Amerykańska administracja w Strefie Gazy? USA i Izrael omawiały taką opcję

May11

Ambasador USA w Izraelu Mike Huckabee trzyma kartkę, która według niego pochodzi od prezydenta USA Donalda Trumpa, podczas wizyty przy Ścianie Płaczu, najświętszym miejscu modlitwy judaizmu, na Starym Mieście w Jerozolimie, 18 kwietnia 2025 r. (Fot. REUTERS/Ronen Zvulun)

Amerykańska administracja w Strefie Gazy? USA i Izrael omawiały taką opcję

Robert Stefanicki

Według źródeł agencji Reuters, Stany Zjednoczone i Izrael dyskutowały nad możliwością, aby Amerykanie przewodzili tymczasowej powojennej administracji Strefy Gazy – jak w Iraku po obaleniu Saddama Husajna.

Wstępne konsultacje na wysokim szczeblu dotyczyły powołania rządu przejściowego kierowanego przez urzędnika USA, który nadzorowałby Gazę do czasu jej zdemilitaryzowania i ustabilizowania oraz “wyłonienia się realnej administracji palestyńskiej”.

To rozwiązanie nie miałoby ram czasowych, wszystko zależałoby od rozwoju sytuacji – powiedziało Reutersowi pięciu informatorów, którzy wypowiadali się pod warunkiem zachowania anonimowości.

Administracja miałaby korzystać z palestyńskich technokratów, ale wykluczony byłby udział Hamasu, który rządził w Gazie przez prawie dwie dekady, mimo ponawianych przez Izrael prób jego zniszczenia. Do zarządu Gazy nie zostałaby również wciągnięta Autonomia Palestyńska, dysponująca ograniczoną władzą na okupowanym Zachodnim Brzegu.

Przyszłość Strefy Gazy. Izrael zakłada okres przejściowy po wojnie

Do wzięcia współodpowiedzialności miałyby zostać zaproszone niesprecyzowane inne kraje. Jednak według źródeł, “dyskusje nie posunęły się do punktu, w którym rozważano by, kto mógłby przejąć główne role”. I w ogóle nie jest jasne, czy uda się osiągnąć jakiekolwiek porozumienie.

W wywiadzie dla kanału Sky News Arabia w kwietniu izraelski minister spraw zagranicznych Gideon Saar powiedział, że wierzy, iż po wojnie nastąpi okres przejściowy, w którym międzynarodowa rada powiernicza, w tym „umiarkowane kraje arabskie”, będzie nadzorować Strefę Gazy, a Palestyńczycy będą działać pod ich kierownictwem.

– Nie chcemy kontrolować życia cywilnego mieszkańców Gazy. Naszym jedynym interesem w Strefie Gazy jest bezpieczeństwo

– powiedział Saar.

Amerykański zarząd Gazy nasuwa skojarzenie z Tymczasową Władzą Koalicyjną w Iraku, ustanowioną przez Waszyngton w 2003 r. po inwazji, która obaliła Saddama Husajna. Pozostawienie na lodzie oficerów armii irackiej, urzędników i miliona członków saddamowskiej Partii Baas było drugim katastrofalnym błędem administracji George’a W. Busha (pierwszy to zmyślenie fałszywego pretekstu do inwazji), który doprowadził do skonsolidowania ruchu oporu przeciwko okupantowi, a w dalszej perspektywie do powstania terrorystycznego ISIS. W 2004 r. Amerykanie, nie potrafiąc powstrzymać rebelii, przekazali władzę tymczasowemu rządowi irackiemu.

Konflikt w Strefie Gazy. Nie ma mowy o suwerenności Palestyny

Gabinet Benjamina Netanjahu zdecydował w niedzielę o rozszerzeniu inwazji na Strefę Gazy, ale ma to nastąpić dopiero po wizycie Donalda Trumpa w regionie w połowie maja. Netanjahu zapowiedział w poniedziałek dalsze masowe przemieszczenia ludności palestyńskiej.

Niektórzy członkowie jego prawicowej koalicji publicznie wzywają do „dobrowolnej” masowej emigracji Palestyńczyków do państw arabskich i budowę osiedli żydowskich w Strefie Gazy. Trump sprzyja temu pomysłowi – w jego wizji nadmorska enklawa po usunięciu ludności palestyńskiej stałaby się turystyczną “riwierą”.

Za zamkniętymi drzwiami izraelscy urzędnicy rozważają też bardziej realistyczne propozycje.

Wśród nich podział terytorium, utworzenie stałych baz wojskowych i ograniczenie odbudowy do wyznaczonych stref bezpieczeństwa

– powiedziały Reutersowi cztery źródła. Nie ma mowy o suwerenności Palestyny i o jakiejkolwiek roli w Strefie Gazy nie tylko dla Hamasu, ale i dla Autonomii Palestyńskiej.

Dramat mieszkańców Strefy Gazy trwa. Kryzys humanitarny w rejonie i brak pomocy

W środę w wyniku izraelskich ataków na Gazę zginęło co najmniej 61 osób. Uwagę zwrócił zwłaszcza ostrzał restauracji przy ulicy Al-Wehda w mieście Gaza, który kosztował życie co najmniej 17 osób.

