30 stycznia izraelskie siły bezpieczeństwa zlokalizowały i zabiły trzech palestyńskich terrorystów ukrywających się w szpitalu specjalistycznym Ibn Sina w Dżeninie. Terroryści planowali atak na Izraelczyków inspirowany masakrą Hamasu 7 października 2023 r. Na zdjęciu: Uzbrojeni terroryści maszerują w Dżeninie 20 stycznia 2024 r. (Zdjęcie: Zain Jaafar/AFP via Getty Images)

Palestyńscy terroryści, szpitale i perspektywy państwa palestyńskiego

Bassam Tawil
Tłumaczenie: Andrzej Koraszewski

Szpital Specjalistyczny Ibn Sina to jedna z kilku placówek medycznych w mieście Dżenin na Zachodnim Brzegu, które znajduje się pod wyłączną kontrolą Autonomii Palestyńskiej (AP). W związku z tym szpital działa na podstawie licencji wydanej przez Ministerstwo Zdrowia AP.

30 stycznia izraelskie siły bezpieczeństwa znalazły i zabiły trzech palestyńskich terrorystów ukrywających się w szpitalu. W oświadczeniu wydanym przez wspieraną przez Iran grupę Hamas zidentyfikowano trzech terrorystów jako Mohammeda Walida Dżalamneha oraz braci Mohammeda i Basela al-Ghazawi. Al-Dżalamneha opisano jako dowódcę zbrojnego skrzydła Hamasu, Brygad Izaddin al-Kassam, podczas gdy Palestyńczycy określili obu braci jako mudżahedinów (świętych wojowników) należących do Hamasu i Palestyńskiego Islamskiego Dżihadu, kolejnej wspieranej przez Iran palestyńskiej terrorystycznej grupy.

Trzej terroryści nie przybyli do szpitala po pomoc medyczną lub w celu odwiedzin chorych krewnych. Ukrywali się w szpitalu przez kilka tygodni, bo wiedzieli, że poszukają ich izraelskie siły bezpieczeństwa. Natomiast Izraelczycy nie szukali ich, ponieważ nie zapłacili rachunków za prąd i wodę.

Według władz izraelskich terroryści planowali atak inspirowany masakrą Hamasu z 7 października 2023 r., podczas której zamordowano 1200 osób, ścinając głowy, gwałcąc, kalecząc i paląc ludzi żywcem. Dżalamneh, zlikwidowany przywódca komórki terrorystycznej, był wcześniej ranny podczas przygotowywania samochodowego ataku bombowego. Utrzymywał kontakt z funkcjonariuszami Hamasu za granicą, prawdopodobnie w Katarze, Libanie i Turcji, i dostarczał broń innym terrorystom w ramach przygotowań do ataków na Izraelczyków. Dżalamneh był także rzecznikiem Brygad Izaddin al-Kassam w rejonie Dżenin i często pojawiał się w mundurze wojskowym i w masce, aby czytać oświadczenia swojej grupy.

Obecność w szpitalu bojowników Hamasu i Palestyńskiego Islamskiego Dżihadu nie zaskoczyła tych, którzy śledzili i dokumentowali wykorzystywanie szpitali przez palestyńskie grupy terrorystyczne jako bezpiecznego schronienia i bazy dla ich działalności. Od początku obecnej wojny między Hamasem i Izraelem potwierdzono, że szpitale są preferowanymi przez Hamas centralnymi miejscami działań terrorystycznych. Infrastruktura terrorystyczna w szpitalach ma zapewnić terrorystom optymalną ochronę w czasie wojny, poprzez wykorzystanie przestrzegania przez Izrael praw konfliktów zbrojnych i unikanie przeprowadzania ataków na szpitale i inne miejsca, takie jak szkoły i meczety, które są chronione na mocy Konwencji Genewskich (chyba że są wykorzystywane do celów wojskowych; a wtedy nie są już chronione).

Izraelskie Siły Obronne (IDF) udokumentowały konsekwentną i systematyczną metodę działania grup terrorystycznych.

