Amerykańscy żołnierze w Afganistanie Fot. Wikipedia

Wolność wymaga cierpliwości

RABIN JONATHAN SACKS

SZLACH – 17 CZERWCA 2017/23 SIWAN 5777

Czyim pomysłem było posłanie szpiegów?

Według parszy na ten tydzień – był to pomysł Boga.

„I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł: Wyszlij sobie mężów, aby wypatrzyli ziemię Kanaan, którą oddaję synom Israela, – po jednym mężu z każdego pokolenia ojców ich poszlecie; wszystkich z dostojniejszych między nimi. I wysłał ich Mojżesz z puszczy Paran […]” (Be-midbar 13:1-3).

Według słów Mojżesza, zapisanych w księdze Dwarim, zdecydowali o tym ludzie:

„Tedyście przystąpili do mnie wszyscy, a rzekli: »Wyszlijmy ludzi przed sobą, aby zbadali nam tę ziemię, i zdali nam sprawę o drodze, po której wnijść mamy, i o miastach, do których wejdziemy!«. I okazało się to dobrem w oczach moich; i wziąłem z was dwunastu mężów, po mężu jednym z każdego pokolenia” (Dwarim 1:22-23).

Raszi godzi te dwie sprzeczności. Twierdzi, że Mojżesz zapytał Boga, co robić, po tym, gdy ludzie przyszli do niego z propozycją wysłania szpiegów. Bóg na to zezwolił – nie nakazał tego, a jedynie nie zakazał. „Gdy człowiek obiera kierunek, tam będzie wiedziony” (Makot 10b), jak mówili rabini. Co to oznacza? Bóg nie powstrzymuje ludzi przed dążeniem do obranego celu wybraną ścieżką, nawet kiedy wie, że droga ta prowadzi do tragedii. Oto natura wolności, którą obdarzył nas Bóg – wolność popełniania błędów.

Majmonides („Przewodnik błądzących III”, rozdział 32) przedstawia interpretację, która pozwala spojrzeć inaczej na tę sprawę. Zaczyna od zwrócenia uwagi na wers 17 z rozdziału 113, z którym rozpoczyna się exodus. Bóg nie prowadzi uwolnionego w końcu przez faraona ludu przez ziemię Filistynów, mimo że ta droga byłaby krótsza. Wiedzie go okrężną drogą przez pustynię do Morza Sitowego. Mówi: „[…] »By nie pożałował lud, gdy zobaczy wojnę, a nie powrócił do Micraim«” (Be-midbar 13:17).

Majmonides komentuje: „I tak poprowadził Bóg lud okrężną drogą, z dala od prostego szlaku, który wcześniej miał w planach, bo obawiał się, że doświadczyć może lud ten trudów, zbyt wielkich i ponad swoje siły. Poprowadził ich więc Bóg inną drogą, aby dokonać tego, co sobie wcześniej zamierzył”. Następnie dodaje: „Jest rzeczą oczywistą, że podróż przez pustkowie, pozbawiona komfortu, jakim jest, na przykład, kąpiel, buduje odwagę. Komfort prowadzi do bojaźliwości i tchórzostwa. Poza tym czas wędrówki dał możliwość wzrastania nowego pokolenia z dala od warunków niewoli i poniżenia”. Według Majmonidesa nie było zatem istotne, kto wysłał szpiegów. Nie była też ważna kara jako taka – a więc decyzja, że lud skazany będzie na czterdziestoletnią wędrówkę przez pustynię i że tylko najmłodszemu pokoleniu dane będzie wejść do Ziemi Obiecanej. Wszystko, co się wydarzyło, było nieuniknioną konsekwencją wynikającą z ludzkiej natury.

Nie wystarczy kilka dni czy tygodni, żeby zmienić naród niewolników w społeczeństwo, które zdoła udźwignąć odpowiedzialność autonomii. Izraelici potrzebowali pokolenia ludzi urodzonych w świadomości wolności, ugruntowanej przez doświadczenie pustyni, nieskrępowanych niewolniczymi nawykami. Nie ma drogi na skróty. Wolność wymaga czasu. Najczęściej, w istocie, bardzo długiego czasu.

