Dżihadyści Al-Szabaab w Cabo Delgado, północnej prowincji Mozambiku, obcinają teraz głowy dzieciom zaledwie 11-letnim. Ta grupa terrorystyczna zabiła ponad 1300 cywilów i wygnała niemal 670 tysięcy ludzi od czasu, kiedy zaczęła taki w kraju w październiku 2017 roku, informuje Departament Stanu USA. Na zdjęciu: obóz 25 de Junio dla uciekinierów w Metuge, gdzie przebywa obecnie 16 tysięcy ludzi z Cabo Delgado, 9 grudnia 2020. (Zdjęcie: Alfredo Zuniga/AFP via Getty Images)

Obcinanie głów dzieciom w Mozambiku

Judith Bergman
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Dżihadyści Al-Szabaab w Cabo Delgado, północnej prowincji Mozambiku, obcinają głowy dzieciom zaledwie 11-letnim. Personel wojskowy i humanitarny pracujący na tym terenie mówi, że nigdy nie widzieli takiej brutalności, jakiej dopuszczają się terroryści w regionie, gdzie ludzie “często są siekani na śmierć i okaleczani maczetami”, jak również są “masowe obcinania głów w stylu Państwa Islamskiego”.

“Ubiegłej nocy zaatakowali naszą wieś i spalili domy. Kiedy zaczęło się to wszystko, byłam w domu z czwórką moich dzieci – jedna z matek opowiedziała organizacji Save the Children. – Próbowaliśmy uciec do lasu, ale złapali mojego najstarszego syna i obcięli mu głowę. Nie mogliśmy niczego zrobić, bo zabiliby nas także”.

“Kiedy zabili mojego 11-letniego syna, zrozumieliśmy, że nie jest bezpiecznie pozostać we wsi – powiedziała inna matka, która musiała uciekać z pozostałą trójką dzieci. – Uciekliśmy do domu mojego ojca w innej wsi, ale kilka dni później zaczęli atakować tam także”.

“Widziałam jak moja córka próbowała dobiec do łodzi z dwojgiem innych dzieci. Zabrali moją córkę i wielu innych. Potem podpalili naszą wieś” – mówiła Fatima Abdul, 43-letnia kobieta, która uciekła i teraz jest bezdomna, śpi na plaży.

Dekapitacje stały się powszechną potwornością w Cabo Delgado, ale ta praktyka nie jest nowa. W listopadzie dżihadyści obcięli głowy 20 chłopcom i mężczyznom w miejscowej wsi. Dżihadyści znani są jako al-Szabaab na tym terenie, ale w odróżnieniu od al-Szabaab, którzy działają w Somalii i są związani z Al-Kaidą, grupa z Mozambiku, znana także jako Ansar al-Sunna, jest związana z Państwem Islamskim (ISIS). Ta grupa terrorystyczna zabiła ponad 1300 cywilów i wygnała niemal 670 tysięcy ludzi od czasu, kiedy zaczęła ataki w kraju w październiku 2017 roku, informuje Departament Stanu USA. Stany Zjednoczone ostatnio uznały tę grupę za grupę globalnego terroryzmu i nałożyły sankcje na jej przywódcę, Abu Jasir Hassana. Podczas gdy Mozambik jest krajem o chrześcijańskiej większości, Cabo Delgado jest głównie muzułmańskie.

W dodatku do skrajnej przemocy “cholera w Cabo Delgado i COVID-19 w całym kraju stanowią olbrzymie wyzwanie dla słabego system opieki zdrowotnej w rejonie, gdzie jest bardzo ograniczony dostęp do wody pitnej, kanalizacji i higieny – według Biura Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarne. – Ponad 2,7 miliona ludzi w ostatnim kwartale 2020 roku znalazło się w obliczu poważnej niepewności żywnościowej, przynajmniej 840 tysięcy spośród nich w samym regionie Cabo Delgado, Niassa i Nampula”. ONZ ocenia, że Mozambik potrzebuje 254 miliony dolarów, by złagodzić kryzys humanitarny.

Rząd Mozambiku nie był w stanie uporać się z atakami i zatrudnił prywatnych kontrahentów wojskowych (PMC) do pomocy. Była wśród nich Grupa Wagnera, związany z Kremlem PMC, podobno własność Jewgenija Prigożyna, przedsiębiorcy z bliskimi związkami z rosyjskim prezydentem, Władimirem Putinem, oraz południowoafrykańska Dyck Advisory Group. Grupa Wagnera podobno opuściła Mozambik po odniesieniu ciężkich strat.

