Żyd. Instrukcja obsługi
Jan Hartman
Krucjata min. Piotra Glińskiego, zmierzająca do odbicia z rąk antychrystów wszystkich ważnych instytucji kultury, stanęła u bram Muzeum Historii Żydów Polskich Polin i przymierza się do przejęcia tej instytucji. Już dawno wszak mówił, że „trzeba zmienić tę instytucję”.
Pretekstem ma być zakończenie kadencji dyrektora tej placówki prof. Dariusza Stoli. Brak zgody Glińskiego na jej przedłużenie skutkuje konkursem, a przegrana kandydata PiS może z kolei spowodować mianowanie przez PiS na jeden rok osoby pełniącej obowiązki dyrektora. Fajny plan. Dobrozmianowy plan.
Tylko że Polin to nie jakieś tam muzeum, gdzieś tam w Polsce, z którym władza może sobie robić, co chce, bo cyrk jej i małpy takoż. To placówka tyleż polska (rządowa, miejska i prywatna), co żydowska (przez tematykę i część Rady oraz sponsorów), a przede wszystkim międzynarodowa i licząca się na globalnej mapie pamięci o diasporze żydowskiej i Holokauście. Jakiekolwiek zakusy na dyktowanie jej dyskursu, który mógłby zalatywać pseudoantyantysemicką propagandą „krystalicznie czystych, bohaterskich Polaków”, którzy dzielnie bronili ukochanych Żydów, za co ci wredni niewdzięcznicy (wiadomo, Żyd to jednak Żyd) odpłacają się szkalowaniem i oszczerstwem, to dla nas katastrofa.
Przejęcie Polin i głoszenie jakichkolwiek kłamstw lub krętactw na terenie tej placówki skutkować będzie ciężkim kryzysem dyplomatycznym na osi Polska–Izrael–USA. Z Żydami nie ma żartów, a Piotra Glińskiego igraszki z tym ogniem mogą być nader kosztowne, tak jak kosztowne były igraszki z nowelizacją ustawy o IPN. Wtedy na szczęście na jedno żydowskie tupnięcie Kaczyński wycofał się w popłochu, ale kolejna awantura może sprawić, że cierpliwość tych, co zdaniem antysemitów rządzą całym światem, może się wyczerpać na dłużej. A wtedy możemy się pożegnać z poklepywaniem po plecach przez wuja Sama – a przecież to bodajże ostatnia już rzecz, na którą nasza biedna ojczyzna, otoczona przez niechętnych, obojętnych i rozczarowanych sąsiadów, może jeszcze liczyć, wegetując sobie na przecięciu terytorium UE i „strefy wpływów” FR.
Gdy w sobotę 16 lutego zamieściłem na Twitterze wpis ostrzegający Glińskiego przed harcownictwem, hurmem rzucili się na mnie antysemici, zarzucając mi, że ośmielam się (ja, Żyd – element obcy a wrogi) grozić legalnej polskiej władzy, a przy okazji przywołując cały antysemicki dyskurs na temat Muzeum Polin (że niby to niepolskie muzeum, ale jak już polski rząd za nie zapłacił, to wara Żydom od tej niepolskiej, acz polskiej placówki itp. bzdury).
Otóż trzeba być bardzo niemądrym i zacietrzewionym, żeby mylić ostrzeżenia z pogróżkami. Ale dziękuję za przypisywanie mi takiej władzy i znaczenia. Nie, niestety nie mam władzy ani znaczenia. A nawet gdybym miał, to ani ja, ani żaden inny polski Żyd nie wykorzystałby jej do szkodzenia interesom Polski. Wręcz przeciwnie, my, polscy Żydzi, ciągle musimy przepraszać za polskie władze i polskich antysemitów, tłumacząc się z ich głupoty, jakbyśmy to my byli jej winni. Między innymi dlatego właśnie Żydzi na świecie mają nas, Żydów z Polski, za Żydów gorszego sortu, i nie bardzo chcą się z nami zadawać. Wyjątkiem są ocaleni z Holokaustu, na czele ze skromnym emerytowanym dziennikarzem POLITYKI Marianem Turskim, który w odróżnieniu od polskiego prezydenta może w każdej chwili rozmawiać w prezydentem USA i zostać wysłuchanym z szacunkiem. A tak się składa, że Marian Turski był (z ramienia Stowarzyszenia Żydowski Instytut Historyczny) spiritus movens powstania Polin.
