Archive | March 2024

Harvard Law School Passes Resolution Accusing Israel of Genocide, Calling for Divestment

Mar30
Harvard Law School Passes Resolution Accusing Israel of Genocide, Calling for Divestment

Dion J. Pierre

Demonstrators take their “Emergency Rally: Stand with Palestinians Under Siege in Gaza” out of Harvard University and onto the streets of Harvard Square, amid the ongoing conflict between Israel and Hamas, in Cambridge, Massachusetts, US, Oct.14, 2023. Photo: REUTERS/Brian Snyder

The Harvard Law School (HLS) Student Government has passed a divestment resolution that falsely accuses Israel of genocide and ethnic cleansing in Gaza, a controversial charge which some scholars and lawmakers have deemed as antisemitic in accordance with the world’s leading definition of antisemitism.

“Be it resolved, Harvard Law School Student Government formally calls upon [Harvard Management Company] to divest completely from weapons manufacturers, firms, academic programs, corporations, and all other institutions that aid the ongoing illegal occupation of Palestine and the genocide of Palestinians, including withdrawing investments in securities, endowments, mutual funds, and other monetary instruments,” the resolution says.

The measure’s passing — by a vote of 12-4 with 3 abstentions, according to The Harvard Crimson — follows what has been described by dissident students as a “rushed” process to bring it before the body for a vote and questionable amendments to its constitution to allow for a secret ballot concealing from the public how members voted. Normally, per its own bylaws, the student government would hold an in-person roll call vote.

Extreme anti-Zionism blurring the line separating criticism of Israel from flagrant antisemitism has loomed over Harvard University since Hamas’ Oct. 7 massacre across southern Israel, in which the terrorist group slaughtered hundreds of civilians and committed heinous acts of rape. As harrowing footage of the attack circulated online in its immediate aftermath, 31 student groups at Harvard issued a statement blaming Israel for the attack, accusing the Jewish state of operating an “open air prison” in Gaza.

Friday’s action, undertaken by law students who will go on to work at some of America’s most prestigious firms and may one day serve in government, is disturbing, according to Shabbos Kestenbaum, a graduate student at the Harvard Divinity School.

“The resolution’s unconstitutional and anonymous passing by Harvard students who are slated to work for law firms that either have extensive dealings with Israeli businesses or offices in Israel prove one thing,” Kestenbaum told The Algemeiner. “They are as cowardly as they are antisemitic.”

Following the vote, The Crimson reported that two HLS Student Government members, Cameron Adkins and Regina De Nigris, have resigned and proclaimed that they “strongly disagree” with the constitutional violations that had to happen for it to take place.

“The resolution has been pushed through at the last possible minute to avoid running up against the end of this student government’s term, and, perhaps, to insulate the student government from receiving contrary input,” they said in a resignation letter obtained by the campus paper. “We voiced our disagreement to the student government at every opportunity … Our concerns, however, were pushed aside.”

Swap Agrawal, who wrote the resolution and will be graduating this May, defended the resolution as necessary, adding that “a strong majority of students believe strongly” in it.

The past six months have been described by critics of Harvard as a low-point in the history of the school, America’s oldest and, arguably, most prestigious institution of higher education. Since the Oct. 7 massacre by Hamas, Harvard has been accused of fostering a culture of racial grievance and antisemitism, while important donors have suspended funding for programs. The school’s first Black president, Claudine Gay, resigned in disgrace last month after being outed as a serial plagiarist. Her tenure was the shortest in the school’s history.

In November, a mob of anti-Zionists — including Ibrahim Bharmal, editor of the prestigious Harvard Law Review — followed, surrounded, and intimidated a Jewish student. “Shame! Shame! Shame! Shame!” the crush of people screamed in a call-and-response chant into the ears of the student who — as seen in footage of the incident — was forced to duck and dash the crowd to free himself from the cluster of bodies that encircled him.

In December, Gay —  along with her then-counterparts Elizabeth Magill of the University of Pennsylvania (Penn) and Sally Kornbluth of the Massachusetts Institute of Technology (MIT) — was hauled before the House Committee on Education and the Workforce to account for her administration’s handling of surging antisemitism on campus. For weeks, Gay had been reluctant to punish students who chanted genocidal slogans and to unequivocally condemn antisemitism. During questioning, she told the committee that determining whether calling for a genocide of Jews constitutes a violation of school rules depends “on the context.”

The welter of incidents at Harvard has prompted a congressional investigation, with which the school has been allegedly non-compliant. Last month, US Rep. Virginia Foxx (R-NC), chairwoman of the education and workforce committee, wrote Harvard a censorious letter accusing school officials of obstructing the committee’s investigation with “grossly insufficient” responses to its inquiries and by submitting content of a “limited and dilatory nature.”

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Groźnie na granicy libańsko-izraelskiej: Izraelczycy zrzucają bomby, Hezbollah odpala rakiety

Mar29

Izrael – Metula, po ciężkim ostrzale ze strony terrorystów Hezbollahu.

Groźnie na granicy libańsko-izraelskiej: Izraelczycy zrzucają bomby, Hezbollah odpala rakiety

Marta Urzędowska

Coraz groźniej robi się na północnej granicy Izraela. Izraelska armia i libański Hezbollah ostrzeliwują swoje cele, po obu stronach są zabici.

