Tag Archive | Najwiekszy blog emigracji marca’68

Why the Past Gives Us Hope as We Enter a New Year for Jews and Israel

Why the Past Gives Us Hope as We Enter a New Year for Jews and Israel

Pini Dunner


A Torah scroll. Photo: RabbiSacks.org.

“No such torment … has ever transpired previously in history. The bizarre tortures and the freakish, brutal methods invented by the depraved, perverted murderers, solely for the suffering of Israel, are unprecedented and unparalleled. May God have mercy upon us, and save us from their hands, in the blink of an eye.”

These shocking words were written in the depths of hell — the Warsaw Ghetto in the summer of 1942 — by Rabbi Kalonymus Kalman Shapira, the fabled Piaseczner Rebbe, who, together with hundreds of thousands of Polish Jews, had been forced into the ghetto by the Nazis less than a year earlier.

At its peak, the Warsaw Ghetto held over 400,000 Jews crammed into just 1.3 square miles. The overcrowding led to catastrophic conditions: extreme poverty, widespread disease, and starvation. But worse was yet to come. Between July and September 1942, 265,000 ghetto residents were deported to the Treblinka death camp for extermination, while another 35,000 were viciously murdered in the ghetto.

In April 1943, Jewish resistance fighters staged the Warsaw Ghetto Uprising, the most significant act of Jewish resistance during the Holocaust. The fighters held out against the Nazis for a month before being brutally crushed. The remaining inhabitants were then dispatched to their deaths, including Rav Shapira, who perished at Trawniki on November 3rd, 1943, during the infamous Operation Harvest Festival (“Aktion Erntefest”), when the Nazis eliminated all remaining Jewish laborers in the Lublin District.

Rav Shapira wasn’t just any rabbi. He was a spiritual firebrand and a towering figure of resilience, even when facing the unthinkable horrors of Nazi brutality. He gave weekly speeches in the ghetto about faith, resilience, and divine love, never allowing himself to be crushed by fear and despair.

“With what can someone strengthen themselves, at least a little bit, so long as salvation has not appeared? And with what can the spirit be elevated, even the tiniest bit, while being crushed and broken like this? Firstly, with prayer and with faith that God would never utterly reject His children. It cannot be possible that He would abandon us in such mortal danger as we are now facing for His blessed name’s sake. Surely, He will have mercy immediately, and rescue us in the blink of an eye.” (Sacred Fire: Torah from the Years of Fury 1939-1942, p.333)

Rav Shapira’s words reflected the pain of the moment, but they also exuded unwavering hope. Each week, he recorded his speeches on scraps of paper, hoping to publish them once the horrors ended.

Though Rav Shapira was murdered, miraculously, his teachings survived the Holocaust thanks to the Oyneg Shabbos group, who preserved documents and testimonies from the Warsaw Ghetto by burying them underground in milk urns in early 1943, under the leadership of historian Emanuel Ringelblum, who was discovered in hiding and murdered in 1944.

Rav Shapira’s manuscripts were found after the war. They eventually reached Baruch Duvdevani, a Polish-born religious Zionist activist whose family had been followers of the Shapira Hasidic dynasty. In 1960, he published Rav Shapira’s work in a book titled Eish Kodesh (Sacred Fire).

Although Rav Shapira’s words were not meant to inspire future generations — he composed them as a direct response to the crisis he and those around him were facing in real-time — their preservation has ensured that his faith, resilience, and spiritual defiance continue on as a legacy, speaking powerfully to anyone struggling with suffering and hardship. They remind us that even in life’s darkest moments, the human soul can find strength and connection to the divine, trusting that good times will follow bad.

This past year, in the wake of October 7th and all that has transpired since, I have found myself returning to Rav Shapira’s teachings repeatedly. In particular, that first quote haunts me; he seems to be describing the horrific events of October 7th with vivid clarity — an echo from Jewish history.

But I have also been inspired by Rav Shapira’s faith. When everything seemed dark — as Israel reeled from unimaginable horrors and went to war, and as Jews around the world felt vulnerable and under attack — Rav Shapira’s unshakable faith became my anchor.

Rav Shapira never allowed moments of pain and confusion to turn into a crisis of faith, and I found strength in his incredible resolve. We have all struggled this year, when even victories — whether against Hamas in Gaza or antisemitic mobs on college campuses — have been twisted into weapons to attack us. Thankfully, Rav Shapira’s model of faith provided a firm foundation for me to stand on. His resilience reminded me that even when we don’t understand the world’s darkness, God is still present, shaping a future redemption.

Just as the Nazis were ultimately brought down, despite their early victories and seeming dominance, so too will the enemies of Israel today — Hamas, Hezbollah, the Houthis, and Iran — meet the same fate.

Rav Shapira’s words remind us that evil’s apparent success is always temporary, and its defeat inevitable. We stand today as witnesses to the unraveling of their power, knowing that just as the Jewish people survived then, we will rise again now, stronger than before.

Tragically, Rav Shapira did not live to witness the fall of the Nazis. But his faith was not misplaced. The Nazis were ultimately defeated, and the Jewish people, whom they sought to annihilate, rose from the ashes of Europe to rebuild their lives — not just in the newly founded State of Israel, but in vibrant, thriving communities around the world. The Jewish spirit was not broken; it came back stronger, fortified with faith and determination.

And today, as we celebrate a new Jewish year and reflect on the past year, we can see that our faith was not in vain. Though we have endured profound loss and faced the painful reality of rising hatred against Israel and Jews across the globe, we are also witnessing the collapse of our enemies — their plans and strength unraveling before our eyes.

Hamas, who heinously butchered our people and then celebrated our grief, has been decimated, and its leaders are dead. Hezbollah is weakened, its leadership gone, and its threats subdued. Iran, the puppet master behind this indescribable evil, scrambles to defend itself against the inevitable. Like Hitler in the final days in Berlin, they know that their time is coming.