Jeśli teraz wokół Polin – instytucji zbudowanej w znacznej mierze za żydowskie pieniądze – będzie jakaś głupia awantura, Turski zrobi, co w jego mocy, żeby gasić pożar. Tylko że jego możliwości są, mimo wszystko, ograniczone. Gdy wkurzą się żydowscy fundatorzy i sponsorzy, pójdą na skargę gdzie trzeba. A wtedy będzie źle.
Jeśli amatorzy dyplomatyczni z okolic PiS, MSZ i MKiDN czytują nasz serwis (a powinni), to może przyda im się w praktykowaniu relacji z Izraelem i amerykańskimi Żydami kilka prostych prawd, które tutaj, bez owijania w bawełnę, zamierzam wyłuszczyć. Dobrze by było, gdyby dotarły do nich, zanim ostatecznie nie zrujnują pozycji Polski w świecie. Postaram się być krótki i węzłowaty, żeby nie powiedzieć: karłowaty i gruzłowaty.
1. W Izraelu rządzi prawica, którą popiera z grubsza połowa ludności – i prawica ta jest niemal jak zwierciadlane odbicie PiS i jego wyborców. Kochają Polskę tak gorąco, jak pisowcy Izrael… Dla pisowskiej Polski Izrael to kraj, w którym znajdują się zabytki chrześcijańskie, a dla likudowego Izraela Polska to kraj, w którym znajdują się pozostałości po obozach zagłady. Tyle – świętość za świętość.
2. W USA Żydzi są niebywale wpływowi – tak jakoś ze sto razy bardziej niż Polacy, których jest tam mniej więcej tyle, co Żydów. Ja się z tego nie cieszę – ja to tylko przypominam. Częściowo jest tak dlatego, że kilkanaście procent wielkich biznesmenów i ludzi kultury/nauki to Żydzi, lecz przede wszystkim dlatego, że większość Amerykanów to protestanci. Jako protestanci żywią przekonanie, że Żydzi to naród wybrany, a Izrael chroni Ziemię Świętą przed Arabami i katolikami. Sorry, ale oni naprawdę tak myślą i każdy prezydent USA musi się z tą powszechną dość religijno-kulturową afirmacją Izraela w społeczeństwie amerykańskim liczyć.
3. Polska, zwłaszcza Polska PiS, nie znaczy nic. Nic, czyli tyle, co dla świata znaczy Grecja albo Rumunia. Albo tyle, co dla Polski znaczy Macedonia albo Mołdawia. Czujecie mniej więcej? No właśnie… A Izrael, ufff, Izrael to taki mały, ale wariat. Liczy się jak wrzód na czterech literach, jak brat w więzieniu, jak bank, w którym trzymam oszczędności. Po prostu się liczy. Jak się na kogoś wkurzy, to potrafi zaszkodzić. Izrael nie jest do lubienia. Nie zależy mu. Izrael jest do szanowania, a jak trzeba, to do bania się. I nie musi wstawać z kolan, tupać i piszczeć dyszkantem „macie nas szanować!”. To się dzieje samo.
4. Rząd Izraela traktuje Polskę do bólu utylitarnie. Żadnych sentymentów. Ostatnio zrobił sobie, razem z Amerykanami, rutynową imprezę propagandową w Warszawie, wykorzystując Polskę tak, jak wykorzystuje się hotel albo restaurację. Tyle że rachunek zapłacimy my. Interes Izraela w Polsce ogranicza się do tego, by miejsca żydowskie w Polsce, na czele z Auschwitz, nie były areną antysemickich ekscesów, wycieczki edukacyjne izraelskich uczniów mogły poruszać się bez przeszkód, a izraelski wywiad tropiący terrorystów mógł działać u nas bez przeszkód. Żeby osiągnąć ten cel, Izraelczycy chętnie fraternizują się z każdym polskim rządem, a nawet z Rydzykiem. Jest im wszystko jedno – byleby usłyszeli co jakiś czas deklarację, że Izrael jest wielkim naszym przyjacielem, a antysemityzm nie będzie akceptowany.
