Znany działacz walczący z antysemityzmem, David Collier, wyraził frustrację wobec faktu, że władze Wielkiej Brytanii otwarcie tolerują tak powszechną nienawiść do Żydów:

„Policja jest zagubiona, system edukacji zamienia nasze dzieci w postępowe, ogłupione klony, rząd zachowuje się jak zespół grający muzykę na tonącym statku, a znaczna część tradycyjnych mediów została opanowana przez naiwnych, nadętych, aroganckich i dekadenckich supremacjonistów — lub byłych pracowników Al-Dżaziry — którzy razem codziennie opowiadają kłamstwa swojej brytyjskiej publiczności…”

Sytuacji nie poprawia fakt, że żydowscy naukowcy, tacy jak brytyjski profesor Avi Shlaim, powtarzają kłamstwa: „Syjoniści zbombardowali Irak, aby wystraszyć irackich Żydów i zmusić ich do ucieczki do Izraela”. Dodał on, że „syjonizm to sprawa aszkenazyjska, nie mająca z nami nic wspólnego”. Pośrednio podsycają również nienawiść do Żydów wypowiedzi z dwuznacznym podtekstem, jak kiedy oficjalny Obrońca Wiary Kościoła Anglii i Głowa Kościoła Anglii, angielski monarcha, król Karol III, który przewodniczy grupie krajów Wspólnoty Narodów, włącza islam do przesłania wielkanocnego :

„Miłość, którą okazywał, gdy chodził po Ziemi, odzwierciedlała żydowską etykę troski o obcych i potrzebujących, głęboki ludzki instynkt, który odbija się echem w islamie i innych tradycjach religijnych oraz w sercach wszystkich, którzy szukają dobra innych”.

Wielkanoc to okres uważany za święty i wyłączny – dotyczący wyłącznie chrześcijan.

Wielkanocne orędzie angielskiego monarchy na Wielki Czwartek 2025 roku wygląda „bardziej jak wielokulturowa breja niż jak tradycja chrześcijańska w okresie poprzedzającym święte wielkanocne” – napisała Teri Christoph, która dodała: „Chrześcijanie na całym świecie, a zwłaszcza ci w Wielkiej Brytanii, są oburzeni tym, że król Karol wykorzystał ten najświętszy dzień do wygłaszania takich bzdur”.

W podobnym duchu kanał GB News wyraził opinię, że król Charles wykazał się „słabym przywództwem”. Podsumowując, „Charles spotyka się z falami krytyki po tym, jak zdecydował się w swoim przesłaniu odnieść do judaizmu i islamu – w święto, które celebruje chrześcijaństwo”.

Charles od dawna jest zwolennikiem działań międzywyznaniowych. W marcu zorganizował otwarcie zamku w Windsorze na islamskie obchody Iftar, kiedy „ponad 360 muzułmańskich gości zebrało się w St George’s Hall, aby przerwać post ramadanowy”.

Publiczną modlitwę (Azan) do Allaha prowadził islamski duchowny (Mu’adhdhin). W rezultacie wątpliwa „rola króla Karola jako Obrońcy Wiary została słusznie zakwestionowana”.

Wpływy islamistów w Wielkiej Brytanii rosną wykładniczo. Podobno w Wielkiej Brytanii działa około 2000 meczetów lub islamskich miejsc modlitwy. Podobno istnieje około 130 sądów szariatu lub rad muzułmańskich, a niektóre szkoły publiczne uczą islamu na lekcjach religii.

Stąd, jak zauważył David Collier, Wielka Brytania praktycznie skapitulowała przed wpływami islamistów, zaczynając od samej góry. Słabe przywództwo w Wielkiej Brytanii wpisuje się w kategorię dysonansu poznawczego wobec rzeczywistości, podobnie jak tchórzliwe zachowanie wobec głośnej i niebezpiecznej nienawiści do Żydów na ulicach Londynu.

Z powodu pozwolenia na wzrost gwałtownego islamizmu, Żydzi w Wielkiej Brytanii nie powinni dać się zwieść pozorom bezpieczeństwa. Powinni pamiętać straszliwe pogromy ich pokojowej społeczności w Yorku, Londynie i innych miastach w 1189 i 1190 r. Można słusznie powiedzieć , że „niektóre z najgorszych okrucieństw popełnionych na europejskich Żydach w średniowieczu miały miejsce w Anglii pod koniec XII wieku”. Historia ma nieprzyjemny zwyczaj powtarzania się.

