Pochwały, jakimi obrzucili tego negacjonistę Holokaustu, przyciągnęły uwagę mediów głównie dlatego, że dr Gavin Ashenden, najbardziej znany członek tego triumwiratu, jest medialnym ekspertem, sławnym konwertytą z anglikanizmu na katolicyzm i byłym kapelanem królowej Elżbiety II.

Razem z Markiem Lambertem i Katherine Bennett prowadzi podcast Catholic Unscripted  — audycję ulubioną przez tradycjonalistycznych katolików, którzy kochają mszę łacińską, nienawidzą zmarłego papieża Franciszka i gardzą Soborem Watykańskim II za wykreślenie modlitwy za „perfidnych” Żydów z liturgii Wielkiego Piątku.

Antysemityzm jest powszechny wśród tradycjonalistycznych katolików

Jeśli jesteś Żydem, który śpiewa z Johnem Lennonem „Wyobraź sobie, że nie ma antysemityzmu (w Kościele Katolickim), to łatwe, jeśli spróbujesz”, po prostu spędź godzinę na przeszukiwaniu stron internetowych tradycjonalistycznych katolików. Możesz też wziąć udział w „Krótkim kursie żydożerstwa” Candace Owens i zapytać, dlaczego antysemityzm Owens zbiega się z jej nawróceniem na tradycjonalistyczny katolicyzm.

W tym roku Rzym obchodzi 60. rocznicę Nostra Aetate, dokumentu Soboru Watykańskiego II, który w epokowym zwrocie o 180 stopni zmienił Żyda „z wroga w brata”, używając łacińskiego carissimi, aby opisać Żydów jako „umiłowanych przez Boga”. Paradoksalnie, wywołuje to wściekłość wśród katolików, którzy wierzą w „mit ciągłości nauczania”.

Przewidując coroczny rytuał tradycjonalistycznych katolików, którzy narzekają na rzekomą kapitulację Watykanu wobec „żydowskiego lobby” w kwestii zmiany modlitwy za „perfidnych” Żydów, Catholic Unscripted gościł arcyantysemitę, o. Mawdsleya, tuż przed Pesach i Wielkim Tygodniem, aby omówić zmiany liturgiczne Wielkiego Piątku.

Mawdsley zaczął wyklinania niemal natychmiast po tym, jak jego gospodarz Bennett rozpoczął wywiad: „Uważam, że Żydzi zasadniczo zinfiltrowali Kościół, zniszczyli jego liturgię, dogmaty, moralność, i jeśli tego nie nazwiemy, nie przezwyciężymy i nie będziemy uczciwi w kwestii zarządzania naszą wiarą katolicką, to sytuacja będzie się tylko pogarszać”.

Szoah: „Największe kłamstwo w historii”

Żydzi tacy jak Nahum Goldmann, ówczesny szef Światowego Kongresu Żydów, mieli „element talmudyczny”, którego celem było „zniszczenie wszystkiego”, całego starego porządku społecznego, w tym hierarchii społecznej, aby „żadna tradycja nie była już uważana za świętą” – grzmiał Mawdsley.

„Nie powiem zbyt wiele na twoim kanale na YouTube, ale [Szoah] to największe kłamstwo w historii” – kontynuował. „Kłamstwa II wojny światowej są największym i pierwszym kłamstwem diabła przeciwko Bogu”.

Mawdsley przyćmił tradycjonalistycznego biskupa katolickiego, Richarda Williamsona, który  w 2009 r. w szwedzkim programie telewizyjnym stwierdził, że „dowody historyczne stanowczo — i w ogromnym stopniu — obalają twierdzenie o celowym zagazowaniu 6 milionów Żydów w komorach gazowych w ramach umyślnej polityki Adolfa Hitlera”.

Internet to otwarty ściek, do którego Mawdsley  rzyga swoim religijnym jadem. 30-sekundowe wyszukiwanie w Google to cała dziennikarska skrupulatność, jakiej potrzeba, aby odkryć głębię jego nienawiści do Żydów, negowanie Holokaustu i historyczny rewizjonizm.

