Archive | 2021/05/25

To Hamas, a nie Izrael, jest winny najnowszego rozlewu krwi

May25

Rakiety odpalane z Gazy. Między 10 a 20 maja terroryściu Hamasu i Islamskiego Dżihadu wystrzelili w kierunku izraelskich miast ponad cztery tysiące rakiet. (Część spadała na mieszkańców Gazy.)

To Hamas, a nie Izrael, jest winny najnowszego rozlewu krwi
Bassem Eid
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Urodziłem się na okupowanym przez Jordanię Starym Mieście Jerozolimy i żyłem w obozie dla uchodźców ONZ-u od 1966 do 1999 roku. Podczas pierwszej intifady pracowałem dla B’Tselem, izraelskiego Ośrodka Praw Człowieka na Okupowanych Terytoriach, a w 1996 roku założyłem mieszczącą się w Jerozolimie grupę Monitorowania Palestyńskich Praw Człowieka. Przy takim życiorysie i moim obecnym miejscu zamieszkania we wschodniej Jerozolimie, moglibyście zakładać, że jestem przeciwny obecnej akcji militarnej Izraela. Nie mogłoby to jednak być dalsze od prawdy. Wina za rozlew krwi w tym miesiącu leży wyłącznie po stronie Hamasu.

Ci, którzy pragną odwrócić uwagę od zbrodni wojennych Hamasu, będą pewnie winą za ten ostatni konflikt obarczali skomplikowany prawny spór w dzielnicy Szejk Dżarrah. To jest jednak prywatna sprawa między Żydami, którzy mają tytuł własności tej nieruchomości od lat 1800., a mieszkańcami czterech domów, którzy odmawiają płacenia czynszu. Tego nie da się przedstawić jako „czystki etnicznej”. To jest spór między właścicielem domu a lokatorami. Powinna to być sprawa dla rejonowego sądu, ale zamiast tego skończyło się odwołaniem do Sądu Najwyższego i dostało na łamy prasy. Hamas szybko zwietrzył okazję.

Prezydent Mahmoud Abbas, przywódca partii Fatah, jest obecnie w najsłabszej od lat pozycji.  Właśnie odwołał wybory parlamentarne, ponieważ wiedział, że je przegra. Hamas dostrzegł w Szejk Dżarrah okazję do pokazania Palestyńczykom w Jerozolimie i gdzie indziej, że potrafi “zrobić coś”, czego Fatah nie potrafił.  Hamas szerzył kłamstwa i propagandę w mediach społecznościowych, świadomie podżegając do przemocy Palestyńczyków we wschodniej Jerozolimie. Następnie „odpowiedział” na rozruchy przez wściekły ogień rakietowy na Tel Awiw i Jerozolimę, gwarantując militarną reakcję Izraela.

Hamas nie dba o to, gdzie wylądują te rakiety: Izraelskie Siły Obronne informują, że podczas ostatniej rundy walk co najmniej jedna z siedmiu spadła w samej Gazie (w późniejszym artykule Eid pisze, że ma informacje z samej Gazy, iż około jedna czwarta rakiet Hamasu ląduje w Gazie, i że te rakiety spowodowały już ponad 50 palestyńskich ofiar – M.K.), powodując 20 ofiar śmiertelnych. Hamas widzi nierówną liczbę zabitych jako coś pozytywnego, ponieważ pozwala mu to twierdzić, że Izrael jest agresywną stroną w konflikcie, który Hamas zaczął. Ta islamistyczna grupa terrorystyczna jest niebezpieczna dla naszych ludzi: nie możemy nadal być bazą dla ich działania.

Hamas nie walczy o prawa człowieka; popełnia zbrodnie wojenne, by podnieść swój polityczny status. Niedawne wideo pokazało przywódców Hamasu świętujących ostrzał rakietowy podczas przyjęcia w Katarze. Ci ludzie są w bezpiecznym miejscu. Pozostawiają szeregowych żołnierzy, często młodych i zdesperowanych mężczyzn bez żadnych szans na pracę, by prowadzili ataki z budynków mieszkalnych. Niedawno widzieliśmy izraelskie uderzenie w wieżowiec, w którym mieściła się Al-Dżazira, AP i inne media. Według izraelskich źródeł Hamas miał w tym budynku biura wywiadu wojskowego i poprzednio odpalał rakiety z tego właśnie miejsca, używając zagranicznych mediów jako ludzkiej tarczy. Dane izraelskiego wywiadu wystarczyły, by Amerykanie zaakceptowali zasadność tego uderzenia. „Pokazaliśmy im dymiący rewolwer, dowodząc, że Hamas działał w tym budynku” – powiedział jeden z dyplomatów dziennikarzowi „Jerusalem Post”. – „Rozumiem, że uznali wyjaśnienie za zadowalające”.