And so, as we continue to navigate these turbulent times, Rav Shapira’s words resonate across the decades with renewed significance: “Even if you are broken and oppressed, you must nevertheless be sincere and whole. Take strength in God because you know that God is with you in your suffering. Do not attempt to project into the future, saying, ‘I cannot see an end to the darkness.’ Rather, simply accept whatever happens to you, and then you will be with God…[and] your salvation will draw close.” (Sacred Fire, p.213)

These words are as true today as when Rav Shapira first spoke them. Though the challenges we face are immense, our faith must remain firm. Time and again, we have experienced God’s presence, even in our darkest hours, leading us toward a brighter future.

The Nazis were defeated, and today’s enemies will also fall — and when that day comes, the Jewish people, resilient and steadfast, will rise stronger than ever. We have overcome destruction before, and with unwavering faith, we will meet the challenges ahead, knowing that our adversaries will be vanquished, and the Jewish people will stand tall and strong.


The author is a rabbi in Beverly Hills, California. 


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Tożsamość, patria i jej administracja

Tadeusz Kościuszko, rys. Adam Grabowsk


Tożsamość, patria i jej administracja

Andrzej Koraszewski


Rodzimy się w przypadkowym czasie, w przypadkowym miejscu, w przypadkowej kulturze, w przypadkowej rodzinie. Patriotyzm to bycie dobrym sąsiadem. (Chrześcijanie nazywają to bliźnim, a tu pojęcie „sąsiada” jest rozciągliwe).  Co to znaczy być dobrym sąsiadem? Patriotyzm łączy się ze słowem patria – ojczyzna. Rosyjscy anarchiści sądzili, że wszystko lepsze niż władza państwowa, mieli po temu uzasadnione powody. Odrzucali rzymską maksymę dura lex sed lex, w przekonaniu, że anarchia jest lepsza niż państwo i jego prawa, ponieważ to ich państwo dostarczyło dowodów, że traktuje poddanych jak bydło. Jakiś Polak pisze w Internecie, że PiS i Kaczyński są jak ci od gnoju, ale w garniturach. Ileż pogardy w tym „patriocie” dla ludzi, którzy od czwartej rano nie przewracają się na drugi bok w łóżku,  nie siadają do komputera, żeby dowiedzieć się co słychać,  tylko karmią krowy, szykują sprzęt przed wyjściem w pole. Jak potężna jest tradycja tej bezgranicznej pogardy dla tych „od gnoju”. Nie chcę takiego sąsiada, nie chcę takiego odrażającego patriotyzmu.

Patriotyzm to gotowość obrony nie tylko siebie, ale i sąsiadów, gotowość oddania swojego życia w obronie innych. Right or wrong, my country – mówią czasem Anglicy, chociaż te słowa (w innej kolejności), są słowami amerykańskiego bohatera. Są chwile, kiedy niezależnie od naszych podziałów, obrona wspólnoty jest ważniejsza od sporów o racje. Ale nasze spory nie są nieważnie i walka o sposób spierania się może być najważniejszym elementem tego, co nazwiemy patriotyzmem.        

Państwo jest wspólnotą jego mieszkańców, tych od gnoju i tych w garniturach. Państwo dostarcza nam ochrony w zamian za lojalność. Co znaczy „państwo”, co znaczy „nam”, ochrona czego, przywileju niewolenia jednych przez drugich, czy bezpieczeństwa wszystkich?    

John Kennedy powiedział: „nie pytaj co państwo może zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty  możesz zrobić dla państwa.” To ciekawy skrót myślowy, w sytuacji zagrożenia. Czasem to zagrożenie może być konsekwencją nadmiernie roszczeniowych postaw obywateli.

Kiedy król  mówi „państwo to ja”, reagujemy oburzeniem, albo śmiechem. My jednak czasem mamy ochotę powiedzieć politykom: państwo to ja.    

Oburzyła mnie niedawno moja ignorancja, dopiero na starość dowiedziałem się, dlaczego mówimy amerykańska administracja, a nie amerykański rząd. Jefferson i Adams przed objęciem urzędu prezydenta byli ambasadorami w Europie, Jeden przy dworze francuskim, drugi przy dworze brytyjskim. W Europie był władca i byli poddani, Ameryka miała być inna, miała być krajem, w którym nie ma poddanych. Idea obywatela była tu traktowana poważniej niż w innych miejscach. Postanowiono, że władza powinna być raczej administracją niż rządem.    

Koncepcje państwa i koncepcje obywatela mogą mieć różne fundamenty. Pisał o tym niedawno na marginesie zbliżających się wyborów prezydenckich w USA pochodzący z Iranu dziennikarz amerykański Amir Taheri.

Taheri przypomina odmienną koncepcje państwa Platona i Arystotelesa.

„Platon, (przynajmniej w swoim opus magnum Państwo), przedstawia idealne społeczeństwo jako rządzone przez tych, którzy wiedzą najlepiej, z misją opieki nad ludnością od kołyski do grobu. Wszystko, co ludzie muszą zrobić, to przestrzegać zasad i cieszyć się dobrym życiem oferowanym przez rządzących filozofów.

Arystoteles natomiast skupia się na jednostce, która jest panem swojego losu, z wyjątkiem sytuacji, gdy ingerują bogowie.

Arystoteles jest ostrożny w stosunku do mas i dużych społeczeństw. W rzeczywistości martwi się, że miasto, które rozrośnie się do ponad 100 tysięcy mieszkańców, może mieć kłopoty.

Europejscy przybysze do Nowego Świata docierali tam w małych grupach, Byli pionierami w małych rolniczych osadach, działali jako niezależne jednostki, które łączą się tylko w sytuacjach kryzysowych, sami sobie tworzą swoje prawa pod nieobecność państwa. To był model arystotelesowski, lub jak kto woli anarchistyczny, daleki lub zgoła sprzeczny z platońską utopią. Fundamenty Ameryki tworzyli ci „od gnoju”.

