Tak silne poparcie Hamasu przez Palestyńczyków jest głównym powodem rezygnacji z wyborów (a to już jest informacja, o której administracja amerykańska doskonale wie). Do chwili napaści Hamasu na Izrael, w Gazie ta organizacja miała niższe poparcie niż w Autonomii Palestyńskiej, ale wystarczające do absolutnie pewnej wygranej w przypadku rozpisania wyborów. Tak więc, twierdzenie, że Hamas nie reprezentuje Palestyńczyków w tym przypadku oznacza tylko tyle, że Ameryka nie chce z terrorystami Hamasu rozmawiać i wszystkie swoje nadzieje pokłada w terrorystach z Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

Po dwóch miesiącach wojny mogło się wiele zmienić. Arabscy obserwatorzy są zgodni, że poparcie Hamasu na Zachodnim Brzegu wzrosło, nikt jednak nie odważa się spekulować, jak zmieniły się w tym czasie postawy mieszkańców Gazy. Głosy poparcia Hamasu i odosobnione głosy gniewu na Hamas nie dają i nie mogą dawać obrazu zmieniających się postaw społeczeństwa. Te głosy gniewu są oczywiście pełne rozdarcia.

Ismail, młody mieszkaniec Gazy pisze o swojej rozpaczy. Nienawidzi Hamasu, jest mu żal izraelskich cywilów. Jest świadomy, że to wszystko zaczął Hamas. Czuje się bezradny, czuje wściekłość. Ma wrażenie, że on i jego rodzina nie są już dla Izraela ludźmi, pisze o „dywanowych nalotach”:

Przyłapuję się na tym, że dokonuję kalkulacji śmierci: ilu musi umrzeć, aby ostudzić wściekłość? Aby zrównoważyć zmarłych w Izraelu? Trzy razy? Dziesięć razy? I jak możesz w ogóle tak myśleć? I nie widać szybkiego końca wojny. […] . Zniszczono całe dzielnice, dzielnicę Rimal, miejsce, które kochałem i które odwiedzałem bez końca jako dziecko. To mały Tel Awiw w Gazie, pełen liberałów. Setki tysięcy uciekają teraz z miejsca na miejsce. […] mama i tata wysyłają mi wiadomość: „U nas wszystko w porządku”. Próbowałem ich przekonać, żeby uciekli z domu, ale nie udało mi się. Brat na mnie nakrzyczał, że wie, że chcę dla niego jak najlepiej, ale to nic dobrego. […] Wiem, że szokujące rzeczy wydarzyły się także w Izraelu. Że mordowano ludzi, mordowano i porywano dzieci. Jestem temu przeciwny. Nienawidzę Hamasu. Nienawidzę Izraela. Nienawidzę każdego, kto wszczyna wojnę i okupację, zamiast prowadzić do rozwiązania politycznego.

Ten młody mieszkaniec Gazy nie wierzy również w szanse zniszczenia Hamasu. Przeczy temu wcześniejsze doświadczenie, po każdej wojnie Hamas był silniejszy. Ci, którzy tracą bliskich, marzą o zemście. Pisze, że odrzuca światopogląd Hamasu, ale nie pisze, co przez to rozumie. 28 października na stronie pojawia się informacja, że jego cała rodzina zginęła i zawiesza dalsze pisanie.

Możemy powiedzieć, że Hamas nie reprezentuje tego konkretnego Palestyńczyka. Mam wrażenie, chociaż nie mogę być tego pewien, że Ismail ma więcej pretensji do Izraela, niż do Hamasu. Myli wściekłość i zemstę z poczuciem konieczności zniszczenia ludobójczego wroga właśnie dlatego, żeby nie wyrósł po tej wojnie jeszcze silniejszy. Przede wszystkim jednak jest bezradny i przerażony koszmarem wojny. Mieszkańcy Gazy, nawet ci, którzy szczerze nienawidzą Hamasu, nie chwycą za broń przeciw Hamasowi. Czy mają rację sądząc, że Izrael nie  ma żadnych szans na zniszczenie Hamasu? Tak sądzi wielu ludzi na Zachodzie, spotyka się również takie opinie w samym Izraelu, chociaż tu zdecydowana większość uważa, że rozprawa z Hamasem jest konieczna i musi być doprowadzona do ostatecznego końca.         

