Teoretycznie Turcja jest sojusznikiem NATO. Teoretycznie Turcja prowadzi również negocjacje z Unią Europejską o pełne członkostwo w UE. W rzeczywistości oba te twierdzenia są iluzjami. Poczucie oddalania się między Turcją a Zachodem jest wzajemne i narasta. Jest to nieunikniony rezultat islamizacji Turcji w ciągu ostatnich dwóch dekad. Na zdjęciu: Turecki minister spraw zagranicznych, Mevlut Cavusoglu (pośrodku), ówczesna szefowa polityki zagranicznej UE, Federica Mogherini (po prawej) i ówczesny komisarz UE ds. Sąsiedztwa i Rozszerzenia, Johannes Hahn na 54. spotkaniu Rady UE-Turcja w Brukseli 15 marca 2019 r. (Zdjęcie: Emmanuel Dunand/AFP via Getty Images)

Rozchodzą się drogi Turcji i Zachodu

Burak Bekdil
Tłumaczenie:
Andrzej Koraszewski

Teoretycznie Turcja jest sojusznikiem NATO. Teoretycznie Turcja prowadzi również negocjacje z Unią Europejską o pełne członkostwo w UE. W rzeczywistości oba te twierdzenia są iluzjami.

We wrześniu 2010 roku tureckie i chińskie siły lotnicze przeprowadziły wspólne ćwiczenia w tureckiej przestrzeni powietrznej. W 2011 roku rząd turecki ogłosił plany budowy rakiety balistycznej o zasięgu 2500 km. W 2012 roku Turcja dołączyła do Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SCO) jako partner dialogu. (Innymi partnerami dialogu były Białoruś i Sri Lanka; obserwatorami byli Afganistan, Indie, Pakistan, Iran i Mongolia). Od tego czasu prezydent Turcji Recep Tayyip Erdoğan wielokrotnie powtarzał, że Ankara zrezygnuje z dążenia do członkostwa w UE, jeśli zostanie mu zaoferowana pełne członkostwo w SCO.

We wrześniu 2013 roku Turcja ogłosiła, że wybrała chińską firmę do budowy swojego pierwszego systemu obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej dalekiego zasięgu. Po zerwaniu tego kontraktu Ankara zdecydowała się na zakup rosyjskiego systemu S-400, co spowodowało zawieszenie Turcji w międzynarodowym konsorcjum pod przewodnictwem USA, budującym myśliwiec piątej generacji F-35. Kontrowersje wokół S-400 spowodowały również sankcje USA CAATSA (Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act) przeciwko Turcji.

Dystans Turcji do Zachodu stale rośnie. Nowe badania przeprowadzone przez turecki ośrodek badania opinii publicznej Areda Survey wykazały, że:

• 54,6% Turków uważa Stany Zjednoczone za największe zagrożenie dla bezpieczeństwa ich kraju, podczas gdy 51% uważa, że największym zagrożeniem jest Izrael; 31,1% uważa, że to Zjednoczone Emiraty Arabskie; a 30,7% uważa, że to Arabia Saudyjska.
• 35,5% Turków uważa Stany Zjednoczone za niewiarygodnego partnera; 32,8% uważa, że jest to państwo kolonialne.
• 72,2% sprzeciwia się jakiejkolwiek współpracy z USA
• Na pytanie, z którym z dwóch krajów Turcja powinna rozwijać swoje relacje, 78,9% wskazało Rosję, a tylko 21,1%, broniło współpracy z Ameryką.
• 58,2% Turków uważa, że Rosja jest ich strategicznym sojusznikiem.
• 69,3% uważa, że zakup rosyjskiego systemu S-400 był słuszną decyzją.

Oddalanie się Turcji od Zachodu i instytucji zachodnich nie jest jednostronne. Nowe badania w Europie pokazują, jak Europejczycy, niegdyś entuzjastycznie nastawieni do członkostwa Turcji w UE, teraz czują, że Turcja nie pasuje do ich kultury politycznej.

W kwietniu 2021 Europejska Rada Stosunków Zagranicznych przebadała ponad 17 000 osób w 12 krajach europejskich. Ankieta wykazała, że:

“Turcja jest jedynym krajem, który więcej Europejczyków postrzega jako przeciwnika niż jako partnera. Biorąc pod uwagę, że Turcja jest członkiem NATO (w przeciwieństwie do Chin, Rosji, Indii i Japonii, które Europejczycy uważają za mniej groźne), to odkrycie jest dość niepokojące. Tylko 25% Europejczyków postrzega Turcję jako niezbędnego partnera, a tylko 4% za sojusznika o wspólnych wartościach i interesach. W Niemczech 41% respondentów uważa Turcję za przeciwnika.

“Nasze badanie pokazuje, że Europejczycy generalnie chcą współpracy, a nie konfrontacyjnej polityki zagranicznej. Idea “strategicznych partnerstw” jest głęboko zakorzeniona w DNA Europejczyków. Jednocześnie Europejczycy rozumieją, że istnieją pewne aspekty ich relacji z Rosją, Chinami i Turcją, które czynią te kraje rywalami, a nawet przeciwnikami”.

