Warszawa 1968 – protesty studentów po zdjęciu ”Dziadów” (Zrzut z ekranu wideo)

Tanecznym krokiem powraca przeszłość

Andrzej Koraszewski

Członkowie Ku Klux Klanu powtarzają brednie o żydowskich zbrodniach  za „Guardianem”, Candence Owens  zgadza się z Franceską Albanese. Na naszym nadwiślańskim podwórku, w tych sprawach nie widać większych różnic między ludźmi ze stajni Zandberga i mędrcami z Konfederacji. I niech ci nie przyjdzie do głowy, że jakaś Oko-Press, „Wyborcza” czy „Polityka” są gdzieś po środku. Nic z tych rzeczy. Pełna zgoda narodowa.

Dom gubernatora Pensylwanii Josha Shapiro  został obrzucony koktajlami Mołotowa i podpalony przez chorego psychicznie. Chory cierpi na miłość do Palestyńczyków i nienawiść do Żydów. To poważna choroba psychiczna, a jej symptomy mogą przybierać różne formy. Łączy je niezdolność zauważenia ideologii „Palestyńczyków”, a zarazem głębokie jej poparcie.

Douglas Murray próbuje opowiedzieć światu, z kim prowadzą wojnę Izraelczycy, kto ją rozpoczął, jaki ma cel, jakimi metodami ten wróg walczy. Murray, podobnie jak wielu innych, jest skazany na niepowodzenie. Próbuje przeciwstawić fakty chorym na miłość do „Palestyńczyków” i nienawiść do Żydów. Brytyjski badacz David Collier przedstawia studium przypadku. W USA Palestyńczyk, który już 17 lat jest studentem, ma być deportowany. Student zajmował się organizowaniem studentów do boju o „Palestynę od rzeki do morza” więc żadnych studiów nie ukończył, był wszelako widoczny, udzielał wywiadów, organizował grupy, pisał w mediach społecznościowych. Swoje przekonania podpierał swoim życiorysem, który słuchacze ochoczo akceptowali, nie zadając pytań. Szybki przegląd dostępnych wywiadów i wpisów w mediach społecznościowych (tych po arabsku i tych po angielsku), pokazuje nie tylko, że ten życiorys to kłamstwo na kłamstwie, ale również, że student jest z rodziny terrorystów, gloryfikuje terroryzm i zachęca do terroryzmu. Jak pisze Collier, gdyby był Rosjaninem popierającym Putina lub Chińczykiem popierającym chiński komunizm, amerykańskie władze zainteresowałyby się nim wcześniej, a jego aresztowanie nie wzbudziłoby szaleńczego oburzenia całej sfory polityków i dziennikarzy. To jednak jest ten rodzaj Palestyńczyka, który budzi gorące uczucia i zdumienie, że można zadawać niestosowne pytania. Czy to tylko użyteczni idioci, jak sugeruje David Collier, czy jednak zarażeni modą na paranoję? Czy ta nienawiść jest rzeczywiście bezmyślna, czy chorobliwa i dotyka wielu ludzi skądinąd inteligentnych i dobrze wykształconych? Powrót mody zakorzenionej w rodzinnej kulturze, w religii takiej lub innej, czasem całkiem świeckiej i zgoła ateistycznej, w języku i sztuce.

Zauważanie powiązań islamonazizmu z niemieckim nazizmem jedni uważają za obraźliwe, inni za niemądre, a jeszcze inni zgoła za teorię spiskową.

Informacje o powtarzanych tydzień w tydzień wezwaniach do ludobójstwa narodu żydowskiego są nietaktowne i pachną paskudnie podżeganiem do wojny z dobrymi ludźmi.    

Redaktor działu Świat i naczelny magazynu „Książki” Łukasz Grzymisławski tak przekonuje do lektury „Wyborczej”:

„Których wodzów starożytnych podziwia Beniamin Netanjahu, nie wiadomo, ale próbował przekonać Trumpa do ataku na irańskie instalacje nuklearne. Trump na razie storpedował te plany, bo gromadzi argumenty za przyznaniem mu Pokojowej Nagrody Nobla: w sobotę w Rzymie na kolejnej rundzie negocjacji mają się spotkać zaufany Trumpa Steve Witkoff i szef irańskiej dyplomacji.”