Analitycy, którzy znają sytuację są ostrożni, uważają, że nawet jeśli Izrael rozbije Hamas w Gazie, ta organizacja jest już mocno okopana na Zachodnim Brzegu i może przejąć władzę w Autonomii Palestyńskiej. Jest również obecna w Libanie.

Ismail prawdopodobnie zgodziłby się z prezydentem Bidenem, że Hamas nie reprezentuje Palestyńczyków, chociaż pewnie rozumiałby przez to, że Hamas nie dba o miejsca pracy, o jakość szkół, o bezpieczeństwo mieszkańców, że kradnie pomoc i dba tylko o swoją „sprawę”. (Te zarzuty pojawiają się w badaniach opinii publicznej.) Jak jednak zdefiniowałby światopogląd Hamasu? Tu odpowiedzi musimy szukać w Karcie tej organizacji. Wszyscy mieszkańcy Gazy znają tę Karę, nawet jeśli nie z lektury, to z codziennego wdrażania jej w praktykę. Zaczyna się ona tak:

W Imię Najmiłosierniejszego Allaha

„Wy jesteście najlepszym narodem, który został stworzony wśród ludzi. Nakazujecie to, co sprawiedliwe, a zabraniacie tego, co niesprawiedliwe, i wierzycie w Boga. A jeśli ci, którzy otrzymali Pisma, uwierzyli, to z pewnością tym lepiej dla nich: są wśród nich wierzący, ale większa część z nich to przestępcy.”

Dalej mamy słowa założyciela Bractwa Muzułmańskiego Hassana al-Banny, że „Izrael istnieje i będzie istniał, dopóki islam go nie zniszczy, tak jak zniszczył innych wcześniej.”

W artykule pierwszym czytamy, że „programem Ruchu jest islam. Z niego czerpie swoje idee, sposób myślenia i rozumienia wszechświata, życia i człowieka. Odwołuje się do niego, aby osądzić całe swoje postępowanie i czerpie z niego inspirację, aby kierować swoimi krokami”. Z drugiego artykułu dowiadujemy się, że „Islamski Ruch Oporu jest jednym ze skrzydeł Bractwa Muzułmańskiego w Palestynie. Ruch Bractwa Muzułmańskiego jest organizacją uniwersalną, stanowiącą największy ruch islamski w czasach nowożytnych.” 

Cała Karta warta jest uważnego przestudiowania (jej zmodyfikowaną w 2017 roku wersję omówił niedawno Jeffrey Herf.) Warto zwrócić uwagę, że Hamas przedstawia się jako palestyńskie skrzydło Bractwa Muzułmańskiego, że jest organizacją religijną, walczącą o zwycięstwo islamu na świecie, że nie uznaje istnienia Izraela i otwarcie dąży do  jego zniszczenia. Jest to światopogląd islamskiej supremacji, wymagającej walki, w której życie i bezpieczeństwo własnej ludności nie ma żadnego znaczenia.

Zrozumienia tego światopoglądu musimy szukać u głównego mecenasa Hamasu, czyli w Islamskiej Republice Iranu. Tam bowiem jest on prezentowany bez owijania w bawełnę.              

Fundamentem tego światopoglądu jest definiowanie wspólnoty religijnej (a nie państwowej) jako narodu. „Nie czcimy Iranu –stwierdził obecny przywódca reżimu, ajatollah Ali Chamenei – czcimy Allaha. Patriotyzm to inna nazwa pogaństwa. Mówię, niech ta ziemia [Iran] spłonie. Mówię, niech ta ziemia pójdzie z dymem pod warunkiem, że islam zatriumfuje w reszcie świata”. 

Jeśli kogoś dziwi, że Hamas poświęca Gazę i jej mieszkańców na ołtarzu fanatyzmu, to znaczy, że nie przyjrzał się uważnie temu światopoglądowi.      