Prezydent USA Donald Trump rozmawia z premierem Izraela Benjaminem Netanjahu podczas spotkania, na którym Trump ogłosił rozmowy nuklearne z Iranem, Waszyngton, USA, 7 kwietnia 2025 r. Fot. REUTERS/Kevin Mohatt

– Stoły i krzesła są porozrzucane, a na ziemi widać plamy krwi – relacjonował korespondent Al-Dżaziry. – Na pobliskim skrzyżowaniu ludzie leżeli na ziemi przesiąknięci krwią i poszarpani na strzępy.

Kolejny atak w mieście Gaza zabił 13 osób w szkole Al-Karama w dzielnicy Tuffah. Do tragicznego bilansu doliczono też cztery osoby, których ciała wydobyto spod gruzów zaatakowanej na początku tego tygodnia szkoły, gdzie schronili się przesiedleńcy z obozu dla uchodźców Bureij w centralnej części Gazy. Palestyńska agencja Obrony Cywilnej poinformowała we wtorek, że zginęło tam ponad 30 osób, a dziesiątki zostało rannych.

Komunikat Lekarzy bez Granic podsumowujący bilans nalotów na miasto Gaza z 7 maja mówi o 33 zabitych oraz ponad 170 rannych przywiezionych do szpitali i klinik, w których pracuje ta organizacja.

Dramat mieszkańców Strefy Gazy potęguje izraelska blokada dostaw trwająca od 2 marca. W enklawie nie ma paliwa i żywności.

„Po wydaniu ponad 130 milionów posiłków i wypieku 26 milionów bochenków chleba w ciągu ostatnich 18 miesięcy,

World Central Kitchen nie ma już zapasów do przygotowywania posiłków ani pieczenia chleba w Strefie Gazy”

– poinformowała organizacja w środę w poście na X.

Wojna w Strefie Gazy trwa od października 2023 r., kiedy to Hamas dokonał jednodniowej inwazji na południowy Izrael, zabijając około 1,2 tys. osób, głównie cywilów, i biorąc do niewoli kolejne 251. Izrael nadal nie odzyskał 59 zakładników. Według danych ministerstwa zdrowia Strefy Gazy, w wyniku izraelskiej ofensywy zginęło dotychczas ponad 52 tys. Palestyńczyków.

Red. Alicja Lehmann

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Kanada cuchnąca miłością

May11
Kanada cuchnąca miłością


Andrzej Koraszewski

Kanadyjskie pro-hamasowskie demonstracje (Zrzut z ekranu)

Gdzie jesteśmy? Dokąd idziemy? Instytut MEMRI zajmuje się śledzeniem mediów głównie w muzułmańskich krajach. Niedawno sporządził raport na temat reakcji arabskich publicystów na wprowadzony w Jordanii zakaz działalności Bractwa Muzułmańskiego. Wyłącznie głosy dysydentów gorąco popierających ten krok. Trudno powiedzieć, czy słowo „dysydenci” jest w tym przypadku właściwe. Naczelnego dyrektora saudyjskich kanałów telewizyjnych Al-Arabiya i Al-Hadath trudno nazwać dysydentem, chociaż większość arabskich mediów zdecydowanie nie podziela jego opinii. Mamdouh Al-Muhaini pisze, że Bractwo trzeba wyeliminować tak, jak wyeliminowano nazizm i faszyzm. Ta założona sto lat temu (dokładniej w 1928 roku) ponadnarodowa organizacja, która wykorzystuje religię do szerzenia ekstremistycznych idei i zmierzająca do obalenia władz państwowych w celu ustanowienia kalifatu, ma bardzo wiele cech nazizmu i wyrastała w ścisłej symbiozie z niemieckim nazizmem.

Arabski dziennikarz zastanawia się jakim cudem ta organizacja przetrwała. Rządy arabskich krajów obawiały się konfrontacji i próbowały Bractwo dla różnych celów wykorzystywać.

„Pozwolenie Bractwu Muzułmańskiemu i jego ideologii, członkom i działaniom na niekontrolowany rozkwit od długiego czasu zasadniczo zatruwa społeczeństwo od wewnątrz, podkładając miny ekstremizmu. To niebezpieczna gra. Pobłażliwość wobec grup ekstremistycznych, zawieranie z nimi kompromisów lub próba ich powstrzymania jest jak przebywanie w towarzystwie jadowitego węża. Historia uczy nas, że Bractwo Muzułmańskie często odwracało się od swoich sponsorów w krytycznych, kluczowych momentach…”

Korupcja, klanowość, klasowa pogarda i wyzysk, świadomość pogłębiającego się zacofania to wszystko wzmacniało islamonazistowską ideologię obiecującą rewolucyjną odnowę i podbój świata. Na domiar złego, Bractwo w bardzo wielu krajach arabskich całkowicie zdominowało systemy oświatowe, od przedszkoli do uniwersytetów. Niemal pełna monopolizacja oświaty i silne wpływy w mediach pozwalały na indoktrynowanie społeczeństw muzułmańskich przez pokolenia. To w jednych krajach prowadziło do przejęcia struktur państwowych, a w innych groziło ich obaleniem.

Dziś Bractwo Muzułmańskie jest zakazane w Jordanii, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w Egipcie, w Arabii Saudyjskiej, ma natomiast pełną swobodę działania w Turcji i Katarze, w wielu krajach arabskich ma praktycznie monopol na nauczanie. Na Zachodzie najpotężniejsze medium Bractwa Muzułmańskiego, nadająca ze stolicy Kataru Al Dżazira, traktowane jest często jako kompetentne i wiarogodne źródło informacji.    

