Archives

Dlaczego nie wolno pozwolić Hamasowi na zatrzymanie broni

May1

Każda umowa, która pozwala Hamasowi zachować arsenał broni, po prostu daje islamistom zielone światło na kontynuowanie dżihadu przeciwko Izraelowi. Żądanie, by tylko odsunąć Hamas od władzy w Strefie Gazy, jest stratą czasu. (Zdjęcie: Terroryści Hamasu demonstrujący swoje uzbrojenie podczas „ceremonii” przekazywania porwanych Izraelczyków pracownikom Czerwonego Krzyża. (Zrzut z ekranu.)

Dlaczego nie wolno pozwolić Hamasowi na zatrzymanie broni

Khaled Abu Toameh
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Gdy wojna w Strefie Gazy zbliża się do dwudziestego miesiąca, wspierana przez Iran terrorystyczna grupa Hamas po raz kolejny powtórzyła odmowę rozbrojenia. Twierdzi, że broń jest potrzebna do kontynuowania walki z Izraelem. Ci, którzy wierzą, że Hamas kiedykolwiek zgodzi się złożyć broń, żyją w świecie marzeń. Niestety, istnieje tylko jeden sposób przekonania Hamasu do rozbrojenia: siła militarna.

Niedawno dwóch wysokich rangą funkcjonariuszy Hamasu, Mahmoud Mardawi i Bassam Naim, ogłosiło, że ich grupa całkowicie odrzuca wszelkie propozycje związane ze złożeniem broni. Powiedzieli, że inne palestyńskie grupy terrorystyczne w Strefie Gazy również odrzucają wszelkie plany rozbrojenia.

„Broń [palestyńskiego] ruchu oporu reprezentuje życie narodu palestyńskiego i nie można jej oddać w żadnych okolicznościach” – powiedział Mardawi w oświadczeniu dla stacji telewizyjnej Al-Aqsa należącej do Hamasu. Dodał, że Hamas na żadnym etapie „nie będzie negocjował w sprawie swojej broni ani osób, które ją noszą. Samo rozpoczynanie dyskusji na ten temat jest całkowicie niedopuszczalne”.


Naim powiedział także, że Hamas nie złoży broni i że „opór będzie trwał tak długo, jak długo będzie trwała [izraelska] okupacja”.

Izrael jednak skutecznie zakończył „okupację” Strefy Gazy w 2005 r., kiedy całkowicie wycofał się z całego pasa przybrzeżnego. Ewakuacja ta jednak nie powstrzymała Hamasu przed kontynuowaniem kampanii terrorystycznej przeciwko Izraelowi, w tym wystrzeliwania rakiet i pocisków w kierunku izraelskich miast i miasteczek. Hamas kontynuował ataki na Izrael, ponieważ nie wierzy w prawo Izraela do istnienia i uważa cały obszar rozciągający się od rzeki Jordan do Morza Śródziemnego za „terytoria okupowane”. Hamas nie został utworzony, aby zakończyć izraelską „okupację” Strefy Gazy. Jedynym celem, dla którego utworzono Hamas, jest likwidacja Izraela i zastąpienie go państwem islamistycznym.

Artykuł 7 Karty Hamasu określa Żydów mieszkających w Izraelu jako „najeźdźców” i zobowiązuje do rozpoczęcia przeciwko nim dżihadu (świętej wojny):

„Islamski Ruch Oporu [Hamas] jest jednym z ogniw w łańcuchu walki z syjonistycznymi najeźdźcami. Jego początki sięgają 1939 r., pojawienia się męczennika Izz al-Din al Kassama i jego braci bojowników, członków Bractwa Muzułmańskiego. Następnie dociera do innych ogniw i staje się jednym z łańcuchem, który obejmuje walkę Palestyńczyków i Bractwa Muzułmańskiego w wojnie w 1948 r. oraz operacje dżihadu Bractwa Muzułmańskiego w 1968 r. i później…

[Ruch oporu islamskiego] dąży do realizacji obietnicy Allaha, bez względu na to, jak długo to potrwa. Prorok [Mahomet], niech Allah go błogosławi i obdarzy zbawieniem, powiedział: ‘Dzień Sądu nie nadejdzie, dopóki muzułmanie nie zaczną walczyć z Żydami (zabijając Żydów), kiedy to Żydzi będą się chować za kamieniami i drzewami. Kamienie i drzewa powiedzą: O muzułmanie, o Abdulla, za mną jest Żyd, przyjdź i zabij go’”.

Artykuł 11 karty stanowi:

„Islamski Ruch Oporu wierzy, że ziemia Palestyny jest islamskim Wakf poświęconym przyszłym pokoleniom muzułmanów aż do Dnia Sądu [Ostatecznego]. Ani jej, ani jej części, nie wolno marnować: ani jej, ani jej części, nie wolno oddawać. Ani pojedynczy kraj arabski, ani wszystkie kraje arabskie, ani żaden król ani prezydent, ani wszyscy królowie i prezydenci, ani żadna organizacja, ani wszyscy oni, czy to Palestyńczycy, czy Arabowie, nie mają prawa tego robić”.

Hamas, odłam organizacji Bractwa Muzułmańskiego, uważa, że obowiązkiem każdego muzułmanina jest angażowanie się w dżihad przeciwko Izraelowi. Jeśli chodzi o Hamas, zgodnie z jego Kartą:

„Wyzwolenie Palestyny [eufemizm oznaczający zniszczenie Izraela] jest zatem indywidualnym obowiązkiem każdego muzułmanina, gdziekolwiek by się znajdował. Na tej podstawie należy rozpatrywać problem. Każdy muzułmanin powinien to zrozumieć… Konieczne jest wpojenie w umysły pokoleń muzułmańskich, że problem palestyński jest problemem religijnym i należy się nim zająć na tej podstawie”.

W rzeczywistości nie ma żadnej różnicy między Hamasem a organizacją Bractwa Muzułmańskiego. Hamas nie tyle jest odnogą Bractwa Muzułmańskiego, co jego przedłużeniem. To powiązanie jest powodem, dla którego administracja Trumpa musi uznać Bractwo Muzułmańskie za Zagraniczną Organizację Terrorystyczną.

