Pora, by Ilhan Omar i cała “Brygada” dowiedziały się prawdy o Izraelu i Hamasie

Bassem Eid
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

We wtorek, podczas programu CNN, “State of the Union”, prezenter programu, Jake Tapper, zapytał reprezentantkę USA, Ilhan Omar, o jej długą historię zjadliwie antysemickich wypowiedzi (wśród których było niedawne zrównanie przez nią Izraela z Hamasem) i o to, dlaczego kilkoro jej żydowskich kolegów z Kongresu wytknęło jej ponowne demonstrowanie antysemickich uprzedzeń.

Omar, podobnie  jak wiele razy w przeszłości, zamiast przyjąć odpowiedzialność za własne słowa, winiła krytyków. Ta Reprezentantka Demokratów z Minnesoty odpowiedziała: “Przyjmowałam każde zaproszenie moich kolegów do rozmowy, bym mogła nauczyć się od nich [a] oni ode mnie. Myślę, że naprawdę ważne jest, by ci członkowie [Kongresu] zdali sobie sprawę z tego, że nie byli partnerami w sprawiedliwości”.

Jestem Palestyńczykiem, który dorastał w obozie dla uchodźców UNWRA niedaleko od Jerozolimy i przez całe życie działałem na rzecz praw człowieka. Pozwólcie, że powiem tak prosto, jak to możliwe: Reprezentantka Omar nie wie, o czym mówi. Co gorsza, od lat Reprezentantka Omar nie zajmuje się argumentami i faktami, ale po prostu rzucaniem brudnych, antysemickich epitetów, które są lustrzanym odbiciem antysemityzmu „białych suprematystów”, a tych podobno potępia.

Polityczki takie jak Omar, Rashida Tlaib i Alexandria Ocasio-Cortez poświęcają znaczną część czasu na atakowanie Izraela za rzekome krzywdy, jakie wyrządza Palestyńczykom. Jeśli naprawdę obchodzą je Palestyńczycy, powinny skierować swoją uwagę gdzie indziej. W dzisiejszych czasach olbrzymia większość cierpień, jakich doznają Palestyńczycy, jest bezpośrednim wynikiem korupcji Autonomii Palestyńskiej i wpływów grupy terrorystycznej Hamas.

Korupcja dotyka każdego aspektu życia Palestyńczyków. Paraliżuje naszą gospodarkę, co z kolei powoduje, że posady rządowe są najwyżej cenione. Te miejsca pracy są jednak przyznawane w oparciu o znajomości, a nie o kwalifikacje, co utrwala cykl korupcji. Nie ma ogłoszeń o naborze na rządowe miejsca pracy. Ten brak przejrzystości jest wszechobecny na Zachodnim Brzegu i w Gazie.

Niedawnym przykładem tej korupcji był proces dystrybucji szczepionek. Szereg palestyńskich grup praw człowieka i społeczeństwa obywatelskiego twierdziło, że bogaci dygnitarze rządowi brali szczepionki przeznaczone dla pracowników medycznych. Palestyńskie Ministerstwo Zdrowia przyznało w końcu, że wiele dawek, jakie otrzymali, zostały podane ministrom w rządzie. Do czasu, kiedy problem tej korupcji nie zostanie rozwiązany, Palestyńczycy będą cierpieć.

Hamas jest uznany za grupę terrorystyczną przez Izrael, Stany Zjednoczone, Unię Europejską, Wielką Brytanię i wiele innych krajów. Hamas powstał w celu zniszczenia Izraela i zabicia wszystkich Żydów. Kontynuuje tę misję w dniu dzisiejszym. Hamas rządzi także Gazą i ma olbrzymią rzeszę zwolenników wśród mieszkańców Zachodniego Brzegu, szczególnie po wywołaniu niedawnego, krwawego konfliktu z Izraelem i pokazaniu stosunkowej kompetencji w porównaniu do żałośnie nieudolnej Autonomii Palestyńskiej.

Hamas kontynuuje rekrutowanie i udział w akcjach militarnych dzieci-żołnierzy. Według “Jerusalem Post” ponad 30 palestyńskich dzieci i nastolatków znajduje się wśród tych, którzy dokonywali zamachów nożowniczych na Izraelczyków w latach 2015-2016, kolejnych 30 palestyńskich dzieci użyto w przeprowadzonych zamachach samobójczych jako ludzkie bomby (wiele więcej brało udział w nieudanych próbach zamachów samobójczych) i ponad 17 tysięcy palestyńskich dzieci zwerbowano do programów dziecięcych milicji Hamasu w 2019 roku. Co najmniej jedno z dzieci, o których władze twierdzą, że zostały zabite podczas niedawnej wojny w Gazie, było członkiem Hamasu. Używanie dzieci-żołnierzy jest zawsze odrażające i nieetyczne. Hamas będzie rujnował życie Palestyńczyków, kiedy media i politycy USA skupiają się niemal wyłącznie na krytykowaniu Izraela.

