Zniszczenia po izraelskim nalocie na miasto Gaza. Fot. Palestinian News Information Agency

Izrael przed Trybunałem: czy w Gazie trwa ludobójstwo?

Jagoda Grondecka

Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w Hadze orzeknie, czy Izrael dopuszcza się w Gazie ludobójstwa. Materiał dowodowy zawiera liczne wypowiedzi izraelskich polityków, którzy nie czynią rozróżnienia między bojownikami Hamasu a ludnością cywilną. Czy to wystarczy, by dowieść ludobójczego zamiaru? Pisze Jagoda Grondecka.

Wojna w Gazie nie trwała pełnych stu dni, gdy Izrael został oskarżony przez RPA o naruszenie przepisów Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, najwyższy organ sądowy ONZ, wysłuchał obu stron i, jak oczekują eksperci, w najbliższych tygodniach zdecyduje, czy wniosek jest zasadny.

Pierwsze przesłuchanie w Hadze odbyło się 11 stycznia. Zespół prawników reprezentujących RPA usiłował udowodnić, że Izrael dopuścił się zbrodni poprzez „popełnianie i niepowstrzymanie czynów ludobójczych”. Izrael zarzuty RPA stanowczo odrzuca. „Użycie terminu »ludobójstwo« w odniesieniu do uprawnionych ataków Izraela na Hamas, Islamski Dżihad i inne organizacje terrorystyczne w Gazie wypacza jego znaczenie. Izrael toczy wojnę z Hamasem, nie z mieszkańcami Gazy” – czytamy na stronie internetowej Izraelskich Sił Obrony.

Ministerstwo zdrowia w Strefie Gazy podaje, że w izraelskich atakach na Gazę życie straciło dotychczas ponad 23 tys. Palestyńczyków, w większości kobiet i dzieci. Większość spośród 2,2 mln mieszkańców Strefy została wewnętrznie przesiedlona. Organizacje humanitarne biją na alarm, że wielu z nich grożą choroby i głód.

Proces przed Trybunałem prawdopodobnie potrwa latami, lecz jeśli sędziowie uznają, że wniosek RPA jest wystarczająco prawdopodobny, mogą zdecydować o zastosowaniu środków tymczasowych. Strona oskarżająca wniosła o nakazanie Izraelowi zatrzymania wszelkich operacji wojskowych w Strefie Gazy. Zdaniem Izraela byłoby to pogwałcenie jego prawa do samoobrony.

Choć może wydawać się osobliwe, że wniosek do MTS złożyło państwo, które z Izraelem ani Palestyną nie graniczy, a wojna nie uderza w nie bezpośrednio, nie jest to pierwszy taki przypadek. W listopadzie 2019 roku Gambia zainicjowała przed Trybunałem wniosek przeciwko Mjanmie w sprawie zbrodni popełnianych na społeczności Rohingjów. Dwa miesiące później Trybunał orzekł, że zostały wypełnione przesłanki do zastosowania środków tymczasowych (choć innych niż te, których oczekiwała Gambia). Sędziowie uznali, że Mjanma nie wykazała, co zrobiła, by zapewnić Rohingjom bezpieczeństwo, i nakazał władzom powzięcie wszelkich środków będących w jej mocy, aby zapobiec czynom o charakterze ludobójczym i podżeganiu do takich czynów. Władze Mjanmy zostały również zobowiązane do  składania okresowych raportów.

Co mówi prawo

W swoim wniosku prawnicy reprezentujący RPA cytowali Rafała Lemkina, polskiego Żyda, który w 1944 roku ukuł pojęcie ludobójstwa, by oddać ogrom niemieckich zbrodni. Lemkin, któremu udało uciec się do Stanów Zjednoczonych, spędził powojenne lata na lobbowaniu na rzecz przyjęcia konwencji dotyczącej ludobójstwa. Odniósł jedynie częściowe zwycięstwo. Choć w 1948 roku powstała Konwencja w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa, Lemkin był przekonany, że tylko USA są wystarczająco potężne, by przekonać państwa świata do jej ratyfikacji. Jednak to właśnie same Stany Zjednoczone nie chciały o tym słyszeć, obawiając się, że przyjęcie takiego prawa otworzyłoby drogę do osądzenia ich samych za zbrodnie na rdzennych mieszkańcach Ameryki. Gdy umierał w 1959 roku, konwencja wciąż nie była ratyfikowana. Tak pozostało przez kolejne niemal trzy dekady, aż do decyzji administracji prezydenta Reagana w 1988 roku.