Nigdy o tym jednak nie usłyszelibyście w zachodnich mediach, bo relacjonowanie z Gazy nie jest uczciwe. Hamas ściśle kontroluje całą prasę i zagraniczne media mają wybór albo przekazywania wiadomości w sposób, w jaki nakazuje im Hamas, albo w ogóle nie otrzymywania prawa wjazdu do Gazy. Niemal wszystkie media wybierają to pierwsze.

Palestyńczycy muszą wybierać między skorumpowanym, nieudolnym Fatahem, a fanatycznym, ludobójczym Hamasem. Oczywiście to jest w zasadzie akademicka kwestia. Nie ma prawdziwego “wyboru” – nie było wyborów od 15 lat. Jest jednak inna, bardziej paląca sprawa niż wpędzający w depresję stan naszego obecnego przywództwa: odmowa uznania rzeczywistości, że Izrael i Żydzi są tutaj na stałe.

Minęły 73 lata od powstania Izraela. Przywódcy Egiptu, Jordanii, Maroka, Bahrajnu, Sudanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich zrozumieli, że Izrael nie jest tymczasową plamą na mapie, ale trwałym elementem Bliskiego Wschodu. Niestety, wielu Arabów, włącznie z większością Palestyńczyków, nadal zaprzecza tej oczywistej prawdzie.

Obsesja na punkcie sprawy izraelsko-palestyńskiej była nieszczęściem dla świata arabskiego: zatrzymała rozwój na pokolenia i drogo kosztowała lud palestyński. Izrael jest tutaj – i nie odejdzie. Świat arabski jest wielki i jest w nim mnóstwo miejsca dla nas wszystkich. Zostaliśmy pobłogosławieni naturalnymi zasobami, które mogły dostarczyć szczodrych możliwości. Zamiast skupiać nasze bogactwo i talent na tworzeniu lepszego życia dla nas, nasi przywódcy spędzili dziesięciolecia na walce z Izraelem. Już dawno była pora dla wszystkich Arabów, by przestali marnować zasoby na próby podbicia maleńkiego kraiku, którego nigdy nie pokonają. Tylko wtedy będziemy mieli pokój i dobrobyt.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

The Americanization of the Israeli-Palestinian Debate

May25
The Americanization of the Israeli-Palestinian Debate

Matti Friedman

Israel, like America, is deeply messed up. But it’s messed up in completely different ways.

THE ATLANTIC

Rereading exodus, the schmaltzy 1958 best seller about Israel that became a Hollywood movie starring Paul Newman, I was surprised by something I hadn’t noticed as a teenager. The author, Leon Uris, describes a utopia of brave young pioneers in khaki shorts, farming when possible and fighting when necessary, quoting Bible verses as they hook up in ancient ruins, and so forth. But the novel isn’t just a fantasy about Israel, as I’d remembered, or even primarily that: It’s about America. Exodus says less about the country where it’s set than about an American tendency, one very much in evidence this month, to imagine people here in Israel as a reflection of themselves.

“She was one of those great American traditions like Mom’s apple pie, hot dogs, and the Brooklyn Dodgers” is how Uris describes his main female character, Kitty Fremont, a nurse who isn’t Jewish but finds herself embroiled in Israel’s War of Independence. The male lead, Ari Ben Canaan, is a blond frontiersman, tough yet sensitive, who knows his way around good cognac, the foxtrot, and an automatic rifle. He’s a Jew worthy of the great American tradition embodied by Kitty, and Exodus ends with them together. That seems, in fact, like the point of the book.

When Uris was writing in the 1950s, most Israeli Jews were natives of the Islamic world who’d either been drawn to the new state or forced from their home by their former neighbors. Many of the rest were survivors of the Holocaust trying to hack out a living without losing what was left of their mind. They lived alongside a sizable Muslim Arab minority, a remnant of those displaced by the war, feared as a fifth column and kept under military rule. Kibbutznik pioneers like Ari Ben Canaan were never more than a tiny share of the population—and as committed socialists, would never have gone anywhere near the foxtrot. Few people here were blond. A more representative hero for Exodus would have been the Arabic-speaking seamstress from the Jewish ghetto in Marrakech.