Credo Bractwa, które widnieje na jego sztandarze brzmi: “Allah jest naszym ideałem, Prorok jest naszym przywódcą, Koran jest naszą konstytucją”. Ci arabscy dziennikarze, którzy zareagowali radością na decyzję jordańskiego rządu, doskonale wiedzą, że ideologia Bractwa odrzuca koncepcję państw narodowych, instytucji demokratycznych, że promuje walkę o podbój świata przez islam. Wiele wskazuje na to, że arabska sekcja BBC jest całkowicie pod wpływem ideologii Bractwa Muzułmańskiego, zaś BBC jako całość nie tylko nie protestuje, ale zaledwie listkami figowymi maskuje fakt, że te idee przeniknęły do całej korporacji. (Doskonałą ilustracją ideologii propagowanej przez arabską sekcję BBC był ich wywiad, a raczej desperacka próba zamknięcia ust zaproszonej tam izraelskiej badaczce Idid Bar: https://www.youtube.com/watch?v=9CmQiGx_6HE.)

Czy nazistowskie idee Bractwa Muzułmańskiego mogły przeniknąć do zachodnich uniwersytetów? Podobnie jak w niemieckim nazizmie antysemityzm był centralnym filarem walki z demokracją, tak samo jest najważniejszym narzędziem walki islamskiego fundamentalizmu z niewiernymi i z  ich „zachodnim zepsuciem”.

Izraelska blogerka Judean Rose pisze o przerażających podobieństwach dzisiejszego uniwersyteckiego motłochu w USA do tego europejskiego w latach mobilizacji morderczego, nazistowskiego barbarzyństwa:

„W 1938 roku Eva G., żydowska studentka Uniwersytetu Wiedeńskiego, wsunęła naszyjnik z Gwiazdą Dawida pod bluzkę, zanim weszła na salę wykładową. Przywitały ją swastyki nabazgrane na ścianach i szepty „Juden raus”. Osiemdziesiąt sześć lat później, w 2024 roku, żydowski student Uniwersytetu Columbia naciąga kaptur na jarmułkę, by przejść obok demonstrantów skandujących ‘Wracajcie do Polski’”.

Judean Rose zauważa coś, na co już wielu innych zwróciło uwagę, że bestialstwo Hamasu 7 października 2023 roku wyzwoliło globalny zachwyt dla morderczego barbarzyństwa. Ten zachwyt przybiera formę antysemityzmu ubranego w pozę morderczej szlachetności, która dostarcza radości zbiorowej nienawiści. Jak przypomina Judean Rose, od tamtej pamiętnej daty w USA, „liczba antysemickich incydentów na amerykańskich kampusach uniwersyteckich wzrosła o 477%. Już sama ta liczba wymaga uwagi. Ale to atmosfera — pełne nienawiści okrzyki i symbole w połączeniu z administracyjną ciszą — sprawia, że przeszłość wydaje się niebezpiecznie bliska.”

Czy może być dla jeszcze trzeźwych Amerykanów pociechą fakt, że w sąsiedniej Kanadzie jest znacznie gorzej? Izraelskie Ministerstwo do Spraw Diaspory opublikowało 6 maja 2025 raport o antysemityzmie, w którym znajdujemy informację, że w Kanadzie liczba zarejestrowanych antyżydowskich incydentów w okresie od 7 października 2023 do końca grudnia 2024 r. wzrosła o 670 procent. W samym Toronto w ciągu roku po 7 października było ponad 1500  propalestyńskich wieców. 

Z pewnym zdumieniem i niedowierzaniem przeczytałem na stronie „Jihad Watch” informację, że lewicowy rząd kanadyjski zapłacił zewnętrznej firmie 128 tysięcy dolarów za monitorowanie kont w mediach społecznościowych pro-izraelskich Kanadyjczyków. Wikipedia i META uważają, że „Jihad Watch” to niewiarygodne źródło. Wikipedia deklaruje to wprost, META pośrednio, utrudniając przekazywanie ich treści. Robert Spencer, założyciel i dyrektor „Jihad Watch”, to obywatel amerykański, chrześcijanin pochodzący z Libanu, doskonale znający historię islamu oraz ideologię i praktyki islamskich fundamentalistów. Jego stosunek do islamskiego ekstremizmu jest jednoznacznie wrogi, zachowuje jednak dziennikarską rzetelność i starannie sprawdza fakty, które są przekazywane przez jego portal. W tym konkretnym przypadku źródłowy link prowadził do strony „Rebel News”, co natychmiast wzbudziło moje podejrzenia. Oni sami przedstawiają się jako kanadyjska grupa, która przeciwstawia się radykalnym pro-hamasowskim zamieszkom i wysyła swoich reporterów na demonstracje w całej Kanadzie. 

