Archive | July 2024

6 Israeli Foreign Minister Calls on NATO to Expel Turkey After Erdogan Threatens to Invade Israel

6
Israeli Foreign Minister Calls on NATO to Expel Turkey After Erdogan Threatens to Invade Israel

Algemeiner Staff


Turkey’s President Recep Tayyip Erdogan speaks during a joint statement to the media in Baghdad, Iraq, April 22, 2024. Photo: AHMAD AL-RUBAYE/Pool via REUTERS

Israeli Foreign Minister Israel Katz on Monday urged NATO to expel Turkey after its President Recep Tayyip Erdogan made an explicit threat to invade Israel.

“In light of Turkish President Erdogan’s threats to invade Israel and his dangerous rhetoric, Foreign Minister Israel Katz instructed diplomats … to urgently engage with all NATO members, calling for the condemnation of Turkey and demanding its expulsion from the regional alliance,” the foreign ministry said, according to Reuters.

“Turkey, which hosts the Hamas headquarters responsible for terrorist attacks against Israel, has become a member of the Iranian axis of evil, alongside Hamas, Hezbollah, and the Houthis in Yemen,” Katz said in the statement, listing Middle Eastern terrorist groups backed by Iran.

Erdogan, a fierce critic of Israel, on Sunday threatened that Turkey might invade the Jewish state in support of the Palestinians.

“We must be very strong so that Israel can’t do these things to Palestine,” Erdogan told a meeting of his Justice and Development Party (AKP) in his hometown of Rize, referring to Israel’s war against the Palestinian terrorist group Hamas in Gaza.

“Just as we entered Karabakh, just as we entered Libya, we might do the same to them,” Erdogan continued. “There is nothing we can’t do. We must only be strong.”

The Turkish president appeared to be referring to some of his country’s past military interventions.

In 2020, Turkey sent military personnel to support the UN-recognized Government of National Accord of Libya amid its civil war.

As for the Nagorno-Karabakh conflict between Azerbaijan and Armenia, Turkey has denied any direct military involvement to help the former. Last year, however, Ankara said it was using “all means,” including military training, to support its Azerbaijani allies.

Turkey has the NATO alliance’s second largest military.

Beyond the Israeli Foreign Ministry’s statement, Katz responded with a veiled threat to Erdogan on X/Twitter.

“Erdogan follows in the footsteps of [longtime Iraqi leader] Saddam Hussein and threatens to attack Israel. Just let him remember what happened there and how it ended,” Katz wrote.



Hussein was captured, convicted of crimes against humanity, and executed by fellow Iraqis following the US invasion of Iraq in 2003.

While Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu has so far been silent on Erdogan’s latest attacks, Israeli opposition leader Yair Lapid has not.

“President Erdogan is ranting and raving again. He is a danger to the Middle East,” Lapid posted on social media. “The world, and especially NATO members, must strongly condemn his outrageous threats against Israel and force him to end his support for Hamas. We won’t accept threats from a wannabe dictator.”

Meanwhile, Turkish Foreign Minister Hakan Fidan praised Erdogan for his remarks on social media.

“Our president has become the voice of humanity’s conscience,” Fidan tweeted. “International Zionist circles, especially Israel, who want to suppress this righteous voice, are in great alarm. History ended the same way for all genociders and their supporters.” (1)



Hours after Erdogan’s threat, Turkey’s Foreign Ministry compared Netanyahu to Nazi leader Adolf Hitler.

“Just as genocidal Hitler ended, so will genocidal Netanyahu,” the foreign ministry posted on X/Twitter. “Just as the genocidal Nazis were held accountable, those who tried to destroy the Palestinians will also be held accountable. Humanity will stand with the Palestinians. You will not destroy the Palestinians.” (2)



Drawing comparisons of Israeli policy to that of the Nazis is antisemitic, according to the International Holocaust Remembrance Alliance’s (IHRA) definition of antisemitism, which has been adopted by over 1,000 global entities including dozens of governments.

The Turkish government’s comments were the latest in a recent wave of hostile moves targeting Israel.

