W 1947 r. tysiące Polaków ochoczo fałszowały wybory. Sowieci tylko nadzorowali

Grzegorz Motyka

Tablice agitacyjne przed referendum 30 czerwca 1946 r. (Fot. domena publiczna)

W niektórych okręgach wymienione zostały całe urny, w innych wpisano dane na podpisanych in blanco duplikatach protokołów.

Grzegorz Motyka – historyk, politolog, pracownik Instytutu Studiów Politycznych PAN

Zgodnie z ustaleniami przyjętymi w Jałcie w Polsce miały się odbyć wolne, tajne i demokratyczne wybory do Sejmu. Komuniści mieli obowiązek je przeprowadzić, ale od początku nie zamierzali zdawać się na „przypadkowy” osąd ludu.

Zdając sobie sprawę z nikłego poparcia dla Polskiej Partii Robotniczej, postanowiono najpierw 30 czerwca 1946 r. przeprowadzić referendum. Pozwalało ono odsunąć o pół roku termin wyborów do Sejmu, a jednocześnie poznać rozkład sympatii społecznych. Pytania w nim postawione – dotyczyły zniesienia Senatu, trwałości granic na Odrze i Nysie Łużyckiej oraz akceptacji efektów reformy rolnej – były tak dobrane, aby odpowiedź „tak” każdemu wydawała się oczywista. PPR wezwała więc do głosowania „trzy razy Tak”, co zmusiło opozycyjne Polskie Stronnictwo Ludowe Stanisława Mikołajczyka do optowania za odpowiedzią „Nie” w sprawie Senatu.

Choć do akcji referendalnej rzucono duże siły wojska, bezpieczeństwa i milicji, to komuniści nie byli pewni wyniku. Dlatego do Warszawy przybyła grupa fałszerzy z MGB, która miała podretuszować protokoły komisji wyborczych. Gdy spływały one z całego kraju, przekazywano je do obróbki ekipie MGB. Sowieci podrobili prawie 6 tys. protokołów i około 40 tys. podpisów członków komisji wyborczych, zwiększając o 50-80 proc. liczbę odpowiedzi na „tak” na kluczowe pytanie będące przedmiotem sporu z PSL. Poprawiano także wyniki odpowiedzi na pozostałe pytania. Dzięki temu oficjalne dane mówiły o przytłaczającym zwycięstwie PPR, choć faktycznie sukces odniósł PSL. Co ciekawe, komuniści poznali też prawdziwe wyniki referendum i z nich… również byli zadowoleni. Poparło ich bowiem 20-25 proc. głosujących. Było to zbyt mało, aby wygrać w uczciwy sposób głosowanie do Sejmu, ale na tyle dużo, by móc mówić o uzyskaniu przez władze pewnej społecznej akceptacji.

„Zwycięstwo” w referendum zapowiadało, jak będą wyglądały „wolne” wybory do Sejmu. Jesienią 1946 r. rozpoczęła się kampania wyborcza. Odpowiedni wynik wyborczy miało zapewnić 56 tys. żołnierzy Wojska Polskiego, którzy podzieleni na małe grupy jeździli po kraju, agitując do głosowania za Blokiem Demokratycznym (faktycznie zdominowanym przez PPR). W jednym tylko województwie lubelskim wojsko odwiedziło 2937 wsi i rozkolportowało w nich 575 755 wydawnictw. Żołnierze zorganizowali 2795 wieców z udziałem 239 015 osób, ponadto pracą indywidualną objęli 96 972 wyborców. Argumentacja wojska była tak przekonywająca, że 20 kół PSL postanowiło się rozwiązać – wystąpiło z nich 547 członków tej partii.

Tuż przed wyborami w Warszawie ponownie stawiła się ekipa MGB, ale jej rola została ograniczona do udzielania porad technicznych polskim komunistom. Wybory do Sejmu odbyły się 19 stycznia 1947 r. nadzwyczaj „sprawnie”: w niektórych okręgach dokonano wymiany urn wyborczych, w innych wpisywano odpowiednie dane na podpisanych niewypełnionych duplikatach protokołów. Podane oficjalne wyniki mówiły, że na listę Bloku Demokratycznego oddało swoje głosy ponad 80 proc. wyborców, a PSL Mikołajczyka otrzymał poparcie jakoby niewiele ponad 10 proc. wyborców. W rzeczywistości to stronnictwo chłopskie był zwycięzcą: pomimo potężnej fali terroru otrzymało poparcie co najmniej 40 proc. Polaków. Sukces ten jednak został zwyczajnie skradziony zarówno PSL-owi, jak i całemu społeczeństwu.

