Od tego czasu brała udział i przemawiała na wielu pro-izraelskich wiecach i wydarzeniach, deklarując swoje poparcie i podkreślając, że Irańczycy i Żydzi mają wspólne stanowisko w walce z islamskim radykalizmem.

Ghamari odwiedziła Izrael pod koniec zeszłego roku i stała w pokoju w kibucu Nir Oz, skąd terroryści z Hamasu transmitowali na żywo, telefonem ofiary, mordowanie kobiety do jej krewnych. Ghamari odwiedziła miejsca innych okrucieństw Hamasu, rozmawiała z izraelskimi studentami o różnicach między narodem irańskim a reżimem w Iranie i przekazała przesłanie pokoju od Irańczyków do Izraelczyków. Przemawiała również w synagodze, zapewniając zgromadzonych, że nieżydowscy sojusznicy stoją z nimi. Dla słuchaczy było to wzruszające. Ważną chwilą dla niej było rozwinięcie flagi izraelskiej i flagi przedrewolucyjnego Iranu razem z członkinią Knesetu Szarren Haskel, jako symbolu jedności i nadziei na pokój.

16 kwietnia Ghamari przemawiała na placu Mela Lastmana w Toronto podczas wiecu solidarności zorganizowanego przez Tafsik [żydowska organizacja praw człowieka. przyp. tłum.], którego przesłaniem było, że antysyjonizm jest wyrazem nienawiści do Żydów.

„Miłość jest silniejsza od nienawiści i nie pozwolimy, aby terrorystyczne społeczeństwo, które organizuje parady z trumnami zamordowanych dzieci, definiowało, kim jesteśmy. Hańba Hamasowi! Jestem syjonistką” – powiedziała była posłanka z regionu Ottawy.

Poniżej wywiad Freedom To Offend z Goldie Ghamari.

Jakie były Pani relacje ze społecznością żydowską przed Pani przemówieniem w parlamencie Ontario, które stało się tak głośne?

Nie miałam wcześniej żadnych relacji ze społecznością żydowską. Miałam żydowskich przyjaciół i tym podobne. Ale jeśli chodzi o społeczność żydowską, nie za bardzo. Byłam bardziej zaangażowana w społeczność irańską, wypowiadając się przeciwko reżimowi islamskiemu.

Co skłoniło Panią do wystąpienia w parlamencie Ontario i wygłoszenia tego przemówienia?

Różni posłowie debatowali, więc wystąpiłam, ponieważ to było dla mnie bardzo bliskie. Ludzie nie zdają sobie sprawy, że wielu z nas z Bliskiego Wschodu jest ofiarami islamskiego terroryzmu i celami tego typu terroryzmu. I tak, widok tego, co działo się 7 października, to szczególnie przerażające barbarzyństwo, po prostu ten straszny widok. Potem nastąpiły celebracje Kanadyjczyków na ulicach, a mówię o prawdziwym świętowaniu. 7, 8, 9, 10 października, zanim Izrael w ogóle odpowiedział odwetem, ci ludzie byli na ulicach, świętując i skandując hasła wychwalające tę masakrę.

I przerażający był widok tego rodzaju dzikiego barbarzyństwa na ulicach Kanady. Kanada ma być cywilizowanym krajem, do którego ludzie przyjeżdżają i zostawiają swój bagaż w domu. Mają przyjeżdżać i przyjmować kanadyjskie wartości i kanadyjskość. Masakra 7 października pokazała, że w Kanadzie są ludzie, którzy przywieźli ze sobą nienawiść.

Innymi słowy, czy to coś, co Panią uderzyło, ponieważ zna Pani ekstremizm islamski w Iranie?

Tak, absolutnie. Mam na myśli to, że reżim islamski próbował indoktrynować Irańczyków przez 46 lat. Po prostu to nie zadziałało. Jako Irańczycy mamy odrębną tożsamość tubylczą i rdzenne powiązanie z ziemią, które sięga 3000 lat. Na długo przed wynalezieniem islamu. Iran był prawdziwym krajem z historią cywilizacji. Taktyki, których używają dzisiaj i nadal próbują używać, widzimy również w innych krajach, są tym samym programem. I jako Irańczycy jesteśmy bardzo wyczuleni na to radykalne zachowanie.

Jak wygląda teraz życie w Iranie? Czy są tam nowoczesne udogodnienia, technologia, dostęp do Internetu itp.?