Do wyjątkowo intensywnej wymiany ognia doszło w środę. Terroryści z libańskiego Hezbollahu odpalili dziesiątki rakiet na północny Izrael. Tłumaczą, że to odwet za wcześniejszy izraelski ostrzał południowego Libanu przeprowadzony w nocy z wtorku na środę.

Libańskie ministerstwo zdrowia poinformowało, że Izraelczycy trafili m. in. w położony blisko granicy ośrodek medyczny, zabijając pracujących na miejscu ochotników. „To nie do przyjęcia” – komentuje w oświadczeniu resort. Izraelska armia potwierdza, że uderzyła w jeden z budynków w przygranicznej miejscowości Habarije, jednak na miejscu mieli zginąć tylko islamscy radykałowie zamieszani w ataki na Izrael. W wymianie ognia zginął też Izraelczyk – 25-latek z izraelskiego miasta Kirjat Szemona.

Konflikt z Hezbollahem grozi wciągnięciem Libanu w wojnę

Same ataki na granicy Izraela z Libanem to żaden wyjątek. Od miesięcy Hezbollah, który podobnie jak Hamas jest sponsorowany i zbrojony przez Iran, atakuje cele w północnym Izraelu. Twierdzi, że w ten sposób solidaryzuje się z kolegami z Hamasu, którzy od pół roku wojują z izraelską armia w Strefie Gazy po tym, jak 7 października zaatakowali Izrael, zabijając 1,2 tys. osób, a 250 porywając do enklawy. W izraelskich działaniach odwetowych zginęło ponad 32 tys. Palestyńczyków.

Choć od miesięcy regularnie dochodzi do wymiany ognia na granicy Izraela z Libanem, obecny ostrzał jest wyjątkowo intensywny. Izraelska armia oświadczyła w środę, że jej celem w południowym Libanie jest „ważny terrorysta”. Hezbollah, który od października odpala rakiety na Izrael, starał się dotąd unikać otwartej wojny z Izraelem, ale nękać Izraelczyków na tyle, żeby nie mogli się skupić wyłącznie na walce z Hamasem.

Sytuacja na północnej granicy staje się dla Izraela nie mniejszym problemem niż wojna w Gazie. Z okolicznych miejscowości ewakuowano mieszkańców i nie ma na razie szans, by mogli wrócić do swoich domów.

Poza tym, gdyby któraś ze stron – celowo lub niechcący – przekroczyła czerwoną linię, zabijając większą liczbę cywilów, mogłoby dojść do znacznie groźniejszej wojny w regionie. Nie tylko dlatego, że Hezbollah to dziesięciokrotnie potężniejszy przeciwnik niż Hamas, ale też dlatego, że starcia oznaczałyby wciągnięcie w wojnę Libanu. Hezbollah jest tam najpotężniejszym ugrupowaniem politycznym, z armią silniejszą od państwowej i ruchem społecznym cieszącym się wielkim poparciem miejscowych szyitów.

Antyizraelskie protesty na ulicach stolicy Jordanii

Napięcia związane z wojną w Strefie Gazy narastają też w sąsiadującej z Izraelem Jordanii. Od kilku dni w Ammanie dochodzi do protestów propalestyńskich demonstrantów, którzy domagają się, by ich rząd zerwał stosunki z Izraelem.

Jak opisuje Reuters, protestujący gromadzą się pod ambasadą Izraela, skandując „Zdrada!” i wymachując palestyńskimi flagami. Dochodzi do aresztowań i drobnych starć służb bezpieczeństwa z demonstrantami.

Jordańskie władze wojna Izraela z Hamasem stawia w wyjątkowo trudnej sytuacji. Choć w kraju mieszka 2,3 mln palestyńskich uchodźców, a jordańska królowa z pochodzenia jest Palestynką, Amman utrzymuje dobre relacje z Izraelem, Jordańczycy formalnie sprawują też kontrolę nad ważnymi dla muzułmanów miejscami religijnymi w Jerozolimie. Jednocześnie jordańskie władze z miesiąca na miesiąc coraz ostrzej krytykują Izrael za sposób prowadzenia wojny, choć nadal próbują nie pogarszać wzajemnych relacji.

Protestują nie tylko mieszkańcy Jordanii. We wtorek wieczorem do gwałtownych demonstracji doszło też w Tel Awiwie, gdzie bliscy Izraelczyków porwanych przez Hamas domagali się skuteczniejszych działań na rzecz ich uwolnienia. Ok. trzystu osób demonstrowało przed siedzibą izraelskiego dowództwa, doszło do starć z policją i aresztowań. Wśród zatrzymanych byli krewni zakładników. 

odziny porwanych są zdesperowane, bo rozmowy Izraela z Hamasem na temat zawieszenia broni i zwolnienia zakładników utknęły w martwym punkcie. Izrael obwinia terrorystów o stawianie absurdalnych żądań. Hamas domaga się całkowitego zakończenia wojny zamiast czasowego rozejmu i pełnego wycofania izraelskiej armii z Gazy.

