Replace UNRWA!

UN WATCH

UN SECRETARY-GENERAL GUTERRES, U.S. PRESIDENT BIDEN, BRITISH PM SUNAK, GERMAN CHANCELLOR SCHOLZ, EU HIGH REPRESENTATIVE BORRELL, FRENCH PRESIDENT MACRON

PETITION BY

UN WATCH

Genève, Switzerland

Ireland’s hostility towards Israel must be stopped – opinion

AMOTZ ASA-EL

The march on O’Connell Street. Photograph: Dara Mac Dónaill/The Irish Times

Assassinated at age 32 in a roadside ambush, Michael Collins was an inspiration for underground fighters worldwide, including future prime minister Yitzhak Shamir, whose underground name – “Michael” – was borrowed from the Irish rebel.

The Jewish and Irish liberation movements had a lot in common – national traumas, dormant languages, intercontinental diasporas, and the British enemy – and initially respected each other.

Collins at one point hid among Dublin’s Jews disguised as an Orthodox Jew. An Irish Jew, Robert Briscoe, was the IRA’s arms purchaser and served as an adviser to Menachem Begin as the latter set out to turn his own anti-British militia into the political party it indeed became.

That’s how things were when the Jews were anti-British. But by the mid-1950s, as Britain and Israel became allies, Ireland became Israel’s foe. Last week that enmity got out of hand, making it plain that it’s time for Jews to stand up to Ireland’s abuse.

When did Ireland’s hostility start?

IRISH HOSTILITY toward Israel bubbled on two levels. Clandestinely, the IRA inspired and helped Palestinian terrorism. Officially, Ireland delayed its exchange of ambassadors with Israel until 1993.

Dublin’s explanation for this standoffishness was that Israel was violating United Nations resolutions. That claim alone, besides being debatable, was also hypocritical, as many of the countries Ireland did not shun were violating not only UN resolutions but the UN charter itself.

Still, fingering Israel – which included even a protestation of the 1981 bombing of Saddam Hussein’s nuclear reactor– was part of a self-important mindset, a version of the role Romania played those days within the Eastern bloc by making the occasional anti-Soviet statement.

Israel, for its part, had more urgent problems to deal with and saw the Irish position less as part of the Israeli situation and more as part of the Irish psyche. Ultimately, Israelis figured, Ireland is part of the West, if even a marginal part. In 1993, this “let them be” attitude seemed to have paid off when the Oslo Accords finally made Dublin accommodate an Israeli embassy.

Even so, Ireland never sought a middle ground between Israel and the Palestinians. Dublin took the Palestinian side. By far the most anti-Israeli country in Europe, Dublin actively incites other European countries against Israel, Israeli diplomats report. Deluding itself that it is still living in the days of Michael Collins, Dublin adopts and spreads the libel that Israel is part of what Ireland’s liberators fought.

Irish politicians and activists are campaigning for anti-Israeli boycotts. In 2018, for instance, Dublin’s city council passed resolutions supporting the Boycott, Divestment, and Sanctions movement, and also calling to expel Israel’s ambassador.

It was in that to-hell-with-Israel spirit that Irish Prime Minister Leo Varadkar, responding to the release of nine-year-old Irish-Israeli hostage Emily Hand, tweeted his delight that “an innocent child who was lost has now been found.”

Like a Flat-Earth believer watching the landing on the moon, the Irishman just couldn’t bring himself to admit that his Palestinian heroes’ victim was not “lost,” but abducted, and was not “found,” but released, and that her ordeal was not about some accident, as he insinuated, but about crime – the mass deployment of slaughterers, rapists, hijackers, and arsonists applauded by the very Palestinian leadership that Ireland has been hailing for decades as engines of freedom and crusaders for peace.

This, then, was the general atmosphere that last week made Ireland’s anti-Israel audacity climb another rung as its women’s basketball team, in a formal match, refused to shake the Israeli team’s hands. 

Yes, as with previous Irish bravadoes, this one also caught the Jewish state while it is busy with more urgent issues, but a few things do have to be said now from Jerusalem to Dublin, in very plain words.

THE FIRST thing is that we Israelis have nothing to apologize for. Palestinians are getting killed because they started a war and the Israelis are fighting back.