In May, for example, the Turkish trade ministry said it had ceased all exports and imports to and from Israel. The announcement came after Turkey imposed trade restrictions on Israeli exports over Israel’s ongoing war against Hamas in Gaza following the terrorist group’s Oct. 7 invasion of and massacre across the southern region of the Jewish state.

Meanwhile, Turkey has also announced its intention to join South Africa’s so-far-unsuccessful case at the International Court of Justice accusing Israel of committing “state-led genocide” in its defensive military operations in Gaza.

That came after Erdogan in March threatened to “send Netanyahu to Allah to take care of him, make him miserable, and curse him.” He previously accused Israel of operating “Nazi” concentration camps and compared Netanyahu with Hitler.

Weeks earlier, Erdogan said that Netanyahu was a “butcher” who would be tried as a “war criminal” over Israel’s military operations in Gaza. He has also called Israel a “terror state.”

Turkey hosts senior Hamas officials and, together with Iran and Qatar, has provided a large portion of the Palestinian terrorist group’s budget.

Several Western and Arab states designate Hamas, an offshoot of the Islamist Muslim Brotherhood, as a terrorist group.

However, Erdogan has defended Hamas terrorists as “resistance fighters” against what he described as an Israeli occupation of Palestinian land.

Israel withdrew all its troops and civilian settlers from Gaza in 2005.

Turkish-Israeli diplomatic relations have nosedived since the Hamas atrocities of Oct. 7, when the terrorist group that rules Gaza murdered 1,200 people in southern Israel and kidnapped over 250 others as hostages, launching the ongoing war in the Palestinian enclave.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


KILKA SŁÓW O QUEER-JIDYSZKAJT

fot. wanderlasss


KILKA SŁÓW
O QUEER-JIDYSZKAJT

BELLA SZWARCMAN-CZARNOTA


Tradycja żydowska ignoruje lesbijki. Choć stosunki między mężczyznami są surowo potępione, o stosunkach między kobietami Biblia hebrajska nie wypowiada się wcale

fot. red_shaya

Jeszcze do niedawna w języku jidysz nie istniało słowo, którym określano by lesbijkę, natomiast dla homoseksualisty przeznaczona była nazwa fejgele (ptaszek). Jako pierwsza bodaj słowo lezbianke wprowadziła w 1984 roku amerykańska poetka, tłumaczka, działaczka feministyczna i lesbijska – Irena Klepfisz (nota bene córka bohatera powstania w getcie warszawskim).  W jej dwujęzycznym wierszu, skomponowanym jednocześnie w jidysz i po angielsku, „Etleche werter ojf mame loszn” („Kilka słów w języku matki” – jidysz) czytamy: „di lezbianke – to ta, która ma współlokatorkę – ale my nigdy nie używaliśmy tego słowa”.

W literaturze jidysz aż do początków XX wieku nie były obecne nawet motywy lesbijskie. Zapewne dlatego, że tradycja żydowska ignoruje to zagadnienie. Choć stosunki między mężczyznami są surowo potępione, o stosunkach między kobietami Biblia hebrajska nie wypowiada się wcale, w Talmudzie zaś mowa jest jedynie o „igraszkach” kobiet jako obyczaju egipskim, zakazanym, ponieważ żydowskie prawo religijne zabrania naśladowania obcych zwyczajów.

Pierwszym dziełem literackim w języku jidysz, opowiadającym o miłości między kobietami, jest dramat Szolema Asza „Got fun nekome” („Bóg zemsty”) z 1906 roku. Asz opowiada historię młodej dziewczyny Rywkele, którą ortodoksyjni rodzice mają wydać za mąż za chłopca z jesziwy, ona zaś chce żyć z inną dziewczyną, „jak mąż z żoną”. Nie jest to jednak utwór, który można określić jasno i wyraźnie jako traktujący „o miłości lesbijskiej”.