Konstytucja Islamskiej Republiki Iranu stanowi m.in.:

„Konstytucja zapewnia niezbędną podstawę do zapewnienia kontynuacji rewolucji w kraju i za granicą. W szczególności w rozwoju stosunków międzynarodowych konstytucja będzie dążyć wraz z innymi ruchami islamskimi i ludowymi do przygotowania drogi do utworzenia jednej społeczności świata”.

Jak ostrzegał ajatollah Ruhollah Chomeini: „Jeśli pozwoli się niewiernemu dalej pełnić rolę niszczyciela ziemi, moralne cierpienie niewiernego będzie jeszcze większe. Jeśli zabije się niewiernego, a to powstrzyma go od popełniania złych uczynków, jego śmierć będzie dla niego błogosławieństwem.” Dodając: „Wszyscy przeciwni rewolucji muszą zniknąć i szybko zostać straceni”.

Morderczy zapał Al-Kaidy, ISIS, Hamasu, Boko Haram i innych jest efektem tego światopoglądu, a celem nie jest ustanowienie kolejnego państwa muzułmańskiego. To może być tylko środkiem do osiągnięcia głównego celu, którym, jest „rozszerzenie suwerenności prawa Bożego na cały świat”.

Jak przypomniał niedawno pochodzący z Iranu amerykański politolog Majid Rafizadeh, ajatollah Chomeini kilkakrotnie powtarzał tę ważną islamską misję. Słynne jest jego powiedzenie: „Wyeksportujemy naszą rewolucję na cały świat. Dopóki okrzyk nie ma boga prócz Allaha, nie będzie rozbrzmiewał na całym świecie, będzie trwała walka”. 

Mieszkająca w Stanach Zjednoczonych bodaj najsłynniejsza dziś irańska dysydentka Masih Alinejad napisała niedawno, że: „…dla Republiki Islamskiej wyeliminowanie Izraela jest sprawą humanitarną!” Może to brzmieć absurdalnie, ale w wyobrażeniach głęboko wierzących, wymordowanie Żydów w Izraelu i wszędzie indziej jest warunkiem pokoju i zwycięstwa dobra na świecie. Dopiero na dalszym miejscu jest nawrócenie lub zabicie pozostałych niewiernych.  

Ismail pisze, że nie podziela światopoglądu Hamasu, że bywał często w dzielnicy Rimal (do niedawna najzamożniejszej dzielnicy Gazy), gdzie spędzał czas z przyjaciółmi. Domyślamy się, że nie jeździł tam na osiołku, ani nie płacił za kawę z zasiłków UNRWA. Jak sam pisze, nie ma jeszcze trzydziestu lat, więc dorastał już w Gazie rządzonej przez Hamas i (najprawdopodobniej) w rodzinie w ten lub inny sposób związanej z władzą. To są jednak spekulacje, których lepiej unikać, chociaż skłaniają do analogii, które często są wątpliwe.

W naszym świecie napięcia są mniejsze, ale też mieliśmy polityków, którzy jak prawnik i polityk Henryk Goryszewski obwieszczali, że

Nie jest ważne czy w Polsce będzie kapitalizm, wolność słowa, czy w Polsce będzie dobrobyt. Najważniejsze, żeby Polska była katolicka.

To był rok 1993, inni nasi politycy oferowali Unii Europejskiej nasze wartości chrześcijańskie (oczekując materialnego zadośćuczynienia za ich przechowanie). Wcześniej, wśród ludzi chcących pozbyć się komunizmu potężną część stanowiły dzieci komunistów, ludzie którzy w całości lub części odrzucili światopogląd swoich rodziców przekonanych, że komunizm musi podbić świat. Komunistyczny świat upadł nie w wyniku naszej kawiarnianej opozycji (robotniczych strajków, czy papieskich modłów), ale z powodu załamania się ZSRR po wojnie w Afganistanie. Dramatyczny przełom dokonał się w Polsce z minimalną liczbą ofiar śmiertelnych i była stosunkowo łagodnym przejściem do nowej rzeczywistości. Ta łagodność jest względna, więzienia i internowania nie były luksusem, nie można ich jednak porównać, ani do więzień, do których trafia opozycja palestyńska (czy to w Gazie, czy w AP), ani do więzień w Iranie. Jarosław Kaczyński do dziś ma żal do komunistycznych władz, że nikt go nie internował. Nasi komuniści nie byli takimi fanatykami jak Hamas czy ISIS, komunistyczna ideologia była już zwietrzała, a wcześniej nigdy nie przeniknęła całego społeczeństwa.