Jeszcze nigdy w historii nie zdarzyło się, by Międzynarodowy Trybunał orzekł, że jakiekolwiek państwo jest winne tej zbrodni. W 2007 roku uznał Serbię za winną temu, że nie zapobiegła ludobójstwu w Bośni i Srebrenicy, ale nie sam ludobójczy czyn; rozpoczęty w 2022 roku proces przeciwko Rosji wciąż trwa.

Zdaniem ekspertów wynika to z bardzo ścisłej definicji ludobójstwa zapisanej w prawie i wynikających z niej trudności w udowodnieniu go. Konwencja w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa definiuje je jako „czyn dokonany w zamiarze zniszczenia w całości lub części grup narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych” i wymienia szereg aktów przemocy, które mogą kwalifikować się jako ludobójcze. Należą do nich: zabijanie członków grupy, powodowanie poważnego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia psychicznego członków grupy, rozmyślne tworzenie dla członków grupy warunków życia obliczonych na spowodowanie ich całkowitego lub częściowego wyniszczenia fizycznego, stosowanie środków, które mają na celu zahamowanie urodzin w obrębie grupy, a także odbieranie członkom grupy dzieci i przekazywanie ich innym osobom.

– „Ludobójstwo” jest słowem często używanym w różnych kontekstach – w debacie politycznej, by potępić przeciwników, przez decydentów zaangażowanych w zapobieganie okrucieństwom, przez badaczy nauk społecznych na określenie grupowej przemocy na dużą skalę, wreszcie – przez filozofów i teologów, by opisać wielkie zło – tłumaczy Ernesto Vardeja, dyrektor Instytutu Badań Nad Ludobójstwem Uniwersytetu Notre Dame. – Ta koncepcja ma jednak swoją konkretną definicję prawną, która nie pokrywa się w zupełności z innymi kontekstami, a pozew RPA będzie rozpatrywany właśnie w odniesieniu do tej prawnej definicji.

Zdaniem Menachema Rosensafta, prawnika z Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, działania Izraela nie wypełniają znamion ludobójstwa. – Celem Izraela nie jest wyeliminowanie Palestyńczyków. Celem Izraela jest wyeliminowanie Hamasu, który stanowi egzystencjalne zagrożenie dla Izraela i jego populacji. Izrael prowadzi wojnę w obronie swojej populacji po barbarzyństwie, jakiego Hamas dopuścił się 7 października. Wszyscy, włącznie z premierem Netanjahu, rozumieją, że kiedy wojna się skończy, palestyńscy mieszkańcy Gazy wciąż będą mieszkać w Gazie. Celem nie jest więc ich eliminacja i przez to pojęcie ludobójstwa nie znajduje zastosowania – twierdzi i dodaje: – Uważam, że ten pozew został złożony przez RPA w złej wierze. Poza drobną wzmianką na wstępie o ataku Hamasu pozew całkowicie ignoruje fakt, że Hamas dokonał tego, nazywam to pogromem, przeciwko Izraelowi.

Dla definicji ludobójstwa poza słowami Konwencji istotne jest także dotychczasowe orzecznictwo sądów międzynarodowych: Międzynarodowego Trybunału Karnego, Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i tworzonych ad hoc trybunałów takich jak Międzynarodowy Trybunał Karny dla Rwandy, Jugosławii, Kosowa, Kambodży czy innych.

8 stycznia ONZ opublikowała raport, w którym stwierdza, że zbrodnie, których dopuścił się Hamas podczas ataku 7 października – w tym morderstwa, wzięcie zakładników i tortury, w tym seksualne, mogą zostać uznane za zbrodnie wojenne, a zważywszy na ich skalę – także za zbrodnie przeciwko ludzkości.

