To właśnie nadaje pilności bitwie o ramy przedstawiania tej wojny, która rozpoczęła się niemal natychmiast po jej wybuchu. Przebudzeni nie musieli czekać, aż zwęglone, okaleczone i zbezczeszczone ciała żydowskich ofiar ostygną, aby wiedzieć, która strona jest zła.

Zachodni „postępowi” intelektualiści zaczęli niemal natychmiast sugerować, że potrzeba „więcej kontekstu”. A „kontekstem” była, jak można było przewidzieć, „okupacja” — nieważne, że Gaza nie była pod rządami Izraela od 2005 r.

Wyszkoleni w studiach postkolonialnych i obeznani z polityką tożsamości, przebudzeni żywią wrogość do syjonizmu, która jest czymś więcej niż tylko pozycją na ich liście do odrzucenia. Jest to test lakmusowy, za pomocą którego decydują, kto jest „po właściwej stronie historii”.

Palestyńczycy są, w tym ujęciu, tubylczymi ludźmi kolorowymi, a Żydzi są białymi Europejczykami, którzy skolonizowali ziemie palestyńskie. Wszystkie inne szczegóły muszą pasować do tego moralnego schematu.

Gdy wywłaszczenie Indian Ameryki Północnej przeszło do minionej historii, niewolnictwo wymarło na Zachodzie, a europejskie rządy zniknęły z Dalekiego i Bliskiego Wschodu, pozostał tylko syjonizm, który ucieleśnia grzechy Zachodu. Izrael jest, według przebudzonych, tylną strażą zachodniego kolonializmu i nacjonalizmu XIX wieku, ostatnim śladem wstecznych ideologii Zachodu.

Żądanie jego zniszczenia jest zatem zarówno oznaką moralności, jak i rytuałem zadośćuczynienia. To tak, jakby syjonizm był dla przebudzonych lalką voodoo: dźgając ją, pokazuje się, że przezwyciężyło się grzechy Zachodu. Pozbywając się w ten sposób swojego starego, złego „ja”, zachodnie elity przebudzonych są gotowe poświęcić się zadośćuczynianiu dawnym ofiarom swojej cywilizacji, zwracając się przeciwko niej i przeciwko temu, co symbolizuje jej grzeszną przeszłość.

Przebudzeni próbują w istocie oczyścić się z antysemityzmu przeszłości, utrwalając antysemityzm w teraźniejszości, teraz pod przykrywką antysyjonizmu. Grzechy nazistów zostaną odkupione przez nazywanie syjonistów nazistami.

W tym kontekście kulturowym powinno być jasne, dlaczego bitwa o przedstawianie tej wojny nie dotyczy tylko prawa Izraela do obrony przed Hamasem, Hezbollahem i Iranem. Dotyczy prawa Izraela do istnienia. Dotyczy również samej legitymacji syjonizmu.

Oznacza to, że nacisk premiera Izraela Benjamina Netanjahu na moralne uzasadnienie wojny jest również żądaniem wyrzucenia całej budowli, na podstawie której zachodnie „postępowe” elity nadają sens światu — nie pomijając ich własnej polityki wewnętrznej. Jeśli syjonizm jest dla przebudzonych współczesnym paradygmatycznym przykładem grzechów Zachodu, to jego legitymizacja oznacza odrzucenie idei, że grzechy Zachodu mogą wyjaśnić wszelkie zło, które spotkało świat. Co z kolei oznacza zawalenie się całego gmachu przebudzonych.

Dla Netanjahu Izrael, jak najdalszy od reliktu złej, starej kolonialnej przeszłości, jest pionierem, wskazującym drogę do bezpieczniejszej przyszłości. Jest linią frontu zachodniej cywilizacji w jej wojnie z barbarzyństwem. Jest awangardą, która teraz spieszy, by bronić granic cywilizacji tam, gdzie zostały one brutalnie naruszone.

„Jeśli zapamiętacie jedną rzecz z tego przemówienia, zapamiętajcie to” – powiedział Netanjahu w lipcu 2024 r. na wspólnym posiedzeniu Kongresu USA. „Nasi wrogowie są waszymi wrogami; nasza walka jest waszą walką; a nasze zwycięstwo będzie waszym zwycięstwem”.

