Czy Zachód widzi, że Rosja to imperium kolonialne?

Redakcja „Kultury Liberalnej”

Szanowni Państwo!

Czy możemy myśleć o Rosji, pomijając fakt, że od wieków prowadzi politykę kolonializmu? Informacje o tym, z jakich grup etnicznych pochodzą żołnierze rosyjskiej armii, którzy najechali Ukrainę, przypominają nam to, o czym wiemy, ale na co dzień zapominamy. Rosja to nie jest wspólnota Słowian, jak lubią przedstawiać ją przedstawiciele kolejnych tamtejszych reżimów – to państwo, w którym mieszka wiele narodowości i kultur o bogatym i różnorodnym dziedzictwie. A Czeczeni, Tatarzy, Baszkirzy czy Buriaci nie znaleźli się w granicach tego imperium, bądź pod jego wpływem, dlatego że chcieli zostać Rosjanami, tylko w wyniku podbojów. Tak jak podporządkowywanie przez Rosję części Gruzji, Ukrainy, polityczny wpływy na Białoruś nie jest przywracaniem porządku czy ochroną ludności. To wiadomo. Pytanie jednak brzmi – czym jest? Warto to nazwać po imieniu.

W debatach publicznych kolonializm zwykle kojarzy się z ekspansywną historią Europy, podbojem Afryki, uprowadzaniem niewolników do Stanów Zjednoczonych. A przecież Rosja nie rozciąga się, jak gdyby nigdy nic, od Bałtyku po Kamczatkę. Chociaż rosyjski kolonializm może w szczegółach wyglądać inaczej niż w bardziej znanych przykładach, mechanizm jest ten sam. Dzieje Rosji to historia podbojów i ucisku ludów zamieszkujących jej terytorium.

Jest to historia nieopowiedziana. Jak zwracają uwagę badacze przedmiotu, w zachodniej literaturze naukowej historii rosyjskiego imperializmu i kolonializmu poświęcano dotąd relatywnie niewiele miejsca. O Rosji częściej pisze się w kontekście totalitaryzmu, którego była ofiarą, a nie jako o państwie, które istniało na bazie systematycznych podbojów. Nikita Chruszczow, następca Stalina, w swoim referacie potępił terror stalinizmu, ale nie odciął się od stalinowskiego kolonializmu czy imperializmu.

Ten mechanizm działał w czasach carskich, w stalinowskich i działa w dzisiejszych. Putin wielokrotnie twierdził, że Ukraińcy nie stanowią prawdziwego, niezależnego narodu, a w związku z tym nie należy im się niezależne państwo. Podobny jest rosyjski stosunek Rosji wobec Białorusi, która poddawana była z czasem coraz większym naciskom, mającym na celu zminimalizowanie jej niezależności. Nawet jeśli tego rodzaju działania mają miejsce przede wszystkim po to, by uniemożliwić rozwój demokracji w krajach ościennych Rosji, to kolonialna historia tego kraju daje fundamenty pod ideologiczne i polityczne uzasadnianie interwencji zbrojnych.

Podboje carskie, podboje stalinowskie, podboje i krwawe tłumienie prób odłączenia się od imperium przez Rosję putinowską – to wszystko jest uzasadnianym odpowiednio do czasów i okoliczności kolonializmem.

Kolonializm ten, którego oczywiście w Rosji tak się nie nazywa, wpisuje się w myślenie rosyjskich elit o roli i pozycji geopolitycznej ich państwa. Rosja w ich optyce, zajmując sąsiednie tereny albo podporządkowując je sobie politycznie, realizuje bądź realizowała jakąś misję wobec mieszkających tam narodów. Taka jest też współczesna propaganda. Dlatego, pominąwszy już brak warunków do wolnej dyskusji, trudno oczekiwać, że w Rosji zaistnieje debata na ten temat.