Opisywany tu wymiar czasu jest rzeczą fundamentalną w żydowskim rozumieniu polityki i rozwoju ludzkości. Właśnie dlatego w Torze Mojżesz wielokrotnie powtarza starszemu pokoleniu, aby uczyło dzieci, opowiadało historie z przeszłości, pielęgnowało pamięć. Dlatego samo przymierze rozciągnięte jest w czasie – przekazywane jest z pokolenia na pokolenie. Z tego też powodu historia Izraelitów opowiedziana w Tanachu rozciąga się. Opowieść z Biblii hebrajskiej toczy się przez tysiąc lat, od czasów Mojżesza do ostatnich proroków. Bóg dokonuje swego dzieła nie w jednym momencie historii, ale w jej całej rozpiętości. Inaczej niż w chrześcijaństwie czy islamie, nie ma jednego momentu w judaizmie, w którym dokonuje się transformacja kondycji ludzkiej, nie ma krótkiego okresu, ani nawet pojedynczego pokolenia, w którym wszystko, co najistotniejsze, nagle zostaje w całości wyjawione. Dlaczego, pyta Majmonides w „Przewodniku błądzących” (III, r. 32), Bóg nie uczynił po prostu Izraelitów na tyle silnymi, aby przekroczyli rzekę Jordan i wstąpili do Ziemi Obiecanej? Ponieważ, odpowiada, oznaczałoby to pożegnanie się z ludzką wolnością, prawem wyboru i odpowiedzialnością. Nawet Bóg, twierdzi Majmonides, musi pielęgnować ziarno ludzkości, jej ewolucja to proces bardzo czasochłonny. Nie jest więc tak, że Bóg nie może zmieniać ludzi. Oczywiście, może. On ich stworzył i On mógłby dokonać ich przemiany. Jednak decyduje się tego nie robić, wycofuje się, ograniczając swoje działanie – dokonuje tego, co w kabale luriańskiej nazwane zostało cimcum. Chce, aby ludzie stworzyli społeczeństwo wolności, a jakże mieliby tego dokonać, jeśli Bóg sam by ich tej wolności pozbawił. Niczym rodzic, który musi powstrzymać się od robienia pewnych rzeczy dla swojego dziecka, jeśli chce, aby weszło w dorosłość, tak i Bóg musi ograniczyć swój wkład w rozwój ludzkości, jeśli chce, aby jego lud osiągnął moralną i polityczną dojrzałość.

W jednej z moich książek nazywam ten fenomen wyobraźnią chronologiczną, w opozycji do greckiej wyobraźni logicznej. W logice brakuje bowiem wymiaru czasowego. Dlatego też filozofowie mają skłonność do bycia albo skrajnie konserwatywnymi (Platon w swym państwie nie chciał poetów, ponieważ ich obecność groziła zakłócaniem porządku publicznego), albo głęboko rewolucyjnymi, jak Rousseau czy Marks. Dzisiejszy porządek społeczny może być albo dobry, albo zły. Jeśli jest właściwy, nie powinniśmy go zmieniać, a kiedy zawodzi, powinien zostać obalony. Fakt, że zmiana wymaga czasu, czasami nawet kilku pokoleń, to idea, którą trudno wpasować w myśl filozoficzną – nawet filozofowie, jak Hegel czy Marks, którzy analizowali czynnik czasu, robili to odruchowo, przy okazji, mówiąc o „nieuchronności dziejowej”, nie biorąc jednak pod uwagę, że czas może być niespodziewanym sprawdzianem wolności.

PRENUMERATA

Jedną z bardziej osobliwych cech zachodniej cywilizacji jest fakt, że przez ostatnie stulecia ludzie, którzy bronili tradycji, jak Edmund Burke, Michael Oakshott czy T. S. Eliot, byli mocno konserwatywni i chcieli utrzymania status quo. Nie ma jednak powodu, dla którego tradycja z góry musiałaby być konserwatywna. Możemy przekazywać dzieciom nie tylko historię naszej przeszłości, ale również plany i ideały, których nie udało nam się zrealizować. Możemy pragnąć, żeby wzniosły się wyżej, niż nam się udało, by zawędrowały dalej na drodze wolności, niż my zdołaliśmy zawędrować. Przykładem takiego podejścia jest wypowiadane na rozpoczęcie sederu pesachowego zdanie: „W tym roku w niewoli, w przyszłym na wolności; w tym roku tutaj, w przyszłym w Izraelu”. Tradycja może ulegać ewolucji bez wywoływania rewolucji.