Podobne wątki poruszył w swoim przemówieniu do Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w październiku, kiedy mówił o „dzikich mordercach”, którzy chcą zniszczyć „naszą wspólną cywilizację”.

W Kongresie Netanjahu zwrócił również uwagę na współpracę zewnętrznych wrogów Zachodu z jego wewnętrznymi, przebudzonymi krytykantami.

„Mam wiadomość dla tych protestujących” – powiedział, odnosząc się do demonstrantów przeciwko jego obecności na Kapitolu, niosących transparenty „Geje dla Gazy”. „Kiedy tyrani z Teheranu, którzy wieszają gejów na dźwigach i mordują kobiety za to, że nie zakrywają włosów, chwalą, promują i finansują was, oficjalnie staliście się pożytecznymi idiotami Iranu”.

Przebudzoność jest chorobą autoimmunologiczną. Atakuje naszą zdolność do obrony naszych wartości. Jej relatywizm moralny najpierw twierdzi, że wszystkie kultury są równe, a następnie przez bramę nieograniczonej tolerancji wpuszcza do swojego wnętrza wartości antyzachodnie. Na koniec odwraca moralność, wykorzystując zachodnie poczucie winy, aby zakazać jakiejkolwiek krytyki rasistowskich, mizoginistycznych, antygejowskich, antysemickich i antyzachodnich ideologii — o ile pochodzą one od grup uznanych za ofiary Zachodu.
 
Szkody wyrządzone przez tę moralną inwersję są wszędzie takie same. To właśnie skłoniło brytyjskie władze do przymykania oczu na gangi groomingu w imię „stosunków społecznych”; to właśnie skłoniło studentów do poparcia ludobójstwa Żydów w imię „antyrasizmu”; to właśnie skłoniło sądy do wysyłania gwałcicieli do więzień dla kobiet; i to właśnie upoważniło do sterylizacji dzieci w imię „afirmacji gender”.

To również skłoniło Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w Hadze do argumentowania, że Izrael, a nie Hamas, powinien być sądzony za ludobójstwo. Osiągnęło to szczyt absurdu, gdy Judith Butler, feministyczna wyrocznia, broniła sadystycznego barbarzyńskiego gwałtu i okaleczenia kobiet żydowskich jako „zbrojnego oporu”.

Ta inwersja jest rzeczywiście wszechobecna na lewicy: instynktowną reakcją administracji Bidena na masakrę Żydów 7 października 2023 r. było powołanie grupy zadaniowej do walki z „islamofobią”.

Misją Netanjahu nie jest oczywiście argumentowanie za subtelnościami teorii queer ani wskazywanie sprzeczności w naukach zmarłego palestyńsko-amerykańskiego aktywisty profesora Edwarda Saida. Jednak jego instynkt wytykania relatywizmu kulturowego i moralnego trafia w samo sedno problemu.

„To nie jest starcie cywilizacji – powiedział Kongresowi, nawiązując do popularnej książki Samuela Huntingtona. – To starcie barbarzyństwa z cywilizacją. To starcie tych, którzy gloryfikują śmierć, z tymi, którzy uświęcają życie”.

Ujmując wojnę w ten sposób i nazywając barbarzyństwo po imieniu, Netanjahu chciał obalić światopogląd, a nie tylko opinię. Jego wezwanie dotyczyło odbudowania naszego układu odpornościowego, abyśmy mogli odzyskać jasność moralną i odróżniać dobro od zła. Jego przemówienie było praktycznie przeciwieństwem światopoglądu głoszonego w Kairze 4 czerwca 2009 r. przez najbardziej wpływowego ucznia Saida — Baracka Husseina Obamę.

Uczniowie samego Obamy wciąż byli u steru, gdy Netanjahu przemawiał do Kongresu. Nie mógł tego powiedzieć wprost, ale musiał być w pełni świadomy, że prosił największe supermocarstwa świata o wyrzucenie moralnego kompasu Obamy i zmianę kursu. Przypadło więc przywódcy małego kraju wzywanie Ameryki i Zachodu jako całości do opamiętania.

„Aby siły cywilizacji odniosły zwycięstwo, Ameryka i Izrael muszą stanąć razem” – powiedział, dodając słynne powiedzenie Ronalda Reagana z czasów zimnej wojny: „Bo kiedy stoimy razem, dzieje się coś bardzo prostego – my wygrywamy, oni przegrywają”.

