Archive | 2018/03/15

Spektakl “Sprawiedliwość” w Teatrze Powszechnym

Mar15
Spektakl “Sprawiedliwość” w Teatrze Powszechnym

GJC

“Do osądzenia zostaje niewiele osób”

“Sprawiedliwość” Teatr Powszechny
obsada: Arkadiusz Brykalski, Wiktor Loga-Skarczewski, Ewa Skibińska, Barbara Wysocka
reżyseria – Michał Zadara
scenariusz – Michał Zadara i Nawojka Gurczyńska
historycy – Daniel Przastek, Paweł Mrowiński, Michał Kujawski
prawnicy – Pawel Marcisz, Jakub Urbanik, Rafał Kozerski
konsultacje kostiumograficzne – Arek Ślesiński
koordynatorka projektu – Anita Cieślicka
inspicjentka – Barbara Sadowska

Sam pomysł na spektakl jest znakomity – oto twórcy we współpracy z prawnikami oraz historykiem postanawiają przygotować zawiadomienie o popełnieniu zbrodni przeciwko ludzkości. Posiłkując się ustawą o Instytucie Pamięci Narodowej szukają winnych Marca’68. Zgodnie z literą prawa zbrodnia taka nie musi być jednoznacznie tożsama z ludobójstwem, ale obejmuje swym zasięgiem również prześladowania związane z wyznaniem, pochodzeniem, przynależnością do danej grupy narodowościowej etc.

Spektakl miesza konwencje: łączy publicystykę z lekcją historii, śledztwo z dokumentem, momentami autotematyzmem. Tekst, choć podzielony na czworo aktorów brzmi jak monolog człowieka, który wypatrując sprawiedliwości szuka w głowie rozwiązań na jej odnalezienie. Nie bez znaczenia są tutaj odniesienia do „Króla Edypa” Sofoklesa, jako dramatu o zbrodni i winie, klęskach i okrutnym losie, w którym to dramacie brak wskazania winnego nieszczęść ściąga na całe królestwo potępienie.

A „Sprawiedliwość” mówi o winie nie tylko poprzez monologi aktorów (częściej czytane, czy to wprost ze scenariusza czy z monitorów umieszczonych z przodu sceny – to najsłabszy element przedstawienia, dający poczucie lekceważenia publiczności), ale także krótkie filmy – wywiady z emigrantami, pełne gorzkich słów o przeszłości. Ludzie pozbawieni pracy, domów, piętnowani społecznie, upokarzani na granicy przez celników, zostawieni sami sobie, w zasadzie bez niczego, jedynie z dokumentem podroży.

Kogo więc winić za Marzec’68? Władysława Gomułkę? Po pierwsze nie żyje. Po drugie, w tamtym okresie nie sprawował żadnej funkcji państwowej. À propos: gdy ze sceny Arkadiusz Brykalski mówi, że nieprawdopodobne jest, by najważniejsza osoba w państwie nie pełniła żadnej konstytucyjnej funkcji, widownia parska śmiechem. Podobnie jest, gdy ten sam aktor wyraża zdziwienie, że premier państwa jest jedynie figurantem…

Chichot, tym razem historii…

Do osądzenia zostaje niewiele osób. Większość winnych nie żyje. Można co prawda skupić się na kilkorgu dziennikarzy, którzy pisali wówczas obrzydliwe, głupie do granic możliwości antysemickie artykuły, ale nie rozwiązuje to sprawy. Z wielu względów, o których mowa w spektaklu.

Patowa sytuacja, pełna wątpliwości i zastrzeżeń, ale też niepokoju i strachu – a nóż wymienione w spektaklu osoby zechcą wytoczyć twórcom proces?

Jest wina, są poszkodowani, ale nie ma dla nich namacalnej sprawiedliwości, może tylko to, że powstał ten spektakl, że ze sceny padają oskarżenia.

Spektakl “Sprawiedliwość” w Teatrze Powszechnym w Warszawie

Daria Porycka

Michał Zadara. Fot. PAP/J. Kamiński

“Sprawiedliwość” – to tytuł spektaklu poświęconego sytuacji polskiego społeczeństwa po wydarzeniach marca 1968 roku.

