizmowi i na starania o zniszczenie jedynego państwa żydowskiego na planecie, wielu ludzi mediów serwowało łatwe do zrozumienia opowieści o słabszych i o prześladujących ich czarnych charakterach.

Po wyjęciu z historycznego kontekstu – a nie mam tu na myśli tylko tego, co zdarzyło się w latach 1920. lub nawet w 1948 albo w 1967 roku, ale także wielokrotne odrzucanie przez Palestyńczyków ofert pokoju i niepodległego państwa w 2000, 2001 i 2008 roku, ponieważ znaczyłoby to zaakceptowanie trwałości Izraela – pozostaje karykatura rzeczywistości, która ignoruje wszystko poza wizerunkami palestyńskich ofiar. Fakt, że wzmacnia to mity, które w zasadzie demonizują i delegitymizują Izraelczyków i Żydów, ograbiając równocześnie Palestyńczyków z jakiejkolwiek sprawczości wobec własnego losu, było równie często konsekwencją leniwego dziennikarstwa, jak i braku znajomości przedmiotu.

W 2021 roku pozostawiliśmy za sobą ten rodzaj przyziemnych rozważań o złym dziennikarstwie. Problemem nie jest dłużej fakt, że wielu ludzi w prasie często partaczy informację w sprawach, w których zasadniczo są turystami udającymi specjalistów.

Jak wyraźnie pokazuje podżeganie przeciwko Izraelowi na pierwszej stronie “New York Timesa” – publikujący zdjęcia dzieci rzekomo zabitych przez Izrael – antyizraelskie uprzedzenia przestały kryć się po kątach. Nowa mentalność odrzuca samą koncepcję obiektywności na rzecz wiary, że obowiązkiem dziennikarza jest jednoznaczne poparcie konkretnego punktu widzenia.

Od początku XXI wieku i rozprzestrzenienie się Internetu i mediów społecznościowych wpłynęło na wielu dziennikarzy jako przyzwolenie na nieustanne wyrażanie swoich prywatnych opinii, co wcześniej byłyby uważane za herezję i porzucenie zasad zawodowej odpowiedzialności, niezależnie od ich politycznych poglądów. Ten trend pogłębił się jeszcze bardziej w 2017 roku, kiedy – zaszokowani zwycięstwem wyborczym Donalda Trumpa – dziennikarze w mediach głównego nurtu masowo doszli do wniosku, że powinni wypaczać informacje o działaniu administracji, żeby w jakiś sposób zapewnić przyszłą porażkę prezydenta. Przez kolejne cztery lata widać to było w sposobie, w jaki relacjonowali każdą wiadomość z Białego Domu. Media głównego nurtu wyraźnie zajęły stronniczą postawę i traktowały samą prezydenturę Trumpa jako bezprawną.

Do jesieni 2020 roku, kiedy Trump zmierzał ku porażce, nękany przez efekty pandemii koronawirusa i zmęczenie kraju jego rządami, ta stronniczość rozciągnęła się nawet do odmowy relacjonowania spraw, które rzucały złe światło na jego przeciwnika, jak np., informowania o domniemanych korupcyjnych działaniach Huntera Bidena pod fałszywym pretekstem, że są one wynikiem zagranicznej dezinformacji.

Być może jeszcze bardziej szkodliwe było to, że dosłownie cała liberalna prasa uważała każde pytanie o pochodzenie pandemii, które wskazywałoby na winę chińskiego rządu za teorię spiskową, ponieważ to podważało narrację, że wpływ pandemii na katastrofę publicznej opieki zdrowotnej był wyłącznie winą Trumpa. Media koncentrowały krajową dyskusję o pandemii na upolitycznionej krytyce prezydenta.

Sześć miesięcy po inauguracji prezydenta Joego Bidena media musiały wycofać się z tego jawnego łamania etyki dziennikarskiej, kiedy stało się jasne, że podejrzenia o winę Instytutu Wirusologii w Wuhan mają silną podstawę w faktach. Niestety, niewielu z tych, którzy robili wszystko, co w ich mocy, by zaszufladkować teorię ucieczki wirusa z laboratorium w Wuhan jako prawicowe kłamstwo, przyznało się do własnego błędu.

Zamiast jednak poważnie przemyśleć zarówno tę jak i inne podobne porażki i to co one znaczą dla zawodu dziennikarskiego, wielu ludzi w mediach pozostaje niezrażonych. Uważali pokonanie Trumpa za ważniejsze od etyki dziennikarskiej i nie mają wyrzutów sumienia, że upichcili fałszywe relacje, żeby mu tylko zaszkodzić.

Co więcej, niektórzy w mediach wierzą, że konieczne jest rozciągniecie tego samego „etosu” stronniczości na relacje z Bliskiego Wschodu.

Taki jest zamysł otwartego listu opublikowanego w zeszłym tygodniu z podpisami (jak dotąd) ponad 500 dziennikarzy, w którym wzywają do zmiany sposobu relacjonowania o Izraelu. Dla niech problem z medialnymi relacjami z Bliskiego Wschodu polega na tym, że nie są wystarczająco stronnicze. Wierzą, że wszystkie relacje o Izraelczykach i Palestyńczykach powinny być opowiadane wyłącznie z punktu widzenia Palestyńczyków.

W sprawie niedawnych walk, podczas których Hamas i Palestyński Islamski Dżihad wystrzeliły dużo ponad 4000 rakiet na Izrael, wywołując kontratak, sprzeciwiają się relacjom pokazującym prawdę o tym, co te grupy robiły, jak również o konsekwencjach zarówno dla atakowanych Izraelczyków, jak dla ludności Gazy, która była schwytana w ogień krzyżowy. Według ich poglądu cokolwiek innego niż mówienie o “asymetrii” i przewadze armii izraelskiej jest złe. W ich wersji rzeczywistości, palestyński terroryzm zostaje wymazany, a wszystko, co robi Izrael, jest „zbrodnią wojenną”.