Jest natomiast odpowiedni czas na to, by podjął ją Zachód. Ten, który tak potępił własną kolonialną historię, wobec tego samego procesu na wschodzie reaguje dopiero teraz, kiedy rosyjskie czołgi podjechały pod Kijów. Jednak rosyjski kolonializm rozciąga się o wiele szerzej niż na Ukrainę, debata też nie powinna ograniczać się do niej.

Pytanie, czy możliwa jest droga do dekolonizacji i współobecności państw, które mogłyby odłączyć się od Rosji albo już to zrobiły po rozpadzie ZSRR. Bo przecież kolonializm nie dotyka tylko politycznie, ale także gospodarczo, kulturowo i mentalnie, a jego skutki długo trwają.

Czy powinniśmy zmienić sposób opisywania Rosji i patrzeć na nią z perspektywy historycznego oraz wciąż żywego kolonializmu? W obecnym numerze „Kultury Liberalnej” proponujemy państwu takie właśnie myślenie o niej.

„Rosyjski imperializm przybierał różne formy. Według carskiej imperialnej ideologii, Rosjanie, Ukraińcy i Białorusini stanowili trzy odnogi «wielkiego rosyjskiego narodu». […] Mieszkańcy Kaukazu Południowego i Azji Środkowej, widocznie odmienni od Rosjan etnicznie i kulturowo, zajmowali inne miejsce w rosyjskiej imperialnej wyobraźni. Stosowane były w stosunku do nich inne mechanizmy”, mówi w rozmowie z Joanną Kozłowską kazachska historyczka Botakoz Kassymbekowa. „Solidarność, jaką okazuje Ukraińcom – a także sobie nawzajem – wielu Białorusinów, Kazachów, Kirgizów czy Gruzinów, jest wspaniała. Wszyscy wiemy, z czym mamy do czynienia, wszyscy doświadczyliśmy kolonialnego traktowania ze strony Moskwy”.

„Zachodnia narracja wokół imperializmu i antyimperializmu jest niestety bardzo «zachodniocentryczna». W pewnym sensie stanowi odwrócenie dziewiętnastowiecznej kolonialnej ideologii, która głosiła, że Zachód jest jedynym źródłem dobra i postępu. Wielu dzisiejszych postkolonialnych czy antykolonialnych intelektualistów przypisuje natomiast zachodnim imperiom monopol na zło. Według mnie, obie postawy są tak samo krótkowzroczne. Tymczasem musimy zdać sobie sprawę z wielości historycznych imperializmów i badać każdy z taką samą dokładnością i uwagą. Jeżeli potrafimy krytykować orientalizm Flauberta, powinniśmy też być w stanie zauważyć szowinistyczne przesłanie dzieł Puszkina, Lermontowa czy Dostojewskiego” – mówi w rozmowie z Joanną Kozłowską ukraiński filozof i publicysta Wołodymyr Jermołenko.

Zauważa też, że kolonializm rosyjski jest specyficzny, bo nie opiera się na podboju „innych”, tylko na asymilacji podbitych i stworzeniu fikcji, że są z Rosjanami jednym narodem. „To inny rodzaj imperializmu, posługujący się pojęciami ludu i narodu” – mówi. „To tak naprawdę mieszanka imperializmu i rosyjskiego nacjonalizmu. «Wielki naród rosyjski» rozrasta się do rangi imperium, kolonizując – między innymi – europejskie narody mówiące podobnymi językami. Imperialne władze starają się zatrzeć ich kulturową odmienność, obiecując, że zapomnienie o ukraińskiej czy białoruskiej tożsamości zapewni sukces społeczny”.