You care for the Palestinians’ civilian losses? So do we, but your Palestinian heroes deliberately hide among and under their population, along with the arms they clearly plan to use to massacre us. If you have a better method for saving civilian lives while fighting this, tell us what it is. Since you have no such advice, we conclude that what you are out to prevent is not Palestinian death, but Israeli victory.

The second thing you should know is that you are not the freedom fighters your ancestors were. You were all not even born when they fought bravely for the freedom you enjoy. Not one of you ever populated a battlefield, dodged a bullet, attended a fallen soldier’s funeral, or suffered war’s grief. We have, and still do.

There is nothing you can teach us about war’s morbidities, and in this writer’s case, there is also nothing you can teach about sacrificing for peace. And so, when you barge into our arena as self-appointed pontiffs who will say anything to our war’s one side and nothing to its other side, you only display your political bias and expose your moral demise.

Lastly, you may not recall this, but we Jews remember that during World War II Ireland declared neutrality, refusing to join the Allies despite Winston Churchill’s pleas. Snubbing Britain was more important than defending justice, freedom, and human dignity, not to mention the Jews.

Some Irish heroes, in fact, actively collaborated with Hitler, most notably IRA chief of staff Sean Russell, who spent three months training in Nazi Germany while shepherded by Edmund Veesenmayer, an SS officer who later was among the organizers of Hungarian Jewry’s extermination.

The Irish diplomats who just made their athletes shame ours are picking up from where Russell left off, waltzing with jihadism now the way they he did with Nazism then. Dublin’s conduct back then was a tragedy. Now it’s a farce.

www.MiddleIsrael.net
The writer, a Hartman Institute fellow, is the author of the bestselling Mitzad Ha’ivelet Ha’yehudi (The Jewish March of Folly, Yediot Sefarim, 2019), a revisionist history of the Jewish people’s political leadership.

„Trendy Twittera”, mat. prasowe

DROGOCENNY BILET

ZOJA ZVYNIAĆKIVSKA

Kijów jest pełen wystaw, spektakli, wydarzeń kulturalnych i nowych księgarń. Ludzie boją się, biegną do schronu, chowają podczas alarmów przeciwlotniczych, a potem dochodzą do siebie i wracają do teatru albo na koncert

Pijemy kawę w przytulnej, niedawno otwartej kijowskiej księgarni (nowe wielkie księgarnie, po brzegi wypełnione ludźmi, są zjawiskiem typowym dla wojennej Ukrainy – taki lokalny fenomen) i patrzymy na leżący na półce naprzeciw stosik książek. To świeżo wydany zbiór utworów ukraińskiego klasyka z pierwszej połowy XIX wieku, Hryhorija Kwitki-Osnowianenki. Na okładce wielkimi literami napisane jest: „Wiedźma Konotopska”. W ciągu pięciu minut trzy osoby tę książkę przekartkowały, a dwie chwyciły po egzemplarzu i od razu pobiegły do kasy. Za piątym razem nie wytrzymałam: „O, a ja to niedługo zobaczę” – rzuciłam od niechcenia, jak uwagę pozbawioną znaczenia.

Przyjaciółka gwałtownym ruchem odstawiła filiżankę na stolik i przeszyła mnie spojrzeniem. To świeże, jeszcze ciepłe wydanie utworów autora znanego ze szkolnej listy lektur, a kolejki chętnych do jego zakupu to właśnie efekt adaptacji teatralnej. Na legendarny już spektakl nie sposób się dostać, wejściówki krążą w nielegalnym obiegu. „Skąd wzięłaś bilety?” – spytała przyjaciółka. „Jak ci się to udało?” Niezwykłe to, jak na warunki panujące w stolicy państwa od dwóch lat pogrążonego w wojnie, ale kupiłam bilety w internecie, u koników. Kosztowały pięć razy więcej niż według oficjalnego cennika (na szczęście w kasach państwowych teatrów ceny nadal są bardzo niskie).