Jak powiedział PAP Zadara, “Sprawiedliwość” nie jest typowym spektaklem fabularnym. “Aktorzy odgrywają w niej jedynie krótkie epizody nawiązujące do wydarzeń marcowych, w wyniku których w latach 1968-1970 wypędzono z Polski ponad 12 tys. osób pochodzenia żydowskiego. To zbrodnia przeciwko ludzkości, za którą nikt nie został postawiony przed sądem. Na scenie będziemy zastanawiali się, jak to się stało, że są wśród nas ludzie, którzy biernie się temu przyglądali” – wyjaśnił.

Reżyser dodał, że emigracja pomarcowa wyrządziła “ogromną krzywdę nie tylko Żydom, ale także polskiemu społeczeństwu”. “Polska na tym do dziś cierpi, na różne sposoby. Teraz musimy żyć bez tych współobywateli. Powinniśmy więc przemyśleć, kto za tę krzywdę jest odpowiedzialny. Teatr od zawsze zajmuje się ideą sprawiedliwości i się tej sprawiedliwości domaga” – podkreślił.

Zadara poinformował, że wspólnie z zespołem prawników i historyków bada możliwość przypisania odpowiedzialności karnej lub cywilnej osobom współodpowiedzialnym za wypędzenie Żydów z Polski. “Mam nadzieję, że uda nam się wskazać sprawców z imienia i nazwiska. Gdy społeczeństwo nie jest w stanie jednoznacznie ustalić współwinnych zbrodni, oznacza to, że całe społeczeństwo ją popełnia” – powiedział.

W sztuce wystąpią: Arkadiusz Brykalski, Wiktor Loga-Skarczewski, Ewa Skibińska i Barbara Wysocka. Kolejne spektakle “Sprawiedliwości” odbędą się 8, 9, 10, 21, 22 i 24 marca.

8 marca 1968 r. na dziedzińcu Uniwersytetu Warszawskiego odbył się wiec protestacyjny w związku ze zdjęciem przez władze komunistyczne wystawianych w Teatrze Narodowym “Dziadów” Adama Mickiewicza w reż. Kazimierza Dejmka oraz relegowaniem z uczelni Adama Michnika i Henryka Szlajfera. Zgromadzeni na wiecu studenci zostali brutalnie zaatakowani przez oddziały milicji oraz tzw. “aktyw robotniczy”.

Zapoczątkowało to tzw. wydarzenia marcowe – czyli falę studenckich protestów oraz walkę polityczną wewnątrz PZPR, rozgrywaną w atmosferze antysemickiej i antyinteligenckiej propagandy. W ich wyniku w latach 1968-69 z Polski wyemigrowało ponad 15 tys. osób pochodzenia żydowskiego.(PAP)

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

 

Alan Dershowitz – What Is a ‘Refugee’?

Mar15
What Is a ‘Refugee’? The Jews From Morocco Versus the Palestinians From Israel

Alan Dershowitz

Moroccan Jews arriving in Israel. Photo: Wikimedia Commons.

This article was originally published by The Gatestone Institute.

A visit to Morocco shows that the claim of Palestinians to a “right of return” has little historic, moral or legal basis.

Jews lived in Morocco for centuries before Islam came to Casablanca, Fez and Marrakesh. The Jews, along with the Berbers, were the backbone of the economy and culture. Now their historic presence can be seen primarily in the hundreds of Jewish cemeteries and abandoned synagogues that are omnipresent in cities and towns throughout the Maghreb.

I visited Maimonides’s home, now a restaurant. The great Jewish philosopher and medical doctor taught at a university in Fez. Other Jewish intellectuals helped shape the culture of North Africa, from Morocco to Algeria to Tunisia to Egypt. In these countries, Jews were always a minority but their presence was felt in every area of life.

Now they are a remnant in Morocco and gone from the other counties. Some left voluntarily to move to Israel after 1948. Many were forced to flee by threats, pogroms and legal decrees, leaving behind billions of dollars in property and the graves of their ancestors.