Wzywanie do bojkotów, sankcji i zniszczenia Izraela nie prowadzi do pozytywnej zmiany dla Palestyńczyków. jest kilku odważnych przywódców, takich jak Mansour Abbas, którzy pracują na rzecz realnej, pozytywnej zmiany. Abbas jest palestyńskim Arabem – to jest jego kultura i dziedzictwo – i jest obywatelem Izraela. Jest pobożnym muzułmaninem. Niedawno dołączył do nowego izraelskiego rządu jako wiceminister i zdobył imponującą listę korzyści dla swoich wyborców.

Partia Ra’am Abbasa jest pierwszą wyłącznie arabską partią polityczną, która w pełni weszła do izraelskiego rządu. Powiedział, że będzie starał się o duży wzrost wydatków rządowych i poprawę usług społecznych w społecznościach arabskich. Umowa koalicyjna już zawiera przyznanie ponad 53 miliardów szekli (16 miliardów dolarów) na zwalczanie przestępstw przemocy i polepszenie infrastruktury w arabskich miastach. To jest sposób na polepszenie życia palestyńskiej ludności – nie przez przemoc, korupcję i terroryzm.

W tym samym duchu gotowości do zbliżenia zapraszam Ilhan Omar, Rashidę Tlaib i Alexandrię Ocasio-Cortez do spotkania ze mną, Palestyńczykiem żyjącym na Zachodnim brzegu, by przedyskutować problemy Palestyńczyków i najlepsze sposoby na zajecie się nimi. Te Kongresmenki powiedziały, że są gotowe słuchać i uczyć się. No cóż, jeśli naprawdę są gotowe, mają szansę.

Bassem Eid – Znany palestyński działacz na rzecz praw człowieka. Urodził się w 1958 roku w Jerozolimie wschodniej, gdzie nadal mieszka. Początkowo zajmował się naruszaniem praw człowieka przez żołnierzy Izraelskiej Armii Obronnej, stopniowo rozszerzając swoje zainteresowania o naruszania praw człowieka przez władze Autonomii Palestyńskiej i palestyńskie służby bezpieczeństwa. W 1996 roku założył organizację, Palestinian Human Rights Monitoring Group in 1996, która przerwała działalność w 2011 roku. Obecnie pracuje jako badacz i analityk w izraelskiej telewizji. Ujawnianie naruszeń praw człowieka przez Palestyńczyków wobec Palestyńczyków dostarczyło mu tysiące wrogów wśród sympatyków Palestyńczyków.

Obraz w kościele pw. Nawrócenia św. Pawła w Sandomierzu, fot. Krzysztof Bielawski

„Krew na macę”. Nienawistne legendy wciąż żywe

fot. Krzysztof Bielawski

W niedzielę mija 75 lat od pogromu kieleckiego. Do jego wybuchu przyczyniła się między innymi tzw. legenda o krwi. Niestety, w Polsce jest ona wciąż obecna.

Kiedy w lipcu 1946 r. w Kielcach zaginął ośmioletni Henryk Błaszczyk, o jego „porwanie” posądzono Żydów, a mieszkańcy miasta zaczęli rozpowszechniać plotkę o rzekomym mordzie rytualnym. W konsekwencji doszło do pogromu. Przez kilka godzin w centrum miasta wzburzony tłum zamordował ponad 40 Żydów.

Mogłoby się wydawać, że w XXI w. do przeszłości należą średniowieczne legendy o rzekomym porywaniu przez Żydów chrześcijańskich dzieci, upuszczaniu z nich krwi do wyrobu macy i profanacjach hostii. Tak jednak nie jest. Krzewicielami tej nienawiści są niektóre kościoły.

Chyba najbardziej znanym miejscem związanym z tzw. legendą o krwi jest katedra sandomierska. Od trzystu lat wierni modlą się w niej pod obrazem przedstawiającym rzekomy mord na chrześcijańskim dziecku. O takie zabójstwa w XVII i XVIII w. byli oskarżani miejscowi Żydzi.