Nad ziemią, na poszczególnych piętrach szpitalnych budynków, obok normalnych oddziałów, które istnieją w każdym szpitalu, organizacje terrorystyczne przechowują broń i sprzęt wojskowy. Wśród broni znalezionej w szpitalach znalazły się granaty ręczne, materiały wybuchowe i RPG (granaty o napędzie rakietowym).

Dowódcy oddziałów terrorystów Hamasu przebywają w szpitalach w czasie wojny, nawet korzystając z oddziałów intensywnej terapii, gdzie w razie potrzeby przebierają się za “pacjentów” lub personel medyczny.

W podziemiach szpitali, obok biur terrorystów, znajdują się wyjścia łączące z podziemną infrastrukturą operacyjną oraz z centrami dowodzenia i kontroli Hamasu, infrastrukturą komunikacyjną i urządzeniami technologicznymi.

Pod kompleksami szpitalnymi w Gazie znajduje się podziemna sieć tuneli terrorystycznych prowadzących ze szpitali do pobliskich baz terrorystycznych.

Na terenie szpitali IDF odkryła pojazdy załadowane bronią, w tym w szpitalu Al-Shifa w Gazie, a także tunele operacyjne pod szpitalami przeznaczone do zasadzek na żołnierzy IDF. Ponadto Hamas celowo umieścił infrastrukturę terrorystyczną w pobliżu szpitali, przy założeniu, że Izrael będzie starał się unikać obierania za cel tych lokalizacji, ponieważ mogłoby to zostać przedstawione jako atak na same szpitale.

Ahmad Kahalot, dyrektor szpitala Kamal Adwan w Gazie, przyznał, że Hamas zamienił szpitale w kontrolowane przez siebie obiekty wojskowe. Podczas przesłuchania przez izraelską Agencję Bezpieczeństwa Kahalot ujawnił, jak Hamas wykorzystuje szpitale do celów wojskowych, w tym do przechowywania broni, ukrywania swoich agentów i łączności dla członków Hamasu.

Hamas, powiedział Kahalot, przywiózł nawet schwytanego izraelskiego żołnierza do szpitala. Kahalot, aresztowany 12 grudnia 2023 r., powiedział, że należy do Hamasu od 2010 r.

“Zostałem zwerbowany do Hamasu w 2010 roku w stopniu generała brygady” – ujawnił podczas przesłuchania. “W szpitalu są pracownicy, którzy są agentami wojskowymi Brygad Izaddin al-Kassam – lekarze, pielęgniarki, ratownicy medyczni, urzędnicy i inni członkowie personelu”.

Według Kahalota członkowie Hamasu ukrywają się w szpitalach, które, jak wiedzą, są “chronione”. “Ukrywają się w szpitalach, ponieważ dla nich szpital jest bezpiecznym miejscem. Kiedy znajdą się w szpitalu, nie będą celem” – powiedział. “Znam 16 pracowników szpitala – lekarzy, pielęgniarki, ratowników medycznych i urzędników… którzy również zajmują różne stanowiska w Al-Kassam”.

Zaskakujące i rozczarowujące jest to, że wiele osób w społeczności międzynarodowej i mediach, w tym Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), w dalszym ciągu ignoruje – a nawet zaprzecza lub tuszuje działania terrorystów w szpitalach.

Podczas niedawnej sesji z zarządem WHO ambasador Izraela Meirav Eilon Szahar powiedziała, że Hamas “jest osadzony w szpitalach”.

Szahar zauważyła, że “w każdym szpitalu, który IDF przeszukała w Gazie, znalazła dowody wojskowego wykorzystywania szpitala przez Hamas” . “Są to niezaprzeczalne fakty, które WHO raz za razem ignoruje. To nie jest niekompetencja, to zmowa”.

W Dżeninie terroryści znaleźli schronienie w szpitalu podlegającym Ministerstwu Zdrowia Autonomii Palestyńskiej. Można z dużą pewnością założyć, że wielu pracowników, w tym administracja specjalistycznego szpitala Ibn Sina, było świadomych obecności bandytów w jednej z sal dla pacjentów. Co zrobili administratorzy szpitali i lekarze, aby usunąć terrorystów ze szpitala? Nic. Co zrobiło Ministerstwo Zdrowia AP, aby mieć pewność, że terroryści zostali wydaleni ze szpitala? Nic.