Język jasny, aluzje zrozumiałe, przekaz zgodny z obowiązującą modą. Czy jest możliwe, że ten redaktor nie zna ani Karty Hamasu, ani konstytucji Iranu, ani historii żydowskiego państwa? Zarabia na życie informowaniem nas o świecie w gazecie, która traktuje Hamas jako  wiarogodne źródło informacji o faktach, a władze izraelskie jako notorycznych kłamców. Nie, to nie są tylko pożyteczni idioci, za tym fenomenem kryje się znacznie więcej.

Brendan O’Neil pisze o „izraelofobach”:

„Nigdy nie sprawdzają swojego wywodu w konfrontacji z rzeczywistością. Nie muszą: ich gorączkowe, pozbawione faktów twierdzenia są codziennie powielane przez media i establishment kulturalny, który nienawidzi Izraela tak samo jak oni. Izraelofobia to wielki samonapędzający się krąg wzajemnych odruchów w erze Internetu.”

Dlaczego? Jakim cudem? Jak to działa? Powracamy do historii, żeby zrozumieć jak moda na mordy działała wcześniej. Jeszcze przed zorganizowaną przez Hamas orgią mordów żydowskich sąsiadów ukazała się moja książka Idź i wróć człowiekiem, sięgnąłem po nią, żeby sprawdzić, czy można ją czytać w zmienionym świecie, w którym ludobójcza ideologia i próba realizacji jej ostatecznego celu wywołała tsunami nienawiści do tych, których zaatakowano, i heroiczne wysiłki, aby ocalić przed zniszczeniem ludobójczą organizację oraz jej cześć i honor.

Wściekły antysemityzm muzułmański podniósł tym barbarzyńskim czynem stary europejski antysemityzm do entej potęgi. Przeglądając tę książką zatrzymałem się przy poniższym fragmencie.      

Tuż przed wywołaną przez Putina wojną z „ukraińskim faszyzmem” na polskim rynku księgarskim ukazała się książka Anny Bikont Cena. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie. Lektura tej książki, kiedy tuż obok toczy się wojna, jest szczególnie trudna.

W rozdziale pierwszym na stronie 20 Anna Bikont pisze:

„Do pierwszego napadu na dom [żydowskich sierot] w Rabce doszło 12 sierpnia 1945 roku, nazajutrz po pogromie w Krakowie. Granat rozerwał podłogę w pokoju lekarskim i poderwał kozetkę, na której leżała chora dziewczynka. Dziecko trafiło do szpitala, szczęśliwym zrządzeniem losu tylko z lekkimi obrażeniami. Tydzień później, 19 sierpnia, napastnicy przeprowadzili poważniejszy atak. Strzelali i wrzucili granaty do wszystkich trzech willi, w których zakwaterowano dzieci. Osiem dni później, w nocy 27 sierpnia, przyszli po raz trzeci.

Karolina Panz, historyczka z Centrum Badań nad Zagładą Żydów, zrekonstruowała przebieg natarcia i opisała sprawców. Byli to uczniowie i nauczyciele Prywatnego Gimnazjum Sanatoryjnego Męskiego doktora Jana Wieczorkowskiego w Zakopanem, członkowie komórki Ruchu Oporu Armii Krajowej. Do „akcji”: przeciwko kilkudziesięciorgu dzieciom ocalałym z Zagłady przygotowali dwa ręczne karabiny maszynowe, jeden granatnik, pancerfaust, piętnaście karabinów, dwa karabiny dziesięciostrzałowe, pięć pistoletów maszynowych, tak zwanych pepesz, cztery pistolety, i skrzynię amunicji. Uczniowie należeli do drużyny harcerskiej. Ich katechetą, a zarazem organizatorem napaści na dzieci, był ksiądz Józef Hojhoł, duchowny cieszący się w Rabce poważaniem.

Jak działały umysły lekarza, księdza i innych dorosłych, uczniów szkoły średniej, którzy bezpośrednio po hitlerowskiej zagładzie, uznali mordowanie ocalałych żydowskich dzieci za wiodący cel, dla którego warto narażać własne życie. Czy tamte wydarzenia wyjaśniają dzisiejszą atrakcję skrajnego barbarzyństwa? Czy jakoś tłumaczą, dlaczego kochający pieski i kotki ludzie tak strasznie cierpią, kiedy Żydzi bronią swojego życia? Ich cierpienie wydaje się autentyczne, ich potrzeba oskarżania, tych, którzy są celem ludobójczych ataków, o ludobójstwo, jest ewidentnie silniejsza od nich. 