*

Koniec, już koniec. Nareszcie zasypiam, wyczerpana po długiej nocy ataków lotniczych. Miękkie i jakby sprężyste wystrzały obrony przeciwlotniczej, grzmoty, dźwięki spadających odłamków, wibracje i brzęk szkła, do niczego niepodobne uczucie, że mam nad sobą szklany sufit, piekący strach wśród nocnych ciemności – wszystkie te wrażenia są wciąż ze mną i we mnie. Nadal mam pod skórą i w pamięci sześć godzin alarmu przeciwlotniczego, prędkość i liczbę rakiet, nierzeczywistość ataku i jednocześnie jego przewidywalną rutynę. Mimo to po przebudzeniu – o Boże, jak późno! – nie odnajduję w sobie żadnych niecodziennych emocji, oprócz tępego zmęczenia. Już wiem, że ten dzień można spisać na straty. Taki stres obniża funkcje poznawcze – nie mogę pracować, nawet proste codzienne czynności wymagają nadludzkiego wysiłku i morza czasu. Zapominam o wszystkim, jestem mocno otępiała. No dobra, ale miałam o czymś pamiętać…

I wtedy zauważam bilet do teatru, który starannie wyeksponowałam na kredensie, jakby to była fotografia. Aha, na szóstą. Wcale nie chce mi się iść, ale tyle słyszałam o tym spektaklu, a to tylko godzina dwadzieścia, bez antraktu, dojadę metrem, kursuje nawet podczas alarmów.

Świeże wydanie utworów autora znanego z listy lektur i kolejki chętnych do jego zakupu to efekt adaptacji teatralnej. Na legendarny spektakl nie sposób się dostać

Wychodzę z metra na stacji Chreszczatyk i idę przez Pasaż – piękny i pustawy. Mijam udekorowane witryny butików, ale miła atmosfera i złociste iluminacje są zwodnicze: to wszystko nieprawda. Mijający wystawy pojedynczy przechodnie wyglądają na zmęczonych. Zauważam jednak dwie dziewczyny, które poruszają się energicznym, wesołym, sprężystym krokiem. Dawniej rozpoznawałam w tłumie osoby zmierzające do teatru właśnie po tym szczególnym sposobie chodzenia. Dawniej, przed wojną. Czyżby one też tam zmierzały? Dlaczego coś miałoby się zmienić, skoro teatr działa? Idę za dziewczynami. Skręcają za róg i bez wahania dołączają do potoku ludzi idących w stronę budynku teatru tym charakterystycznym, pełnym werwy krokiem. Obok mnie pani na obcasach, o, jeszcze jedna – w płytkich czółenkach mimo mrozu. Przed teatrem kłębi się typowy rozentuzjazmowany tłum – ktoś pyta o wolny bilet, ktoś się z kimś przekrzykuje, ktoś czeka na przyjaciół. Przyspieszam, bo chcę jeszcze zdążyć do szatni.

Wchodzę do foyer przez bramkę do wykrywania metalu i zatrzymuję się zdezorientowana – szatnia jest ciemna i pusta. „Nieczynna” – informuje kobieta sprzedająca programy. „W razie alarmu nie zdążymy państwu wydać płaszczy. Proszę powiesić futro na oparciu fotela”.

I oto jestem w swojej loży. Widownia szumi ciszej, ale podobnie jak kiedyś. Na parterze widzę co najmniej pięć kobiet w czerwonych sukniach. W całej sali, gdzie się dało, poutykano dodatkowe krzesła. „Wiedźma Konotopska” to najbardziej oczekiwany w tym sezonie spektakl Iwana Urywskiego – młodej gwiazdy reżyserii Narodowego Teatru Akademickiego im. Iwana Franki. Spektakl cieszy się szaloną popularnością, o jakiej marzy każdy reżyser, bilety wyprzedały się jeszcze latem. Sama sztuka jest oparta na wspomnianym ukraińskim klasyku i – mówiąc szczerze – do niedawna nikt by się nią nie zainteresował.