Mimo owacji na stojąco, jaką otrzymał od senatorów i przedstawicieli Izby Reprezentantów, Netanjahu stanął przed administracją, która odmówiła podjęcia wyzwania, a nawet nazwania zła po imieniu. Nie tylko próbowała udobruchać barbarzyńców; wręcz odmawiała nazywania ich właściwym imieniem.

Najwyższy czas przywrócić prawdę naszemu językowi. Słowo „barbarzyństwo” musi powrócić do naszego leksykonu, jeśli mamy zrozumieć znaczenie wojny na Bliskim Wschodzie, a także niemal każdego centralnego aspektu polityki — krajowej i zagranicznej — w każdej zachodniej demokracji.

Pytanie nie brzmi, czy termin ten daje nam wskazówkę co do rzekomych pozostałości rasizmu u tych, którzy go używają. Nie jest to błędne określenie mające na celu usprawiedliwienie dominacji Zachodu nad niewinnymi ofiarami. Jest to dokładny, prawdziwy opis potężnych wrogów, którzy, gdy mówią, że chcą zniszczyć zachodnią cywilizację, to właśnie chcą zrobić.

Izraelowi przypadła w udziale nie tylko walka z tymi barbarzyńcami o własne przetrwanie, ale także obudzenie Zachodu z jego „przebudzonych” marzeń i nakłonienie go do powrotu do swoich wartości. My, Izraelczycy, nie jesteśmy nieprzyjemną resztką waszej pełnej win przeszłości. Jesteśmy kluczem do waszego przyszłego przetrwania. To było głębsze znaczenie przemówienia Netanjahu.

Nie wszystkie wartości są sobie równe. Nie będziemy w stanie bronić naszych, jeśli będziemy nadal używać wysterylizowanego języka z czasów Obamy i mówić o „radykalnym ekstremizmie”, zamiast nazywać terrorystów z Hamasu, pakistańskie gangi groomingu w Wielkiej Brytanii, muzułmańskich morderców dziennikarzy z „Charlie Hebdo” we Francji lub zabójcę reżysera geja Theo Van Gogha w Holandii imieniem, które ich prawdziwie opisuje: dżihadystyczni barbarzyńcy. Wrogowie humanizmu. Wrogowie liberalizmu i demokracji.

To nie jest tylko teoria. Izrael walczy teraz nie tylko z wrogiem militarnym. Prowadzi również jednoczesną wojnę kulturową przeciwko konstelacji jednostronnych organizacji „praw człowieka”, ośrodków analitycznych i organizacji pozarządowych, stronniczych trybunałów międzynarodowych, przebudzonych gazet, „postępowych” mediów i platform mediów społecznościowych, skorumpowanych uniwersytetów i aktywistów pokojowych, którzy próbują związać nam ręce.

Musimy otwarcie im się przeciwstawić. Musimy przejść do ofensywy i zniszczyć ich moralną wiarygodność. Przede wszystkim musimy wygrać na polu bitwy, pomimo ich najlepszych starań, aby nas powstrzymać, ponieważ jest to kluczowe nie tylko dla istnienia Izraela. Istotne jest również pokazanie, że demokracje potrafią się obronić. Że nie pozwolą, aby ich moralizatorskie elity obróciły ich wartości przeciwko nim, żądając w efekcie poddania się barbarzyńcom.

Nie możemy porzucić naszych wartości, udając, że przestrzegamy ich bardziej skrupulatnie. Izrael musi teraz udowodnić, że Zachód można zawrócić z drogi kulturowego samobójstwa.

Teraz jesteśmy również żołnierzami Zachodu na froncie tej wojnie kulturowej.

Adaptacja wypowiedzi autora na JNS International Policy Summit.

W ostatnich dniach narastały obawy, że premier po raz kolejny ucieka się do częściowego porozumienia. Niestety, rząd Izraela wielokrotnie ulegał manewrom Hamasu, preferując krótkoterminowe rozwiązania i porzucając zakładników, by cierpieli w tunelach terrorystycznych.

Tak zaczyna się wpis na Facebooku opublikowany wczoraj w języku hebrajskim przez Forum Tikva (Forum Nadziei), o którym pisałam już wcześniej.

