Wideo opublikowane przez zespół BBC Verify mówiło o tym, jak straszny jest Izrael – i zawierało materiał filmowy pokazujący, że kilku cywilów niemal z pewnością zginęło w izraelskim ataku. Ale nic, co pokazano w tym wideo, nie jest kwestionowane – więc co właściwie sprawdzało BBC Verify?

Wojna to okropna rzecz – a posiadanie klipu z ofiarami cywilnymi w wyniku śmiercionośnego uderzenia, gdy izraelska broń „niszcząca bunkry” przebiła się przez warstwę gruntu w pobliżu wejścia do szpitala, z pewnością było warte omówienia w biuletynie informacyjnym jako CZĘŚĆ szerszej historii Hamasu zamieniającego tereny szpitalne w legalne cele militarne. Ale nie to było tematem. Jeśli bowiem Izrael miał rację, że pod szpitalem ukrywali się przywódcy Hamasu – a wygląda na to, że Izrael miał rację – to zmienia WSZYSTKO.

Obsesyjni, amatorscy aktywiści BBC Verify

Rzadko zdarza się bardziej rażące nadużycie zasobów BBC niż to. Tylko jedna kwestia dotycząca izraelskiego ataku wymagała „weryfikacji”. A jest nią to, czy Mohammed Sinwar i/lub inni liderzy Hamasu używali terenu szpitala jako przykrywki, czy nie.

Jeśli tak, to jedyną rzeczą wartą opowiedzenia, byłoby to, że Hamas został przyłapany na popełnianiu zbrodni wojennych, co usuwa „nietykalność” szpitala i naraża niewinnych cywilów na niebezpieczeństwo.

A jeśli nie dało się tego zweryfikować w tamtym czasie – a nie dało się – to jedyne, to co BBC Verify pokazało, przedwcześnie zajmując się tą sprawą, to że w tym dziale BBC pracują niedojrzali partacze, których bardziej pociąga infantylna propaganda niż działanie w sposób profesjonalny. Najwyraźniej widzieli (w poście IDF o incydencie, który, jak twierdzą, jest błędny, wraz z nagraniem cywilnych uszkodzeń) wystarczająco dużo, aby zestawić demonizujący program o Izraelu – i to tylko wyprodukowali.

Ale to nie jest zadaniem BBC Verify. BBC Verify ma być jednostką sprawdzającą fakty. I tak wracamy do tego, co jest najważniejsze – JEDYNYM faktem, który ma tu znaczenie, jest to, czy Izraelczycy mają rację, czy się mylą w sprawie dowódców Hamasu ukrywających się pod szpitalem. Czy BBC Verify odniosło się do tego i odpowiedziało na to pytanie? Nie, nie zrobiło tego.

BBC Verify – szerzenie dezinformacji

Co znaczy, że możemy zadać bardzo uzasadnione pytanie: jeśli BBC Verify zostało stworzone, aby przeciwdziałać dezinformacji, to dlaczego jest ciągle przyłapywane NA ROZPOWSZECHNIANIU dezinformacji? Bo to nie jest pierwszy raz.

Podczas gdy pisałem ten artykuł (17/5), BBC Verify opublikowało kolejny film, który promuje jednostronne przesłanie; wyrywa cytaty z kontekstu, przeinacza prawdę, demonizuje Izrael i, co najważniejsze, nie weryfikuje absolutnie niczego.

Najnowszy film, który prezentuje Ross Atkins, o tym, „jak światowi przywódcy reagują na Gazę”, opiera się głównie na wypowiedzi byłego brytyjskiego ambasadora w Bejrucie (obecnie pełni funkcję w antyizraelskiej ONZ), premierze Hiszpanii (kraju otwarcie wrogim wobec Izraela) i jednym zdaniu prezydenta Trumpa, starannie wybranym spośród setek rzeczy, które on (lub jego administracja) powiedział, a które przekazują cos innego. To nie jest „weryfikacja faktów”, to nawet nie są wiadomości – to rodzaj amatorskiej i niedojrzałej studenckiej propagandy, którą wyprodukowałby katarski państwowy organ informacyjny, taki jak Middle East Eye.

Prezenterka fragmentu o szpitalu

Program BBC Verify o ataku na kryjówkę Mohammeda Sinwara pod szpitalem stworzyła „doświadczona reporterka” BBC Verify, Merlyn Thomas. Istotnie, ma doświadczenie. Merlyn pracowała wcześniej nad wieloma programami BBC Verify, które demonizują Izrael, opierając się wyłącznie na pustych spekulacjach i niewiarygodnych świadkach. Kiedy Thomas wypowiada kwestię „Lekarze w szpitalu; mówią, że w ostatnich dniach izraelscy snajperzy zabili tam wiele osób”, nie weryfikuje niczego – po prostu promuje propagandę Hamasu.