Widownia szumi ciszej, ale podobnie jak kiedyś. Na parterze widzę pięć kobiet w czerwonych sukniach

Rozpoczyna się spektakl. Od pierwszych chwil podoba mi się wszystko: kostiumy, dekoracje, muzyka i postacie. Mięśnie w ciele rozluźniają się, siadam wygodniej. Uświadamiam sobie, że przestałam zaciskać zęby – aż do teraz nieświadomie zaciskałam szczęki. Czuję, jak moje ciało rozkwita i cieszy się obcowaniem ze sztuką. Po sali niesie się pierwszy śmiech – reakcja na żart ze sceny. Zapominam o wszystkim, życie staje się piękne. Łapię każde słowo, każdy ruch nieśpiesznej, spokojnej, szczegółowo przemyślanej fabuły – wspaniałej mieszanki tradycji kijowskiego teatru Franki i dorobku zbuntowanych wygnańców ukraińskiej sceny ostatnich dekad, w rodzaju reżyserów Andrija Żołdaka i Włada Troickiego. Adaptacja w typowy już dla współczesnej kultury ukraińskiej sposób pokazuje nasze narodowe piekło, wykorzystując narzędzia globalnego metamodernizmu.

„Wiedźma Konotopska”

Premiera tej burleski odbyła się 28 kwietnia 2023 roku. We wrześniu cały Kijów wiedział już, że trzeba iść „do Franki”, a teraz, w lutym, spektakl nadal jest oblegany. Sztuka wydobywa na powierzchnię i krystalizuje wszystko to, co chcielibyśmy widzieć i słyszeć, co jest dla nas teraz bardzo ważne, do czego pragnęlibyśmy sięgnąć jako do źródła siły. Na scenie są tylko dwa kolory – czarny i biały. Minimalistyczne współczesne dekoracje oraz dobrze stylizowane stroje narodowe i oprawa muzyczna odsyłają do głębin kultów chtonicznych – podwalin dawnej kultury ukraińskiej.

Pominięcie detali etnograficznych w stylizacji sprawia, że sztuka jest jednocześnie bardzo ukraińska i – dzięki odpowiedniemu skalowaniu – uniwersalna. Spektakl jest pełen humoru, folkloru, żartów, rymowanek i dziecięcych wierszyków, a za tym wszystkim, niczym aktor drugiego planu co chwilę wpływający na zwroty akcji, stoi potężna, niepojęta ukraińska siła.

Utwór Hryhorija Kwitki-Osnowianenki to opublikowana w 1837 roku satyryczna i fantastyczna opowieść o upadku Kozaczyzny Zaporoskiej. Jedna z bohaterek tej całkiem zwyczajnej, groteskowej historii, wiejska wiedźma, trzyma w ręku losy innych postaci i kierując się ciekawością lub zemstą, porusza nimi niczym kukiełkami. Staje się ona uosobieniem nieokiełznanej ciemnej energii, z której wszyscy czerpiemy, niczym ze źródła, w czasach braku innych źródeł. Nie dziwią mnie owacje na stojąco. Spektakle, w których pojawia się choćby aluzja do tych dwóch składników: głęboko historycznego i metamodernistycznego, i ogólnie – cała ukraińska klasyka – przeżywają teraz drugie narodziny, bo zostają odczytane na nowo.

Od pierwszych chwil podoba mi się wszystko: kostiumy, dekoracje, muzyka i postacie. Mięśnie w ciele rozluźniają się, siadam wygodniej. Uświadamiam sobie, że przestałam zaciskać zęby

Znowu czuję, że żyję. Świat odzyskuje integralność. Dzień dzisiejszy, zawieszony w ciemnej otchłani, obrasta przeszłością i chyba nawet przyszłością, gdy nagle z głośników rozbrzmiewa komunikat: „Szanowni widzowie, ogłoszono alarm lotniczy, prosimy o przejście do schronu”. Aktorzy zamierają w scenie przesłuchiwania jednego z bohaterów przez pisarza, kurtyna opada, sala wybucha oklaskami. Stareńka pracownica obsługi otwiera drzwi naszej loży i prosi: „Tylko nie stójcie państwo przed teatrem, przejdźcie do schronu, metro jest niedaleko”. Idziemy po schodach, wszyscy w płaszczach, słyszę urywki rozmów: „Boże, jakie kostiumy!”, „Piszą, że to jakiś atak radioelektroniczny, gdyby to były kindżały, poszłoby szybko, zbiliby je i po wszystkim”, „Cholera, jaki on ładny!”. We foyer sroga pracownica teatru znowu woła: „Proszę nie stać na ulicy, proszę schodzić do schronu!”. Wejście od strony Horodeckiego otwarto na czas alarmu.