Netanjahu powtarza: Zaatakujemy w Rafah

W środę Izraelczycy nasilili bombardowanie Rafah, miasta na południu Strefy Gazy, gdzie przebywa 1,5 mln cywilów, w większości koczujących w namiotach uchodźców z innych części Strefy. Jak alarmują palestyńscy aktywiści w ciągu ostatnich trzech dni Izraelczycy zabili w Rafah kilkadziesiąt osób. Choć sojusznicy przekonują Izraelczyków, że zapowiadana przez nich inwazja lądowa w takich warunkach skończy się tragicznie, izraelski premier nie odpuszcza. 

– Nie mamy wyboru, od tego zależy samo istnienie naszego państwa – przekonywał w środę Benjamin Netanjahu, przemawiając do delegacji amerykańskich kongresmenów odwiedzających Izrael. Jednocześnie zapewnił, że „zwycięstwo” w Gazie i „dopadnięcie dowódców Hamasu” to kwestia „kilku tygodni”. – Zabiliśmy już wielu ważnych przywódców, w tym numer cztery i numer trzy w Hamasie. Dorwiemy też numer dwa i jeden i to będzie prawdziwa wygrana, która dziś jest w naszym zasięgu – przekazał kongresmenom Netanjahu.

Pytany przez kongresmenów, czy Izrael ma plan, jeśli chodzi o ewakuowanie cywilów z Rafah, premier odpowiedział, że Palestyńczycy mogą „po prostu się wynieść, razem ze swoimi namiotami”. – Przecież mają całą Strefę Gazy. Wcześniej uciekli na południe, teraz mogą uciec na północ – tłumaczył.

Eksperci od pomagania są mniej optymistyczni. Przekonują, że w Rafah koczują głównie rodziny z małymi dziećmi, osobami starszymi i niepełnosprawnymi, wyczerpane koszmarnymi warunkami i ucieczka jest dla nich bardzo trudna. Poza tym Gaza na północ od Rafah jest kompletnie zrujnowana i większość Palestyńczyków nie ma dokąd wracać. To także tereny, gdzie nadal trwają intensywne walki – jak w położonym na północ od Rafah Chan Junis, gdzie w ostatnich dniach Izraelczycy ponownie nasilili bombardowanie.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

The President’s War Against the Jews

Mar29
The President’s War Against the Jews

JULIE STRAUSS LEVIN

SHAWN THEW/EPA/BLOOMBERG VIA GETTY IMAGES
.

Biden claims he is a lifelong friend of the Jewish people and a Zionist, but these empty words are cover for a decades-long antipathy

.

For some American Jews, the months since Oct. 7 have felt like a horror movie, as they watch, with increasing alarm, as our president—for whom many voted, and in whom many placed inviolable trust—seemed to, moment after crucial moment, throw Israel under the bus.

Earlier this month, a U.N. report from its Office of the Special Representative of the Secretary General revealed what Israel has been saying for months, namely that Hamas committed the most vile sexual violence and torture on Oct. 7, and such treatment likely continues to be perpetrated on hostages. Experts from the U.N.—an organization that is routinely hostile to the Jewish state—actually found “clear and convincing information that some [hostages] have been subjected to various forms of conflict-related sexual violence including rape and sexualized torture and sexualized cruel, inhuman and degrading treatment and it also has reasonable grounds to believe that such violence may be ongoing.”

In reaction, Joe Biden’s State Department chose to level the charge of sexual abuse—at Israel. Recently, IDF Brig.-Gen. (res.) Amir Avivi recounted his meeting with a senior State Department official—since identified as Jill Hutchings, director of the Office of Israeli and Palestinian Affairs—who proceeded to accuse Israel of “systematically sexually abusing Palestinian women.” The State Department’s claim was based on information from Hamas pushed by Al Jazeera—which ended up deleting the story after it proved to be fabricated.

Indeed, Biden briefly expressed empathy with Israel after the heinous attack. But since then, along with his Secretary of State Antony Blinken, Biden has been working at breakneck speed to undermine, if not fully impede, Israel in its existential battle against the Iran-funded Hamas and Hezbollah terrorists—a campaign that has now extended to official blood libels about deliberate Israeli campaigns of genocide, famine and starvation, killing babies, and sexual abuse—culminating in the administration’s betrayal of Israel and siding with Hamas at the Security Council on Monday. In the blink of an eye, Biden has gone from framing Hamas as “pure, unadulterated evil” to putting immense pressure on Israel to stand down.

That pressure is not of recent origin.

More than 40 years ago, Joe Biden prompted one of the most famous phrases ever uttered by an Israeli prime minister. In a private session with the Senate Foreign Relations Committee in 1982, Sen. Biden threatened Prime Minister Menachem Begin with cutting off U.S. aid if Israel did not stop its “settlements” in Judea and Samaria.

Begin replied: “Don’t threaten us with cutting off your aid. It will not work. I am not a Jew with trembling knees. I am a proud Jew with 3,700 years of civilized history. Nobody came to our aid when we were dying in the gas chambers and ovens. Nobody came to our aid when we were striving to create our country. We paid for it. We fought for it. We died for it. We will stand by our principles. We will defend them. And, when necessary, we will die for them again, with or without your aid.”