Today, Morocco’s Jewish population is less than 5,000, as contrasted with 250,000 at its peak. To his credit, King Mohammad VI has made a point of preserving the Jewish heritage of Morocco, especially its cemeteries. He has better relations with Israel than other Muslim countries but still does not recognize Israel and have diplomatic relations with the nation state of the Jewish people. It is a work in progress. His relationship with his small Jewish community, most of whom are avid Zionists, is excellent. Many Moroccans realize that they lost a lot when the Jews of Morocco left. Some Israelis of Moroccan origin maintain close relations with their Moroccan heritage.

How does this all relate to the Palestinian claim of a right to return to their homes in what is now Israel? Quite directly. The Arab exodus from Israel in 1948 was the direct result of a genocidal war declared against the newly established Jewish state by all of its Arab neighbors, including the Arabs of Israel. If they had accepted the UN peace plan — two states for two people — there would be no Palestinian refugees. In the course of Israel’s fierce battle for its survival — a battle in which it lost one percent of its population, including many Holocaust survivors and civilians — approximately 700,000 local Arabs were displaced. Many left voluntarily, having been promised a glorious return after the inevitable Arab victory. Others were forced out. Some of these Arabs could trace their homes in what became Israel hundreds of years back. Others were relatively recent arrivals from Arab countries such as Syria, Egypt, and Jordan.

Approximately the same number of Jews were displaced from their Arab homelands during this period. Nearly all of them could trace their heritage back thousands of years, well before the Muslims and Arabs became the dominant population. Like the Palestinian Arabs, some left voluntarily, but many had no realistic choice. The similarities are striking, but so are the differences.

The most significant difference is between how Israel dealt with the Jews who were displaced and how the Arab and Muslim world dealt with the Palestinians who had been displaced by a war they started.

Israel integrated its brothers and sisters from the Arab and Muslim world. The Arab world put its Palestinian brothers and sisters in refugee camps, treating them as political pawns — and festering sores — in its persistent war against the Jewish state.

It has now been 70 years since this exchange of populations occurred. It is time to end the deadly charade of calling the displaced Palestinians “refugees.” Almost none of the nearly five million Arabs who now seek to claim the mantle of “Palestinian refugee” was ever actually in Israel. They are the descendants — some quite distant — of those who were actually displaced in 1948. The number of surviving Arabs who were personally forced out of Israel by the war started by their brethren is probably no more a few thousand, probably less. Perhaps they should be compensated, but not by Israel. The compensation should come from Arab countries that illegally seized the assets of their erstwhile Jewish residents whom they forced to leave. These few thousand Palestinians have no greater moral, historic or legal claim than the surviving Jewish individuals who were displaced during the same time period seven decades ago.

In life as in law there are statutes of limitations that recognize that history changes the status quo. The time has come — indeed it is long overdue — for the world to stop treating these Palestinians as refugees. That status ended decades ago. The Jews who came to Israel from Morocco many years ago are no longer refugees. Neither are the relatives of the Palestinians who have lived outside of Israel for nearly three quarters of a century.

Alan M. Dershowitz is the Felix Frankfurter Professor of Law Emeritus at Harvard Law School and author of “The Case Against BDS.”

The opinions presented by Algemeiner bloggers are solely theirs and do not represent those of The Algemeiner, its publishers or editors. If you would like to share your views with a blog post on The Algemeiner, please be in touch through our Contact page.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

 

10 Amazing Things You Didn’t Know About the Israel-India Relationship

Mar15
10 Amazing Things You Didn’t Know About the Israel-India Relationship

    The Israel Project

With Prime Minister Netanyahu visiting India, enhancing ties between the two countries, it’s the perfect time to learn 10 amazing facts about the Israel-India bond!

Prior to his departure to India, the Israeli prime minister said he was “strengthening ties between Israel and this important global power [India]. This serves our security, economic, trade and tourism interests, as well as many other areas. This is a great blessing for the State of Israel.”

Netanyahu’s official visit marks 25 years since the establishment of diplomatic relations between the two countries and takes place some six months after Modi’s historic visit to Israel in July. India and Israel have a special friendship and the reciprocal visits over the past year reflect that deepening bond. Here are 10 incredible things you probably didn’t know about the relationship between these two beautiful countries!

 

twoje uwagi, linki, wlasne artykuly, lub wiadomosci przeslij do: webmaster@reunion68.com