Tag Archive | Najwiekszy blog emigracji marca’68

Feminist Silence: Hamas’s Sexual Violence

Feminist Silence: Hamas’s Sexual Violence

Nils A. Haug


  • In November 2023, it was reported that the United Nations’ Special Rapporteur on Violence Against Women and Girls, Reem Alsalem, notwithstanding overwhelming evidence to the contrary, claimed the evidence against Hamas “was ‘not solid’ enough to warrant a statement” — to which London’s Victims’ Commissioner, Claire Waxman, replied: “How can we talk about eliminating violence against women and girls if we are tacitly saying its acceptable to rape Jewish ones?”

  • Alsalem, from Jordan, claims the charges against Israeli forces are “reasonably credible,” but refuses to divulge the source. In reality, no credible or proven instance of this behaviour by Israel’s forces in Gaza since October 7 has been publicly recorded.
  • “Organizations that fight for LGBT rights condemned the country that allows freedom, and marched for a terrorist organization that punishes gay people with death.” — Jared Kushner, townhall.com, March 7, 2024.
  • “Above all, we must at all times remember what intellectuals habitually forget: that people matter more than concepts and must come first. The worst of all despotisms is the heartless tyranny of ideas.” — Paul Johnson, historian, thepublicdiscourse.com, January 23, 2023.
  • Early women’s liberation movements, forerunners to present feminist activism, were founded to proclaim women’s rights to social equality. Radical feminism, as a narrow expression of the original movement, fails spectacularly in exemplifying society’s moral and ethical precepts. Its advocates appear to prioritize narcissistic, egocentric identity ideologies over the sanctity, dignity, and ontological security of the individual woman.
  • “We must always take sides. Neutrality helps the oppressor, never the victim. Silence encourages the tormentor, never the tormented.” — Elie Wiesel, Nobel Peace Prize Laureate, December 10, 1986.


For all advocates for women’s welfare, especially in the area of sexual violence, the crucial concern at this time should be the terror perpetrated on defenceless females of all ages through acts of sexual depravity, torture, and death by Hamas in Israel on October 7. Pictured: A demonstration outside of United Nations headquarters in New York City on December 4, 2023, labeled “#MeToo unless you are a Jew,” protesting the UN’s silence about sexual violence perpetrated by Hamas terrorists against Israeli women and girls. (Photo by Charly Triballeau/AFP via Getty Images)

In November 2023, the UK Poet Laureate Carol Ann Duffy penned a poem, “We See You,” celebrating the triumph of female soccer players. Success of women in traditional men’s sports is certainly something to celebrate. Even so, a Poet Laureate’s task is surely also to reflect deep contemporary issues affecting the nation. Duffy, a devoted feminist, gender activist, and supporter of the oppressed, has yet to address the most seminal issue of the moment for women’s welfare: the horrific and systemic gender-based violence suffered by innocent Israeli girls and women, many raped to death, abused, tortured, massacred, with their sexual organs carved from their bodies by Hamas murderers on October 7, 2023. Perhaps she still might comment or pen an emotive poem, perhaps not.

The reality is that for all advocates for women’s welfare, especially in the area of sexual violence, the crucial concern at this time should be the terror perpetrated on defenceless females of all ages through acts of sexual depravity, torture, and death by Hamas in Israel on October 7.

The moral obligation of lovers of peace, and those who hold to the sanctity of human life, is to speak out against injustice. This is particularly so in crimes of violence against the defenceless. It is therefore fitting to expect women’s rights groups to speak out on behalf of traumatized females of all ethnic and religious categories. This approach was ratified in by Nobel Peace Prize winner Eli Wiesel in his 1986 acceptance speech:

“We must always take sides. Neutrality helps the oppressor, never the victim. Silence encourages the tormentor, never the tormented.”

Archbishop Charles Chaput remarked that “tolerating grave evil within a society is itself a form of serious evil.”

By and large, citizens of many nations are outraged at the lack of widespread condemnation of atrocities purposefully inflicted on vulnerable females of all ages, from toddlers to seniors, by Hamas terror squads on October 7. Particularly shocking is the paucity of denunciation by post-modern Western feminists. To his credit, US Secretary of State Antony Blinken immediately issued a statement to the effect that Hamas violence against Israeli women was “beyond anything that I’ve seen.” In an oblique allusion to Wiesel’s principle, Blinken questioned “why countries, leaders, international organizations were so slow to focus on this.” Blinken, however, overlooks the inference that the Biden Administration’s promotion of leftist, neo-Marxist, identity construals, particularly that of radical feminism, could be a pertinent factor.

In November 2023, it was reported that the United Nations’ Special Rapporteur on Violence Against Women and Girls, Reem Alsalem, notwithstanding overwhelming evidence to the contrary, claimed the evidence against Hamas “was ‘not solid’ enough to warrant a statement” — to which London’s Victims’ Commissioner, Claire Waxman, replied:

“How can we talk about eliminating violence against women and girls if we are tacitly saying its acceptable to rape Jewish ones?”

That is the crux of the matter, namely, widespread hypocrisy, apparently emanating from pervasive anti-Semitism, which intersects with anti-Zionism and extreme feminist gender ideology.

The following instances clearly show the prejudice of certain women’s groups when it comes to Jewish and Israeli victims of sexual violence arising from October 7 events:

  • For two months after October 7 terror, representatives of the UN Women’s Agency for Gender Equality and Women’s Empowerment refused to meet with an Israeli women’s group, despite the Agency’s laudatory slogans of “a global champion for women and girls” and women’s “right to live free from violence.”
  • During the last days of November 2023, the women’s rights group, UN Women, eventually issued a statement criticising the “numerous accounts of gender-based atrocities and sexual violence” perpetrated by Hamas on October 7. This statement was released nearly eight long weeks after the event and, no doubt, solely due to pressure from concerned human rights groups. A critic of UN Women, lamented their silence on the issue, “It seems like they forgot they fighting for all women; and if they are not fighting for all women then they are fighting for none.”
  • On November 20, Miriam Schler, director of a Tel Aviv crisis center alleges international women’s rights groups largely remain silent and “bend over backwards to justify atrocities and rationalize rape.”
  • Samantha Pearson, Director of the University of Alberta’s Sexual Assault Center, “signed an open letter denying women were raped by Hamas terrorists.” She was later fired from her post;
  • The UK’s Sisters Uncut ­claimed that allegations of sexual assault against Israeli women on October 7 were “Islamophobic and a racist weaponization of sexual violence”;
  • The US National Women’s Studies Association, while condemning gender violence in war generally, failed to mention the sexual assaults against Israeli women;
  • Typical of many prominent feminists, Pramila Jayapal, US Representative (D-WA) and human right’s advocate “hedged her condemnation of Hamas’ terrorists raping Israeli women” when interviewed on CNN, December 3. She refused to unconditionally censure Hamas’s actions.
  • A month after October 7 events, the International Day for the Elimination of Violence against Women was celebrated by the UN internationally. At various related “conferences, roundtables and events,” not one “word against these horrible acts that have just recently been committed on Israeli land was made, and it is a real shame on them,” claimed Ms. Granot-Lubaton, a concerned protestor in New York. No resolution was passed condemning Hamas’s mass rape and sexual assault against the innocent girls and women of Israel;
  • Despite a widely-released statement on October 13, 2023, by the Physicians for Human Rights recounting October 7 instances of rape and torture of females, both young and old, the UN and feminist rights groups mostly remained silent on the issue.
  • In early December 2023 and due to Israeli insistence, the UN convened a session in New York to investigate Hamas’ sexual crimes. Against much opposition, the former CEO of Facebook, Sheryl Sandberg, together with US Democratic Senator, Senator Kirsten Gillibrand, addressed the meeting. Sandberg said, “If we can’t agree that rape is wrong, then we have accepted the unacceptable.” Her colleague, Senator Gillibrand, expressed she “nearly choked” when she saw “how many women’s rights organizations chose to stay silent.”
  • It was only on March 4 2024, some five months after October 7, that the UN compiled a report acknowledging, “clear and convincing information that sexual violence including rape, sexualized torture, cruel, inhuman and degrading treatment.” Predictably, arising from interviews conducted in Palestinian occupied areas of the West Bank, the UN asserted “cruel, inhuman and degrading” actions by the IDF like “sexual violence in the forms of body searches and threats of rape.” It is believed the allegation emanates from conspiracy theorist and virulent anti-Semite Richard Falk via his foundation, Euro-Med Monitor. The UN Rapporteur Alsalem, from Jordan, claims the charges against Israeli forces are “reasonably credible,” but refuses to divulge the source. In reality, no credible or proven instance of this behaviour by Israel’s forces in Gaza since October 7 has been publicly recorded.
  • Notwithstanding the report, the UN Secretary General António Guterres has not summoned a meeting of the Security Council “to declare Hamas a terror group and place sanctions on its supporters.” Foreign Minister Israel Katz responded that Israel has not heard “one word” from Guterres on the issue of sexual violence perpetrated by Hamas.
  • On March 6, 2024, former adviser to President Trump, Jared Kushner pointed to the hypocrisy of progressive feminists concerning Jews and Israel: “When women were brutally raped on October 7, most liberal women’s groups in America stayed silent.” Kushner then highlighted the irrationality and anti-Semitism of gender ideologues, “Organizations that fight for LGBT rights condemned the country that allows freedom, and marched for a terrorist organization that punishes gay people with death.”
  • On November 27, 2023, former Italian parliamentarian, Fiamma Nirenstein, suggested that the primary cause of feminist silence — and the absence of feminist-led protest marches, against Hamas’s sexual violence — is unmitigated Jew-hatred.
  • Hamas’s diabolical stance on sexual terror was further exposed on March 6, 2024, when spokesman Osama Hamdan denied October 7 sexual assaults on innocent females. “[T]he woman who wrote it should be fired”, he said; then alleged that one of them underwent cosmetic surgery because she thought that she was not assaulted because she was not pretty enough.”