Biden briefly expressed empathy with Israel after the heinous attack. But since then, he has been working at breakneck speed to undermine, if not fully impede, Israel in its existential battle.

Biden’s scorn for Israel’s current PM, Benjamin Netanyahu, is significantly more vocal, referring to Netanyahu as a “bad f****ing guy” and an “a**hole”—language that is difficult to imagine him using about any other leader of a friendly foreign state. More recently, as he swaggered his way out of the State of the Union, doing his whispering, leaning-in shtick, Biden told Blinken and others, “I told him, Bibi, and don’t repeat this, but you and I are going to have a ‘come to Jesus’ meeting.” Biden knew he was on a hot mic and admitted as much. He wanted the world to know what he thinks of Israel’s PM, and to broadcast that he was putting the squeeze on Israel to force it to forgo its ability to defend itself. In fact, this has been Biden’s posture from day one.

Biden has made downgrading Israel and elevating the Palestinians, while also using them as a pressure tool against Israel, central to his policy in the region. Upon taking office and despite the Taylor Force Act, which prohibits the U.S. from sending certain taxpayer dollars to the PA until it stops funding terrorism, Biden rewarded Palestinian terrorism with U.S. taxpayer monies ultimately amounting to almost a billion dollars. America First Legal Foundation (where I am senior counsel), filed suit against Biden and Blinken on behalf of Congressman Ronny Jackson, Stuart and Robbi Force, parents of Taylor Force, the U.S. Army veteran murdered at the hands of a Palestinian terrorist in 2016, and Sarri Singer, herself a victim of Palestinian terrorism in 2003, for violating the TFA. Judge Kacsmaryk recently denied the government’s motion to dismiss, and the case is pending. The court found the plaintiffs have standing to sue Biden and Blinken because each plaintiff has suffered an injury (heightened likelihood of physical harm or death when visiting Israel) that is fairly traceable to the defendants’ conduct (funding the PA which pays terrorists and incentivizes terrorism), and that each plaintiff’s injury is likely to be redressed by a favorable decision by the court (stopping the flow of monies to the PA reduces terrorist acts).

Biden knows that payments to the PA incentivize and reward terrorists and the PA’s terrorist operations; his actions reveal he doesn’t care. The same applies to Secretary of State Blinken. His State Department revealed in a March 2022 fact sheet that, “since April 2021, the United States has provided over half a billion dollars in assistance for the Palestinians, including more than $417 million in humanitarian assistance for mainly the descendants of Palestinian refugees through UNRWA.” Is it a coincidence that even prior to Hamas’ heinous Oct. 7 attack, there had been a significant increase in terrorist acts since Biden and Blinken took office? In the first half of 2023 alone, there were more than 3,600 Palestinian terrorist attacks, surpassing all of 2022.

Biden has what’s known as a whole-of-government approach in his embrace of the Palestinians at the expense of Israel, mobilizing multiple executive branch agencies to work across individual silos to implement an integrated policy. Just last year, his Department of Homeland Security ceremoniously handed over to the PA a 2,700-year-old spoon dating back to the Assyrian empire describing the conveyance as a “historic repatriation.” The State Department’s George Noll, chief of the Office of Palestinian Affairs, described the spoon as an “example of Palestinian cultural patrimony” and that the transfer was a “historic moment between the American and Palestinian people.” This attempt to manufacture an ancient “Palestinian” lineage in the Land of Israel while denying the right of Jews to settle in their ancestral homeland was clear.

Oct. 7 didn’t temper this obscenity. Just one day after the Oct. 7 slaughter, Blinken, in concert with Turkey, called for a cease-fire by an X post—on the evening of Oct. 8. Blinken deleted the post about 12 hours later, but the message was loud and clear: Stand down and remain victims. Two days later, Biden’s National Security Council spokesman called on Israel to show restraint and take only “necessary and proportionate action” to defend itself.

The inconvenient truth is that there was a cease-fire on Oct. 6. Hamas broke it with financial and military assistance from Iran—a terrorist state that is now flush with billions in sanctions relief as a direct result of Biden’s disastrous policy of gifting the Islamic Republic with cash, some of which he helpfully provided barely a month after the October terror attack. And, on Nov. 14, the administration extended a sanctions waiver allowing Iran to access $10 billion. U.S. spokesmen have been repeatedly unable to deny that monies delivered by Biden to Iran weren’t used in funding the Oct. 7 attack because, of course they were.

As if funding Hamas through Iran weren’t bad enough, Biden made it a top priority to help maintain open supply lines to Gaza while also looking the other way as Hamas intercepts and hijacks 60% or more of the humanitarian aid from the many thousands of aid trucks coming into the Strip since the start of the war. Hamas either keeps the aid for its terrorists or sells it to noncombatants at exorbitant prices. This is being reported almost daily from multiple sources, with social media videos corroborating the reports of Hamas’ theft of the cargo. Instead of condemning Hamas for the aid crisis, Biden blames Israel for what his secretary of state has claimed is an “acute food insecurity” crisis in Gaza supposedly affecting “100% of the population.” Biden also ignores that Hamas steals the fuel aid to fire rockets and operate its tunnels. When thousands of Gazans swarmed some 30 food delivery trucks in Gaza and a deadly stampede ensued, IDF aerial footage corroborated the IDF’s account, showing that Hamas was directly to blame, and fired on Palestinians—and yet both the media and the Biden administration have continued to blame Israel, in order to further their repulsive, evidence-free narrative.