Pomimo silnego wsparcia USA dla Izraela, od października 2023 r. broniącego się przed Hamasem, Hezbollahem, Huti i innymi irańskimi pełnomocnikami, badanie Pew Research z kwietnia 2025 r. wykazało, że „w ciągu ostatnich trzech lat amerykańska opinia publiczna o Izraelu zmieniła się na bardziej negatywną”.

Społeczności zachodnie, a w szczególności ich politycy, coraz częściej odwracają się od swoich żydowskich obywateli, tak jak robili to głównie w okresie faszystowskim w Europie. Przyszłość Izraela i jego mieszkańców będzie zatem zależała od zdolności samego Izraela do obrony swojego narodu, być może z pomocą malejącej grupy lojalnych sojuszników.

Historia Izraela i samych Żydów podkreśla potrzebę polegania na samym sobie wobec mas złych sił z determinacją dążących do ich upadku. Historia Izraela zapewnia również, że silni przywódcy powstaną w czasach potrzeby ochrony narodu, zaczynając od Mojżesza i króla Dawida. Przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem pozostaje niezmienne. Izraelczycy będą żyć i rozwijać się w swojej ojczyźnie pomimo złych intencji ze strony wrogów. W końcu Żydzi są świętymi strażnikami wiecznych prawd i moralności – jak jasno mówi Tora. Świat ich potrzebuje.

Być może wszystkim antysemitom i antysyjonistom z Zachodu mogłyby dać do myślenia cięte słowa komika Elona Golda:

„Zamiast demonizować i oczerniać Izrael, świat powinien dziękować Izraelowi za to, że jest na pierwszej linii frontu w ratowaniu zachodniej cywilizacji i wolnego świata”.

Jeśli zaś chodzi o Anglię i całą Wielką Brytanię, największe imperium swoich czasów już nie istnieje – dawno odeszło. Rule Britannia nie rządzi już niczym, nawet ulicami Londynu.

W Waszyngtonie członek skrajnie socjalistycznej partii zamordował pod żydowskim muzeum parę Żydów. Kiedy go aresztowano, machał wyjętą zza pazuchy kefiją i krzyczał „wolna, wolna Palestyna”. Dzień wcześniej, podsekretarz generalny ONZ ds. humanitarnych i koordynator ds. pomocy w sytuacjach kryzysowych, Tom Fletcher przekazał dziennikarzom następującą informację:

“Po drugiej stronie granicy stoi teraz pięć ciężarówek” – powiedział we wtorek (20 maja 2025) w wywiadzie dla BBC. “Nie dotarły do społeczności, do których powinny dotrzeć. To jest jedzenie dla niemowląt, żywienie niemowląt. Jest 14 000 dzieci, które umrą w ciągu najbliższych 48 godzin, jeśli nie uda nam się do nich dotrzeć”.

W Polsce natychmiast uderzono w dziennikarskie tam-tamy. Podnieceni dziennikarze Super Expressu pisali: „ONZ mówi, że 14 tysięcy dzieci może umrzeć w Gazie w ciągu 48 godzin”, dziennikarze TOK-FM krzyczeli: „14 tysięcy dzieci może zginąć z głodu przez następne dwie doby”. Komentarzy nie warto cytować, łatwo je sobie wyobrazić.

W kolejnym dniu ONZ próbowała zatuszować tę wypowiedź, BBC ostrożnie wycofała się, wielkie agencje prasowe nie próbowały dociekać, czy w Gazie w kolejnych dniach umarło z głodu chociaż jedno niemowlę. Dziennikarze pracowali dalej, nie trapiąc się tym, co powiedzieli dzień wcześniej.           

To nie jest odosobniony przypadek, to jest stały wzór. Dziennikarz przychodzi rano do redakcji, przegląda doniesienia BBC, Reutersa, AFP i pisze swój materiał. Te kompetentne źródła nie mogą przecież wprowadzać w błąd. Czy zastanawiacie się, dlaczego najwięcej fałszywych oskarżeń, lub jeśli wolicie to tak nazwać „nieścisłości”, dotyczy właśnie Żydów, tej samej grupy ludzi, szkalowaniem której przekazujący informację zajmują się przez stulecia? Jak ważne są te wasze nieścisłości? Jak bardzo pchają świat w kolejną przepaść?

Dziennikarz to prestiżowy zawód, niektórzy wolą ten zawód nazywać powołaniem, czują się namaszczeni, wspaniali jak średniowieczni zakonnicy, niemal święci, zawsze dziewice.