Kanał na Telegramie donosi: „Istnieje zagrożenie użycia broni balistycznej, zaobserwowano aktywność wyrzutni, istnieje możliwość wystrzelenia fałszywych celów. Należy bezwzględnie pozostać w bezpiecznym miejscu”. Stoję w holu metra, na stacji, która od prawie dwóch lat pozostaje nieczynna. Wokół tłoczno od widzów, wszyscy pełni emocji. „Ciekawe, czy aktorzy nie stracą weny, czy atmosfera nie siądzie”. „Niemożliwe! Ostatnio byłam na (coś niezrozumiałego) i po alarmie poszło jeszcze lepiej, wspaniale zagrali”.

Alarm odwołany. Wszyscy szybko, w skupieniu wracają do teatru. Wchodzą po schodach, nadal w płaszczach i futrach, zajmują miejsca. Rozlega się od razu drugi dzwonek i zaraz po nim trzeci. Kurtyna idzie w górę.

Aktorzy trwają w tych samych pozach, jak gdyby przesiedzieli tak, zamarłszy na scenie, cały trwający godzinę alarm. Pierwsza fraza, skierowana przez jednego z bohaterów do drugiego, brzmi nieco inaczej niż w oryginale: „Ależ ty jesteś uparty! Już prawie od godziny cię pytam – biłeś się?!”. Sala wybucha oklaskami, atmosfera momentalnie powraca.

Spektakl się kończy. Krzyczę i klaszczę jak nawiedzona. Cała sala wstaje. W tych owacjach można wyczuć coś nowego, innego i nie do końca teatralnego. Tłum na widowni, jak wielki zwierz, raz po raz wydaje z siebie głośne okrzyki. Publiczność łapie własny rytm, głośno wiwatuje z takim zawzięciem i uporem, jakby chciała brawami rozgonić mrok. Oklaskujący uważnie wpatrują się w scenę. Aktorzy na scenie też klaszczą i tak samo patrzą na widownię. Nikt się nie uśmiecha.

Poznaję ten rodzaj spojrzenia. Wiele razy widziałam je w momentach zagrożenia – w schronie, w pociągu, na ulicy i nawet na schodach po ogłoszeniu alarmu. Ludzie patrzą na siebie w ten sposób, żeby się upewnić, że obok jest ktoś, z kim w razie czego można będzie współpracować. To spojrzenie jest jak sprawdzanie listy obecności, jak próba jakości połączenia. W najbardziej dosłownym sensie.

Ludzie patrzą na siebie, żeby się upewnić, że obok jest ktoś, z kim w razie czego można będzie współpracować. To jak sprawdzanie listy obecności, próba jakości połączenia

Wciąż pod wrażeniem spektaklu, wychodzę z teatru na znajomy placyk i zaczynam płakać. Chowam się przed wychodzącymi z teatru za drzewa na pobliskim skwerku i jak małe dziecko, którego nie da się uspokoić ani pocieszyć, zanoszę się płaczem. Bo jak twierdzą psycholodzy, nie da się odczuwać wybiórczo – uczucia albo są uśpione, albo budzą się wszystkie naraz. Ten spektakl odblokował strumień emocji wstrzymywanych od prawie dwóch lat. W jednej chwili doświadczyłam wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu tych miesięcy, poczułam wszystko – strach, rozpacz, śmierć przyjaciół. Uświadomiłam sobie związek z tym miejscem, zrozumiałam, ile niewidzialnych korzeni łączy mnie z tą ziemią i jakie mam szczęście, że mogę odczuwać tę więź.

Po drodze do metra kupuję w Ciotce Klarze na rogu bułkę nadziewaną jajkiem i cebulą. Nie jestem głodna, ale próbuję się uspokoić. Zatrzymuję się przy stoliku, żeby włożyć rękawiczki. Sprzedawca mówi: „Za pięć minut zamykamy, spokojnego wieczoru. Proszę na siebie uważać”. „Dziękuję, nawzajem, niech pan też na siebie uważa” – odpowiadam i idę do metra. Z twarzą mokrą od łez jem bułkę, która jak zawsze jest bardzo smaczna. Ile miłości jest w tej wojnie, ile miłości.