Widzieliśmy, jak zwolennicy Bractwa Muzułmańskiego w Egipcie, Jordanii i innych krajach arabskich okazali poparcie Hamasowi, zwłaszcza po inwazji na Izrael 7 października 2023 r., która doprowadziła do zamordowania 1200 Izraelczyków i zranienia tysięcy. Kolejnych 251 Izraelczyków porwano do Strefy Gazy, gdzie 59 – żywych i martwych – nadal jest przetrzymywanych jako zakładnicy.

Hamas nie widzi różnicy między izraelskim żołnierzem a izraelskim cywilem. Dla Hamasu każdy w Izraelu jest „syjonistycznym najeźdźcą”. Ten pogląd jest powodem, dla którego Hamas atakuje Żydów nie tylko na Zachodnim Brzegu [Judei i Samarii] i w Strefie Gazy, ale także w Tel Awiwie, Jerozolimie, Hajfie i innych izraelskich miastach.

Hamas chce zachować broń, aby móc zabijać nawet tych Żydów, którzy „chowają się za kamieniami i drzewami”. Hamas chce również zachować broń, aby móc nadal uciskać Palestyńczyków, którzy ośmielają się wypowiadać przeciwko tej grupie terrorystycznej. Ta stara, ale niezawodna metoda kontroli jest sposobem, w jaki Hamasowi udało się utrzymać władzę przez ostatnie dwie dekady.

Każda umowa, która pozwala Hamasowi zachować arsenał broni, po prostu daje islamistom zielone światło na kontynuowanie dżihadu przeciwko Izraelowi. Żądanie, by tylko odsunąć Hamas od władzy w Strefie Gazy, jest stratą czasu.

Khaled Abu Toameh – urodzony w 1963 r. w Tulkarem na Zachodnim Brzegu, arabski dziennikarz, któremu wielokrotnie grożono śmiercią. Publikował między innymi w “The Jerusalem Post”, “Wall Street Journal”, “Sunday Times”, “U.S. News”, “World Report”, “World Tribune”, “Daily Express” i palestyńskim dzienniku “Al-Fajr”. Od 1989 roku jest współpracownikiem i konsultantem NBC News. (Mieszka w Izraelu.)

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

All the President’s Men

May1
All the President’s Men

Adam Lehrer

The man responsible for staffing Trump’s administration is a right-wing DJ with a murky past who has allowed saboteurs to contravene the president’s agenda from within—setting the precedent that there is no cost for defying the commander-in-chief.

Donald Trump listens during an Ambassador Meeting in the Cabinet Room of the White House on March 25, 2025 in Washington, DC. At right is Sergio Gor, director of White House personnel. / Win McNamee/Getty Images

It seems fair to sum up the first 100 days of the second Donald Trump administration as a succession of often petty-seeming, self-undermining squabbles and psychodramas that have served to obscure whatever clear policy directions the president himself has set out. Former Pentagon officials have partnered with the media and Democratic Party officials to undermine Defense Secretary Pete Hegseth. Head of the Department of Government Efficiency Elon Musk took to the website he owns to call senior economic adviser Peter Navarro a “moron,” “dumber than a sack of bricks.” Then Musk feuded with Treasury Secretary Scott Bessent over DOGE’s accomplishments and the hedge-fund manager’s private-sector track record.

It can’t be easy managing the contradictions resulting from the coalition politics that joined former Democrats like Musk, Robert F. Kennedy Jr., and Tulsi Gabbard to traditional Republicans, libertarians and MAGA under one banner. As one media report put it: “A bigger tent means more room for fighting underneath it.”

Yet the problem appears to go deeper than a host of big egos jockeying for position in front of the television cameras. There is a striking disconnect between the president’s personnel and his policies. To some extent, that’s because, according to sources close to the administration, the Office of Presidential Personnel (PPO) has filled only one-fifth of the jobs allocated to political appointees. And that leaves career bureaucrats running the government. Since most of them are Democrats, the result, says one first term Trump official, is obvious. “If this goes on for too long, at a minimum they will undermine Trump’s message,” they said. “At worst, they’ll contravene his policies.”

It’s possible that the Trump administration doesn’t have a vetting problem, but an insubordination one. Either way, it’s one that Gor has allowed to fester.

While this explanation is certainly true, it omits the fact that some of the most visible fractures within the administration are not between the president and career bureaucrats, but among the political appointees themselves. Anti-Trump schemers don’t appear to be sneaking through the cracks the way Eric Ciaramella, the CIA officer and onetime Biden deputy who helped engineer the 2019 impeachment of Trump snuck into the National Security Council during the president’s first term. Instead, openly anti-Trump policymakers are being ushered into the administration by Trump’s own cabinet officials, including Director of National Intelligence Tulsi Gabbard, who has hired officials allied with billionaire libertarian donor Charles Koch, who opposed Trump in 2016, 2020, and 2024. As recently as January, Trump made a point of warning his people not to hire Koch lackeys. Yet that didn’t stop Gabbard and others from hiring them in key roles across government, including at the Pentagon and the Office of the Director of National Intelligence (ODNI).

A large part of the responsibility to staff the Trump administration with people who believe in the president’s policies falls on the Director of the PPO, Sergio Gor. Now responsible for filling over 4,000 Executive Branch jobs, the 38-year old Gor grew up on the island of Malta, and speaks fluent Maltese. He entered Trump World through his business ties with the president’s eldest son, Donald Trump, Jr. In 2021, the two founded Winning Team Publishing, which has published several books attributed to the president—including Our Journey Together, Save America, and Letters to Trump, which has earned more than $6 million in sales. The firm has also published books by others in the Trump circle, including Navarro and Charlie Kirk.

Kirk told the press that Gor “gets along with everyone in Trump’s orbit.” Nicknamed the “Mayor of Mar-a-Lago,” the president’s private club and personal residence, Gor has DJ’ed MAGA theme parties there. During the campaign he was a frequent fixture on the club’s porch, where he solicited campaign donations from the club’s members.

“Gor is [just] in over his head,” one tech executive close to MAGA and the administration told Tablet. “I don’t think he’s trying to place the wrong people in the administration out of malevolence. It’s that the administration is a $7 trillion institution, and he has no experience staffing any institution.”

Gor’s biography shows similar signs of having been thrown together in a hurry. While he advertises himself as a devout Maltese Catholic, some of his acquaintances reportedly have claimed that he was born in the Soviet Union—not exactly a native hotbed of Roman Catholicism—before emigrating to Malta as a boy. The family then moved in 1999 to Los Angeles, where Gor attended high school. He reportedly shortened his name to Gor from Gorokhovsky, which he went by while he was enrolled at George Washington University. In 2008, he reportedly was an activist in “Catholics for McCain,” which marked his first foray into Republican party politics.