W programie z początku tego roku, którego celem było demonizowanie Izraela i prezydenta Trumpa, przyłapałem ją na próbie przedstawienia zagorzałych islamistycznych aktywistów w Michigan jako „liberałów”. Jedną z trzech osób, które Thomas wydawała się tak desperacko promować, był Amer Zahr – znany toksyczny ekstremista antyizraelski. Jest nagranie z 2017 roku, na którym mówi, że dumnie stoi przy „każdej grupie” oporu – wliczając w to Hamas i Hezbollah. Merlyn przeprowadza również wywiad z Zaynah Jadallah. Inną zagorzałą aktywistką antyizraelską. Jest również dyrektorką ekstremistycznej grupy CAIR w Michigan. Dwoje z trzech? To nie są przypadkowi muzułmanie spacerujący po ulicach Dearborn!

BBC coś „weryfikuje”? Wolne żarty.

BBC Verify legitymizuje irański Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej (IRGC)

A w marcu ubiegłego roku Merlyn Thomas pracowała nad materiałem BBC Verify, który niemal w całości opierał się na wypowiedziach Mahmouda Al Awadeyaha – „dziennikarza”, który pracował dla irańskiej agencji informacyjnej kontrolowanej przez IRGC. Jego oś czasu w mediach społecznościowych była pełna proterrorystycznej i proirańskiej propagandy. Oczywiste jest, że dziennikarzom BBC z BBC Verify nie chciało się zawracać sobie głowy sprawdzaniem.

Merlyn Thomas jest symbolem tego, co poszło nie tak z BBC w ciągu ostatnich dwudziestu lub trzydziestu lat. BBC to napędzana ideologicznie machina, która zatrudnia podobnie myślące, elitarne klony. Thomas spędziła swoje dni przed pracą w BBC na stażu w libańskim Daily Star i egipskim Mada Masr Media. Zanim zaczęła pracować dla brytyjskiego medium, które obsesyjnie demonizuje Izrael, pracowała jako badaczka w CRTDA, libańskiej organizacji pozarządowej „pracującej w terenie z kobietami uchodźczyniami”. Oznacza to, że nasza „dziennikarka sprawdzająca fakty” spędziła kilka miesięcy pracując u boku UNRWA w obozach takich jak Ein El Hilweh, Mieh Mieh i oczywiście niesławnym obozie Szatila. Idealnie pasuje do „bezstronnego”, „nieuprzedzonego” BBC.

Obsesyjny, jednostronny, niegodny zaufania

Tego samego dnia, kiedy BBC Verify pracowało nad swoimi najnowszymi oszczerstwami, bohater masakry z 7 października,  Igor Pibenev, popełnił samobójstwo, stając się kolejną z wielu cichych ofiar masakry z października. W czwartek palestyńscy terroryści zamordowali Ceelę Gez. W dziewiątym miesiącu ciąży, jechała samochodem z mężem do szpitala, aby urodzić dziecko.

Dzień później obsesyjni fani BBC News uruchomili stronę „aktualizacji na żywo” na temat Gazy, aby jeszcze bardziej demonizować Izrael. Żaden z tych dwóch opisanych wyżej incydentów nie został uwzględniony w około 100 aktualizacjach zamieszczonych na stronie w ciągu dnia. Dziennikarze BBC patrzą tylko w jednym kierunku.

Czy nikt w BBC nie kontroluje tych chorobliwie antyizraelskich aktywistów? Czy farsa propagandowa Hamasu, która zakończyła się tym, że BBC musiała wycofać film dokumentalny, za który zapłaciła 500 tysięcy funtów, niczego nie nauczyła dyrektorów BBC?

Ludzie z BBC Verify przynoszą wstyd każdemu, kto pracuje nad zbieraniem informacji z otwartych źródeł i kto próbuje utrzymać profesjonalne standardy dziennikarskie. Jeśli – jak się spodziewam (i co było logicznym wynikiem dla każdego, kto potrafi myśleć i uważnie śledzi konflikt) – okaże się, że Izraelowi udało się wyeliminować przywódców Hamasu za pomocą ataku – to wszyscy oni powinni stanąć przed organem ds. standardów zawodowych, by wyjaśnili, czym uzasadniają marnowanie publicznych pieniędzy na ich amatorskie wybryki, brak profesjonalizmu i jawną obsesję na punkcie Izraela.

Oczywiście lepiej byłoby, gdyby mułłów można było powstrzymać negocjacjami, a nie działaniami militarnymi. Poprzednie negocjacje zakończyły się okropnym porozumieniem pod rządami prezydenta Baracka Obamy. Pan sam rozumiał, że zgodnie z porozumieniem Obamy Iran niemal z pewnością uzyskałby arsenał nuklearny, więc całkiem słusznie wycofał się Pan z tego porozumienia. Teraz krążą pogłoski, że Pana administracja pracuje nad „lepszym” porozumieniem – dłuższym i mocniejszym. Dopóki jednak Pana porozumienie nie obejmie całkowitego i zupełnego zniszczenia wszystkich irańskich obiektów nuklearnych, nie będzie żadnej gwarancji, że jego naukowcy nie mogliby potajemnie wykorzystać cywilnej infrastruktury nuklearnej do budowy broni. Jedynym porozumieniem, które zapobiegłoby tej katastrofie, byłoby wzorowane na porozumieniu zawartym z Libią w 2003 roku. To porozumienie całkowicie zdemontowało libijskie obiekty nuklearne i uniemożliwiło im zamianę infrastruktury energetyki jądrowej w broń. Cokolwiek mniej niż to stworzy niedopuszczalne ryzyko.

