Archives

America’s Betrayal of Israel

America’s Betrayal of Israel

IEL LEIBOVITZ


A decade of perverse U.S. policy sets the stage for mass murder.
.

STILL IMAGE FROM A VIDEO OF ISRAELI WOMAN NOA ARGAMANI BEING KIDNAPPED BY HAMAS

I am writing this on Saturday, as news outlets report hundreds of Israeli dead, and dozens, if not hundreds, of soldiers and civilians kidnapped by Hamas terrorists and taken into Gaza.

It is never a good idea to write anything as events are still rapidly unfolding, especially as neither I nor anyone else can answer the only question that ultimately matters—namely, “what happens now?” But we can answer another, much more rudimentary and no less urgent question: Who’s at fault?

There will be plenty of time to pore over how a cataclysmic disaster of this magnitude could happen, and who—from Bibi down to the IDF Chief of Staff, head of intelligence, et al.—failed to protect the lives of Israelis. A lot of it will have to do with people who should have known better—including former prime ministers and former and current high level security officials—abandoning the core commitment of defending Israel and instead entertaining themselves by cosplaying some game of Demokratia, complete with donning handmaid outfits and ululating about fascism. Hysterics about your political opponents being the enemies of democracy may be fun in Kalorama; in Sderot and Ofakim, and even in Tel Aviv, there’s a price to pay for abandoning the real world and indulging in fetish play.

But the bigger mistake on the part of the Israelis is that over the past few years they have gotten the power equation that governs their lives backwards: Instead of understanding themselves to be citizens of a strong but beleaguered country whose first responsibility is to protect itself, they luxuriated in the fantasy that the United States was and always would be their protector—when in fact the ruling party in America has decided that Israel is a liability.

Watch this video. That’s a Hamas drone taking down an Israeli Merkava tank. A drone operated by an organization sponsored and trained by Iran applying both Iranian tactics and, most likely, Iranian hardware to attack Israel. This happened weeks after America sent Iran six billion dollars, and one week after we learned that the American government had over the past years ceded whole parts of its own intelligence units to Iranian spies.

The stage for this attack was not set in or by Israel. It was set by the United States.

For the better part of the last decade, the United States has pursued a foreign policy designed to strengthen Iran and enable it to form a strong sphere of influence in the region. This is the idea behind what Tony Badran and Michael Doran called “the Re-Alignment,” a vision of a new world order in which America partners with Iran in order to “find a more stable balance of power that would make [the Middle East] less dependent on direct U.S. interference or protection.” Those words aren’t Badran and Doran’s; they’re Robert Malley’s, Barack Obama’s lead negotiator on the Iran Deal who, as Semafor reported this week, helped to infiltrate an Iranian agent of influence into some of the most sensitive positions in the U.S. government—first at the State Department and now the Pentagon, where she has been serving as chief of staff for the assistant secretary of defense for special operations. Biden himself, in an op-ed in The Washington Post, spoke of “an integrated Middle East,” using the phrase no less than three times to make clear that his administration was intent on pursuing his predecessor’s commitment to seeing Iran not as a U.S. foe but as our collaborator.

And the Biden administration wasn’t just talking the talk. It was also walking the walk, from unfreezing billions in assets to make it easier for Tehran to support its proxy, Hezbollah-controlled Lebanon, to sending huge cash infusions used primarily to pay the salaries of tens of thousands of unvetted “security personnel.” And while the previous administration halted all aid to the Palestinians—directly because of the “pay for slay” policies that support the families of those who slaughter Israelis—the Biden administration was quick to reverse the decision.

Lots of people argued that this was simply clear-minded realpolitik after decades of disastrous wars in Afghanistan and Iraq. Bullshit. Here’s how you know this policy was, and is, motivated not by what’s best for America but by what would kneecap the Jewish state: Because it extended to inside Israel’s borders.