Paulina Siegień, autorka reportażu „Miasto bajka. Wiele historii Kaliningradu”, w dziale „Czytając” opowiada Filipowi Rudnikowi o specyfice Obwodu Kaliningradzkiego, traktowanego przez Rosję, jak mówi „kolonialnie”. „Obwód funkcjonowałby wspaniale, gdyby mógł swobodnie kształtować swoje relacje z sąsiadami. Moskwa tego nie chce i robi wszystko, żeby uzależniać Kaliningrad od swoich kroplówek budżetowych. W ostatnich latach bardzo mocno widać, że zwiększają się wpływy oligarchów – w megaprojekty wpompowuje się petrodolary, żeby je potem ukraść”. Mówi też: „Politycznie jest to region bardzo specyficzny – relatywnie mały, gdzie wszyscy się znają, więc klasa polityczna kisi się we własnym sosie. Mamy tu też do czynienia z «najazdem» moskiewskim, czyli pojawieniem się elit spoza regionu – za czasów obecnego gubernatora, również wysłannika Moskwy, to się nasiliło. Co więcej, na takim małym obszarze możliwy jest dużo ściślejszy nadzór służb, zwłaszcza że to region militarnie strategiczny dla Rosji”.

Jeśli na historię i współczesność Rosji patrzymy z perspektywy jej kolonializmu, porządkuje to sposób myślenia o niej i o relacjach z nią w przyszłości. Warto, by Zachód to dostrzegał.

Zapraszamy do lektury!

Why, for the UN, Is One Mosque Massacre So Much Worse than Countless Church Massacres?

Raymond Ibrahim

• [I]f one non-Muslim attack on a mosque is enough for the UN to institutionalize a special day for Islam, what about the countless, often worse, Muslim attacks on non-Muslim places of worship? Why have they not elicited a similar response from the UN?

• The above list, it should be noted, is hardly comprehensive; there have been many similar attacks on churches — in Egypt alone. But because there were few, if any, fatalities, they received little or no coverage in the Western press.

• This dismissal is especially true for those remote — and, apparently, in the views of Western media, “unimportant” — regions, such as Nigeria, where Christians are being purged hourly in a Muslim-produced genocide. Thus, after noting that Muslims have eliminated 60,000 Christians between just 2009 and 2021, an August 2021 report states that, during that same time frame, Muslims also destroyed or torched 17,500 churches and 2,000 Christian schools. How many undocumented souls perished in those largely unreported terror attacks?
  
• Therefore, the original question: If one non-Muslim attack on a mosque, which claimed 51 Muslim lives, was enough for the UN to establish an “international day to combat Islamophobia,” why have so many Muslim attacks on churches, which have claimed thousands of Christian lives, not been enough for the UN to establish an “international day to combat Christianophobia”?

• The UN, it seems, would have us ignore and brush aside all these ongoing massacres of Christian church worshippers as unfortunate byproducts of misplaced “Muslim grievances” — and instead fixate on this one singular, if admittedly horrendous, incident.

• For the UN, evidently, one incident constitutes a “pattern” — one in dire need of recognition and response. The response is to silence, ignore or attack all those who expose the heavily documented real pattern of abuse and violence against non-Muslims — which, make no mistake, is precisely what “combatting Islamophobia” is all about.

On Easter Sunday, April 21, 2019, Muslim terrorists bombed three churches and three hotels in Sri Lanka; 359 people were killed and more than 500 wounded. Pictured: The wreckage of St. Sebastian’s Church in Negombo, Sri Lanka, on April 21, 2019, following the bomb attack. (Photo by Stringer/Getty Images)

The United Nations recently named March 15 as “international day to combat Islamophobia.” That date was chosen because it witnessed one of the worst terror attacks on Muslims: on March 15, 2019, an armed Australian, Brenton Tarrant, entered two mosques in New Zealand and opened fire on unarmed and helpless Muslim worshippers; 51 were killed and 40 wounded.

Not only has this incident been widely condemned throughout the West — and rightfully so. It has also caused the UN to single out Islam as needing special protection.

This response, however, raises a critically important question: if one non-Muslim attack on a mosque is enough for the UN to institutionalize a special day for Islam, what about the countless, often worse, Muslim attacks on non-Muslim places of worship? Why have they not elicited a similar response from the UN?