Komuniści triumfowali. Kiedy po referendum Mikołajczyk na posiedzeniu rządu zaczął mówić o fałszerstwach, Władysław Gomułka przerwał mu butnie: „Możesz poskarżyć się Churchillowi”.

Wybory 1947 r. sfałszowano pod sowieckim nadzorem, jednak bezpośrednimi wykonawcami tej operacji były tysiące Polaków. Uwierzywszy w komunistyczną utopię, ochoczo fałszowali wybór współobywateli, zapewne z przekonaniem, że robią to dla ich dobra. Może się mylę, ale wydaje mi się, że po 1989 r. polskiemu zaangażowaniu w wyborcze oszustwo nie poświęcono zbyt wiele uwagi. Tymczasem unikanie uczciwego rozliczenia tego fragmentu historii ułatwia zadanie wszystkim tym, którzy chcieliby dopuścić się podobnego fałszerstwa. Oczywiście, tak jak w 1947 r., wyłącznie dla „dobra Polski oraz Polaków”.

Who’s the Real Cause of Gaza’s Misery? Surprise: It’s Not Israel!

Ken Cohen / JNS.org

A rocket is fired toward Israel, in the southern Gaza Strip, Feb. 24, 2020. Photo: Reuters / Ibraheem Abu Mustafa.

With the launching of more missiles and balloon-bombs from Gaza into Israel, some media are again fulminating about how Israel has turned Gaza into “the world’s largest open-air prison.” Of course, the reasoning goes, the Gazan people have no choice but to resist in any possible way the horrific conditions with which the Israeli air, land, and sea blockade strangles them daily.

In his weekend comments about the Middle East, Democratic presidential contender Joe Biden was just the latest to blame Israel for Gaza’s woes.

However, once again, facts prove these media and observers wrong: The principal source of Gaza’s isolation and desperation is, in fact, Egypt. Egypt has the largest Arab population in the world, ruled Gaza for two decades before the fateful “War of Extermination” against Israel in 1967, and totally controls the southern border of Gaza — containing the terrorist leadership of Hamas, Islamic Jihad, and the compliant Gazans in the 140-square-mile strip.

Gaza is roughly rectangular, with its western side bordering the Mediterranean Sea. The northern and eastern sides form the boundary with Israel. But its seven-mile-long southern border is with Egypt, with that boundary running through the city of Rafah, the location of a major border crossing from Gaza into Egypt’s Sinai Peninsula. That crossing is tightly controlled by Egypt, and is mainly used for humanitarian transfers of individual patients and occasional diplomatic meetings.

A few miles from Rafah, around the southeast corner of Gaza, Israel maintains the Kerem Shalom crossing into Israel in uneasy partnership with the Hamas government on the other side. Through this crossing into the “Zionist Entity,” thousands of tons of material are trucked in annually, including construction supplies, food, medicine, and other humanitarian assistance. Gazans with work passes or humanitarian needs transit here and through the more northerly Erez crossing.

In addition, Gazan exports go through the Israeli crossings, and remittances are paid to the Gazan exporters and their Hamas enablers. None of this goes on at the Egyptian Rafah crossing.

But there is lots of activity going on at — and under — Rafah, through hundreds of smuggling tunnels into Sinai. Hamas charges $2,500 for an annual license to operate a tunnel into Egypt. Some are as deep as 100 feet, and run from houses in Rafah, Gaza to Rafah, Egypt. Principally, this enormous network of tunnels is used to smuggle arms into Gaza, and to transport terrorists into the Sinai Peninsula to wreak havoc in Egypt.

Worldwide, everyone is keenly aware of the Israeli security fence that protects its border with Gaza, and knows that the Israeli Navy patrols the Gaza coast to ensure that armaments are not smuggled in by sea via the Gazan “fishing fleet.”

But the media seem to ignore the fact that Egypt has a far more formidable barrier on its frontier with Gaza. Last week, Egypt announced a major upgrade to the Gaza wall to disrupt the underground smuggling operations. The double wall is a 20-foot-tall reinforced concrete monolith. It will be built to a depth of 20 feet to augment the tunnel blockage of the wall constructed in 2008.

In 2014, Egypt realized that a major problem with the smuggling tunnels was their entrance and exit points in densely populated Rafah neighborhoods on both sides of the wall. So Egypt condemned all the houses in Egyptian Rafah within a quarter-mile of the wall.

But the Gazans just extended their tunnels, and in 2017 the clear-cut buffer zone was increased to a mile in breadth, rendering hundreds of Egyptian families homeless — while rendering most of the Gaza smuggling routes “tunnels to nowhere.”