To be expected, radical feminist groups rebel against criticism of their failure to firmly condemn Hamas’s sexual assaults. An article published February 29, 2024 in Portside Magazine, by an anonymous group, projected the blame onto Israel:

“Israel’s current campaign to discredit feminists – especially feminists of color, Arab feminists, and Jewish anti-Zionist feminists – and others critical of its lethal offensive against Palestinians is insulting and dishonest, but it is nothing new.”

They did not write a single word condemning Hamas’s use of systemic rape and mutilation as terror.

In striving for purported social justice, contemporary radical feminists seem to perceive crucial issues like race and gender through the lens of “critical race theory.” In terms of ethnicity, social revolutionaries allege that Western culture is systemically biased against minorities. The feminists themselves, however, are biased against Jews. Typical Marxist revolutionary policy dictates that the oppressed class, the “workers,” should overthrow the masters, the “captains of industry” who control them. For feminists, the same principles apply to issues of gender. In their solipsistic view, a reset society along lines that are supposedly more egalitarian is required, thereby entrenching a bigoted form of social justice.

Marxian class-dualist theory, the foundation of identity politics, ostensibly provides its followers with an ideological basis for viewing Palestinians as an oppressed class. This doctrine might explain the vociferous October 13 march in Hebron by Palestinian women, who are often all too familiar with femicidal crimes, in support of Hamas’s attacks against Israeli females. These Palestinian feminists perhaps identify with Hamas as social liberators irrespective of terror heaped upon innocent females in the process, and possibly understand their own role in the conflict as part and parcel of tribal solidarity. Even so, their manifest Schadenfreude — their delight at the sexual violence perpetrated upon females of a differing faith — is there for all to witness.

In publicly aligning with terrorists, these Palestinian women, possibly feeling an obligation to their society, then go on to raise children as indoctrinated as they are, modelling to them a future of hatred and violence.

Erika Bachiochi, a lawyer, criticizing post-modern feminism, noted that the “enduing moral principles” which earlier feminist movements “employed to make a reasoned critique,” no longer exist. Instead, she said, the aims of contemporary, woke, feminists are “bereft of noble purpose and ultimately dangerous.”

Historian Paul Johnson also decried the primacy of ideology generally:

“Above all, we must at all times remember what intellectuals habitually forget: that people matter more than concepts and must come first. The worst of all despotisms is the heartless tyranny of ideas.”

Early women’s liberation movements, forerunners to present feminist activism, were founded to proclaim women’s rights to social equality. Radical feminism, as a narrow expression of the original movement, fails spectacularly in exemplifying society’s moral and ethical precepts. Its advocates appear to prioritize narcissistic, egocentric identity ideologies over the sanctity, dignity, and ontological security of the individual woman. They resent certain categories of other females, especially those who are not supporters of gender ideology, such as women who celebrate gender differences; women who have a high opinion of the nuclear family and their pivotal role in fostering it; women who understand civilization is founded on the crucial roles of wife, mother and family; and women who celebrate their femininity.

Finding ideological origins within cultural Marxism, these feminists seem to favour the underdogs of society, which is probably how they view themselves. They extol victory over the oppressive establishment whether by Hamas or any other revolutionary group. Revolutionary movements that result in rearrangement of the culture’s systemic bias against some minority groups — but not others — and which are supposedly essential for attaining equality and social justice, are, in their view, to be glorified.

Radical feminist ideology is directed at all Western societies, with the religious precepts underpinning society’s values a prime target for eradication. This is especially true against the Jewish people, as custodians of foundational values and purveyors of a reliance on facts, a trait many might find inconvenient. As in all instances where the termination of the Jews and their ancestral homeland is sought, the seminal issue is one of faith, land, and historical evidence. The exclusive claim by all revolutionary movements to legitimacy, purporting to act in the interests of fairness, freedom and economic opportunity — as with Lenin’s Russia, Mao’s China, Castro’s Cuba or Chavez and Maduro’s Venezuela impoverishing their people — makes Judaism a crucial target.

What else can be said to these “liberators of women of the world,” these campaigners for women’s rights, these supposed opponents of gender-based violence, these vociferous feminists allegedly in pursuit of social justice, and self-proclaimed advocates of the “sisterhood of all women” but, yes, “We see you” and your silence shocks all who actually do care about justice to the core.


Nils A. Haug is an author and columnist. A trial lawyer by profession, he is member of the International Bar Association, the National Association of Scholars, the Academy of Philosophy and Letters. Retired from law, his particular field of interest is political theory interconnected with current events. He holds a Ph.D. in Apologetical Theology. Dr. Haug is author of Politics, Law, and Disorder in the Garden of Eden – the Quest for Identity; and Enemies of the Innocent – Life, Truth, and Meaning in a Dark Age. His work has appeared in First Things, The American Mind, Quadrant, Minding the Campus, and Gatestone Institute.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


USA, Katar i Iran: Uwolnijcie zakładników!

Chociaż wśród zakładników w Gazie nadal znajdują się obywatele amerykańscy, wydaje się, że Stany Zjednoczone stanęły po stronie grup terrorystycznych Hamasu i Hezbollahu oraz wspierających tych terrorystów patronów, Kataru i Iranu. Na zdjęciu: Hersh Goldberg-Polin, obywatel Stanów Zjednoczonych i Izraela przetrzymywany jako zakładnik Hamasu w Gazie, z amputowaną lewą ręką, pojawia się w propagandowym filmie Hamasu opublikowanym 24 kwietnia 2024 r.


USA, Katar i Iran: Uwolnijcie zakładników!

Michael Calvo
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska


To nie pierwszy raz, kiedy muzułmanie przeprowadzają ataki na niemuzułmanów i biorą zakładników.

Nie słyszeliśmy, by rektor kairskiego uniwersytetu Al-Azhar, ani Egipt i Jordania, państwa muzułmańskie, które zawarły porozumienie pokojowe z Izraelem, potępiły Hamas za przetrzymywanie izraelskich, amerykańskich, chińskich, francuskich, niemieckich, rosyjskich, filipińskich i tajskich zakładników.