AP, niewątpliwie świadoma obecności terrorystów w szpitalu, ma w Dżeninie wiele agencji bezpieczeństwa i wywiadu; są znani ze swojej silnej kontroli nad miastem. Czy rząd AP nakazał swoim funkcjonariuszom bezpieczeństwa usunięcie terrorystów ze szpitala w trosce o bezpieczeństwo personelu medycznego i pacjentów? NIE.

Zamiast potępiać Hamas i Palestyński Islamski Dżihad za przekształcenie szpitala w bezpieczną przystań dla terrorystów i wykorzystanie go jako bazy do planowania kolejnej masakry Izraelczyków, AP szybko potępiła Izrael za wyeliminowanie bandytów, którzy, nawiasem mówiąc, należą do dwóch grup sprzeciwiających się Autonomii Palestyńskiej. Premier AP Mohammad Sztajjeh oskarżył izraelskie siły bezpieczeństwa o “szturmowanie szpitali i przeprowadzanie egzekucji ma ich terenie na pacjentach, przy jednoczesnym zastraszaniu innych pacjentów i lekarzy”.

Zamiast podziękować izraelskim siłom bezpieczeństwa za pozbycie się terrorystów ukrywających się na terenie szpitala, Tawfik al-Szoubaki, dyrektor szpitala specjalistycznego Ibn Sina, również potępił akcję izraelskich sił bezpieczeństwa jako “niebezpieczny precedens”.

Wissam Subeihat, dyrektor służby zdrowia w Dżenin z ramienia Ministerstwa Zdrowia AP, potępił likwidację terrorystów jako “zbrodnię” i wezwał organizacje międzynarodowe do “pociągnięcia Izraela do odpowiedzialności”. Subeihat twierdził również fałszywie, że podczas akcji izraelscy żołnierze zaatakowali personel medyczny.

W świetle niechęci AP, jej ministerstwa zdrowia i palestyńskich sił bezpieczeństwa do wydalenia terrorystów ze szpitala w Dżenin, wydaje się, że plan administracji USA dotyczący sprowadzenia AP z powrotem do Strefy Gazy w celu zastąpienia Hamasu i utworzenia państwa palestyńskiego jest czymś więcej niż tylko głupotą.

Ponadto utworzenie państwa palestyńskiego bez zgody Izraela byłoby drastycznym naruszeniem Porozumień z Oslo. Nieprzerwane działania, a raczej bierność AP stanowią kolejny dowód na to, że wbrew temu, co uważa administracja USA, AP nie da się “zrewitalizować”. AP nigdy nie występowała jako partner pokojowy Izraela. Władze Autonomii nieustannie podżegały swój naród przeciwko Izraelowi i Żydom, zaprzeczając żydowskim powiązaniom religijnym z Izraelem, Jerozolimą i Wzgórzem Świątynnym, jednocześnie oskarżając Żydów o “bezczeszczenie ” islamskich świętych miejsc oraz prowadząc wojny dyplomatyczne i prawne w celu delegitymizacji i izolacji Izraela we wspólnocie międzynarodowej.

AP najwyraźniej nie ma zamiaru zmieniać swojej polityki gloryfikacji i finansowego nagradzania terrorystów. Przywódcy AP w dalszym ciągu wychwalają terrorystów jako “bohaterów” i odmawiają zaprzestania swojej polityki płacenia miesięcznych stypendiów Palestyńczykom, którzy mordują Żydów.

Incydent w Dżeninie jest kolejnym dowodem, że nie można ufać AP, iż będzie egzekwować prawo i porządek lub powstrzymywać terrorystów w Strefie Gazy, gdyby przekazano im tam władzę. Dziś Autonomia Palestyńska na Zachodnim Brzegu, nie robi nic, aby powstrzymać Hamas i innych terrorystów od kontynuowania swojej działalności mającej na celu mordowanie Żydów i unicestwienie Izraela. Nie ma żadnych dowodów na to, że w Gazie zachowałaby się inaczej. Wiele wskazuje na to, że wręcz przeciwnie.

Bassam Tawil jest muzułmańskim badaczem i publicystą mieszkającym na Bliskim Wschodzie.