*

Siedząc wtedy w kawiarni, próbujemy z przyjaciółką powtórzyć na smartfonie mój manewr z biletami. Biletów nie ma jednak nie tylko na „Wiedźmę Konotopską” (na trzy miesiące do przodu), ale też na żaden z wystawianych w stołecznych teatrach spektakli Iwana Urywskiego. Trudno kupić jakiekolwiek bilety, i to nie tylko do czołowych, ale nawet mniej znanych teatrów – prawie wszędzie miejsca wyprzedane, w niektórych zostało po kilka najdroższych na parterze. A czarny rynek nie zostaje w tyle – ceny u koników znowu podskoczyły.

Wszystko to dzieje się podczas wojny, z jej potwornościami i problemami dnia codziennego. Każdy z teatrów działa w surowym trybie reagowania na alarmy lotnicze. Niektórzy aktorzy z małych teatrów, żeby związać koniec z końcem, dorabiają jako kurierzy w Glovo. Wielu spośród widzów straciło pracę, inni część wypłaty przekazują na potrzeby armii. A mimo to sezonu teatralnego 2023–2024 w Kijowie nie da się porównać z żadnym innym. Liczba przebojowych spektakli w poszczególnych teatrach rośnie, a influencerzy wrzucają do mediów społecznościowych zdjęcia z teatralnej widowni, staje się to nową formą snobizmu. Na czym polega sekret?

Niektórzy aktorzy z małych teatrów, żeby związać koniec z końcem, dorabiają jako kurierzy w Glovo

Spektakle, na które bilety są tak łapczywie wykupywane, bardzo się od siebie różnią. Niektóre z nich były w repertuarze jeszcze przed wybuchem wojny, a teraz wznoszą się na fali teatralnego wzmożenia. Jego źródłem są jednak produkcje stworzone już podczas wojny, do nich właśnie zalicza się królowa wyprzedanych biletów, „Wiedźma Konotopska”.

Kijowski wojenny boom teatralny ma oprócz klasyki jeszcze jedno epicentrum – to przedstawienia o „tu i teraz”. Niedawno Dziki Teatr – śmiały, niezależny, komercyjny projekt, który jakimś cudem nadal działa w tych bardziej niż trudnych warunkach – zaprezentował premierę sztuki pod tytułem „Trendy Twittera”. Sztuka Sławy Juszkowa (autora i reżysera w jednej osobie) jest określana jako tragikomedia, czyli znów, podobnie jak z „Wiedźmą Konotopską”, mamy do czynienia ze śmiesznym spektaklem. Skupia się on na aktualnych problemach, pokazuje zwykłe życie w barwny sposób. To przedstawienie jest właściwie jednym wielkim stand-upem, z wieloma bohaterami, którzy prezentując swoje skecze, pełnymi garściami czerpią z memów, piosenek, serwisów społecznościowych, hasztagów i wpisów medialnych celebrytów. Widownia się śmieje, rzuca repliki, całość jest bardzo interaktywna. Tyle że ta interaktywność ma szczególny wymiar. Żeby go wyjaśnić, trzeba zdradzić fragment prostej fabuły: rosyjska rakieta trafiła w budynek, ludzie czekali na pomoc służb – no i nie wszyscy się doczekali. Typowa codzienna sytuacja w Ukrainie.

I tu pojawia się dziwny glitch pomiędzy życiem i sztuką. Pośród wielu ważnych funkcji, które pełni sztuka, jedna jest tu szczególnie istotna. Sztuka tworzy dystans między człowiekiem i traumą, godzi ją z życiem, otaczając miękkimi murami fikcji. Dlatego spektakl Dzikiego Teatru można polecić wszystkim światowym krytykom i najwybitniejszym znawcom sztuki teatralnej. Doświadczą różnorodnych i unikalnych wrażeń artystycznych, ale pod jednym warunkiem – przed spektaklem powinni przez co najmniej tydzień pomieszkać w którymś z ukraińskich miast, na przykład w Kijowie, Charkowie, Odessie, Krzywym Rogu, Chersoniu – nieważne gdzie, po prostu w ukraińskim mieście, teraz, podczas wojny.

Kiedy, zgodnie ze scenariuszem, widownię wypełnia dobrze znany dźwięk nadlatującej rakiety, serce zamiera. Szybko pojawia się myśl, że nie jesteś w schronie, a pocisk musiał przelecieć niedaleko. Potem uświadamiasz sobie, że jesteś w teatrze, i dalej, że przecież w domu w takiej sytuacji też nie schodzisz do schronu, a jeszcze później, że zaraz mogą ogłosić alarm i to, że coś faktycznie w nas trafi, wcale nie jest wykluczone.