Tak, nowoczesne udogodnienia, technologia i wszystko to tam jest. Niektóre obszary wiejskie Iranu są bardzo biedne. Więc kiedy pomyślisz o południowo-wschodniej części Iranu, prowincji Beludżystan, Irańczycy mają tam bardzo mało lub wcale nie mają zasobów. To, co zrobił reżim, jest druzgocące.

Ale są też inne miejsca, takie jak Teheran, gdzie żyją wszyscy bogaci ludzie — a przez bogatych ludzi mam na myśli ludzi, którzy pracują na wyższych szczeblach systemu władzy. I tam spacerujesz i czujesz się jakbyś był w Europie. Więc Iran jest nowoczesnym, rozwiniętym krajem; jeśli spojrzysz na zdjęcia sprzed 1979 roku, zobaczysz to wszystko. Ale wyzwaniem jest to, że reżim islamski przez 46 lat pozbawił kraj tak wielu zasobów, że gospodarka jest w ruinie.

W wielu miejscach brakuje czystej wody, a sytuacja będzie się tylko pogarszać, bo zbliża się lato. Od czterech miesięcy występują również przerwy w dostawie prądu — codziennie przez co najmniej kilka godzin, jeśli nie dłużej. Prąd po prostu znika w całym kraju, ponieważ reżim islamski kieruje energię elektryczną na zasoby wojskowe zamiast dostarczać ją swoim obywatelom.

Wiadomo, że reżim irański traktuje kobiety gorzej, zabija gejów, więzi dysydentów i przeciwników politycznych, a kobiety, których hidżab nie jest przepisowo zawiązany, są karane. Czy istnieją inne prawa, których ludzie z Zachodu mogą nie znać?

Randki są nielegalne. Są uważane za haram w prawie szariatu, bo nie wolno ci wychodzić z mężczyzną, jeśli nie jesteś z nim w związku małżeńskim. I często nie jest niczym niezwykłym, że brat i siostra wychodzą razem, a policja moralności zatrzymuje,  przesłuchuje ich i może uznać, że nie są bratem i siostrą. A jeśli nie masz dowodu osobistego, który pokazuje, że jesteście bratem i siostrą, możesz trafić do więzienia, ponieważ mogą pomyśleć, że jesteście na randce.

Często, jeśli kobieta zostaje skazana na śmierć, najpierw ją gwałcą, zwykle robi to strażnik więzienny. Wszystko po to, żeby nie umarła jako dziewica i żeby jej dusza nie mogła trafić do raju. Gwałt i tortury seksualne są dużym problemem w reżimie islamskim.

Ilu zwykłych Irańczyków popiera reżim?

Powiedziałabym, że prawdopodobnie 10% lub mniej popiera reżim. Zauważyliśmy to, ponieważ podczas ostatnich wyborów, które miały miejsce po tym, jak były prezydent zginął w katastrofie helikoptera, w całym kraju miał miejsce powszechny bojkot wyborów. Ludzie zasadniczo zdecydowali, że dla pokazania swojego niezadowolenia z reżimu i faktu, że nie uważają go za prawowity, po prostu nie pójdą głosować.

Głosowało mniej niż 10% populacji Iranu, co jest rekordowo niskim wynikiem. Reżim islamski próbował zmienić te liczby. I już to samo w sobie było jednym ze sposobów, w jaki naród irański pokazał światu, że nadal uważa tę Republikę Islamską za bezprawną i że po prostu chce, żeby zniknęła.

Były oficer wywiadu reżimu islamskiego, wysoko postawiona osoba, niedawno udzielił wywiadu irańskim mediom. Przyznał, że poparcie dla obecnego szacha Iranu, Rezy Pahlawiego, wynosi od 50% do 70%. Więc kiedy nawet sami funkcjonariusze Republiki Islamskiej przyznają, że poparcie dla wygnanego króla Iranu wynosi od 50 do 70%, mogę zagwarantować, że liczby są znacznie wyższe. Wewnętrzne sondaże pokazują, że jego poparcie wynosi w kraju od 80 do 90%.

Przy takim braku popularności tego reżimu, jak trzymają się u władzy? Co musi się stać, żeby odeszli?

Chodzi o to, że to dyktatura, prawda? Więc mają wszystkie karabiny, mają całą broń, mają całą władzę. I nigdy nie wahali się mordować Irańczyków. Nigdy nie wahali się mordować dysydentów.