W Gazie Izrael próbuje zlikwidować Hamas, jego struktury militarne, jego struktury polityczne, jego wsparcie społeczne. Arabski dziennikarz pisze, że dziś Izrael walczy zarówno w imieniu arabskich rządów (które uważają Hamas i inne odnogi Bractwa Muzułmańskiego za śmiertelnych wrogów), jak i w imieniu Palestyńczyków, którzy samodzielnie nie mają żadnych szans na pozbycie się tej islamistycznej dyktatury. „Wyzwolić Gazę od Hamasu” to hasło popularne nie tylko w Izraelu, można je czasem spotkać również na stronach arabskich dysydentów.

W Gazie Izrael walczy samotnie z światopoglądem, że islam musi podbić świat i że ten islam musi wyglądać tak, jak go sobie wyobrażał ajatollah Chomeini i jak go zademonstrowali hamasowscy napastnicy 7 października.

Tak, popieram wojnę z tym światopoglądem. Nie widzę innej możliwości.

2 listopada 2023 r. „strona internetowa weryfikująca fakty” (ostentacyjnie nazywana Polygraph) finansowana przez rządową rozgłośnię Voice of America ostrzegła, że „zwolennicy Izraela używają w X obraźliwego określenia ‘Pallywood’… by twierdzić, że Palestyńczycy inscenizują sceny śmierci i przemocy przy użyciu tak zwanych aktorów kryzysowych, w celu wzbudzenia globalnej sympatii i wygrania wojny PR z Izraelem”. Ci zwolennicy Izraela są „działaczami propagandowymi” szerzącymi „dezinformację” – stwierdził ten organ mediów państwowych.

Następnego dnia dołączyła do tego Anti-Defamation League (ADL) wpisem na blogu (który później bez słowa usunęła) zatytułowanym „ADL obala: Mity i fałszywe narracje o wojnie Izrael-Hamas”. W poście poruszono „szereg dezinformacji, wypaczeń i teorii spiskowych na temat trwającego konfliktu”. Wymieniła szereg „fałszywych lub wprowadzających w błąd narracji”, które następnie „obalała”. Tyle, że post ADL nie obalił żadnego konkretnego przykładu Pallywood. Oświadczyła tylko, że Pallywood – pogląd, że „Palestyna stosuje wyszukane taktyki produkcji filmów w celu tworzenia fałszywych materiałów o ofiarach” – jako całość jest „fałszywą narracją”. Następnie w poście wyjaśniono, czym jest „rzeczywistość”: „Teoria spiskowa ‘Pallywood’ istnieje od lat… Istnieje wiele dowodów na to, że ofiary palestyńskie cierpią w Gazie”.

Tego samego dnia czasopismo „Rolling Stone” opublikowało długi artykuł , który skonsultowano z „starszym weryfikatorem faktów”, który potwierdził te same tezy: „obraźliwe” określenie Pallywood jest „starym mitem”, który „przeciwnicy Palestyny” wskrzeszają „aby zdyskredytować cierpienie, żal i prośby o pomoc płynące z Gazy”. Następnie pismo „Rolling Stone” dodało kolejny ważny punkt, wyjaśniając, dlaczego „teoria spiskowa” Pallywood jest szczególnie „podstępna”. Dzieje się tak nie tylko dlatego, że twierdzi „fałszywie, że Palestyńczycy udają i inscenizują”, ale także dlatego, że „zbiega się to ze wzrostem antymuzułmańskiej mowy nienawiści”.