Consider some of the fatal Muslim attacks on Christian churches — many, to underscore the religious animosity, occurring just on Easter or Christmas — in recent years:

• Sri Lanka (Apr. 21, 2019): Easter Sunday, Muslim terrorists bombed three churches and three hotels; 359 people were killed and more than 500 wounded.
• Nigeria (Apr. 20, 2014): Easter Sunday, Islamic terrorists torched a packed church; 150 were killed.
• Pakistan (Mar. 27, 2016): After Easter Sunday church services, Islamic terrorists bombed a park where Christians had congregated; more than 70 Christians — mostly women and children — were killed. “There was human flesh on the walls of our house,” a witness recalled.
• Iraq (Oct. 31, 2011): Islamic terrorists stormed a church in Baghdad during worship and opened fire indiscriminately before detonating their suicide vests. Nearly 60 Christians — including women, children, and babies — were killed (graphic pictures of aftermath here).
• Nigeria (Apr. 8, 2012): Easter Sunday, explosives planted by Muslims detonated near two packed churches; more than 50 were killed, and unknown numbers wounded.
• Egypt (Apr. 9, 2017): Palm Sunday, Muslims bombed two packed churches; at least 45 were killed, more than 100 wounded.
• Nigeria (Dec. 25, 2011): During Christmas Day services, Muslim terrorists shot up and bombed three churches; 37 were killed and nearly 57 wounded.
• Egypt (Dec. 11, 2016): An Islamic suicide bombing of two churches left 29 people killed and 47 wounded (graphic images of aftermath here).
• Indonesia (May 13, 2018): Muslims bombed three churches; 13 were killed and dozens wounded.
• Egypt (Jan. 1, 2011): Muslim terrorists bombed a church in Alexandria during New Year’s Eve mass; at least 21 Christians were killed. According to eyewitnesses, “body parts were strewn all over the street outside” and “were brought inside the church after some Muslims started stepping on them and shouting Jihadi chants,” such as “Allahu Akbar!”
• Philippines (Jan. 27, 2019): Muslim terrorists bombed a cathedral; at least 20 were killed, and more than 100 wounded.
• Indonesia (Dec. 24, 2000): During Christmas Eve services, Muslim terrorists bombed several churches; 18 were killed and over 100 wounded.
• Pakistan (Mar. 15, 2015): Muslim suicide bombers killed at least 14 Christians in attacks on two churches.
• Germany (Dec. 19, 2016): Near the Kaiser Wilhelm Memorial Church in Berlin, a Muslim man drove a truck into a Christmas market; 13 were killed and 55 wounded.
• Egypt (Dec. 29, 2017): Muslim gunmen shot up a church in Cairo; nine were killed.
• Egypt (Jan. 6, 2010): After Christmas Eve mass (according to the Orthodox calendar), Muslims shot six Christians dead as they exited their church.
• Russia (Feb. 18, 2018): A Muslim man carrying a knife and a double-barreled shotgun entered a church and opened fire; five people — all women — were killed, and at least five wounded.
• France (July 26, 2016): Muslims entered a church and slit the throat of the officiating priest, 84-year-old Fr. Jacques Hamel, and took four nuns hostage until French authorities shot the terrorists dead.

The above list, it should be noted, is hardly comprehensive; there have been many similar attacks on churches — in Egypt alone, here, here, here, here, here, and here. But because there were no or only few fatalities, they received little, if any, coverage in the Western press.

This dismissal is especially true for those remote — and, apparently, in the views of Western media — “unimportant” regions, such as Nigeria, where Christians are being purged hourly in a Muslim-produced genocide. Thus, after noting that Muslims have eliminated 60,000 Christians between just 2009 and 2021, an August 2021 report states that, during that same time frame, Muslims also destroyed or torched 17,500 churches and 2,000 Christian schools. How many undocumented souls perished in those largely unreported terror attacks?