But Exodus wasn’t about representation, or about a strange country in the Middle East. It was an attempt to get American readers to look at Israel and see themselves. Ari Ben Canaan was a hero from the America of Ernest Hemingway and John Wayne. He was a blue-eyed, chiseled, gorgeous Paul Newman.

Although a close relationship between America and Israel has been taken for granted over the past half century, it solidified only once Americans decided that Israelis were like them. In novels and countless press reports about pioneers and fighters in the ’50s, “Israel and Jews came to be perceived as masculine, ready to fight the Cold War alongside America,” the scholar Michelle Mart wrote in her study of the topic, Eye on Israel. “By contrast, Arabs were increasingly stigmatized as non-Western, undemocratic, racially darker, unmasculine outsiders.”

“In the images of Israelis, then,” she wrote, “Americans constructed their own self-image at mid-century.”

That construction has been on my mind this month as disturbing events unfolding here have been picked up and interpreted abroad. Many Americans are now using their image of home to construct their image of Israel. Indeed, for some on the progressive left, the conflict between Jews and Muslims 6,000 miles east of Washington, D.C., has become jumbled up with American ideas about race.

“What they are doing to the Palestinian people is what they continue to do to our Black brothers and sisters here,” Representative Rashida Tlaib of Michigan shouted to applause at a rally earlier this month, leaving listeners to ponder the word they. Celebrities tweeted the phrase “Palestinian Lives Matter,” echoing the American protests for racial justice. “Until all our children are safe,” Representative Cori Bush of Missouri told the House, “we will continue to fight for our rights in Palestine and in Ferguson.”

I first encountered this sort of American projection about 15 years ago, as a local reporter working for a U.S. news service. A few Israeli motorists had been murdered by Palestinian gunmen on a road between Jerusalem and Tel Aviv that cuts through the West Bank. The army had closed the road to Palestinian traffic, allowing access only to drivers, Jews and Arabs, with Israeli license plates. This decision was effective; the shootings stopped. One of my colleagues in the bureau, a recent arrival from America, asked if we could now say that the road was “segregated.”

Since arriving from Canada as a teenager in the mid-’90s, I’d always tried to understand this place, with its singular complications and steep inequalities, on its own terms. But I realized that when many Westerners peer out at the world, what they’re really looking for is a mirror.

The story of the Jewish minority in Europe and in the Islamic world, which is the story of Israel, has nothing to do with race in America. My grandmother’s parents and siblings were shot outside their village in Poland by people the same color as them. If you stand on a street in the modern state of Israel and look at passersby, you often can’t tell who’s Jewish and who’s Arab. Many Israelis are from Arab countries, and for the 6 million Jews living in the heart of the Arab world (300 million people) and in the broader Islamic world (1.5 billion people), the question of who’s the minority is obviously a tricky one. Most Black people here are Jews with roots in Ethiopia. The occupation of the West Bank is supported by many Israelis mainly because they have rational fears of rockets and suicide bombings, tactics that weren’t quite the ones endorsed by the American civil-rights movement. All of this is to say that although Israel, like America, is deeply messed up, it’s messed up in completely different ways.

Nonetheless, the belief in a fundamental similarity has caught on. While following the protests in Ferguson, Missouri, in 2014, which to me seemed just and necessary, I saw a sign that read from ferguson to palestine. This was puzzling: American soldiers still occupied Iraq and Afghanistan, and American aid money was flowing to repressive regimes throughout the Middle East and beyond. If activists were seeking foreign inspiration for a domestic movement, they had hundreds of ongoing ethnic conflicts to choose from. But something about Palestine struck Americans as relevant to their own experience.

That sentiment has moved into elite opinion. In 2019, The New York Times published an op-ed by the respected scholar Michelle Alexander, the author of an important book on incarceration, that described Israel’s conflict with the Palestinians as “one of the great moral challenges of our time,” the scene of “practices reminiscent of apartheid in South Africa and Jim Crow segregation in the United States.” The essay didn’t explain why this conflict constitutes one of the great moral challenges or offer any indication that the author had ever visited Israel. Last year the Times ran an essay by the author Viet Thanh Nguyen, a Pulitzer Prize winner and a college professor in Los Angeles, that ridiculed “white writers” for their “white privilege,” identified the American dream as “settler colonialism,” and then segued into an attack on Israelis as settler colonialists.

For these Americans, distant Jews have become an embodiment of the American evil, racial oppression. People have always projected fantasies onto other places and groups, but this particular type of projection, in which Jews are displayed as the prime symbol of whatever’s wrong, has a long history. When it surfaces, it usually heralds an impatience with logical analysis and normal politics, and a move toward magical thinking.