Masz praktycznie bezbronną populację. Nawet jeśli tysiące osób wyjdzie na protest, jeśli nie będą mieli czegoś, by się bronić przed czołgami, pociskami, kulami i tym wszystkim, nie przetrwają.

A jeszcze jest inny sposób, w jaki reżim islamski utrzymywał Irańczyków pod butem, a mianowicie za pośrednictwem swoich najemników. Tak więc w przeszłości, kiedy sytuacja w kraju zaczynała się zaostrzać, Republika Islamska sprowadzała Palestyńczyków, różne grupy, takie jak Hamas, Hezbollah i Islamski Dżihad. Sprowadzali Huti. Sprowadzali Afgańczyków i Pakistańczyków i wszystkich tych ludzi, którzy są na ich liście płac.

A ponieważ ci ludzie nie są Irańczykami, nie mają żadnej sympatii dla narodu irańskiego. Są najemnikami. Są tam, aby strzelać i zabijać, i to jest dokładnie to, co robili w przeszłości, co jest również jednym z powodów, dla których Irańczycy nie mają żadnej sympatii dla Hezbollahu i Hamasu. Ponieważ są to grupy terrorystyczne, które podporządkowują sobie Irańczyków, biorą irańskie pieniądze dla siebie i mordują Irańczyków, aby móc nadal mieć dostęp do wypłaty.

Teraz jest inaczej, ponieważ w ciągu ostatniego półtora roku Izrael zasadniczo zdziesiątkował wiele z tych sił zastępczych. Więc tak, jak widzę to w przyszłości, kiedy coś się dzieje i sprawy znów się zaogniają w Iranie, reżim islamski jest w o wiele bardziej niepewnej sytuacji, ponieważ nie może już polegać na tych nieirańskich siłach zastępczych, które przyjdą i zamordują Irańczyków.

Od jak dawna to trwa?

To trwa od lat. Ludzie w Iranie mają nawet nagrania ludzi noszących kefije i mówiących po arabsku. Nikt w Iranie nie nosi kefiji, nikt. Jedyni ludzie, którzy to robią, są powiązani z reżimem islamskim, Hamasem lub Palestyńczykami. Nikt w Iranie nie mówi po arabsku. Mówimy po persku. Reżim zleca swoją brudną robotę na zewnątrz.

Myślę, że coraz więcej ludzi rozumie, że to, co dzieje się w Iranie i walka narodu irańskiego o obalenie reżimu, jest powiązane z rosnącym radykalizmem i antysemityzmem, które widzimy na całym świecie. Wszystko to ma związek z reżimem islamskim i jego wojnami.

Teraz, gdy nie zajmuje się Pani polityką, czy może nam Pani powiedzieć, co sądzi Pani o reakcji rządu Ontario na nienawiść do Żydów na naszych ulicach?

Myślę, że zawiedli. Zawiedli społeczeństwo. Pozwolili, aby to trwało zbyt długo, ponieważ bardziej zależy im na głosach niż na prawości.

Na Zachodzie klasa aktywistów-uniwersytetów-NGO nieustannie pracuje nad wypychaniem Żydów z życia publicznego, chyba że wyrzekną się związku ze swoją ojczyzną przodków i ludźmi, którzy tam mieszkają. Żydzi są zmuszani do wyrzeczenia się swojej zbiorowej tożsamości, zdefiniowania siebie na nowo jako „Białych” i zaprzeczenia swojemu statusowi odrębnego i rdzennego ludu. Jest to współczesna forma przymusowej asymilacji — taka, która nawiązuje do historycznych przymusowych konwersji, jakich Żydzi doświadczali przez stulecia zarówno pod rządami imperiów chrześcijańskich, jak i islamskich. Wtedy, tak jak i teraz, żydowska odrębność jest traktowana jako nie do zniesienia afront wobec uniwersalizujących ideologii.

Równocześnie Iran, Bractwo Muzułmańskie i milicje dżihadystyczne otwarcie dążą do fizycznego zniszczenia Izraela i narodu żydowskiego. Siły te działają w tandemie: kulturowe wymazanie na Zachodzie, fizyczne unicestwienie na Wschodzie. A w centrum tego wszystkiego znajduje się ten sam powtarzający się cel — żydowska odrębność — teraz wygodnie nazywana „syjonizmem”, zastępująca rzeczywistość narodu żydowskiego i prawo Żydów do otwartego życia jako jeden z wielu narodów.  

