Benedykt XVI w Auschwitz ©Mazur/episkopat.pl (CC BY-NC-SA 2.0)

Papież, który umiał odejść

Janusz Poniewierski

O papieżu Benedykcie mówiono i pisano po jego śmierci, że był „Mozartem teologii” (ks. J. Szymik), „doktorem Kościoła” (kard. G.L. Müller) i myślicielem, którego potomni porównywać będą ze świętymi: Tomaszem z Akwinu, Bonawenturą czy Johnem H. Newmanem (kard. Ch. Schönborn).

Na weryfikację tych ocen (zwłaszcza dwóch ostatnich) przyjdzie nam trochę poczekać, choć rzeczywiście trudno dziś nie doceniać intelektualnej płodności Josepha Ratzingera, jego erudycji i swobody, z jaką poruszał się po różnych dyscyplinach teologicznych (od biblistyki przez dogmatykę po teologię moralną i liturgikę), tak jakby nie przyjmował do wiadomości coraz węższej specjalizacji, do jakiej dąży ta dziedzina wiedzy.

Bez wątpienia był teologicznym gigantem. Niejedynym w II poł. XX i na początku wieku XXI, niemniej Kościół (zwłaszcza po jego wyborze na papieża, ale także już wcześniej, w czasie pontyfikatu Jana Pawła II) obdarzał go autorytetem tak wielkim, że ten niemiecki myśliciel zamiast inspirować rozwój teologii, nierzadko go raczej hamował.

Myślę tu zwłaszcza o piętnie, jakie odcisnął w czasie, gdy (przez blisko ćwierć wieku) sprawował funkcję prefekta Kongregacji Nauki Wiary.

Można oczywiście wskazywać jeszcze inne przyczyny, dzięki którym Ratzinger wejdzie (a przynajmniej może wejść) do historii Kościoła rzymskokatolickiego. Szczególne powody do wdzięczności mają dla niego – już jako papieża – zarówno tradycjonaliści i środowiska konserwatywne (m.in. za „uwolnienie” mszy trydenckiej i zdecydowane stanowisko zajęte w tzw. wojnie kultur), jak i katolicy otwarci na dialog (za porzucony, niestety, przez Kościół projekt zwany dziedzińcem pogan).

Wszystkie te osiągnięcia i inicjatywy bledną jednak w kontekście profetycznego gestu rezygnacji z urzędu papieża. Tą jedną decyzją Benedykt XVI wstrząsnął posadami Kościoła rzymskokatolickiego i zapewnił sobie trwałe miejsce w jego dziejach (nawet gdyby miały być one opisane na kilkunastu zaledwie stronach).

On sam był raczej dyskretny, jeśli chodzi o ujawnianie powodów, które skłoniły go do abdykacji. Jego oświadczenie z roku 2013 mówi jedynie o podeszłym wieku i siłach niewystarczających do dalszego kierowania Kościołem. W Ostatnich rozmowach, przeprowadzonych w 2016 r. przez Petera Seewalda, papież emeryt dość zdecydowanie wykluczył, by za jego decyzją kryło się poczucie zawodu, samotność czy brak wsparcia ze strony współpracowników.

Pomimo to wolno chyba pytać, czy ów brak „siły zarówno ciała, jak i ducha” nie był przez niego postrzegany w kontekście konieczności oczyszczenia Kościoła, coraz bardziej przypominającego stajnię Augiasza – i związanej z tym bezradności, jaką mógł wówczas odczuwać. Prawdopodobnie – zastanawia się watykanistka Elisabetta Piqué – „widział, jak jego poprzednikiem manipulowali jego najbliżsi współpracownicy. (…) Być może nie chciał powtórki z ostatnich lat pontyfikatu Jana Pawła II, [tego] że jakaś grupa zaczęłaby rządzić zamiast chorego papieża”.

W rogito, oficjalnym dokumencie watykańskim opisującym życie i pontyfikat Benedykta XVI (i włożonym do jego trumny), zdecydowano się podkreślić, że zmarły papież „walczył z mocą z przestępstwami popełnianymi przez przedstawicieli duchowieństwa wobec małoletnich lub osób bezradnych, nawołując nieustannie Kościół do nawrócenia, modlitwy, pokuty i oczyszczenia”. To ważne i piękne świadectwo dla potomności, choć historycy Kościoła zechcą pewnie dołączyć tu jakiś przypis pokazujący zderzanie się z systemem, ale i funkcjonowanie w jego ramach…

Może zdumiewać, że Benedykt XVI – jako człowiek niezwykle skromny i pełen pokory, a jednocześnie bardzo przenikliwy – po swojej abdykacji nie zrezygnował z noszenia białej sutanny i zamieszkał na terenie Watykanu, co niejednokrotnie (wbrew jego woli) usiłowali wykorzystać przeciwnicy papieża Franciszka.

Żył prawie 96 lat. Zapytany przez Seewalda o perspektywę śmierci, już jako emeryt mówił: „Przy całej ufności, jaką żywię, że dobry Bóg mnie nie odrzuci, im bliżej jestem Jego oblicza, tym bardziej zdaję sobie sprawę, jak wiele popełniłem błędów”. I dalej: „Nie zawsze (…) stanęło się na wysokości zadania”.