Oto lekcja z historii o szpiegach: mimo gniewu Wszechmocnego, Jego lud nie został skazany na wieczne wygnanie, musiał jednak pogodzić się z faktem, że nie będzie mu dane osiągnąć tego, na co gotowe było dopiero najmłodsze pokolenie.

Dziś często zapominamy o tej lekcji. Działania wojenne w Afganistanie i Iraku zostały podjęte, przynajmniej częściowo, w imię demokracji i wolności. Szerzenie tych wartości nie jest jednak zadaniem wojny, ale edukacji i instytucji prospołecznych, jest konsekwencją powolnego procesu akceptowania odpowiedzialności. Na to potrzeba pokoleń, a czasami i po długim czasie zmiana jest niezauważalna. Ludzie – niczym Izraelici zniechęceni raportem szpiegów – z natury skłonni są do tracenia wiary i chcą powrotu do przewidywalnej przeszłości („Ustanówmy sobie wodza, i wróćmy do Micraim” [Be-midbar 14:4]), zamiast skłaniać się ku nieznanej przyszłości, wymagającej i pełnej niebezpieczeństw. Dlatego też w historii odnajdujemy więcej przykładów rządów tyranów niż demokracji.

Polityka wolności wymaga cierpliwości, wieloletnich starań i podtrzymywania nadziei. Emmanuel Levinas mówił o „trudnej wolności”, ale wolność nigdy nie jest łatwa. Historia o szpiegach uczy nas, że pokolenie, które wyszło z Egiptu, nie było jeszcze gotowe na tę wolność. Ich sytuacja była tragiczna. Jednak ich dzieci miały ją w przyszłości osiągnąć i to było pociechą Izraelitów.

Tłumaczenie: Jolanta Różyło © CHIDUSZ 2017

The murderous doctrine of moral equivalence

Melanie Phillips

It’s not enough for politicians to promise support to a Jewish community under siege
.

Head of Janus, Vatican museum, Rome

US Secretary of State Antony Blinken and his counterpart, Britain’s Foreign Secretary Dominic Raab, visited Israel’s Prime Minister Benjamin Netanyahu this week to offer help in building on the ceasefire with Hamas.

Both Blinken and Raab declared themselves committed to Israel’s security. Both governments have also condemned the antisemitism running rampant in their countries.

These are vapid bromides. For neither the British government nor the Biden administration acknowledges that the war against Israel and the war against the Jewish diaspora form an indivisible line of bigotry, which they themselves unwittingly help maintain.

The tsunami of antisemitism continues to inundate the west. In America, antisemitic acts reportedly rose by 80 percent this month, and in Britain by at least 500 percent. More than 17,000 variations of “Hitler was right” have recently appeared on Twitter.

In Britain, after the actors’ union Equity called on its members to join last Saturday’s anti-Israel march in London at which demonstrators burned Israeli flags and displayed antisemitic slogans, Jewish actors have said they are beginning to hide their Stars of David at auditions.

There are many non-Jews who are as horrified as they are bewildered by this evil that has overtaken their society. It is indeed astounding in its scope and scale.

For it is effectively a takeover of millions of western minds by Soviet-style brainwashing, in which the Palestinian perpetrators of murderous, exterminatory antisemitism are regarded as oppressed and dispossessed while their Israeli victims are labeled Nazi oppressors — and diaspora Jews are accused of backing “pogroms” in “Palestine”.

This madness urgently needs to be fought by those who help make the cultural weather. It’s not enough for politicians to promise support to a Jewish community that’s under siege. They need to call out the broadcasters and newspapers peddling Palestinian propaganda and incitement in the guise of journalism.

They need to tell people that Israel stands for law, justice and human rights while the Palestinians stand for their negation.

