Gdyby Sachedina wiedział o starciu Galileusza z papieżem, mógłby pomyśleć, że lepiej byłoby w ogóle nie wdawać się w takie kłopoty. Przynajmniej Galileusza trzeba było zaciągnąć siłą przed Stolicę Apostolską; nie stawił się na chłostę z własnej woli. W serii pogłębiających się upokorzeń w ciągu „w sumie trzech godzin i dziesięciu minut” rozciągających się na dwa dni, Sachedina próbował wyjaśnić ajatollahowi swoją pracę jako naukowca, podczas gdy ten niegrzecznie i z rosnącą irytacją i niegrzecznością, zabraniał Sachedinie wypowiadania się na temat islamu. Sachedina, coraz bardziej zirytowany, wspomina:

Poinformowałem ajatollaha, że jestem jednym z siedmiu amerykańskich profesorów, którzy zostali zaproszeni… do udziału w warsztatach w Teheranie… na temat społeczeństwa obywatelskiego i dialogu cywilizacyjnego… On [ajatollah Sistani] przerwał mi, mówiąc, że mogę wypowiadać się na temat cywilizacji, ponieważ „to nie jest Islam”. „Cywilizacja i islam to dwie różne rzeczy”.

W dzisiejszych czasach nierzadko słyszy się określenie Izraela jako „kanarka w kopalni”. Ludzie tacy jak Abdulaziz Sachedina, którzy podtrzymują marzenie o reformach islamskich i machają zgniłą marchewką „dialogu cywilizacyjnego [lub międzywyznaniowego]”, dostarczają tej małej bańki tlenu, która utrzymuje kanarki przy życiu, podczas gdy życie dookoła jest dławione. Izrael jest w istocie „ostatnim bastionem cywilizacji” i jeśli można przyjąć, że następuje implozja cywilizacji na Zachodzie i trwa ślepa, uparta odmowa (również części Izraelczyków), przyznania tego, kim jest ich prawdziwy wróg, to naprawdę jest to nasz ostatni bastion.

Cywilizacja i islam to nie tylko dwie różne rzeczy, to dwie przeciwstawne rzeczy. Jedno może istnieć tylko zamiast drugiego. Islamu nie można urzeczywistnić bez ostatecznego aktu barbarzyństwa:

Ostatnia godzina nie nadejdzie, aż muzułmanie nie będą walczyć z Żydami i muzułmanie ich zabiją, a Żydzi ukryją się za kamieniem lub drzewem, a kamień lub drzewo powie: muzułmaninie lub sługo Allaha, tam jest za mną Żyd; przyjdź i zabij go; lecz drzewo gharkad nie powie tego, bo jest to drzewo Żydów.

Oczywiście jest to cieszący się złą sławą hadis o ludobójstwie, (Sahih Muslim 6985). My, ex-muzułmanie, znamy ten hadis. Wiemy również, że nie ma sensu być muzułmaninem, jeśli nie można dotrzeć do Ahiry, życia pozagrobowego. Według tego hadisu pomiędzy muzułmanami a życiem pozagrobowym stoją Żydzi. Wiemy, że ten hadis jest traktowany bardzo poważnie przez każdego muzułmanina, a nie tylko przez „ekstremistów”. Największą tragedią jest niestety to, że Żydzi znający ten hadis nie wierzą, że ktokolwiek mógłby go potraktować poważnie, bo jest tak groteskowy, poza tym wszyscy znają jednego lub dwóch miłych muzułmanów, więc hadis musi być błędny. Z jakiegoś powodu uważają, że tylko jedna grupa ludobójców może wpaść na pomysł ostatecznego rozwiązanie. Nikt poza nami, ex-muzułmanami, nie jest w stanie wyprowadzić Żydów z błędu, z ich fatalnego islamskiego romantyzmu.

To prowadzi nas do gatunku tytułów w mediach, które pojawiały się w ciągu ostatnich kilku dni: „Samotny Izrael”, „Izrael stoi sam”, „Izrael pójdzie sam” itp. Co prawda, nie niesie to za sobą takiej samej rezygnacji jak, powiedzmy, „Izrael izolowany” lub „Izraelskie państwo-parias”. Myślę, że mogło być gorzej. Ale czy jest tak źle, jak się wydaje, a jeśli tak, to czy musi tak być? To, drogi ex-muzułmaninie, zależy w dużym stopniu od nas.

