When Did the Current Wave of Antisemitism Begin?

Ben Cohen / JNS.org

Jewish-American Wall Street journalist Daniel Pearl. Photo: Screenshot

In nearly 30 years of writing and speaking about global antisemitism, I’ve been asked more than once if it’s possible to pinpoint when this present wave of hatred first reared its head. It’s a question that takes on added significance in the wake of the Oct. 7, 2023 Hamas pogrom in Israel—the event that continues to drive the topic of antisemitism to the top of the headlines around the world.

Of course, antisemitism never faded away entirely, as most Jews know all too well. The decades that followed the Allied victory over Nazi Germany, whose 80th anniversary we marked last week, ushered in an unprecedented age of empowerment for the Jewish people. In most of the Diaspora (the Soviet Union and the Arab states being glaring exceptions), the civil and political rights of Jewish communities were enshrined, bolstered by the widely shared taboo on antisemitic rhetoric and activity that coalesced alongside revelations of the horror of the Nazi concentration camps. More importantly, for the first time in two millennia, the Jews finally achieved their own state, with armed forces that proved eminently capable of defeating the threats to Israel’s existence from around the region.

We had been, in the parlance of the early theorists of Zionism, “normalized”—or at least we thought as much.

The age of empowerment was not a golden age. Jews still languishing in the Soviet Union were persecuted and forbidden to make aliyah. The flourishing of multiple armed Palestinian organizations after the 1967 war subjected Israelis and Diaspora Jews to terrorist outrages, among them airplane hijackings and gun attacks on synagogues. The United Nations, whose General Assembly passed a 1975 resolution equating Zionism with racism, became the main incubator of the loathing directed at Israel. The brief postwar honeymoon between the Jews and the political left ended around the same time, replaced with the defamatory barbs about “apartheid” and “Zionist racism” that still plague us today.

Even so, at the turn of this century, there was a notable deterioration. For much of the 1990s, the conflict between Israel and the Palestinians had seemed close to resolution, symbolized by the brief handshake on the White House lawn between the late Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin and PLO leader Yasser Arafat. But in 2000, five years after Rabin was assassinated in Tel Aviv, Arafat launched a second intifada against Israel, and the old hardline positions were reinstated. Much of the world followed Arafat’s cue, as demonstrated at the U.N.’s 2001 conference against racism in Durban, South Africa, held a few days before the Al-Qaeda atrocities in the United States on Sept. 11. There, NGOs and governments alike berated Israel, and Jewish delegates were subjected to the kind of abuse (“Hitler was right”) that has become all too common in the present day.

In tandem with the collapse in relations between Israel and the Palestinians, antisemitism returned with a vengeance, particularly in Europe, spurred by an unholy alliance of Islamist organizations rooted in the continent’s various Muslim communities, and a far left baying for Israeli and American blood after 9/11. It was in Pakistan, however, that the murder that came to symbolize this new reality occurred.

At the end of January 2002, Wall Street Journal reporter Daniel Pearl, an American Jew, was abducted from a hotel in Karachi by Islamist terrorists. A few days later, video surfaced online (at that time, the technology was still novel) of Pearl’s savage execution. After uttering his final words—“My father is Jewish, my mother is Jewish, I am Jewish”—Pearl was beheaded on camera by his captors.

To my mind, his sickening fate signaled the beginning of the revived trend that Jews are still confronting. I say that because this wasn’t a case of ugly rhetoric or graffiti, a smashed window or even an unsuspecting Jewish passerby getting punched in the face. This was a cold-blooded, ideologically driven murder that exposed the lethal violence that lurks inside every committed Jew-hater.

Last week, one of the terrorists involved in Pearl’s kidnapping and murder was reportedly eliminated during the Indian airstrikes on Pakistan undertaken in response to the killing of 26 civilians by Pakistani-backed terrorists in Kashmir on April 26. Abdul Rauf Azhar was a leader of the Jaish e-Mohammad terror organization who collaborated in Pearl’s abduction with fellow terrorists Khalid Sheikh Mohammed, one of the planners of the 9/11 attacks; and Omar Saeed Sheikh, a Pakistani national who grew up in England and briefly studied at my alma mater, the London School of Economics, before dropping out. Along with the murder of Pearl, Azhar was responsible for the 1999 hijacking of an Indian passenger plane, as well as attacks on the Indian parliament and an Indian army base in 2001 and 2016, respectively.