Niewiele jeszcze wiadomo o literaturze lesbijskiej tworzonej w języku jidysz. Pionierką badań nad poezją lesbijek żydowskich jest Hinde Ena Burstin – australijska Żydówka, której obydwoje rodzice przyszli na świat w Polsce. Ona sama urodziła się w 1962 roku, a dorastała w Melbourne, w centrum społeczności żydowskiej, której językiem codziennym był właśnie jidysz. Hinde Burstin powiada, że tak mówiono w jej domu. W tym języku tworzy i recytuje (co jest jej ogromną pasją), ten język wykłada i popularyzuje, przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Hindzie Burstin, która określa samą siebie jako żydowską lesbijkę, nie chodzi o twórczość kobiet-lesbijek piszących w jidysz, „tropienie” orientacji seksualnej jest bowiem zajęciem niezbyt płodnym i ostatecznie mało interesującym. Odnajduje raczej pisane w jidysz wiersze poświęcone miłości kobiet. I czyni to bodaj jako pierwsza. Okazuje się, że w literaturze jidysz początku XX wieku ten motyw jednak występuje, choć niewiele do tej pory o tym wiedziano. W tekście zamieszczonym w pracy zbiorowej pod redakcją Nathana Abramsa „Jews and Sex” Hinde Ena Burstin cytuje wiersze dwóch poetek. Pierwsza z nich to Dina Libkes, urodzona w 1900 roku w Słowiecznej na Wołyniu. Znana była do tej pory przede wszystkim z tłumaczeń rosyjskiej literatury, m.in. Mikołaja Leskowa, na jidysz. Oto jej wiersz zatytułowany „Fun jener zajt want” („Po tamtej stronie ściany”), którego tytuł nawiązuje do wiersza Racheli Korn „Fun jener zajt lid” („Po tamtej stronie wiersza”):

Po tamtej stronie ściany mej alkowy śpi młoda
Głową tuż obok mojej głowy.
Ja wiem i wie ona,
że po tamtej stronie ściany…

Czasami przydarzy się we śnie,
że nagle rozsunie się ściana,
i wtedy czuję nagie ciepło
jej dłoni –

Zrywam się
I oto ściana!
Zazdrość śmiertelna mnie ogarnia o ściany starość
I o chłód kamieni…

Po tamtej stronie ściany
Śpi młoda, jej głowa tuż obok mojej głowy.
Ja wiem i wie ona,
Że z tamtej strony ściany…

Sara Aisen, o dziesięć lat młodsza od Diny Libkes, urodzona w Kownie, jest jako poetka bardziej dostępna, opublikowała bowiem tomik wierszy zatytułowany „Geklibene lider un poemes” („Wybrane wiersze i poematy”). Książka ukazała się w RPA w 1965 roku. Oto jeden z zamieszczonych w niej, można by rzec, pensjonarskich wierszy:

Młode źdźbła („Junge szprocn”)

Jak dobrze mi spokojnie siedzieć
wśród koleżanek w tylnej ławie,
zerkać na ciebie przez firankę,
nauczyciela słuchać drzemiąc prawie

gdy chodzi od tablicy aż do ściany,
a potem znowu do katedry,
wyrwana nagle mu wyjaśnić
romantyzm w prozie i poezji,
a potem usiąść sobie znowu
wśród koleżanek z pierwszej ławy.

W tomiku jest wiele jeszcze młodzieńczych wierszy. Choćby ten:

Chcesz – to zostań („Wilstu – blajb”)

Chcesz – to zostań,
Chcesz – to idź,
a jak chcesz, pójdź ze mną
ot tak sobie, na pole.
Będę ci zrywać kwiatki czerwone,
Będę cię całować,
Będziemy też figlować sobie –
Chcesz – to zostań,
Chcesz – to idź.

Sama Hinde Ena Burstin również próbuje sił w poezji o miłości między kobietami. We wspomnianej wyżej antologii zamieściła utwór odwołujący się do wątków biblijnych. Oto fragmenty wiersza „Pieśń Miriam” („Miriams Lid”):

Miriam, moja królowo pustyni,
bez ciebie – w sercu ból ogromny czuję.
Przyjdź dziś wieczorem do źródełka:
wiesz przecież, gdzie zazwyczaj stoję.

Uważaj, by nikt cię nie wyśledził,
bardzo się boję, że ktoś na nas dybie.
Ludzie mówią, że miłość ta jest niedobra –
i mogą za nią nas uśmiercić obie.

[…]
A gdy już będziesz w mych ramionach,
rozpłomienimy się purpurą niczym niebo,
ja będę piach zbierać z twych powiek,
i sól zlizywać z twej skóry.