Brzmi dobrze, ale jeszcze nie znaczy, że są rzetelni, że w ferworze walki nie ulegają pokusie drobnych przeinaczeń. Piszą i dokumentują, że kanadyjski Departament Dziedzictwa Narodowego zatrudnił człowieka fanatycznie oddanego „palestyńskiej sprawie”, który o Żydach powiedział, że to „rozwrzeszczane worki gówna”. Rządowe zlecenie dla brytyjskiej firmy dotyczyło monitorowania  “prawicowych reakcji na konflikt”. Zleceniobiorca miał dostarczać raportów na temat „ekstremizmu, nienawiści i dezinformacji”. „Rebel News” twierdzi, że ich reporter zdobył dostęp to tych raportów i opisują, że znaleźli tam koncentrację uwagi na organizacjach żydowskich, na influencerach, którzy kwestionowali politykę kanadyjskiego rządu i pisali krytycznie o antysemickich marszach.

Nie mogę tego wszystkiego sprawdzić, ale zarzut, że rząd zatrudnia agentów Hamasu, nie reaguje na skrajnie prawicową islamską propagandę i używa pieniędzy podatników na śledzenie aktywności krytykujących rząd pod paranoicznym pretekstem, że jest to skrajna prawica, brzmi prawdopodobnie i znajomo.    

The Free Press publikuje esej kanadyjskiego naukowca Casey’a Babba, który pisze, że Kanada stała się jednym z najbardziej antysemickich krajów świata zachodniego.

„Podczas gdy wybuch antysemityzmu na Zachodzie obserwowany jest  praktycznie we wszystkich krajach, to w Kanadzie, przemoc i ekstremizm nienawiści do Żydów osiągnęły poziom, jakiego nie doświadczyło wiele innych miejsc na Ziemi.”

Autor eseju przedstawia garść przykładów. Wielbiciele Hamasu pojawili się pod żydowskim domem starców w Ottawie wznosząc po angielsku okrzyki „wracajcie do Europy”, a po arabsku „Chcemy kul i pocisków”. Wielokrotnie zdarzało się, że w dzielnicach zamieszkanych głównie przez Żydów protestujący przebierali się za palestyńskich terrorystów, w tym za Jahję Sinwara, pomysłodawcę zamachów z 7 października. W marcu 2024 r. setki pro-palestyńskich protestujących otoczyło Muzeum Holokaustu w Montrealu, gdzie krzyczeli: „Śmierć Izraelowi” i „Śmierć Żydom”. W kwietniu w Winnipeg odbył się wiec popierający Hamas, zaledwie kilka kroków od żydowskiego ośrodka, w którym dzieci uczęszczają do szkoły i żłobka.Na początku tego miesiąca w Montrealu protestujący zostali sfilmowani, jak skandują przez megafony hasło „Wszyscy syjoniści to rasiści” przed szkołą dla uczniów w wieku od 4 do 16 lat z niepełnosprawnością intelektualną i zaburzeniami ze spektrum autyzmu.


Casey Babb przytacza tych przykładów znacznie więcej, pisze, że to nie są protesty, to nie jest krytyka polityki Izraela, „są to wojenne akty agresji mające na celu zastraszenie kanadyjskiej społeczności żydowskiej, zmuszenie jej do milczenia i ostatecznie stłumienie jej obecności publicznej.”

Czasem próbują ukryć kto jest obiektem ich niekłamanej miłości, czasem nie widzą powodów, by to ukrywać.

„W Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej protestujący zebrali się w pierwszą rocznicę masakry z 7 października 2023 r. i zadeklarowali: „Jesteśmy Hezbollahem i jesteśmy Hamasem”, paląc jednocześnie kanadyjską flagę.”

Kanadyjskie władze nie reagują na otwarte poparcie terroryzmu, ani na wrogość do kanadyjskiego państwa, ani wreszcie na wandalizm i jawną przemoc. Zastanawiam się czy autor poprawnie ocenia rozmiary tych demonstracji? Pisze, powołując się na źródła, że w listopadzie 2024 r. około 50 000 studentów i wykładowców z wielu uniwersytetów demonstrowało na terenach swoich uczelni i na ulicach miast, niszczyli mienie, wandalizowali budynki, wznosili hasła „Niech żyje intifada”, jeden z tych demonstrantów powiedział wprost do mikrofonu: „ostateczne rozwiązanie nadchodzi”.

To nie były tylko słowa. Policja udaremniła kilka planowanych zamachów, ale żydowska szkoła w Toront została ostrzelana trzykrotnie,  było kilka strzelanin w żydowskiej szkole w Montrealu, podpalono synagogę w Montrealu, podpalono inną synagogę  nieopodal tego miasta, swastyki malowane na żydowskich domach, palenie izraelskich flag, niszczenie afiszy wyborczych podejrzanych o żydowskość kandydatów. 

Autor pisze, że to, co dzieje się w Kanadzie, nie jest oddolnym, spontanicznym wyrazem solidarności z Palestyńczykami, chociaż tak przedstawia to prasa.

„To zorganizowany wysiłek, aby znormalizować podżeganie antysemickie pod przykrywką aktywizmu politycznego. Co więcej zmierza to wyraźnie do pogromów, które zazwyczaj zaczynały się od „tolerowanego podżegania, bezkarności tłumów i niechęci władz do zdecydowanych działań z obawy przed politycznymi reperkusjami”.

Palestyńskie kefije stały się modne, są wszechobecne, informują o narastającej zbiorowej miłości do barbarzyństwa i nazistowskiej ideologii, miłości skrywanej pod płaszczykiem ociekającego fałszem współczucia.  