The significance of Azhar’s elimination now, when antisemitism is raging with far greater intensity than at the time of Pearl’s killing, should not be lost on anyone. During the 23 years that separate the deaths of Pearl and Azhar, Jews have endured insults and vandalism, assault and even murder. Much of this has tracked the troughs and peaks of conflict in the Middle East, especially the Second Lebanon War in 2006, and earlier wars in Gaza in 2008-09, 2014 and 2021.

Not all of the antisemitic outpouring is so closely connected. Some of the worst instances of hatred and violence, like the 2017 torture and murder of Sarah Halimi, an elderly Jewish woman living on her own in public housing in Paris, did not occur at a time of unusually high conflict in the Middle East. Rather, they were a consequence of the demonizing tropes and false claims about Jews that have become embedded in our culture over the course of this century.

We should feel a strong degree of satisfaction at the news that Azhar is dead and therefore unable to ruin the lives of other innocents like Daniel Pearl. However, that’s not the same as full justice, which would involve a comprehensive reckoning by politicians, influencers and thought leaders with the antisemitism that has stained our culture and our civilization. We know, more or less, where all this started. What we don’t know is where it will end.

Ambasador USA w Izraelu Mike Huckabee trzyma kartkę, która według niego pochodzi od prezydenta USA Donalda Trumpa, podczas wizyty przy Ścianie Płaczu, najświętszym miejscu modlitwy judaizmu, na Starym Mieście w Jerozolimie, 18 kwietnia 2025 r. (Fot. REUTERS/Ronen Zvulun)

Amerykańska administracja w Strefie Gazy? USA i Izrael omawiały taką opcję

Robert Stefanicki

Według źródeł agencji Reuters, Stany Zjednoczone i Izrael dyskutowały nad możliwością, aby Amerykanie przewodzili tymczasowej powojennej administracji Strefy Gazy – jak w Iraku po obaleniu Saddama Husajna.

Kanada cuchnąca miłością

Andrzej Koraszewski

Kanadyjskie pro-hamasowskie demonstracje (Zrzut z ekranu)

The BBC Documentary That Paints Every Israeli as an Extremist

Rachel O’Donoghue

The Jewish community of Beit El in Judea and Samaria. Photo: Yaakov via Wikimedia Commons.

Louis Theroux first visited the West Bank in 2011 to film a documentary titled Louis and the Ultra-Zionists, part of his long-running series for the BBC. Back then, he at least seemed to possess a trace of journalistic curiosity. Even the title signaled a degree of editorial caution — framing his subjects as a small, ideological fringe rather than representative of Israeli society as a whole.

At the time, Theroux made an effort to clarify that he was profiling a narrow segment of Israelis. He showed legally purchased Jewish homes (sold by Arab landowners, no less) and acknowledged the regular — and at times deadly — terror attacks faced by Israeli civilians living in the area, often requiring military protection. There was condescension, certainly. But there was also context.

Fast-forward to 2024, and the curiosity is gone — though the bemused, slightly smug expression remains. His new BBC documentary, Louis and the Settlers, drops even the soft qualifiers. No “ultra.” No nuance. Just “settlers.” And with that, Theroux makes it clear: half a million Israelis living in the West Bank are one and the same — extremists who, we’re told, want every last Palestinian removed from the land.

This time, the documentary doesn’t begin with questions. It begins with conclusions. And Theroux uses a brief, unrepresentative snapshot of life in the West Bank to draw sweeping indictments of the entire Israeli state.

The message is unmistakable: Israel is the problem. Settlers are the villains. And Palestinians are passive, blameless victims of a colonial project.

Within the opening minutes, Theroux plants his ideological flag. He refers to the West Bank as “Palestinian territory” and describes every Israeli community within it as illegal under international law — a sharp departure from his more qualified approach 14 years earlier.