Jedna z bohaterek umiera. Jest ci jej bardzo szkoda, bo już zdążyłaś ją polubić. Jej śmierć została zaplanowana po mistrzowsku – emocjonalnie jesteś dokładnie w tym punkcie, o który reżyserowi chodziło. I wtedy przypominasz sobie ludzi zabitych przez rakiety w ciągu ostatnich kilku tygodni w ich własnych mieszkaniach – niektórzy z nich byli znajomymi twoich znajomych i wiesz, że to samo w każdej chwili może spotkać ciebie, to realia twojego życia. Te doświadczenia nieustannie wypychają cię poza fikcję spektaklu, wzbogacając go o nowe barwy i sensy.

Kijowski wojenny boom teatralny ma oprócz klasyki jeszcze jedno epicentrum, to przedstawienia o „tu i teraz”

Sztuka pozwala widzom skanalizować emocje lub choćby uświadomić sobie presję towarzyszącą im codziennie, w każdej chwili – presję, która stała się normą. A przecież nie powinna nią być. Spojrzenie z perspektywy widowni na siebie samego na scenie wyłącza na jakiś czas deprywację emocjonalną właściwą osobom żyjącym w chronicznym stresie, a to jednocześnie boli i uzdrawia.

Ostatnia dekada dała mi, jako mieszkance Kijowa, odpowiedzi na cały szereg pytań, które stawiałam sobie w dzieciństwie, gdy w szkole uczyłam się historii. Nie żebym bardzo pragnęła poznać te odpowiedzi, raczej nie. Dlaczego ludzie nie siedzieli w domach podczas epidemii hiszpanki? Dlaczego nie uciekali natychmiast, gdy tylko dosięgła ich II wojna światowa? Dlaczego wracali potem do całkowicie zrujnowanego miasta? Wydaje mi się, że teraz znalazłam odpowiedź na jeszcze jedno pytanie: jak w takich strasznych dla kraju czasach może się w mieście toczyć intensywne życie kulturalne? Kijów jest pełen wystaw artystycznych, spektakli, koncertów i wydarzeń kulturalnych, nowych księgarń i tych, którzy tego wszystkiego potrzebują. Ludzie jak nawiedzeni kupują książki, chodzą do teatru, na wystawy i koncerty. Boją się, biegną do schronu, chowają się przed ostrzałami podczas alarmów przeciwlotniczych, dochodzą do siebie i wracają do teatru, na koncert, do księgarni. Wracają, żeby dalej żyć.

Przełożyła Elżbieta Marszałek

‘Disgrace’: US House speaker slams Biden’s policy on ‘settlements’

UPDATE DESK | U.S.-Israel Relations

.
Speaker of the House Mike Johnson (R-La.) speaks during a House Judiciary Committee field hearing on New York City violent crimes, at the Javits Federal Building in New York City on April 17, 2023. Credit: Lev Radin/Shutterstock

U.S. House Speaker Mike Johnson (R-La.) on Saturday slammed as an “absolute disgrace” the Biden administration’s decision to reverse the “Pompeo doctrine,” which held that Jewish homes in Judea and Samaria were not necessarily illegal.

U.S. Secretary of State Antony Blinken said on Friday that Israel’s approval of 3,000 new housing units in Judea—announced after one Israeli was killed and six wounded in a Palestinian terrorist attack near Jerusalem—was “inconsistent with international law.”

“The Jewish people have a historic and legal right to live in the land of Israel including in Judea and Samaria—the biblical heartland,” tweeted Johnson. “It is an absolute disgrace the Biden administration would issue this decision, especially as Israel fights terrorists on multiple fronts that seek Israel’s destruction and as more than 130 hostages remain in Gaza.

“The Biden administration must stop undermining Israel and facilitating efforts to delegitimize Israel. It is misguided and unconscionable.”

Blinken’s declaration upended the Trump administration’s “Pompeo doctrine,” which held that “the establishment of Israeli civilian settlements in the West Bank is not per se inconsistent with international law.”