„Holocaust…nie wydarzył się”

„Adolf Hitler nie rozpoczął II wojny światowej. To zrobili Żydzi” – Mawdsley  wygłasza tyradę  na Substacku „White Rabbit” – białego nacjonalisty. Mówi, że jego misją jest „ujawnienie demonicznej fałszywości narracji o Holokauście” i „ujawnienie żydowskich kłamstw, które są przyczyną niezliczonych wojen”.

„Hitler nie zamierzał podbić Europy, podczas gdy Żydzi knuli wówczas i teraz [spiski], by rządzić światem. I co najważniejsze, ponoszą odpowiedzialność za Żydów, którzy zginęli w II wojnie światowej, a ta liczba jest znacznie bliższa 1 milionowi niż 6 milionom” – dodaje ten ksiądz rewizjonista.

„Holocaust to kłamstwo. Nie wydarzył się” – twierdzi Mawdsley w The Backlash. „Wielu Żydów cierpiało, gdy byli wypędzani z Europy przez nazistów, ale Hitler ani Niemcy nie mieli ludobójczego planu unicestwienia Żydów”.

Działająca w Wielkiej Brytanii żydowska grupa Campaign Against Antisemitism zwróciła uwagę na podcast Catholic Unscripted na X i Facebooku, informując, że „kilka osób ze społeczności katolickiej” napisało do nich „z obrzydzeniem” w związku z powszechnie znanymi poglądami księdza na temat „Żydów” i Holokaustu.

Wychwalanie książek negacjonistów Holokaustu

Początkowo Ashenden wykonał dyplomatyczne akrobacje wokół tego problemu w chaotycznym nagraniu wideo i artykule, w którym eufemistycznie zauważał, że Mawdsley „jest jednoznaczny w swoich konkretnych twierdzeniach na temat ‘Żydów’”.

Ale jak zareagował zespół Catholic Unscripted? Czy pokutowali we włosiennicach, sypiąc popiół na głowy? Czy usunęli obraźliwe wideo? Czy przeprosili naczelnego rabina Wielkiej Brytanii Efraima Mirvisa? Czy poszli do spowiedzi i odprawili pokutę, czytając Nostra Aetate? Nein! Nein!

Catholic Unscripted wydał bzdurne oświadczenie, w którym poparł Mawdsleya jako „wielkiego uczonego biblistę”. Chórem powtórzyli: „Wszyscy spotkaliśmy o. Mawdsleya i przeczytaliśmy jego książki”. „Jego książki są warte przeczytania”. „Był również bardzo miły i uprzejmy, gdy go poznaliśmy”.

Czyż można się mylić w jednej dziedzinie, a mieć rację w innej? Dobry kardiolog może być kiepskim cieślą, nu? Czy Mawdsley może się mylić co do Holokaustu, ale wykładać wielkie prawdy z tekstów biblijnych? Jako biblista nie sądzę.

Studia biblijne jako dyscyplina historyczna

Po pierwsze, studia biblijne są specjalistyczną dyscypliną. Wymagają co najmniej technicznej biegłości w języku hebrajskim, aramejskim i greckim. Badacz Pisma Świętego musi być biegły w krytyce tekstu i znać się na rękopisach i ich różnych interpretacjach.

Kiedy wykładałem biblistykę na uniwersytecie, ostrzegałem studentów, że jest to jedna z najtrudniejszych dziedzin, ponieważ wymaga zrozumienia językoznawstwa, literatury, geografii, ekonomii, socjologii, antropologii, kulturoznawstwa i, nade wszystko, biegłego posługiwania się metodą historyczną.

Żydzi i chrześcijanie wierzą, że nasza wiara jest zakorzeniona w historii. Biblia (pomimo szerokiego zakresu gatunków, od proroctw po poezję) jest historycznym repozytorium naszej religii. Musisz być utalentowanym historykiem, aby być dobrym biblistą.

