Żydzi, mniejszość, która irytuje

Fred Maroun
tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Tel Aviv, którego narodziny datuje się na 11 kwietnia 1909, kiedy grupa Żydów zebrała się na wydmach na północ od Jaffy planując na nabytych działkach budowę miasta.

Żydzi są znienawidzoną mniejszością. Zawsze byli. Nienawidzono ich dłużej niż jakąkolwiek inną mniejszość, bardziej powszechnie i zazwyczaj z większą intensywnością. Dlaczego tak jest?

Co jest w Żydach, co tak bardzo ludzi denerwuje?

Nie ma niczego szczególnie wyjątkowego w Żydach. Żydzi nie są jednolitą mniejszością. Nie wszyscy wyglądają tak samo. Nie wszyscy ubierają się tak samo. Trudno ich zidentyfikować. Niemożliwe jest ustalenie ich opinii, choć wielu próbowało. Obwiniano ich o kapitalizm, komunizm i wszystko co znajduje się pomiędzy tymi dwoma biegunami.

Tym, co najbardziej irytuje świat, jest fakt, że Żydzi są mniejszością, która nie zachowuje się jak mniejszość.

W odróżnieniu od innych mniejszości, czy to przeciwstawiając się Imperium Rzymskiemu dwa tysiące lat temu, czy przeciwstawiając się Organizacji Narodów Zjednoczonych dzisiaj, Żydzi odmawiają pokornego milczenia, dostosowania się i stania się niewidzialnymi. Tworzą armie, wchodzą do elitarnych zawodów, są właścicielami przedsiębiorstw, handlują, tworzą związki zawodowe, przemawiają, rewolucjonizują naukę, rewolucjonizują gospodarki i obalają rządy. Są i irytują jak diabli.

Nawet po tym, jak wymordowano niemal połowę z nich, Żydzi nie wtopili się w tło. Ich pęd do zbudowania świątyni w Jerozolimie po raz trzeci stał się wyłącznie silniejszy, więc wskrzesili to, co francuski dyplomata nazwał w 2001 r. “tym gównianym, małym krajem, Izraelem”.

Mały, oczywiście, ale gówniany? Nie sądzę. Chyba, że przez gówniany rozumiał on niewiarygodnie mocny, zdumiewająco odporny i odnoszący niebywałe sukcesy. Wszystko, czego nikt nie spodziewa się ze strony mniejszości.

Także po tym, jak odzyskali swoje państwo, także po tym, jak wskrzesili język hebrajski, Żydzi nadal nie odpuszczają. Nadal nie akceptują w milczeniu agresji. Nadal nie akceptują sytuacji, kiedy mówi się im, co mają robić.

Odmawiają wręczenia państwa Palestyńczykom, jak tego żąda świat. Twierdzą uparcie, że Palestyńczycy w rzeczywistości nie chcą swojego państwa na Zachodnim Brzegu i nie zatrzymają się aż zniszczą Izrael. Twierdzą uparcie, że Izraela nie stać na oddanie za darmo ani centymetra, jeśli chce przeżyć w tym sąsiedztwie. Twierdzą uparcie, że Żydzi mają długą historię w Judei i Samarii (nazwanej przez Jordańczyków Zachodnim Brzegiem) i dlatego mogą tam być, jeśli tego chcą. Twierdzą uparcie, że jakoś sobie poradzą mimo demografii, mimo BDS i mimo opinii świata, bo wszystko to już widzieli w przeszłości i nie dbają dłużej o udobruchanie swoich wrogów.

Upierają się, upierają się i upierają się. Nie tego oczekuje się od miłej mniejszości.

Dla tych, których irytują Żydzi, a więc właściwie dla wszystkich, Izrael jest najgorszym wrzodem na tyłku. Żydzi nie tylko nie zanikli, ale mają teraz własne państwo, gdzie rządzą i zachowują się jak większość, pewna siebie większość.