The list above of fatal Muslim attacks on churches does not include any of the many that were botched, for example, a March 28, 2021 attack on a church during Palm Sunday service, where only the suicide bombers — a Muslim man and his pregnant wife — died.

In these fatal church attacks alone, Muslims have massacred hundreds of Christians, not even including the thousands of Christians and other Western people massacred in non-church attacks, including 9/11, London’s 7/7/2005 transit system attacks, Paris’s Charlie Hebdo and Bataclan Theater attack, Barcelona’s Las Ramblas attack, Nice’s July 14 attack, Toulouse’s Jewish school attack, Berlin’s Winter Market and Copenhagen’s terror attacks, to name just a few.

Therefore, the original question: If one non-Muslim attack on a mosque, which claimed 51 Muslim lives, was enough for the UN to establish an “international day to combat Islamophobia,” why have so many Muslim attacks on churches, which have claimed thousands of Christian lives, not been enough for the UN to establish an “international day to combat Christianophobia”?

Put another way, why is one immensely reprehensible but lone incident of a Western man killing 51 Muslims of far greater importance to the UN than the countless instances of Muslims killing untold numbers of Christians?

If ever cornered and forced to explain this discrepancy, no doubt the UN would say that, unfortunate as all of those church and other attacks might be, they do not reveal a pattern, the way “Islamophobia” does; that church attacks are all byproducts of terrorism (which reportedly is in no way connected to Islam) fueled by economics, territorial disputes and inequality, in a word, “grievances.” Fix those temporal problems and attacks on churches will cease.

In reality, the exact opposite appears to be true: whereas the New Zealand mosque attack was indeed an aberration — evidenced by its singularity — Muslim attacks on churches are extremely common, not only now but throughout history. In Turkey, for example, one can see what became of the great Christian Byzantine Empire after it was first invaded by Arabs in the seventh century, to when Constantinople fell to Sultan Mehmed II in 1453, and on to the early 20^th century genocide of Armenians, Assyrians and Pontic Greeks.

As can be seen here, seldom does a month pass in the Muslim world today, and increasingly in the West, without several assaults on, or harassments of, churches taking place. While some of these, fortunately, may not have been fatal, they all underscore Islam’s indisposition to churches, and, it would seem, to any religious structure or symbol that is not part of Islam.

Revealingly, those who terrorize churches often share little with one another: they come from widely different nations (Nigeria, Iraq, Philippines, etc.), are of different races, speak different languages, and live under different socio-economic conditions. The only thing they do share—the one thing that, it seems, leads them to assault churches and murder Christians — appears to be their religion.

In other words, Muslim attacks on churches seem to have an ideological source, are systemic, and therefore an actual, ongoing problem that the international community needs to highlight and ameliorate.

Yet the UN would have us ignore and brush aside all these ongoing massacres of Christian church worshippers as unfortunate byproducts of misplaced “Muslim grievances” — and instead fixate on one solitary, if admittedly horrendous, incident.

For the UN, evidently, one incident constitutes a “pattern” — one in dire need of recognition and response. The response is to silence, ignore or attack all those who expose the heavily documented real pattern of abuse and violence against non-Muslims — which, make no mistake, is precisely what “combatting Islamophobia” is all about.

Raymond Ibrahim, author of the new book, Defenders of the West: The Christian Heroes Who Stood Against Islam, is a Distinguished Senior Fellow at the Gatestone Institute, a Shillman Fellow at the David Horowitz Freedom Center, and a Judith Rosen Friedman Fellow at the Middle East Forum.

Ludzie przechodzą obok transparentu przedstawiającego pułkownika Gwardii Rewolucyjnej Iranu, Sajada Chodaiego, który został zabity w niedzielę, wtorek, 24 maja 2022 (Fot. Vahid Salemi / AP Photo)

Pułkownik Gwardii Rewolucyjnej zabity w Teheranie. Iran oskarża Izrael

Robert Stefanicki

Zabójstwo Sajada Chodaiego to najpoważniejszy zamach w Iranie od dwóch lat, kiedy to w podobny sposób zginął czołowy irański atomista Mohsen Fakhrizadeh. Prezydent Iranu zapowiedział odwet.