Czy władze są zastraszone, czy podzielają te nowe namiętności? Do politycznego establishmentu przeniknęło wielu zwolenników tej ideologii, inni są tylko postępowi, a jeszcze inni tylko zastraszeni i niezdecydowani.   

Wątpliwe, czy w Kanadzie istnieje jeszcze jakaś siła zdolna to zatrzymać. 

Polska jest dziś spokojna jak lej po bombie, chociaż mamy już na uniwersytetach nauczycieli przekazujących studentom miłość do ideologii Bractwa Muzułmańskiego, wspierających się autorytetami ONZ i jego trybunałów, nasze media ochoczo powielają propagandę Hamasu i Al Dżaziry, ale nadal jesteśmy daleko w tyle. Inne kraje europejskie wydają się iść śladami Kanady. Informacji o stosunku arabskich dysydentów do ideologii Bractwa Muzułmańskiego w polskich mediach nie zauważyłem. Kanada cuchnie miłością do tej ideologii, u nas czuć dopiero paskudny smrodek.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

The BBC Documentary That Paints Every Israeli as an Extremist

May11
The BBC Documentary That Paints Every Israeli as an Extremist

Rachel O’Donoghue

The Jewish community of Beit El in Judea and Samaria. Photo: Yaakov via Wikimedia Commons.

Louis Theroux first visited the West Bank in 2011 to film a documentary titled Louis and the Ultra-Zionists, part of his long-running series for the BBC. Back then, he at least seemed to possess a trace of journalistic curiosity. Even the title signaled a degree of editorial caution — framing his subjects as a small, ideological fringe rather than representative of Israeli society as a whole.

At the time, Theroux made an effort to clarify that he was profiling a narrow segment of Israelis. He showed legally purchased Jewish homes (sold by Arab landowners, no less) and acknowledged the regular — and at times deadly — terror attacks faced by Israeli civilians living in the area, often requiring military protection. There was condescension, certainly. But there was also context.

Fast-forward to 2024, and the curiosity is gone — though the bemused, slightly smug expression remains. His new BBC documentary, Louis and the Settlers, drops even the soft qualifiers. No “ultra.” No nuance. Just “settlers.” And with that, Theroux makes it clear: half a million Israelis living in the West Bank are one and the same — extremists who, we’re told, want every last Palestinian removed from the land.

This time, the documentary doesn’t begin with questions. It begins with conclusions. And Theroux uses a brief, unrepresentative snapshot of life in the West Bank to draw sweeping indictments of the entire Israeli state.

The message is unmistakable: Israel is the problem. Settlers are the villains. And Palestinians are passive, blameless victims of a colonial project.

Within the opening minutes, Theroux plants his ideological flag. He refers to the West Bank as “Palestinian territory” and describes every Israeli community within it as illegal under international law — a sharp departure from his more qualified approach 14 years earlier.

And while his personal views seep in throughout the film, they become crystal clear during one exchange at a checkpoint, where an Israeli soldier casually refers to their location as “Israel.” Theroux shoots back: “We’re not in Israel, are we?”

And just like that, the BBC and Louis Theroux have redrawn Israel’s borders. No Knesset debate needed. 

Erasing History to Blame the Massacre

The timing of this return trip is no accident. The film comes in the shadow of the October 7 Hamas massacres — the day 1,200 Israelis were slaughtered, families were burned alive in their homes, and children were dragged into Gaza. And yet, Theroux barely mentions it.

The few passing references to October 7 serve not to inform the audience — but to imply that Israel may be exploiting its own dead to justify further expansion. It’s not an investigation. It’s an accusation. And it allows him to skip over thousands of years of Jewish history in order to frame the current war in Gaza as a convenient cover story for Israeli “aggression.”

Take Hebron, for example. Theroux tells viewers that “in 1968, the year after [the West Bank] was occupied by Israel, a community of Jewish settlers moved in illegally. They now number some 700.” He fails to mention that in 1895 — decades before the modern state of Israel existed — Hebron had a Jewish population of 1,429.

Jews have lived in Hebron since antiquity — it’s where, according to Jewish tradition, Abraham purchased the Cave of the Patriarchs. Modern records date the community back centuries, despite discrimination under Ottoman rule and bans on Jewish prayer at holy sites. In 1929, Arab rioters carried out a massacre, wiping out Hebron’s Jewish population. Dozens were murdered; the rest were expelled. Under Jordanian rule from 1948 to 1967, Jews were banned from the city entirely. When they returned after the Six-Day War — not as colonists, but as a displaced community coming home — Theroux picks up the story there and calls it “illegal.”

On the Six-Day War itself, Theroux offers no context. No mention of the Arab armies preparing to destroy Israel. No mention of Israel’s preemptive strike against an existential threat.

According to The Settlers, Israel simply “occupied” — full stop.

Palestinian Terrorism? Not Even a Footnote.

Theroux visits Evyatar, a small Jewish community near the Palestinian town of Beita, and uses it as a stand-in for the entire West Bank. Beita is depicted as a symbol of peaceful resistance: a proud, ancient Palestinian village standing firm against violent settlers backed by IDF soldiers.

It’s a neat story. Too neat. Because missing from the story are years of organized, violent riots from Beita — complete with Molotov cocktails, burning Stars of David, and Nazi swastikas. All carefully omitted to preserve the narrative: Palestinians peaceful, settlers aggressive. Facts that don’t fit? Left on the cutting room floor.