What Americans don’t get about Israelis fighting for their lives

JONATHAN S. TOBIN

.
A view of the destruction perpetrated by Hamas terrorists on Oct. 7 in Kibbutz Kfar Aza, near the southern Israeli border with Gaza, Oct. 15, 2023. Photo by Chaim Goldberg/Flash90.

The world looks a lot different from Kibbutz Kfar Aza than it does in the United States or any other point on the planet. The difference is obvious in Tel Aviv, Jerusalem or anywhere else in Israel. Throughout the world in most mainstream media accounts and commentary from supposedly enlightened members of the chattering classes, the current war being fought in Gaza between Israel and Hamas is seen as merely the latest twist in a long cycle of violence between Israelis and Palestinians. From that perspective, it’s just more evidence of the cruelty of war to which the only possible moral response is to tell everyone involved to stop it, especially when the alleged underdogs—the Palestinians—are being defeated.

To those who look on from afar, the history of the conflict or the rights and wrongs of how the war started—even the unspeakable atrocities committed on Oct. 7 at Kfar Aza and 21 other Israeli communities when Palestinians associated with Hamas violated a ceasefire, crossed the border and murdered, raped, tortured and kidnapped people—are just details that act to incite the combatants.

But those details matter, especially if they involve the right to live in safety and relative peace.

A just war

This war is between a democratic nation fighting for its existence against an Islamist movement whose goal is the destruction of Israel and the Jewish people. Yet many outside of Israel, even those who do know the history and essential nature of the two sides in this struggle, such as President Joe Biden and U.S. Secretary of State Antony Blinken, are increasingly speaking as if the only thing to do is to end the war as soon as possible. They say the aftermath of the war must mean that Hamas survives—and gets away with mass murder. That means the Palestinians are rewarded for such abominations with an independent state that will likely have the ability to pursue the terrorist organization’s goal for many more days like Oct. 7. Somehow, that makes sense in Washington and other places.

But not in Israel.

The overwhelming majority of Israelis, including many, if not most, of those who oppose Prime Minister Benjamin Netanyahu, see it very differently. And to understand why, maybe you need to go to Kfar Aza and see the ruins and makeshift memorials to the people who lived in that small kibbutz near the Gaza border who were brutally murdered, raped or kidnapped by Palestinians.

If so, you’ll soon realize that the battle with Hamas isn’t one about Israelis ruthlessly harming Palestinians. Nor is it about “white” oppressors seeking to dominate powerless “people of color,” as many left-wing Americans think. Nor is it one in which tired diplomatic theories about a “two-state solution,” which have repeatedly been rejected by the Palestinian people, can be employed to get a messy situation under control, not to mention ease some of Biden’s political problems.

To be in Israel during this war is to experience both the strength and the fragility of the Jewish state. Yet the general public wouldn’t necessarily think that if all they know of the Middle East is what’s seen on news shows. After all, life goes on pretty much as normal, even if some businesses and farming areas in southern and northern Israel have clearly suffered due to the absence of employees because so many people have been called into active military service. The buses and trains are running, and people still go to the movies and concerts, as well as other normal activities.

The hotels are also full, but not with tourists. That is a key giveaway that something isn’t right. Walk into many hotels in Jerusalem or Tel Aviv, and something is a little off. They’re packed with people but not tourists on vacation from abroad. Chat with even a few of the hundreds of thousands of Israelis—families with small children and elderly people prominent among them—who were forced to flee their homes in the south near Gaza and the north near Lebanon, and you get a view of the war that is omitted in the breathless coverage of Palestinian suffering.

These people were chased out of their homes by either the Oct. 7 attacks and continued rocket fire by Hamas, or the ongoing missile fire from Hezbollah. They can’t go home until the terrorist threat at both borders is eliminated.

A poster in memory of Aviad Edri, who was murdered on Oct. 7 in Kibbutz Kfar Aza by Hamas terrorists. Photo by Jonathan S. Tobin.