Czy macie czasem chociażby cień wyrzutów sumienia?

Danny Danon, izraelski ambasador przy ONZ zażądał przeprosin od Toma Fletchera. Nie, nie za tę brednię o 14 tysiącach niemowląt z Gazy, które miały umrzeć w ciągu 48 godzin. Za inną wypowiedź tego ważnego urzędnika ONZ. Fletcher 13 maja na forum Rady Bezpieczeństwa ONZ, raz jeszcze oskarżył Izrael o ludobójstwo. Tłumaczył się później, że to nie ONZ zawyrokowało, a sądy.

W liście skierowanym do tego oenzetowskiego biurokraty izraelski ambasador pisał:

„Miałeś czelność, jako wysoki rangą urzędnik ONZ, stanąć przed Radą Bezpieczeństwa i postawić zarzut ludobójstwa bez dowodów, mandatu i bez żadnych zastrzeżeń”.

Izrael odmawia dalszej współpracy z tym biurokratą, jak długo Fletcher nie powie wyraźnie, że Izrael nie dopuszcza się ludobójstwa. Jednak wypowiedzi biurokratów, orzeczenia kapturowych sądów w rodzaju Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, czy Międzynarodowego Trybunału Karnego nie miałyby tak wielkiego wpływu na opinie społeczeństw, gdyby dziennikarska brać nie stała się zakonem kultu nienawiści, gdybyście nie powtarzali oświadczeń o rzekomym ludobójstwie jako prawdy, gdybyście nie powtarzali informacji urzędników Hamasu jako faktów, tak jak gdybyście je mogli lub przynajmniej chcieli osobiście sprawdzić. Pytanie, czy macie chociażby przelotne wyrzuty sumienia, wydaje się być pozbawione sensu. Zarabiacie na życie ufając, że jesteście uczciwi, wyrzuty sumienia są niebezpieczne, jakikolwiek protest stanowiłby zagrożenie wyrzuceniem z zakonu.

Rzadko, niesłychanie rzadko, po przekazaniu fałszywej informacji, czujecie się zmuszeni do mglistych sprostowań. Czy możecie nie zdawać sobie sprawy z tego, że nawet wtedy nie zmienia to piorunującego wrażenia jakie na ludziach zrobiło wasze kłamstwo? Kiedy piszecie, że Izrael zburzył szpital zabijając 500 niewinnych osób, a po miesiącu zamieszczacie notkę, że jak się wydaje spadła tam na parking wadliwa palestyńska rakieta i zabiła kilka osób, to nie była tylko pomyłka, a sprostowanie nie miało na celu naprawienia zbrodniczej dezinformacji.

Czy informując o orzeczeniu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, że wniesione przez RPA oskarżenie może mieć jakieś uzasadnienie, świadomie wybraliście bardziej wyraziste stwierdzenie, że Izrael popełnia ludobójstwo? Czy mogliście nie wiedzieć ani o powiązaniach rządu RPA z Hamasem, ani o powiązaniach ówczesnego przewodniczącego tego trybunału z islamskimi antyizraelskimi grupami? Czy mogliście nie znać życiorysu prokuratora Międzynarodowego Trybunału Karnego, który w oparciu o orzeczenie tamtego trybunału zażądał aresztowania izraelskiego premiera i ówczesnego ministra obrony Izraela? Obawiam się, że mogliście, że nie szukaliście tych informacji, strach przed narażeniem się przeorowi zakonu dyktuje unikanie wiedzy niepożądanej.   

Wasza praca oparta jest na autorytetach. Twierdzenie, że dziennikarz nie ma żadnych autorytetów, że dąży do przekazania prawdy i tylko prawdy, to tylko teoria. Przekonujecie samych siebie, że ONZ to niekwestionowany autorytet, czy jest możliwe, że nigdy nie słyszycie żadnych dzwonków alarmowych, że nigdy, nawet w rozmowach z przyjaciółmi nie odważacie się kwestionować tego autorytetu? Nie, zawsze widzimy wasz konsensus w tej jednej sprawie.