Meanwhile, Israeli nationalism is treated as something sinister and unsettling — a moral aberration to be examined. The notion that Jews might want sovereignty or security is met with thinly veiled suspicion. Yet Hamas’ goal of a Jew-free Palestine, explicitly laid out in its charter, is never mentioned. Nor is the Palestinian Authority’s “pay-for-slay” policy, which literally incentivizes terrorism by rewarding those who murder Israelis — including women and children.

These aren’t fringe details. They’re central to understanding the region. And Theroux knows it. He just doesn’t care.

The BBC’s Complicity

That The Settlers aired on the BBC — a publicly funded broadcaster once seen as a gold standard of global journalism — says plenty. Not just about Louis Theroux’s agenda, but about the institutional direction of the BBC itself. This wasn’t a rogue filmmaker sneaking bias past the editors. This was bias built into the foundation — signed off, packaged, and broadcast under the banner of credibility.

There is, of course, no problem with scrutinizing Israeli policy, and no issue with questioning the settlement enterprise or highlighting the tensions in the West Bank. But journalism — real journalism — demands context. It demands precision. It demands at least a passing familiarity with the full scope of the story.

Theroux offers none of that. He arrives with a predetermined script and casts his roles accordingly: Hero. Villain. Victim. Oppressor. And when reality refuses to cooperate? It’s left out.

Louis Theroux didn’t return to Israel to understand it. He returned to flatten it. To reduce its complexity to a morality play — and to ensure everyone knows the antagonist is.

The Settlers isn’t a documentary. It’s a hit piece. And the BBC handed him the camera — then applauded the performance.

The author is a contributor to HonestReporting, a Jerusalem-based media watchdog with a focus on antisemitism and anti-Israel bias — where a version of this article first appeared.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Dlaczego Hamas chce kontrolować pomoc humanitarną dla Gazy

May10

Palestyńczycy twierdzą, że jeśli ktoś kradnie pomoc humanitarną i żywność w Strefie Gazy, to jest to Hamas. Ta przestępczość to właśnie powód, dla którego społeczność międzynarodowa musi poprzeć wysiłki Izraela powstrzymania Hamasu przed monopolizacją i zawłaszczeniem dostaw humanitarnych wysyłanych do Strefy Gazy. Na zdjęciu: terroryści z Hamasu na pickupie “eskortują” ciężarówki przewożące pomoc humanitarną, którą zamierzają splądrować, w pobliżu przejścia granicznego Rafah z Egiptem w południowej Strefie Gazy, 10 grudnia 2023 r. (Zdjęcie: Mohammed Abed/AFP via Getty Images)

Dlaczego Hamas chce kontrolować pomoc humanitarną dla Gazy

Khaled Abu Toameh
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Wspierana przez Iran palestyńska organizacja terrorystyczna Hamas odtworzyła swoje “Siły Wykonawcze” w celu kontrolowania pomocy humanitarnej i “zaprowadzenia prawa i porządku” w Strefie Gazy.

Siłom liczącym 5000 żołnierzy, pierwotnie utworzonym w 2006 r., powierzono zadanie zapobiegania “kradzieży” żywności i “odstraszania złodziei i bandytów odpowiedzialnych za anarchię i bezprawie”.

Według źródeł palestyńskich, członkowie “Sił Wykonawczych” zostali rozmieszczeni w całej Strefie Gazy i otrzymali rozkaz “podjęcia wszelkich niezbędnych środków, w tym użycia nadmiernej siły”, by przywrócić bezpieczeństwo i stabilność.

W 2007 r. “Siły Wykonawcze” odegrały kluczową rolę w zamachu stanu Hamasu przeciwko Autonomii Palestyńskiej (AP) i były odpowiedzialne za zabicie setek Palestyńczyków i zranienie tysięcy. Po zamachu stanu prezydent AP Mahmud Abbas uznał je za formację przestępczą i nielegalną.

Palestyńczycy jednak twierdzą, że jeśli ktoś kradnie pomoc humanitarną i żywność, to jest to Hamas. Wskazują również, że gangi Hamasu są odpowiedzialne za anarchię i bezprawie oraz zastraszanie lokalnych mieszkańców.

Ostatnio terroryści z Hamasu szturmowali magazyny i kradli żywność w różnych częściach Gazy. Ponowne powołanie Sił Wykonawczych nastąpiło po doniesieniach, że Izrael próbuje przekonać organizacje międzynarodowe do wzięcia odpowiedzialności za dystrybucję pomocy humanitarnej dla Palestyńczyków w Strefie Gazy, czemu zdecydowanie sprzeciwia się Hamas. Grupa terrorystyczna twierdzi, że izraelska próba dystrybucji pomocy humanitarnej za pośrednictwem organizacji międzynarodowych jest “politycznym szantażem” i “naruszeniem prawa międzynarodowego”.

Filmy zamieszczone w mediach społecznościowych pokazują, jak bandyci z Hamasu brutalnie biją Palestyńczyków podejrzanych o kradzież jedzenia dla ich rodzin. Według innych doniesień, Hamas niedawno dokonał egzekucji wielu Palestyńczyków za kradzieże jedzenia z magazynów. Hamas twierdzi, że domniemani złodzieje byli “kolaborantami” Izraela.