Ponieważ reszta świata była bardziej platońska, w miarę rozwijania się i cementowania struktur państwowych również w Ameryce indywidualizm pionierów, z konieczności musiał zacząć konkurować z europejskim kolektywizmem.   

Skromna w założeniach ojców założycieli administracja narodu imigrantów rozrastała się w związku z potrzebami obronnymi. Kolejne sytuacje kryzysowe wzmacniały władzę rządów federalnych i stanowych kosztem samorządu gminnego. 

Amir Taheri pisze, że wojna secesyjna w USA pokazała konieczność kolektywnych działań na rzecz zachowania Unii, ale jednocześnie wykształciła kolektywistyczne nawyki, które nie zniknęły po zakończeniu stanu wyjątkowego. Pierwsza wojna światowa zmusiła do stworzenia ogromnej armii, co wymagało nowego spojrzenia na rolę władzy centralnej.

„Krach na giełdzie w 1929 r. zwiększył atrakcyjność kolektywistycznego działania w sytuacjach nadzwyczajnych niezwiązanych z wojskiem. New Deal prezydenta Franklina D. Roosevelta, zainspirowany ekonomią keynesowską, był pierwszym poważnym pokazem kolektywizmu w amerykańskiej polityce.”

Częściowo dzięki temu widocznemu sukcesowi – pisze dalej Taheri – udało się przełamać tamę mentalną, która oddzielała idee kolektywistyczne od amerykańskiej polityki poza sytuacjami kryzysowymi.

New Deal, wielka solidarnościowa operacja była zasadniczo różna od komunistycznej solidarności lansowanej przez ZSRR i solidarności społecznej lansowanej przez nazistów i faszystów. Otwierała się brama do „trzeciej drogi”, która (przynajmniej teoretycznie), nie atakowała ani prywatnej własności, ani wolnego rynku, prowadziła „tylko” do państwa opiekuńczego, w którym jednostce należy się pomoc ze strony dobrego i mądrego państwa.

Mimo istnienia niewielkiej partii komunistycznej, idee komunistyczne nie miały w Ameryce wielkiego powodzenia. Faszyści byli  dość liczni, ale nie na tyle, aby wpływać na mentalność społeczeństwa jako całości. Protestancka etyka, uznająca za grzech brak zaradności, marniała pod ciosami państwowej dobroczynności z pieniędzy podatników.            

„W polityce USA pod rządami prezydenta Lyndona B. Johnsona nastąpił gwałtowny zwrot w stronę kolektywizmu, czego wyrazem były takie elementy jak dyskryminacja pozytywna, komunitaryzm, feminizm i wczesne tendencje ekologiczne.”

W imponującym tempie rosły nakłady na opiekę społeczną i szeregi dworzan zajmujących się rozdzielnictwem wtórnie dzielonej części dochodu narodowego. Obywateli zmieniano w poddanych, oferując im możliwość ucieczki od zaradności i odpowiedzialności za los własny i los swoich dzieci.     

Taheri pisze o Baracku Obamie, który w swojej autobiografii wyśmiewa podejrzenia, że może być „ukrytym socjalistą”, ale okazuje się piewcą kolektywizmu, „ducha kolektywnego, którego wszyscy pragniemy, poczucie więzi, które góruje nad naszymi różnicami”.

„Na przestrzeni dziesięcioleci tradycyjny amerykański kult jednostki jako bohatera stracił wiele ze swojej otoczki, zastąpiony nowym kultem ofiary, której należą się przeprosiny i zadośćuczynienie.” To nowa religia dworzan zajmujących się rozdzielnictwem i elit mówiących „państwo to my”, które powróciły do platońskiej idei państwa. Dziś plus minus połowa mieszkańców USA jest w ten lub inny sposób zależna od zasiłków i świadczeń.

Zdaniem amerykańskiego dziennikarza, kolektywistyczne myślenie wyparło pionierski, indywidualistyczny etos, co prawdopodobnie rozstrzygnie o wyniku zbliżających się wyborów.     

Tymczasem my, mieszkańcy starego świata, nigdy nie otrząsnęliśmy się z feudalnych podziałów na plebs i obywateli, nigdy nie zaczęliśmy traktować idei demokracji, jako wspólnoty równych i odpowiedzialnych za swój los jednostek. Nie zapamiętałem nazwiska autora memu o tym, że ci z PiS-u różnią się od tych od gnoju tylko ubiorem. Nie było powodu, ponieważ ten pogląd doskonale odzwierciedla postawy tak wielu.

„Jesteśmy tym co jemy” przekonuje mnie inny internetowy mem. Jest w tym sporo prawdy, ale „jemy” nie tylko to, co nam podają na stół, od kołyski pożeramy strawę duchową wpychaną dousznie raz doocznie, przy pomocy obrazów i liter.

Zapomniany dziś znakomity pisarz Andrzej Bobkowski uciekł z powojennej Europy, szukając po drodze odpowiedzi na pytanie, co go w niej doprowadza do szewskiej pasji. Podczas swojej pierwszej wizyty w Stanach Zjednoczonych ze zdumieniem odkrył, że nie ma w mieszkańcach tego kraju plebejskości, ani nieustającej irytacji na plebejskość.

Przed drugą turą wyborów prezydenckich w Polsce w 2020 roku Zbigniew Boniek naraził się troszkę powtarzając głośno opinię „inteligentów”:

„Prezydent Polski dzisiaj może być wybrany głosami ludzi środowiska wiejskiego, głosami emerytów i ludzi z podstawowym wykształceniem”.