During his State of the Union address, Biden didn’t demand that aid also be given to the hostages Hamas holds and abuses, nor did he demand their release. He certainly did not laud Israel for its unparalleled efforts to avoid civilian casualties and facilitate aid transports. None of those realities fit Biden’s anti-Israel rhetoric. Instead, Biden boldly lied, accusing Israel of making humanitarian assistance a “secondary consideration or a bargaining chip” and chiding Israel that “protecting and saving innocent lives has to be a priority.” As a bonus, Biden also endorsed Hamas’ fake casualty numbers.

Not content with false and inflammatory rhetoric libeling Israel, or with displays of U.S. support for Gaza such as using the military to air-drop supplies, Biden used his address to announce an emergency mission to send U.S. military to build a temporary pier on the coast of Gaza to deliver aid to Gaza. A Pentagon spokesman later shared some details about the 1,000 Army and Navy servicemen to be deployed to deliver some 2 million meals a day into Gaza—giving direct support and comfort to Hamas, whose own construction company was put in charge of building the pier, which will be financed and operated by Qatar, at the Biden administration’s request. Under U.S. law, giving money to a Hamas-affiliated construction company would certainly qualify as providing material support to a designated terrorist group—which is apparently fine now, as long as the U.S. government is writing the checks.

Earlier in February, however, Biden sanctioned four Jews in Judea and Samaria, while ignoring Palestinian terrorists and the PA that supports them. These terrorist have been responsible for hundreds of attempted and successful lethal terrorist attacks in the West Bank since Oct. 7. Jews have been responsible for zero such attacks. Days later, three Israeli banks stated they were suspending the bank accounts of these four individuals to comply with the sanctions. This month, Biden’s Department of Treasury announced new sanctions, this time against three Jews and two farms. These sanctions freeze assets, prevent the individuals from getting visas, and block Jews from accessing the U.S. financial system.

If the goal is the appearance of evenhandedness, one might imagine that Biden would also sanction the family of the PA policeman who murdered two Jews, a teen and a volunteer medic, at a gas station in Eli in Judea and Samaria end of February. Nope. Instead, Blinken declared Israeli communities in Judea and Samaria as being inconsistent with international law, reversing the “Pompeo doctrine,” which asserted that Jews have a historical and legal right to live in this area of their ancestral homeland.

Biden’s February national security memorandum also imposes unprecedented and new conditions on military assistance to Israel. While framed as a means to ensure that a country receiving U.S. military aid comports with international humanitarian law when using U.S. weapons, it clearly sets its sights on Israel, requiring Israel within 45 days to submit a report proving compliance with international law or potentially lose military aid. Not long after the memorandum’s issuance, and in lock step, more than three dozen House Democrats sent a letter to Biden citing the memorandum and arguing that Israel’s entry into Rafah could violate the terms of the memorandum. They know, as does Biden, that Rafah is key to Israel’s offensive to eradicate the remaining Hamas battalions, whose survival will allow Hamas to rule Gaza unopposed once Israel withdraws.

Biden owns this war imposed on Israel. The president inherited a Middle East marked by a bankrupt Iran and amicable relations between Israel and Arab countries with more in the works, thanks to President Trump’s historic Abraham Accords. Biden reversed course, enriched Tehran, funded terrorists and destabilized the Middle East—setting the stage for Oct. 7.

Biden shows no sign of reversing even one of his deadly failures. Instead of taking responsibility for his policy mistakes, he blames Israel for not going further and providing Iran with a launching pad on its border by establishing a Palestinian state. Perversely, the attacks of Oct. 7 have only led Biden to kick his effort to establish a Palestinian state into high gear.

Biden claims Hamas is different from the Palestinians. But an overwhelming majority of Palestinians, whether in Gaza or Judea and Samaria, cheered the Oct. 7 atrocities. Videos show Palestinians handing out candy in celebration, and a November 2023 research poll conducted by the Arab World for Research and Development (AWRAD) found, “[a]n overwhelming percentage of Palestinians support the October 7 massacre (75%), reject coexistence with Israel (85.9%), are committed to creation of a Palestinian state ‘from the river to the sea’ (74.7%) as the end of the Israeli Palestinian conflict … there is more support for the 10/7 massacre from the Palestinians resident in Judea and Samaria (83.1%) than those residing in the Gaza Strip (63.6%).”

