Nie ma już wątpliwości, że społeczności żydowskie stoją w obliczu najgorszej fali antysemityzmu od czasów II wojny światowej. U podstaw obecnego ataku leży to, co moja koleżanka z JNS, Melanie Phillips, nazywa „palestynizmem”, który, jak twierdzi, „dąży do wykreślenia Żydów z ich kraju, ich historii i świata”. To wyjaśnia obsesję na punkcie przyklejania etykiety „ludobójstwa” do izraelskiej odpowiedzi militarnej na okrucieństwa z 7  października 2023 r., które same w sobie były aktem ludobójstwa, celowo wymierzonym w Żydów, ponieważ są Żydami żyjącymi w swojej historycznej ojczyźnie. Jednak w kontekście public relations musimy przyznać, że jest to stare oszczerstwo o rytuale krwi, tym, razem na sterydach,  przyjęte nie tylko przez bezmyślne automaty w kefijach, ale także przez rządy od Irlandii po Republikę Południowej Afryki, a także przez Organizację Narodów Zjednoczonych, której sekretarz generalny, António Guterres, we wrześniu ubiegłego roku, ku swojej wiecznej hańbie, wyraził opinię, że „nigdy nie widział takiego poziomu śmierci i zniszczeń, jaki widzimy w Gazie w ciągu ostatnich kilku miesięcy”.

Ważne jest dostrzeżenie, że trauma, jakiej doświadczają Żydzi od 7 października, dotknęła również nie-Żydów. Nie mam na myśli naszych bezpośrednich sąsiadów w Europie i Ameryce Północnej, którzy, z wyjątkiem odważnej i głośnej mniejszości, podążyli za haniebną tradycją swoich przodków, odwracając wzrok. Mam na myśli te mniejszości i bezpaństwowe narody na całym świecie, których skarga na los z rąk represyjnych reżimów i ich zastępczych milicji została zagłuszona przez hałas tłumu popierającego Hamas i jego popleczników. Cisza i obojętność powitały krwawą obietnicę reżimu tureckiego „wyeliminowania” dowodzonych przez Kurdów, wspieranych przez USA sił oporu w Syrii po obaleniu nikczemnej dyktatury Baszara al-Assada. Ta sama Rada Praw Człowieka ONZ, która w zeszłym miesiącu ostro krytykowała Izrael, zorganizowała konferencję na temat „praw człowieka” z tą samą Komunistyczną Partią Chin, która dokonuje ludobójstwa w północno-zachodnim regionie Sinciang.

Jednak to trwająca rzeź w Sudanie naprawdę obnaża moralny rozkład w sercu „palestynizmu”. Po raz pierwszy odkąd termin „ludobójstwo” uzyskał status prawny wraz z przyjęciem w 1948 r. Konwencji ONZ o ludobójstwie, uwagę świata przykuło fałszywe ludobójstwo, podczas gdy w tym samym czasie szaleje prawdziwe. Za ten obrzydliwy wynik, który pozostawia niezatartą plamę na zachodniej cywilizacji, w dużej mierze należy podziękować propagandzie Hamasu, która żeruje na głupich i łatwowiernych umysłach w naszych własnych społeczeństwach.

Od wybuchu ostatniej wojny domowej w Sudanie w 2023 r. administracja Bidena umieściła tę kwestię na samym dole listy spraw do załatwienia w polityce zagranicznej. Jednak jednym z ostatnich działań ustępującego sekretarza stanu Antony’ego Blinkena było wydanie 7 stycznia oświadczenia, w którym stwierdzono, że „członkowie RSF i sprzymierzonych milicji dopuścili się ludobójstwa w Sudanie”. Za mało, za późno, z pewnością, ale nie całkowicie bezużytecznie.

Siły Szybkiego Wsparcia (RSF) to wytwór wzbudzających postrach paramilitarnych oddziałów Dżandżawid, które 20 lat temu dokonały ludobójstwa w zachodnim regionie Darfuru. Ostatnie walki rozpoczęły się w wyniku decyzji przywódcy RSF Mohameda Hamdana Dagalo, znanego jako „Hemedti”, o oddzieleniu się od rządu wojskowego, który przejął władzę w zamachu stanu w Chartumie w 2021 roku. Jak słusznie zauważył Blinken, zarówno reżim wojskowy, jak i RSF „ponoszą odpowiedzialność za przemoc i cierpienie w Sudanie i nie mają legitymacji do rządzenia przyszłym pokojowym Sudanem”. Ale RSF i jego sojusznicy, cytując ponownie Blinkena, „systematycznie mordowali mężczyzn i chłopców, a nawet niemowlęta, na tle etnicznym, a także celowo atakowali kobiety i dziewczęta z niektórych grup etnicznych gwałcąc i dokonując form brutalnej przemocy seksualnej”.