Żydzi wiedzą, że Polacy z wyższych sfer mają kompleksy na punkcie antysemityzmu swoich rodaków i własnych dziadków, wobec czego uwielbiają się snobować na filosemitów – dlatego też chętnie i z weselem pakują polskim dygnitarzom kipy na ich biedne katolickie głowy, jakoż kładą w łapki płonące szczapki, żeby sobie zapalili świeczkę na chanukę. Ani trochę nie przeszkadza im to uważać ich przy tym za nieuleczalnych antysemitów. Bo dla izraelskiego prawicowca „Polak zawsze będzie Polakiem” (czyli antysemitą), tak jak dla polskiego prawicowca „Żyd zawsze pozostanie Żydem” (czyli zdrajcą, kumuchem itp.). Dotyczy to również polskich Żydów – dla prawej połowy Izraelczyków są niemal tak samo podejrzani jak polscy goje, a dla polskich mas ów polski Żyd to jednak nie całkiem Polak, a raczej osobnik o konduicie i lojalności dość wątpliwej.
5. Obłuda Żydów sięga tak daleko, że dla utrzymania spokoju wokół miejsc żydowskich i bezpieczeństwa swej agentury gotowi są godzić się na zakłamany, nacjonalistyczny dyskurs, którego częścią jest negowanie lub umniejszanie polskich win oraz ignorancja bądź skrajna jednostronność pamięci historycznej w sprawach polsko-żydowskich. Skoro Polacy są nieuleczalni, to niech już sobie gadają, że antysemityzm to zjawisko marginalne, a szmalcownicy to były nieliczne czarne owce w pięknym polskim stadzie itp. Byleby tylko był porządek w kluczowych sprawach. Propaganda rządowa Izraela jest niewiele mniej bałamutna w swym nacjonalizmie i mitomanii niż propaganda polska, więc przynajmniej na płaszczyźnie mentalnościowej jest między rządami Polski i Izraela jakieś zrozumienie.
6. W tej wspólnocie mentalnej należy upatrywać szansy na zażegnywanie konfliktów i utrzymywanie dobrych stosunków między oboma krajami. Izraelem też rządzi PiS, tylko trochę bardziej inteligentny i profesjonalny. Niestety, ta sympatyczna syjonistyczna mentalité jest cokolwiek nerwowa. Jeśli w Polin będzie konflikt z narzuconym odgórnie dyrektorem, to nie skończy się jak we Wrocławiu upadkiem lokalnego teatru, lecz poważnymi międzynarodowymi interwencjami, po których upokorzona Polska znów będzie musiała podkulić ogon albo oberwie od Amerykanów.
Głupie ambicje Piotra Glińskiego, by podporządkować sobie Polin, mogą kosztować Polskę zatrzymanie na kilka lat programu rozwoju baz amerykańskich w Polsce oraz odwlec o kolejne lata zniesienie wiz dla Polaków. Bo w polityce, niestety, głupstwa i drobiazgi mają znaczenie. Kaczyński to niby wie, ale czy tam jeszcze ktoś go informuje i się z nim liczy? Coraz to bardziej wątpliwe. Wydaje się, że zaczyna się w Polsce komediodramat „Orgia warcholstwa, czyli kufrów pakowanie”, tyle że bez reżysera.
Reb Gliński kochany, ja proszy dacz pokój te Żydki i te muzeum. Pan to zostawysz w spokoju, to pan nie bedziesz miał kłopot. Git? A inaczy będzie niedobry. Aj waj! Mazal tow!