And while his personal views seep in throughout the film, they become crystal clear during one exchange at a checkpoint, where an Israeli soldier casually refers to their location as “Israel.” Theroux shoots back: “We’re not in Israel, are we?”

And just like that, the BBC and Louis Theroux have redrawn Israel’s borders. No Knesset debate needed. 

Erasing History to Blame the Massacre

The timing of this return trip is no accident. The film comes in the shadow of the October 7 Hamas massacres — the day 1,200 Israelis were slaughtered, families were burned alive in their homes, and children were dragged into Gaza. And yet, Theroux barely mentions it.

The few passing references to October 7 serve not to inform the audience — but to imply that Israel may be exploiting its own dead to justify further expansion. It’s not an investigation. It’s an accusation. And it allows him to skip over thousands of years of Jewish history in order to frame the current war in Gaza as a convenient cover story for Israeli “aggression.”

Take Hebron, for example. Theroux tells viewers that “in 1968, the year after [the West Bank] was occupied by Israel, a community of Jewish settlers moved in illegally. They now number some 700.” He fails to mention that in 1895 — decades before the modern state of Israel existed — Hebron had a Jewish population of 1,429.

Jews have lived in Hebron since antiquity — it’s where, according to Jewish tradition, Abraham purchased the Cave of the Patriarchs. Modern records date the community back centuries, despite discrimination under Ottoman rule and bans on Jewish prayer at holy sites. In 1929, Arab rioters carried out a massacre, wiping out Hebron’s Jewish population. Dozens were murdered; the rest were expelled. Under Jordanian rule from 1948 to 1967, Jews were banned from the city entirely. When they returned after the Six-Day War — not as colonists, but as a displaced community coming home — Theroux picks up the story there and calls it “illegal.”

On the Six-Day War itself, Theroux offers no context. No mention of the Arab armies preparing to destroy Israel. No mention of Israel’s preemptive strike against an existential threat.

According to The Settlers, Israel simply “occupied” — full stop.

Palestinian Terrorism? Not Even a Footnote.

Theroux visits Evyatar, a small Jewish community near the Palestinian town of Beita, and uses it as a stand-in for the entire West Bank. Beita is depicted as a symbol of peaceful resistance: a proud, ancient Palestinian village standing firm against violent settlers backed by IDF soldiers.

It’s a neat story. Too neat. Because missing from the story are years of organized, violent riots from Beita — complete with Molotov cocktails, burning Stars of David, and Nazi swastikas. All carefully omitted to preserve the narrative: Palestinians peaceful, settlers aggressive. Facts that don’t fit? Left on the cutting room floor.

Meanwhile, Israeli nationalism is treated as something sinister and unsettling — a moral aberration to be examined. The notion that Jews might want sovereignty or security is met with thinly veiled suspicion. Yet Hamas’ goal of a Jew-free Palestine, explicitly laid out in its charter, is never mentioned. Nor is the Palestinian Authority’s “pay-for-slay” policy, which literally incentivizes terrorism by rewarding those who murder Israelis — including women and children.

These aren’t fringe details. They’re central to understanding the region. And Theroux knows it. He just doesn’t care.

The BBC’s Complicity

That The Settlers aired on the BBC — a publicly funded broadcaster once seen as a gold standard of global journalism — says plenty. Not just about Louis Theroux’s agenda, but about the institutional direction of the BBC itself. This wasn’t a rogue filmmaker sneaking bias past the editors. This was bias built into the foundation — signed off, packaged, and broadcast under the banner of credibility.

There is, of course, no problem with scrutinizing Israeli policy, and no issue with questioning the settlement enterprise or highlighting the tensions in the West Bank. But journalism — real journalism — demands context. It demands precision. It demands at least a passing familiarity with the full scope of the story.

Theroux offers none of that. He arrives with a predetermined script and casts his roles accordingly: Hero. Villain. Victim. Oppressor. And when reality refuses to cooperate? It’s left out.

Louis Theroux didn’t return to Israel to understand it. He returned to flatten it. To reduce its complexity to a morality play — and to ensure everyone knows the antagonist is.

The Settlers isn’t a documentary. It’s a hit piece. And the BBC handed him the camera — then applauded the performance.