Dlatego ciągłe oskarżenia Izraela o „ludobójstwo” – wykorzystywane do demonizowania każdego Żyda, który odmawia zerwania więzi ze swoim narodem jako tzw. „zwolennik ludobójstwa” – nie są zwykłym kłamstwem. Są bronią polityczną, częścią szerszego projektu antysemickiego wykluczenia. Oskarżenia te nie są odosobnionymi stwierdzeniami, które należy analizować w oderwaniu od kontekstu; działają jako mechanizmy kontroli społecznej, wymuszając marginalizację Żydów w życiu kulturalnym, akademickim i zawodowym, chyba że publicznie odrzucą swoją narodowość i zerwą swoje historyczne i emocjonalne więzi z Izraelem.

Dyskurs ten funkcjonuje w logicznym błędnym kole. Nie chodzi o treść żadnego pojedynczego twierdzenia, ale o formę samego dyskursu: samonapędzający się system, który zamyka krytyczne dociekania i karze sprzeciw przez panikę moralną i publiczne zawstydzanie. Nie możemy pozwolić, aby przytłoczył nas lub zdemoralizował ten niekończący się potok oskarżeń, który nie wynika z autentycznej troski o prawdę, ale z strategii eskalacji zniesławienia. Zamiast tego musimy nauczyć się rozpoznawać strukturę tego dyskursu, obnażyć system, który go generuje, i odmówić pozwolenia na wciągnięcie nas w jego pułapkę — omijać jego sfabrykowane kryzysy moralne i trzymać się mocno klarowności własnych zobowiązań.

W tym samym czasie uniwersalizm prawa międzynarodowego — zrodzony częściowo z pamięci o Holokauście — został wypaczony i zamieniony w broń przeciwko tym samym ludziom, których cierpienie pomogło je stworzyć. Zamiast przejść od szczególnego doświadczenia Holokaustu do autentycznego, zasadniczego, uniwersalnego zainteresowania ludobójstwem, uniwersalność ta została wypaczona i obrócona przeciwko samym Żydom. Jesteśmy świadkami dialektycznej inwersji: języka praw uniwersalnych używanego właśnie po to, aby odmówić narodowi żydowskiemu prawa do istnienia.

Najsilniejszym wyrazem retorycznym tej inwersji jest język antykolonializmu, w którym oskarżenie Izraela o ludobójstwo nie jest przedstawiane jako twierdzenie wymagające dowodów, lecz jako oczywista prawda wywodząca się z szerszych ram antykolonialnych.

A jednak także ta inwersja opiera się na niebezpiecznym historycznym uproszczeniu. Rozmowę o kolonializmie i ludobójstwie uwięziono w wąskich ramach, które pozwalają na postrzeganie tych zjawisk niemal wyłącznie przez pryzmat europejskiego imperializmu. W rezultacie znikają lub otrzymują usprawiedliwienie inne formacje imperialne — i ich długie historie podbojów, dominacji i ludobójstwa. Jednak żadne poważne, uczciwe rozliczenie się z globalną historią ludobójstwa nie może uniknąć konfrontacji z imperialnym dziedzictwem islamizmu i jego trwającymi konsekwencjami dla rdzennych i mniejszościowych ludów na całym Bliskim Wschodzie i poza nim.

Ludobójstwo Ormian jest tego jaskrawym przykładem. Ten dalece nie odosobniony wybuch nacjonalistycznej przemocy przeprowadzono pod sztandarem imperialnej ideologii islamistycznej, która łączyła religijną supremację z imperialnymi ambicjami. Imperium Osmańskie w ostatnich dziesięcioleciach swojego istnienia starało się odzyskać kontrolę nad rozbitymi terytoriami przy pomocy ideologii panislamizmu — ogłosiło dżihad i mobilizowało muzułmańską populację przeciwko mniejszościom chrześcijańskim, najbardziej brutalnie przeciwko Ormianom, ale także atakując Asyryjczyków, Greków i inne rdzenne ludy chrześcijańskie regionu. To ludobójstwo nie było po prostu produktem nacjonalizmu etnicznego; było napędzane przez imperialną islamską wizję religijnego i terytorialnego oczyszczenia.