W raporcie opublikowanym 2 marca, Amnesty International informowała, że wszystkie zaangażowane tam grupy popełniały zbrodnie wojenne. “Ludność Cabo Delgado jest schwytana między siły bezpieczeństwa Mozambiku, prywatne milicje walczące obok sił rządowych i zbrojną grupę opozycyjną, znaną jako Al-Szabaab – z których żadna nie respektuje prawa do życia ani żadnych reguł wojny” – powiedział Deprose Muchena, regionalny dyrektor Amnesty International na Afrykę Wschodnią i Południową. “Wszystkie trzy popełniły zbrodnie wojenne, powodując śmierć setek cywilów. Międzynarodowa społeczność nie zajęła się tym kryzysem, kiedy rozszerzał się do zbrojnego konfliktu na pełną skalę w ciągu ostatnich trzech lat”.

Terrorystyczna rewolta grozi nie tylko Mozambikowi i jego ludności w dodatku do sąsiedniej Tanzanii, która walczy z dżihadystami na granicy; niektórzy analitycy oceniają, że “rewolta w Mozambiku ma potencjał destabilizacji Afryki Południowej i ośmielenia islamistów w całym regionie”.

Al-Szabaab przechwycił szereg miast w Cabo Delgado, ale dokonał znacznie ważniejszego przełomu w sierpniu 2020 roku, kiedy ta grupa podbiła kluczowy port w prowincji, Mocimboa da Praia, w pobliżu rodzącego się przemysłu eksploatacji pól gazowych kraju. Obecnie Mozambik ma podobno trzecie co do wielkości złoża gazu ziemnego w Afryce, po Nigerii i Algieriii.

Rozbudowa tych pól gazowych, która ściągnęła do kraju wielkich zagranicznych inwestorów, wśród nich francuską firmę Total, jest warta, jak się ocenia, 60 miliardów dolarów i rewolta al-Szabaab spowodowała poważne jej zakłócenie. Total prowadzi tam projekt konstrukcyjny warty 20 miliardów dolarów, ale dochodzą informacje, że firma ewakuowała w styczniu około trzy tysiące członków personelu po napadzie terrorystycznym w grudniu na miejsce odległe od projektu o zaledwie kilka kilometrów.

Równocześnie działalność al-Szabaab potencjalnie zagraża globalnej żegludze przez Kanał Mozambicki, przez który przepływa około 30% globalnego ruchu tankowców.

Mozambik szuka pomocy w krajach Zachodu do walki z rozszerzającym się terroryzmem. We wrześniu 2020 roku rząd napisał do Unii Europejskiej prosząc o pomoc w szkoleniu swojej armii, by zapanować nad rewoltą i UE przyznała pomoc z “logistyką szkolenia i technicznego szkolenia w kilku konkretnych dziedzinach, jak również wsparcie w uporaniu się z humanitarnymi problemami, włącznie z opieką medyczną”, ale nie wysłała misji szkolenia wojskowego.

Portugalia, byłe mocarstwo kolonialne w Mozambiku, wysyła około 60 osób personelu do szkolenia żołnierzy piechoty morskiej i komandosów, jak podaje “Politico”. Portugalia, która obecnie sprawuje podlegającą rotacji prezydenturę UE, stara się także przekonać UE, by wysłała wojskową misję szkoleniową, by pomóc rządowi Mozambiku. 15 marca Stany Zjednoczone wraz z rządem Mozambiku rozpoczęły dwumiesięczny, wspólny program szkolenia, w którym siły specjalne USA będą przez dwa miesiące szkoliły żołnierzy piechoty morskiej Mozambiku.

Memory Plays Tricks About Mengele

JONATHAN MARK

New biography examines the Auschwitz ‘Angel of Death.’

Mengele was less an anomaly than “a product and the promise of the German scientific establishment,” Marwell says.

In the Talmud, when Hillel was challenged to teach the entire Torah “while standing on one foot,” Hillel answered, “Love your neighbor as yourself,” but “Remember” might have been a better answer. “Remember” is found 169 times in the Bible, including “remember Amalek,” about the merciless people mythically linked to everyone from Haman to Hitler. Holocaust memories, in particular, are sacred, but what if truth is elusive, lost in memory’s fog?

Ask Auschwitz survivors about their first day in hell, waiting to be directed to the gas chambers or to camp slavery, and they’ll almost certainly tell you about the Nazi making the selection. “It was Mengele,” survivors remember with a shiver. Dr. Josef Mengele, the most notorious Nazi in the most notorious concentration camp.

Mengele wasn’t the first of the “doctors from Hell,” as one chronicler described them. He didn’t innovate, but he epitomized.

Marwell writes, “If Auschwitz is the symbol of the Holocaust, then Mengele … has come to serve a similar role for the death camp itself. Perhaps for this reason, much of what is known of Mengele’s time in Auschwitz [May 1943 to January 1945] is more trope than truth.”