Wiceprezydent i były premier Iraku, Nuri al-Maliki, powiedział Kurdom, którzy sięgają po niepodległość: „Nie pozwolimy na stworzenie drugiego Izraela”. Innymi słowy, zachowujcie się jak dobra, mała mniejszość i zamknijcie się!

Nic nie zadziałało przeciwko Żydom, by zmusić ich do podporządkowania się. Nie zadziałały wojny. Nie zadziałały pogromy. Nie zadziałała marginalizacja. Nie zadziałała asymilacja. A dzisiaj nie działają także bojkoty i demonizacja.

Wrogowie Żydów użyli nawet przeciwko nim ostatecznej broni – twierdzenia, że Żydzi zachowują się wobec Palestyńczyków w ten sam sposób, w jaki oprawcy Żydów zachowywali się wobec Żydów. Miało to nie tylko zdyskredytować Żydów w oczach świata, ale także zmusić ich do zwątpienia w siebie i do nienawiści do samych siebie. Chociaż dało się na to nabrać kilku Żydów, ta strategia jest jawną hipokryzją. Jest oczywiste, że Palestyńczycy sami przygotowali sobie swoje madejowe łoże z pomocą ich arabskich przyjaciół. Więc ta strategia także zawodzi.

Niewiele jest spraw, co do których Żydzi zgadzają się między sobą, także w sprawie Izraela i z pewnością w sprawie religii. Mają tylko jedną rzecz wspólną: bycie Żydami. Jakoś jednak przez lata, dziesięciolecia, stulecia i tysiąclecia pokazali upór, by przetrwać. I prawdopodobnie ten upór pozostanie im na zawsze.

Żydzi są mniejszością, która pokazuje większościom środkowy palec – ku zawiści innych mniejszości – i dlatego są nienawidzeni.

Tel Awiw 2017.

Fred Maroun
Pochodzący z Libanu Kanadyjczyk. Wyemigrował do Kanady w 1984 roku, po 10 latach wojny domowej. Jest działaczem na rzecz liberalizacji społeczeństw Bliskiego Wschodu. Prowadzi stronę internetową fredmaroun.blogspot.com

The Communist Party’s Human Gramophones, and the Liberal Who Opposed Them

Ron Capshaw

When George Orwell died in 1950 at the age of 46, the literary critic Edmund Wilson found it symbolically appropriate. For in the new postwar age of play-acting Stalinists, Wilson saw Orwell as the last prophet of commonsense independent-minded thought on the left.

But there was one who took up the baton. Robert Warshow, born 100 years ago, approached film, literature, and politics, with uncompromising honesty and complexity in a difficult time. Like Orwell, he did not follow any “line,” be it Communist or McCarthyist. Dead at 37, he left behind very little work—enough to be collected in one slim book. Nevertheless, his output is exceedingly relevant for our times.

Unlike many of the “New York Intellectuals,” that postwar brand of liberal but anti-Stalinist writers—peopled by such literary heavyweights as Lionel Trilling, Mary McCarthy, and Dwight MacDonald—who dominated the opinion journals for a generation, and were then lionized by a generation of academics, Warshow never went through the obligatory Communist phase. While in college, he submitted articles to The New Leader, a social-democratic but fiercely anti-Communist magazine. After graduation, he worked for Commentary, then a liberal publication, as a managing editor. Hence, he could approach Communist politics without a sense of guilt or a need to overcompensate in his attacks on it.

Warshow’s particular métier was analyzing the Communist sloganeers that Orwell typified as “human gramophones,” and the damage they did to cultural and intellectual life. For him, the horrors of Stalinism weren’t limited to the purges, gulags, and mass executions and the American followers who defended them. It was the how it cut party members off from having any ideas connected to reality. He lamented that for his generation coming up in the 1930s the Communist Party’s influence was so great that it “determined what you think about and on what terms” well into the ’50s.