Jeśli Mawdsley tak katastrofalnie myli się w interpretacji współczesnej historii i dopuszcza się maksymalnego rewizjonizmu historii najnowszej, to czy można mu zaufać w kwestii interpretacji historii sięgającej ponad 3000 lat wstecz, w starożytnych językach, których nie zna biegle?

Budowanie argumentu na błędach kopistów w Biblii

Jeśli Mawdsley tak katastrofalnie błędnie przedstawia współczesną historię i oddaje się daleko idącemu rewizjonizmowi niedawnych wydarzeń, w jaki sposób możemy polegać na jego zdolności analizowania historii sprzed tysiącleci, szczególnie przekazanej w starożytnych językach, w których nie wykazuje się żadną biegłością?

Mawdsley nie potrafi nawet wykryć rażącego błędu kopisty w łacińskim tłumaczeniu Wulgaty w Księdze Rodzaju 3:15, które brzmi: „ona zmiażdży ci głowę” zamiast „on zmiażdży ci głowę”. Opiera on całą książkę Crushing Satan’s Head: The Virgin Mary’s Victory Over the Antichrist Foretold in the Old Testament na tym błędnym tłumaczeniu. 

Odmawia uznania wyższości hebrajskiego tekstu masoreckiego lub greckiej Septuaginty. Nawet Watykan skorygował ten błąd w Nowej Wulgacie (1979), przyznając, że werset odnosi się do Mesjasza, a nie do Marii, matki Jezusa.

Po drugie, Mawdsley nie ma dyplomu z zakresu studiów biblijnych. Porzucił studia po trzech semestrach na Uniwersytecie w Bristolu, gdzie studiował matematykę i fizykę. Jego formacja kapłańska w Seminarium św. Piotra w Niemczech nie obejmowała ani licencjatu, ani magisterium z zakresu Pisma Świętego — ten ostatni jest kanonicznym wymogiem, by kwalifikować się jako uczony badacz Pisma Świętego w Kościele Rzymskim.

Ten samozwańczy uczony nigdy nie opublikował recenzowanego artykułu ani książki w wydawnictwie akademickim. Wszystkie jego siedem książek zostało wydanych własnym nakładem. Żaden biblista nigdy nie poparł żadnego z jego dzieł. Żadna gildia katolickich biblistów nigdy by go nie zaakceptowała. Mengele przynajmniej miał dyplomy z medycyny.

Fałszywy prorok w grzechu śmiertelnym

Po trzecie, zgodnie z nauką Kościoła katolickiego, Mawdsley znajduje się w stanie grzechu śmiertelnego. Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia, że podczas gdy „kłamstwo samo w sobie stanowi jedynie grzech powszedni, staje się ono grzechem śmiertelnym, gdy poważnie szkodzi cnotom sprawiedliwości i miłosierdzia” (2484). Kolosalne kłamstwa Mawdsleya nie są ani sprawiedliwe, ani miłosierne.

Czy ktoś, kto żyje w grzechu śmiertelnym, może być prowadzony przez Ducha Świętego — którego chrześcijanie uważają za boskiego przewodnika w interpretowaniu Pisma Świętego? Albo czy jak fałszywi prorocy Chananiasz, Paszhur i Szemajasz za czasów Jeremiasza, Mawdsley jest prowadzony przez diabelskiego ducha?

Po czwarte, katolicy wierzą również, że ksiądz musi podporządkować się biskupowi, aby móc sprawować posługę. Mawdsley nieszczerze powiedział Catholic Unscripted, że został „zawieszony”.

Wysłałem e-mail do jego byłego zakonu, Bractwa Kapłańskiego św. Piotra, a o. Daniel Powers, sekretarz prowincjalny, odpisał, aby potwierdzić, że Mawdsley został „kanonicznie wykluczony”.

Czy niedawni papieże kłamali w sprawie Szoah?