To dzięki takim słowom Papa Ratzi, jak go kiedyś nazywano, stał się dla mnie kimś naprawdę bliskim.

6 stycznia 2023 r.

New 3D computer generated a facial approximation of Tutankhamun – study

JERUSALEM POST STAFF

The new approximation showed his brain to be much larger than the average person’s due to his elongated skull.
.

View of the Great Pyramids of Giza during the fourth annual Pyramids Half Marathon named “Race Through History” in 2022, in Giza, Egypt December 10, 2022. / (photo credit: REUTERS/AMR ABDALLAH DALSH)

Using new 3D modeling techniques, researchers were able to reconstruct both the skull and soft tissue of Tutankhamun.

The peer-reviewed paper was published in the Italian Journal of Anatomy and Embryology earlier this month, and uses new computer modeling to reconstruct the pharaoh’s face, which should provide more refined modeling for soft tissue. The study also states that the reconstruction of the ancient pharaoh’s face was due to “datapublished in the biomedical and Egyptological literature.”

Tutankhamun is one of the most recognizable Egyptian Pharaohs, his tomb was the first pharaonic tomb found undisturbed. He reigned from the age of nine for around ten years, during a pivotal moment in Egyptian history.

Tutankhamun was born Tutankhaten, meaning “the living image of Aten”, in the 11th year of his father, Akhenaten’s reign. Akhenaten is known for having introduced an early form of monotheism, where worship of all the traditional gods of Egypt was banned and only worship of the sun disc, Aten, was permitted.

This new form of Egyptian religion was short-lived, as by the end of Tutankhamun, Egypt had fully returned to its polytheist past, signified by Tutankhamun’s replacement of Aten with the traditional Amun.

Tutankhamun emerging from lotus flower. (credit: WIKIMEDIA COMMONS/JON BODSWORTH)

Although there is no concrete evidence of Tutankhamun’s appearance, several attempts were made in the past to reconstruct his appearance. 

Attempts at reconstruction

The first in 1983 was by forensic artist Betty Pat Gatliff, who reconstructed the pharaoh’s face from a plaster skull created from radiographs of his face, according to the study.

A second attempt was made in 2005 when then-Secretary-General of Antiquities of Egypt Supreme Council Dr. Zahi Hawass, who presented the work of three coordinated teams who worked individually to create three separate reconstructions. An Egyptian team aware of the pharaoh’s identity used 3D computer modeling, a French team also aware of the pharaoh’s identity used the skills of anthropological sculptor Elisabeth Daynes, and an American team using a forensic sculptor generated an analog sculpture without knowing who the identity of the subject. 

Although slight variations were present the sculptures were not so different from one another, leading Dr. Hawass to remark that they held a strong resemblance to the Head of Nefertem, a possible depiction of the young pharaoh as the sun god rising from the lotus blossom.

A third attempt was made in 2022 when tomographic scans were given to sculptor Christian Corbet, so he could create a facial reconstruction for PBS.

The researchers, taking advantage of these scans along with other fragmented data, reconstructed the young pharaoh’s skull.

The researchers then took this reconstruction and began to create a 3D facial approximation. Using the necessary facial approximation technology they approximated his face. Other features were then adapted from the Head of Nefertem to give a complete approximation.

The most notable characteristic found by researchers was his abnormally large brain, which was nearly two standard deviations above normal, making it a significantly large brain volume. His skull and brain were likely elongated due to genetic causes rather than artificial skull elongation which was practiced by some ancient groups.

Soccer Player From Israel Listed as Romanian on Website for His New UAE Team

Shiryn Ghermezian

A screenshot of the Al Ain club website where Omer Atzili’s nationality is listed as Romanian. Photo: Screenshot

The official website for the UAE Pro League soccer team Al Ain now includes a profile for the club’s newest member, Israeli midfielder Omer Atzili, who signed a three-year contract with the team on Wednesday, but his nationality on the website is listed as Romanian.

The 29-year-old was born in Israel but holds a Romanian passport that he obtained in 2015, according to the Israeli publication Mako, which added that Atzili is now the first Israeli Jew to play in the United Arab Emirates.

Some Al Ain fans expressed dismay on social media after the team signed the Israeli player and criticized the team’s attempts to mask Atzili’s Israeli background.

“Al-Ain does not tell you that it was an Israeli player who was signed and not Romanian. Al-Ain’s shame continues,” an Emirates media outlet reported, as cited by Mako.

Ahmed Al Nuaimi, the president of the association against the normalization of relations between the United Arab Emirates and Israel, was also quoted saying, “Al-Ain is forcing its fans to cheer for a player they’ve never wanted. The Israeli player will damage the image of the club.”

Atzili, a two-time consecutive Israeli Footballer of the Year, signed with Al Ain for a salary that is reportedly almost four times what he earned with his previous team, Maccabi Haifa. The athlete, who also previously played for Beitar Jerusalem, made some requirements in his contract related to his religious observance and as a result he will be allowed to not play or train during some Jewish holidays, including Yom Kippur, according to i24News.