I to właśnie widzimy w kolejnych miesiącach od 7 października.

Jak już wspomnieliśmy, raport ONZ na temat wykorzystywania seksualnego przez Hamas obejmował obszerną weryfikację oskarżeń. Część oskarżeń odrzucono uznając je za niedostatecznie udokumentowane. 

Wspomina o trudnościach związanych z dotarciem do prawdy:

Zespół misji stanął także przed specyficznymi wyzwaniami związanymi z gromadzeniem i weryfikacją przypadków przemocy na tle seksualnym, do których zaliczały się: ograniczona liczba profesjonalnie zebranych materiałów kryminalistycznych; niedokładne i niewiarygodne interpretacje kryminalistyczne dokonywane przez osoby niebędące profesjonalistami; niezwykle ograniczona dostępność ofiar/ocalałych i świadków przemocy seksualnej, między innymi z powodu wewnętrznego przesiedlenia dotkniętych społeczności….

Kiedy jednak zaczęto przeprowadzać wywiady z Palestyńczykami w związku z ich oskarżeniami żołnierzy IDF o wykorzystywanie seksualne Arabek, nie zastosowano żadnego z tych standardów.

Zespół misji odwiedził także Ramallah na okupowanym Zachodnim Brzegu, aby poznać poglądy i obawy palestyńskich urzędników i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w odpowiedzi na zarzuty dotyczące przemocy seksualnej związanej z konfliktem, otrzymane w ramach mandatu w następstwie ataków z 7 października, dotyczące izraelskich sił bezpieczeństwa i osadników. Rozmówcy wyrazili troski w sprawie okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania Palestyńczyków w ośrodkach internowania, w tym różnych form przemocy seksualnej w postaci inwazyjnych przeszukań ciała, gróźb gwałtu i długotrwałej wymuszonej nagości, a także molestowania seksualnego i groźby gwałtu w domu podczas nalotów i na punktach kontrolnych. Informacje te uzupełnią informacje zweryfikowane już przez inne podmioty ONZ na temat zarzutów CRSV w Gazie i na okupowanym Zachodnim Brzegu w celu potencjalnego włączenia ich do rocznego raportu Sekretarza Generalnego w sprawie przemocy seksualnej związanej z konfliktami.   

Zeznania Żydów, którzy byli świadkami ataków, są sprawdzane z dowodami kryminalistycznymi, zdjęciami i filmami, weryfikowane z innymi świadkami, a wszystko, co nie spełnia ich rzekomo profesjonalnych standardów, nawet nie zostaje wspominane. Jednak wyłącznie słowne oskarżenia ze strony Palestyńczyków są publikowane szczegółowo i nie zawierają absolutnie żadnych dowodów potwierdzających. Użycie przez nich słowa „oskarżenia” nie osłabia kolejnego zdania, w którym „okrutne, nieludzkie i poniżające traktowanie przetrzymywanych Palestyńczyków” zostaje opublikowane jako fakt. 

To podwójna bigoteria: wszelkie oskarżenia pod adresem Żydów są automatycznie akceptowane, ale wszelkie oskarżenia ze strony Żydów są automatycznie odrzucane, dopóki nie zostaną zweryfikowane. Czasami są odrzucane na podstawie tworzonych dla Żydów standardów, których nikt inny nigdy wobec nikogo nie stosował. 

7 października był „sukcesem” z arabskiej perspektywy dzięki oszustwu. Hamas oszukał świat, twierdząc, że troszczy się o dobro swoich obywateli, to znaczy jest pragmatycznym graczem politycznym, a nie grupą w rodzaju ISIS, która była gotowa poświęcić ludzi za możliwość zabicia wielu Żydów. Gospodarka Gazy była najlepszym stanie od czasu przejęcia władzy przez Hamas, więcej ludzi miało pracę od czasu przejęcia władzy przez Hamas, Gaza miała największy import i eksport od czasu przejęcia władzy przez Hamas. Cała ich strategia wojenna opiera się na oszustwie: podstępna napaść militarna 7 października i polityczne kłamstwa każdego dnia od tego czasu.

W ten sposób relacjonowano całą wojnę. Z góry zakłada się, że kłamliwe oświadczenia Hamasu na temat eksplozji w szpitalu Al Ahli i na drogach w Salah-al-Deen oraz paniki, która miała miejsce w zeszłym tygodniu, są prawdą, podczas gdy izraelskie zaprzeczenia są bezwartościowe bez poważnej liczby dowodów zweryfikowanych przez organy zewnętrzne. Hamas ma historię kłamania, a Izrael ma historię, w której jego twierdzenia zostają udowodnione faktami, jednak świat interpretuje sytuację tak, aby nagradzać kłamców, którzy kontrolują wszystkie informacje, i karać stronę, która ma otwarte społeczeństwo, gdzie kłamstwo byłoby ukarane przez wyborców. 

Izraelskie oskarżenia o to, że pracownicy UNRWA są terrorystami, są traktowane poważnie przez mniej więcej jeden dzień, ale potem „weryfikatorzy faktów” twierdzą, że nie ma dowodów, a media i politycy chętnie akceptują ich werdykt, mimo że Izrael z każdym tygodniem publikuje coraz więcej dowodów.

Żydom nie można ufać. A architektom 7 października można ufać – o ile oskarżają Żydów o zbrodnie. (W przeciwnym razie ich kłamstwa zostaną po prostu zignorowane.)

Jest jeszcze gorzej niż to, co mówię. Ponieważ media, „organizacje praw człowieka” i prawodawcy nie tylko zakładają, że Żydzi są kłamcami, ale wierzą, że te kłamstwa są spiskiem. W końcu, kiedy IDF zostaje oskarżona o zbrodnię wojenną, oznacza to, że cała struktura dowodzenia i wielu żołnierzy jest częścią spisku i wszyscy zgodnie kłamią. 

Antysemickie przekonanie, że Żydowi nie można ufać, łączy się z antysemickim przekonaniem o izolujących się i wzajemnie kryjących się Żydach, którzy spiskują, by oszukać świat. 

Dzieje się to codziennie, w wielu gazetach i reportażach telewizyjnych w szanowanych niegdyś mediach. 

Nic z tego nie ma sensu, jeśli nie spojrzy się na to przez pryzmat głęboko zakorzenionej, podświadomej ksenofobii wobec Żydów, która jest całkowicie zgodna z historycznymi antysemickimi uprzedzeniami. 

Prawdziwą ironią jest to, że często ludzie, którzy twierdzą i wierzą, że w zachodnim społeczeństwie istnieje strukturalny, endemiczny rasizm, to ci sami ludzie, którzy wykazują – i usilnie zaprzeczają – tej strukturalnej ksenofobii wobec Żydów.