Ta miłość jest gorętsza niż pustynia,
jak piach piekąca, co nigdy nie zna cienia,
a ci, którzy tak niewiele wiedzą, już orzekli,
że nasza miłość jest godna potępienia.

W tekście zamieszczonym w książce „Multicultural Queer: Australian Narratives” z niezwykłą (może raczej niezwykłą dla kogoś z Polski) otwartością pisze: „Wiedziałam wcześnie, że odczuwam pociąg do kobiet. Mniej więcej w wieku 15 lat określałam siebie samą jako biseksualną, ponieważ nie przypuszczałam, że «miłe żydowskie dziewczęta» (nice jewish girls – aluzja do pierwszej antologii wydanej w 1982 roku przez amerykańskie lesbijki) mogłyby być lesbijkami. A w latach 70. sądziłam, że presja poślubienia «miłego żydowskiego chłopca»  może się okazać zbyt silna, więc będę musiała jej ulec i ewentualnie mieć jakieś romanse z kobietami! Po paru trudnych latach zdałam sobie sprawę z tego, że nie zdołam żyć w taki sposób i że chcę być z kobietami, a nie z mężczyznami. I tak zaczęłam swoją samotną, trudną drogę do ujawnienia się jako lesbijka”.

fot. Niv Singer

Jej coming-out nastąpił na początku lat 80. i było to nadal trudne, ponieważ czuła się obco w anglosaskiej kulturze środowiska lesbijek w Melbourne. Jak to sama określa, przychodząc do klubu lesbijskiego, za każdym razem musiała zostawić za drzwiami swoją żydowską tożsamość. W 1992 roku, wraz z dwiema koleżankami żydowskimi – również lesbijkami – zorganizowała konferencję w Melbourne. Wzięło w niej udział 15–20 kobiet, które określiły, co dla nich stanowi największy problem. Podobnie jak we wcześniejszych latach w Stanach Zjednoczonych, okazało się, że problem stanowi homofobia w społeczności żydowskiej oraz antysemityzm w ugrupowaniach lesbijskich. Grupa kontynuowała regularne spotkania i debaty, przy czym niektóre z kobiet były otwarte dla nie-żydowskich partnerek i przyjaciół, inne zaś nie.

Bardzo szybko okazało się zresztą, że żydowska społeczność jest o wiele bardziej chętna do zwalczania homofobii we własnych szeregach niż wspólnoty lesbijskie do walki z antysemityzmem wśród swoich. Przede wszystkim sama Burstin przekonała się, że bardzo trudno jest członkiniom wspólnot wyjść poza perspektywę chrześcijańską, nawet jeśli same nie są praktykującymi chrześcijankami. W społeczeństwie australijskim zaś Burstin czuła się podwójnie niewidzialna i wykluczona – jako Żydówka i jako lesbijka. A jeśli nie wykluczona i niewidoczna, to postrzegana jako ktoś skrajnie egzotyczny. „O, jesteś Żydówką, to fascynujące! Opowiedz mi, jak to jest!” – zdarza się jej usłyszeć w kółku lesbijek.

Kultura i literatura jidysz przyciągają środowiska homoseksualne. Dla Żydów LGBT zaś, którzy mieli poczucie osamotnienia, a czasem wręcz odrzucenia przez swoje ortodoksyjne rodziny, to dziedzina, która pozwala im kultywować własną żydowskość. David Roskies, profesor literatury w Jewish Theological Seminary, powiada z pewnym przekąsem (również w odniesieniu do Żydów heteroseksualnych), że akces do kultury jidysz jest łatwy, choć najpewniej niezbyt trwały: „Nie musisz należeć do żadnej organizacji, nie musisz mieć żadnej ideologii”.

Nurt queer jidyszkajt, obecny od kilkunastu lat, rozwija się dynamicznie. Jednym z jego zwiastunów był tekst z 1997 roku napisany przez Alicię Solomon dla magazynu „Davka”. Wyliczyła ona powody, jakie skłaniają środowiska gejowskie, nie tylko pochodzenia żydowskiego, do włączenia się w nurt kultury jidysz. Jej zdaniem są to ich wspólne cechy: poczucie marginalizacji, brak zakorzenienia, chęć stawienia czoła kulturze większości.