Nie mogli tego potępić: branie jeńców jest dozwolone przez Koran (9:5; 23:1-5 i 70:30-35), o ile jeńcy nie są muzułmanami. W związku z tym ISIS uzasadniało branie jazydzkich kobiet na niewolnice seksualne.

Biden (USA), Cameron (Wielka Brytania), Macron (Francja), Scholz (Niemcy), Harris (Irlandia), Jakobsdóttir (Islandia), Sánchez (Hiszpania), Meloni (Włochy), Golob (Słowacja) wydawali się jednak zaskoczeni. Zarówno oni, jak i ich doradcy najwyraźniej nie byli świadomi tego faktu.

Międzynarodowe prawo zwyczajowe zabrania brania zakładników. Artykuł 3 Konwencji Genewskich zabrania brania zakładników (Konwencje Genewskie, wspólny art. 3, 1 ). Jest to również zabronione przez Czwartą Konwencję Genewską i jest uważane za jej poważne naruszenie (Czwarta Konwencja Genewska, art. 34 i art. 147).

„Społeczność międzynarodowa powszechnie uznaje, że branie zakładników jest jednym z najbardziej podłych i nagannych czynów. Przestępstwo to narusza podstawowe prawa jednostki – prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa – które są chronione wiążącymi instrumentami prawnymi takich jak Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych z 1966 r. na poziomie światowym oraz Amerykańska Konwencja Praw Człowieka z 1969 r. i Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 1950 r. na poziomie regionalnym. Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych oświadczyło, że branie zakładników jest czynem narażającym życie niewinnych ludzi i naruszającym ludzką godność”.

Statut Rzymski definiuje “niewolnictwo” w Artykule 7(2)(c) :

Niewolnictwo” oznacza realizowanie niektórych lub wszystkich uprawnień związanych z prawem własności w stosunku do człowieka oraz obejmuje realizację tych uprawnień w zakresie handlu ludźmi, a w szczególności kobietami i dziećmi;

Artykuł 7 (1) (c) Zbrodnie przeciwko ludzkości, Statut Rzymski uznaje niewolnictwo za zbrodnię przeciwko ludzkości:

1. Dla celów niniejszego statutu “zbrodnia przeciwko ludzkości” oznacza którykolwiek z następujących czynów, popełniony w ramach rozległego lub systematycznego, świadomego ataku skierowanego przeciwko ludności cywilnej:

  • (a) zabójstwo;
  • (b) eksterminacja;
  • (c) niewolnictwo;
  • (d) deportacja lub przymusowe przemieszczanie ludności;
  • (e) uwięzienie lub inne dotkliwe pozbawienie wolności fizycznej z naruszeniem podstawowych reguł prawa międzynarodowego;
  • (f) tortury;
  • (g) zgwałcenie, niewolnictwo seksualne, przymusowa prostytucja, wymuszona ciąża, przymusowa sterylizacja oraz jakiekolwiek inne formy przemocy seksualnej porównywalnej wagi;

Nic więc dziwnego, że kilka państw muzułmańskich (Bahrajn, Egipt, Iran, Liban, Libia, Maroko, Oman, Arabia Saudyjska, Syria, Sudan, Turcja, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Jemen) nie jest stronami statutu rzymskiego. Katar głosował przeciw.

Międzynarodowa konwencja przeciwko braniu zakładników (1979) rozwija współpracę międzynarodową między państwami w zakresie opracowywania i przyjmowania skutecznych środków zapobiegania, ścigania i karania wszelkich aktów brania zakładników jako przejawu międzynarodowego terroryzmu.

Państwa-strony Międzynarodowej konwencji przeciwko braniu zakładników (1979), zgodnie z jej art. 6 – ust. 1, muszą:

„Jeżeli domniemany sprawca przestępstwa przebywa [w tym wspólnicy] na terytorium Strony i ‘uzna, że okoliczności to uzasadniają’, zgodnie z jej prawem, aresztuje tę osobę lub podejmie inne środki umożliwiające wszczęcie postępowania karnego lub ekstradycji. Pewna swoboda oceny jest powszechna dla konwencji, lecz należy z niej korzystać rozsądnie i w dobrej wierze”.

Egipt jest stroną tej Konwencji od 2 października 1981 r. Egipt nie aresztował urzędników Hamasu, którzy przybyli do Kairu, aby omówić umowę o zakładnikach w lutym, marcu i kwietniu 2024 r.

Rosja jest stroną tej konwencji od 11 czerwca 1987 r. Nie aresztowała funkcjonariuszy Hamasu, którzy przybyli do Moskwy w październiku 2024 r.

Katar jest stroną tej konwencji od 11 września 2012 r. Nie aresztował przywódców Hamasu Ismaila Haniji, Moussy Abu Marzuka i Chaleda Maszala, którzy zgodnie z art. 1 lit. b) Konwencji są uczestnikami i wspólnikami czynu brania zakładników.

Ci przywódcy Hamasu mieszkają z członkami rodzin w stolicy Kataru, Doha, w luksusowych hotelach i willach, w tym samym czasie, gdy Katar gości ogromną obecność wojsk amerykańskich w bazie lotniczej Al-Udeid.

Turcja, będąca stroną tej konwencji od 15 sierpnia 1989 r., również nie aresztowała w Turcji żadnego przywódcy Hamasu.

Chociaż Francja jest stroną tej konwencji od 9 czerwca 2000 r., a Stany Zjednoczone od 7 grudnia 1984 r., żaden z krajów nie zwrócił się do Egiptu, Kataru i Turcji o aresztowanie mieszkających tam przywódców Hamasu, którzy mogą być wspólnikami lub uczestnikami wzięcia zakładników.

Specjalny przedstawiciel Sekretarza Generalnego ONZ ds. przemocy seksualnej w konfliktach poinformował 4 marca 2024 r.:

„Na podstawie informacji zebranych przez zespół misji z wielu niezależnych źródeł istnieją uzasadnione podstawy, aby sądzić, że podczas ataków z 7 października w wielu miejscach na peryferiach Gazy doszło do przemocy seksualnej związanej z konfliktem, w tym do gwałtu i gwałtu zbiorowego, w co najmniej trzech lokalizacjach. W różnych miejscach ataków z 7 października zespół misji odkrył, że odnaleziono kilka całkowicie nagich lub częściowo nagich ciał od pasa w dół – głównie kobiet – ze związanymi rękami i wielokrotnie postrzelonymi, często w głowę. Choć są to poszlaki, taki sposób rozbierania i krępowania ofiar może wskazywać na pewne formy przemocy seksualnej [Paragraf 12].

Istnieją uzasadnione podstawy, by sądzić, że na festiwalu muzycznym Nova i w jego okolicach miało miejsce wiele incydentów przemocy na tle seksualnym, których ofiary padły ofiarą gwałtu i/lub gwałtu zbiorowego, a następnie zostały zabite lub zabite podczas gwałtu. [Paragraf 13]

W odniesieniu do zakładników zespół misji znalazł jasne i przekonujące informacje, że niektórzy z nich padli ofiarą różnych form przemocy seksualnej związanej z konfliktem, w tym gwałtu i tortur o charakterze seksualnym oraz okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania o charakterze seksualnym, a także ma uzasadnione podstawy sądzić, że taka przemoc może trwać. [Paragraf 17]

Zespół misji otrzymał także jasne i przekonujące informacje, że wobec niektórych kobiet i dzieci w niewoli doszło do przemocy na tle seksualnym, w tym gwałtu, tortur o charakterze seksualnym oraz okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania, i istnieją uzasadnione podstawy, aby sądzić, że przemoc ta może trwać nadal. [Paragraf 71]

Na podstawie relacji z pierwszej ręki uwolnionych zakładników istnieją uzasadnione podstawy, aby sądzić, że zakładniczki padły także ofiarą innych form przemocy seksualnej. [Paragraf 72]

Więcej informacji można znaleźć w pełnym raporcie.

