„Zamień tylko rude włosy na blond, a od razu będzie można rozpoznać nazistowską propagandę rasową współczesnych nazistów i syjonistów” – zgadza się Emma Vigeland, weteranka The Young Turks, która współprowadzi lewicowy program Majority Report with Sam Seder.

„Propagandyści fetyszyzują rude włosy dwójki martwych białych dzieci” – narzekała Caitlin Johnstone, australijska samozwańcza „dziennikarka”. „Spójrz na dowolne zdjęcie dzieci Bibas, a zobaczysz dzieci, które wyglądają dokładnie tak samo jak białe dzieci, które zobaczysz w każdym zachodnim kraju”.

„Przysięgam, że jeśli usłyszę jeszcze jedną osobę płaczącą nad rodziną Bibas, stracę panowanie nad sobą” – wykrzyknął Aidan Simardone, kanadyjski prawnik imigracyjny, publikujący w „The New Arab”, „Counterpunch” i Soros-Koch Quincy Institute for Responsible Statecraft . „To jest supremacja białych”.

„Jeśli ogarnia cię gniew na myśl o losie rodziny Bibas, to pokazujesz swoją białą supremację” – szydzono na koncie o nazwie Palestine News Network. „Obsesja na punkcie koloru włosów dzieci Bibas to czysta biała supremacja” – argumentował inny samozwańczy „pisarz” i „filmowiec” mediów społecznościowych.

Nazwisko „Bibas” jest pochodzenia bliskowschodniego i jest częste wśród Żydów sefardyjskich. Jarden Bibas, ojciec dwójki zamordowanych dzieci, jest potomkiem żydowskich uchodźców, którzy uciekli z Jemenu. Rodzina zwykła żartować, że tych dwoje dzieci to „pierwsze jemeńskie rudzielce”.

Jeśli rodzina pochodząca ze społeczności żydowskiej w Jemenie, bliskowschodniej populacji, która żyje tam od ponad 2500 lat, to przedstawiciele białej supremacji, to tak samo jest z każdym Żydem na świecie. Jeśli żałoba po dzieciach Bibas jest supremacją białej rasy, to samo dotyczy każdego żydowskiego dziecka.

I o to właśnie chodzi. Nie chodzi o włosy. Ci, którzy potępiają żałobę po dzieciach Bibas, potępiliby żałobę po każdym zamordowanym żydowskim dziecku jako rodzaj „białej supremacji”.

Uważano, że biblijne postacie, takie jak Ezaw i król Dawid, miały rude włosy, a nawet Mahometa, założyciela islamu, opisano jako rudowłosego. Niektórzy muzułmanie farbują włosy lub brody na czerwono, naśladując swojego proroka. Jeśli rude włosy to supremacja białych, to islam jest supremacją białych.

Islamiści i ich świeccy socjalistyczni sojusznicy wykorzystują rude włosy dzieci Bibas, by argumentować, że te dzieci były kolonistami, że nigdy nie należały do tego regionu i dlatego zasługiwały na śmierć. To właśnie zrobiło Państwo Islamskie, gdy dokonało masakry i zniewoliło Jazydów, którzy byli winni bycia niemuzułmanami, posiadania blond włosów i niebieskich oczu. Ocaleni Jazydzi opisali targi niewolników, na których dżihadyści z ISIS oferowali więcej za niewolnice o blond włosach i niebieskich oczach.

Czy dziewczęta zgwałcone w przez irackich kuzynów Hamasu również były „białymi supremacjonistkami”?

Teoria krytycznej rasy zakłada, że osoby o blond lub rudych włosach są zwolennikami białej supremacji, a osoby o ciemniejszych włosach i karnacji są uciskanymi ofiarami, którym wolno dokonywać ludobójstwa. Najkrwawszy test tej teorii dzieje się na Bliskim Wschodzie, gdzie rdzenne mniejszości, takie jak Żydzi i Jazydzi, z których część ma jasne włosy, padają ofiarą ludobójstwa dokonywanego przez muzułmańską większość arabską.