In addition to creating the external circumstances for terror, the Biden administration did everything in its power to derail Israel’s democratically elected government and prevent it from being able to see an attack like today’s coming. That the Israelis let themselves fall for this was stupidity of criminal order. But the invisible hand here was America’s. Biden himself took to CNN to call Netanyahu’s government “the most extreme” he’s ever seen, and lost no opportunity to lecture his Israeli counterpart about democratic values. The former U.S. ambassador to Israel, Tom Nides, took the unprecedented step of intervening in the country’s domestic affairs, announcing ominously that he “think[s] most Israelis want the United States to be in their business.” And if words weren’t enough, the administration also sent American dollars to support the anti-Netanyahu NGOs organizing the protests that brought Israel to a halt for months. Netanyahu was famously denied an invite to the White House; his key opponent, opposition leader Benny Gantz, had no such problem.

One idea floating around my inbox this afternoon is that part of Israel’s complete military collapse today was caused by a massive Iranian cyber attack that hacked its systems and prevented it from seeing what ought to have been obvious. That this could not only be true but related to the U.S. having recently given a team of Iranian agents high-level access to U.S. intelligence, which could very well have included information about Israeli systems, is not nearly as far-fetched a scenario as many would like it to be. And to the extent that we ever find out the truth about any of this, it will be because of Elon Musk, without whom we’d only have access to state-approved propaganda.

It doesn’t matter what words Biden says today. When you champion Iran; when you send it and its proxies money; when you reward Palestinian violence; when you go out of your way to portray Bibi as a dangerous fascist; when you finance and champion his opponents, contributing to further instability and unrest; when you hand over U.S. intelligence keys to Iranian agents; when you have your spokespeople declare it “disinformation” for people to connect obvious dots; when you do all of this, you know what is going to happen. You mean for it to happen.

Here today, then, is the challenge for Israel’s leadership: Can you accept that this is what’s happening? Can you imagine a future for the Jewish state decoupled from America? Because you must.

For at least a decade now, we’ve been told that part of what makes Israel so mighty and so safe is its superior technology, developed in partnership with America. Who, went this line of argument, needs to worry about missiles when we have Iron Dome and F-35 stealth fighter plans as part of a 3 billion dollar military aid package? Who cares about guns and grenades when we’ve developed high level cybersecurity systems that can strike at will? The war of the future, we’ve been promised, will be waged on computer terminals, in cyberspace—not in dusty border towns.

And then came a gaggle of Gazans with Kevlar vests and pick-up trucks and small arms that brought Israel to its knees. “Start-up Nation” has been ravaged by reality. It is clear that the dream Israel’s elites have entertained for the past decade—to become part of the global set of people who make all the money and all the decisions and have all the right opinions and fashionable friends—has soured into a nightmare.

And now it’s time to wake up. Stop prattling about the “cycle of violence,” about faults on both sides, about “the occupation,” about Bibi’s cabinet appointments, or any other distraction.

Re-root yourself in what you should never have forgotten—which is that we have enemies not because of what we did or didn’t do here or there, or on this day or that one, or because our hasbara isn’t good enough or because it is too good, or any other pointless argument. It is because we have vicious enemies, and they hate us. Instead of trying pathetically to curry favor with American overlords by scrubbing Judaism from your streets, pray to HaShem to fulfill the promise made to Isaiah and deliver vengeance. Reject, with great force and wrath, the death cult that has gripped so much of American political, public, and intellectual life and that sees virtue in prompting up benighted regimes in the name of diversity, equity, and inclusion. We don’t need an integrated Middle East, because we don’t wish to integrate with the murderous Mullahs and their packs of wild animals. We have our own interests, and if we’re smart—and if we wish to survive—we’ll never forget it again.