They need to tell people about the Palestinians’ Nazi-style antisemitism, about how they teach their children to hate Jews and steal their land, and about how the two-state solution forms part of their “strategy of stages” to destroy Israel altogether.

Most people have no idea about any of this. Because they never hear these truths being told, they believe that the Palestinians are helpless and Israel behaves badly. So the Israel-haters get a free pass for their lies.

That’s why the British and American governments need to say that this obscene agenda is what’s driving the upsurge in antisemitism.

Alas, they persist instead with a doctrine of moral equivalence, which itself perpetuates the falsehoods and helps empower and incentivise Palestinian aggression.

Thus, Dominic Raab urged an end to the “cycle of violence” via a two-state solution. But there is no “cycle of violence” in which both sides are culpable. There is instead a permanent Palestinian war of annihilation against Israel, which seeks to defend itself against such attack.

President Joe Biden was correct when he said “you’re not going to get peace until Israel is recognised as an independent Jewish state.” But although he may be well disposed towards Israel, his administration most certainly is not.

Thus, Blinken said the ceasefire must be used to address “underlying issues and challenges” beginning with the “grave” humanitarian situation in Gaza. Surely, he should begin instead with the gravest of all underlying issues — the Palestinians’ Jew-hatred and their strategy for destroying Israel?

America would rebuild relations with the Palestinians, he said, by re-opening a consulate in Jerusalem and giving millions in aid to help reconstruct Gaza.

But why is America rebuilding relations with a Palestinian Authority led by a man who venerates Hitler’s genocidal ally in the Middle East, Haj Amin al-Husseini, and which teaches Palestinian children to hate and murder Jews and steal their land?

And given that in supposedly destitute Gaza Hamas had constructed some 300 miles of underground military tunnels and fired more than 4,000 rockets at Israel, it is beyond absurd for Blinken to claim that the United States can somehow prevent future aid from being used for the same infernal ends.

At the core of Blinken’s whole approach is a rotten moral equivalence, illustrated by his lumping together Palestinian and Israeli casualties sustained in this month’s Gaza hostilities.

The Palestinian casualties — of which Israel says the vast majority were combatants —were caused entirely by Hamas aggression; the Israeli casualties were all the victims of that aggression. To draw an equivalence between the two is to diminish victimhood and sanitise aggression.

The seamless link between antisemitism and this morally bankrupt attitude towards the war against Israel has yet still wider implications.

For moral equivalence is also claimed between antisemitism and Islamophobia —illustrated by the Democratic Party only feeling able to condemn antisemitism by also condemning Islamophobia — and which results in those calling out Muslim antisemitism being denounced as “Islamophobes”.

The pernicious results of this moral confusion were recently demonstrated by an incident at a high school in the British city of Leeds.

The police were called to protect its head teacher, Mike Roper, after he said that the Palestinian flag was perceived by some as “a call to arms”. This resulted in protests at the school gates against Roper’s “racism” and “blatant Islamophobia”.

But Roper hadn’t criticised the Palestinians’ flag or their cause. He merely observed that some people viewed that flag and cause as a message of support for antisemitism and a call to arms against Jews, which he said it was never intended to be.

Roper was forced to grovel over something he didn’t even say. But the irony was that what he was falsely accused of saying was more true than what he did say.

recommended by: Leon Rozenbaum
For Palestinianism is indeed profoundly anti-Jewish. It’s not just predicated on the destruction of the State of Israel, but also on erasing the Jewish claim to the land.

It seeks to hijack and appropriate Jewish history to construct an artificial Palestinian identity. And it does this through ludicrous claims that the Palestinians, not the Jews, are the indigenous people of the land; through vandalising and stealing artefacts dating from the ancient kingdom of Israel unearthed on archaeological sites; and through denouncing Zionism — or Jewish self-determination — as racism.

Yet in the wake of the Leeds school debacle, the Muslim Council of Britain is now demanding a “safe space” in schools for this Palestinian narrative, which negates Jewish history and drives antisemitism.

Even more tellingly Irfan Chishti, an imam who works for the British government’s task force on tackling extremism, was filmed at a demonstration in Rochdale telling cheering crowds that non-Muslims at Jerusalem’s Al Aqsa mosque were “vile human beings” who were “desecrating” it.