While Hamas and Palestinian Islamic Jihad shoot missiles and launch incendiary devices at Sderot and other southern Israeli cities, Rafah, el-Arish, and other northern Egyptian cities are exempt. Nor do Gazans launch barrages of longer-range projectiles into Egyptian population centers. Since the massive celebratory breach of the Egyptian border in 2008 — in which hundreds of thousands of Gazans crossed into Egypt — no further efforts have been made to confront Egypt on its relatively airtight border with Gaza.

Instead, everyone looks the other way — condemning Israel, which is actually Gaza’s greatest, though still-hated, benefactor.

In reality, Egypt could open its border with Gaza tomorrow. It could declare a free trade zone to aid the shattered Gazan economy. It would have masses of trucks and civilian transportation crisscrossing the border, as they do at Israel’s Kerem Shalom crossing, giving Gazans freedom of travel and employment in a place their leadership hasn’t insistently deemed worthy of total destruction. After all, Gazans and Egyptians are Arab brethren, with a shared language, culture, and religion.

So why doesn’t Egypt open their arms to their Gazan brethren? Simple: thanks to Hamas and PIJ, Gazans are thoroughly indoctrinated in militancy and terrorism. Islamist elements that have made it into Sinai from Gaza have murdered Egyptian citizens and soldiers on a large scale. What’s more, Egypt has enough trouble containing the Muslim Brotherhood on its own territory — remember the Morsi regime? The last thing Egypt wants is to allow the free movement of Hamas operatives into Egypt; Hamas is, after all, the Gaza branch of the Muslim Brotherhood.

So why then does the media ignore Egypt’s critical role in keeping Gaza boxed in and isolated? The answer is simple: When in doubt, blame Israel. Gazans inevitably get shot trying to invade Israel, making for good TV and photos. Plus, it fits neatly into the mainstream media’s preferred narrative — Israel is Goliath. Likewise, the Hamas leadership fully appreciates that attacking the Egyptian border and launching hundreds of missiles into Egypt would cause a reaction that would make Israel’s responses look positively pacifistic in comparison.

Egypt is responsible for the perpetual pressure cooker that is Gaza. While Israel’s blockade of Gaza completes its encirclement, that encirclement would not be possible if the world demanded that Egypt throw open its border with Gaza. The focus on Israel as the culprit in Gaza’s misery is misplaced and hypocritical.

Ken Cohen is co-editor of the Hotline published by Facts and Logic About the Middle East (FLAME), which offers educational messages to correct lies and misperceptions about Israel and its relationship to the United States.

Black Jewish Rapper Addresses Antisemitism, Racism and Dual Identity in His Music

Shiryn Ghermezian

Westside Gravy in his music video for ‘Diaspora.’ Photo: Screenshot.

Black Jewish rapper Noah Shufuntinsky, also known as Westside Gravy, talked in a recent interview about writing and producing music that confronts Jewish stereotypes and antisemitism, among other issues.

The Israel supporter, whose parents are both Jewish, is most popularly known for his 2019 song “Diaspora,” which includes the lyrics, “I’m a proud part of the diaspora in my heart I hold Jerusalem and Africa.” He performed the track, in which he raps in Hebrew, at the 2020 AIPAC Policy Conference.

The George Washington University student, who was raised Jewish, told the website Hey Alma that his dual black and Jewish identity had resulted in him having to deal with “double the racism,” but he said he was grateful to his family for preparing him “to deal with it from a very young age” and “feel empowered to use my music to deal with it in a productive way.”

“All the cultural history gives me inspiration, and stories of my ancestors remind me of all I have to appreciate and my responsibility to keep moving forward,” he said.

In his song “Stereotypes,” he talks about the stigmas he faces as a black Jewish person. He raps, “Crack rock dealer/I’m a baby killer/Baby mama drama/Droppin’ bombs in Gaza/I’m up in the kitchen whipping up a brick/Disrespecting women/Sipping on a fifth/Then I think to myself — should I spend it all on gold chains, or keep all the wealth?”

Similarly in the politically-charged track “Benjamins Baby,” released in February, he addresses Jewish stereotypes.

The rapper told Hey Alma, “Almost every other Jewish person I’ve met has had antisemitic experiences. I wanted to get the irony across [about] all these crazy, ridiculous ideas, stereotypes and antisemitic tropes [that] are present all over the media. This song comes from my own personal experience with antisemitism. In the video, I use all sorts of examples, historical and modern, to show the history of antisemitism. I wanted to take this serious topic and portray it in a creative way that makes people think about the impact of antisemitism and their actions.”

Shufuntinsky said he hoped his music could be used to help educate young people about racism and Jewish identity.

“I think there’s a space where education and music can overlap,” he said. “Through the performances I’ve done with BBYO and other youth groups, I’ve used music as an educational tool — I’m able to talk to high school students about antisemitism and Jewish identity. I can share with others how music can help you express your Jewish identity.”