Liel Leibovitz is Editor at Large for Tablet Magazine and a host of its weekly culture podcast Unorthodox and daily Talmud podcast Take One. He is the editor of Zionism: The Tablet Guide.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Top Egyptian Film Critic Booted From Golden Globes Voting Body Over Antisemitic Writings

Top Egyptian Film Critic Booted From Golden Globes Voting Body Over Antisemitic Writings

Shiryn Ghermezian


The 80th Golden Globes Award ceremony in Jan 2023. Photo: Screenshot

An Egyptian film critic writing for her country’s main newspaper has been removed from the voting body behind Hollywood’s prestigious Golden Globes ceremony, which honors the best US film and television productions in the eyes of foreign entertainment critics.

Howaida Hamdy — the deputy editor-in-chief of the state-owned news outlet Al-Akhbar, Egypt’s largest — was booted from the roster of voters last Sunday after the production company that stages the Golden Globes determined that she and two fellow members had violated the organization’s code of conduct “following investigations into complaints about their behavior.”

Hamdy’s frequent use of antisemitic tropes in her writing was highlighted by the pro-Israel media advocacy group CAMERA in a report published in August. In one review published last March, Hamdy attacked Palestinian-Dutch filmmaker Hany Abu-Assad for his portrayal of Palestinian terrorist operations against Israelis. “This is a fallacious and fraudulent view of Palestinian resistance and of the resistance and the martyrdom-seeking operations,” she wrote in a piece discussing Abu-Assad’s films Paradise Now and Huda’s Salon.

In the same piece, Hamdy accused Abu-Assad of not understanding “the difference between the terrorist and the self-sacrificing warrior” and for failing to appreciate that Palestinians engaging in violence were “defending a stolen homeland.”

Additionally, CAMERA’s investigation uncovered a number of incendiary tweets posted by Hamdy on the X/Twitter social media platform. In one post, she recycled a classic antisemitic trope by describing Hollywood as a “Zionist stronghold,” while in another, she pushed a popular conspiracy theory in the Middle East concerning the roots of Islamist terror, claiming that “[B]ehind every Islamist terrorist there is a Zionist-American planner who wiggles him. Removing the Islamists will not eliminate terrorism, the Islamists are just an instrument.”

As well as writing for Al-Akhbar, Hamdy has contributed to the entertainment magazine Akhbar Al-Nogoum, the online platform Akhbar Al-Youm, the London-based news outlet Al-Arab, and the Beirut-based online media platform Raseef22.

According to her biography posted on the Golden Globes website — which has since been deleted — in 2020, Hamdy “relocated to Los Angeles to continue her career as a reporter and movie critic specializing in international cinema.” She joined the Golden Globes voters roster in 2021, as part of an initial effort by the Hollywood Foreign Press Association, the ceremony’s sponsoring organization, to diversify its membership. The voters roster was expanded again in 2023 to include journalists and critics from Cameroon, Serbia, Cuba, Tanzania, and several other countries, boosting its present total membership to 310.

CAMERA welcomed the news of Hamdy’s expulsion from the Golden Globes’ voting roster.

“There are plenty of honest and gifted Middle Eastern journalists who deserve to be included. Unfortunately, Hamdy isn’t one of them,” CAMERA Executive Director Andrea Levin said in a statement.

“Far too often we’ve noticed Arabic-language media personalities concealing their bigoted commentary from English-speaking audiences. Hamdy’s duplicitous reviews are a perfect example of this ongoing problem which our staff has repeatedly exposed,” she added.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


145 lat temu uroczyście otwarto Wielką Synagogę w Warszawie. Dziś stoi tam Błękitny Wieżowiec

fot. Copyrighted free use, domena publiczna / Bartłomiej Międzyborski


145 lat temu uroczyście otwarto Wielką Synagogę w Warszawie. Dziś stoi tam Błękitny Wieżowiec

Redakcja Warszawa


Galeria

Dzisiaj, 26 września 2023 roku obchodzimy 145 rocznicę uroczystego otwarcia Wielkiej Synagogi w Warszawie. Uznawana była za jedną z najwspanialszych polskich budowli XIX wieku, ale dziś jest wyłącznie wspomnieniem. Obecnie w jej miejscu stoi charakterystyczny Błękitny Wieżowiec, jednak duch synagogi wpisał się na stałe również i w jego historię – nie tylko za sprawą tablicy pamiątkowej umieszczonej na elewacji drapacza chmur, a z powodu klątwy, jaką rzucić miał jeden z rabinów po wyburzeniu synagogi przez nazistów w trakcie Niemieckiej inwazji na Polskę.