Do dziś ani prezydent USA Joe Biden, ani wyżej wspomniani przywódcy europejscy nie kwestionują faktu, że żydowscy mężczyźni, kobiety i dzieci zostali wzięci jako zakładnicy w Strefie Gazy oraz że niektóre kobiety, mężczyźni, chłopcy i dziewczęta były wykorzystywane jako „niewolnice seksualne”.

Są to światowi przywódcy, którym tak bardzo zależy na prawie międzynarodowym i z pewnością muszą starać się zapobiegać występowaniu takich praktyk wśród swoich niemuzułmańskich obywateli.

Wszyscy mogliby dyplomatycznie zwrócić się do rządów Bahrajnu, Egiptu, Iranu, Libanu, Libii, Maroka, Omanu, Arabii Saudyjskiej, Syrii, Sudanu, Turcji, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Jemenu i wszystkich państw muzułmańskich z pytaniami:

Czy Koran i szariat zezwalają muzułmanom na branie niemuzułmanów jako zakładników, aby służyli jako niewolnicy seksualni. A jeśli tak, to czy prawo międzynarodowe, które wyznają, narusza Koran?
Czy ich państwa potępią praktykę brania niemuzułmanów jako zakładników za wykorzystywanie ich jako niewolnic seksualnych?
I czy jest to zgodne z prawem międzynarodowym?
Jeśli branie zakładników i zmuszanie ich do pełnienia roli niewolnic seksualnych jest dozwolone przez Koran i szariat w oparciu o praktykę z VII wieku , wówczas „międzynarodowe prawo zwyczajowe” w tej kwestii nie jest już tak zwyczajowe: 1,6 miliarda muzułmanów byłoby upoważnionych do robienia tego. W rezultacie wszyscy niemuzułmanie, czyli reszta ludności świata, mogliby zostać upoważnieni do brania jako zakładników muzułmańskich kobiet, mężczyzn, chłopców i dziewcząt, aby służyli jako ich niewolnicy seksualni.

Precedensy

Branie zakładników nie jest niczym nowym. Zastosowano go w 1979 r., kiedy 52 Amerykanów zostało wziętych jako zakładnicy w ambasadzie USA w Teheranie na 444 dni, i wypuszczono dopiero w 1981 r. W 1990 r. Saddam Husajn przetrzymywał 100 Europejczyków. W 2002 roku czeczeńscy muzułmanie w moskiewskim teatrze wzięli 850 osób jako zakładników, a następnie zabili ich.

Wieki temu piraci chwytali statki handlowe, zabierali załogi i niewolili je. Część najeżdżała europejskie wybrzeża. W latach 1500-1800 ponad milion muzułmanów zostało zniewolonych w Europie, a 2 miliony chrześcijan spotkał ten sam los w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.

Stany Zjednoczone dwukrotnie wszczęły wojnę przeciwko berberyjskim krajom Trypolisu, Tunisu i Algierii, w latach 1801–1805 i ponownie w 1815 r. Osmańska wschodnia część Morza Śródziemnego była miejscem intensywnego piractwa. Druga operacja zakończyła się po tym, jak flota brytyjskich i holenderskich statków przez dziewięć godzin bombardowała Algier i jego umocnienia portowe. We wrześniu 1815 roku podpisano traktat. Konsul brytyjski i 1083 innych chrześcijańskich niewolników zostali uwolnieni, a amerykański okup zwrócony.

W 1786 r., kiedy delegacja amerykańska zapytała ambasadora Trypolisu w Londynie o „ich pretensje do prowadzenia wojny z narodami, które nie wyrządziły im żadnej szkody”:

„Ambasador odpowiedział nam, że opiera się to na prawach ich Proroka, że jest napisane w ich Koranie, że wszystkie narody, które nie uznały ich władzy, są grzesznikami i że ich prawem i obowiązkiem jest prowadzenie z nimi wojny, gdziekolwiek można ich odnaleźć i uczynić niewolnikami wszystkich, których udało im się wziąć do niewoli, i że każdy muzułmanin, który zginie w bitwie, z pewnością pójdzie do raju”.

Jak przebiegały negocjacje z Hamasem

Hamas, Islamski Dżihad i ludność Gazy nadal przetrzymują zakładników i niewolnice seksualne w Gazie. W lutym, po długich i trudnych negocjacjach, uwolniono 112 zakładników. Pozostało co najmniej 134 zakłdników.

Prowadzi nas to do zbadania, w jaki sposób Amerykanie, Francuzi, Niemcy, Rosjanie i Argentyńczycy, których obywatele (podwójni) zostali wzięci jako zakładnicy w Gazie, negocjowali ich uwolnienie.

Stany Zjednoczone, Francja, Niemcy, Rosja i Argentyna, czyli państwa, których obywateli o podwójnym obywatelstwie wzięto jako zakładników, nie próbowały bombardować infrastruktury Hamasu ani miejsc, w których Hamas się ukrywał. Zamiast tego pozwolili Izraelowi to zrobić, a następnie oskarżyli Izrael o zniszczenie Strefy Gazy.

Prezydent Francji Emmanuel Macron początkowo domagał się utworzenia europejskiej koalicji, podobnej do tej, która walczyła z ISIS, następnie wycofał się i poprosił o trwałe zawieszenie broni.

Ponad połowa z szacowanych na 250 zakładników wziętych do Gazy przez Hamas miała obce obywatelstwa z 25 różnych krajów, w tym 54 obywateli Tajlandii.

Warunki i płatności za uwolnienie nieizraelskich zakładników (z Tajlandii, Nepalu, Chin, Sri Lanki, Tanzanii, Filipin itp.) pozostają przedmiotem tajnej dyplomacji.

138 izraelskich zakładników miało także obce obywatelstwo, w tym 2 Argentyńczyków, 6 Rosjan, 12 Amerykanów, 12 Niemców i 6 Francuzów.

Przywódcy argentyńscy, niemieccy, amerykańscy i francuscy postanowili prowadzić własne negocjacje z Hamasem przez Katar. Putin zaprosił Hamas i Islamski Dżihad do Moskwy, po czym uwolniono trzech rosyjskich zakładników. Prezydent Argentyny Javier Milei udał się pod Ścianę Płaczu w Jerozolimie, modlił się i płakał.

Zbiegiem okoliczności izraelscy żołnierze uratowali dwóch Argentyńczyków podczas udanej operacji wojskowej w Rafah.

Izrael negocjował uwolnienie części zakładników i w zamian uwolnił palestyńskich terrorystów. Od tego czasu Hamas w dalszym ciągu odrzuca wszystkie propozycje.

Aby przeanalizować proces negocjacji i skuteczność zespołów negocjacyjnych, musimy spróbować pomyśleć (1) czego chce Hamas, (2) co Hamas może dać izraelskiemu rządowi, (3) czego chce rząd izraelski oraz (4) co rząd Izraela może dać w zamian.