Innym zjawiskiem w świecie po 7 października są szanowani dziennikarze wątpiący w to, czy Hamas da się wykorzenić. To uczciwe pytanie, ale posłuchaj uważniej, a szybko zauważysz, że podstawą wątpliwości jest to, czy „ideologię” można wykorzenić. Czasami „ideologię” określa się jako „ideologię Hamasu”. Co za tajemnica. Czym mogłaby być ta „ideologia Hamasu”? Nikt ci nie powie, że Hamas to w rzeczywistości arabski akronim Islamskiego Ruchu Oporu (tu słychać zgrzyt zębów). Trochę to zbyt bezpośrednie; bardzo mało dwuznaczności, za którą można się ukryć. Trzymajmy się raczej ideologii akronimu niż ideologii pełnej nazwy.

Taki unik, jeśli chodzi o islam, niestety dotyka także Izrael, gdzie dostępna jest cała gama różowych okularów, od „islamu politycznego” po „islamistyczny dżihadyzm”. Bardzo niewielu chce otwarcie powiedzieć „islam”, więc Islamski Ruch Oporu pozostaje ukryty za Hamasem. W rezultacie muszą zawsze ukrywać „muzułmanina” za „Arabem”, w ten sam sposób, w jaki Brytyjczycy podczas epidemii gangów gwałtów w ich miastach bardzo starali się ukryć „muzułmanina” najpierw za „Azjatą”, a gdy to się nie udało, utknęli za „Pakistańczykami”, co też nie zadziałało. Ukrywanie gwałtu za określeniem „grooming gangs” (gangi podgłaskiwaczy) nadal wydaje się mniej lub bardziej skuteczne.

W ten sam sposób, w jaki Islamski Ruch Oporu zbyt niewygodnie zbliża się do słowa „islam”, tak określenie „ex-muzułmanin” lub „były muzułmanin” za bardzo zbliża się nie tylko do słowa „muzułmanin”, ale także do sugerowania, że jest coś złego w byciu muzułmaninem. Porzucenie islamu oznacza, że z islamem jest coś nie tak. Jeśli uzna się porzucenie islamu, to co stanie się z islamizmem? Musimy mieć nasz islamizm. Jak inaczej ochronimy naszych miłych muzułmanów, za którymi kryjemy nasz sentymentalizm i tchórzostwo? Z jakiegoś niezgłębionego powodu ex-muzułmanie nie chcą jednak nazywać siebie ex-islamistami.

W głębi duszy stroniący od ex-muzułmanów niechętnie przyznają, że ci apostaci nie robią tego ze złośliwości, mogą być po prostu bardziej uczciwi, niż muzułmanie, którzy handlują „islamizmem” i „politycznym islamem”, chcą lub mogą być. Ex-muzułmanie powodują  plamy na różowych okularach, dlatego Żydzi w ogóle, a Izraelczycy w szczególności, nie są w stanie przyznać, że jedynym przyjacielem, na którego unikanie nie mogą sobie pozwolić, jest właśnie ten, kto zna islam od środka i ten, który ma wyjątkowe możliwości, aby obnażyć ludobójcza ideologię tkwiącą w religii.

Nie wszyscy ex-muzułmanie dotarli już do tego i wielu nie dotrze, ale jeśli nie będziemy się bać uczciwości, nie będziemy potrzebować ani „wspólnoty”, ani kultu, w których moglibyśmy szukać pocieszenia (z całą pewnością nie potrzebujemy lewicy), i jasno zobaczymy, że porzuciliśmy największe zagrożenie dla cywilizacji. Przekonamy się, że teraz, gdy jesteśmy ex-muzułmanami, naszym największym wkładem w dobro świata jest obrona cywilizacji.