A country united by grief and determination

To understand what’s going on, you need to talk to Israelis who have been called back into the military and willingly risking their lives fighting in Gaza. Though they’re eager to resume their regular lives, many I spoke with are just as ready to return to the battlefield because they know the job of destroying a deadly threat to their country isn’t finished. While international opinion deplores the possibility that Israel will attack the city of Rafah—Hamas’s last major enclave inside Gaza—few Israelis I spoke to, including those who have served, are prepared to halt the war until all of the perpetrators of the Oct. 7 massacres are stripped of the ability to repeat their crimes.

You don’t have to do a lot of reporting before you realize that morale among Israeli soldiers is high and stretches across all the cultural, political and religious debates that divide Israeli society. It’s not because they relish war or bloodshed. They don’t want to kill Palestinians and also grieve the loss of so many of their comrades—casualties made more likely because of the strict rules of engagement that prevent the Israel Defense Forces from fully utilizing the firepower at their disposal to lower the number of civilians killed because Hamas uses them as human shields.

Their spirit remains strong. They know that what they are doing has nothing to do with the lies about “apartheid,” settler-colonialism,” “occupation” or “genocide” that are thrown about at antisemitic demonstrations in U.S. cities or on college campuses and are treated as acceptable discourse in mainstream publications like The New York Times.

Israeli soldiers—young conscripts and veteran reservists alike—aren’t down about the war because they know that what they are doing is defending their homes and families. It’s the civic faith in the justice of their cause that resonates throughout Israeli society and pervades the thinking of those who have sent their loved ones to battle. It is also felt by the grieving families of those who didn’t come home. Israel is a nation that is united by both anguish and determination.

Americans understand war differently

This may come as a shock to Americans, who are used to thinking of wars in a very different way.

Since World War II, Americans were sent to fight dismal and bloody proxy wars in Korea and Vietnam, where the rhetoric about defending democracy against communism rang hollow for many. That was just as true about the attitudes toward the wars fought in Afghanistan and Iraq in this century. Despite any initial enthusiasm about punishing the perpetrators of 9/11 or toppling dictator Saddam Hussein, those conflicts turned into messy quagmires that most Americans—whether on the right or the left—wished to escape. Though the opponents of the United States were clearly evil, by the time both wars ended in what history will record as defeats, they hardly seemed worth the sacrifice of blood and treasure that had been expended on them. Even before the final rout of Americans during the Biden administration’s disastrous withdrawal from Afghanistan, these wars had already been sealed in the country’s collective memory by both popular culture and the opinion of most serious commentators as terrible mistakes.

Coverage of Israel’s war against Hamas makes it seem as if it is another version of hapless and brutal Westerners fighting Muslims in futile efforts that cannot succeed, similar to the way Americans failed in Iraq and Afghanistan. But the overwhelming majority of Israelis—from secular left-wing Tel Avivians to pious Jerusalemites and all points in between—know their war is different.

They understand that their opponents are not in far-off lands like America’s in recent decades, and their raw violence directly threatens them. Though Israel has prospered in the 75 years since the Jews regained sovereignty in their ancient homeland, it hasn’t known a day of complete peace. Palestinian Arabs, their foreign allies and enablers in the Muslim and Arab world, as well as those in the West and international community, have never given up their quest to destroy the one Jewish state on the planet.

The horrors of Oct. 7 were not a one-off act of despicable and pointless anti-Western terrorism like the Sept. 11 attacks. Israel has suffered many terrorist attacks in which large numbers of civilians were killed by Islamist murderers, but Oct. 7 was the worst of them all. Despite the barbarism shown by the Palestinians involved, what made it resonate throughout Israeli society was the certain knowledge that it was intended as a trailer for what Hamas—and the majority of the Palestinian population that supported and still supports those actions—intends to do to the rest of Israel.

Wrecked cars from attendees of the Nova music festival on Oct. 7 are piled up as a gruesome reminder of the Hamas terrorist attacks in southern Israel. Photo by Jonathan S. Tobin.

Places of pilgrimage

That’s why the view from Kfar Aza, and other Israeli kibbutzim and towns throughout southern Israel, is so different.