Ta nowa, niezwykle jednolita linia ataku, nawiązuje do inicjatywy właśnie ujawnionej przez Biały Dom: pierwszej w historii krajowej strategii zwalczania islamofobii w Stanach Zjednoczonych. Podczas gdy po masakrze dokonanej przez Hamas 7 października w amerykańskich miastach gwałtownie wzrosła liczba incydentów antysemickich, administracja Bidena zdecydowała, że najpilniejszym priorytetem jest inicjatywa mająca na celu zwalczanie „plagi islamofobii”.

Ponieważ stawka jest tak wysoka, niebezpieczeństwo, jakie stwarza teoria spiskowa, zgodnie z którą Palestyńczycy tworzą produkcje filmowe do wojny informacyjnej, musiało zostać zdemaskowane i wymazane. Fałszywa narracja Pallywood była wyraźnym przykładem tego, co według administracji stanowi dwa najbardziej rażące przestępstwa przeciwko naszej demokracji: „dezinformacja” i „mowa nienawiści” skierowane przeciwko muzułmanom.

Na tym tle jeden z najbardziej jaskrawych przykładów gatunku Pallywood podczas obecnej wojny w Gazie miał miejsce w szpitalu arabskim Al-Ahli w mieście Gaza, dzień przed lądowaniem prezydenta Joe Bidena w Izraelu.

17 października o godzinie 18:59 na parkingu szpitala Al-Ahli miał miejsce wybuch. Krater, który pozostawił, był mały i płytki, a eksplozja, która po nim nastąpiła, była nagłą kulą ognia, która pozostawiła dwa ogniska płonące na parkingu. Szpital pozostał nieuszkodzony, z wyjątkiem kilku wybitych okien po stronie wybuchu, a wokół stało kilka spalonych samochodów.

Każdy, kto widział ten krater, od razu wiedział, że było to coś, co obserwatorzy nazywają „przedwczesnym spadkiem”: była to palestyńska rakieta, która nigdy nie dotarła do celu w Izraelu. Nic nowego, ponieważ według izraelskiego wojska 20–30% rakiet, które Hamas i Palestyński Islamski Dżihad wystrzeliły w stronę Izraela w poprzednich rundach walk, spadło za wcześnie. Czasami, jak w przypadku tragedii w obozie dla uchodźców Shati w 2014 r., wśród ofiar są dzieci.

Co więcej, dowody najwyraźniej zostały usunięte – „wszelkie resztki rakiety najwyraźniej zniknęły z miejsca wybuchu, co uniemożliwia ocenę jej pochodzenia” – stwierdził „New York Times”. Źródłem informacji był wysoki rangą funkcjonariusz Hamasu, Ghazi Hamad. „Pocisk rozpuścił się jak sól w wodzie – powiedział Hamad przez telefon redakcji „New York Timesa”. – To wyparowało. Nic nie zostało”. Widzicie, jak to działa?

Hamas miał ogromną przewagę w rozpowszechnianiu oskarżenia, że Izrael uderzył w szpital, zabijając setki osób, ponieważ w tamtym czasie w Gazie praktycznie nie było zachodnich reporterów. Wszyscy obecni na miejscu dziennikarze byli lokalnymi mieszkańcami, fotografami i korespondentami, którzy dostarczali swoje wiadomości światu, w tym korespondentom zachodnich redakcji. Al Dżazira była jedyną międzynarodową telewizją,  której reporterzy byli na miejscu zdarzenia. Kanał należący do Kataru odegrał kluczową rolę w rozpowszechnianiu twierdzeń Hamasu przekazywanych za pośrednictwem kierowanego przez Hamas ministerstwa zdrowia Gazy. Ratownik medyczny z Gazy przedstawił relację w Al Dżazira w języku angielskim: „Widzieliśmy masakrę, ludobójstwo narodu. Spali tylko pod drzewami. Żadnych pokoi, niczego, żadnych schronień. Zbombardowali ich rakietami. Nikt nie [został] ranny. Wszyscy zostali zabici. To jest ludobójstwo.” Ta historia eksplodowała w świecie arabskim, gdzie szokującą wiadomość przyjęto z wściekłością i oburzeniem w związku z ludobójczą zbrodnią wojenną Izraela.