Zastanówcie się nad tym pytaniem, a stanie się jasne, dlaczego istnieje ludobójczy hadis i dlaczego my, odstępcy od islamu, musimy udostępnić Żydom naszą wiedzę i doświadczenie tej przerażającej ideologii, aby mogli chronić siebie i Izrael przed tym, co my wiemy, że nadchodzi, nawet jeśli oni tego nie wiedzą. Będziemy odrzucani, czasem nawet niegrzecznie. Ale to pytanie jest ważniejsze niż irytacja z powodu jakiegoś żydowskiego ignoranta, naiwnego czy tchórzliwego Żyda. Oto dlaczego odstępstwo od islamu kończy się niezachwianym poparciem dla Izraela. My, ex-muzułmanie, możemy pomóc Żydom ocalić cywilizację.

Przypis:

1. Abdulaziz Sachedina, “What happened in Najaf?” [no date, presumed late August 1998] http://islam.uga.edu/sachedina_silencing.html

Jednak w przypadku „niezależnych” fotografów w Gazie, którzy 7 października udali się na przejażdżkę z Hamasem, pogląd, że produkt ich codziennej pracy powinien być postrzegany jako po prostu normalny reportaż, jest wypaczeniem wszelkich koncepcji uczciwego i etycznego dziennikarstwa.

Potencjalny współudział tych fotografów i głównych mediów, takich jak Reuters, „New York Times” i Associated Press, które opublikowały ich zdjęcia okrucieństw popełnionych przez Palestyńczyków, był przedmiotem burzy protestów po opublikowaniu badania HonestReporting na ten temat.

Jadąc razem z mordercami

W publikacjach tych zaprzeczano, jakoby redakcje miały jakąkolwiek wcześniejszą wiedzę o atakach Hamasu, podobnie jak fotografowie. Ci ostatni twierdzili, że jedynie podążali za tłumem terrorystów i zwykłych Palestyńczyków, którzy przekroczyli granicę, by wziąć udział w orgii morderstw, gwałtów, tortur, porwań i szaleństwa niszczenia w 22 społecznościach żydowskich, które zostały zaatakowane tego dnia, zanim siły izraelskie rozpoczęły kontratak.

Sprawa powróciła na pierwsze strony wraz z ogłoszeniem, że Instytut Dziennikarstwa im. Donalda W. Reynoldsa na Uniwersytecie Missouri przyznał prestiżową nagrodę za „Zdjęcie roku” wykonane przez Alego Mahmuda. Widać na nim terrorystów Hamasu, siedzących z tyłu pickupa, wymachujących bronią i pokazujących półnagie ciało 22-letniej Shani Louk, niemiecko-izraelskiej artystki, która brała udział w festiwalu muzycznym Nova zaatakowanym przez hordę ciężko uzbrojonych Palestyńczyków.

Nie wiadomo, czy Louk jeszcze żyła, kiedy robiono zdjęcie. Początkowo pojawiały się doniesienia, że widziano ją, choć w strasznym stanie, w Gazie. Później jednak siły izraelskie znalazły kość podstawy jej czaszki na drodze prowadzącej z terenu festiwalu, co oznacza, że oficjalnie uznano ją za zmarłą. Niezależnie od tego, czy była martwa, czy umierająca, zdjęcie przedstawia terrorystów pokazujących jej ciało jako trofeum podczas triumfalnego powrotu do Gazy wśród wiwatów Palestyńczyków, którzy wtedy i obecnie, według wielu badań, wspierali okrucieństwa z 7 października.

Aby dosypać soli do rany, podpis na nagrodzie – sam w sobie stronniczy dokument, w którym zaniża się liczbę porwanych Izraelczyków i akceptuje mocno przesadzone i fałszywe statystyki Hamasu dotyczące ofiar palestyńskich – nawet nie wspomina o Shani Louk. Dla AP, Uniwersytetu Missouri i Instytutu Reynoldsa była jedynie rekwizytem wystawianym przez jej morderców, niewartym nawet wspomnienia jej imienia.

Nagroda ponownie wywołała falę gniewu Izraelczyków, Żydów i każdego, kto ma choć odrobinę przyzwoitości w związku z postępowaniem tych konkretnych fotografów i wykorzystaniem ich prac przez szanowane serwisy informacyjne.