145 lat temu ukończono budowę Wielkiej Synagogi w Warszawie

26 września 1878 roku – w żydowski Nowy Rok – uroczyście otwarto Wielką Synagogę w Warszawie. Zbudowana według projektu wybitnego architekta Leandra Marconiego uchodziła za jedną z najwspanialszych polskich budowli. Wielka Synagoga w była wielka nie tylko z nazwy. W rzeczywistości świątynia składała się z 3 tysięcy miejsc modlitewnych (2200 siedzących, w tym 1050 na galerii dla kobiet). Do jej wnętrza prowadziła klasycystyczna fasada z kolumnowym portykiem, a nad główną nawą trzynawowej świątyni z krużgankami, umieszczono kopułę otoczoną koroną. W centralnie umieszczonej absydzie znajdowała się bima – podwyższenie do czytania Tory – i szafa do jej przechowywania. Nad Arką Przymierza umiejscowiono chór dla śpiewaków, którzy słynęli z mistrzowskich wykonań pieśni. Śpiewów kantorów przychodzili słuchać warszawiacy różnych wyznań, także Ignacy Jan Paderewski.

Trzeba pamiętać, że Wielka Synagoga była symbolem judaizmu reformowanego (Żydzi ortodoksyjni uczęszczali do synagogi Nożyków przy placu Grzybowskim). Wśród postępowych Żydów byli prawnicy, lekarze, drukarze, wydawcy… Świątynia zaś służyła nie tylko za dom modlitwy, ale także jako miejsce kulturalno-edukacyjne. Tu obchodzono polskie święta państwowe (ruszał stąd pochód rzemieślników do Zamku Królewskiego w rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 maja), tu odprawiono nabożeństwo żałobne w dniu śmierci Józefa Piłsudskiego.

Podczas II wojny światowej synagoga była stopniowo okradana i niszczona. 16 maja 1943 roku, w ostatecznym akcie zniszczenia dzielnicy żydowskiej przez Niemców Wielka Synagoga została wysadzona w powietrze. Wybuchu osobiście dokonał Jürgen Stroop, odpowiedzialny za likwidację całego getta warszawskiego.

Błękitny Wieżowiec ofiarą klątwy rabina?

Po wojnie pojawiały się plany odbudowy synagogi, ale ostatecznie z nich zrezygnowano. Po wielu perypetiach w miejscu, gdzie kiedyś stała, wybudowano Błękitny Wieżowiec. Warszawiacy mówili wówczas o “klątwie rabinów”, bo w judaizmie, miejsce sacrum może być przeznaczone tylko na świątynię. Decyzja o budowie drapacza chmur okazała się pechowa. Przygotowanie inwestycji ciągnęło się przez prawie dwa dziesięciolecia, a sama budowa trwała przez 23 lata. Niektórzy twierdzili, że miało to związek ze wspomnianą klątwą, rzuconą przez jednego z rabinów. Według opowieści, działka miała być przeklęta, a postawienie nowej konstrukcji w tym miejscu miało być wybitnie trudne. Jest w tym sporo prawdy, bo prace nad wieżowcem trwały wyjątkowo długo, jednak za wstrzymanie budowy w roku 1978 odpowiadają organizacje żydowskie. Gdy pod koniec lat 80. ekipa budowlana z powrotem weszła do biurowca okazało się, że wiele elementów jest już do wymiany. W efekcie po raz kolejny przedłużano termin oddania budynku.