Regardless of Biden’s wishes, the “river to the sea” crowd isn’t interested in living in peace next to a Jewish state: They don’t believe Israel should exist at all. While Israel’s cabinet overwhelmingly rejected Biden’s push for a so-called Palestinian state, with strong backing from 99 of the 120 members of Knesset also voicing their rejection, Biden and his administration continue to push their animus against the Jewish state while fueling rampant antisemitism in America. Biden’s silence, at his State of the Union, about the alarming rise of antisemitism throughout the United States, including the glorification of Hamas terrorism and intimidation and physical violence perpetrated against Jews in America’s towns and cities, was deafening. That’s because his party’s loyal foot soldiers among college and university administrators and professors or their K-12 equivalents, the media, Democratic politicians, or leftist NGOs, include a large number of antisemites, who live openly and happily in the Democratic Party. As Ryan Mauro, Capitol Research Center national security analyst explained, “the disturbing reality is that Hamas’s allies in the U.S. have a significant foothold in the non-profit sector. Major left-wing organizations are funding Hamas’s sympathizers and those who indirectly help Hamas by waging a political war against Israel.”

It was 50 years ago in 1973, when then Sen. Biden was in Israel, sitting with PM Meir. Biden recalled her saying to him that he “look[ed] so worried.” She assured him not to worry, sharing “we have a secret weapon in our conflict with the Arabs. You see, we have no place else to go.” Perhaps it took these 50 years for Biden to figure out how to exploit Meir’s words about Israel’s “secret weapon” to effectuate the ouster of the Jewish people from their ancestral homeland.

Whether Biden and his party are blinded by ideology, lack moral clarity, or both, the fact remains that the battle that Israel is fighting has existential stakes, not only for the Jewish state but for all Western civilization—regardless of party affiliation. Those who understand what is at stake in this fight must stand with Israel in her battle to achieve total victory—not only against Hamas and its barbaric ideology, but also against those in high places in our own country who support them.

Julie Strauss Levin is a Virginia-based attorney who served on the Governor’s Commission to Combat Antisemitism.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

U.S.-Israel ties hit new low – Alan Dershowitz

Mar29
U.S.-Israel ties hit new low – Alan Dershowitz

i24NEWS

Professor Emeritus at Harvard Law Alan Dershowitz speaks to i24NEWS on the state of the relations between Israel and the United States, during day 172 of Israel’s war with Hamas.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Nie wiń Izraele za wybuch antysemityzmu

Mar28

Propalestyński wiec w Kansas City, Mo. Credit: Catboy69 via Wikimedia Commons.

Nie wiń Izraele za wybuch antysemityzmu

Jonathan S. Tobin
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Liberalni żydowscy krytycy Izraela mają trudności w nawigowaniu w świecie po 7 października. Międzynarodowa kampania oczerniająca wojnę obronną prowadzoną przeciwko grupie terrorystycznej, której celem jest zarówno zniszczenie państwa żydowskiego, jak i masowa rzeź jego narodu, wepchnęła ich w kąt. Fala nienawiści do Żydów, która rozprzestrzeniła się po całym świecie, a szczególnie w Stanach Zjednoczonych na ulicach i na kampusach uniwersyteckich, uderza w nich i ich dzieci w takim samym stopniu, jak w każdą inną część społeczeństwa żydowskiego.

Co najgorsze, nie robią tego ich tradycyjni prawicowi wrogowie polityczni ani nawet Donald Trump. Odpowiedzialni są za to ich długoletni sojusznicy z lewicy. Przyjęli oni zjadliwą formę antysemityzmu, ale uważają, że ich nienawiść jest uzasadniona „przebudzonymi” ideologiami, takimi jak krytyczna teoria rasy i intersekcjonalność, które piętnują Izrael i Żydów jako „białych” prześladowców.

Zamiast to przyznać, niektórym liberałom łatwiej jest obwiniać Izrael za ich kłopoty.


Internalizacja nienawiści

Taka jest koncepcja niedawnego artykułu Roba Eshmana w „Forward”, który jest godny uwagi nie tyle ze względu na zawarte w nim fałszywe argumenty, ile dlatego, że jest najnowszym przykładem tego, jak znaczna liczba Żydów zawsze reagowała na antysemityzm. Zamiast uznać prawdę o tych, którzy starają się wytykać palcem Żydów i ich państwo, obwiniając ich o dyskryminację i przemoc, zawsze znajdą się tacy, którzy internalizują tę nienawiść i będą starali się obwiniać ofiary za to, że stały się celem ataku.

Eshman nie pierwszym autorem, który twierdzi, że rzekomo złe zachowanie Izraela zagraża Żydom. Jednak po masowych morderstwach, gwałtach i innych okrucieństwach popełnionych 7 października przez terrorystów Hamasu, otwarcie nawołujących do ludobójstwa Żydów, potrzeba szczególnie urojeniowego sposobu myślenia, by sądzić, że otwarta pogarda dla praw i bezpieczeństwa Żydów, która stała się głównym dyskursem w Ameryce w ostatnich miesiącach, może zostać cofnięta przez Izraelczyków, jeśli tylko będą łagodnie traktować tych, którzy próbują ich zabić. Wyobrażanie sobie, tak jak on to robi, że tłumy na ulicach amerykańskich miast i kampusów uniwersyteckich, które wrzaskliwie wzywają do zniszczenia państwa żydowskiego (hasło „od rzeki do morza”) lub do terroryzmu przeciwko Żydom na całym świecie („globalizować intifadę”), można uczynić mniej niebezpiecznymi, gdyby tylko Izrael działał w sposób, który wzbudziłby więcej współczucia ze strony jego liberalnych krytyków, jest nie tylko błędne. Odzwierciedla to zasadnicze niezrozumienie tego, dlaczego Izrael jest krytykowany za swoje działania po 7 października.