Dramaturg Tony Kushner, autor „Aniołów w Ameryce” – sztuki przez wielu teoretyków uznanej, nie do końca słusznie, za prekursorską dla nurtu queer jidyszkajt – ujął to nieco inaczej: jidysz jest mniej butch i macho niż język hebrajski. Faith Jones, bibliotekarka z Nowego Jorku wzmocniła myśl Kushnera – „ jidysz to język kobiet. To prawdopodobnie jeden z powodów, dla których czułam się odrzucona przez Izrael. Izrael był miejscem dla mężczyzn. Pustynny Żyd. Nie możesz być zniewieściałym, bezsilnym żydowskim mężczyzną z Europy Wschodniej. Musisz być Nowym Żydowskim Mężczyzną”. Choć jest to bardzo uproszczony i oparty na stereotypach pogląd, to właśnie on kryje się zapewne za wyborem kultury jidysz wśród wielu lewicowo usposobionych Żydów i nie-Żydów.

Akces nie-żydowskich przedstawicieli LGBT do kultury jidysz jest postrzegany jako kontrowersyjny. Dla jidyszystki Ruth Wisse „ci geje i lesbijki, którzy najzupełniej dowolnie utożsamiają swoje poczucie krzywdy ze sprawą jidysz” popełniają podwójny błąd – niszczą przeszłość i stawiają pod znakiem zapytania przyszłość kultury żydowskiej. Dyskusja trwa, czego wyrazem jest książka Jeffreya Shandlera „Adventures in Yiddishland”. Autor rozumie poczucie zagrożenia wyrażone przez Wisse – odczuwa ona zapewne naruszenie biologicznego charakteru międzypokoleniowego przekazu kulturowego. Niesłusznie jednak – nawet żydowscy potomkowie najwybitniejszych pisarzy jidysz, takich jak Mendele Mojcher Sforim, Szolem Alejchem czy Icchok Lejbusz Perec, niekoniecznie sami biegle znali jidysz. A z drugiej strony – jest wielu znanych i zasłużonych jidyszystów, którzy dotarli do języka i kultury jidysz z innej niż rodzinna strony.

Ważnym obszarem queer jest muzyka klezmerska. I jeśli szukać gdzieś pierwszych sukcesów tego nurtu, to właśnie tam. Na kultowych w świecie fanów i wykonawców muzyki klezmerskiej warsztatach KlezKamp, odbywających się od kilkunastu lat w Stanach Zjednoczonych, jak pisze skrzypaczka i założycielka oklaskiwanego kilkakrotnie również w Polsce zespołu Klezmatics, Alicia Svigals, uczestnicy o orientacji gejowskiej zauważyli siebie nawzajem, odnotowując zarazem, że jest ich zaskakująco wielu i że wielu z nich brało już wcześniej udział w letnich programach nauki jidysz. Związki muzyki klezmerskiej z queer nie są już takie oczywiste, jak w przypadku literatury. Klezmerzy byli niegdyś muzykantami grającymi głównie na weselach i poruszającymi się na ogół w ramach nakreślonych przez tradycyjną społeczność żydowską. Przekształcając muzykę liturgiczną w melodie taneczne, które potem niejednokrotnie stały się przebojami – powiada Svigals – nie czynili tego w opozycji do religii, przeciwnie – manifestowali swoje przywiązanie do tradycji i swoje zakorzenienie w żydowskim życiu. Dzisiejsi klezmerzy przyjmują to z dobrodziejstwem inwentarza i prezentują dawną muzykę w nowych okolicznościach – grając np. tradycyjne powitanie panny młodej na weselach gejowskich.

Tak oto warsztaty KlezKamp przyczyniły się do powstania wielu gejowskich zespołów klezmerskich o barwnych nazwach, np. Isle of Klezbos czy Gay iz mir (od wej iz mir – tradycyjnego westchnienia żydowskiego). Klezmatics zaś za swoje osiągnięcia zostali uhonorowani nie tylko nagrodą Grammy, ale i wyróżnieniem GLAMA (Gay and Lesbian Music Award).
Jeszcze innym nurtem jest tropienie wątków LGBT w przedwojennym filmie żydowskim („przebierane” role Molly Picon, np. w filmie „Judel gra na skrzypcach”) czy konfrontowanie film z literaturą – na przykład Jentl jako postać w powieści Icchoka Baszewisa Singera i jako postać kreowana przez Barbrę Streisand.