As Orwell sought to save socialism from Soviet influence, Warshow tried to save high culture from Stalinism. Because of Communist domination of culture, one could no longer have “free judgments,” he wrote. One could no longer connect literature to one’s own actual experiences. Instead, culture was boiled down to politically correct individual “responses” promulgated in the most vulgar terms by literary commissars.

In an astute analysis of Julius and Ethel Rosenberg’s prison letters, Warshow noted that the supposedly “confidential” letters—later published—between the two accused atomic spies and Communist Party members were not actually intimate personal documents—rather, they were tailored for the public consumption of the party faithful. Hence, they constantly avowed their innocence, all the while knowing they did give atomic secrets to the Soviets. Julius, with one eye on giving those who protested for him ammunition, peppered his letters with “frame-ups” and “American fascism” against “progressive” Jews like himself. (Communism was never mentioned, except in distancing quotation marks.) Even without the censorship of prison officials, Warshow saw that for them “the truth could not be told.”

What Warshow found most revealing about Julius was the place in one prison letter where he told his wife about cutting out a copy of the Declaration of Independence from The New York Times and taping it to his prison wall. He reported reading from it the rights of “freedom of speech, freedom of the press, and of religion.” Warshow pointed out that the declaration does not mention any of these concepts, and hence Julius could never have “read” about them. From this, Warshow concluded that the couple “had no internal sense of their own being but could only see themselves from the outside, in whatever postures their cases demanded”—in this case, a phony Americanism that in fact contradicted Rosenberg and the party’s actual beliefs and doctrines.

Warshow’s key target were “anti-anti-Communists,” who saw attempts “to expose the Communist menace” as more of a threat to American democracy than Stalin. Warshow denounced this “equation” as “clearly absurd and too often conceals a desire to remain ‘neutral’ in the struggle against Soviet totalitarianism.”

But Warshow had no radical past to lead him into the far right, either. In a review of My Son John (1953), an anti-Communist film so extreme that even some anti-Communists were embarrassed by it, he noted that the son, a thinly veiled Communist, and the father, a Bible-thumping American Legionnaire, were mirror images of each other in their fanaticism.

As Orwell sought to save socialism from Soviet influence, Warshow tried to save high culture from Stalinism.

With its Our Town setting, the film took the familiar and “true” theme of a father laboring to send his son to college only to have the son, after graduation, if not before, rebuke the father’s values. But Warshow found “the hero” father no less “monstrous” than his Communist spy son. The father in frustration hits his son with the Bible and drunkenly roars patriotic platitudes. The pious mother, caught in the middle, sides with the father at film’s end, admiring his wisdom because he “believes what is in his heart.”

Warshow found the film repulsive not because it denounced communism but because it made anti-Communism one-dimensional and stupid. He did not quarrel with the film’s depiction of communists being part of a conspiracy, nor did he doubt the possibility that Communists would murder their own, as happened at the climax of the film. But he reminded audiences, based on his and their experiences, that Communists were “complex and their lives much duller.” What was needed, he asserted, was a film that exposed “the melodrama” of Communist fanaticism masquerading as dull government servants.

Warshow lived and died in age different from ours. As of yet, Russia hasn’t assumed the menacing dimensions of Stalin, nor is PC culture as oppressive as Stalinism proved to be for writers like Orwell or Ralph Ellison. But the problem of liberalism that Warshow analyzed and lamented in relation to radical politics remains. As in his time, some liberals today also view radicals as admirable because they are idealistic; even if radicals are proven misguided later and the liberals realize that they were duped (rightists do this as well, especially the social conservative faction). The very act of having ideals, even with no relation to reality, is still to be admired if one’s “heart is in the right place.”

Stalin is dead. But Warshow may have been correct in his analysis that the damage that communists did to liberalism continues on.

This article is part of a week-long Tablet series analyzing the 100th anniversary of the Soviet Revolution.