5 maja terroryści z Hamasu zamordowali Ziada Abu Szaloufa, przywódcę klanu Abu Szalouf, w rejonie Mawassi w Chan Junis w południowej części Strefy Gazy. Jego “zbrodnia”: publiczne wypowiadanie się przeciwko Hamasowi.

Dzień wcześniej Hamas ogłosił, że trzech mieszkańców Gazy zostanie wkrótce zaszlachtowanych nożami za rzekomą “współpracę” z Izraelem. Innym odetnie się kończyny za rzekomą “kradzież” żywności.

“To nie jest prawo, to barbarzyństwo – rządy noży i strachu” – skomentował Hamza Howidy, pochodzący z Gazy palestyński działacz na rzecz praw człowieka i pokoju.

“Od 7 października mówię to bez wahania: Hamas to ISIS – tylko z lepszym PR. A ta machina PR działa za katarskie pieniądze, za pośrednictwem mediów, które przekręcają terroryzm w heroizm i zmywają krew propagandą”.

W innym poście na X, Howidy napisał:

“To, co dzieje się w Gazie, to nie tylko zniszczenie – to pełen upadek społeczeństwa. Uzbrojone gangi i milicje Hamasu szturmują domy, sklepy i magazyny, kradnąc wszystko, co wpadnie im w ręce. Strzelają do ludzi za bochenek chleba. Biją za próby obrony swoich rodzin. Nie ma rządu, prawa, porządku – tylko strach. A gdy Palestyńczycy ośmielają się mówić, Hamas ich ściga, porywa, grozi ich rodzinom i siłą ich ucisza. To nie jest wojna. To reżim terrorystyczny wciągający rozbite społeczeństwo w samobójstwo. Nie oferują żadnej ochrony, żadnej pomocy, żadnego przywództwa – tylko śmierć, terror i slogany”.

Ostatnie represje Hamasu pokazują, że ta organizacja terrorystyczna jest zdecydowana utrzymać pomoc humanitarną w swoich rękach, aby zachować kontrolę nad mieszkańcami Strefy Gazy i powstrzymać ich przed buntowaniem się przeciwko niej.

Na początku tego miesiąca widziano terrorystów z Hamasu na ulicach Strefy Gazy z megafonami, krzyczących, że “ktokolwiek powie, że Hamas jest skończony, jego krew jest nasza i zostanie rozlana”.

Hamas zdaje sobie sprawę, że pomoc humanitarna jest kluczowa dla utrzymania kontroli nad Palestyńczykami, którzy stoją w obliczu śmierci i zniszczenia od 7 października 2023 r., kiedy to grupa terrorystyczna i tysiące “zwykłych” Palestyńczyków najechało południowy Izrael, mordując ponad 1200 Izraelczyków i raniąc tysiące. Kolejnych 251 Izraelczyków, w tym kobiety, dzieci i osoby starsze, porwano do Strefy Gazy, gdzie 59 – żywych i martwych – nadal jest w niewoli Hamasu i innych palestyńskich grup terrorystycznych.

Hamas robi wszystko, co w jego mocy, aby utrzymać władzę w Strefie Gazy, nawet jeśli oznacza to pozbawienie Palestyńczyków żywności.

Ahmed Fouad Alkhatib, pochodzący z Gazy pracownik naukowy Atlantic Council, napisał 2 maja:

“Skoordynowane, zorganizowane i równoczesne grabieże magazynów żywności w północnej części Gazy, które należą do ONZ i innych organizacji pozarządowych, mogą oznaczać tylko jedno: działanie spójnego podmiotu, który mógł zmobilizować elementy uderzeniowe i dokładnie wiedział, w które obszary uderzyć. Może to być tylko Hamas, który, jak mówią, stoi w obliczu ogromnych wyzwań logistycznych i finansowych z powodu całkowitej blokady Strefy Gazy przez izraelskie wojsko. Ponadto Hamas zlecił elementom przestępczym stworzenie chaosu, co doprowadziło do masowych grabieży, pod osłoną których Hamas miał możliwość dokonania zorganizowanej kradzieży tego, co pozostało z zapasów żywności w Gazie”.

Właśnie dlatego społeczność międzynarodowa musi poprzeć działania Izraela mające na celu uniemożliwienie Hamasowi monopolizowania i przywłaszczania pomocy humanitarnej wysyłanej do Strefy Gazy.

Społeczność międzynarodowa powinna poprzeć każdą inicjatywę mającą na celu zakończenie rządów Hamasu nad Strefą Gazy i zniszczenie jego potencjału militarnego. Zarówno Izrael, jak i naród palestyński, który płaci wysoką cenę w wyniku decyzji Hamasu o dokonaniu największej masakry Żydów od czasów Holokaustu, tylko na tym skorzystają.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Argentine Jewish Leader Praises Milei as Buenos Aires Ramps Up Pressure on Iran Over 1994 Bombing

May10
Argentine Jewish Leader Praises Milei as Buenos Aires Ramps Up Pressure on Iran Over 1994 Bombing

Ailin Vilches Arguello

Argentina’s President Javier Milei attends a commemoration event ahead of the anniversary of the 1994 bombing attack on the Argentine Israeli Mutual Association (AMIA) community center, marking the 30th anniversary of the attack, in Buenos Aires, Argentina, July 17, 2024. Photo: REUTERS/Martin Cassarini

The head of Argentina’s largest Jewish community center commended President Javier Milei for standing on “the right side of history” and for his clear and forceful condemnation of terrorism following Hamas’s Oct. 7, 2023, invasion of and massacre across southern Israel.