Zasługujący na pogardę

Jak napisał angielski historyk Simon Sebag Montefiore na koncie X, nagroda wydaje się „złowrogim i przerażającym żartem”. Jak dalej zauważył, AP zasługuje na naszą pogardę „za wykorzystanie produktu bestii, która podróżowała z terrorystami i gwałcicielami, gdy mordowali kobiety i dzieci, a potem zatrzymała się, by upozować i sfotografować ten obraz bezdusznego, diabelskiego triumfu: zabójców i sprawców przemocy wobec niewinnej dziewczyny, pozujących z jej nagim, pokaleczonym ciałem jako trofeum”. To, że ten ewidentny skandal został uhonorowany, sugeruje, stwierdził Montefiore, że organy przyznające nagrody „mają głęboką pustkę tam, gdzie powinna być ich moralność, człowieczeństwo i choćby odrobina taktu”.

To, co AP, która z radością przyjęła nagrodę, oraz ci, którzy ją przyznali, robią, to „celebrowanie pozowania do zdjęcia zrobionego pomiędzy schwytaniem, gwałtem i zabiciem, a następnie radosnej parady nagiego ciała niewinnej dziewczyny w środku procesu niewypowiedzianego bestialstwa i szyderstwa, gdzie samo fotografowanie jest aktem niewybaczalnego znęcania się i nieludzkiej postawy. Nie mówiąc już o przerażającym zepsuciu etyki dziennikarskiej.”

Ale nie wszystkich to oburza. 

Cytowano, że ojciec Shani Louk, Nissim Louk, powiedział, że jest zadowolony z nagrody, ponieważ utrwala ona chwilę, o której należy pamiętać jako o straszliwej niegodziwości, i dlatego jest jednym z najważniejszych zdjęć ostatnich 50 lat. Chociaż ma rację co do wagi tego, co wydarzyło się 7 października, myślę, że nie rozumie, że nagrodę przyznano nie tyle genialnemu przykładowi kompozycji fotograficznej – bo zdjęcie tym nie było – ale fotografowi za bycie tam, mimo że żadna przyzwoita osoba nie powinna się na to zgodzić. Zamiast dokumentować deprawację, jest to jej celebracja.

Ron Kampeas, szef Biura Waszyngtońskiego Jewish Telegraphic Agency, również bronił nagrody, pisząc, że „reporterzy i fotografowie, którzy podejmują ryzyko, aby ujawnić okrucieństwa, zasługują na uznanie… ponieważ podejmują ryzyko, aby ujawnić okrucieństwa. Ponieważ powinniśmy mieć dowody okrucieństw. Nie rozumiem, jak ktoś, kto ma cokolwiek wspólnego z reportażem, nie może tego zrozumieć”.

Być może w obecnej kulturze dziennikarskiej wielu pracowników liberalnej prasy zgadza się z Kampeasem. Ale jego komentarz nie wytrzymuje krytyki. Ci, którzy przyłączyli się do orgii okrucieństw 7 października, nie podejmowali ryzyka. W najlepszym wypadku, jeśli przyjąć ich twierdzenie, że nie wiedzieli z góry, co wydarzy się tego dnia, po prostu przyłączali się do krwiożerczego tłumu dokonującego pogromu. A biorąc pod uwagę, że osoby dopuszczające się tych zbrodni same robiły zdjęcia i nagrywały filmy kamerami Go-Pro podarowanymi im przez Hamas, pogląd, że potrzebowaliśmy tych zdjęć, aby dostarczyć dowodów tych wydarzeń, jest śmieszny. W każdym razie fotografowie starali się uczcić te zbrodnie w podobny sposób, w jaki wielu nazistów fotografowało żydowskich mężczyzn, kobiety i dzieci, których mordowali podczas Holokaustu.

Naruszenia zasad etycznych

Nie jest to jedynie normalizacja tego, co nie powinno być normalizowane. Jest to, jak napisał Montefiore, naruszenie etyki dziennikarskiej. Istotnie, postępowanie fotografów współpracujących z Hamasem naruszało liczne postanowienia Kodeksu Etyki Stowarzyszenia Dziennikarzy Zawodowych.