Gor then worked for the Republican National Committee and fringe GOP lawmakers Randy Forbes, Michele Bachmann and Steve King. After a stint at Fox News, Gor got a job as communications director with Senator Rand Paul and eventually found his way into Trump’s orbit.

Whether or not Gor’s experience on Capitol Hill and on the Mar-a-Lago back porch qualify him to staff the White House is certainly debatable. What is clear is that Gor is loyal to Trump, as suggested by his role at Winning Team Publishing and the fact that he did not abandon the president in his post-January 6 exile. More significant than Gor’s loyalty to Trump may be his partnership and close personal relationship with Donald Trump, Jr., who applauded his father’s decision in hiring Gor on social media last November.

In describing Gor’s role, the president’s son-in-law, Jared Kushner, told The Washington Post last December that, unlike in 2017, now “‘there are basically 20 people competing for every job’—and it will be up to Gor to determine who’s worthy and loyal.”

Yet in contrast to his work on the campaign and transition, during which Gor allies told the media that he was “ruthlessly efficient,” he seems neither ruthless nor efficient at the PPO. Another source inside Trump circles told Tablet that Gor needs to recognize his own problem. “The buck stops with Sergio,” said the source. “If he needs help, then he should ask.”

Instead, he seems to be staffing the White House as if he were monitoring the velvet rope at a nightclub—one where he believes his job, sources tell Tablet, is to keep out “neocons.” Perhaps this is Gor’s penance for having worked for John McCain, the last actual neocon with any power. These days, the term “neocon” has become a synonym in D.C. circles for “Jew” or “pro-Israel,” terms that are often used interchangeably by Koch loyalists who are eager to direct attention away from their own decade-long opposition to Trump and his policies on trade, the Middle East and securing America’s borders, while re-shaping Trump’s MAGA movement in their own image.

No one believes that Gor harbors any ill will towards the president, and everyone interviewed argues that he’s a true Trump loyalist. But all underscored that agreeability can be easily interpreted as weakness when hungry wolves are at the door. And the Koch network’s wolves aren’t just at the door. They’ve made it past the velvet ropes to the dinner table.

Amidst an internal leak investigation at the Department of Defense earlier this month, Defense Secretary Pete Hegseth suspended then dismissed three senior Pentagon officials for making unauthorized disclosures to the press. One of the banished policymakers was Hegseth’s senior adviser and longtime colleague Dan Caldwell. “It’s not my job to protect them,” Hegseth said in the wake of the firing. “It’s my job to protect national security, and the president of the United States.”

If there is no cost for defying the president, others will see it as a green light to advance their own causes under Trump’s banner, undermining the President’s agenda and leaving Trump to take the blame.

Concerns over Caldwell’s fealty to the president’s agenda surfaced at the start of Trump’s term. In January, Trump warned on Truth Social against hiring Koch-affiliated figures for administration roles, but days later two foreign policy analysts from the Koch network were named to DOD policy jobs. Caldwell, himself an alumnus of the Koch-funded think tank Defense Priorities, was believed to be responsible for inserting the other two into the Pentagon even as his friend Hegseth was tied down in the middle of a tough confirmation process.

“Every day we hear about someone extremely disloyal who’s been vocally critical of the president securing a job,” reporter and MAGA influencer Laura Loomer told Tablet. Her Twitter feed keeps a running account of what she calls a “vetting problem” that has let various anti-Trump activists into positions across the bureaucracy—DOJ, NSC, even TSA.

It doesn’t have to be like this, says Loomer. “There are so many hyper qualified people that want to work in this administration looking to get hired,” she said. “High level people looking for senior positions, Trump loyalists. But they’re being turned away.” It wasn’t until last month that the administration moved out General Timothy Haugh, the Biden-appointed director of the National Security Agency, the institution that facilitated spying on Trump during his 2016 campaign and the first year of his presidency.

Sources told Tablet there’s no good reason why the administration shouldn’t be much further along in the staffing process. “The PPO is backed up with background checks,” said one first term Trump official. “But some of these people have been slated in for spots since November and they’re still not in. Why weren’t these background checks done before? Then there are people who served in the last administration and they already have security clearances, so there’s no reason why they shouldn’t be in. If there was a problem with them during the first term, that’s easy to check.”

Even the career bureaucrats are uneasy about the current situation. “The functionaries are saying that they want political direction,” says the former Trump official. “Even they don’t want a replay of the chaos from the first term, but they need political appointees directing staff to implement the president’s policies. If this keeps up, it will fuel the idea that the president is incompetent.”

Not long ago, Charles Koch and his late brother David were loathed by Democrats, with party bosses like President Joe Biden and left-wing journalists like Jane Mayer identifying the libertarian billionaires as the source of all political evil.

But the Kochs bought a truce with the left when in 2019 they partnered with progressive mega-donor George Soros to start the Quincy Institute, a think-tank perhaps best known for a pro-Iran stance advanced most boldly by prominent Iran lobbyist Trita Parsi, Quincy’s executive vice president. The stance wasn’t simply ideological: A detailed 2011 press report showed that Koch Industries used foreign subsidiaries to evade U.S. trade sanctions barring American companies from selling materials to the Islamic Republic. According to Bloomberg News, Koch “products helped build a methanol plant for Zagros Petrochemical Co., a unit of Iran’s state-owned National Iranian Petrochemical Co.”

Indeed, the Koch business empire has long been built on the principle that there is money to be made by doing business with anti-American totalitarian regimes. According to Mayer’s 2016 book Dark Money: The Hidden History of the Billionaires Behind the Rise of the Radical Right, the Kochs’ fortune started when their father Fred received $500,000 from Stalin for helping to build 15 oil refineries in the Soviet Union in the 1930s. Then Fred Koch’s company Winkler-Koch completed a Nazi oil refinery that helped keep the Luftwaffe in the air, until the facility was destroyed by Allied bombs in 1944.

These days, Koch-funded policy analysts are aligned with John Mearsheimer and others from the “realist” school of foreign policy—people who hold that Israel is the destabilizing force in the Middle East, and thus a nuclear bomb in the hands of Iran’s terror regime will stabilize the region. Trump, on the other hand, has been clear that Iran, preferably through negotiations, cannot be allowed to have the bomb.