Hamas wciąż miał jeden problem: gdy tylko dowody wyjdą na jaw, jego opowieść legnie w gruzach. Dlatego szybko musiał dostarczyć zachodnim mediom pozory dowodów, by skłonić je do połknięcia przynęty i publikowania opowieści wystarczająco długo, aby wersja Hamasu rozprzestrzeniła się na całym świecie. Kiedy ta historia zostanie raz przedstawiona w mediach, późniejsze wysiłki Izraela, by jej zaprzeczyć, nie będą miały żadnego wpływu na tych, którzy już uwierzyli.

Aby tego dokonać, Hamas potrzebował odpowiedniego materiału filmowego towarzyszącego twierdzeniom. Oznaczało to, że nie można pokazywać zdjęć miejsca uderzenia, żadnych długich ujęć, które ujawniałyby brak 500 zwłok, ani zdjęć przedstawiających w zasadzie  nienaruszony budynek szpitala. Zamiast tego potrzebowali krótkich, gwałtownych zbliżeń chaotycznych scen i przepracowanych lekarzy biegających w ciemności, usuwania rzeczywistych trupów i skupienia się na rannych dzieciach. Ponieważ właśnie zapadał zmrok, miejsce eksplozji przez kilka następnych godzin było spowite ciemnością. To było czyste Pallywood: przedstaw szkic i odwołaj się do wyobraźni odbiorców, aby wypełnili obraz.

Podstęp się powiódł. Podobnie jak stringerzy, zachodnie media podawały wersję Hamasu jako potwierdzoną wiadomość. CNN mówiła niemal wyłącznie o tej sprawie. Przez całą noc w Izraelu liczna ekipa CNN, która przebywała na Bliskim Wschodzie – Anderson Cooper (Tel Awiw), Ben Wedeman (Liban), Nic Robertson (Tel Awiw), Jeremy Diamond (Tel Awiw), Clarissa Ward (w pobliżu granicy z Gazą), Erin Burnett (Tel Awiw), Sarah Sidner (Tel Awiw), Nada Bashir (Jordania) – szczegółowo omawiali każdy aspekt tej przerażającej historii, zarówno „to, co wiemy”, że się wydarzyło, jak i, co najważniejsze, jej wpływ na podróż dyplomatyczną prezydenta Bidena do regionu.

Wiadomość o izraelskim ataku wywołała potępienie na całym świecie. Kraje arabskie, takie jak Egipt, Jordania i Arabia Saudyjska, wyraziły oburzenie, podczas gdy słynna „ulica arabska” szalała. Przywódcy zachodni również wydali potępiające Izrael oświadczenia, niektórzy wzywając do przestrzegania prawa międzynarodowego.

Po pojawieniu się dowodów wskazujących, że przyczyną eksplozji mógł nie być Izrael, tytuł doniesienia „New York Timesa” i pasek informacyjny CNN zostały zmienione z „izraelskie uderzenie” na „wybuch”. Nawet wtedy reporterzy CNN nadal jako wiadomość powtarzali wersję Hamasu o zbombardowaniu szpitala. Zachodni dziennikarze byli gotowi zaakceptować fakt, że IDF świadomie wycelował w szpital i go zniszczył. To, że ich informacje pochodziły od Hamasu, nie stanowiło problemu.

Dlatego „New York Times” ochoczo przytoczył jako źródło „rzeczniczkę ministerstwa zdrowia Gazy nadzorowanego przez Hamas”, która stwierdziła, że „oczekuje się, że liczba ofiar śmiertelnych wzrośnie w miarę wydobywania ciał spod gruzów”. Po odnotowaniu wysoce wątpliwego źródła (niemal jako formalność), dziennikarze kontynuowali narrację Hamasu. CNN nie tylko wielokrotnie odwoływała się do (fałszywych) twierdzeń Hamasu, ale przyjęła je jako własne: „Spodziewamy się, że pod gruzami nadal uwięzionych jest znacznie więcej niewinnych ludzi”. (Podkreślenie dodane.) Przez całą noc nadawany był pasek informacyjny: „Uważa się, że w wyniku wybuchu szpitala w Gazie zginęło kilkaset osób”. Najwyraźniej chcieli, żeby wszyscy w to uwierzyli.