W 1968 roku modę na antysemityzm wskrzesiła w kręgach partyjnych inscenizacja „Dziadów” w teatrze, a raczej reakcje studentów na sztukę powiązane z importowanym z Moskwy antysyjonizmem. Zadawniony antagonizm polsko rosyjski pozwolił wtedy ten antysyjonizm odrzucić, dokładnie ten sam antysyjonizm opakowany w zachodnią postępowość pozwala lewicy być dobrymi Europejczykami, a prawicy wiernymi narodowej tradycji. Mówią i czują dokładnie to samo, kierując się wzniosłymi uczuciami dziwnie podobnymi do tych, które czuli napastnicy na sierociniec w Rabce.     

Pierwszą reakcją dyktatorów intelektualnej mody na Oświecenie był romantyzm, z jego odrazą do nauki, pochwałą wzniosłych uczuć, narcyzmem i pogardą, potem widzieliśmy rewolucyjny romantyzm z jego okrytą peleryną empatii gloryfikacją barbarzyństwa, potem przyszedł komunizm i faszyzm. Poszukiwanie utraconej ciemności. Racjonalizm okazał się ułudą, pozostała żmudna, jednostkowa, niemal beznadziejna obrona przed barbarią i artystami tworzącymi coraz to nowe wersje absurdalnego Frankensteina, który będzie miał zawsze więcej fanów niż doktor Bernard Rieux.

The real lesson of the attack on Josh Shapiro

Melanie Phillips

Extensive fire damage to the Pennsylvania Governor’s Mansion in Harrisburg, the residence of Gov. Josh Shapiro, after an arson attack on April 12, seen during a press conference on April 13, 2025. Photo by Matthew Hatcher/Getty Images.

The attack on the home of Pennsylvania Gov. Josh Shapiro carries a number of lessons, none sharper and more urgent than the wake-up call for those who are least likely to want to acknowledge it.

Last Saturday night, the Jewish Democratic governor had completed the Passover seder with his family and gone to bed in his official residence when it was firebombed in the small hours. Police roused the family and evacuated them without any injury, but the damage to the house was extensive.

Cody Balmer, a 38-year-old mechanic from Harrisburg, called the authorities on Sunday at 2:50 a.m. and admitted to firebombing the house less than an hour previously. He confessed to 911 operators that he had brought with him homemade Molotov cocktails and that if the governor had confronted him, Balmer would have beaten him with a hammer.

State police said he had targeted Shapiro “based upon perceived injustices to the people of Palestine,” as well as on account of his Jewish faith. So it appears that Balmer’s murderous attack was fueled by his antisemitism and his support for the Palestinian cause.

This attack reveals various things about that cause. For Balmer is not an Islamist. He’s not a neo-Nazi. He’s not a Palestinian Arab. He’s a white-skinned, American Palestinian supporter.

He was reportedly angry with Shapiro over the governor’s position on the war in Gaza. According to a police search warrant, Balmer said he needed to know that Shapiro “will not take part in his plans for what he wants to do to the Palestinian people.”

This is obviously absurd. Shapiro poses no threat to the Palestinians. He has been a strong supporter of Israel during the war with Hamas in the Gaza Strip, backing Israeli government actions, likening some pro-Palestinian protesters to the Ku Klux Klan and supporting efforts to penalize institutions that divest from Israel.

But he has also said that he supports a two-state solution, and wants Palestinian and Jewish people to live in peace.

Moreover, rather than stopping Shapiro from a wholly imaginary attack on Palestinians, Balmer tried to do to Shapiro and his family what the Palestinians have actually done to Jews.

Balmer deliberately set fire to the governor’s mansion, knowing that Shapiro and his family were inside. On Oct. 7, 2023, Hamas-led Palestinians from Gaza burned Israelis alive.

The claim that the Israelis are monsters who are willfully killing Palestinian civilians is a malevolent invention promoted by the Palestinian Arabs and their supporters in the West, who blame Israel for crimes committed by the Palestinians, of which the Israelis are, in fact, the victims.

Balmer was out on bail for attacking his wife and child. In the days leading up to the arson at the governor’s mansion, family members had attempted to have him committed to a psychiatric institution. He is, by all accounts, mentally ill.