And Iran is far from the only reason that the Kochs have spent millions opposing Trump for nearly a decade. They’re also pro-China, having invested billions in the People’s Republic over the last several years. In 2018, as the Kochs’ U.S. companies announced hundreds of layoffs, Koch subsidiary INVISTA unveiled plans to build a $1 billion manufacturing plant in China—a huge investment facilitated by Trump’s tax cuts, which saved the Kochs as much $1.4 billion. They used the rest of their windfall on advertising buys opposing Trump’s tariffs on Chinese imports.

Despite their successes in infiltrating the Trump administration, the Kochs seem as determined as ever to thwart the president’s policies vis-à-vis Beijing’s predatory trade practices. At present, two separate groups reportedly funded by Koch—the Pacific Legal Foundation, and the New Civil Liberties Alliance—have sued Trump over his China tariffs. Other Koch-aligned groups have joined the anti-China tariff offensive, like the American Institute for Economic Research (AIER).

Trump’s tariff regime, AIER argued in April, are a “regressive and harmful” policy that “do not protect American industries.” Another AIER article hit on the same theme, contending that “tariffs do not protect American industries—they weaken them. They inflate prices, stifle competition, and erode international trade relationships.” In another piece titled “Even Tariff Supporters Say Trump’s Trade War Is a Disaster for Americans,” AIER argued that Trump supporters are “unable to grasp” that the “costs of tariffs are ultimately borne by American consumers.”

Maybe AIER has it right on tariffs. (Even if they’re not, it’s a free country). But Trump won the popular vote by promising to tariff China and other nations using trade imbalances to impoverish American workers, so it’s downright bizarre that the former head of AIER William Ruger was tapped for a top spot at ODNI—even though he, too, has left a public record of attacking Trump on tariffs.

“Tariffs are taxes on consumers, workers, and businesses,” Ruger tweeted in June 2018. “Given what we know about the economics of trade, America First ought to include a robust free trade approach not protectionism,” he wrote in another post that month. “How is the US going to isolate its largest trading power without harming Americans? What will you tell US farmers about why they can’t sell agricultural products to China? Ditto for other exporters? Or by ‘isolate’ did you mean ‘not isolate but try to seem tough on China’?” he asked in a now-deleted post from December 2019.

In 2018, as then-vice president of research and policy at the Charles Koch Institute, Ruger wrote in The New York Times: “America’s approach to the world just isn’t working to make us safer and more prosperous. And President Trump isn’t helping. We need a more effective and realistic foreign policy.”

Ruger is now the Trump administration’s deputy director of national intelligence for mission integration, responsible for the presidential daily briefing. He replaced another Koch-sponsored foreign policy analyst, Daniel Davis, a senior fellow at Defense Priorities, who was removed from his post, apparently by the president himself, after Trump allies raised alarms.

Sources throughout MAGA reached by Tablet expressed dismay at Ruger’s appointment. “How is this guy a filter for identifying issues and framing questions for the president,” said one former intelligence official who’s served in numerous administrations. “It’s insane they brought in Ruger. There seems to be a total disregard for the president’s stated intent to keep out Koch people—people with a shallow understanding of the issues who aren’t objective or right.”

Tablet reached out to ODNI for comment on the back-to-back appointments Koch-network figures, but did not receive a response.

Given the glacial pace at which White House jobs are being filled, it’s easy to see how a relative neophyte like Gor would come to rely on a longstanding network like the one funded by the Koch brothers to fill jobs in a hurry with people who have at least worked in D.C. think tanks and are familiar enough with normative policy discourse in their areas of expertise. The problem with the Koch network, though, is that it’s not a source of experts; it’s something more like what they accuse “neocons” of being, namely a cult of true believers whose preferred policy agenda—which stresses libertarian free trade and open borders ideas, while seeking to avoid conflict with China and Iran—would appear to have little to do with the American interest as defined by Donald Trump. Once in office, Koch loyalists seem to stay loyal to their prior agenda.

It’s possible therefore that the Trump administration doesn’t have a vetting problem, but an insubordination one. Either way, it’s one that Gor has allowed to fester.

Aside from the Pentagon, the Koch network’s problem with loyalty to Trump’s agenda is particularly visible in the Office of the Director of National Intelligence. Gabbard, the former Democratic congresswoman from Hawaii who jumped parties two years after her unsuccessful 2020 run for president, once sat on the board of a Koch-funded think tank at the Catholic University of America. But more significant is her past record of opposition to Trump’s foreign policy, especially on Iran. For instance, in July 2019 she criticized Trump for withdrawing from the Iran nuclear deal. Obama’s agreement with the mullahs, she said, “prevented war. And that’s the danger of what the Trump administration is doing right now, pushing us closer and closer to war with Iran by ripping up that deal.”

In fact, the substance of her 2020 run for the Democratic Party’s nomination was all about attacking Trump on Iran—and defending Obama’s key foreign policy initiative—as she showed in an extensive series of tweets in the spring and summer of 2019:

“Your Iran strategy has been ill-advised and short-sighted. Change course now. Return to the Iran nuclear agreement before it’s too late. Put aside your pride and political calculations for the good of our country. Do the right thing.” June 20, 2019

“Netanyahu and Saudi Arabia want to drag the United States into war with Iran, and Trump is submitting to their wishes. The cost in money and lives will be catastrophic.” April 09, 2019

“Trump’s shortsighted foreign policy is bringing us to the brink of war with Iran and allowing Iran to accelerate nuclear program—just to please Saudis and Netanyahu. This is not America first.” June 13, 2019

“Iran war is HIGHLY likely unless Trump swallows his pride & returns to the Iran nuclear agreement he tore up. But I fear he won’t put the interests of our country & those who’ll be killed in such a war ahead of his own pride & personal political interests.” June 14, 2019

After Trump had IRGC commander Qassem Soleimani liquidated in January 2020, Gabbard said, “This was very clearly an act of war by this president without any kind of authorization or declaration of war from Congress, clearly violating the Constitution.”

During her confirmation process, GOP lawmakers expressed confidence that Gabbard was now fully behind the president’s policies. But Capitol Hill sources tell Tablet that Gabbard’s picks are again raising serious concerns.

“It’s shocking,” one Hill source told Tablet. “The president couldn’t have been any clearer in his message regarding Koch hires. The Kochs have opposed him every step of the way. This should be a non-starter.”