The sites of the massacres have become places of pilgrimage for Israelis and visitors to the country—and rightly so. To see the homes in places like Kfar Aza that were riddled with bullets and/or burned by the terrorists, and to learn of the horrible fates of their inhabitants, is a searing experience. The same is true for the fields where the Nova music festival took place, and where hundreds of young people were slaughtered, raped and kidnapped—and which are now filled with makeshift memorials to the victims and those taken hostage. Just as haunting are the nearby fields where the wreckage of hundreds of burned-out cars of festival attendees have been piled up and for the time being, left as a gruesome reminder of their fate.

After a brief period of interest and empathy, most of the international media lost interest in the story of Oct. 7. Americans don’t hear from those who survived the attacks or those who risked their lives to rescue some of the victims. But their stories do resonate with fellow Israelis, who understand that they could have just as easily found themselves the prey of Hamas murderers hunting for Jews to torment and kill on that terrible day.

The fate of the hostages also hangs over the country. The pain of the families of those who are still held in captivity by Hamas is felt by everyone there. And while politics has intruded into the discussion—as the anti-judicial reform movement that paralyzed the country has taken control of the weekly “hostage square” protests in Tel Aviv and focused their animus at Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu rather than Hamas—support for the war effort remains largely unshaken.

The notion of stopping the fighting to allow Hamas to survive while still armed and in control of part of Gaza is widely considered reasonable elsewhere, but not in Israel. There, they understand that if Hamas is allowed to fully escape the consequences of the war it started, it will only mean that it will be allowed to make good on its promise to repeat the Oct. 7 atrocities again and again.

The widespread assumption in America—even among major Jewish organizations that are supposed to have Israel and the Jewish people’s best interests at heart—that a Palestinian state must be created after the war ends is opposed even by most on the Israeli left. They know that rewarding Hamas and its supporters with such a gesture isn’t just an invitation to more bloodshed. It’s also immoral and will ensure that the conflict never ends. The independent Palestinian state in all but name ruled by Hamas in Gaza before Oct. 7 was evidence of what such a “solution” would mean for Israel. They understand that a state in Gaza, as well as one in Judea and Samaria, controlled by genocidal terrorists and their morally equivalent political rivals—the Palestinian Authority and the Fatah Party—could place the entire country in danger.

But that’s hard to see in Washington, even by those not motivated by leftist ideologies to hate Israel and to cheer the slaughter of Jews. Still, it’s a truth that is hard to escape when looking at the ruins of Kfar Aza.

JONATHAN S. TOBIN
Jonathan S. Tobin is editor-in-chief of JNS (Jewish News Syndicate). Follow him @jonathans_tobin.

Amy Winehouse’s Star of David covered with Palestinian flag

JANE PRINSLEY

.
Amy Winehouse statue with her Star of David covered up by a Palestinian flag

A statue of Amy Winehouse has been defaced with a sticker of the Palestinian flag covering up the later singer’s Star of David pendant.

A sticker of the Palestinian flag with the name of “Friends of Al Aqsa” appeared over the late star’s necklace over the weekend in Camden Market and was seen by passersby this morning.

One local restauranteur, who wanted to remain anonymous and has walked past the statue every day for years, told the JC, “It is clear that her Magen David has been targeted. They could have put the flag anywhere else. Why couldn’t they have put it on her skirt or her top?”

“They had to use the Palestine flag to cover up the one Jewish symbol on her.”

“This statue has been there for years,” the proprietor went on, “people love to go there to take photos with it.”

Amy Winehouse lived and performed in Camden and her statue has become part of the DNA of the market. The statue in Stables Market was unveiled in 2014, three years after the singer’s death.

Mitch Winehouse poses as a statue of the late Amy Winehouse is unveiled in Camden Town on September 14, 2014 in London, England. (Photo by Dave Hogan/Getty Images)

The Camden market statue depicts Winehouse with her hand on her hip, wearing a Star of David necklace, high heels, and her signature beehive hairstyle. The British sculptor Scott Eaton said it had been designed to convey Winehouse’s “attitude and strength, but also give subtle hints of insecurity”.

The Jewish singer and songwriter was born in Enfield and grew up in Southgate. She rose to fame for her deep, soulful voice and songwriting that mixed genres, including rhythm and blues, reggae, and jazz.

Fans of the Grammy award-winning artist have visited the statue to take photos with it, hug it, and put bracelets on Winehouses’s wrist.