.

Według państwowej agencji informacyjnej IRNA w niedzielne popołudnie dwóch bandytów na motocyklu otworzyło ogień do Sajada Chodaiego, gdy wysiadał z samochodu przed swoim domem we wschodnim Teheranie. Opublikowano zdjęcie mężczyzny leżącego na siedzeniu kierowcy. Auto miało rozbite okno po stronie pasażera.

Członkowie rodziny płk Sajada Chodaiego płaczą nad jego ciałem w jego samochodzie po tym, jak został zastrzelony przez dwóch napastników w Teheranie, Iran, niedziela, 22 maja Fot. AP

Sajad Chodai, prominentny Strażnik Rewolucji Islamskiej

Sajad Chodai był członkiem elitarnych sił Ghods (Kuds), oddziału potężnego Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, zwanej potocznie Gwardią Rewolucyjną, zajmującego się operacjami zagranicznymi.

Siły Ghods nadzorują szyickie milicje, które walczyły u boku wojsk prezydenta Baszara al-Asada w wojnie domowej w Syrii. Sterują też kilkoma szyickimi milicjami w Iraku, które znacznie urosły w siłę od czasu pokonania terrorystycznego Państwa Islamskiego. W obu tych krajach Iran umocnił swoją obecność w ciągu ostatniej dekady i zyskał ogromne wpływy polityczne.

Chodai był bliskim współpracownikiem generała Kassima Sulejmaniego, najwyższego dowódcy sił Ghods, który w styczniu 2020 r. został zabity w Bagdadzie z amerykańskiego drona. Również wtedy Teheran zapowiedział odwet, lecz ograniczył się on do ostrzelania rakietami bazy USA w Iraku.

Żałobnicy biorą udział w ceremonii pogrzebowej płk Sajada Chodaiego z Gwardii Rewolucyjnej Iranu, pokazanego na plakacie, który zginął w niedzielę w Teheranie, Iran, we wtorek, 24 maja 2022 Fot. Vahid Salemi / AP Photo

Iran negocjuje nowy układ nuklearny, Izrael się sprzeciwia

Stany Zjednoczone oskarżają siły Ghods o uzbrajanie, finansowanie i szkolenie grup terrorystycznych na Bliskim Wschodzie, odpowiedzialność za śmierć setek amerykańskich żołnierzy w regionie oraz o planowanie ataków w różnych miejscach. Za kadencji Donalda Trumpa Departament Stanu uznał całą Gwardię Rewolucyjną, w tym Ghods, za organizacje terrorystyczne.

Iran domaga się zmiany tej decyzji. Nieoficjalnie mówi się, że ta sprawa stoi na przeszkodzie w podpisaniu nowej umowy nuklearnej, negocjowanej od miesięcy przez Iran, USA, mocarstwa europejskie, Chiny i Rosję. Wskrzeszenie porozumienia wiązałoby się ze złagodzeniem sankcji wobec Iranu, w tym zniesieniem zakazu zakupu irańskiej ropy, a byłoby to bardzo pożądane w sytuacji utrzymujących się wysokich cen tego surowca, co walnie przyczynia się do inflacji na całym świecie.

Normalizacji stosunków z Teheranem sprzeciwiają się sojusznicy USA w regionie, zwłaszcza Izrael. Wskutek zerwania przez Donalda Trumpa umowy zamrażającej irański program atomowy kraj ten poczynił znaczne postępy i według źródeł izraelskiego wywiadu jest “o kilka tygodni” od wyprodukowania nie jednej, ale czterech bomb atomowych. Izrael, sam dysponujący bronią atomową, czuje się zagrożony – Republika Islamska to główny wróg państwa żydowskiego.