Po piąte, negacja Holokaustu przez Mawdsleya sugeruje, że niedawni papieże, którzy wyrazili zarówno żal, jak i skruchę z powodu Szoah, kłamią. W 2006 r. papież Benedykt XVI odwiedził Auschwitz i oświadczył: „Władcy Trzeciej Rzeszy chcieli zmiażdżyć cały naród żydowski, wykreślić go z rejestru narodów ziemi”.

„Nienawiść i pogarda dla mężczyzn, kobiet i dzieci, które objawiły się w Szoah, były zbrodnią przeciwko Bogu i przeciwko ludzkości” – powiedział Benedykt XVI w 2009 r. „Powinno to być jasne dla każdego, szczególnie dla tych, którzy stoją w tradycji Pisma Świętego ”.

W 1979 roku papież Jan Paweł II odwiedził Auschwitz, mówiąc, że „chodził pośród ruin pieców Birkenau”. Polski papież wyraził żal z powodu sześciu milionów Polaków, z których większość była katolikami. Wielu, w tym księża i zakonnice, również doświadczyło losu swoich żydowskich sąsiadów. Zaprzeczanie Shoah przez Mawdsleya obraża świętą pamięć jego własnych katolickich męczenników.

Mawdsley szydzi z współczesnych tłumaczeń Biblii, nazywając je „judaizowanymi Bibliami”. Gdyby tylko był „wielkim uczonym Pisma Świętego”, wiedziałby, że Żydzi nie tylko napisali cały Tanach  (Stary Testament), ale także cały Nowy Testament, z możliwym wyjątkiem Ewangelii Łukasza.

Nawet pogląd, że Łukasz był chrześcijaninem pochodzenia pogańskiego, jest obecnie odrzucany przez biblistów od czasu, gdy przełomowa rozprawa doktorska Joshuy Paula Smitha zatytułowana  Luke Was Not a Christian: Interdisciplinary Perspectives on the Jewish Authorship of Luke and Acts [Łukasz nie był chrześcijaninem: interdyscyplinarne spojrzenie na żydowskie autorstwo Ewangelii Łukasza i Dziejów Apostolskich], 2021) wykazała, że Łukasz najprawdopodobniej był Żydem.

Obrona Hitlera jest perwersją. Popieranie neonazistów jest złem. Ashenden, Bennett i Lambert są winni nie przez skojarzenie, ale dlatego, że odrzucili napomnienie Psalmu 1: 

Szczęśliwy mąż, który nie idzie za radą występnych, nie wchodzi na drogę grzeszników i nie siada w kole szyderców, lecz ma upodobanie w Prawie Pana, nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą.

Czy niekontrolowany napływ imigrantów z byłych kolonii może rozsadzić demokracje parlamentarne? Takie obawy nie są pozbawione podstaw. Polski odbiorca medialnej strawy otrzymuje solidne informacje o tym, co dzieje się za naszą wschodnią granicą, o krwawej wojnie Rosji z Ukrainą, równie dużo (a może nawet jeszcze więcej) ale już znacznie mniej rzetelnych informacji dociera o wojnie w Gazie, o największym dziś froncie wojny (czy raczej wojen) media informują sporadycznie i praktycznie nie istnieje on w świadomości społecznej. A jednak, jak pisze Alberto M. Fernadez, najdłuższy front jest dziś w Afryce i rozciąga się na tysiące kilometrów od Afryki Zachodniej do wybrzeży Oceanu Indyjskiego. To głównie wojna prowadzona przez muzułmańskie grupy terrorystyczne, przez muzułmańskie plemiona, przez zwyczajnych bandytów, korzystających z chaosu. Ofiarami tej wojny są zwykle bezbronni czarni chrześcijanie i animiści. W mediach, jeśli w ogóle coś się pojawia, to doniesienia na dalszych stronach gazet prezentujące tę wielką wojnę jako odrębne konflikty, spory plemienne i waśnie narodowe.