Eshman twierdzi, że nie chce racjonalizować ani usprawiedliwiać antysemityzmu i chce potępienia jawnych aktów nienawiści wobec Żydów. Przyznaje także, że są ludzie, którzy życzą Żydom źle, bez względu na to, co robią. Niemniej upiera się, że działania Żydów – a w szczególności izraelska taktyka wojskowa – mogą mieć wpływ na poziom antysemityzmu, jakiego doświadczają mili amerykańscy Żydzi, którzy chcą być kochani przez lewicę i postrzegani jako jej sojusznicy. I choć jego argumentacja może być głupia, prawdopodobnie odzwierciedla to, co czuje obecnie wielu amerykańskich Żydów.


Akceptacja kłamstw na temat Izraela

Pierwszą wadą jego rozumowania jest sposób, w jaki bez większych protestów akceptuje oszczerstwa o kontrofensywie Sił Obronnych Izraela w Gazie. Kiedy akceptuje się wielkie kłamstwo, że Izrael dokonuje ludobójstwa na Palestyńczykach, wszystko jest stracone. Gdyby zamiast naśladować ekspertów od korporacyjnych mediów, takich jak Nicholas Kristof z „New York Timesa”, pojechał, by zrobić jakieś faktyczne reportaże o walce Izraela, wiedziałby, że IDF nie stosuje „brutalnego podejścia do ofiar cywilnych”, które zasługuje na potępienie świata. Zobaczyłby, że IDF działa z większą dbałością o uniknięcie krzywdy dla osób niewalczących niż jakakolwiek inna nowoczesna armia w najnowszej historii. Uczciwi dziennikarze przeciwstawiają się fałszywym statystykom opracowanym przez Hamas, zamiast ślepo je akceptować.

Nawet podążanie tą drogą w próbie uporania się z antysemityzmem, jest błędem. Ci, którzy demonizują Izrael i traktują wszelkie jego środki samoobrony jako nielegalne, tak naprawdę nie są zainteresowani szczegółami walk w Gazie tak samo, jak nie przejmują się szczegółami jakiejkolwiek innej wojny toczonej w najnowszej historii. Mimo wszystkich prób robienia szumu wokół „rzezi” w Strefie Gazy jako rodzaju historycznego barbarzyństwa, to, co się tam dzieje, jest niczym w porównaniu z liczbą ofiar śmiertelnych i wysiedleń spowodowanych gdzie indziej, na przykład w takich miejscach jak Syria, nie mówiąc już o ludobójczej kampanii chińskiego rządu przeciwko muzułmańskim Ujgurom.

Jedynym powodem, dla którego kogokolwiek obchodzi śmierć Palestyńczyków w Gazie, jest to, że można obwiniać za nią Żydów, nawet jeśli dzieje się to w trakcie wojny obronnej rozpoczętej morderstwami, gwałtami, torturami i porwaniami przez ludzi, którzy obecnie twierdzą, że są głównymi ofiarami.


Żydzi nie powodują antysemityzmu

Problem z próbą obwiniania Izraela za antysemityzm wobec amerykańskich Żydów jest bardziej fundamentalny. Jak w przypadku każdego wybuchu antysemityzmu w przeszłości, przyczyną nigdy nie jest to, co Żydzi robią lub czego nie robią. Żydów nienawidzono za to, że byli bogaci i za to, że byli biedni; za asymilowanie się i za utrzymywanie własnej odrębności. Jednak próba spojrzenia w głąb siebie w celu znalezienia powodu, dla którego Żydzi są nienawidzeni, jest zawsze głupim posunięciem. Antysemityzm zawsze dotyczy antysemitów.

Pogląd, który przekonuje Eshmana i podobnych mu liberałów – że milszy, łagodniejszy Izraelczyk będzie mniej znienawidzony – jest równie tragicznie ślepy, jak ci, którzy w przeszłości myśleli, że można ugłaskać wrogów, którzy chcieli zagłady Żydów.

W końcu tak zwani postępowcy nawet nie czekali, aż Izrael zaczął atakować Gazę, żeby zmienić narrację z tej o wojnie Hamasu rozpoczętej przeciwko Izraelowi na tę o palestyńskiej ofierze. Ani ci, którzy szerzą kłamstwa na temat Izraelczyków dokonujących „ludobójstwa”, nie przejmują się zbytnio tym, co rzeczywiście IDF robi w terenie.

Łagodne podejście do Hamasu nie uciszy antysemitów. To tylko zachęci ich do uwierzenia, że ich fantazje na temat wymazania Izraela z mapy są o wiele bliższe spełnienia.