Przeprosił potem mówiąc: „Tak czasami bywa, jeśli emocje biorą górę nad mózgiem i racjonalnością. Ja przecież napisałem jedynie to, co przeczytałem w gazecie”.

Pewne odmiany patriotyzmu skłaniają do oikofobii. Głęboko siedząca platońska idea państwa przybiera postać opiekuna ludu, awangardy proletariatu, bojownika o społeczną sprawiedliwość, z tożsamością postępowca, chcącego zmienić wszystko, żeby nic się nie zmieniło.    

Wielu wyraża dziś obawy, że amerykański eksperyment dobiega końca. Nas nie zaraził nigdy, a pomniki Tadeusza Kościuszki nie wpływają ani na naszą tożsamość, ani na nasz patriotyzm.

Na nasze spory, o to jak się spierać, Platon wydaje się wpływać silniej niż Arystoteles, Europa pozostała wierna tradycji i patrzy z nadzieją na Amerykę. Czuję się obywatelem świata, co może prowadzić do globalnej oikofobii.


Andrzej Koraszewski – Publicysta i pisarz ekonomiczno-społeczny. Ur. 26 marca 1940 w Szymbarku, były dziennikarz BBC, wiceszef polskiej sekcji BBC, i publicysta paryskiej „Kultury”. Więcej w Wikipedii.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Israel’s quandary: Can it afford to win in the face of international opprobrium?

Israel’s quandary: Can it afford to win in the face of international opprobrium?

Caroline B. Glick


The United Nations and its diplomatic lynch mob are testing the mettle of the Jewish state, which sees no choice in the current battles it must wage against Hamas and Hezbollah.

.
Israeli Ambassador to the United Nations Danny Danon speaks during “Summit of the Future” on the sidelines of the U.N. General Assembly at the headquarters of the United Nations in New York, Sept. 22, 2024. Photo by Angela Weiss/AFP via Getty Images.

The life of Israel is a split screen.

The first screen shows the life of a nation and a country fending off a coordinated seven-front assault whose goal is the Jewish state’s physical obliteration with heroism, ingenuity and fortitude that takes your breath away.

The second screen shows the envy and hatred that the nations of the world direct at the State of Israel.

And this week, with the U.N. General Assembly taking place in New York at the precise moment Israel has taken the initiative vis à vis the Lebanese front, the dissonance between the two sides is so glaring that it gives you whiplash.

Over the past week, for the first time since it unilaterally removed its forces from Southern Lebanon in 2000, Israel took the initiative in its war with Iran’s largest proxy force, Hezbollah, which controls Lebanon. The threat Hezbollah poses to Israel is orders of magnitude greater than the threat Hamas posed on Oct. 7. Hezbollah’s arsenal, which numbers some 200,000 short- and medium-range rockets and ballistic missiles, is nearly 35 times larger than Hamas’s arsenal of 6,000. Hezbollah’s missiles are capable of hitting nearly every strategic military and industrial site in Israel. They are capable of laying waste to northern communities and devastating cities and towns throughout the country.

And they are embedded in civilian neighborhoods. After the 2006 war, due to its control over the Lebanese government and military, Hezbollah oversaw the reconstruction of the areas in Southern Lebanon that were damaged and destroyed in the war. Hezbollah built the apartments as dual-use structures with missile launchers and missiles in many apartments. Residents received monthly payments for permitting their homes to be for this purpose.

Since the start of the war, Hezbollah shot 8,000 such projectiles into northern Israel. They severely damaged several critical military installations. They destroyed hundreds of homes. They ravaged the landscape of northern Israel, burning forests, as well as destroying nature and wildlife reserves from the Golan Heights to the Upper Galilee.

If the missile arsenals weren’t sufficient to keep Israel’s north depopulated, there is also the conventional threat of Hezbollah’s land forces. Citing U.S. and regional officials, The Wall Street Journal reported, “Those with knowledge of Hezbollah say the group accelerated its war preparations in recent months, expanding its network of tunnels in Southern Lebanon, repositioning fighters and weapons and smuggling in more arms. Iran has increased supplies of small arms and rocket-propelled grenades, along with guided and unguided long-range missiles.”

“The south is like a beehive right now,” said a former Hezbollah military officer referring to the military preparations to the newspaper. “Everything the Iranians have, we have.”

Hezbollah’ ground forces number some 40,000 men. Thousands in the so-called Radwan brigades are battle-hardened veterans of Iran’s insurgent wars in Syria and Iraq. They have oceans of American, British, Iraqi and Syrian blood on their hands.

Hezbollah’s operational concept since Oct. 7 (basically since Israel removed its forces from Southern Lebanon in May 2000) has been attrition warfare. Hezbollah’s massive and ever-growing arsenal deters Israel from getting into a major war with the terror army. At the same time, the terror group expands its effective control over northern Israel by gradually expanding the expanse of Israeli territory it can strike at will. In the past month, emboldened by Israel’s largely defense posture since Oct. 7, Hezbollah has massively escalated its missile assault on Israel, increasing the number and range of the projectiles its forces shot over daily from a few to a couple dozen to between 60 and 120.

Last week, it was the ingenious decapitation strikes that successfully targeted Hezbollah’s operational leadership attributed to Israel involving the detonation of hand-held communications devices that enabled Israel to seize the operational initiative for the first time since 2000. Its follow-on airstrikes against the commanders of the Radwan Force in Beirut decimated Hezbollah’s senior ranks, leaving Hezbollah leader Hassan Nasrallah and his bosses in Iran’s Revolutionary Guard Corps with a largely commander-less terror army.

Israel’s airstrikes on Monday against missiles and missile launchers in Southern Lebanon, Beirut and the Beqaa Valley, based on stunning intelligence superiority, reportedly devastated Hezbollah’s strategic missile power. A diplomatic source divulged Tuesday morning that the air force’s 1,400 hits destroyed half of Hezbollah’s precision-guided missiles. The source claimed further that now, Hezbollah possesses only one-quarter of the rockets with ranges up to 40 kilometers it had at the start of the war.