Under Muslim rule, he said, Palestine had been peaceful, but Israel was a “terrorist state forcing terror upon our brothers and sisters”. He then asked “where is the modern-day Saladin,” as he called for those in the crowd who wanted to become mujahideen (“holy warriors”), and praised shahids (“martyrs”) who had “given their life for Palestine”.

The government has said his comments were “completely unacceptable” and that it will “take appropriate action”. Well, the only appropriate action is surely prosecution under Britain’s laws against incitement and support for terrorism. Are ministers really going to thus expose the hole at the heart of their strategy against Islamic extremism— the one signposted “Muslim antisemitism and support for Palestine”? This seems exceedingly unlikely.

Given all this, the chances of the British or American governments saying what needs to be said to counter the narrative of incitement and lies against the Jewish people, now running so strongly through their Muslim communities and their “progressive” echo chamber, are precisely nil.

Anti-Semitism Scandal: Jewish Woman Breaks Silence on Children’s Book Society

United With Israel Staff

April Powers said that there are Jewish employees of the Society of Children’s Book Writers and Illustrators “who have also been harassed and trolled relentlessly.”

As the dust settled on the Society of Children’s Book Writers and Illustrators, its former diversity officer, April Powers, thanked friends on Tuesday for supporting her in the face of an anti-Semitism scandal that rocked the organization.

“Thank you all so much for your support in this terrifying moment for me and my family. For clarity, the SCBWI did not fire me or ask me to resign. There are good, kind people who work and volunteer there, many of whom are from marginalized, minority, or underrepresented backgrounds (including Jewish) themselves-who have also been harassed and trolled relentlessly,” Powers wrote on Facebook.

“While there is certainly more to this story, particularly horrific unmasked antisemitism outside of the SCBWI, I cannot comment further at this time other than to say I chose to resign because of the distraction this was causing. Your words and actions in support mean the world to me. Thank you. Thank you,” she added.

The story began on June 10. Following a spike in anti-Semitic violence around the world, the SCWBI issued a statement written by Powers condemning anti-Semitism. The statement made no reference to Israel, the Palestinians or the Mideast conflict.

The statement acknowledged that Jews “have the right to life, safety, and freedom from scapegoating and fear.”

Noting a sharp rise in anti-Semitic violence, the statement said, “Silence is often mistaken for acceptance and results in the perpetration of more hatred and violence against different types of people.”

Palestinians and Muslims denounced SCBWI because the statement failed to also acknowledge “Islamophobia.” One of the organization’s members, Razan Abdin-Adnanin, claimed her comments posted on Facebook and Twitter were “erased” and “deleted” by Powers, who she also accused of blocking her on social media.

On Sunday, SCBWI executive director Lin Oliver issued an apology to Muslim and Palestinian members.

“SCBWI acknowledges the pain our actions have caused to our Muslim and Palestinian members and hope that we can heal from this moment,” Oliver said.

Oliver also announced that certain seats on the SCBWI’s Equity and Inclusion committee would be set aside for Muslims. The message also included an apology from Powers, who said removing “anti-Palestinian and anti-Israeli posts” from social media had been a mistake.

But the Post-Millenial reports that Abdin-Adnani’s comments in fact warranted removal.

Abdin-Adnani, it said, replied on Twitter to the original June 10 statement “with anti-Israel propaganda, justifying violence against Jews worldwide by hurling baseless accusations against the Jewish state. She also demanded that the organization issue a statement about Islamophobia in her tweets replying to SCBWI’s statement on antisemitism, essentially ‘all lives mattering’ the issue.”

According to the Post-Millenial, Abdin-Adnani “harassed the account so often that the statement condemning antisemitism had to be deleted and reposted 4 times before the Chief Equity and Inclusion Officer April Powers blocked Abdin-Adnani.”

Actress Debra Messing called out Abdin-Adnani. After several back-and-forth-tweets, Messing wrote: “A black Jewish woman, April Powers, was FIRED ( forced to resign) as Equality Director because an anti-semite hated her statement of condemnation against anti-Semitism.”