Dziennikarka Sky News prowadząca wywiad z izraelskim dziennikarzem Elonem Levy chce się dowiedzieć dlaczego Izrael wstrzymuje pomoc. Przez 9 minut izraelski dziennikarz wyjaśnia, że Hamas przechwytuje pomoc, że ta pomoc staje się nie tylko narzędziem kontroli palestyńskiego społeczeństwa w Gazie, ale jest źródłem dochodów Hamasu, który sprzedaje dostarczoną za darmo żywność po bajońskich cenach, że obecny mechanizm dostarczania pomocy to wspieranie Hamasu, tak jak przed 7 października naciski na Izrael, żeby ciągle zwiększał dostawy cementu do Gazy, były wsparciem Zachodu w budowie gigantycznej terrorystycznej twierdzy pod cywilną infrastrukturą tej enklawy. Elon Levy wyjaśniał, że Izrael nie głodzi mieszkańców, że dostarczył podczas tej wojny więcej żywności wrogiej populacji niż dostarczono w jakimkolwiek innym konflikcie zbrojnym. Po dziewięciu minutach zdumiona dziennikarka prestiżowego medium pyta „czy papież nie ma racji domagając się wpuszczenia pomocy do Gazy?”.

Jeśli sam papież tego chce, to o czym my rozmawiamy? Jej wyraz twarzy nie pozostawia wątpliwości, najprawdopodobniej jest ateistką, ale jest głęboko wierząca w autorytet katolickiego papieża na temat perfidnych Żydów. Dziennikarz donoszący o śmierci kolejnego palestyńskiego dziecka w siódmym akapicie wspomina, że chodzi o siedemnastoletniego mordercę zlikwidowanego podczas nożowniczego zamachu. Wyjątek? Sprawa wywołująca natychmiastowe oburzenie i potępienie ze strony kolegów? Przeciwnie, całkowity brak reakcji, środowisko, stowarzyszenia dziennikarskie całkowicie aprobują ten gatunek podżegającego dziennikarstwa. Nikt się nie oburza, nikt nie protestuje. Dziennikarz bredzący „Tel Awiw mówi” (Tel Awiw nigdy nie był i nadal nie jest stolicą Izraela), nie staje się przedmiotem kpin i żartów kolegów, dziennikarka dostarczająca ckliwą opowieść opartą na rozmowie ze zwolennikiem Hamasu, który wciska  jej kit, że żołnierze izraelscy ćwiczą się na strzelaniu zza muru do palestyńskich dzieci, nie wylatuje z redakcji, przeciwnie dostaje pochwały za znakomity reportaż.

Czy umiemy to wszystko zrozumieć, czy jest jakieś wytłumaczenie tego kultu nienawiści wśród dziennikarskiej braci? Tego unikania jak ognia informacji o ideologii dżihadu, tego co znajdujemy w arabskiej, tureckiej czy irańskiej prasie? Jak zrozumieć ten dziennikarski konsensus? Czy jest tu wskazówką fakt, że często, kiedy przekazujecie informacje fałszywe i podżegające do nienawiści, na wszelki wypadek zamykacie możliwość komentowania, żeby przypadkiem zalew nienawistnych komentarzy nie ujawnił, że odbiorcy waszych wiadomości czekają na tę dobrą nowinę i odbierają ją dokładnie tak, jak to sobie zaplanowaliście?                                                 

Wiem, dziennikarska brać nie czeka na mój list, nie zamierza go czytać, a jeśli któryś czy któraś przypadkiem przeczyta, pewnie dojdzie do wniosku, że nic nie rozumiem, bo przecież jesteście tacy śliczni i idylliczni. Wspaniali dziennikarze w ich wspaniałych redakcjach dostarczają codziennie w najróżniejszych postaciach to samo hasło: „Żydzi znów zabili chrześcijańskie palestyńskie dziecko”.  

Udajecie, że współczujecie Palestyńczykom, ale nigdy tym, którzy pragną wyzwolenia od Hamasu, udajecie że chcecie pokoju, ale takiego, który zachowa Hamas i Fatah przy władzy, udajecie uczciwych dziennikarzy nie odważając się na dyskusje o faktach, które świadomie i z premedytacją zniekształcacie.

Bestialska napaść na izraelskie osiedla 7 października z waszą walną pomocą gwałtownie wzmocniła odwieczną nienawiść. Mordowani Izraelczycy to byli głównie najwięksi zwolennicy pokoju, którzy świadomie zamieszkali w pobliżu Gazy, żeby budować mosty. Zamordowani w środę pracownicy izraelskiej ambasady w Waszyngtonie jak na ironię szli na spotkanie w sprawie pokoju z Palestyńczykami. Kielecki pogrom to odległa historia, dziś wy z miłością i oddaniem powtarzacie nowe wezwania mające na celu wzmocnienie odwiecznej nienawiści.