Critically, the source said that Hezbollah’s capacity to launch coordinated missile strikes involving hundreds of projectiles simultaneously has been severely damaged. Hezbollah’s operational concept throughout has been that in the event of an all-out war, it would swarm Israel with hundreds of projectiles simultaneously, overwhelming Israel’s air-defense systems. If Israel has indeed taken out that capability, it means that Hezbollah’s threat to Israeli territory is no longer existential.

By achieving something approaching operational control over Gaza, blocking avenues of resupply by controlling the Philadephi corridor controlling the 14-kilometer border with Egypt and preventing the reinforcement of Hamas’s terror forces in northern Gaza by controlling the Netzarim corridor, Israel has been able to scale back its force size in Gaza. Israel’s military Division 98, the main maneuver unit in Gaza, was moved to the north, providing the IDF both the means to prevent or defeat a Hezbollah invasion by land, including underground, border-crossing tunnels. Division 98 is also capable of carrying out incursions up to and including an invasion of Southern Lebanon if so commanded.

Jerusalem’s intelligence capabilities have enabled it to carry out the most precise airstrikes in history. Almost no ordnance has been wasted or misdirected. Thanks to the experience Israel has garnered in Gaza over the past year, it has developed the capacity to give civilians an opportunity to vacate areas, including their apartments, housing missiles before striking, thus again, bringing the number of civilians killed nearly to zero.

It is hard to ignore the global implications of what is happening on the ground. It isn’t simply that Ibrahim Aqil, Hezbollah’s operations commander who was killed at the leadership meeting in Beirut, had a $7 million FBI award on his head for his role in carrying out the 1983 bombings of the U.S. embassy and Marine barracks in Beirut in 1983 that murdered some 300 Americans, as well as 64 French paratroopers.

Hezbollah is the most powerful and well-seeded terror force in the world. Its operational and financial tentacles reach throughout Europe, Asia and Latin America. An Israeli victory would mean that Hezbollah’s threat worldwide would be massively diminished.

Then there is Iran. For the past four years, Iran has moved steadily towards completing its nuclear weapons program. It is widely considered a threshold nuclear state. It is suspected of adapting its missile force to carry nuclear warheads. To date, Hezbollah has served as Iran’s protector. By using the prospect of an all-out combined missile strike and ground invasion of Israel from Lebanon as a deterrent, Iran was able to deter Israel from striking its missile and nuclear installations or its oil platforms. Now with Hezbollah in the most vulnerable and weakest position it has suffered in decades—and Hamas effectively defeated as an offensive force—Iran faces the specter of an Israel free to destroy its nuclear and regional hegemonic ambitions.

International law turned on its head

And this brings us to the second half of the screen. As Israel fights the free world’s fight against Iran and its terrorist forces, the nations of the world have congregated at the U.N. General Assembly for their annual diplomatic lynch mob against the lone Jewish state. The General Assembly opened last week by passing a resolution demanding that Israel remove 800,000 citizens from their homes in Jerusalem, Judea and Samaria within a year and transfer their communities to the Palestinian Authority, which shares the goal of Iran and its other proxies to annihilate Israel.

If Israel fails to abide by the U.N. dictate, or even if it does, the resolution calls on the U.N. member states to enact an arms embargo on Israel. António Guterres, the U.N.’s Israel-hating secretary-general helpfully proclaimed that he will use his powers of office to enforce the resolution.

It was all downhill from there. At the United Nations, in Paris, in Washington, policymakers and lawmakers have spared no effort to demonize Israel. President Joe Biden and Sheikh Mohamed bin Zayed Al Nahyan, president of the United Arab Emirates, met in Washington on Monday. Rather than congratulate (or thank) Israel for systematically removing the gravest threats to the stability and security of the Middle East, including to the UAE and the United States, Biden and MBZ focused their statements on demanding that Israel move to establish a Palestinian state in Gaza, Judea and Samaria—and Jerusalem.

Sen. Bernie Sanders (I-Vt.) and his fellow progressives in Congress responded with rage to the simultaneous detonation of Hezbollah’s pages and walkie-talkies that took out thousands of terrorists in one fell swoop. They called it international terrorism and demanded a U.S. arms embargo on Israel. Even Leon Panetta, former secretary of defense, also called the strike that decimated the leadership of the most powerful terror army in the world a terror attack.

All of those clamoring to declare Israel the enemy of all that is good, and Hezbollah and Hamas as the good guys, predicate their condemnations on an entirely imaginary version of international law that turns morality and the very concept of legality on their heads to punish defenders—or one specific defender, Israel—and reward aggressors.

The dissonance between the reality on the ground and the diplomatic assault on Israel—now joined by nearly every nation on earth at the United Nations—presents Israel with an epic quandary.

Obviously, it cannot scale back the level or nature of the assault with reason. People cannot be reasoned out of positions they weren’t reasoned into. The international community’s hostility towards Israel owes to a poisonous mix of political expedience, greed, opportunism and prejudice.

And so, we come to the quandary. Can Israel afford to ignore these forces and just fight to victory or not?

Can Israel afford not to ignore them?

The Biden administration and its comrades at the United Nations are betting that Israel will decide that it cannot afford to ignore these voices. But in reaching this conclusion, they ignore the one overriding factor that has informed Israel’s actions since Oct. 7.

This is a war for Israel’s survival. Israelis back this war because they understand that the lesson of Oct. 7 is that the can has been kicked to the end of the road. Claims that we can stop and pick up where we left off in a year or so fall like artillery duds. No one will accept them because no one can accept them. It is literally now or never.