  • 1. Czego chce Hamas:
    • a. Zniszczenia Izraela i jego ludności żydowskiej lub przynajmniej wypędzenia wszystkich Żydów z Ziemi Świętej.
    • b. Sprowokowania wojny wszystkich muzułmanów przeciwko Izraelowi.
    • c. Podziału populacji Izraela i upadku izraelskiego rządu w nadziei, że doprowadzi to muzułmańską ludność Judei i Samarii oraz państw muzułmańskich do rozpoczęcia powszechnej wojny przeciwko Izraelowi.
    • d. Uwolnienia muzułmańskich więźniów przetrzymywanych za terroryzm przez Izrael. Takie uwolnienie pokazałoby, że Żydzi są upokorzeni i że Hamas zrobił to, czego Koran wymaga od każdego muzułmanina, a mianowicie upokorzył Żydów.
    • e. Zachowania ostatnich brygad Hamasu w Strefie Gazy.
    • f. Przestraszenia Żydów, że to, co wydarzyło się 7 października 2023 roku, będzie się powtarzać.
    • g. Odbudowania swojej terrorystycznej władzy w Gazie i odzyskania całkowitej kontroli nad jej ludnością.
    • h. Uwalniania kilku zakładników, jednego po drugim, przez bardzo długi okres czasu, by skłonić rządy amerykański i europejski do wywarcia nacisku na Izrael, żeby zaprzestał prowadzenia wojny i obalił obecny rząd izraelski i zastąpił go takim, który prawdopodobnie będzie bardziej ustępliwy wobec terrorystów.
    • i. Od czasu do czasu mordowania po kilku zakładników i przekazywania informacji, że ciała zakładników znajdują się w określonych miejscach, aby Izrael mógł je odnaleźć i pokazać światu i rodzinom zakładników, że wojna została przegrana.
  • 2. Co Hamas może dać Izraelowi:
    • a. Kilku zakładników w małych grupach, aż do uwolnienia ostatniego zakładnika, żywego lub martwego. Proces upokorzenia Żydów i ich podziału może zająć lata.
  • 3. Czego chce Izrael:
    • a. Uwolnienia wszystkich zakładników
    • b. Zniszczenia wszystkich pozostałych brygad Hamasu.
    • c. Kontroli korytarza Filadelfijskiego wzdłuż granicy Gazy z Egiptem.
    • d. Zniszczenia wszystkich tuneli, które umożliwiły Hamasowi, przy współudziale plemion Beduinów, egipskiej policji i wojska oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych, zdobycie całego wyrafinowanego uzbrojenia i amunicji Hamasu.
    • e. Uniemożliwienia Hamasowi dalszej kontroli nad Strefą Gazy i odebranie możliwości powtórzenia pogromu z 7 października 2023 r.
    • 4. Co Izrael może dać Hamasowi:
    • a. Uwolnienie większej liczby więźniów muzułmańskich w zamian za zakładników bez poniżania.
    • b. Zezwolenie niektórym przywódcom Hamasu na bezpieczne opuszczenie Gazy bez poniżania
    • c. Wycofanie armii izraelskiej z części lub całości Strefy Gazy i zezwolenie niektórym ludziom na powrót na północ Strefy Gazy.
    • d. Zapobieżenie chaosowi w Strefie Gazy.

Do tej pory około połowa zakładników została uwolniona w zamian za pewną liczbę muzułmańskich więźniów terrorystycznych.

Każdy, kto ma doświadczenie ze strategią negocjacji międzynarodowych, natychmiast dojdzie do wniosku, że sposób, w jaki zachował się izraelski rząd i rodziny zakładników, budzi poważne wątpliwości.

Zamiast wywierać presję na Katar i demonstrować przed należącymi do Kataru hotelami we Francji, Stanach Zjednoczonych i gdzie indziej w Europie, rodziny zakładników wywierają presję na rząd Izraela, robiąc w ten sposób dokładnie to, czego prawdopodobnie życzyłby sobie Hamas. „Pracują” dla Hamasu – i wbrew własnym interesom – w nadziei uwolnienia większej liczby zakładników. Z powodu ich działań wartość zakładników tylko wzrasta.

Kiedy skupiają się na dzieciach rodziny Bibas, cena ich uwolnienia w oczach Hamasu tylko wzrasta. Nie jest zaskakujące, że Hamas ich nie uwolnił; zamiast tego woleli wypuścić innych zakładników o mniejszej wartości.

Rodziny zakładników proszą obecnie ludność Izraela o obalenie legalnie wybranego rządu Izraela, rzekomo w celu uzyskania uwolnienia wszystkich zakładników. Nie rozumieją, że nieświadomie „pracują” dla Hamasu, który jest gotowy na negocjacje w sprawie powrotu zakładników (nawet martwych) mogących zająć lata.

Część demonstrantów w Izraelu jest gotowa zakłócić proces demokratyczny niemal za wszelką cenę. Kneset został wybrany na pięcioletnią kadencję. Demonstranci robią to, czego Hamas nie może zrobić sam: dzielą Izrael w taki sposób, że rząd jedności traci siłę w negocjacjach, a także jakąkolwiek zdolność do wcześniejszego sprowadzenia zakładników do domu – triumf, który z sukcesem odniosła IDF, kiedy armia nie była skrępowana.

Izraelski rząd nie może dostarczać zakładników. Niestety, znajdują się one pod całkowitą kontrolą Hamasu, Kataru i Iranu – i to tam należy wywierać presję, a nie na rząd Izraela.

Czy USA w ogóle wywierały jakąkolwiek presję na Katar, Iran lub Hamas? Zamiast tego Stany Zjednoczone zniosły sankcje nałożone na Iran i udzieliły temu reżimowi dotacji, okupów w formie wymiany zakładników i nieegzekwowania sankcji naftowych na „blisko 60 miliardów dolarów”.

Jedynym sposobem, w jaki nowy izraelski rząd mógłby negocjować uwolnienie zakładników, byłoby narażenie całej populacji Izraela na nieobliczalne niebezpieczeństwo. Najprawdopodobniej oczekuje się, że każdy nowy izraelski przywódca wybrany i przeforsowany przez obecną administrację USA zgodzi się na utworzenie obok Izraela terrorystycznego państwa palestyńskiego – co oznacza, że Izrael nie będzie mógł przekroczyć swojej granicy, jeśli będzie to konieczne, w „pościgu” za terrorystami i że nowe państwo wkrótce zostanie zmilitaryzowane, oficjalnie lub nie. Nawet gdyby nowe, suwerenne państwo palestyńskie zostało rzekomo zdemilitaryzowane, nadal miałoby swobodę tworzenia sojuszy z dowolnym innym podmiotem, w tym z Iranem, Al-Kaidą lub ISIS.

Zamiast okazać jedność, izraelski minister bez teki Benny Gantz udał się do Waszyngtonu, gdzie najwyraźniej został zaproszony do obalenia wybranego rządu Izraela. Krótko po jego wizycie przywódca większości w Senacie USA Chuck Schumer, być może wyobrażając sobie, że Izrael jest wasalem Stanów Zjednoczonych, wezwał w najbardziej obraźliwy sposób, jaki można sobie wyobrazić, do nowych wyborów w Izraelu, co stanowiło wyraźną próbę obalenia demokratycznie wybranego izraelskiego premiera Benjamina Netanjahu i jego rządu.

Nikt nie zdziwił się, że Biden zgodził się z nim.

Niektórzy Izraelczycy wszczynają zamieszki, aby obalić swój własny rząd – triumf, o jakim Hamas mógł tylko marzyć.

Aby jeszcze bardziej podzielić społeczeństwo izraelskie, izraelski prokurator generalny i policja nawet nie próbowały ukarać uczestników zamieszek za blokowanie dróg i autostrad.

Jak sojusznicy Izraela stali się sojusznikami Hamasu

Francja

Hamas i Katar z pewnością zyskały coś podczas negocjacji w sprawie uwolnienia zakładników mających obywatelstwo dwóch krajów. 27 lutego 2024 r. Macron przyjął emira Kataru szejka Tamima bin Hamada, który przybył z dużą delegacją ministerialną i biznesową. Była to „wizyta państwowa” z wielką pompą.

Tymczasem w lutym Francja, najwyraźniej zainteresowana zacieśnieniem relacji z Katarem i zdobyciem większych wpływów na Bliskim Wschodzie, przypieczętowała strategiczne partnerstwo z emiratem.

Z kolei wielki patron Hamasu, Katar, który ma we Francji znaczne inwestycje, w tym klub piłkarski Paris Saint-Germain, zobowiązał się zainwestować we Francji około dziesięciu miliardów euro.

W zamian Francja, powtarzając swój „sprzeciw wobec ofensywy przeciwko Rafah”, wezwała do „natychmiastowego i trwałego zawieszenia broni” między Izraelem a Hamasem, by uniemożliwić Izraelowi zniszczenie pozostałych brygad Hamasu i tuneli między Egiptem a Rafah, które umożliwiły Hamasowi zwiększenie swoich sił militarnych. Później wraz z prezydentem Egiptu El-Sisi i królem Jordanii Abdullahem Macron zażądał natychmiastowego zawieszenia broni.