Pełna i uczciwa analiza relacji między kolonializmem a ludobójstwem zbadałaby te wymiary imperializmu islamistycznego — zarówno historyczne, jak i współczesne. Zadałaby pytanie, dlaczego trwające prześladowania i wymazywanie mniejszości na Bliskim Wschodzie — Jazydów, Asyryjczyków, Koptów, Kurdów i oczywiście Żydów — są tak często pomijane w globalnej dyskusji na temat kolonializmu i ludobójstwa. Zmierzyłaby się z rzeczywistością, że na długo przed przybyciem europejskich mocarstw kolonialnych wiele z tych rdzennych i etniczno-religijnych ludów cierpiało już pod islamską dominacją imperialną, przymusowymi nawróceniami i przesiedleniami. I uznałaby, że ten historyczny wzorzec trwa do dziś w współczesnych ruchach islamistycznych, które otwarcie dążą do przywrócenia dominacji imperialnej pod pozorem walki religijnej lub antykolonialnej.

Taka analiza podważyłaby również założenie, że ludobójstwo jest przede wszystkim produktem ubocznym współczesnego nacjonalizmu państw narodowych. W rzeczywistości często to nacjonalizmy imperialne — projekty ideologiczne, które łączą ekspansywne ambicje imperium z gwałtownym dążeniem do kulturowej, religijnej lub etnicznej jednorodności — były najbardziej niszczycielskimi motorami ludobójstwa. Osmańska wizja oczyszczonego imperium islamskiego, projekt nazistowskich Niemiec rasowo czystej Rzeszy i współczesne ruchy islamistyczne marzące o globalnym kalifacie — wszystkie dzielą tę imperialistyczną strukturę. Nie są to nacjonalizmy obronne lub lokalne, ale ekspansywne, totalizujące wizje, które dążą do dominacji i wymazania całych narodów w służbie swoich ideologicznych celów.

Nie należy zatem wpychać ludobójstwa do uproszczonej narracji ofiar kolonializmu ani wiązać go wyłącznie z dziedzictwem zachodniego imperializmu. Nie należy również redukować kolonializmu do czysto europejskiego zjawiska. Jeśli traktujemy poważnie uniwersalną sprawiedliwość, musimy skonfrontować się z wszystkimi kolonialnymi formacjami – chrześcijańskimi, islamskimi i innymi – które budowały swoją potęgę na podboju, asymilacji i unicestwianiu podbijanych narodów. I musimy przyznać, że ludobójcze ideologie czasów dzisiejszych nie są ograniczone do nacjonalistycznej prawicy, ale są żywe i rozkwitają w imperialnych ambicjach ruchów islamistycznych, które obrały Żydów i inne rdzenne ludy na Bliskim Wschodzie jako obiekty do unicestwienia.

W wyniku wyrafinowanej interakcji manipulacji medialnych, aktywizmu organizacji pozarządowych i poparcia akademickiego jesteśmy świadkami pełnej integracji tego antyżydowskiego projektu ideologicznego z samym sercem zachodniego dyskursu. To nie jest przypadek. Po II wojnie światowej, podczas gdy Europa przechodziła intensywny proces denazyfikacji, znaczna część ideologicznej machiny nazizmu znalazła schronienie i ciągłość na Bliskim Wschodzie, szczególnie za pośrednictwem postaci takich jak Wielki Mufti Jerozolimy i zakorzenienia się nazistowskiej propagandy w politycznych kulturach świata arabskiego. Wielki Mufti, Hadż Amin al-Husseini, spotkał się z Hitlerem, współpracował z SS i nadawał pro-nazistowską, antysemicką propagandę radiową do świata arabskiego. Jego ideologiczni spadkobiercy to Bractwo Muzułmańskie, którego połączenie politycznego islamu i antysemityzmu położyło podwaliny pod grupy takie jak Hamas — którego statut założycielski cytuje Protokoły mędrców Syjonu. Po II wojnie światowej wybitny nazistowski propagandysta Johann von Leers uciekł do Kairu, nawrócił się na islam i pomógł założyć ośrodek poświęcony agitacji antysyjonistycznej, łącząc nazistowskie spiski z myślą islamistyczną. Protokoły i podobne teksty krążyły szeroko wśród grup islamistycznych i panarabskich, tworząc podwaliny powojennej ideologii antysyjonistycznej.