And so the United Nations and the United States, and their diplomatic lynch mob, will be ignored. Maybe the diplomatic chips falling today can be picked up at a later date. But this war must be won. And after the stunning successes in Lebanon, more and more Israelis are reinforced in their conviction that it is being won.


Caroline B. Glick is the senior contributing editor of Jewish News Syndicate and host of the “Caroline Glick Show” on JNS. She is also the diplomatic commentator for Israel’s Channel 14, as well as a columnist for Newsweek. Glick is the senior fellow for Middle Eastern Affairs at the Center for Security Policy in Washington and a lecturer at Israel’s College of Statesmanship. She appears regularly on U.S., British, Australian and Indian television networks, including Fox, Newsmax and CBN. She appears, as well, on the BBC, Sky News Britain and Sky News Australia, and on India’s WION News Network. She speaks regularly on nationally syndicated and major market radio shows across the English-speaking world. She is also a frequent guest on major podcasts, including the Dave Rubin Show and the Victor Davis Hanson Show.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


New York City Names Street After Late Jewish Media Mogul and Philanthropist

New York City Names Street After Late Jewish Media Mogul and Philanthropist

Shiryn Ghermezian


Sumner Redstone, former executive chairman of CBS Corp. and Viacom, arrives at the premiere of “The Guilt Trip” starring Barbra Streisand and Seth Rogen in Los Angeles December 11, 2012. Photo: Reuters

The City of New York named a street on Tuesday in honor of the life and legacy of Sumner Redstone, the late Jewish global media executive and philanthropist who vastly contributed to the media and entertainment industry as the head of Viacom, CBS, and Paramount.

Sumner Redstone Way is on the corner of 44th Street and 7th Avenue, outside of Paramount Global headquarters in Manhattan.

Redstone was the CEO of Viacom through 2005 and oversaw some of the company’s high-profile acquisitions, such as Paramount Pictures, Blockbuster Entertainment, DreamWorks SKG, and CBS. Redstone served as chairman of Viacom and CBS until 2016, and when the two merged in December 2019 and became ViacomCBS, he took on the role of chairman emeritus of the combined company. He died at the age of 97 in August 2020.

A street-naming ceremony took place on Tuesday and was attended by the Redstone Family, senior leaders from Paramount, New York City Council Member Erik Bottcher, and others.

“My father was one of the great champions of the media industry,” said Shari Redstone, who is daughter of the honoree, chair of Paramount Global, and president and CEO of the Redstone Family Foundation.

“By taking smart risks, never making a decision of out of fear, and doing things his way, he drove the industry continuously forward,” she added. “His achievements live on today in countless ways, including Paramount’s commitment to creating content that excites, informs, and educates audiences and leaves them coming back for more.  I want to thank the City for honoring my father and all the incredibly talented individuals at Paramount who bring his vision to life.”

Redstone was born in Boston, Massachusetts on May 27, 1923, to Belle Ostrovsky and Max Rothstein. His father later changed his name to Michael Redstone.

Redstone served in World War II as part of a US Army intelligence unit that focused on breaking Japanese military and diplomatic codes. He served in the army unit until the end of the war and received many honors, including the Army Commendation Award and two commendations from the Military Intelligence Division for his service, contribution, and devotion to duty.

After his military service he graduated from Harvard University School of Law and began his career as a law secretary with the United States Court of Appeals and then as special assistant to the US Attorney General. He left his career in law in 1954 and took over, and expanded, the cinema chain founded by his father that is now known as National Amusements.

Throughout his decades-long career, Redstone was a member of multiple entertainment industry organizations, including the Advisory Council for the Academy of Television Arts and Sciences Foundation and on the Board of Trustees for The Paley Center for Media. He was the first chairman of the board of the National Association of Theatre Owners of America, he has a star on the Hollywood Walk of Fame, and there is a Sumner Redstone Building in the Paramount Pictures lot dedicated in his memory.

He additionally held positions on the executive board of the Combined Jewish Philanthropies of Greater Boston and was former chairman of the Metropolitan Division of the Combined Jewish Philanthropies. He joined the Boston University School of Law as a faculty member in 1982 and went on to create one of the first classes in entertainment law in the US.

Then-New York City Council Speaker Corey Johnson introduced and sponsored the co-naming of Sumner Redstone Way on Dec. 15, 2021. The Council approved and passed the bill that same date, and it was officially adopted into the City Charter on Jan. 15, 2022.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Hindusi w Bangladeszu są zagrożeni ludobójstwem?

Przewrót w Bangladeszu rozpoczął się od ataków na domy Hindusów. (Zdjęcie: India Today, zrzut z ekranu)


Hindusi w Bangladeszu są zagrożeni ludobójstwem?

Uzay Bulut
Tłumaczenie: Andrzej Koraszewski


Hindusi w Bangladeszu są atakowani. Islamiści, którzy zorganizowali antyrządowe protesty studentów, wszczynają zamieszki i polują na bezbronnych Hindusów w całym kraju, od chwili kiedy premier Sheikh Hasina została zmuszona do rezygnacji i ucieczki do Indii 5 sierpnia.

Według doniesień i postów w mediach społecznościowych z tego regionu, domy Hindusów są podpalane, sklepy plądrowane, a świątynie dewastowane. Muzułmańskie tłumy sieją spustoszenie wśród mniejszości hinduskiej. Niezliczeni Hindusi padli ofiarą szalejących islamistów.

Rada Jedności Hindusów, Buddystów i Chrześcijan w Bangladeszu opublikowała listę 54 ataków na świątynie, domy i instytucje należące do społeczności hinduskiej dokonanych już  5 sierpnia. Według relacji na platformie X na koncie organizacji Głos Hindusów w Bangladeszu, ataki te miały miejsce w ciągu pięciu godzin.

Setki osób zginęło podczas tłumienia demonstracji, które zaczęły się jako protesty przeciwko kwotom zatrudnienia i przerodziły się w ruch domagający się odsunięcia Hasiny. Według doniesień wojsko Bangladeszu utworzyło rząd tymczasowy.