„Gdyby narysować linię od Bamako w Mali przez Demokratyczną Republikę Konga do Cabo Delgado w Mozambiku, odległość wynosiłaby blisko 6500 kilometrów – pisze Fernadez  – I chociaż konflikty w Mali, Burkina Faso, Nigerii, Nigrze, Kamerunie, Republice Środkowoafrykańskiej, Demokratycznej Republice Konga i Mozambiku różnią się pod względem lokalnych cech politycznych, ekonomicznych, etnicznych i wojskowych, istnieją pewne bardzo ogólne podobieństwa. Jest to walka między pasterzami a rolnikami, między muzułmanami (nie wszyscy z nich są dżihadystami) a chrześcijanami, między różnymi grupami etnicznymi, między tymi, którzy mają władzę ekonomiczną, a tymi, którzy mają władzę polityczną, walczącymi o ograniczone zasoby.”

Ci którzy interesują się koszmarami Afryki, zwracają uwagę na rolę islamskich centrów (Turcji, Iranu, Kataru), oraz Rosji i Chin, zainteresowanych bogactwami mineralnymi tego kontynentu.

W procesie dekolonizacji Zachód popełnił wszystkie możliwe błędy, a dzisiejsze interwencje bardzo ograniczone i odziane w podejrzane peleryny humanitaryzmu są nie tylko nieskuteczne, ale nierzadko pogłębiają problemy. (Tym których interesuje mechanizm tej zachodniej pomocy polecam nadal aktualną książkę sprzed 34 lat, byłego pracownika ONZ Roberta Klitgaarda Tropical Gangsters: One Man’s Experience With Development And Decadence In Deepest Africa).

Historia dekolonizacji nie jest czymś co interesuje ekonomistów lub polityków. Ich recepta na inwazję imigrantów z byłych kolonii, to zatrzymanie fali uciekinierów. Czasem gdzieś pojawia się jakiś pomruk, że jedynym skuteczny sposobem byłoby uzależnienie jakiejkolwiek pomocy od głębokich reform gospodarczych i społecznych w państwach, z których ludzie masowo uciekają. W samej Afryce kilka krajów zaczęło sobie zdawać sprawę z faktu, że jedyną szansą jest wzmocnienie drobnych rolników, powtórzenie europejskich reform, tych kiedy Unia Europejska była jeszcze gospodarczą wspólnotą, przymuszającą swoich nowych członków do rezygnacji z kultywowania tradycji życia na kradzionym chlebie, gdzie wieś i miasto żyją w różnych epokach historycznych.

Możemy się zastanawiać nad pytaniem, co polski uczeń wie o Afryce. Dopiero co były długie dyskusje czy zachować, czy usunąć W pustyni i w puszczy z listy obowiązkowych lektur szkolnych. Ostatecznie usunięto i chyba słusznie. Podobno licealistom niektórzy nauczyciele zalecają Jądro ciemności Conrada. Jak wielu potrafi się przedrzeć przez prozę pisaną w końcu XIX wieku, w tłumaczeniu pozostawiającym dziś wiele do życzenia? Conrad opisywał sceny, które widział osobiście pływając w młodości jako oficer na statku na rzece Kongo:

„Czarne kształty czołgały się, leżały siedziały między drzewami, opierając się o pnie, tuliły się do ziemi — to widzialne, to przesłonięte mętnym półmrokiem — we wszelkich możliwych pozach wyrażających ból, zgnębienie i rozpacz. Rozległ się znowu wybuch miny w skale i ziemia wzdrygnęła się lekko pod moimi nogami. Praca posuwała się naprzód. Praca! A tutaj było miejsce, gdzie niektórzy jej wykonawcy usunęli się na ziemię, żeby umrzeć.

…zobaczyłem twarz tuż koło mojej ręki. Czarny szkielet leżał wyciągnięty na ziemi, opierając się ramieniem o drzewo; jego powieki podniosły się z wolna i zapadłe oczy spojrzały na mnie, olbrzymie i nieprzytomne; w głębi orbit zatliło się jakby ślepe, białe światełko i gasło powoli. Wyglądał na młodego — prawie chłopiec. Nie miałem pojęcia, co bym mógł zrobić dla niego, i tylko podałem mu suchar. Palce biedaka zamknęły się powoli wkoło suchara i trzymały go — był to ostatni ruch, jaki dostrzegłem, ostatnie spojrzenie.” 