Podstawą dzisiejszej retoryki ludobójczej jest niebezpiecznie uproszczony i abstrakcyjny sylogizm, który obecnie krąży niemal bez sprzeciwu w środowiskach aktywistów, naukowców i polityków:

„Każdy kolonializm jest ludobójstwem; Izrael jest państwem kolonialnym; zatem Izrael dopuszcza się ludobójstwa”.

Ta formuła jest przedstawiana z siłą moralnej pewności, ale załamuje się nawet przy najbardziej podstawowej analizie. Jej prostota jest właśnie tym, co czyni ją tak uwodzicielską i tak niebezpieczną — redukuje historię do zestawu abstrakcyjnych kategorii, spłaszcza złożone realia polityczne i zastępuje konkretną analizę ideologicznym rozumowaniem a priori. Zamiast badać konkretne fakty, postępuje poprzez dedukcję z przesłanek, które same są historycznie i koncepcyjnie wadliwe.

Pierwsza przesłanka — „Cały kolonializm jest ludobójstwem” — jest sama w sobie wypaczeniem. Podczas gdy kolonializm niewątpliwie obejmował epizody ludobójstwa, nie wszystkie projekty kolonialne prowadziły do ludobójstwa lub skutkowały nim. Całkowite utożsamianie tych dwóch zjawisk oznacza wymazanie ważnych historycznych rozróżnień i pozbawienie pojęcia ludobójstwa jego specyfiki i analitycznej jasności. Ludobójstwo jako formalnie zdefiniowane przestępstwo obejmuje celowy zamiar zniszczenia narodu jako takiego — coś znacznie bardziej konkretnego niż szeroka, często wyzyskująca, ale niekoniecznie unicestwiająca dynamika reżimów kolonialnych. Podczas gdy kolonializm i ludobójstwo mogą z pewnością występować razem, nie są identyczne.

Druga przesłanka — „Izrael to państwo kolonialne” — jest po prostu fałszywa. Opiera się na celowym błędnym scharakteryzowaniu syjonizmu jako obcego, kolonialno-osadniczego ruchu narzuconego Bliskiemu Wschodowi przez mocarstwa zachodnie. Ignoruje to podstawowy fakt historyczny i antropologiczny, że naród żydowski jest rdzenny dla Ziemi Izraela, z nieprzerwaną kulturową, religijną i historyczną więzią z tą ziemią sięgającą tysiącleci.

Syjonizm nie jest wyrazem europejskiej ekspansji kolonialnej — jest ruchem powrotu rdzennej ludności, ruchem wyzwolenia narodowego odpowiadającym na stulecia przymusowego wygnania, prześladowań i wywłaszczenia. Przedstawianie Żydów jako kolonialnych najeźdźców w ojczyźnie ich przodków oznacza całkowite odwrócenie rzeczywistości, wymazanie historii żydowskiego przetrwania i powrotu na rzecz wygodnej politycznie fikcji. Jak pokazał Ben M. Freeman, Żydzi spełniają wszystkie istotne kryteria rdzenności: ich etnogeneza miała miejsce w Ziemi Izraela; ich rytualne i kalendarzowe życie jest związane z jej ekologicznymi rytmami i porami roku; ich zbiorowa tożsamość i pamięć przodków są zakorzenione w tym konkretnym terytorium; a ich przywiązanie do ziemi trwa od tysiącleci, pomimo rozproszenia i wygnania. Jeśli te standardy dotyczą innych — i słusznie — muszą dotyczyć również Żydów. Zaprzeczanie temu nie jest intelektualnym rygorem, ale polityczną wybiórczością.

Co więcej, ta ideologiczna rama rozkwita właśnie dlatego, że wpisuje się w głęboko narcystyczną formę zachodniej samokrytyki — takiej, która koncentruje się na moralnych niedociągnięciach Zachodu, a jednocześnie, paradoksalnie, przedstawia Żydów zarówno jako wiecznych outsiderów, jak i najwyższe symbole zachodniej winy. W tym schemacie „Biały Żyd” staje się kozłem ofiarnym par excellence, tym, który musi dźwigać ciężar kolonialnych grzechów, które nie mają nic wspólnego z historią Żydów, ale wszystko z potrzebą Europy do samorozgrzeszenia. Żyd jest jednocześnie wyrzucony jako ciało obce i potępiony jako uprzywilejowany insider, wiecznie uwięziony w tej podwójnej pułapce.