Z kolei po doniesieniach o rychłym uwolnieniu Edana Alexandra, mającego podwójne obywatelstwo izraelsko-amerykańskie, Forum Zakładników i Zaginionych Rodzin (HMFF) opublikowało oświadczenie:

Prezydencie Trump, dałeś rodzinom wszystkich zakładników nadzieję. Prosimy, wypełnij swoją misję i sprowadź ich wszystkich do domu.

Premier Netanjahu musi natychmiast wypełnić najwyższy obowiązek moralny — i żądanie zdecydowanej większości społeczeństwa Izraela — i sprowadzić wszystkich z powrotem: żywych w celu rehabilitacji, a zmarłych w celu godnego pochówku w naszym kraju.

Nikt nie powinien tam pozostać.

Przede wszystkim pozwólcie mi jasno powiedzieć, że nie wierzę, że Hamas zwróci WSZYSTKICH naszych zakładników. Ani z umową, ani bez umowy.

Więc . . .

Jestem całkowicie zdezorientowana sprzecznymi wiadomościami, jakie otrzymujemy. Trumpa traktuje się jako tego, kto jakoś może dla nas odzyskać naszych poległych i żywych zakładników. Ale myślałam, że jesteśmy niezależnym narodem, który potrafi zadbać o swoich. Muszę przyznać, że nie radzimy sobie z tym najlepiej, ani przy jawnych ograniczeniach narzucanych przez administrację Bidena, ani przy otwartym wsparciu i pozwoleniach, jakie dał nam Trump, przynajmniej na początku JEGO administracji.

A żeby było jeszcze gorzej, jedna strona na Facebooku opublikowała zestawienie nagłówków z prasy izraelskiej; przedstawiam tylko niektóre z nich:

„Maariv”: Mediatorzy przekonali Hamas: „Daj Trumpowi prezent, a on odpłaci ci większym prezentem”

„Israel Hayom”: Nie wspominając o Izraelu: Trump podziękował Katarowi i Egiptowi za uwolnienie Edana Alexandra

„Ynet”: Ojciec porwanego żołnierza spoza USA: „Mój syn jest dumnym patriotą Izraela, dostaliśmy policzek”

„Mako”: „Także ci, którzy nie mają obcego obywatelstwa, zasługują na powrót”: Mieszane uczucia wśród rodzin porwanych

Oto triumfalne ogłoszenie Trumpa, które zostało opublikowane na „X” o 1:52 nad ranem czasu izraelskiego (18:52 czasu nowojorskiego):

Prawdopodobnie będzie również nalegał na uwolnienie zwłok czterech amerykańsko-izraelskich zakładników: ⁠Omera Neutry, 22 lata, ⁠Itaya Chena, 19 lat,⁠ Gadiego Haggaia, 73 lata, ⁠Judi Weinstein Haggai, 70 lat.

Swego rodzaju analiza

Były rzecznik Izraela Eylon Levy na bieżąco komentuje sytuację, dzieląc się swoimi przemyśleniami na jej temat:

1. Kiedy Katar mówi Hamasowi, że ma uwolnić Edana Alexandra, „mówi Hamasowi, że może zatrzymać pozostałych 58 zakładników. Wszyscy muszą zostać uwolnieni bezwarunkowo”.
2. „Tak właśnie powinno być z każdym zakładnikiem i powinien zostać uwolniony. Ponieważ Katar powiedział Hamasowi, żeby ich wypuścił. Ponieważ Stany Zjednoczone tego zażądały. Wyobraźcie sobie, jak inaczej potoczyłby się ten kryzys, gdyby Stany Zjednoczone 8 października nakazały Katarowi, by zmusił Hamas do uwolnienia zakładników”.
3. Podobno Alexander i jego rodzina zostaną przetransportowani samolotem do Kataru, podczas gdy Trump nadal tam będzie. [To okazało się dziennikarską kaczką – przyp. tłum.] Levy pisze: „Najbardziej makabryczna parada uwolnienia zakładników ze wszystkich”. I: „Rozpaczliwie mam nadzieję, że Edan Alexander nie zostanie wykorzystany jako rekwizyt w jakimś chorym pokazie, zmuszony do uklęknięcia przed swoimi katarskimi wybawcami. Przeżył 19 miesięcy piekła i musi zostać sam ze swoją rodziną, aby dojść do siebie”.