W kategorii „Nie szkodzić” zdjęcia te naruszały zasady nakładające na dziennikarzy obowiązek traktowania swoich bohaterów jako „istot ludzkich zasługujących na szacunek”. Nie okazano takiego szacunku Shani Lauk. Szczególnie, jeśli weźmie się pod uwagę, że prawdopodobnie była ofiarą – o czym fotografowie musieli wiedzieć, ponieważ byli na miejscu – przestępstw na tle seksualnym, które zgodnie z kodeksem SPJ należy traktować z „podwyższoną wrażliwością”. Kodeks wymaga także, by fotografowie „unikali zaspokajania chorej ciekawości” – to przynajmniej można powiedzieć o robieniu, a następnie publikowaniu zdjęcia półnagiej ofiary (bez zgody jej rodziny) zarówno ataku terrorystycznego, jak i gwałtu.

Kolejne kluczowe naruszenie etyki dziennikarskiej wiąże się z działem kodeksu dotyczącym niezależnego działania. W kontrolowanej przez Hamas Gazie nie było niezależnych dziennikarzy. Jak często dokumentowano, wszyscy wolni strzelcy w Gazie, z których zatrudniały media zachodnie, byli w taki czy inny sposób zniewoleni przez ruch terrorystyczny, który tyrańsko rządził Strefą jako pod każdym względem niezależnym państwem palestyńskim. Wszystko, co napisali lub sfotografowali, było tylko tym, o czym Hamas chciał, aby świat się dowiedział. 

Każdy z tych fałszywych dziennikarzy towarzyszących pogromom Hamasu był już skompromitowany, a ich rola tego dnia – w którym wielu z nich świętowało wraz z terrorystami – jedynie potwierdza, że byli oni częścią zbrodni, a nie niezależnymi dziennikarzami, którzy zbrodnię dokumentują. Byli tak samo współwinni tych okrucieństw, jak każdy, kto dołączył do jakiejkolwiek innej grupy przestępców, aby robić zdjęcia ich barbarzyńskim czynom.

Ale problemem nie jest tylko brak etyki ze strony AP i innych, którzy zatrudniali Mahmuda oraz wielu fotografów, którzy przyłączyli się do ataku terrorystycznego, czy nawet dają im niezasłużone nagrody. Mówi o zepsuciu moralnym, które jest tak powszechne w kulturze współczesnego dziennikarstwa.

Utrata naszego zaufania

Tylko w czasach, w których wielu, jeśli nie większość osób pracujących w dziennikarstwie, uważa je za formę aktywizmu politycznego, a nie poszukiwanie prawdy, coś takiego jak obrzydliwe zdjęcie z Shani Louk można uznać za godne uhonorowania jako zdjęcie roku.

Tylko w środowisku dziennikarskim, w którym Izraelczycy są rutynowo delegitymizowani i oczerniani przez „przebudzonych” ideologów, ponieważ fałszywie nazywa się ich „białymi ciemiężycielami” lub „osadnikami/kolonialistami” w kraju, w którym rdzenną ludnością są wyłącznie Żydzi, mógłby ktoś, kto był częścią ataków terrorystycznych 7 października, otrzymać nagrodę główną.

Tylko w czasach, gdy krytyczna teoria rasy i intersekcjonalność zawładnęły głównymi instytucjami dziennikarstwa, ten gatunek „dziennikarstwa” może być nagradzany.

Tylko w momencie w historii, kiedy antysemityzm nie tylko nasilił się, ale został włączony do głównego nurtu przez strażników dziennikarstwa, obraz poniżania Żydówki przez terrorystów można uznać nie tylko za akceptowalny, ale za przykład wybitnej pracy fotoreportera.

Decyzja Instytutu Reynoldsa jest zgodna ze sposobem, w jaki znaczna część prasy stała się tubami Hamasu i jego towarzyszy na amerykańskiej lewicy. To tylko kolejny sygnał dla opinii publicznej, że prasa liberalna zasługuje nie tylko na naszą nieufność, ale także na naszą odrazę z powodu jej nikczemnej aprobaty dla masowych mordów.