Legitymizowanie mordowania żydowskich dzieci ze względu na ich rasę jako sprzeciwu wobec białej supremacji oznacza, że naziści byli jedynymi prawdziwymi przeciwnikami białej supremacji, a Holokaust był działaniem sprawiedliwości społecznej, a nie najohydniejszą rzeczą, jaką ludzie kojarzą z „białą supremacją”.

Deklarowanie Żydów jako nie-tubylczej rasy, którą należy etnicznie oczyścić z regionu, jest tym, co zrobili narodowi socjaliści. Teraz Demokratyczni Socjaliści robią to wobec Izraela. Demokratyczni Socjaliści Ameryki i inni pro-Hamasowscy socjaliści nie tylko popierają nowy Holokaust, ale także popierają to, że dokonają go starzy sojusznicy nazistów, którzy brali udział w poprzednim.

Hamas wyłonił się z Bractwa Muzułmańskiego. Naziści finansowali Bractwo, a kluczowe dokumenty zarówno egipskiej grupy, jak i jej oddziału w Gazie, które stworzyły Hamas, zawierają ideologię nazistowską obok tradycyjnego islamskiego antysemityzmu. Mufti Hitlera przyprowadził różnorodną grupę afrykańskich i arabskich żołnierzy, aby walczyli dla nazistów jako część „Wolnego Legionu Arabskiego”.

„Biała supremacja” była zaskakująco różnorodna już w czasach Trzeciej Rzeszy.

Jedyną różnicą między Hamasem a nazistami jest ich pogląd na własną rasę i rasę ich ofiar. To nie Żydzi opłakujący zamordowane dzieci Bibas przypisują je do jakiejś „rasy”, robią to  apologeci Hamasu, dla których rude włosy dowodzą, że należą do złej rasy.

Ale jeśli rude włosy nie uczyniły Mahometa, który rozpoczął islamskie ludobójstwo bardziej zróżnicowanych rdzennych ludów regionu, „białym supremacjonistą”, to dlaczego czynią dzieci Bibas „białymi supremacjonistami”? Ofiarami Hamasu 7 października byli rudzi i blondyni, a także ludzie o czarnej skórze i włosach, podobnie jak sześć milionów Żydów w Holokauście obejmowało różne kolory włosów.

Wraz z blondynami o aryjskim wyglądzie i niebieskich oczach, takich jak mój ojciec, którzy potrafili „wtopić się w tłum”.

Prawdziwym problemem nigdy nie był kolor włosów ani oczu; problemem była żydowskość. Rude włosy dzieci Bibas, podobnie jak aryjskie kryteria blond włosów i niebieskich oczu, są tylko pretekstami do przypisywania Żydom rasowej przynależności i zabijania ich.

Socjaliści, narodowi czy demokratyczni, którzy zrywają plakaty zamordowanych dzieci, bezczeszczą pomniki i potępiają Żydów za opłakiwanie własnych dzieci, nazywają wszelki sprzeciw wobec mordowania Żydów „białą supremacją”. Tylko zabijanie Żydów nie jest białą supremacją.

Największą zbrodnią Żydów w Izraelu nie jest żadne kłamstwo z katalogu łgarstw, oszczerstw, teorii spiskowych, historycznego rewizjonizmu i nieustannej moralnej inwersji, które stanowią podstawę sprawy „Palestyny”, fikcyjnego bytu składającego się z ludobójczej populacji kolonialistów. Jest nią żydowska odmowa bycia mordowanym.

Nie chodzi o czerwone włosy, ale o czerwoną krew.

Radykalna lewica odwróciła znaczenia wielu pojęć: antynazizmu, by oznaczał nazizm; sprzeciwu wobec ludobójstwa, by oznaczał ludobójstwo; sprzeciwu wobec nienawiści, by oznaczał nienawiść. Biała supremacja, głosi radykalna lewica, polega nie tylko na tym, że Żydzi odmawiają zgody na własną śmierć, ale że nadal ośmielają się opłakiwać swoich zamordowanych bliskich.