Ceniona w całym kraju adwokatka zajmująca się obroną w sprawach karnych, przekonana konserwatystka, Marina Medvin pisze:

Katar ma moc wymuszenia uwolnienia wszystkich zakładników. Zamiast tego po prostu uspokajają Trumpa jednym.
Katar trzyma wszystkie karty.

Według „Jerusalem Post”, Steve Witkoff powiedział rodzinom zakładników:

Chcemy sprowadzić zakładników do domu, ale Izrael nie chce zakończyć wojny. Izrael przedłuża ją, mimo że nie widzimy, co innego możemy zrobić i wiemy, że porozumienie musi zostać osiągnięte.

W odpowiedzi na to bezczelny i zawsze dociekliwy Han Shawnity napisał na „X”:

Kupiony i opłacany katarski aktywista, Steve Witkoff, który pracuje dorywczo jako wysłannik Trumpa na Bliski Wschód, chce, żeby Izrael zakończył wojnę w Gazie, pozostawiając Hamas u władzy. Uważa, że Hamas powinien dostać wszystko, o co prosi, po prostu dlatego, że przetrzymuje zakładników. Chce zachęcić Hamas do przeprowadzenia większej liczby ataków, takich jak 7 października, i wzięcia jeszcze większej liczby zakładników.

Co sądzicie o tym, co napisał „Haaretz” – ta lewicowa gazeta zwykle krytykuje Izrael za wszystko, co nie jest lewicowe.

Z czym to nas zatem zostawia?

Powrót do oświadczenia Forum Tikva:

Nasi bojownicy poświęcają swoje życie na polu bitwy, ale zamiast przytłoczyć Hamas i zmusić go do uwolnienia wszystkich zakładników, rząd nadal jest wciągany w porozumienia, które doprowadzą jedynie do częściowego uwolnienia. To przepis na przedłużenie niewoli, a nie na jej zakończenie.

Dziś jesteśmy świadkami tego, co mówiliśmy przez cały czas: presja na Hamas działa! Premierze, nie ulegaj teraz naciskom na częściowe porozumienie.

… Forum Tikva apeluje do premiera: Nie składaj żadnych propozycji, które nie obejmują uwolnienia wszystkich zakładników – żywych i martwych – na raz, w ciągu jednego dnia.

Czas zrozumieć: każda częściowa umowa daje Hamasowi życie polityczne, uznanie suwerenności w Gazie i utrwala niewolę naszych braci. Hamas przestanie trzymać zakładników tylko wtedy, gdy presja na niego będzie absolutna, bez pomocy, bez otwierania przejść granicznych i bez oddechu dyplomatycznego.

Zakładnicy uwięzieni w tunelach nie mają już czasu na niekończące się rundy bezowocnych negocjacji.

Wybór jest w pańskich rękach, Panie Premierze: poddać się Hamasowi czy podjąć prawdziwą decyzję, która sprowadzi wszystkich do domu.

Wydaje mi się, że ten pociąg właśnie odjechał.

I przed chwilą Forum Zakładników i Zaginionych Rodzin opublikowało następujące oświadczenie:

Oczekiwane uwolnienie Edana Alexandra pokazuje, jak zdeterminowane przywództwo może osiągnąć rezultaty. Te dni stanowią krytyczny test zaangażowania rządu w sprawy obywateli.

Rodziny zakładników przemaszerują dziś z Placu Zakładników do Ambasady USA, domagając się przełomu i kompleksowego porozumienia, które umożliwi sprowadzenie do domu wszystkich 59 zakładników.

Przywódcy muszą podjąć to historyczne, godne i konieczne działanie. Zakończyć koszmar, który nasz naród znosi od 584 dni. Jest tylko jedna droga naprzód – sprowadzić ich do domu, a następnie odbudować.

Nasz premier i jego koalicja będą musieli wyciągnąć prawdziwie tłustego królika z kapelusza, żeby pokazać, że nadal prowadzą sprawy Izraela jak niepodległe państwo, a nie jakieś państwo wasalne.

Jestem w rozpaczy. Postanowiłam więc zadać wam pytanie. (Proszę nie odpowiadać, jeśli uważasz, że Izraelczycy są nazistami lub popełniają zbrodnie wojenne.)