Another source inside the Trump camp tells Tablet that Gabbard and others “are openly defying the president.”

Tablet emailed the White House spokesperson for comment on how public opponents of the president’s policies from the Koch network continue to be appointed to sensitive positions. They did not respond.

Trump famously demands loyalty and at the same time has a long record of forgiving those who’ve crossed him. For instance, he forgave JD Vance for calling him an idiot and speculating that he might be America’s Hitler; he then made him his running mate. What worries Trump aides and supporters is that if there is no cost for defying the president, others will see it as a green light to advance their own causes under Trump’s banner, undermining the president’s agenda and leaving Trump to take the blame.

Trump’s first term ended with him impeached twice, banished from social media and cut off from his followers, then subjected to a lawfare campaign designed to imprison him for life. Thousands of his supporters were rounded up in an FBI dragnet that tore apart families and communities. Several January 6 defendants took their own lives rather than face the prospect of prison time, poverty, shame, and further alienation from family and friends. Trump earned more than 70 million votes because he won the trust of an electorate that had been plunged into despair by an invasion at our borders, rigged elections, vaccine mandates, surging crime rates, and a political class that treated his supporters like domestic terrorists in waiting. In large part, he won that trust by being very clear about what he would do once in office.

The president ultimately owes his loyalty to the people who elected him—not to Gabbard or anyone else in his so-called big-tent coalition. If the White House doesn’t turn it around soon, sources say, Trump’s second term could end even worse than the first.

Adam Lehrer is Tablet’s deputy online editor.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Tak, ale… Antysemityzm a antysyjonizm – współczesna kontynuacja tej samej nienawiści?

Apr30

Warszawa 16.03.1968. Zakłady Mechaniczne Ursus. Propagandowa masówka poparcia dla antysyjonistycznej polityki partii po zamieszkach marcowych.


Tak, ale… Antysemityzm a antysyjonizm – współczesna kontynuacja tej samej nienawiści?

Patrycja Walter

Tak, to była przerażająca zbrodnia popełniona na tańczących w psychodelicznym rytmie młodych ludziach, ale … Tak, to była niewyobrażalna masakra popełniona na budzących się w swoich domach, ale…. Owo ale, zabrzmiało, jak wiele razy powtarzał Douglas Murray, nim krzyk torturowanych, mordowanych nie wybrzmiał. To ale dominuje w wielu komentarzach. Z pozoru wyważone, w rzeczywistości staje się próbą relatywizacji bezprecedensowej przemocy. W tle pobrzmiewa znajomy refren: owszem, atak był brutalny, lecz sprowokowany; śmierć tragiczna, ale przecież cierpienie nie jest jednostronne. Obrońcy praw wszystkiego uzbrojeni w transparenty: Wszelkimi możliwymi środkami, rzucili standardowe: kolonizatorzy, ludobójcy. Robili to w chwili, gdy Izraelczycy wciąż cierpieli. Nie dano im nawet czasu na żałobę — tego samego dnia na ulicach świata rozbrzmiały hasła, które przypominały ponure melodie sprzed II wojny światowej, gdy antysemickie tony sączyły się ze zgromadzeń i gazet.

Antysemityzm to… zwierciadło niepowodzeń jednostek, struktur społecznych i systemów państwowych. Powiedz mi, o co oskarżasz Żydów – a ja powiem ci, w czym sam jesteś winny. Słowa Wasilija Grossmana, wypowiedziane w jego książce Życie i los, zgłębiającej naturę antysemityzmu, są dziś aż nazbyt aktualne. Na kartach powieści Grossman podjął się analizy moralnych i politycznych uwikłań XX wieku. Wskazywał na paralelę między totalitarnymi reżimami nazistowskim i sowieckim. Książka została wpisana na sowiecki indeks ksiąg zakazanych; opublikowana na Zachodzie dopiero po śmierci autora w 1980 roku, a w Związku Radzieckim w okresie pierestrojki i głasnosti.

Rok 1968 przyniósł światu rewolucję buntującej się lewicowej młodzieży, która pod sztandarem Jean-Paula Sartre’a — obok Marksa, Mao i Che Guevary — maszerowała ku lepszemu światu. Tymczasem Polska Rzeczpospolita Ludowa witała ten rok z jednej strony zdjęciem z afisza Dziadów w reżyserii Kazimierza Dejmka, z drugiej — antysemickimi hasłami w rodzaju: Syjoniści do Syjonu! czy Syjoniści do Dajana! (Mosze Dajan, izraelski generał, uchodził wówczas za bohatera wojny sześciodniowej), które pojawiały się na plakatach i w partyjnych przemówieniach. Władza aktywnie legitymizowała atmosferę pogromową. Rozumiem — ironizował gorzko Antoni Słonimski — że każdy musi mieć jedną ojczyznę. Ale dlaczego moją ma być Egipt?

Partia odkurzyła antysemityzm w formie przypominającej przedwojenne, nacjonalistyczne hasła prawicy tym razem jednak opatrzyła go nową etykietą: antysyjonizm. Ówczesna retoryka niebezpiecznie przypomina dzisiejszy antysyjonizm, którym epatują młodzi postępowcy. Tak jak po wojnie sześciodniowej w czerwcu 1967 roku rozlała się fala nienawiści, a Polska Rzeczpospolita Ludowa zerwała stosunki dyplomatyczne z Izraelem, i podążając śladem radzieckich przywódców, potępiła Izrael jako agresora, deklarując wsparcie dla bratnich państw arabskich. Czytamy w Trybunie Robotniczej z 17 VI 1967, że: Naród polski i rząd PRL wyrażają najgłębsze oburzenie z powodu agresji Izraela. A według funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa, pisze w: Z historią i Moskwą w tle: Polska a Izrael 1944-1968 (2007) Bożena Szaynok, naród w pełni popierał zerwanie stosunków dyplomatycznych, wyrażając swoje oburzenie: Żydzi, którzy w czasie okupacji byli mordowani, obecnie o tym zapomnieli i sami mordują Arabów.Tak i dziś zrzuca się na Izrael odpowiedzialność za niemal wszystkie zbrodnie współczesnego świata. Słowem, antysyjonizm stał się kolejną odsłoną antysemityzmu, który ubiera się w empatyczne frazesy: sprawiedliwości i walki z kolonializmem oraz pragnieniem powszechnego pokoju na świecie.