Niektórzy na lewicy żydowskiej chcą wypracować sobie pozycję, na której będą mogli zachować swoje liberalne bona fide, nie przechodząc równocześnie do obozu żydowskich antysemitów i antysyjonistów, takich jak ci, którzy należą do grup Jewish Voice for Peace i IfNotNow, którzy przez dziesięciolecie szerzyli nowoczesne oszczerstwa o rytuale krwi. Podobnie jak Eshman twierdzą, że wsparcie dla zawieszenia broni teraz i zakończenia wojny, a następnie naciski na Izrael, by zaakceptował państwo palestyńskie, jest właściwą odpowiedzią na 7 października, a także sposobem na stłumienie burzy antysemityzmu. Eshman uważa, że dążenie do „sprawiedliwego kompromisu” z Palestyńczykami, co wzmocniłby te właśnie siły, które są odpowiedzialne za pogrom z 7 października, jest właściwą odpowiedzią. Jest to coś, co przeważająca większość Izraelczyków uważa nie tylko za niemądre, ale także za czyste szaleństwo.

Problemem tego sposobu myślenia nie jest tylko brak realizmu czy pragnienie, by zniknął nierozwiązywalny konflikt zakorzeniony w czystej nienawiści do Żydów. Eshman z aprobatą cytuje lewicowego izraelskiego autora Yuvala Harariego, który mówi, że prawdziwa walka nie jest oczywistą walką egzystencjalną przeciwko tym, którzy dążą do śmierci i wysiedlenia Żydów. Zamiast tego stara się ożywić niedawny spór na temat reformy sądownictwa, który w zeszłym roku podzielił Izrael, kiedy żydowska lewica próbowała przedstawić własne pragnienie utrzymania nieodpowiadającej przed nikim władzy jako opór oświeconych Żydów wobec pogrążonych w ciemnościach prawicowych i religijnych Izraelczyków, którzy wygrywają wybory, ale nadal powinni być pod rządami lepszej od nich lewicy.

Zarówno Eshman, jak i Harari wydają się uważać, że problemem nie jest Hamas, ale prawicowi Żydzi, którzy widzą „sprzeczność” między prawami Żydów i Palestyńczyków. Podobnie jak poprzednie pokolenia Żydów, które próbowały wynegocjować sobie drogę do wydobycia się spod ataku, postrzegają tę kwestię jako sytuację, w której „źli Żydzi” robią rzeczy, za które niesprawiedliwie obwinia się „dobrych Żydów”.

Niemniej problem polega na tym, że Palestyńczycy – zarówno „umiarkowani”, jak i Hamas – wszyscy definiują swoje prawa w sposób zaprzeczający prawom Żydów. Dla nich jest to gra o sumie zerowej i zawsze taka była. Tylko liberalni Żydzi pragnęli  – bezskutecznie – aby ta rzeczywistość zniknęła. Taka była zarozumiałość stojąca za kolosalną porażką Porozumień z Oslo i wycofaniem się byłego izraelskiego premiera Ariela Szarona z Gazy latem 2005 roku, co ostatecznie umożliwiło rzeź z 7 października.

Jednak zamiast stawić czoła tej rzeczywistości, Eshman woli udawać, że większa wymiana ziemi za terror, jak robił to Izrael w przeszłości, tym razem w jakiś sposób załatwi sprawę, nawet jeśli robienie tego teraz jest nie tylko niemoralne, ale stanowi zaproszenie do kolejnej, jeszcze większej masowej rzezi. Eshman widzi determinację Izraela do zlikwidowania Hamasu oraz tych amerykańskich Żydów, którzy popierają ten racjonalny cel, jako przyczynę, dla której antysemityzm stał się takim problemem.

Jest to w równym stopniu haniebne, co nielogiczne.

Izrael i jego zwolennicy nie są w żaden sposób odpowiedzialni za antysemityzm, którego jesteśmy świadkami w Stanach Zjednoczonych. Jedynymi winnymi są żydożercy, którzy wspierają islamistyczną wojnę przeciwko życiu Żydów.

Liberalni syjoniści nie mogą mieć i jednego, i drugiego. Nie mogą twierdzić, że opowiadają się za pokojem, wzywając do zawieszenia broni, które pozostawi największych wrogów pokoju – Hamas – wciąż stojących i gotowych dotrzymać swoich obietnic powtórzenia zniszczeń z 7 października. Mogą albo stanąć po stronie Izraela przeciwko lewicowcom, którzy są ideologicznie przeciwni prawom Żydów, lub mogą dołączyć do antysyjonistów, którzy dążą do legitymizacji lewicowego antysemityzmu.

Co więcej, muszą zrozumieć, że ich wysiłki mające na celu podważenie żydowskiej samoobrony poprzez obwinianie Izraela jedynie zachęcają Hamas i jego apologetów. To liberalni Żydzi, nawet po nieszczęściu, które miało miejsce w południowym Izraelu, starają się osądzić państwo żydowskie, są w błędzie. To oni, celowo lub nie, wspierają wysiłki terrorystów zmierzające do wygrania tej wojny, jeszcze bardziej zmniejszają prawdopodobieństwo, że Palestyńczycy kiedykolwiek dojrzeją do zasadniczej zmiany swojej kultury politycznej, co ostatecznie mogłoby umożliwić kompromisowe rozwiązanie.

Jonathan S. Tobin jest redaktorem naczelnym amerykańskiego magazynu JNS (Jewish News Syndicate).

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com