Zanim Wowa Cynamon winiarzem bez winnicy został, do Izraela z Polski wyjechał

Fot. Władysław Czulak / Agencja Wyborcza.pl


Zanim Wowa Cynamon winiarzem bez winnicy został, do Izraela z Polski wyjechał

Izabela Budakowska


Według mojej filozofii całe życie to jest przypadek. Przypadkiem pracowałem na Uniwersytecie Jerozolimskim na fakultecie rolniczym, gdzie odbywał się kurs chemii wina. Zapisałem się – mówi Zeev Cynamon, który zahaczył o zielonogórskie winobranie. – A teraz wam powiem, jak się nie robi wina.

.

Zielona Góra, czas wrześniowego winobrania. Piwnica winiarska na ulicy Wodnej. Zeev Cynamon siedzi na jednym z plastikowych krzeseł. Na głowie kaszkiet, do jeansów i sportowych butów dobrał marynarkę.

Fot. Władysław Czulak / Agencja Wyborcza.pl

Wowa ma posturę człowieka, który wiele przeszedł, delikatnie pochyloną do przodu. Wzrokiem omiata piwnicę, ale wygląda, jakby spoglądał w rzeczywistość niedostępną dla obecnych. Jest winiarzem. Za chwilę opowie swoja historię. Widzowie się powoli zbierają. Z każdym wita się mocnym uściskiem ręki. Mówi ze śpiewnym, przedwojennym akcentem.

W Zielonej Górze – mówi – znalazł się przypadkiem.

Lechaim, czyli za życie

– Moja historia jest mikrohistorią żydowskiego narodu po wybuchu drugiej wojny światowej. To nie tylko ja, to tysiące innych przeszło tę samą włóczęgę, którą przeszli moi rodzice. Urodzili się na Mazowszu, w miejscowości Zieluń, to jest gdzieś w okolicy Mławy. I tatuś i mamusia to roczniki 1909. Kiedy Niemcy wkroczyli do Polski, część tamtejszych Żydów wyczuła, że idzie coś złego. Mieli jedno wyjście, przebrnąć się przez granicę, która już wtedy była radziecka. Za pozostałymi albo Niemcy, albo Ukraina, albo morze. Zostali ci, którzy myśleli „co oni nam zrobią?”. Znamy ich los. Zagadką jest, jak ci wszyscy ludzie dostali się do Kirgistanu, do Kazachstanu. Moja żona urodziła się w dzisiejszym Uzbekistanie. Jak oni się tam dostali? A dostali się, bo władza radziecka wywiozła ich od frontu wagonami. Z przyczyn jakich? Nie wiadomo. Może zobaczyli młodych ludzi, którzy przydaliby im się do pracy? Myśmy na Uralu nie mieli kolonii, ale też nie było obozu pracy. Po prostu tam się żyło, pracowało. Tam myśmy, pokolenie drugiej wojny światowej, się urodzili.

Cynamon na chwilę zawiesił głos.

– Na wiele pytań nie będę mógł odpowiedzieć, bo mój dom był jak klasztor milczków. Moi rodzice byli zamknięci, nie opowiadali, nie mówili. Ja się mogę tylko domyślać, co robili tam, jak pracowali. Tam było dużo jeńców niemieckich, może tatuś tam z nimi chodził? Mama może pracowała w kopalni niklu, nie mam żadnych dokumentów, nie wiem o tym nic.

Powroty

Do Polski wrócili w 1946 roku, do Pietrolesia, dzisiejszych Pieszyc.

– Pierwsze spotkania i wspomnienia mam jednak z Dzierżoniowa. To było miasto, gdzie większa część, to byli ludzie, którzy wrócili ze Związku Radzieckiego. I większa część była Żydami. Myśmy jeszcze znaleźli ciepłe łóżka i kredensy, tamci ludzie odeszli, wysiedlali ich. Długo tam jednak nie zabawiliśmy. Najważniejsza przyczyna to była praca dla rodziców, bo oni nie mieli specjalnych zawodów. W Dzierżoniowie pewnie pracy dla nich nie było. Mama miała brata z Wrocławia i pomyślała, że lepiej będzie, jak tam się zbliżymy. Tam myśmy mieszkali od 1948 do 1957 roku i było nam bardzo dobrze.