Krótko mówiąc, Katar powiedział, że zainwestuje we Francji 10 miliardów euro, a w zamian Francja oświadczyła, że chętnie spróbuje uratować grupę terrorystyczną Hamas. Francja sprzeda Katarowi część majątku państwowego i będzie w stanie spłacić niewielką część swojego ogromnego długu publicznego, który na początku 2023 r. osiągnął 3 biliony euro. Wygrywają wszyscy – z wyjątkiem zakładników przetrzymywanych przez Hamas.

Francja wie, że Katar finansuje terrorystów i promuje fundamentalistyczną ideologię Bractwa Muzułmańskiego. Jest to ideologia islamistyczna, która zachęca muzułmanów do prowadzenia dżihadu wobec wszystkich niemuzułmanów – Żydów, chrześcijan, pogan, politeistów, panteistów, niewierzących, hinduistów i buddystów – ale Francja to ignoruje.

Niemcy

W ramach wsparcia dla Izraela kanclerz Olaf Scholz spotkał się 12 października 2023 r. z emirem Kataru w celu utrzymania dobrych stosunków z emiratem. Rzeczywiście w marcu 2023 r. podpisano umowę między Katarem a Niemcami, na mocy której Katar zobowiązał się do dostarczania Niemcom do dwóch milionów ton skroplonego gazu ziemnego (LNG) rocznie przez 15 lat, począwszy od 2026 r.

Członkowie koalicji rządzącej Scholza skrytykowali plany importu większej ilości LNG z Kataru. W listopadzie 2023 r. uwolniono czterech niemieckich zakładników. Przynajmniej Niemcy o nich nie zapomnieli.

Zwykły nacisk członków koalicji rządzącej w Niemczech skłonił Katar do uwolnienia czterech zakładników. Niemniej Niemcy potrzebowały więcej gazu z Kataru, więc dołączyły do modnego ruchu, poprosiły o zaprzestanie wojny, sprzeciwiły się wszelkim operacjom w Rafah i zasugerowały uznanie państwa palestyńskiego – wszystko najwyraźniej w ramach nagrody za terroryzm.

Stany Zjednoczone

5 marca 2024 r. Stany Zjednoczone i Katar ogłosiły „kilka nowych kamieni milowych, w tym zmianę dwustronnej umowy o współpracy obronnej… obie strony podkreśliły strategiczne znaczenie bazy lotniczej Al-Udeid w Katarze… Omówiły także przyszłe ulepszenia bazy w celu zwiększenia wydajności i zrównoważonego rozwoju.”

Umowa ta przedłuża obecność wojskową USA w Katarze o kolejne 10 lat. Baza może pomieścić ponad 10 tysięcy żołnierzy. Katar przeznaczył miliardy na modernizację obiektów w bazie dla amerykańskich lotników.

Bez amerykańskiej bazy wojskowej Katar wie, że byłby bogatą platformą wiertniczą, którą można z łatwością zaatakować. Wydaje się, że Ameryka „w zamian” zgodziła się pozwolić Hamasowi kontynuować działalność terrorystyczną, wspierając amerykańskie dążenie do państwa palestyńskiego. Żaden pozostały zakładnik nie został wypuszczony; być może nawet o nich nie mówiono.

Kilka tygodni przed tymi dyskusjami administracja Bidena poprosiła o zaprzestanie wojny i sprzeciwiła się wszelkim operacjom w Rafah, co oznaczało, że Izrael nie będzie w stanie położyć kresu pozostałym brygadom Hamasu. Administracja Bidena zwróciła się do Izraela o zaprzestanie wojny lądowej bez uwolnienia zakładników. Wydała niezbyt zawoalowane groźby pod adresem Izraela, że Stany Zjednoczone przestaną wysyłać broń do Izraela, nawet jeśli Izrael będzie nadal atakowany przez Hezbollah na północy. Stany Zjednoczone również rzuciły pomysł uznania „państwa palestyńskiego” i obalenia izraelskiego rządu.

Biden i sekretarz stanu Antony Blinken fałszywie twierdzili, że pomoc humanitarna dla Gazy nie była wystarczająca, fałszywie sugerowali, że Izrael celowo stwarza ludności Gazy warunki życia obliczone na spowodowanie jej fizycznego zniszczenia – ale nie oskarżano Hamasu, który kradł większość pomocy na własny użytek. Zgodnie z art. 2 lit. c) Konwencji o zapobieganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa z 1948 r. wyglądało na to, że głowy państw próbowały zarzucić Izraelowi zbrodnię wojenną.

Sprzeciw USA wobec wejścia Izraela do Rafah został zniesiony w zamian za łagodny izraelski odwet wobec Iranu za masowy atak dronów i rakiet balistycznych na Izrael w tym miesiącu.

Zakładnicy nadal są w rękach Hamasu. Dziewczęta i kobiety, mężczyźni i chłopcy mogą w dalszym ciągu być przetrzymywani w Gazie jako niewolnicy seksualni oraz gwałceni, torturowani lub mordowani.

Chociaż wśród zakładników w Gazie nadal znajdują się obywatele amerykańscy, wydaje się, że Stany Zjednoczone stanęły po stronie grup terrorystycznych Hamasu i Hezbollahu oraz wspierających terrorystów patronów, Kataru i Iranu.

W innych częściach świata „ponad 365 milionów chrześcijan cierpi z powodu wysokiego poziomu prześladowań i dyskryminacji ze względu na wiarę”, a wielu z nich grozi ludobójstwo. Żadne państwo nie wniosło dotychczas sprawy do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (MTS) w tej sprawie. Co uniemożliwia Republice Południowej Afryki złożenie sprawy do MTS?

Islamska Republika Iranu najprawdopodobniej wkrótce będzie miała bomby nuklearne. Może równie dobrze spróbować użyć ich w Izraelu, „Małym Szatanie”. Administracja USA nadal udaje, że nie jest świadoma, że jedna irańska bomba nuklearna eksplodująca wysoko nad Stanami Zjednoczonymi spowodowałaby radioaktywne skażenia ogromnych obszarów „Wielkiego Szatana”.

Trzeba przyznać, że Stany Zjednoczone wysłały Izraelowi naprawdę imponującą pomoc, ale jutro może ona zostać wymazana przez inne „priorytety”.

Muzułmanie w Nowym Jorku, Illinois i Michigan już wzywają do „śmierci Ameryki”, a wydaje się, że Biden, który chce ich głosów, próbuje im pomóc. W międzyczasie na kampusach amerykańskich uniwersytetów doszło do zamieszek, na które czekali terroryści, a tylko kilku wyjątkowych członków Kongresu było skłonnych stawić im czoła.

„Nigdy więcej” zostało, przynajmniej na razie, wyparte przez „Śmierć Ameryce”, „Śmierć Izraelowi”, „Zabić ich wszystkich”.


Michel Calvo urodzony w Tunezji izraelski prawnik reprezentujący Izrael w International Court of Arbitration. Jest autorem książki The Middle East and World War III: Why No Peace?


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Decision on Rafah op expected within 72 hours

Decision on Rafah op expected within 72 hours

NEWS-Israel At War


Israeli Finance Minister Bezalel Smotrich says the government will lose its legitimacy if it accepts “humiliating surrender” to Hamas.

Israel Defense Forces activity in the Gaza Strip, April 18, 2024. Credit: IDF.

The Israeli government will decide within the next 72 hours whether to launch a military operation to eliminate Hamas’s terror battalions in Gaza’s southernmost city of Rafah, Ynet reported on Tuesday.

Israel Defense Forces Chief of Staff Lt. Gen. Herzi Halevi has reportedly approved final plans for the operation, which will be accompanied by the evacuation of the city’s Palestinian civilian population.

IDF forces are amassed along the border waiting for the green light to destroy the four Hamas battalions holed up in the city—Yabna (South), Shaboura (North), Tel Sultan (West) and East Rafah.

U.S. President Joe Biden has told Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu that his administration will not support a major offensive against the terrorist group in Rafah. Instead, the White House favors a limited operation aimed at attacking high-value Hamas targets and securing the Gaza-Egypt border.