During a trip to Buenos Aires, Blinken said Washington was “disappointed” in the approval of the new housing units, adding: “It’s been long-standing U.S. policy, under Republican and Democratic administrations alike, that new settlements are counterproductive to reaching an enduring peace. They’re also inconsistent with international law.

“Our administration maintains a firm opposition to settlement expansion, and in our judgment, this only weakens—it doesn’t strengthen—Israel’s security.”

Then-U.S. Secretary of State Mike Pompeo said in 2019 that the Trump administration was reversing an Obama administration policy of describing Israeli “settlements” as inherently illegal under international law.

“The legal conclusions relating to individual settlements must depend on an assessment of specific facts and circumstances on the ground,” Pompeo said at the time.

John Kirby, White House national security communications adviser, said that Blinken’s statement was a return to a consistent U.S. position on the housing units.

“This isn’t about the previous administration,” he said. “We are simply reaffirming the fundamental conclusion that these settlements are inconsistent with international law.

“That is a position that’s been consistent over a range of Republican and Democratic administrations,” Kirby added. “If there’s an administration that [has been] inconsistent, it was the previous one.”

In response, Pompeo condemned the move, saying, “Judea and Samaria are rightful parts of the Jewish homeland, and Israelis have a right to live there.

“President Biden’s decision to overturn our policy and call Israeli ‘settlements’ illegal will not further the cause of peace. It rewards Hamas for its brutal attacks on Oct. 7 and punishes Israel instead. These Israeli communities are not standing in the way of peace; militant Palestinian terrorism is.”

The Trump administration policy “simply recognized reality: Judea and Samaria are the homeland of the Jewish people,” said Sen. Tom Cotton (R-Ark.) on Saturday.

“It’s shameful that the Biden administration reversed this and rewarded terrorists—all to help Biden’s poll numbers in Michigan,” he added, referring to the battleground state in November’s upcoming U.S. presidential election.

Adding their voices to those criticizing the Biden administration’s position were Rep. Carlos A. Gimenez (R-Fla.), who tweeted on Saturday that “Judea & Samaria is Israel. Period,” and Sen. Bill Hagerty (R-Tenn.), who backed comments by former U.S. Ambassador to Israel David Friedman regarding the legality of Israeli communities in the region.

Ambassador @DavidM_Friedman is correct. The Biden Admin’s disgraceful reversal undermines a close friend while rewarding the genocidal terrorists they are fighting. It is not a legal assessment. It is a political calculation meant to appease the pro-Hamas radical left. Shameful. https://t.co/i3PcB9UAe0

— Senator Bill Hagerty (@SenatorHagerty) February 25, 2024

On Thursday, Israeli Finance Minister Bezalel Smotrich announced that the Defense Ministry body which authorizes construction in Judea and Samaria would convene to approve plans for 2,350 new housing units in Ma’ale Adumim, 694 units in Efrat and 300 units in Kedar.

The move came hours after three Palestinian terrorists murdered Matan Elmaleh, 26, and wounded six others in a shooting attack on the Route 1 highway.

Smotrich, who is also a minister in the Defense Ministry, said that the appropriate response to the attack was to build more Jewish homes across the Green Line.

“May every terrorist planning to harm us know that lifting a finger against Israeli citizens will be met with a death blow and destruction, in addition to the deepening of our eternal grip on the entire Land of Israel,” said Smotrich.

Podsumowanie 2023 roku w Żydowskim Instytucie Historycznym im Emanuela Ringelbluma

Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma

Minął kolejny – 2023 – rok pełen wydarzeń i przedsięwzięć, w które angażował się Żydowski Instytut Historyczny. Organizowaliśmy wystawy w Polsce i zagranicą, spotykaliśmy się na żywo i online podczas Czwartków na Tłomackiem, seminariów naukowych, Żydowskich Herstorii, spacerów, oprowadzań, Nocy Muzeów czy Festiwalu ŻIH. Jak co roku przeszliśmy ulicami Warszawy w Marszu Pamięci i upamiętniliśmy ofiary obozu zagłady w Treblince. Zapraszamy do obejrzenia krótkiego podsumowania tego intensywnego roku i zapraszamy do uczestnictwa w kolejnych wydarzeniach i spotkaniach.
.

.