Konsekwencją pomówień były procesy zakończone wyrokami śmierci oraz tumulty uderzające we wszystkich Żydów. Dopiero w 2014 r. kościół zdecydował o umieszczeniu przy obrazie tablicy z napisem dementującym krwawą legendę.

Pomimo tego w Sandomierzu przeświadczenie o prawdziwości tych wydarzeń jest wciąż obecne. Od przewodnika po trasie podziemnej można usłyszeć, że miejscowy kat po raz ostatni spełnił swoją powinność ścinając trzech Żydów za „tak zwany mord rytualny”. W tym samym mieście na ekspozycji o filmie „Ziarno prawdy” napisano, że kryminał „oparty jest na historii rzekomego mordu rytualnego chrześcijańskiego dziecka przez sandomierskich Żydów, który p r a w d o p o d o b n i e miał miejsce w XVII wieku”. W konsekwencji część turystów – nie zagłębiając się w historię, rozważania semantyczne i logiczne – opuszcza Sandomierz z przeświadczeniem, że Żydzi rzeczywiście zabijali chrześcijańskie dzieci.

W Sandomierzu znajduje się jeszcze jeden kościół z malowidłami nawiązującymi do oskarżeń Żydów o mordowanie katolickich dzieci. To kościół pod wezwaniem Nawrócenia św. Pawła. Stalle w jego prezbiterium „zdobią” sceny, które okrucieństwem przyćmiewają obraz z katedry.

Malowideł w Sandomierzu władze kościelne postanowiły nie usuwać ze względu na ich zabytkowy charakter. Stanowią one swoisty pomnik ciemnoty, antyjudaizmu i antysemityzmu. Jednak w Poznaniu legenda o profanacji hostii przez Żydów jest nie tylko żywa, ale wręcz podsycana.

Według przekazów, w 1399 r. trzech poznańskich Żydów miało namówić chrześcijankę do wykradzenia z kościoła trzech hostii, a kiedy w domu przy ul. Żydowskiej zaczęli je nakłuwać nożami, z hostii miała trysnąć krew. W latach 1702-1704 w miejscu kamienicy przy ul. Żydowskiej zbudowano kościół Najświętszej Krwi Pana Jezusa. Jego sufit pokrywa rozległa polichromia przedstawiająca Żydów nakłuwających hostię, a wodzie bijącej z piwnicznej studni – w której według legendy Żydzi mieli topić hostie – przypisuje się cudowne właściwości.

Tę narrację obecni proboszczowie najwyraźniej uważają za prawdziwą i z zaangażowaniem wykorzystują ją do promowania kościoła. Na stronie internetowej kościoła średniowieczne pomówienia prezentuje się jako zdarzenia historyczne. Można z niej dowiedzieć się, że: „fakt profanacji oraz cudu eucharystycznego znajdują odzwierciedlenie w źródłach historycznych, m.in. w Rocznikach Jana Długosza”. Co prawda nie podaje się, że sprawcami mieli być Żydzi, jednak dla pielgrzymów ten istotny szczegół jest oczywisty – jak w znanej reklamie piwa bezalkoholowego.

Przekazy o rzekomym mordzie rytualnym nie są obce wyznawcom prawosławia na Białostocczyźnie za sprawą legendy o św. Gabrielu. Chłopiec o tym imieniu został zabity we wsi Zwierki w XVII w. O mord posądzono żydowskiego arendarza. Mimo jego uniewinnienia, w tzw. rytualny mord wciąż wierzą setki osób, w tym również młodych, licznie pielgrzymujących do cerkwi w Zwierkach. Współczesny kult św. Gabriela stał się tematem filmu Tomasza Wiśniewskiego „Kropla krwi”.

.

.
Przyczyną nienawiści był i jest przekaz o zabiciu Chrystusa przez Żydów. W kościele pod wezwaniem św. Antoniego w Ostrołęce od trzech wieków wierni modlą się pod obrazami ilustrującymi drogę krzyżową, opatrzonymi komentarzami o „wściekłości żydowskiej i „zawziętości żydów”, która „Pana stawja przed tyrana”. Jak dotąd żaden z ostrołęckich duchownych nie poczuł potrzeby – wzorując się na katedrze sandomierskiej – uzupełnienia malowideł informacjami łagodzącymi ten nienawistny przekaz.
.
Obraz w kościele w Ostrołęce, fot. Krzysztof Bielawski