Być może niektórzy nauczyciele podsuwają swoim uczniom Heban Kapuścińskiego.

Prawdopodobnie niewielu ma szanse dowiedzieć się o wojnie w Sudanie, o głębszej analizie tego, co dzieje się na czarnym kontynencie nie ma co marzyć. Historia powojennej Afryki jest białą plamą, prawdopodobnie nawet dla studentów historii gospodarczej.

Kraje afrykańskie, podobnie jak kraje azjatyckie zdobywały niepodległość wbrew woli mocarstw kolonialnych, ich przywódcy często byli pod wpływem propagandy komunistycznej, bez umiejętności zarządzania. Powstawały niepodległe kraje będące sztucznymi zlepkami wrogich plemion, bo trzeba zachować granice byłych kolonii.

W Afryce ginęły dziesiątki milionów ludzi, ale to była „zimna wojna”. Nazwy takie jak Katanga czy Biafra młodym ludziom dziś nic nie mówią i nie ma się czemu dziwić. Symbolem Afryki czasów dekolonizacji stali się ludzie tacy jak Idi Amin czy Joseph-Désiré Mobutu. Świat zachodni patrzył z podziwem na Nelsona Mandelę, ale ani przez chwilę nie interesował się pierwszym prezydentem Botswany, który zdołał przeprowadzić proces dekolonizacyjny, zachowując z kolonialnej tradycji to, co najlepsze, chroniąc kraj przed pokusą radzieckiego socjalizmu i przeprowadzając strukturę społeczną Botswany od kamienia łupanego do współczesności. Seretse Khama pokazał, że pokojowa dekolonizacja  Afryki była możliwa, ale ta droga została odrzucona zarówno przez rządy rozpadających się mocarstw kolonialnych, jak i przez afrykańskich polityków, którzy zbyt często dochodzili do władzy przez przewroty wojskowe i utrzymywali władzę, dzięki wsparciu już to ZSRR, już to Zachodu.

Czy Zachód mógł rozmontować kolonializm inaczej? Dziś to pytanie jest bez znaczenia. Deng Xiaoping doskonale wiedział, że uwolnienie kraju od obłędu komunistycznej gospodarki wymaga najpierw wyzwolenia chłopów od socjalizmu. Wiedział to również Michaił Gorbaczow, ale nie zdobył wystarczającego poparcia, ani nie był wystarczająco brutalny, żeby rozprawić się z przeciwnikami. W Afryce zwyciężali ci, którzy umieli zawierać kontrakty na dostawy broni w zamian za obietnice dostępu do minerałów. Czy politycy zachodni mogli się domyślać, że to droga do globalnej katastrofy?

W marcu 1930 roku londyński „Times” opublikował list otwarty afrykańskiego działacza z Kenii. Uczeń kolonialnej misyjnej szkoły, Jomo Kenyatta, próbował przekonać brytyjskich polityków, że bez reform dojdzie w Afryce do straszliwego rozlewu krwi. Jego pięciopunktowy program reform mówił o konieczności zabezpieczenia praw do wynajmu ziemi dla czarnych rolników, poprawę możliwości edukacyjnych dla czarnej ludności, zniesienie podatku podymnego, przedstawicielstwo czarnej ludności w Radzie Legislacyjnej, a wreszcie swobodę praktykowania tradycyjnych zwyczajów (takich jak obrzezanie dziewczynek).

List wywołał burzę w szklance wody i nawet kilka osób postanowiło udzielić czarnemu autorowi odpowiedzi. Kwestia prawa do wynajmu ziemi była poza wszelką dyskusją, w sprawie edukacji polecono mu rozmowy z Kościołem Szkockim, który miał monopol na oświatę tubylców w Kenii, nie było również mowy o dyskusji na temat podatków i reprezentacji politycznej, więc skoncentrowano się na zasadnej krytyce jego obrony barbarzyńskich obyczajów.