In his book, Marwell seeks to uncover the truth. Director emeritus of The Museum of Jewish Heritage – A Living Memorial to The Holocaust, he has done more than most others to unravel the mystery of Mengele, from his early career as a promising pre-war medical researcher to his post-war disappearance into South America, the most notorious Nazi to evade capture or punishment.

Marwell worked on the Mengele case for the Justice Department’s Office of Special Investigations in the 1980s. By then, the Nazi doctor had died by drowning — presumably while suffering a stroke — on Feb. 7, 1979. The exhumed body was only proven to be Mengele’s many years after the fact.

Was Mengele evil above and beyond what we know of Auschwitz? “It’s much more satisfying to write him off as some kind of anomaly,” answered Marwell, “presumably motivated by an obsessed, grotesque interest in sadism, when he was much more a product and the promise of the German scientific establishment, and in a way that’s a more frightening picture.”

Mengele pursued his experiments, Marwell writes, “not as some renegade propelled solely by evil and bizarre impulses but rather in a manner that his mentors and his peers could judge as meeting the highest standards.”

The Holocaust was a two-tiered phenomenon, perpetrated by lower-class street thugs and upper-class intellectuals and scientists in academia, law, government — and Auschwitz. The intellectuals claimed to understand the “Jewish race” scientifically and medically. At the Wannsee Conference, the pivotal 1942 summit of high-ranking Nazis formulating the Final Solution, eight of the 15 participants had doctorates. At all camps, not just Auschwitz, the “selections” were always assigned to medical doctors, to give the veneer of medical triage to the decisions of who was too sickly, too old or too needy to be worth saving.

Mengele’s experiments on children, little people, twins and Roma were cruel and grotesque — he was quite interested in eyeballs and shipped a crate of them to a lab back in Germany — but such medical experiments were hardly unusual in the camps.

Nor was Mengele, who operated almost exclusively in Auschwitz II (Birkenau), the only such doctor in Auschwitz. In Auschwitz I, the main camp, Dr. Carl Clauberg, a research gynecologist, conducted painful or deadly sterilization experiments on hundreds of Jewish women. Clauberg also conducted experiments on women (his test “rabbits”) in the Ravensbruck camp.

In Auschwitz III, there were electro-shock experiments. Dr. Bruno Weber tested drugs on prisoners. In Dachau, Dr. Hubertus Strughold had prisoners submerged into ice-cold water, or left naked in freezing temperatures, all experiments supposedly justified by military or academic necessity.

Mengele was hardly a solo practitioner. He answered to SS Dr. Eduard Wirths, the chief medical authority in Auschwitz, who answered to Dr. Eno Lolling, the chief physician of all concentration camps. Few remember their names.

Marwell points out that Mengele “was almost certainly planning to use his Auschwitz research as the basis for his … post-doctoral thesis.”

Mengele, writes Marwell, explained to another Auschwitz doctor, Hans Delmotte, who tried to refuse selection duty, “the necessity of eliminating the Jews.” Mengele compared it to a battlefield doctor, making selections, knowing he can’t treat everyone. Added Mengele, Berlin had already decided “to eradicate the Jews.” They were as good as dead, so why be so bothered? Delmotte resumed his selection duty, and killed himself at the end of the war.

Dr. Horst Fischer was another hesitant selection boss, asking why these ragged, powerless Jews had to be killed. Mengele explained that “it was precisely from this reservoir of people that the Jews drew new power and refreshed their blood. Without the poor but supposedly harmless Eastern Jews, the civilized West European Jews would not be capable of survival. Therefore it is necessary to destroy all Jews.”

All of this excited Mengele. He “thrived in Auschwitz,” writes Marwell. Mengele never denied what he did or accepted guilt. When confronted by his adult son long after the war, Mengele argued that the selections were not his policy, and Auschwitz existed long before he arrived.

And yet it was Mengele who lodged in the memories of so many survivors. Marwell cites historian and former Auschwitz inmate Hermann Langbein, who identified “the Mengele effect,” a form of “memory displacement,” in which, says Langbein, “I heard survivors say that Mengele did this or that to them, even though Mengele had not yet arrived in Auschwitz at the time.”

recommended by: Leon Rozenbaum
Elie Wiesel even wrote of Mengele’s monocle, though Langbein, who worked with Mengele almost daily in the SS infirmary, said Mengele never wore a monocle. Hungarian survivors say Mengele spoke to them in Hungarian, a language he did not speak.

Israeli historian Na’ama Shik suggests that survivors’ accounts decades after the fact could be shaped by what “they have read and heard” in the years since. Langbein adds, “If a member of the SS is repeatedly named in public in connection with especially monstrous deeds, it is possible that survivors will project their experiences on to him.”

Marwell’s biography places Mengele exactly where he belongs: not as a singular perpetrator of evil, but as one of the many cogs in a monstrous machine.