The author is a contributor to HonestReporting, a Jerusalem-based media watchdog with a focus on antisemitism and anti-Israel bias — where a version of this article first appeared.

Palestyńczycy twierdzą, że jeśli ktoś kradnie pomoc humanitarną i żywność w Strefie Gazy, to jest to Hamas. Ta przestępczość to właśnie powód, dla którego społeczność międzynarodowa musi poprzeć wysiłki Izraela powstrzymania Hamasu przed monopolizacją i zawłaszczeniem dostaw humanitarnych wysyłanych do Strefy Gazy. Na zdjęciu: terroryści z Hamasu na pickupie “eskortują” ciężarówki przewożące pomoc humanitarną, którą zamierzają splądrować, w pobliżu przejścia granicznego Rafah z Egiptem w południowej Strefie Gazy, 10 grudnia 2023 r. (Zdjęcie: Mohammed Abed/AFP via Getty Images)

Dlaczego Hamas chce kontrolować pomoc humanitarną dla Gazy

Khaled Abu Toameh
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Wspierana przez Iran palestyńska organizacja terrorystyczna Hamas odtworzyła swoje “Siły Wykonawcze” w celu kontrolowania pomocy humanitarnej i “zaprowadzenia prawa i porządku” w Strefie Gazy.

Siłom liczącym 5000 żołnierzy, pierwotnie utworzonym w 2006 r., powierzono zadanie zapobiegania “kradzieży” żywności i “odstraszania złodziei i bandytów odpowiedzialnych za anarchię i bezprawie”.

Według źródeł palestyńskich, członkowie “Sił Wykonawczych” zostali rozmieszczeni w całej Strefie Gazy i otrzymali rozkaz “podjęcia wszelkich niezbędnych środków, w tym użycia nadmiernej siły”, by przywrócić bezpieczeństwo i stabilność.

W 2007 r. “Siły Wykonawcze” odegrały kluczową rolę w zamachu stanu Hamasu przeciwko Autonomii Palestyńskiej (AP) i były odpowiedzialne za zabicie setek Palestyńczyków i zranienie tysięcy. Po zamachu stanu prezydent AP Mahmud Abbas uznał je za formację przestępczą i nielegalną.

Palestyńczycy jednak twierdzą, że jeśli ktoś kradnie pomoc humanitarną i żywność, to jest to Hamas. Wskazują również, że gangi Hamasu są odpowiedzialne za anarchię i bezprawie oraz zastraszanie lokalnych mieszkańców.

Ostatnio terroryści z Hamasu szturmowali magazyny i kradli żywność w różnych częściach Gazy. Ponowne powołanie Sił Wykonawczych nastąpiło po doniesieniach, że Izrael próbuje przekonać organizacje międzynarodowe do wzięcia odpowiedzialności za dystrybucję pomocy humanitarnej dla Palestyńczyków w Strefie Gazy, czemu zdecydowanie sprzeciwia się Hamas. Grupa terrorystyczna twierdzi, że izraelska próba dystrybucji pomocy humanitarnej za pośrednictwem organizacji międzynarodowych jest “politycznym szantażem” i “naruszeniem prawa międzynarodowego”.

Filmy zamieszczone w mediach społecznościowych pokazują, jak bandyci z Hamasu brutalnie biją Palestyńczyków podejrzanych o kradzież jedzenia dla ich rodzin. Według innych doniesień, Hamas niedawno dokonał egzekucji wielu Palestyńczyków za kradzieże jedzenia z magazynów. Hamas twierdzi, że domniemani złodzieje byli “kolaborantami” Izraela.

5 maja terroryści z Hamasu zamordowali Ziada Abu Szaloufa, przywódcę klanu Abu Szalouf, w rejonie Mawassi w Chan Junis w południowej części Strefy Gazy. Jego “zbrodnia”: publiczne wypowiadanie się przeciwko Hamasowi.

Dzień wcześniej Hamas ogłosił, że trzech mieszkańców Gazy zostanie wkrótce zaszlachtowanych nożami za rzekomą “współpracę” z Izraelem. Innym odetnie się kończyny za rzekomą “kradzież” żywności.