Opowieść przerywa pytanie o religijność rodziców. Zeev Cynamon zamyśla się.

Fot. Władysław Czulak / Agencja Wyborcza.pl

– To wszystko należy do gałęzi, co nie bardzo ja wiem. Co ja wiem, to że dziadek miał bardzo dużą brodę, babcia perukę. Mogli być ortodoksi. Tata zdaje się, próbował być chazarem, czyli modlić się śpiewem. Po wojnie u nas nie było Boga. Jest sądny dzień, raz na rok w Izraelu, kiedy większa część bije się w pierś „Mea culpa, mea culpa, mea culpa” i proszą wybaczenia od Boga. U mnie na drzwiach jest napisane, że niech Bóg prosi wybaczenia ode mnie. Za co wziął sześć milionów – łamie mu się głos. – Wtedy może ja się do niego odezwę.

 „Żałowali my, że opuścili Polskę”

We Wrocławiu mama Cynamona pracowała w spółdzielni, tkała firanki. Pamięta z tego okresu haftki wyszywane w domu na rozległych firankach. O tacie mówi, że nie miał wielu zawodów, w tamtym czasie pracował w skupie metali.

– Z tego żeśmy żyli. I jeszcze z Joint, organizacji żydowskiej z Ameryki, która przesyłała nam paczki. Pamiętam z tych paczek Chesterfieldy.

W Polsce skończył ósmą klasę. Wtedy z kraju wyjechali jego krewni i rodzina. Z rodzicami zdecydowali się na taki sam krok.

– Żałowali, że opuścili Polskę. To był 9 czerwca 1957 roku, kiedy wyjechaliśmy do Izraela. Nie chciałem wyjeżdżać, miałem 16 lat, więc zaczynało się życie. Były dziewczyny, obozy, zabawy, papierosy w ubikacjach i się piło jakieś luje. Cała klasa mnie wtedy przyszła pożegnać. Do mieszkania przyszli mnie odwiedzić, na dworcu machali. Mnie było żal, im było żal. Mam wciąż listy, które wysyłali. Pisali – jak tam palmy, wyślij nam trochę pomarańczy, my ci wyślemy kiełbasy. Potem dostałem zdjęcie. No, nie można tego ciągnąć w nieskończoność, każdy ma swoje rodziny, każdy ma swoje problemy. Ale do dzisiaj mam kontakt z koleżanką z Wrocławia – oboje mamy swoje lata, nie bardzo słyszymy, nie bardzo widzimy, ale w porządku, dajemy sobie radę jeszcze.

W Izraelu zaczęli wszystko od początku. Dostali, tak jak inni przydział żywności w paczkach, ich nowy dom był pokryty blachą. Jedyne meble, jakie mieli, to były trzy łóżka. Do Izraela zjeżdżali wtedy wszyscy. Wszyscy zaczynali od zera.

– Brat mój, już nie żyje, do końca żył Polską. Do końca jej nie odżałował.

Całe życie jest przypadkiem

Po przyjeździe do Izraela chodził z bratem do kibucu. Musieli zrezygnować, wtedy Zeev poszedł do wojska.