Namawiamy Pana do wykorzystania swoich niezwykłych umiejętności negocjacyjnych do osiągnięcia celu, który Pan wyznaczył: mianowicie 100% pewności, że Iran nigdy nie zdobędzie bomby jądrowej. Powinien Pan dać mułłom krótki termin na rozmontowanie i zniszczenie pod nadzorem amerykańskiej inspekcji całego ich programu nuklearnego. Jeśli odmówią lub nie zrobią tego, należy zastosować opcję militarną.

Prawie sto lat temu rządy Wielkiej Brytanii i Francji stanęły przed podobną decyzją w stosunkach z Niemcami i nie sprostały zadaniu, co kosztowało życie dziesiątków milionów ludzi.

Atak militarny na Niemcy w połowie lat 30., gdy ich machina wojenna była jeszcze słaba, mógł uratować wiele z tych istnień. Oto, co minister propagandy Rzeszy Joseph Goebbels napisał w swoich wspomnieniach:

„W 1933 roku francuski premier powinien był powiedzieć (i gdybym był francuskim premierem, powiedziałbym to): ‘Nowym kanclerzem Rzeszy jest człowiek, który napisał Mein Kampf, w którym jest napisane to i to. Tego człowieka nie można tolerować w naszym otoczeniu. Albo on zniknie, albo my maszerujemy!’ Ale oni tego nie zrobili. Zostawili nas w spokoju i pozwolili nam prześlizgnąć się przez strefę ryzyka, i mogliśmy opłynąć wszystkie niebezpieczne rafy. A kiedy skończyliśmy i byliśmy dobrze uzbrojeni, lepiej niż oni, wtedy oni rozpoczęli wojnę!”

Reszta jest tragiczną historią. Niemcy zbudowały swoje siły zbrojne bez przeciwdziałań ze strony swoich zamierzonych wrogów, podbiły większość Europy Zachodniej i zabiły miliony ludzi. Większości tych śmierci z pewnością można było uniknąć, gdyby Wielka Brytania i Francja podjęły prewencyjne działania militarne, zanim Niemcy stały się „dobrze uzbrojone” i zdolne do wyrządzenia tak wielkich szkód światu.

W tym momencie historii, kiedy Wielka Brytania i Francja mogły zapobiec straszliwym szkodom wyrządzonym przez nazistowskie Niemcy, nie było możliwości przewidzenia z góry rozmiarów działań Adolfa Hitlera.

Tak, Hitler napisał Mein Kampf , ale wielu potencjalnych zdobywców nie spełnia swoich gróźb. (Przypomnijmy sobie groźbę premiera Związku Radzieckiego Nikity Chruszczowa, że „pogrzebie” Stany Zjednoczone, niemniej wycofał się on z konfrontacji nuklearnej o Kubę).

Nie było sposobu, aby przewidzieć z jakimkolwiek stopniem pewności, że Hitler przejdzie od swojej wojowniczej retoryki do inwazji militarnej na Polskę, Europę, a następnie Związek Radziecki — i ostatecznie Holokaust. Było to, jak zawsze, kwestią ważenia prawdopodobieństwa kosztów i korzyści. Był to klasyczny przypadek błędnego rozumowania: domniemane przewidywanie, że Hitler nie zrobi tego, co w rzeczywistości zrobił, i niepodjęcie działań w celu zapobieżenia temu. Gdyby Francja i Wielka Brytania dokładnie przewidziały rzeczywiste szkody wyrządzone przez Hitlera, niemal na pewno podjęłyby zapobiegawcze działania militarne, nawet gdyby koszt był wysoki – ponieważ nigdy nie byłby tak wysoki, jaki się okazał z powodu braku takich działań.

Ale politycy są ślepi na przewidywalną przyszłość. Gdyby Wielka Brytania i Francja podjęły prewencyjne działania militarne w latach 30. XX wieku, które doprowadziłyby do śmierci, powiedzmy, 15 tysięcy brytyjskich i francuskich żołnierzy i cywilów, przywódcy, którzy podjęliby taką kampanię wojskową, zostaliby potępieni jako podżegacze wojenni, ponieważ nikt nigdy nie dowiedziałby się, ilu śmierciom zapobiegli, poświęcając te 15 tysięcy istnień. Nieznajomość hipotetycznej przyszłości jest często powodem braku działania w teraźniejszości. To jest dylemat prowadzący do zaniechania podjęcia prewencyjnych działań wojskowych.

Panie Prezydencie, jesteśmy ponownie w rozstrzygającym punkcie decyzyjnym. A Pan jest decydującym. Wzywamy Pana do zrobienia tego, co słuszne: podjęcia niezbędnych działań, które zapewnią, z absolutną pewnością, że Iran nigdy nie uzyska arsenału nuklearnego, nawet jeśli jedynym sposobem na zabezpieczenie tej pewności okaże się działanie militarne.