Żałobnicy podążają za ciężarówką przewożącą udrapowaną flagę trumnę pułkownika Gwardii Rewolucyjnej Iranu Sajada Chodaiego, który został zabity w niedzielę. Fot. Vahid Salemi / AP Photo

Prezydent Iranu zapowiada odwet

W ciągu ostatnich lat Izraelczycy przeprowadzili kilka ataków na irańskie obiekty nuklearne. Dziwnym trafem jeden po drugim ginęli też irańscy naukowcy i urzędnicy zaangażowani w program atomowy – zwykle, tak jak Chodai, zabici z pistoletu z tłumikiem przez zamachowca na motocyklu. W listopadzie 2020 r. ten los spotkał czołowego atomistę Mohsena Fakhrizadeha.

Tak jak wtedy, tak i teraz żadna grupa ani kraj nie wzięły odpowiedzialności za zabójstwo.

Prezydent Iranu Ebrahim Raisi wezwał w poniedziałek do złapania napastników i zapowiedział odwet.

– Mordercy będą ścigani przez funkcjonariuszy bezpieczeństwa i nie mam wątpliwości, że krew tego wielkiego męczennika zostanie pomszczona. Nie ma wątpliwości, że w tej zbrodni widać rękę globalnej arogancji – dodał, używając terminu używanego przez Iran na określenie Izraela i Stanów Zjednoczonych.

Irańscy urzędnicy twierdzili, że aresztowali jakichś „syjonistycznych agentów”, ale nie przedstawiono na to żadnych dowodów.

Żałobnicy gromadzą się wokół ciężarówki przewożącej trumnę pułkownika Gwardii Rewolucyjnej Iranu Sajada Chodaiego, który został zabity w niedzielę, ceremonia pogrzebowa, wtorek 24 maja 2022 r. Fot. Vahid Salemi / AP Photo

Czy za zamachem stał Izrael?

Izrael, jak zawsze w takich sytuacjach, nie potwierdził swojego udziału w zamachu ani mu nie zaprzeczył.

Tamtejsze media podały w poniedziałek, że płk Chodai miał być zaangażowany w planowanie ataków na izraelskie i żydowskie cele na całym świecie. Według gazety „Haarec” prawdopodobnie stał on za domniemanym irańskim spiskiem mającym na celu zabicie biznesmenów na Cyprze, w tym miliardera Teddiego Sagi, a także uderzenie w innych izraelskich przedsiębiorców w Afryce, Ameryce Południowej i Turcji.

Wspomniano również o niedawnych usiłowaniach zabicia pracownika konsulatu izraelskiego w Turcji. Plan miał zostać udaremniony przez Mosad, izraelską agencję wywiadu.

Ram Ben-Barak, były zastępca szefa Mosadu, który obecnie przewodniczy komisji spraw zagranicznych i obrony izraelskiego parlamentu, powiedział, że Chodai był mu znany. – Nie chcę wchodzić w szczegóły tego, co się stało, ani kto co zrobił. Zdarzyło się zabójstwo – powiedział w izraelskim radiu Kan. – Czy powinienem powiedzieć, że jest mi przykro, że już go z nami nie ma? Nie jest mi przykro.

Palestinian NGOs laud release of Japan terror head with Lod massacre role

MICHAEL STARR

Known as the “empress of terror” Fusako Shigenobu co-founded the Japanese Red Army (JRA) terrorist group and worked with the PFLP.

Leftist Japanese Red Army leader Fusako Shigenobu (C), surrounded by police, raises handcuffed hands upon arrival at Tokyo Station following her arrest in Osaka, western Japan November 8, 2000. Three decades of dodging international law enforcement authorities came to an end for the Red Army leader / (photo credit: REUTERS)

Palestinian NGOs and activists celebrated the end of the prison term of “empress of terror” Fusako Shigenobu on Saturday, the co-founder of the Japanese Red Army (JRA) terrorist organization who coordinated with the Popular Front for the Liberation of Palestine to commit the 1972 Lod Airport Massacre which killed 26 and injured dozens.