– Służyłem tam dwa i pół roku. Potem pojawiła się żona i dzieci. Ale po wojsku szukałem pracy i tak trafiłem na taki kurs, żeby pracować z młodzieżą w internatach. Ja pracowałem w takiej wiosce dzieci, gdzie trafiały dzieci, których rodzice nie mogli utrzymywać. To było socjalne. Tam potem biologii uczyła moja żona, wychowały się nasze dzieci. Nade mną mieszkał sąsiad, który powiedział kiedyś do mnie: „Wowa (zdrobnienie od Włodzimierza, jak miał na imię w Polsce), zobacz, dostałem jakąś receptę, jak się robi wino”. Według mojej filozofii całe życie to jest przypadek. Przypadkiem pracowałem na Uniwersytecie Jerozolimskim na fakultecie rolniczym, między innymi odbywał się tam kurs chemii wina. Pracowałem w ten czas w akademiku, a że miałem mało pracy, kiedy każdy student miał łóżko i poduszkę, zapisałem się na kurs chemii wina.

– A teraz ja wam powiem, jak się nie robi wina – mówi, a w piwnicy słychać śmiech. – Winogrona potrzeba, siarkę potrzeba. Sąsiad miał winogrona, mieliśmy stary zlew, a dzieciarnia wskoczyła do środka i wycisnęliśmy sok. A tacy zadowoleni z życia, żeś nas takich nie widział! No i siarkę żeśmy wsadzili, korek i taka rurka jednokierunkowa, żeby dwutlenek węgla wyskakiwał. Postawiliśmy to pod drzewem i poszliśmy spać, z nadzieją, że jak wstaniemy, zacznie się fermentacja. Wstajemy, nie ma bąbelków. No i co się stało? No nic nadzwyczajnego, bo wina nie robi się z byle jakich winogron ani nie robi się go w 40 stopniach na zewnątrz.

Każdy ma swoją szramę

– Każdy ma jakiegoś bzika na sobie, szramę się mówi. Próbowałem kiedyś śpiewać w chórze. I panie tam zawsze chwaliły się wypiekami, a jeden kolega przyniósł wino. Ja zauważyłem, że on winem nie gardzi i kiedyś mnie tam do siebie zaprosił. Miał taką oborę na podwórzu, oglądnęliśmy ją i powiedziałem mu, że my tu będziemy robić wino.

Cynamon do dzisiaj nie ma winnicy. Winogrona skupuje i z nich tłoczy wino. Pierwsze zabutelkowane ma 26 lat.

– Pierwsze nasze wino, że mogliśmy powiedzieć, że robimy wino to był 2001, z pierwszych trzech lat, to się nawet nie opłacało tego soku pić.

Uśmiecha się pod nosem.

– Wino ma swoją tajemnicę, którą ja wam powiem, a której nikomu nie opowiadajcie. Tu jest 85 proc. wody, dodamy 14 proc. alkoholu, dodamy 0,5 proc. kwasów i kolorów. I jak nie zajmiemy się tym 0,5 proc., to mamy sok, a nie wino, bo te ostatnie 0,5 proc. to czysta magia. Magia zawarta w skórkach winogron. To jest ekspresja ziemi. Z prochu wino wychodzi i tych najbardziej jałowych zim.

Zeev Cynamon kończy opowieść. Mówi, że już więcej się nie da pociągnąć za język. Trochę w ten sposób żartuje, a trochę mówi poważnie. Wychodzi z piwnicy na Wodnej, goście powoli wychodzą za nim. Niektórzy łapią go na zewnątrz, pytają o rodzinę, o dzieci, o więcej wspomnień.

Są go ciekawi, on – zmęczony. Z boku obserwuję jego wzrok. Znów patrzy tam, gdzie ludzie obok nie mają wstępu.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Speech at rally for judicial reform

Speech at rally for judicial reform

Caroline Glick


On September 7, I spoke outside the Supreme Court in Jerusalem at a mass rally in favor of judicial reform. The event was held on the eve of the Supreme Court hearing last week on a petition from a U.S.-funded far left group asking it to abrogate an amendment to Basic Law: The Judiciary. The Supreme Court has no power to adjudicate Basic Laws. It certainly has no power to adjudicate Basic Laws that relate to its own powers.

Here is the video of my speech with English subtitles.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com