Można zauważyć tendencję, w której pojęcie: syjonista ponownie staje się eufemizmem: dla Żyda, co ułatwia rozprzestrzenianie antysemickich stereotypów. Podobnie jak w Marcu 1968 roku, kiedy oficjalna narracja, między innymi na łamach Trybuny Ludu, wskazywała: Co to jest syjonizm, i że nie chodzi o antysemityzm, lecz o walkę komunistycznej władzy wspieranej przez lud pracujący miast i wsi z syjonistycznymi wichrzycielami i Piątą Kolumną — tak i dziś empatyczna młodzież, protestująca choćby na uniwersytetach, pod hasłami solidarności z Palestyną, zapewnia, że ich działania nie mają nic wspólnego z antysemityzmem. Aktywiści domagają się wolnej Palestyny— lecz, od kogo i czego ma być ona wolna? Każdy, kto odważy się zadać to pytanie, ryzykuje ostracyzm: zostaje okrzyknięty przedstawicielem skrajnej prawicy, człowiekiem pozbawionym empatii i zrozumienia dla cierpienia. A jeśli — nie daj Boże — ten sam sceptyczny obserwator zapyta, jaki związek z pokojem na Bliskim Wschodzie ma niszczenie mienia uczelni, zostaje posądzony o bycie bezdusznym kapitalistą, ignorantem wobec zmian klimatycznych (!). Jednakże, najbardziej niewygodnym pytaniem okazuje się to, które demaskuje asymetrię wrażliwości: Dlaczego nie protestujecie w obronie porwanych ludzi, przetrzymywanych w ciemnych tunelach, torturowanych i pozbawionych kontaktu ze światem? — odpowiedź, choć najczęściej niewypowiedziana, bywa aż nazbyt wyczuwalna: Bo to tylko Żydzi…

W eseju Zombie Anti-Zionism Izabela Tabarovsky podejmuje się analizy współczesnej retoryki antyizraelskiej obecnej na lewicy, wskazując, że mimo jej odniesień do modnych dziś koncepcji, takich jak krytyczna teoria rasy, w rzeczywistości zakorzeniona jest ona w sowieckiej propagandzie antysyjonistycznej. Autorka dowodzi, że ideologia ta była świadomie i systematycznie rozprzestrzeniona przez Związek Radziecki, który wykorzystywał finansowane przez siebie konferencje, międzynarodowe fora oraz kontrolowane kanały medialne jako instrumenty globalnej inżynierii ideologicznej. Jak wskazuje Tabarovsky, wiele współczesnych postulatów antysyjonistycznych nie tylko odtwarza, lecz wręcz reanimuje centralne motywy tej propagandy oskarżenia o rasizm, ludobójstwo czy faszyzm, które miały podważyć nie tylko legitymację państwa Izrael, lecz także fundamenty liberalnej demokracji. W retoryce antyimperialistycznej i antykolonialnej antysyjonizm staje się, według autorki, instrumentem relatywizującym podstawowe zasady prawa międzynarodowego i suwerenności państwowej.

Podczas tegorocznego Coachella Valley Music and Arts Festival (powszechnie znany jako Coachella lub Coachella Festival) irlandzki zespół hip-hopowy Kneecap (który poparł walkę Palestyńczyków dzień po masakrze z 7 października 2023 oraz opublikował wpis promujący książkę wychwalającą przywódcę Hezbollahu Hassana Nasrallaha) występował z rozbłyskającym neonem: j**ać Izrael, wolna Palestyna, dodając do tego hasła tyradę, którą wygłosił jeden z członków grupy na temat: ludobójstwa dokonywanego przez państwo żydowskie w Gazie. Festiwale muzyczne, takie jak Nova czy Coachella, od lat stanowią przestrzeń, w której różnorodność kultur, przekonań i doświadczeń spotyka się w atmosferze wspólnego świętowania życia. W przypadku festiwalu Nova, odbywającego się w pobliżu granicy Strefy Gazy, ta idea była szczególnie widoczna – miejsce, gdzie ludzie z różnych zakątków świata, niezależnie od pochodzenia czy religii, zjednoczeni w rytmach muzyki, tworzyli przestrzeń wolności. O świcie 7 października 2023 roku terroryści zaatakowali tańczących, dokonując brutalnych morderstw, gwałtów i porwań. Mimo niewyobrażalnej traumy, ocaleni powiedzieli: We will dance again – Ponownie zatańczymy.

Czy uczestnicy Coachelli potrafią sobie wyobrazić (a może przekracza to granice ich wyobraźni), że kiedy nad ranem w psychodelicznym uniesieniu kończą się bawić wpada dzika horda i ich wyrzyna? Uprzedzenia i wrogość wobec Żydów, zarówno jako grupy etnicznej, jak i religijnej, mają długą i tragiczną historię. W powieści Księgi Jakubowe (2014) Olgi Tokarczuk uprzedzenia wobec Żydów pojawiają się na tle dziejów Jakuba Franka i jego ruchu frankistów. Tokarczuk maluje złożony obraz społeczności żydowskiej w XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej, ukazując trudności, z jakimi Żydzi musieli się zmagać, zarówno ze strony innych grup religijnych, jak i samego społeczeństwa. Autorka nie tylko przedstawia historię antysemityzmu, ale także zadaje pytanie o mechanizmy społeczne i kulturowe, które leżą u podstaw tych uprzedzeń. Wskazuje, jak ideologia, religia i polityka kształtują nasze postrzeganie innych. Noblistka subtelnie bada, jak te same mechanizmy, które Hannah Arendt opisała w ujęciu rozwoju totalitaryzmu, mogą mieć swoje korzenie w historycznych uprzedzeniach i nierównościach, które dotykały Żydów w przeszłości. W Korzeniach totalitaryzmu (1951) Arendt analizowała antysemityzm jako zjawisko, które w XIX i XX wieku przekształciło się w nowoczesną ideologię polityczną. Antysemityzm przestał być formą wykluczenia, stając się narzędziem politycznym, świadomie wykorzystywanym przez ruchy nacjonalistyczne i totalitarne, takie jak nazizm. Filozofka uważała, że nowoczesny antysemityzm był związany między innymi z przemianami społecznymi. W tym kontekście Żydzi stali się tak zwanymi: kozłami ofiarnymi dla mas, które szukały winnych swoich niepowodzeń. Dla Arendt, antysemityzm był jednym z fundamentów totalitaryzmu, a jego akceptacja w społeczeństwie była forpocztą późniejszej Zagłady.