To nie jest analiza — to moralizatorska abstrakcja, która zamienia w broń zarówno język dekolonizacji, jak i pamięć o ludobójstwie, nie po to, by zapobiec ludobójstwu, ale by usprawiedliwić i ukryć nowe formy antysemickiego wykluczenia, a w przypadku Izraela — otwarcie wyrażane fantazje o zagładzie.

To jest rzeczywistość, z jaką się mierzymy: ideologiczny i instytucjonalny atak, który działa w każdym rejestrze — prawnym, politycznym, akademickim i kulturowym — aby odizolować, delegitymizować i ostatecznie wymazać żydowską odrębność. Bierze strategie bitewne ludobójczych grup za granicą i przepakowuje je jako moralne imperatywy na Zachodzie. Obraca prawo międzynarodowe, zrodzone z horrorów Holokaustu, przeciwko jego twórcom. Ożywia widma zarówno chrześcijańskich, jak i islamskich ideologii imperialnych, wymazuje żydowską rdzenność przez fałszywe narracje historyczne i zamienia w broń koncepcje takie jak kolonializm i ludobójstwo, by użyć ich do uczynienia Żydów unikatowo winnym narodem wśród cnotliwych narodów.

Przez oskarżenia zbudowane na logice błędnego koła i zamknięte dyskursy antysyjonizm tworzy środowisko społeczne, w którym Żydzi są akceptowani tylko pod warunkiem, że zaprzeczą samym sobie — tylko jeśli odrzucą swoją narodowość, swoją historię i swoje żywe więzi z Izraelem. A gdy odmawiają, są potępiani nie tylko jako działający niesłusznie, ale jako z natury źli — jako zwolennicy ludobójstwa, najbardziej niewybaczalnej zbrodni, jaką można sobie wyobrazić. To nie jest debata nad abstrakcyjnymi koncepcjami; to celowy atak na polityczne, kulturowe, a nawet fizyczne istnienie narodu żydowskiego. I nie skończy się na Izraelu.  

W gruncie rzeczy antysemityzm konstruuje dwie sprzeczne rzeczywistości: jedną narzuconą Żydom i drugą, w której mówi się bez końca o Żydach — ale rzadko z nimi. Maleńka, często niewidoczna mniejszość zostaje symbolicznie rozdmuchana do źródła wszelkich sprzeczności społecznych, a kiedy Żydzi mówią — kiedy domagają się uznania ich historii lub bronią swojej narodowości — ich głos nie jest akceptowany, ale traktowany z podejrzliwością.

Tę dynamikę wzmacniają mechanizmy inwersji ludobójstwa, które opisaliśmy tutaj. Dla społeczeństw nieżydowskich obraz Żyda jako ostatecznej ofiary Holokaustu jest niewygodnym symbolem absolutnego cierpienia, który nakłada nierozwiązywalny dług moralny. Jednak ten sam obraz jest w konflikcie z głęboko zakorzenioną tendencją do przedstawiania Żydów jako postaci władzy, bogactwa i ukrytej kontroli. Oskarżenie Izraela o ludobójstwo funkcjonuje jako reakcja na to nierozwiązane napięcie. Rozładowuje ciężar empatii wobec ofiar Holokaustu przez inwersję samych ofiar — przekształca Żydów z paradygmatycznych ofiar ludobójstwa w jego domniemanych sprawców. Żydzi pojawiają się wtedy albo jako absolutne ofiary, albo jako absolutni złoczyńcy, ale nigdy jako zwykli ludzie w całej ich złożoności i człowieczeństwie.

A jednak, mimo wszelkich prób wymazania nas — poprzez przymusową konwersję, przymusową asymilację lub całkowitą eksterminację — naród żydowski trwa, odrębny i żywy, odmawiając zniknięcia. To również jest częścią naszej historii — historii przetrwania, odporności i powrotu. I to właśnie ta historia — niezaprzeczalny dowód, że naród może przetrwać wbrew największym przeciwnościom — jest tym, co najbardziej pragną wymazać. Dlatego w obliczu tych nacisków musimy podjąć pracę wewnętrznej jasności, trzymając się mocno tego, kim jesteśmy i odmawiając pozwolenia innym na definiowanie naszej historii, naszej tożsamości lub naszej przyszłości.