Turcja nie jest lepiej postrzegana po drugiej stronie Atlantyku. Użycie przez prezydenta Joe Bidena słowa “ludobójstwo” 24 kwietnia być może nie zmieniło wiele w i tak mocno skomplikowanych stosunkach amerykańsko-tureckich, wzmacnia jednak polityczną izolację Turcji, osłabia jej argumenty zaprzeczające ludobójstwu Ormian w latach 1915 – 1924 i zwiększa destabilizację stosunków z USA. “Naród amerykański honoruje wszystkich Ormian, którzy zginęli w ludobójstwie, które rozpoczęło się 106 lat temu” – powiedział prezydent Biden podczas Ormiańskiego Dnia Pamięci. Te słowa oznaczają, że Biden został pierwszym prezydentem USA, który uznał ludobójstwo Ormian.

Niedawno ambasador John Bolton, były doradca prezydenta Donalda Trumpa ds. bezpieczeństwa narodowego, powiedział, że dołączył do rady doradczej Tureckiego Projektu Demokracji, nowo powstałej instytucji, aby “rzucić światło na coraz bardziej mroczną sytuację” w Turcji.

Turecki Projekt Demokracji jest organizacją “non-profit, bezpartyjną, i międzynarodową, stworzoną w odpowiedzi na niedawny odwrót Turcji od demokracji w kierunku autorytaryzmu” – czytamy na jego stronie internetowej.

“Czas wszcząć alarm w sprawie Turcji” – napisał Bolton w swoim ogłoszeniu na Twitterze. Następnie opisał Ankarę jako niegdyś niezawodnego sojusznika NATO, który zbliżył się obecnie do Rosji.

1 lipca USA dodały Turcję do listy krajów, które w ubiegłym roku były zamieszane w wykorzystywanie dzieci-żołnierzy, tym samym po raz pierwszy umieszczając sojusznika z NATO na takiej liście. Jest to ruch, który prawdopodobnie jeszcze bardziej skomplikuje i tak już napięte więzi między Ankarą a Waszyngtonem. Departament Stanu USA potwierdza w swoim raporcie z 2021 r. o handlu ludźmi, że Turcja zapewnia “wyraźne wsparcie” dywizji sułtana Murada w Syrii, frakcji syryjskiej opozycji, którą Ankara od dawna wspiera, i która, jak powiedział Waszyngton, rekrutowała i wykorzystywała dzieci-żołnierzy .

Oddalanie się między Turcją a Zachodem jest wzajemne i coraz szybsze. Jest to nieunikniony rezultat odgórnej islamizacji Turcji w ciągu ostatnich dwóch dekad.

Burak Bekdil: Wieloletni publicysta wychodzącej w języku angielskim gazety tureckiej “Hurriyet Daily News”, w 2017 zwolniony za publikowanie artykułów na Zachodzie, wyemigrował z Turcji w obawie przed aresztowaniem

Członkinie Bund Deutscher Mädel, żeńskiej sekcji Hitlerjugend, dbały o zdrowie i kondycję fizyczną (Fot. NAC)

Jak wychować nazistę. Krótki kurs wychowania

Joanna Banaś

“Dlaczego dziewczęta miałyby zawracać sobie głowę wyższą matematyką, sztuką, dramatem albo literaturą? Mogą rodzić dzieci bez takiej wiedzy”

.

Takie słowa usłyszał amerykański nauczyciel od tajnego radcy ministerstwa nauki, wychowania i oświaty Trzeciej Rzeszy. Sam tego nie wymyślił. Powołał się na „Mein Kampf”, gdzie Hitler stwierdził, że w wypadku dziewcząt „główny nacisk należy położyć na wychowanie cielesne, a dopiero potem na kształtowanie wartości duchowych, a w końcu intelektualnych”.

Jak wychować nazistę. Wiedza męczy umysł

Amerykanin Gregor Ziemer (1899-1982) mieszkał w Niemczech od 1928 r. Jako dyrektor amerykańskiej szkoły w Berlinie, do której uczęszczali także uczniowie pochodzenia żydowskiego, bezpośrednio zetknął się z przemocą ze strony ich niemieckich rówieśników kształtowanych w duchu nazizmu. Postanowił zatem sprawdzić, jak i czego uczą szkoły w Trzeciej Rzeszy. Zdążył w ostatniej chwili – kilka miesięcy później wybuchła wojna.

Drzwi do nazistowskich żłobków, szkół i ośrodków dla przyszłych matek otworzył przed nim ministerialny glejt wystawiony po tym, gdy udało mu się przekonać ministra Bernharda Rusta, że jako amerykański nauczyciel chce jedynie osobiście potwierdzić sukces niemieckiego systemu edukacyjnego. Podłechtany minister wręczył mu także napisany przez siebie opasły podręcznik dla nauczycieli.