While he is therefore not typical of Palestinian supporters, the hysterical incitement against Israel and the Jews since the Oct. 7 massacre has clearly played a significant role in the particular direction Balmer’s derangement has taken him.

In the past 18 months of hate mobs targeting Jews for intimidation, abuse and violent attacks on college campuses and in the streets of major Western cities, demonstrators have chanted “Globalize the intifada!” Well, the attack on Shapiro’s house is what “Globalize the intifada!” looks like.

Nothing has been done to stop this incitement to violence. And now, an unhinged individual has taken this message and run with it.

Shapiro is a senior Democrat who shot to national prominence when he was considered as a vice-presidential running mate for Kamala Harris in last year’s presidential election.

Yet despite this appalling attack on one of their own, the Democrats and their supporters have been remarkably silent. There’s been virtually no shocked outrage from those quarters. In the liberal media, there has been only the most subdued reporting.

The reason for this is as obvious as it is shameful. This attempted murder was committed in support of the Palestine cause. And such is the commitment by liberals to that cause that they can’t bring themselves to react against the terrible deed that was done in its name.

They will be busily telling themselves that Balmer is mentally ill, which seems true. But if a mentally ill neo-Nazi had firebombed a black family, the Democrats and the liberal media would be shouting from the rooftops about the inherent racism of Western society. If a white-skinned thug had tried to burn alive a prominent Muslim family, liberals would have convulsed for days over the nation’s “Islamophobia.”

If Shapiro’s mansion had been firebombed by a member of the Proud Boys screaming about the Great Replacement, the Democrats and liberal media would have erupted with charges of far-right antisemitism, and every conservative patriot would have been tarred with a murderous ideology.

In all these hypothetical instances, the attack would have been seen as politically motivated. But when an attack is mounted in the name of the Palestinians, liberals are suddenly struck dumb.

This is because they cannot bring themselves to acknowledge that such a terrible act has been committed in support of a cause upon which they hang their claim to be moral, compassionate and decent people. To condemn it would be to condemn themselves.

It awakens their deepest fear—that to denounce the motivation for such an act would destroy their moral and political personality. They are terrified that it would turn them into the thing they dread more than anything else—to become “right-wing.” In their minds, this is synonymous with evil.

But the Palestinian cause that they so devoutly support is not moral or decent. It’s motivated by genocidal aspirations and Jew-hatred, and violence is its calling card.

Its supporters in the West—having swallowed the egregious lies on which this cause is based—peddle a grotesque inversion of reality in which Israel is blamed for defending itself against a barbaric and genocidal onslaught in a seven-front war of annihilation. It is these Palestinian supporters who are spreading evil.

Balmer told the police that he believed Shapiro’s stance on the war in Gaza was leading to the deaths of Palestinians. It’s not just mentally ill individuals who believe such a thing about Israel and Diaspora Jews.

Since Oct. 7, liberal media and politicians have been promoting the lie that Israel is purposefully killing Gazan civilians, of whom the majority are women and children. The fact that this is totally untrue hasn’t stopped it from becoming so deeply believed and causing such anger among the public that Jews in the Diaspora are being regularly ostracized and abused for supporting the “killing of Palestinian babies.”

Jews find themselves targeted for collective punishment over the malicious fantasy of the crimes of Israel. Individual Jews in the West are singled out grotesquely as accomplices to these alleged crimes simply by dint of their supporting Israel’s attempt to defend itself against annihilation. They also find themselves accused of bad faith if they call out the rampant Jew-hatred that’s exploded across America and Western nations.

Diaspora Jews are being gaslighted, abused, ostracized, intimidated, threatened and attacked just for standing up as Jews for their people and for truth and justice—and now an attempt has been made to burn one of them alive.

What Balmer’s attack tells the West is that, in supporting the Palestinian cause, it is endorsing an innately murderous, hate-mongering and malevolently mendacious creed.

The Israel-haters can hardly try to excuse Balmer’s attack on Shapiro as the action of a madman, given that the blood libels they themselves perpetrate have now caused countless thousands of people in the West to lose their own minds over Israel and the Jews.

Melanie Phillips, a British journalist, broadcaster and author, writes a weekly column for JNS. Currently a columnist for The Times of London, her new book, The Builder’s Stone: How Jews and Christians Built the West and Why Only They Can Save It, is published by Wicked Son and can be purchased on Amazon. To access her work, go to: melaniephillips.substack.com.