Co ważne, pomimo całego nieprawdopodobieństwa, CNN w dalszym ciągu powtarzała liczbę ofiar podawaną przez Hamas. Chodziło nie tylko o wzmocnienie emocjonalnego efektu – setek ludzi, którzy szukali schronienia w bezpiecznym miejscu tylko po to, by tragicznie zginąć, ale także o podważenie twierdzeń Izraela. „Tak rozległych zniszczeń nie mogła spowodować niesprawna rakieta palestyńska” – mówili dziennikarze.

Siłę sugestii, do zwiększenia której jest zaprojektowana produkcja Pallywood, można dostrzec w komentarzu Clarissy Ward z CNN z wczesnego wieczoru 17 października: „Nie wiemy jeszcze dokładnie, co spowodowało ten incydent. Jednak ze wstępnych filmów, które zaczynamy przeglądać, wygląda na to, że było to jakieś masowe bombardowanie”.

Nie wiemy, jakie wstępne filmy oglądała CNN (opublikowanie ich byłoby świetną usługą), ale oto zbiór klipów, które albo pracownicy CNN ułożyli ze swoich kanałów wideo, albo dostali je gotowe od stringerów i które wielokrotnie zamieszczali jako tło dla swoich komentarzy. Nic w tych nagraniach nie dostarcza dowodów na masowe bombardowanie szpitala, w którym zginęły setki osób.

18 października o 3:00 w nocy Anderson Cooper rozpoczął podsumowaniem, które uwypukliło krwawe dowody wizualne, mające na celu uwydatnienie ogromnej skali eksplozji:

Tutaj, w Izraelu, jest 3 w nocy i nawet o tak późnej godzinie musimy zmagać się ze skutkami ludzkiej tragedii na straszliwą, straszliwą skalę, jaką jest masowa eksplozja w szpitalu w mieście Gaza. Trzeba od razu powiedzieć, że zdjęcia są równie okropne jak samo wydarzenie. Chcemy pokazać wam nowy film tuż po wybuchu. Uważa się, że setki ludzi nie żyją. Mówimy o mężczyznach, kobietach i dzieciach. Cywilach. Pod gruzami wciąż mogą znajdować się kolejne ofiary.

„Nie możemy niezależnie potwierdzić, ile osób zginęło w tym wybuchu – dodał Cooper jako zastrzeżenie – ale zdjęcia są straszne”. Na poparcie tych dowodów Cooper zacytował artykuł „New York Timesa”, w którym zacytowano zeznania lokalnego fotografa: „Było tak wiele ciał, że nie mogłem ich nawet sfotografować”.

Po wystąpieniu Coopera Clarissa Ward podkreśliła kluczową kwestię: skalę jako dowód izraelskiego ataku. Przebierając się za analityka, Ward puściła wodze swojej wyobraźni:

Powiem, na podstawie wielokrotnego obserwowania tych ataków rakietowych na przestrzeni lat, że zazwyczaj nie mają one takiego wpływu pod względem wielkości wybuchu, liczby ofiar śmiertelnych i zasięgu szkód. Warto dodać, że nie jest to pierwszy raz, kiedy widzieliśmy, jak IDF kategorycznie zaprzecza czemuś, zanim po szeroko zakrojonym śledztwie zostaje zmuszona do zmiany zdania.

Ta wiadomość przedostała się do relacji CNN. Jake Tapper odrzucił twierdzenie Izraela, jakoby przyczyną wybuchu była rakieta palestyńskiego Islamskiego Dżihadu: „To za duże zniszczenia jak na jedną rakietę”. To mógł być tylko Izrael. To musiał być Izrael. Jon Donnison z BBC powiedział to wyraźnie: „Zważywszy na rozmiar eksplozji, naprawdę trudno sobie wyobrazić, co innego mogłoby to być, niż izraelski nalot lub kilka nalotów”. Dodał: „Kiedy widzieliśmy rakiety wystrzeliwane z Gazy, nigdy nie widzieliśmy eksplozji na taką straszliwą skalę”.