Ziemer ze zdumieniem czytał zalecenia, które niemieckich nauczycieli nie dziwiły. Minister ostrzegał szkoły, by nie produkowały intelektualistów, lecz ludzi chętnych do poświęcenia się dla narodu i Führera i świadomych, że państwo jest ważniejsze niż jednostka. „Ogólny zestaw informacji osłabia, nie umacnia. Zbyt wiele powszechnego nauczania męczy umysł, paraliżuje siłę woli i zdolność do podejmowania decyzji” – pisał Rust.

Zgodnie z nazistowskimi ideami edukacyjnymi obowiązkowo dzieci powinny uczyć się tylko do 10. roku życia, dalsza nauka przysługuje jedynie uczniom silnym, sprawnym i posłusznym. Dlatego kluczowe jest kształtowanie dyscypliny i ćwiczenia fizyczne. Działania wychowawcze: obozy, szkolenia ideologiczne, apele i marsze patriotyczne, są ważniejsze niż lekcje. Nauczyciele nie powinni dręczyć nadrabianiem zajęć uczniów nieobecnych w szkole z powodu udziału w defiladach czy wypełniania innych obowiązków wobec partii.

Niech rodzą dla Führera

Koedukacja to wymysł dekadenckich demokracji.

Chłopcy mogą się uczyć matematyki, chemii, biologii i historii, dziewczynom pozostaje eugenika i prowadzenie gospodarstwa domowego.

Wszystkie przedmioty mają być nauczane tak, by jednocześnie propagować nazistowskie ideały.

Ziemer przekonał się, że w tryby nazistowskiego systemu wychowania wpadają dzieci jeszcze nawet niepoczęte, gdy indoktrynacji poddaje się ich nastoletnie potencjalne matki, najbardziej na świecie obawiające się bezpłodności. Bo czyste rasowo dziewczyny mają rodzić dużo zdrowych dzieci spłodzonych z aryjczykami. Powinny zacząć wcześnie, najlepiej jako szesnastolatki. Dlatego muszą być silne i zdrowe. Mile widziane są dzieci nieślubne, a raczej państwowe, zwane dziećmi Hitlera. Ich ciężarne matki mogą przebywać w pięknie położonych ośrodkach wypoczynkowych, gdzie w oczekiwaniu na poród uczestniczą jedynie w szkoleniach ideologicznych – by były lepszymi nazistkami i przekazały te idee dzieciom. Dziewczynki uczą się od małego, że ich zadaniem jest wychowanie synów na żołnierzy Hitlera, a córki – na matki przyszłych żołnierzy Hitlera.

Siła jest wszystkim

Autor był świadkiem taśmowo przeprowadzanych zabiegów przymusowej sterylizacji kobiet, które miały nieszczęście urodzić chore dziecko. Widział też pomieszczenie w ośrodku dla niepełnosprawnych dzieci zwane pokojem Hitlera, w którym dokonywano ich eutanazji. Towarzyszył lekarzowi podczas wizyty u dziewięciolatka, który nabawił się ciężkiego zapalenia płuc podczas wielodniowego marszu Pimpfów (najmłodszych oddziałów Hitlerjugend). Chłopiec resztką sił unosił prawe ramię, krzyczał: „Sieg Heil!” i błagał o śmierć, o jakiej marzył – śmierć dla Hitlera.

Podczas wizytacji w przedszkolach i szkołach Ziemer przekonał się, jak konsekwentnie i skutecznie nauczyciele i przywódcy organizacji młodzieżowych za pomocą manipulacji podczas lekcji i obowiązkowych zajęć pozaszkolnych uczą młodych Niemców pogardy i nienawiści (do Żydów, obcokrajowców, Stanów Zjednoczonych). Jak zezwalają na przemoc, by pokazać, że siła jest wszystkim. Jak tworzą rytuały tworzące nowego Niemca.

W 1939 r. Ziemer wrócił do USA, gdzie spisał swoje notatki dotyczące nazistowskiego systemu edukacji dla śmierci. W 1941 r., zanim Hitler wypowiedział wojnę Stanom Zjednoczonym, opublikował je w książce „Education for Death”. Na jej podstawie powstały dwa filmy propagandowe, które weszły na ekrany amerykańskich kin w styczniu 1943 r.: wytwórnia Disneya nakręciła krótką animację pod tym samym tytułem, a reżyser Edward Dmytryk pełnometrażowe „Dzieci Hitlera”.

Ziemer wrócił do Europy jeszcze w czasie wojny jako korespondent ze szlaku bojowego armii Pattona. W procesach norymberskich prokuratorzy wykorzystali fragmenty jego książki, choć oskarżony (i skazany na 20 lat więzienia) Baldur von Schirach, w latach 30. dowódca Hitlerjugend, zapewniał, że zawiera ona nieprawdę.

‘Jak wychować nazistę. Reportaż o fanatycznej edukacji’, Gregor Ziemer, wstęp Bogdan de Barbaro, tłum. Anna Dorota Kamińska, Znak Literanova Fot. materiały wydawnictwa

Gregor Ziemer, “Jak wychować nazistę. Reportaż o fanatycznej edukacji”, wstęp Bogdan de Barbaro, tłum. Anna Dorota Kamińska, Znak Literanova