“Human rights” groups praise arch-terrorist

“Fusako Shigenobu is finally free!” wrote the Palestinian Youth Movement (PYM), the celebration coming just a day before the Lod terrorist attack’s anniversary. “Palestinians everywhere salute and celebrate Fusako Shigenobu for her extraordinary dedication to our national struggle, and her friendship with our people.”

The Samidoun Palestinian Prisoner Solidarity Network organized a livestream to celebrate her release with Shigenobu’s daughter May. The NGO said in a press release that it saluted her, describing her as a “revolutionary” and “political prisoner” who had been unjustly imprisoned. Brighton BDS called her story “amazing.”

Upon her release, Shigenobu and her daughter dressed in Palestinian keffiyehs, as can be seen in a video published by May Shigenobu. She had been involved with Palestinian terrorist groups for decades and was the founder of the JRA group that carried out the Lod attack.

“Samidoun Palestinian Prisoner Solidarity Network expresses its strongest support and solidarity to Fusako Shigenobu, internationalist prisoner of the Palestinian liberation struggle. She has been jailed in Japan for over 21 years as a political prisoner for her role as a founder of the revolutionary organization the Japanese Red Army (JRA), which struggled for a revolutionary future for Japan as well as working hand in hand with Palestinian revolutionaries in the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP) for a liberated Palestine.

“Samidoun Palestinian Prisoner Solidarity Network

Lod Airpot massacre

“It’s amazing seeing the amount of cognitive dissonance and apologism for literal terrorism from far-left activists,” tweeted Oliver Jia, a Kyoto-based researcher on Japan-DPRK relations. “I know it’s a radical stance to take, but maybe we shouldn’t glorify violent mass murderers. Just throwing that out there.”

Three Japanese members of the Trotskyite communist JRA, trained by the Marxist-Leninist PFLP, launched an attack at Lod International Airport in 1972, throwing grenades and firing with automatic rifles, according to Yoshihiro Kuriyama and Patricia Steinhoff in the scholarly journal Asian Survey.  Eight Israelis, 17 Puerto Rican Christian pilgrims, and a Canadian citizen were killed. Among the dead included prominent scientist Aharon Katzir.

Katzir was the elder brother of Ephraim Katzir, who became the President of Israel a year later. Samidoun claimed that Katzir was the target of the attack, and asserted that civilians were killed in crossfire with Israeli security forces — Shifting blame to Israel for their deaths.

Two terrorists died in the attack, the sole surviving JRA member being Kozo Okamoto. For Asian Survey, Steinhoff interviewed Okamoto, who said that while there was a personal concern for the Palestinian movement, the operation was conducted primarily for the Trosksyite notion of world revolution. He said in his trial that the intent was to target passengers, visitors, and police.

He served over a decade in prison before being released in a prisoner exchange. According to the Associated Press, he is reportedly still in Lebanon and wanted by Japanese authorities.

Palestinian militants from the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP) take part in a military show to celebrate the 47th anniversary of the group’s founding, in Khan Younis in the southern Gaza Strip December 11, 2014. (credit: REUTERS/IBRAHEEM ABU MUSTAFA)

Fusako Shigenobu

Shigenobu fought alongside the PFLP, spending time in Lebanon and the Middle East for decades, eventually founding her Red Army offshoot.

Shigenobu went into hiding after the Lod massacre and was arrested in 2000. A year after she was arrested, she dissolved the JRA, the AP reported.

“When Shigenobu was arrested for her revolutionary work, she told onlooking crowds, ‘I’ll fight on!’ Even when on trial, she never wavered in her principled commitment to anti-imperialism and the Palestinian struggle,” said PYM, 

However, Shigenobu has expressed remorse for her terrorism, according to the AP saying when she was released, “I have hurt innocent people I did not know by putting our struggles first. Although those were different times, I would like to take this opportunity to apologize deeply.”