Kenyatta postanowił studiować w Londynie antropologię i uczył się później o życiu seksualnym dzikich u Bronisława Malinowskiego, zaś możliwy rozpad kolonialnego imperium, w tym czasie jeszcze w żaden sposób Brytyjczyków nie niepokoił.

Joseph Conrad pisze o ckliwym raporcie kolonialnego zbrodniarza Kurtza:

Zaczynał się od dowodzenia, że my, biali, na osiągniętym przez nas szczeblu rozwoju musimy z natury rzeczy wydawać się im (dzikim) istotami nadnaturalnymi — „zbliżamy się do nich z potęgą, jak gdyby bóstwa” — i tak dalej, i tak dalej. „Przez prosty wysiłek woli możemy rozwinąć dodatnią działalność o potędze iście nieograniczonej”, itd. itd. Od tego punktu wznosił się coraz wyżej i uniósł mnie z sobą. Przemoc była wspaniała, choć, wiecie, trudna do zapamiętania. Wywołała we mnie obraz jakiegoś egzotycznego Bezmiaru rządzonego przez wzniosłą Dobrotliwość. Porwał mnie zapał. Był to skutek bezgranicznej potęgi wymowy — słów — płomiennych, szlachetnych słów. Żadne praktyczne wskazówki nie przerywały magicznego toku zdań, chyba że uznamy za rozwinięcie metody coś w rodzaju notatki przy końcu ostatniej strony, notatki nagryzmolonej niepewną ręką widać dodanej znacznie później. Była bardzo prosta, i u końca tego wzruszającego wezwania do wszelkich altruistycznych uczuć gorzała, jaśniejąca i przeraźliwa jak błyskawica wśród pogodnego nieba: „Wytępić te wszystkie bestie!”

Pogarda dla nie całkiem ludzi, samouwielbienie, bezkresne zadufanie wychowanych na kradzionym chlebie nie kończy się wraz z rozpadem kolonialnych mocarstw.

Na długo przed upadkiem komunizmu w Polsce słyszałem z ust skądinąd inteligentnego i sympatycznego człowieka, dowcip o powtórnym ujarzmianiu krajów przedwcześnie wyzwolonych. W kontekście szalejącego barbarzyństwa w krajach, które tak niedawno wybiły się na niepodległość w Afryce i Azji, to odrażające marzenie o powtórnym ujarzmianiu wydawało się niemal zrozumiałe i niemal humanitarne.

Zachód ani nie umiał, ani nie chciał wymuszać zmian, które pozwalałyby na zmniejszenie dolegliwości życia w piekle, nie zdając sobie sprawy z faktu, iż przyczynia się do tego, iż setki milionów ludzi marzy o przeniesieniu się do byłych mocarstw kolonialnych bez konieczności zmiany własnej kultury.

Dziś rozmiary nieszczęścia częściej dostrzegają ci uciekinierzy z byłych kolonii, którzy porzucili kulturę swoich społeczeństw, akceptując i broniąc wartości Oświecenia, niż ci, którzy udają, że nadal walczą z kolonializmem i proponują demokracji parlamentarnej samobójstwo.    

Dla doświadczonego, emerytowanego dyplomaty, jakim jest Alberto M. Fernadez, pierwszym celem Ameryki i reszty Zachodu powinno być zatrzymanie muzułmańskiej inwazji i powstrzymanie chaosu w Afryce (nawet kosztem współpracy z Rosją). Fernandez proponuje dyplomację na rzecz reform i współpracy. On jednak również wydaje się nie zauważać tego, że celem (i to w samoobronie) jest przebudowa podzielonych społeczeństw, w których część żyje w średniowieczu, a część karmi się odpryskami  nowoczesności. Świat, w którym posiadanie karabinu daje lepsze perspektywy dostępu do żywności niż posiadanie kawałka ziemi, to świat, który przeniesie swoje piekło do naszego schludnego ogródka.