W tym miejscu ponownie należy postawić pytanie, czy antysyjonizm nie stanowi po prostu formy antysemityzmu? Kiedy ważne wydawnictwo branżowe, takie jak Shelf Awareness, pisze Frannie Block w artykule: Ad for Israel Book Canceled Because ‘Customers Might Complain’, które dociera do 600 tys. czytelników, w tym księgarzy i bibliotekarzy, postanawia anulować wcześniej zaakceptowaną reklamę książki Israel Alone, to jaki jest prawdziwy powód tej decyzji. Czy chodzi o tytuł? A może o treść książki, w której autor opisuje swoje przeżycia po masakrze dokonanej przez Hamas? Wspomina m.in. zapach kwaśnego mleka w wybitych oknach, spalone i zburzone  domy, zawartość kuchennych szafek rozsypanych po pomieszczeniach, jakby porwanych przez huragan (tłum. PW), a także magazyn na warzywa, w którym leżały części ciał, dopiero co zebrane, nie do końca rozpoznawalne, oprócz intensywnego zapachu (tłum. PW). Czy problemem jest może fakt, że autorem tej książki jest Bernard-Henri Lévy, francuski Żyd? Wydawca Shelf Awareness, Matt Baldacci, przyznał, że zarówno pracownicy, jak i klienci byliby niezadowoleni, nawet z samego widoku reklamy tej książki. Czy wreszcie chodzi o niezadowolenie z apelu o zrozumienie szkodliwości antysemityzmu? Jak zauważa Block w innym artykule Magazine That Rejected ‘Israel’ Ad Promoted ‘Antisemitic’ Book: nic nie stanęło jednak na przeszkodzie, aby promować książkę o antysemickiej treści.

Historia pokazuje, że uwspółcześniają się słowa, podczas gdy resentyment i pogarda trwają w zaskakującej ciągłości. Claudine Gay, do niedawna dziekanka Faculty of Arts and Sciences Uniwersytetu Harvarda, zapytana o związek między antysyjonizmem a antysemityzmem, odpowiedziała z godną akademickiego ducha ostrożnością: Może tak być, w zależności od kontekstu. Kontekst. Jak widać nawet stara nienawiść ewoluuje, dobierając coraz to inny, lepszy garnitur eufemizmów. Jednak pod spodem nadal pachnie tą samą starą, nieświeżą pogardą.

W The Lightness at Midnight: Stalinism Without Irony Christopher Hitchens bezlitośnie demaskuje językowe maskarady, stworzone po to, by tuszować brutalność stalinowskiego terroru. Tę samą diagnozę stawia w Why Orwell Matters, gdzie broni języka jako bastionu prawdy. Eufemizm jest dla niego świadomym kłamstwem – techniką ukrywania przemocy, zdrady i zła. Gdy psujemy słowa, psujemy rzeczywistość. Jasny, uczciwy język to moralna tarcza przeciwko kłamstwu.

Bibliografia:

  1. Arendt, Hannah. Korzenie totalitaryzmu. Warszawa: Wydawnictwo “Czytelnik”, 2001.
  2. Block, Frannie. “Ad for Israel Book Canceled Because ‘Customers Might Complain’.” TheFP. Accessed April 24, 2025. https://www.thefp.com/p/ad-israel-book-canceled-jewish-author-bernard-henri-levy-shelf-awareness-booksellers-mag.
  3. Block, Frannie. “Magazine That Rejected ‘Israel’ Ad Promoted ‘Antisemitic’ Book.” TheFP. Accessed April 24, 2025. https://www.thefp.com/p/shelf-awareness-magazine-promotes-antisemitic-book.
  4. Christopher Hitchens. “Lightness at Midnight. Stalinism without Irony.” The Atlantic. Accessed April 24, 2025. https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2002/09/lightness-at-midnight/376642/.
  5. Hitchens, Christopher. Why Orwell Matters. New York: Basic Books, 2002.
  1. Eisler, Jerzy. Polski rok 1968. Warszawa: Wydawnictwo “Świat Książki,” 2006.
  2. Grossman, Vasily. Life and Fate. Translated by Robert Chandler. London: Collins Harvill, 1985.
  3. Grossman, Wasilij. Życie i los. Translated by Jerzy Czech. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 2008.
  4. Lévy, Bernard-Henri. Israel Alone. New York: Wicked Son, 2024.
  5. 1.       Murray, Douglas. On Democracies and Death Cults: Israel and the Future of Civilization. New York: Broadside Books, 2025.
  6. 2.       Nowakowski, Marek. Syjoniści do Syjamu. Zapiski z lat 1967-1968. Warszawa: Wydawnictwo “Świat Książki,” 2009.
  7. 3.       Szaynok, Bożena. Z historią i Moskwą w tle: Polska a Izrael 1944-1968. Warszawa, 2007.
  8. 4.       Tabarovsky, Izabella. “Zombie Anti-Zionism.” Tablet Magazine. Accessed April 24, 2025. https://www.tabletmag.com/sections/arts-letters/articles/zombie-anti-zionism.
  9. 5.       Tabarovsky, Izabella. “The Cult of Anti-Zionism.” Tablet Magazine. Accessed April 24, 2025. https://www.tabletmag.com/sections/arts-letters/articles/cult-of-antizionism-icsz.
  10. 6.       Tokarczuk, Olga. Księgi Jakubowe. Wrocław: Wydawnictwo “Znak”, 2014.
  11. 7.       Trybuna Robotnicza, nr 134, 7 czerwca 1967.
  12. 8.       Co to jest syjonizm, Trybuna Ludu, nr.74, 15. marca 1968.

Patrycja Walter – Studiowała filozofię i politologię na UAM i w Collegium Civitas. Od wielu lat mieszka w Holandii. Zajmuje się głównie problematyką kobiecą.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Harvard releases reports on campus Jew-hatred, Islamophobia

Apr30
Harvard releases reports on campus Jew-hatred, Islamophobia

Andrew Bernard

“Harvard’s president said the school will not abide bigotry, yet that’s exactly what the school’s feckless leadership did,” stated Rep. Tim Walberg, chair of the House education panel.

The Harvard University campus in March 2025. Photo by Menachem Wecker.