In some ways, Americans haven’t progressed from the “Israeli” pioneer of Exodus, who’s white and blond and seems so awfully familiar. We’re still stuck with Ari Ben Canaan— except now he’s a racist. And if Palestinians were disdained in the old novels and reportage as non-Western, dark, and unmasculine, they’re still more or less kept in the same world of stereotypes—except those attributes are no longer considered negative. This helps explain, for example, the passivity of Palestinians in many Western accounts of what’s going on here, and why Western reporters are drawn to the tragedy of Palestinian civilians while remaining relatively uninterested in the ruthless strategy and significant accomplishments of the Palestinians’ Iran-backed military force, Hamas. In both the old and new versions of the fantasy, Israelis are actors and Palestinians are props.
Western observers are often tempted to see foreign countries as mirrors of their own, because it makes a story more compelling for members of their audience, who are interested—who isn’t?—mainly in themselves. And it means they can analyze other societies without going to the considerable trouble of studying them, learning their language, or even visiting. So Narendra Modi of India is Donald Trump, and France’s problem is racial inequality, and Dutch conservatives are Republicans. It’s seductive to think that everything you need to know you learned back in Berkeley.

But believing that foreign countries operate according to American logic is a recipe for confusion, even disaster. Many Americans looking at Iraq in the early years of this century, for example, saw a democracy-in-waiting stymied only by a cruel dictator. America then took steps that resulted, directly and indirectly, in hundreds of thousands of deaths, including those of more than 4,500 American soldiers, with little to show for it. The world is not a mirror. The world is a kaleidoscope that can be understood only by people who are experts in each individual shard, and even then only partially.

The truth is that Israel is a small country in the Middle East that has nothing to do with the demons stalking America. We have our own demons. Conflating them won’t make either country’s problems easier to understand or solve.

MATTI FRIEDMAN is an Israeli journalist and the author, most recently, of Spies of No Country: Secret Lives at the Birth of Israel.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

New York Times Initially Rejected Anti-Hamas Ad, Only Published Revised Version After ‘Epic Battle,’ Group Claims

May25
New York Times Initially Rejected Anti-Hamas Ad, Only Published Revised Version After ‘Epic Battle,’ Group Claims

Ira Stoll

A taxi passes by in front of The New York Times head office, Feb. 7, 2013. Photo: Reuters / Carlo Allegri / File.

The New York Times initially refused to publish an ad from Rabbi Shmuely Boteach’s World Values Network calling out three celebrities for falsely accusing Israel of ethnic cleansing, according to Boteach.

The Times eventually backed down and agreed to print the ad in the Saturday, May 22 newspaper, but only after demanding significant changes, Boteach told The Algemeiner.

“It was an epic battle to get it published,” Boteach said in a phone interview.

The original version of the ad is viewable on Boteach’s Instagram page. The headline reads, “Bella, Gigi and Dua The ‘It Girls’ of Terror-Splaining.” It features images of Bella and Gigi Hadid and Dua Lipa, accompanied by menacing terrorists brandishing weapons. Beneath that image are the words, “Meet the new Hamas Influencer Brigades.”

“They had it for a whole week and they told us mid-week there were issues. They would not be specific. And then, suddenly, on Friday, just as the deadline was arriving, they said, ‘no, it’s been rejected,’” Boteach said. After being told at 1:54 pm Friday “the ad is rejected,” Boteach and his team rewrote it and redesigned it into almost a completely new ad. That version was subject to further Times pushback, until minutes before the Sabbath, he said. “They haggled with us — this line, that line. We had to remind them that as the newspaper of record, they ought to believe in the First Amendment and in the right of a nation that experienced a genocide just 75 years ago, to defend itself.”

As it finally appeared in the Times, the headline of the ad says, “Bella, Gigi and Dua, Hamas calls for a second Holocaust. Condemn them now.” The menacing terrorists brandishing weapons have been replaced by an image of rockets being fired through a night sky.

Dua Lipa, a singer with over 66 million Instagram followers, responded to the ad with a statement that said in part, “this is the price you pay for defending Palestinian human rights.” Her comments brought international news attention to the Times ad.

Boteach said he was pleased the Times finally did publish the ad. He said he hadn’t been tracking the three social media influencers until his daughters brought them to his attention.

The World Values Network has been a frequent Times advertiser for years.

Ira Stoll was managing editor of The Forward and North American editor of The Jerusalem Post. His media critique, a regular Algemeiner feature, can be found here.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com