Nurt queer jidyszkajt ma się dobrze. Żydowska performerka Sara Felder deklaruje: „Queer jidyszkajt daje mi możliwość powrotu do świata moich dziadków, bez konieczności porzucania siebie samej”. O swoich nie-żydowskich LGBT powiada zaś, że podobnie jak Żydzi, znają oni cenę, jaką się płaci za zanurzenie się w kulturze otaczającej większości – a jest nią utrata doświadczania tego, co własne i specyficzne, porzucenie własnej kultury. I wychodzi na to – kontynuuje Felder – że jako lesbijka mogę głębiej partycypować w kulturze jidysz i w żydowskości w ogóle.

Nie mamy podstaw, by jej nie wierzyć.


Przekłady wierszy z jidysz – Bella Szwarcman-Czarnota


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Druze in Israel outraged at Hezbollah massacre of children

Druze in Israel outraged at Hezbollah massacre of children

ETGAR LEFKOVITS


“Why is Beirut still standing?” townspeople ask ministers at mass funeral.

.
Mourners attend the funeral in Majdal Shams of Druze children killed by a Hezbollah rocket fired from Lebanon, July 28, 2024. Photo by Ayal Margolin/Flash90.

Leaders and members of the Druze community in Israel on Sunday demanded that the government carry out a swift and fierce military response against Hezbollah after it killed 12 children and wounded around 40 others as they played soccer.

Saturday evening’s rocket attack on the Druze town of Majdal Shams in the Golan Heights was the deadliest assault on northern Israel since the Iranian-backed Hezbollah terrorist organization began raining down thousands of missiles, rockets and drones on Israel the day after the Oct. 7 Hamas massacre to the south.

“In our view, what happens to the northern Israeli communities is the same thing that should happen to Beirut and the parliament in Beirut,” Yasser Ghadban, chairman of the Forum of Druze Localities, told JNS on Sunday.

“It is high time that the international community unite with Israel against the terrorism the Iranian regime is spreading throughout the Middle East and beyond,” Ghadban said.

Former Communications Minister Ayoob Kara, who is Druze and a member of the Likud Party, said, “This is a golden opportunity which must be seized for Israel to get rid of the menace of Hezbollah terrorism from our northern border.”

He noted that Hezbollah denied responsibility for the rocket strike since it did not kill Jews but rather Druze, and as such does not want this to be trigger for a major Israeli response. “If we don’t do it now when Hezbollah is cornered it will be a lament for generations to come,” Kara said.

People at the scene of the deadly rocket attack at a soccer field in Majdal Shams, the Golan Heights, July 28, 2024. Photo by David Cohen/Flash90.

Spotlight on the Druze

A religious sect that began about a thousand years ago in Egypt as an offshoot of Shi’ite Islam, the Druze, who number about one million worldwide, primarily live in Syria, Lebanon and Israel, as well as in smaller communities in Western cities around the globe.

The insular and close-knit Druze faith was influenced by the Quran, Christianity and Judaism, as well Greek philosophy and Eastern mysticism, according to the American Druze Foundation. 

More than 150,000 Druze live in Israel, representing about 1.6% of the population, according to figures from the Central Bureau of Statistics. 

Druze are notably loyal to the country in which they live. Along with members of the smaller Circassian community, Druze Israeli men perform mandatory service in the IDF, where they excel and have long been known for their high rate of enlistment in combat units and careers in the military. 

Hezbollah’s miscalculation

While the Druze who live in the Galilee are strongly pro-Israel, some residents of the four Druze villages in the Golan Heights have in the past expressed support for Syrian President Bashar Assad, leading Israeli intelligence to conclude that Hezbollah would not have deliberately targeted Majdal Shams, Kara said.