Harvard University released a pair of reports on Tuesday describing the state of antisemitic and Islamophobic discrimination at the Ivy League school and making recommendations to combat bigotry on campus.

The reports, which run more than 500 pages combined, give what is likely the most detailed account to date of how anti-Israel protests have roiled the Cambridge, Mass., college since Oct. 7.

“For many students, including Jewish ones, sympathy with the Palestinians was a natural response to Israel’s massive military response to the Oct. 7 attacks and a rapidly mounting toll of death and destruction,” the report on antisemitism and anti-Israel bias states. “This sympathy did not mean that each and every participating student was calling for Israel’s violent downfall or hatred of Jews worldwide.” 

“Yet for some protestors, at times the anti-Zionism enunciated in the student protests crossed a line from a call for freedom and security for Palestinians and Jews alike to a stereotyped notion,” it states, “that Israel is not a state but rather a ‘settler colony’ of white Europeans, who have no real connection with the land they had stolen, that epitomized aggression and was bereft of virtues.”

The report also notes that Jews and Israelis have long been uniquely singled out at Harvard in polemical and biased academic courses.

“Some Jewish students in programs at the Harvard schools ostensibly most committed to social justice seemed to struggle to navigate environments they perceived as systemically antisemitic,” per the report. “This struggle appeared particularly acute when they encountered what they believed to be one-sided programming that portrayed Israelis as uniquely villainous.”

“We are not aware of any other group on campus that is subject to social exclusion as part of an intentional campaign by political organizers,” it adds.

In his statement releasing the reports, Harvard president Alan Garber, who is Jewish, apologized for “the moments when we failed to meet the high expectations we rightfully set for our community.”

“Harvard cannot—and will not—abide bigotry,” Garber stated. “We will continue to provide for the safety and security of all members of our community and safeguard their freedom from harassment.”

Republicans, who have been investigating antisemitism at Harvard and other universities in Congress, called the reports “scathing.”

“Harvard’s president said the school will not abide bigotry, yet that’s exactly what the school’s feckless leadership did,” stated Rep. Tim Walberg (R-Mich.), chair of the House Education and the Workforce Committee. “This report shows what committee Republicans have highlighted for years: antisemitism is running rampant on Harvard’s campus.”

Rep. Elise Stefanik (R-N.Y.), whose questioning of Claudine Gay at a hearing on antisemitism contributed to Gay being ousted as Harvard’s president in 2024, stated on Tuesday that Harvard’s task force had revealed “longtime, deep-rooted, dangerous and rampant antisemitism” at the school.

“This is further confirmation of the significant moral crisis facing higher education that I have sounded the alarm on in Congress,” Stefanik stated. “There must be accountability and real reform to save American higher education—not just reports.”

Rabbi Jason Rubenstein, executive director of Harvard Hillel, stated that the report “marks a critical step in Harvard’s long, and long overdue, reckoning with antisemitism.”

“Two things are clear. For years, Jewish and Israeli students at Harvard have been the victims of a social, political and intellectual campaign of delegitimization and stigmatization supported by many members of the student body and faculty,” Rubenstein stated.

Garber is also “committed to addressing the deeper causes of this intolerable state of affairs and not merely their headline-grabbing manifestations over the past 19 months,” per the Conservative rabbi.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

German Authorities Warn of Potentially Violent Anti-Israel Protests in Berlin on International Workers’ Day

Apr30
German Authorities Warn of Potentially Violent Anti-Israel Protests in Berlin on International Workers’ Day

Ailin Vilches Arguello

Anti-Israel protesters march in Germany, March 26, 2025. Photo: Sebastian Willnow/dpa via Reuters Connect

German authorities have warned of large-scale, potentially violent anti-Israel demonstrations expected to unfold in Berlin during the International Workers’ Day protests on Thursday.

Every year on May 1, workers’ rights are celebrated through demonstrations held around the world. In Germany, the day is marked by “Revolutionary May Day,” an annual protest organized by radical left-wing activists that often draws a broad coalition of groups and heightened police attention.

In a statement, the State Criminal Police Office (LKA) said they expect Thursday’s protest to center on tensions in the Middle East, with a particular focus on the war in Gaza, German media reported. Organized by anti-Israel activists, this year’s demonstration is being led under the slogan “Free Gaza.”

The demonstration is reportedly scheduled to begin at 6 pm in the Kreuzberg district, southeast of the city center, with organizers expecting more than 20,000 participants.

While Berlin police have historically kept the raucous protests under control for years, the LKA expects to focus this year on not only preventing and responding to attacks and vandalism across the city but also addressing terrorist propaganda and calls for the destruction of the state of Israel.

German law enforcement specifically issued warnings to journalists covering the protests on the streets, cautioning that they may be targeted with verbal and physical aggression.

In their statement, the LKA said past experience shows that “journalists and mainstream media are often viewed critically or even with hostility by the pro-Palestinian movement, being seen as part of the ‘lying press’ and allies of the West or ‘Zionists,’ with their work frequently obstructed.”

Before the Hamas-led massacres across southern Israel on Oct. 7, 2023, Berlin police had extensive experience with violent supporters of terrorism. However, since Hamas’s onslaught, anti-Israel sentiment has spread across Germany, fueling pro-Palestinian protests, takeovers of university campuses, and a rise in antisemitic incidents.

During last year’s protest, police deployed more than 7,000 officers, minimizing opportunities for violence. However, 34 arrests were made, with those detained charged with serious public disorder, bodily harm, and incitement to hatred, while five officers were injured during the incidents.

Compared to previous years, local police have noted a decline in unrest at these protests since 2021, when the “Revolutionary May Day” demonstrations led to 93 injured officers and over 350 arrests.

Germany has experienced a sharp spike in antisemitism amid the war in Gaza. In just the first six months of 2024 alone, the number of antisemitic incidents in Berlin, for example, surpassed the total for all of the prior year and reached the highest annual count on record, according to Germany’s Federal Association of Departments for Research and Information on Antisemitism (RIAS).

The figures compiled by RIAS were the highest count for a single year since the federally funded body began monitoring antisemitic incidents in 2015, showing the German capital averaged nearly eight anti-Jewish outrages a day from January to June last year.

According to the Anti-Defamation League (ADL), police registered 5,154 antisemitic incidents in Germany in 2023, a 95 percent increase compared to the previous year.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com