Całkowity koszt humanitarny jest niemal nie do pojęcia. Ponad 11 milionów ludzi zostało wewnętrznie przesiedlonych, a kolejne 3,1 miliona uciekło za granice Sudanu — około 30% populacji kraju. Prawie 640 tysięcy cierpi z powodu jednej z najgorszych klęsk głodowych w historii Sudanu. Ponad 30 milionów ludzi rozpaczliwie potrzebuje pomocy humanitarnej. Liczba ofiar śmiertelnych sięga dziesiątek tysięcy. Liczba demonstracji, wieców i protestów wynosi zero.

W pakiecie sankcji, które towarzyszyły oświadczeniu Blinkena, znalazło się siedem firm z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich — kraju, który jest sojusznikiem USA i partnerem w szerszym procesie pokojowym na Bliskim Wschodzie — które pomogły RSF kupować broń i przemycać złoto z dochodowych kopalni Sudanu przez Dubaj. ZEA prowadzi ambasadę i trzy konsulaty tutaj w Stanach Zjednoczonych, których adresy są łatwo dostępne po szybkim wyszukaniu online. Demonstracja przed jednym z nich pod hasłem „ZEA: Stop Funding Genocide in Sudan” byłaby całkowicie wykonalna i niezwykle godna pochwały. Ale organizacje, które mogłyby być w stanie zorganizować taką demonstrację — takie jak Black Lives Matter, co wyraźnie nie dotyczy życia czarnych w Afryce, gdy zabijają Arabowie — są nieobecne.

To sprowadza mnie z powrotem do punktu, który wcześniej poruszyłem: wpływu obecnego wzrostu antysemityzmu. Nigdy nie byłem zwolennikiem często powtarzanego twierdzenia, że Żydzi są kanarkiem w kopalni węgla i że to, co się od nich zaczyna, na nich się nie kończy, ponieważ zakłada ono znacznie większy stopień powiązania antysemityzmu i innych form bigoterii, niż jest to w rzeczywistości.

Jednakże istotniejszym punktem jest to, że obsesja na punkcie Żydów i Izraela odciąga uwagę od kryzysów humanitarnych, które są o wiele poważniejsze niż kryzys w Strefie Gazy i o wiele trudniejsze do rozwiązania, biorąc pod uwagę, że wojna w Strefie skończy się, gdy tylko Hamas uwolni pozostałych zakładników porwanych 7 października i złoży broń, czego domaga się coraz większa liczba wyczerpanych wojną Palestyńczyków — w odróżnieniu od ich zachodnich zwolenników.

Dopóki świat zewnętrzny będzie popierał palestyńskie żądania uznania ich za jedyne ofiary warte tego miana, będziemy przyczyniać się do prawdziwych ludobójstw, o których się nie mówi.

A co z przejęciem Syrii przez sunnickich dżihadystów pod wodzą Abu Muhammada Al-Dżoulaniego – znanego obecnie jako Ahmed Al-Szaraa? Irańczycy i Rosjanie zostali poważnie zranieni. Czy to nie jest dobre? Rzeczywiście, to jest chwilowa poprawa, ale pytanie pozostaje: czy zastąpienie irańskich szyickich islamistów w Syrii – stanowiących 10% świata islamskiego – przez sunnickich dżihadystów, którzy są ulepieni z tej samej gliny co talibowie, jest naprawdę powodem do świętowania? Co więcej, ci sunniccy dżihadyści kontrolujący obecnie Syrię wywodzą się z 90% sunnickiej większości. Po namyśle, możemy dojść do wniosku, że nie jest to takie dobre.

Morderczego reżimu syryjskiego Baszara Al-Assada nie zastąpiła syryjska świecka opozycja demokratyczna mieszkająca za granicą, ale najbardziej ekstremalni dżihadyści – różnorodne grupy, niektóre z Azji Środkowej. Ofensywa uroku Al-Szaraa skierowana na Zachód nie powinna wiele znaczyć dla doświadczonego przywódcy, jakim jest Trump. Al-Szaraa i jego terrorystyczna organizacja Haj’at Tahrir Al-Szam pozostają islamistycznymi dżihadystami.

Czy to jest powód do świętowania? Odpowiedź brzmi: nie. Ci terroryści są już w kontakcie z reżimem irańskim – tym samym reżimem, który nigdy nie przestał planować zamachu na Trumpa. [1]

Rosja również nie opuściła jeszcze Syrii, a jej odejście nie jest nieuchronne. Najprawdopodobniej Al-Szaraa wypracuje nową umowę z Rosją, aby mogła zostać.

Międzynarodowe stosunki między przeciwnikami są złożone i trudne do nawigowania. Ale podejście prezydenta Bidena było katastrofalne.