Protesty przeciwko byłemu rządowi Bangladeszu przerodziły się później w brutalne akty przemocy wobec społeczności hinduskiej.

Monindra Kumar Nath, sekretarz generalny Oikya Parishad, powiedział gazecie Daily Star:

„Nie ma już obszarów ani dzielnic, w których nie doszłoby do zbiorowych ataków. Ciągle otrzymujemy raporty z różnych części kraju o atakach na domy i przedsiębiorstwa…

Płaczą, mówią, że są bici, a ich domy i firmy są rabowane. Jaka jest nasza wina? Czy to nasza wina, że jesteśmy obywatelami tego kraju?”

Dodając, że Hindusi w kraju obawiają się kolejnych pogromów, Monindra zapytał: „Dokąd pójdziemy, jeśli takie ataki będą się tu powtarzać? Jak możemy pocieszyć członków społeczności hinduskiej?”

Islamiści „zdewastowali i podpalili” domy Hindusów w Raujan Upazila w dystrykcie Chattragram. Zaatakowali i spalili hinduską wioskę, Jayganj. Wiele sklepów należących do Hindusów również zostało obróconych w popiół.

Wideo przedstawiające islamistów demonstrujących nowe poziomy okrucieństwa i nienawiści wobec Hindusów dotarło do dziesiątków tysięcy ludzi. Indyjski serwis informacyjny pisał:

„Na nagraniu widać islamistów otaczających martwą ofiarę leżącą na ziemi. Pod rozbitą głową zmarłego widać kałużę krwi, a jego ręce są związane kajdankami. Wokół niego zgromadziło się wielu mężczyzn. Za pomocą kija jeden mężczyzna, którego twarzy nie widać na nagraniu, rozbiera zmarłego do naga i sprawdza, czy ofiara została obrzezana. Krzycząc ‘Hindus, Hindus’, tłum stojący wokół zwłok śmieje się, widząc dowód, że mężczyzna jest Hindusem, ponieważ nie jest obrzezany”.

Jeszcze bardziej brutalne incydenty można zobaczyć na kanałach X, takich jak Hindu Voice , Voice of Bangladeshi Hindus i innych.

Nupur J Sharma, dziennikarz mieszkający w Delhi, zamieścił na X następujący wpis:

„Rozmawiałem z Hindusami z Bangladeszu. Organizacja Jamaat-e-Islami sporządziła listę domów i firm hinduskich i ludzie systematycznie atakują Hindusów. Powiedziano mi również, że zorganizowane przez JeI tłumy uzbrojonych ludzi zablokowały kilka dróg. Sieć internetowa jest również okresowo niedostępna i trudno jest się ze sobą skontaktować. Zasadniczo Hindusi znaleźli się w sytuacji, w której nie wolno im się ze sobą komunikować ani tworzyć grup, aby sobie nawzajem pomagać. Według nich sytuacja jest niezwykle poważna. Są również doniesienia o porwaniu co najmniej 3 dziewcząt hinduskich przez muzułmanów. Prawdopodobnie jest ich znacznie więcej, jednak Hindusi nie są nawet w stanie sporządzić listy popełnianych okrucieństw, ponieważ ich możliwości są poważnie ograniczone z powodu tłumów na ulicach polujących na Hindusów.

Sytuacja Hindusów w Bangladeszu prawdopodobnie znacznie się pogorszy”

Analityk polityczny Ashlyn Davis pisze:

„Fakt, że w Bangladeszu gwałtownie obalono demokratycznie wybrany rząd i kraj zmierza w kierunku Afganistanu, nie jest już nowiną. To, co zaczęło się pod fasadą ‘ruchu studenckiego’, doprowadziło do ogólnokrajowego chaosu, podpaleń, krwawych łaźni i innych wydarzeń. Ale to też nie jest szok. Każdy, kto jest świadomy obecnej dynamiki zmian w krajach islamskich Azji Południowej, mógł to przewidzieć…

Religijna mniejszość w Bangladeszu przechodzi przez niewyobrażalne cierpienia i może to trwać, dopóki fanatyczny tłum muzułmański nie wykończy ostatniego niemuzułmanina w Bangladeszu. Ofiary nie mają się do kogo zwrócić, ponieważ globalne organizacje, takie jak Organizacja Narodów Zjednoczonych, dawno temu sprzedały dusze swoim islamskim panom.

Bangladesz stoczył się w prawdziwą islamską otchłań. Okaleczone, nagie, martwe ciała wiszą na gigantycznych konstrukcjach na oczach obojętnych ludzi. Apologeci islamu w Indiach zrobili wszystko, co w ich mocy, aby wybielić islamski atak na wyznawców hinduizmu w Bangladeszu. Muzułmanie indyjscy przyglądają się i myślą o podobnym powstaniu w Indiach; nie są już nawet dyskretni w tej sprawie. Lewicowcy nazywają anarchię w Bangladeszu zwycięstwem demokracji, triumfem ruchu studenckiego i swego rodzaju rewolucją. Jacy studenci wkraczają do rezydencji byłego premiera i rabują meble, ubrania, artykuły spożywcze, sprzęt AGD, rośliny, zwierzęta i ptaki? Który student rabuje bieliznę starej kobiety z jej domu i pokazuje ją swoim kolegom jako znak zwycięstwa? Robi to dżihadysta”.

Islamiści w Bangladeszu mają długą historię pogromów Hindusów i innych mniejszości niemuzułmańskich w Bangladeszu. Hindusi cierpieli z powodu przemocy ze strony grup islamistycznych, takich jak Jamaat-e-Islami, a także partii politycznych i szerszego społeczeństwa muzułmańskiego od chwili ogłoszenia niepodległości kraju w 1971 r.