Biden would consider limiting “certain arms sales to Israel” if the IDF launches a ground operation in the city, the New York Times reported last week.

According to a new Harvard CAPS Harris poll, 72% of Americans believe Israel should proceed with the military offensive, while 28% support Hamas’s continued rule in Gaza.

Respondents were asked: “Should Israel move forward with an operation in Rafah to finish the war with Hamas, doing its best to avoid civilian casualties even though there will be casualties, or should it back off now and allow Hamas to continue running Gaza?”

Israeli Foreign Minister Israel Katz said on Saturday that the offensive in Rafah would be suspended if a deal to free abductees held in Gaza is secured.

“The release of the hostages is the top priority for us,” he said, adding that “if there will be a deal, we will suspend the operation.”

Axios reported on Saturday that the deal being discussed includes significant compromises by Israel and that, for the first time, Jerusalem is considering ending the war in the Gaza Strip.

Israeli Finance Minister Bezalel Smotrich said on Sunday that the government will lose its legitimacy if it forgoes the Rafah mission and instead accepts the “humiliating surrender” proposed to Hamas during ongoing ceasefire negotiations.

In a video message, Smotrich urged the premier to order the IDF to immediately enter Rafah “with all its might.”

Agreeing to the terms currently on the table would be tantamount to “a victory for the Nazis at the expense of hundreds of brave IDF soldiers who fell in battle. It would impose a death sentence on the [133 remaining] hostages and, above all, constitute an immediate existential danger to the State of Israel,” said Smotrich.

Despite intense international opposition to a major offensive in Rafah, Israel has repeatedly stated that it is necessary to win the war against Hamas to ensure that the terror group is not able to regroup and threaten Israel again.

“We will complete the elimination of Hamas’s battalions, including in Rafah. No force in the world will stop us…After what [Hamas] has done, it will not do this again. Neither will it exist,” Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu said earlier this month.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Two wounded in stabbing in Jerusalem’s Old City, terrorist neutralized

Two wounded in stabbing in Jerusalem’s Old City, terrorist neutralized

JERUSALEM POST STAFF


According to MDA reports, an 18-year-old female and a 30-year-old male have been sent to the hospital for treatment of their wounds.

A man was wounded in a stabbing attack near Herod’s Gate in Jerusalem. / (photo credit: UNITED HATZALAH)

A terrorist was neutralized following a stabbing attack at Herod’s Gate, located in the Old City in Jerusalem, on Tuesday afternoon.

According to initial MDA reports, an 18-year-old female who is in critical condition, along with a 30-year-old male, have been sent to the hospital for treatment of their wounds.

The terrorist who carried out the attack was a 34-year-old Turkish citizen named Hasan Skalanan, who entered Israel yesterday from Jordan through the Allenby Bridge, according to Israeli media reports.

“We were rapidly on the scene and found an 18-year-old conscious female with a stab wound to her upper body. We dressed the injury and stopped the bleeding, and she was evacuated in an MDA MICU to the hospital, conscious and in serious condition,” the MDA medical unit stated.

“MDA EMTs and Paramedics are treating a 30-year-old male casualty with stab wounds,” The MDA spokesperson added.

A MDA ambulance in Jerusalem following a terror attack in the old city, April 30, 2024 (credit: MDA SPOKESPERSON)

Police response to the attack

According to the Israel Police, the stabbing attempt involved a police officer who is currently in moderate condition. 

“The terrorist involved in the stabbing was neutralized after police officers in the area shot him.  Large police forces have arrived at the scene,” the Israel Police stated.

“The injured person was a man in his 30s in moderate condition. After we provided initial treatment at the scene, he was transported to the hospital while conscious and in stable condition,’ United Hatzalah volunteer EMTs Yechiel Stern and Yosef Chaim Gabai reported.

This is a developing story.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Terroryzm psychologiczny: czy jesteśmy wystarczająco mądrzy i silni, aby nie paść jego ofiarą?

Rodziny Miron i Siegal wyraziły zgodę na udostępnienie filmu pokazującego żywych zakładników, Omriego (47 l.) i Keitha (64 l.). Czy możemy zobaczyć na tym nagraniu, że Hamas zna nas na tyle dobrze, aby wykorzystać nas przeciwko sobie?



Terroryzm psychologiczny: czy jesteśmy wystarczająco mądrzy i silni, aby nie paść jego ofiarą?

Sheri Oz
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska


To jest terroryzm psychologiczny w najbardziej wyrafinowanej formie.

Czuję się złapana w pułapkę – a to nie ja dźwigam na barkach ciężar narodu. Nie ja mam obowiązek lub władzę podejmowania jakichkolwiek decyzji. Jestem zwykłą obywatelką, która próbuje przebić się przez gąszcz informacji i „informacji”, aby zrozumieć, co się teraz dzieje i gdzie stoję wśród różnych punktów widzenia.

Ale najpierw sam film. Napis po arabsku w rogu i na pełnym ekranie na końcu filmu oznacza: „Media wojskowe”.

W pierwszym ujęciu premier Netanjahu wyraża przekonanie, że jedynie presja militarna sprowadzi zakładników do domu. Na następnym ekranie wygląda na to, że Siegel się z tym nie zgadza, ale możliwe, że w ogóle nie reaguje na to, ale na coś innego. Minister obrony Joav Gallant powtarza następnie to samo twierdzenie, że presja militarna sprowadzi ich do domu. Następnie Miron wspomina wszystkie bombardowania w Gazie.

Dalej widzimy tekst z twierdzeniem, że presja wojskowa nie doprowadzi do uwolnienia zakładników, że w rzeczywistości doprowadzi do śmierci dziesiątek uprowadzonych przetrzymywanych przez Hamas i uniemożliwiła im świętowanie Pesach z rodzinami.

Początkowo Siegel i Miron przesyłają swoim bliskim słowa miłości i tęsknoty. Siegel załamał się, gdy wspomniał o Pesach w zeszłym roku i swojej nadziei, że zostaną zaskoczeni [i pójdą do domu na Pesach w tym roku]…. Miron mówi, że ma nadzieję, iż będzie mógł wspólnie z rodziną świętować Dzień Niepodległości Izraela [14 maja].

Obaj opowiadają o długim czasie spędzonym w niewoli i o tym, jaka jest ciężka. Co ciekawe, jedyną trudnością, jaką wymieniają, są bombardowania IDF wokół nich. Nie ma wzmianki o tym, jak są (źle) traktowani przez porywaczy.

Obaj kierują apel do rządu, aby zrobił wszystko, co w jego mocy, by ich stamtąd wydostać, póki jeszcze żyją. Mówią także o demonstracjach na ich rzecz i żądają ich kontynuacji, by rząd zawarł porozumienie w sprawie ich szybkiego uwolnienia.

Teksty końcowe na dwóch ostatnich slajdach na ekranie (autorytatywne tłumaczenie pierwszego zdania z języka arabskiego – nie moje tłumaczenie – bo hebrajski nie ma sensu):

Wasi nazistowscy przywódcy nie przejmują się losem waszych synów-zakładników i ich uczuciami. Zróbcie to, co konieczne, zanim będzie za późno.


W odpowiedzi na ten klip ojciec Omriego Mirona powiedział Izraelskiemu Radiu Armii, że rząd nie ma moralnego prawa odrzucić oferty zawarcia umowy, która jest obecnie na stole, ani prawa przegapić okazji do sprowadzenia zakładników do domu.


I tu czuję się jak w pułapce. Wiem, że gdyby członek mojej rodziny lub mój przyjaciel był przetrzymywany przez Hamas w tunelach w Gazie, życzyłabym sobie wszystkiego, co konieczne, aby bezpiecznie i szybko zabrać go do domu. Ale wiem też i prawdopodobnie wiedziałabym również w tym przypadku, gdybym pozwoliła sobie o tym pomyśleć, że cały naród jest przetrzymywany jako zakładnik przez Hamas.

I nie tylko przez Hamas.