Jeśli chodzi o kontrowersje w Jerozolimie, takie jak ta, w której żydowski właściciel nieruchomości poszedł do sądu, by odzyskać domy, w których nielegalnie mieszkają Palestyńczycy, nie płacąc czynszu – a ta kontrowersja była pretekstem najnowszego napadu na Izrael – sygnatariusze listu żądają, by ta sprawa była opowiadana tylko jako sytuacja, w której kolonialni ciemiężcy bezprawnie wywłaszczyli rdzenny lud. W swoim manifeście zadeklarowali, że wszystkie relacje powinny określać Izrael jako “państwo apartheidu” prześladujące ludzi w imię „etnicznej supremacji”.

Podwójne standardy i uprzedzenia, jakie przedstawia ten zestaw systematycznie powielanych fałszerstw, nie są tylko błędne. W koncentracji uwagi na Izraelu widzimy niewątpliwe ślady tradycyjnych antysemickich oszczerstw, choć wypowiedzianych w języku krytycznej teorii rasy, którą nowoczesna lewica przyjęła jako swój katechizm.

Gdyby ten list był tylko majaczeniem kilku skrajnie lewicowych ideologów, można by go zignorować. Niektórzy z sygnatariuszy należą do tej kategorii i wielu z nich identyfikuje się jako związani z radykalnymi publikatorami propagandowymi, takimi jak „The Nation”, „The Intercept” lub Al Dżazira, oraz antysyjonistyczne i marksistowskie „Jewish Current” lub otwarcie antysemicki Mondoweiss. Inni sygnatariusze tego listu pracują w redakcjach uważanych za liberalne, takich jak „HuffPost”, „Texas Monthly” lub „Buzzfeed”.

Jest tam jednak również wielu sygnatariuszy, którzy pracują jako dziennikarze w redakcjach pism i innych mediach głównego nurtu.

Są tu pracownicy “The Washington Post”, “The Chicago Tribune”, “The Los Angeles Times”, “The Boston Globe”, “The San Diego Union-Tribune”, “The New Yorker”, “New York magazine”, Condé Nast, “TIME”, NPR, NBC i ABC.

Jeszcze bardziej złowieszczy jest fakt, że kilkudziesięciu zdecydowało się na anonimowość, podając jedynie swoje miejsce pracy, w tym wielu z „The New York Times”, „Wall Street Journal”, „The Atlantic”, NPR i innych bastionów prasowego establishmentu. To pokazuje, że poparcie dla toksycznego demonizowania państwa żydowskiego dokładnie przeniknęło do redakcji głównego nurtu, do punktu, w którym nie można już odróżnić i wyizolować tych, których praca jest zabarwiona antyizralskimi i antysemickimi uprzedzeniami.

Najważniejszym nazwiskiem wśród sygnatariuszy tego listu jest Nikole Hannah-Jones, autorka pełnego historycznych błędów, ale nagrodzonego Nagrodą Pulitzera “1619 Project” opublikowanego przez „New York Times”, w którym próbowała napisać na nowo amerykańską historię, by przedstawić Stany Zjednoczone jako nieodwracalnie rasistowski kraj. Jej nazwisko jest wymienione bez wspomnienia „New York Timesa”, ale w odróżnieniu od innych pracowników tej gazety, którzy mogą zasadnie obawiać się, że ich redakcyjni koledzy krzywo spojrzą na żądanie jeszcze większej stronniczości w relacjonowaniu wiadomości, status Hannah-Jones jako symbolu ruchu Black Lives Matter czyni ją całkowicie odporną na krytykę ze strony jej pracodawców.

Nazwisko Hannah-Jones na tej liście dużo znaczy nie tylko dlatego, że jest najsłynniejsza ze wszystkich sygnatariuszy. Jest tak raczej dlatego, że jest przykładem przekształcenia zawodu z takiego, w którym szuka się prawdy, w taki, którego celem jest zniekształcanie prawdy na rzecz lewicowych ideologii. Krytyczna teoria rasy fałszywie szufladkuje wszystkich Żydów i Izraelczyków jako beneficjentów „białego przywileju”. To pozwala tym, którzy uważają, że dziennikarze muszą być żołnierzami lewicowej Sprawy, na wiarę, że nakazuje to także stronniczość, która pretenduje do walki o wyższą prawdę o izraelskiej perfidii i palestyńskich ofiarach.

Podobnie jak latem zeszłego roku, kiedy “przebudzony” dziennikarski motłoch w redakcji “New York Timesa” pokazał, że będzie ustalał, co jest, a co nie jest akceptowalną opinią na łamach tej gazety i pozwolono mu zastraszyć tych, którzy się nie zgadzali, tak ten list jest smutnym wskaźnikiem kultury dziennikarstwa głównego nurtu w XXI wieku. „Washington Post” przyjął motto “Demokracja umiera w ciemności”, by uzasadnić swoją krucjatę przeciwko Trumpowi. Ten list jednak można podsumować jako dowód, że dziennikarstwo umiera w jasnym świetle dnia i że zabijają je dziennikarze. Ten rodzaj traktowania Izraela może być uważany za kanarka w kopalni, który mówi nam, że wszelka nadzieja na uratowanie tej profesji przez ideologicznymi skrzywieniami już jest stracona.


Jonathan S. Tobin – Amerykański dziennikarz, redaktor naczelny JNS.org, (Jewish News Syndicate). Komentuje również na łamach National Review, New York Post, The Federalist, w prasie izraelskiej m. in. na łamach Haaretz.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com