Armia pakistańska i jej islamscy sojusznicy przeprowadzili w 1971 r. trwającą 10 miesięcy kampanię ludobójstwa przeciwko społecznościom bengalskim i hinduskim w Bangladeszu, (czyli w ówczesnym Pakistanie Wschodnim).

Około 3 miliony ludzi zostało zabitych, a co najmniej 200 tysięcy kobiet zgwałconych. Większość ofiar to Hindusi. Ludobójstwo zakończyło się, gdy armia indyjska interweniowała i pokonała armię pakistańską. Wojna doprowadziła również do niezależności Bangladeszu od Pakistanu.

Jamaat-e-Islami uczestniczyło w ludobójstwie w 1971 r. po stronie Pakistanu. W 2016 r. Motiur Rahman Nizami, przywódca partii Jamaat-e-Islami, został powieszony po tym, jak specjalny trybunał Bangladeszu skazał go na śmierć za ludobójstwo, gwałt i zorganizowanie masakry intelektualistów podczas ludobójstwa. Teraz Jamaat-e-Islami znów atakuje Hindusów w Bangladeszu.

Hindusi w tym kraju od dziesięcioleci są poddawani doraźnym linczom, przemocy tłumu, gwałtom, profanacji ich świątyń i innym naruszeniom praw człowieka przez islamistów.

Dlatego od czasu podziału Indii w 1947 r. populacja hinduska w Bangladeszu (dawny Pakistan Wschodni) drastycznie spadła z 31% do 10% (według niektórych szacunków poniżej 9%) obecnie.

Hasina, która została zmuszona do opuszczenia swojego kraju, była przyjazna wobec Hindusów i starała się promować pokojowe współistnienie między muzułmanami i Hindusami – koncepcja całkowicie obca radykalnemu islamowi. Teraz, gdy wyjechała z kraju, a opozycja islamistyczna jest ośmielona, Hindusi są w jeszcze większym niebezpieczeństwie.

Jak na ironię, kraj, który obecnie nazywa się Bangladesz, przed islamizacją był w większości hinduski. Islamizacja nastąpiła po tym, jak armie islamskie najechały i podbiły subkontynent indyjski, począwszy od VIII wieku. Podobnie było w Pakistanie. Afganistan również miał znaczną populację hinduską przed islamizacją.

Fundacja Hindu American Foundation (HAF) zauważa:

„Od szerzącej się dyskryminacji instytucjonalnej i społecznej oraz powszechnych ograniczeń wolności religijnej po niewolniczą pracę, porwania, przymusowe nawracanie, gwałty, szerzącą się przemoc, przejmowanie ziemi i niszczenie miejsc kultu religijnego, mniejszości religijne i etniczne żyją jako obywatele drugiej kategorii w sąsiadujących z Indiami krajach [Pakistan, Bangladesz i Afganistan] bez widocznej poprawy warunków. Dla tych, którzy zdołali uciec, Indie były jedyną nadzieją na wolność i przetrwanie…

Dramatyczną prawdą w dzisiejszym Bangladeszu jest to, że populacja hinduska wymiera…

W obliczu systematycznych naruszeń praw człowieka i dyskryminacji, które stopniowo się pogłębiają, ludność hinduska opuszcza Bangladesz w zastraszającym tempie, większym niż kiedykolwiek wcześniej.

Dyskryminacja wobec społeczności hinduskiej w Bangladeszu jest zarówno widoczna, jak i ukryta. Stronniczość państwa w samej Konstytucji i niechęć do zajmowania się naruszeniami praw człowieka wobec mniejszości sprawiają, że dyskryminacja ta jest oczywista. Ponadto istnieje długa historia przemocy i represji wobec Hindusów w Bangladeszu, w tym ludobójstwo około dwóch do trzech milionów ówczesnych obywateli Pakistanu Wschodniego (głównie Hindusów), czystki etniczne 10 milionów etnicznych Bengalczyków (głównie Hindusów), którzy uciekli do Indii, oraz gwałty na 200 tysiącach kobiet (również głównie Hindusek) w obozach utworzonych w jedynym celu – siania terroru. Ta niesławna historia składa się z wielu barbarzyńskich epizodów przemocy na przestrzeni lat, w tym ataków na Hindusów z Bangladeszu w odwecie za zburzenie Meczetu Babri w Indiach w latach 90., przemocy po wyborach w 2001 r. i ogromnego zawłaszczenia ziemi na mocy Ustawy o własności prywatnej”.

Rdzenna populacja hinduska w Pakistanie również uległa załamaniu na skutek trwających od dziesięcioleci prześladowań.

W momencie podziału Indii w 1947 r. populacja hinduska w Pakistanie (obszar dawniej obejmujący Zachodni Pakistan) wynosiła około 26%, ale miliony Hindusów i Sikhów uciekło przed przemocą i zamieszkami do Indii. Obecnie Hindusi stanowią mniej niż 2% ludności Pakistanu.

Dziś Hindusi w Bangladeszu są pod nieustannymi, niesprowokowanymi atakami ze strony islamistów, bezbronni stoją w obliczu poważnego zagrożenia ludobójstwem, podobnie jak w 1971 r. Przerażające nagrania zamieszek, linczów i podpaleń domów  i przedsiębiorstw są udostępniane na platformach społecznościowych. Czy Organizacja Narodów Zjednoczonych lub ktokolwiek inny zainterweniuje i powstrzyma te okrucieństwa? Czy też świat po raz kolejny zobaczy i zignoruje zbrodnie przeciwko ludzkości, nie ponosząc żadnej odpowiedzialności za pobłażanie tym, którzy je popełniają?


Uzay Bulut – turecka dziennikarka, która kilka lat temu postanowiła nie wracać do swojej redakcji w Ankarze i pozostać na Zachodzie.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com