“To nie jest prawo, to barbarzyństwo – rządy noży i strachu” – skomentował Hamza Howidy, pochodzący z Gazy palestyński działacz na rzecz praw człowieka i pokoju.

“Od 7 października mówię to bez wahania: Hamas to ISIS – tylko z lepszym PR. A ta machina PR działa za katarskie pieniądze, za pośrednictwem mediów, które przekręcają terroryzm w heroizm i zmywają krew propagandą”.

W innym poście na X, Howidy napisał:

“To, co dzieje się w Gazie, to nie tylko zniszczenie – to pełen upadek społeczeństwa. Uzbrojone gangi i milicje Hamasu szturmują domy, sklepy i magazyny, kradnąc wszystko, co wpadnie im w ręce. Strzelają do ludzi za bochenek chleba. Biją za próby obrony swoich rodzin. Nie ma rządu, prawa, porządku – tylko strach. A gdy Palestyńczycy ośmielają się mówić, Hamas ich ściga, porywa, grozi ich rodzinom i siłą ich ucisza. To nie jest wojna. To reżim terrorystyczny wciągający rozbite społeczeństwo w samobójstwo. Nie oferują żadnej ochrony, żadnej pomocy, żadnego przywództwa – tylko śmierć, terror i slogany”.

Ostatnie represje Hamasu pokazują, że ta organizacja terrorystyczna jest zdecydowana utrzymać pomoc humanitarną w swoich rękach, aby zachować kontrolę nad mieszkańcami Strefy Gazy i powstrzymać ich przed buntowaniem się przeciwko niej.

Na początku tego miesiąca widziano terrorystów z Hamasu na ulicach Strefy Gazy z megafonami, krzyczących, że “ktokolwiek powie, że Hamas jest skończony, jego krew jest nasza i zostanie rozlana”.

Hamas zdaje sobie sprawę, że pomoc humanitarna jest kluczowa dla utrzymania kontroli nad Palestyńczykami, którzy stoją w obliczu śmierci i zniszczenia od 7 października 2023 r., kiedy to grupa terrorystyczna i tysiące “zwykłych” Palestyńczyków najechało południowy Izrael, mordując ponad 1200 Izraelczyków i raniąc tysiące. Kolejnych 251 Izraelczyków, w tym kobiety, dzieci i osoby starsze, porwano do Strefy Gazy, gdzie 59 – żywych i martwych – nadal jest w niewoli Hamasu i innych palestyńskich grup terrorystycznych.

Hamas robi wszystko, co w jego mocy, aby utrzymać władzę w Strefie Gazy, nawet jeśli oznacza to pozbawienie Palestyńczyków żywności.

Ahmed Fouad Alkhatib, pochodzący z Gazy pracownik naukowy Atlantic Council, napisał 2 maja:

“Skoordynowane, zorganizowane i równoczesne grabieże magazynów żywności w północnej części Gazy, które należą do ONZ i innych organizacji pozarządowych, mogą oznaczać tylko jedno: działanie spójnego podmiotu, który mógł zmobilizować elementy uderzeniowe i dokładnie wiedział, w które obszary uderzyć. Może to być tylko Hamas, który, jak mówią, stoi w obliczu ogromnych wyzwań logistycznych i finansowych z powodu całkowitej blokady Strefy Gazy przez izraelskie wojsko. Ponadto Hamas zlecił elementom przestępczym stworzenie chaosu, co doprowadziło do masowych grabieży, pod osłoną których Hamas miał możliwość dokonania zorganizowanej kradzieży tego, co pozostało z zapasów żywności w Gazie”.

Właśnie dlatego społeczność międzynarodowa musi poprzeć działania Izraela mające na celu uniemożliwienie Hamasowi monopolizowania i przywłaszczania pomocy humanitarnej wysyłanej do Strefy Gazy.

Społeczność międzynarodowa powinna poprzeć każdą inicjatywę mającą na celu zakończenie rządów Hamasu nad Strefą Gazy i zniszczenie jego potencjału militarnego. Zarówno Izrael, jak i naród palestyński, który płaci wysoką cenę w wyniku decyzji Hamasu o dokonaniu największej masakry Żydów od czasów Holokaustu, tylko na tym skorzystają.