Kiedy 
świat jest na ulicach demonstrując na rzecz Hamasu przeciwko Izraelowi,

  • kiedy Izrael jest zmuszony karmić tych, którzy 7 października wiwatowali okrucieństwa i porwania popełniane przez ich współobywateli wraz z terrorystami Hamasu,
  • kiedy Izrael jest oskarżany o ludobójstwo, robiąc więcej niż ktokolwiek inny, by chronić ludność cywilną, nie wiedząc, ilu z nich kibicowało terrorystom, a nawet jeśli nienawidzą tego, co sprowadził na nich Hamas, ostatecznie zgadzają się z ich celem, jakim jest wymazanie Izraela z mapy,
  • kiedy wydaje się, że nikogo nie obchodzi, że Hamas łamie prawo międzynarodowe, przetrzymując cywilnych zakładników i nie pozwalając Czerwonemu Krzyżowi oceniać ich zdrowia i dobrostanu, nalegając jednocześnie na sprawdzanie warunków, w jakich terroryści Hamasu z 7 października są przetrzymywani w izraelskim więzieniu,
  • kiedy Biden może zagrozić zaprzestaniem dostarczania broni, jeśli Izrael wkroczy do Rafah (nawet jeśli jest to pusta groźba, a nie jestem pewna, że rzeczywiście jest pusta),
  • kiedy Egipt pozwala Gazańczykom uciec przed wojną tylko wtedy, gdy mają 5 tys. dolarów na osobę dorosłą lub 2,5 tys. dolarów na dziecko, a świat milczy na temat tych wymuszeń i wyzysku,
  • kiedy światowi przywódcy chcą, aby Izrael zaakceptował porozumienie, które nie tylko uwolniłoby więcej brutalnych terrorystów w zamian za niewielką liczbę żyjących kobiet, dzieci, osób starszych i chorych zakładników, ale także obejmowało porozumienie o zaprzestaniu wykonywania naszej misji zniszczenia przywództwa i struktury terrorystów Hamasu,

wówczas Izrael ponownie będzie zmuszony walczyć o nasze życie z jedną ręką związaną za plecami. Niewielu na świecie wskazuje na nieludzkość, niesprawiedliwość, jaka się w tym kryje. Tak naprawdę wydaje się, że większość z zapartym tchem czeka na długo oczekiwany upadek państwa żydowskiego.

Dlatego znajduję się w pułapce pomiędzy wspieraniem moralnego prawa zakładników a moralnym prawem narodu jako całości. Coś w rodzaju wyboru Sophie?

Nie głosowałam na Bibi, nigdy nie głosowałam na niego i nigdy nie zagłosuję. Nie głosowałam na żadnego z trójki (Bibi, Gallant, Gantz) kierującej dzisiaj wysiłkiem wojennym i chcę, aby oni i wszyscy inni odpowiedzialni za 7 października zostali zbadani i ukarani – po wojnie. Nie teraz. Wezwania do wyborów w czasie wojny powodują destabilizację i byłyby równoznaczne z wykonaniem pracy za naszych wrogów – narażając nas na nieprzezwyciężony atak na wszystkich granicach.

Hamas udowodnił nam to w tym filmie i wcześniejszych, w których pokazywali zakładników, którzy błagali Bibi, aby zrobił wszystko, co w jego mocy, by ich sprowadzić do domu.

Każdy, kto myśli, że Bibi przedłuża tę wojnę i przetrzymuje zakładników w Gazie, aby utrzymać się na swoim miejscu, nie zastanowił się, jakim byłby bohaterem, gdyby szybko wykonał swoje podwójne zadanie, jakim jest wyeliminowanie Hamasu i zapewnienie uwolnienia zakładników. Twierdzenie, że przedłuża wojnę dla samolubnych celów, jest kłamstwem propagowanym przez przywódców tych protestów, którzy nie chcą, aby Bibi został doceniony za zrobienie czegokolwiek dobrego, nawet jeśli faktycznie szkodzi to najbardziej bezpośrednim ofiarom tej historii — zakładnikom i ich rodzinom.

Z jakiego innego powodu na filmie wyprodukowanym przez Hamas zakładnicy instruowaliby demonstrantów, by nadal protestowali i wywierali presję na Bibi? Przecież Hamas wie, że ruch protestacyjny Czterech Matek skłonił ówczesnego premiera Ehuda Baraka do jednostronnego i bezwarunkowego wyprowadzenia IDF z Libanu i zakończenia wojny bez jej wygrania w 2000 roku, po trzech latach protestów. Ponieważ społeczeństwo izraelskie było tak naturalnie podzielone już przed 7 października, być może wyobrażają sobie, że może nastąpić powtórne nasilenie ruchu protestacyjnego, który pozostawi ich nietkniętych, by mogli walczyć innego dnia, tak jak to zrobił Hezbollah.

Po początkowym przypływie niezwykłej jedności i odłożeniu na bok różnic politycznych na wczesnym etapie po 7 października, pęknięcia znów się ujawniają. Przypisuję to tym, którzy cynicznie wykorzystują ból rodzin, przyjaciół, a właściwie ból całego kraju do swoich nikczemnych celów obalenia rządu nawet w czasie wojny.

Wraz z uwolnieniem zakładników w zamian za terrorystów i tymczasowe wstrzymanie walk, zobaczyliśmy, jak naród, choć podzielony pod względem sposobów, w jaki naszym zdaniem rząd powinien działać, jednoczy się w naszym wspólnym człowieczeństwie i trosce. Ja, która zdecydowanie sprzeciwiałam się umowie o zakładnikach, siedziałam zahipnotyzowana przez wiele godzin relacji na żywo z drogi zakładników do ambulansów Czerwonego Krzyża, a następnie w gościnne ramiona IDF i wreszcie ich rodzin. Dotyczyło to każdego dnia uwalniania określonej liczby zakładników. I tak byłoby znowu, gdyby doszło do porozumienia, któremu się sprzeciwiam. Chcę, żeby byli w domu nie mniej niż ktokolwiek inny. Cieszę się z ich uwolnienia i modlę się o ich powrót do zdrowia i odporność na niewypowiedziane okropności.

Jeśli chodzi o tych, których wybrano, by przewodzili narodowi i którzy znaleźli się u steru w tym niepewnym czasie – nie mogę sobie wyobrazić, jak radzą sobie z presją związaną z koniecznością pokonania wroga, słusznie nazywanych przez niektórych światowych przywódców terrorystami. Ci przywódcy jednak najwyraźniej chcą, byśmy pozostawili ich nietkniętych, inni światowi przywódcy wywierają manipulacyjne naciski wymuszając ustępstwa, a równocześnie są naciski z naszych ulic, wołające o porozumienie pod dowolnymi warunkami, czyli coś, co Hamas potrafi obrócić na swoją korzyść. Są to w rzeczywistości wołania o wasz upadek nawet teraz, kiedy musicie zebrać całą swoją energię, aby ocalić naród i oczyścić granice, byśmy nie byli już dłużej zagrożeni tsunami inwazyjnych hord w szale żądzy krwi.

Nie zazdroszczę im odpowiedzialności, jaką dzisiaj ponoszą za NAS WSZYSTKICH; przede wszystkim nie mówię o ich odpowiedzialności za to, co się wydarzyło – MUSZĄ zostać za to ukarani. Dzień rozliczenia nadejdzie, jeśli bezpiecznie nas przez to przeprowadzą.

Mogę mieć tylko nadzieję, że dzisiejsi przywódcy narodu wykonają najlepszą robotę, jaką mogą wykonać ludzie. A jeśli ludzka robota nie wystarczy, że otrzymamy potrzebną pomoc od Tego z Góry, choć wątpię, czy naprawdę na nią zasługujemy.


Sheri Oz – Urodzona w Kanadzie w 1951 roku, w wieku 26 lat wyemigrowała do Izraela, gdzie studiowała rolnictwo, po studiach wróciła do Kanady, studiowała psychologię. W 1986 wróciła do Izraela zajmując się psychoterapią rodzin. Autorka książki Overcoming Childhood Sexual Trauma: A Guide to Breaking Through the Wall of Fear for Practitioners and Survivors


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com