Prezydent-elekt jest znany jako polityk twardo stąpający po ziemi, taki, który szuka prawdziwych umów. Jako doświadczony gracz, który odniósł zwycięstwa (na przykład w 2016 r.) i porażki (na przykład w 2020 r.), niełatwo go oszukać. Jest znany ze swojego podejścia transakcyjnego – otrzymania czegoś konkretnego, zanim da coś w zamian. Biorąc pod uwagę żałosne podejście Bidena, podejście transakcyjne Trumpa wydaje się bardziej obiecujące dla Ameryki, nawet tak późno w grze.

Jednak nawet jego transakcyjne podejście może stać się pułapką, zwłaszcza że staje naprzeciw równie przebiegłych przywódców – emira  rządzącego Katarem i prezydenta Turcji Erdogana, których Trump niesłusznie uważa za przyjaciół.

Obie te postaci uosabiają 15 wieków historii islamu, w trakcie których islam rozprzestrzenił się z Mekki na pustyni arabskiej aż do granic Chin i Francji. [2]

Trump nigdy nie powinien lekceważyć przywódców islamskich, którzy trzymają się historii islamu i jej nauk, gdy stają w obliczu o wiele silniejszego wroga, jakim jest USA. Ich zdolność do manewrowania i oszukiwania jest nieograniczona – udają przyjaciół, podczas gdy w rzeczywistości są wrogami.

Oto pułapka, w którą Trump może wpaść ze swoim przyziemnym, transakcyjnym podejściem: jeśli po objęciu urzędu będzie nadal popierał tych przywódców, będzie to oznaczało ostateczne zwycięstwo islamistycznego bieguna antyamerykańskiego Kataru i Turcji. Na dłuższą metę zagrozi to bezpieczeństwu Ameryki, interesom amerykańskim i interesom sprawdzonych sojuszników Ameryki na Bliskim Wschodzie – Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Izraela – na pokolenia, tak jak utrata Afganistanu.

Katar i Erdogan mogą zrobić małe ustępstwo i otrzymać w zamian o wiele więcej. Ponieważ Katar to Hamas, a Hamas to Katar, mogą w pierwszym dniu urzędowania przedstawić mu amerykańskich zakładników przetrzymywanych w niewoli w Gazie przez 461 dni – przypominając Amerykanom o Ronaldzie Reaganie. Katar i Erdogan wiedzą, jak ważne to jest dla Trumpa. Jednak w zamian otrzymają o wiele więcej. Oto kilka przykładów:

1. Reżimy terrorystyczne islamistów w Syrii i Afganistanie zostaną zalegalizowane.
2. Trump nieświadomie ułaskawi Katar za jego odpowiedzialność za zamachy z 11 września – co oznacza, że Chalid Szejk Mohammed, pomysłodawca ataków i były pracownik rządu Kataru, nigdy nie stanie przed sądem, a rola Kataru nigdy nie zostanie ujawniona.
3. Trump nieumyślnie ułaskawi również Katar za szpiegowanie republikańskich prawodawców sprzeciwiających się Hamasowi i Bractwu Muzułmańskiemu [3] oraz za zlekceważenie zarządzenia Departamentu Sprawiedliwości nakazującego Katarowi zarejestrowanie kanału Al-Dżazira zgodnie z ustawą o rejestracji agentów zagranicznych (FARA) [4] .

Powinno dojść do konfrontacji Trumpa z Katarem i Erdoganem z powodu tego, co wyrządzają USA i ich sojusznikom od lat. [5] Trump zażądał w 2017 r., by emir Kataru Tamim bin Hamad Aal Sani zaprzestał finansowania terroryzmu islamistycznego (patrz pamiętnik byłego doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego USA HR McMastera, Qatar Weekly Update No. 1, The Qatar Monitor Project (QMP) – A New MEMRI Project In Defense Of The US And Western World – UPDATED With Qatar Weekly Updates (QWU) Nos. 1 and 2 ). Ale Katar nie zastosował się do żądania Trumpa.

Biden poniósł sromotną porażkę. Trump nie powinien powielać podejścia Bidena i powinien uznać, że Katar i Turcja są wrogami, mimo ich niesamowitych umiejętności w przedstawianiu się jako przyjaciele i strażacy, gdy w rzeczywistości są piromanami. Trump prawdopodobnie osiągnąłby uwolnienie wszystkich zakładników, gdyby tylko zasugerował, że możliwe jest przeniesienie bazy CENTCOM poza Katar. W rzeczywistości jest to winien Saudyjczykom i Emiratczykom, którzy są jego prawdziwymi sojusznikami.

Jeśli Trump będzie trzymał się Kataru i Erdogana wbrew swoim  sojusznikom, nie powinien dziwić się, że jego prawdziwi sojusznicy, Saudyjczycy i Emiratczycy, będą dryfować w stronę przeciwników Ameryki, Chin i Rosji.