“Hezbollah made a big mistake,” he added, noting the condolences that poured in from Druze leaders around the region. “They are afraid that Druze in their countries will turn against them.”

Sectarian strife in Lebanon

“This attack can cause friction and a sectarian conflict between Hezbollah and the Druze in Lebanon, who see Hezbollah taking over the country,” Tel Aviv University Professor Uzi Rabi told JNS.

Last month, an Israeli couple was killed by a Hezbollah rocket elsewhere on the Golan Heights. Tens of thousands of Israelis from northern Israel have been evacuated from their homes for more than nine months due to the attacks from Lebanon.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com


Hezbollah-Israel conflict: IDF strikes Lebanon after deadly rocket attack

Hezbollah-Israel conflict: IDF strikes Lebanon after deadly rocket attack


LiveNOW from FOX


NEW: Israel struck targets deep in Lebanon after Saturday’s rocket strike by Hezbollah, killing at least 12 children & teens. Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu vowed that Hezbollah, “will pay a heavy price for this attack, one that it has not paid so far.” A large blast hit one of the valleys in the Druze town of Majdal Shams in the Golan Heights area.

 


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

 


11th Nazi-Looted Artwork Returned to Heirs of Jewish Cabaret Performer Killed in Holocaust

11th Nazi-Looted Artwork Returned to Heirs of Jewish Cabaret Performer Killed in Holocaust

Shiryn Ghermezian


A partial view of “Seated Nude Woman, front view” by Egon Schiele. Photo: Provided

A drawing by Austrian Expressionist Egon Schiele became on Friday the 11th artwork returned to the family of Fritz Grünbaum, an Austrian-Jewish cabaret performer whose art collection was stolen by the Nazis before he was killed in a concentration camp during the Holocaust.

Manhattan District Attorney Alvin Bragg and US Special Agent in Charge Ivan J. Arvelo of Homeland Security Investigations announced in New York City on Friday the return of “Seated Nude Woman, front view” by Schiele. The drawing was seized by the Antiquities Trafficking Unit of the Manhattan District Attorney’s Office earlier this year from the estate of Gustav “Gus” Papanek. The artwork from 1918 is believed to depict Schiele’s wife.

Ernst and Helene Papanek, Austrian Jews who fled Nazi persecution in 1938 and emigrated to the United States in 1940, purchased the artwork in 1961 not knowing that it had been stolen from Grünbaum. They gave the drawing as a gift to their son, Gus, in 1969 and it remained in his estate until the latter’s death in 2022. The Papanek family fully cooperated with the District Attorney’s office to return the drawing, and it was given to the Grünbaum family at a ceremony on Friday in New York that was attended by members of both families.

“We believe that returning the drawing is the right thing to do,” said the Papanek family. “The experience of the two families serves as yet another reminder of the evil and brutality of the Nazi regime.”

“The recovery of this important artwork — stolen from a prominent Jewish critic of Adolf Hitler — sends a message to the world that crime does not pay and that the law enforcement community in New York has not forgotten the dark lessons of World War II,” said Timothy Reif, Grünbaum’s relative.

Grünbaum was a writer, director, comedian, and film and radio star in Austria whose art collection comprised of hundreds of pieces, including more than 80 works by Schiele. He was arrested by the Nazis in 1938 after their annexation of Austria and forced to give his wife power of attorney. She was later coerced to hand over her husband’s entire art collection to Nazi officials. Many of the confiscated works were auctioned or sold abroad to finance the Nazi Party. Grünbaum died in the Dachau concentration camp in Germany in 1941, and his wife was killed a year later in another Nazi concentration camp.

In September 2023, the District Attorney’s Office returned seven Schiele artworks to Grünbaum heirs from the Museum of Modern Art; The Ronald Lauder Collection; The Morgan Library; The Santa Barbara Museum of Art; and the Vally Sabarsky Trust in Manhattan. Another artwork was returned voluntarily by the collector Michael Lesh directly to Grünbaum’s family in October 2023, and in January 2024, two more artworks were returned — from the Allen Museum of Art at Oberlin College and the Carnegie Museum of Art.

The Schiele drawing “Russian War Prisoner” remains seized in place at the Art Institute of Chicago, according to the District Attorney’s Office.


Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com