“We are very pleased with Milei’s open support for Israel,” Amos Linetzky, president of the Argentine Israelite Mutual Association (AMIA), told The Algemeiner in an exclusive interview. “This stance places Argentina on the right side of history by openly defending the only democracy in the Middle East.”

Since taking office over a year ago, Milei has been one of Israel’s most vocal supporters, strengthening bilateral relations to unprecedented levels and in the process breaking with decades of Argentine foreign policy tradition to firmly align with Jerusalem and Washington.

“Since Oct. 7, there can be no ambiguity: terrorism must be confronted without concern for political correctness,” Linetzky said. “Terrorism must be condemned where, whether directly or indirectly, it is being supported.”

He continued, “In Argentina, there is a clear stance against terrorism at both the national and provincial levels, which is key to taking a firm approach.”

Amos Linetzky, president of the Argentine Israelite Mutual Association (AMIA) Jewish community center in Buenos Aires. Photo: AMIA

Milei, who won Argentina’s November 2023 presidential election, has been proactive in confronting terrorist groups and seeking justice for past atrocities.

Less than a year after Hamas’s onslaught in Israel, Milei’s administration designated the Palestinian Islamist group as a terrorist organization — making Argentina the first Latin American country to do so — with Paraguay joining the effort just last month.

The Argentine president has also activated Interpol red notices in connection with the 1994 AMIA bombing in Buenos Aires. Last month, the lead prosecutor in the case petitioned Argentina’s federal court to issue national and international arrest warrants for Iran’s so-called “supreme leader,” Ayatollah Ali Khamenei, over his alleged involvement in the deadly terrorist attack.

This latest legal move represents a significant shift from the country’s past approach in the case, in which the Iranian leader was treated as enjoying diplomatic immunity.

However, Sebastián Basso — who succeeded former prosecutor Alberto Nisman after his murder in 2015 — claimed that “this approach does not align with international law,” especially regarding crimes against humanity and acts of terrorism.

The lead prosecutor argued that Khamenei was directly involved in planning the 1994 AMIA bombing — the deadliest terrorist attack in Argentina’s history, in which 85 people were killed and more than 300 wounded.

“Thirty-one years after the attack, there are still no sanctions or convictions — no one has been held accountable,” Linetzky told The Algemeiner. “An appalling level of impunity continues to prevail.”

According to the Jewish leader, true justice remains out of reach without critical reforms — including judicial independence, genuine political will, and effective legislative tools to combat terrorism.

“Beyond the lasting pain and continued impunity, the systemic failures of the Argentine state that allowed the attack to happen still remain — and that’s deeply alarming,” Linetzky said.

“Impunity hasn’t just persisted, but there has been no meaningful progress or reflection on the past,” he continued.

However, Linetzky also noted that the current government appears to have demonstrated a renewed commitment to pursuing justice — but whether that leads to real change remains to be seen.

“There is no true democracy without justice,” the Jewish leader told The Algemeiner. “There can be no justice as long as one of the most significant cases in Argentine history remains unpunished.”

In 2006, former prosecutor Nisman formally charged Iran for orchestrating the 1994 terrorist attack and Iran’s chief proxy, the Lebanese terrorist group Hezbollah, for carrying it out. Nine years later, he accused former Argentine President Cristina Fernández de Kirchner of attempting to cover up the crime and block efforts to extradite the suspects behind the AMIA atrocity in return for Iranian oil.

The 1994 AMIA bombing in Buenos Aires was the deadliest terrorist attack in Argentina’s history, in which 85 people were killed and more than 300 wounded. Photo: AMIA

The alleged cover-up was reportedly formalized through a Memorandum of Understanding signed in 2013 between Kirchner’s government and Iranian authorities, with the stated goal of cooperating to investigate the AMIA bombing.

In April 2024, Argentina’s second-highest court ruled that the 1994 attack in Buenos Aires was “organized, planned, financed, and executed under the direction of the authorities of the Islamic State of Iran, within the framework of Islamic Jihad.” The court also said that the bombing was carried out by Hezbollah terrorists responding to “a political and strategic design” by Tehran.

The court additionally ruled that Iran had been responsible for the 1992 truck bombing of the Israeli embassy in Buenos Aires, which killed 29 people.

Since the terrorist attacks in 1992 and 1994, diplomatic relations between Buenos Aires and Tehran have remained strained, with the latest moves by Basso and Argentina’s growing support for Israel further intensifying tensions.

Milei will visit Israel in June, where he is expected to sign a Memorandum of Understanding with the Jewish state against terrorism and antisemitism. He is also scheduled to address the Israeli parliament and meet with Prime Minister Benjamin Netanyahu.

In February 2024, on his first international trip as president, Milei visited Israel in a show of wartime solidarity and reiterated his pledge to move Argentina’s embassy to Jerusalem.

Earlier this year, more than 30 members of the Argentine Congress signed a Declaration of Solidarity and Friendship with the State of Israel in the Buenos Aires parliament. The declaration emphasized their unwavering support for Israel’s right to exist in peace and security, while also expressing strong backing for the recognition of Jerusalem as Israel’s capital.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com