Ludobójstwo zaczyna się od intencji

W międzynarodowym prawie karnym nie istnieje żadna hierarchia zbrodni, ludobójstwo jest jednak trudniejsze do udowodnienia niż zbrodnie wojenne czy zbrodnie przeciwko ludzkości. Kluczowe dla przesądzenia o nim jest udowodnienie intencji sprawcy. Nie wystarczy po prostu wykazać, że dokonane czyny poskutkowały zbiorowym zniszczeniem. – Trzeba udowodnić, że sprawcy to zaplanowali. Zamiar i motyw są traktowane odrębnie. Sprawca może mieć różne motywy czy powody popełnienia ludobójstwa, takie jak wymierzenie kary, usunięcie zagrożenia dla własnego bezpieczeństwa, przejęcie ziemi itp. Jednak tym, co jest prawnie konieczne do udowodnienia ludobójstwa, jest zamiar, niezależnie od motywu – tłumaczy.

Złożony przez RPA pozew uwzględnia ten wymóg. Materiał dowodowy zawiera szereg cytatów izraelskich oficjeli i decydentów, w tym premiera Benjamina Netanjahu, które zdaniem prawników strony oskarżającej mają dowodzić ludobójczych zamiarów. „Szczególne ludobójcze zamiary Izraela są zakorzenione w przekonaniu, że w rzeczywistości »wróg« to nie tylko militarne skrzydło Hamasu, czy w ogóle Hamas, ale jest osadzony w strukturze życia Palestyńczyków w Gazie” – powiedziała reprezentująca RPA Tembeka Ngcukaitobi. Jej zdaniem izraelscy przywódcy „wprost wyrazili ludobójcze intencje w Gazie”. Chodzi między innymi o takie wypowiedzi, jak:

– Słowa prezydenta Izaaka Herzoga z 12 października 2023 roku: „Cały tamten naród jest odpowiedzialny. Retoryka o cywilach, którzy nie są świadomi ani zaangażowani, jest nieprawdziwa. To absolutna nieprawda. […] I będziemy walczyć, aż złamiemy ich kręgosłup”.

– Słowa ministra bezpieczeństwa narodowego Itamara Ben-Gwira z 10 listopada 2023 roku: „Żeby była jasność, gdy mówimy, że trzeba zniszczyć Hamas, mowa również o tych, którzy świętują, wspierają, rozdają cukierki – oni wszyscy są terrorystami i także powinni być zniszczeni”.

– Słowa ministra obrony Joawa Gallanta z 9 października 2023 roku, który zalecił „całkowite oblężenie Gazy”. „Żadnego prądu, żadnego jedzenia, żadnej wody, żadnego paliwa. Wszystko jest odcięte. Walczymy z ludzkimi zwierzętami i postępujemy adekwatnie”.

Obrona Izraela argumentowała, że wypowiedzi wysokich rangą izraelskich polityków i dowódców były stricte retoryczne i nie stanowiły decyzji politycznych.

Eksperci nie są zgodni co do tego, czy powyższe i inne, podobne w tonie wypowiedzi wystarczą, by sąd uznał, że działania Izraela w Gazie noszą znamiona ludobójczych zamiarów. – To naprawdę godne uwagi, jak bardzo język izraelskich przywódców nie czyni żadnego rozróżnienia między bojownikami Hamasu – a więc przeciwnikiem militarnym – a cywilami w Gazie. Wniosek RPA jest jedynie pierwszą salwą i bez wątpienia przedstawionych będzie o wiele więcej dowodów, ale już teraz jest bardzo silny i przekonujący – uważa Raz Segal, izraelski historyk z Uniwersytetu Stockton.

Innego zdania jest David Simon, dyrektor Programu Studiów Nad Ludobójstwem Uniwersytetu Yale. – RPA przedstawiła tak mocne argumenty, jak tylko mogła. Sprawa jest jednak mniej silna, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Nie wystarczy przytoczyć okropne i oburzające cytaty. Będą musieli wykazać, że te cytaty rzeczywiście opisują politykę, która doprowadziła do opisanych wcześniej czynów. W niektórych przypadkach może istnieć taki związek – zależy to od polityki i poziomu przywództwa.

Yuval Shany, kierownik katedry prawa międzynarodowego publicznego na Uniwersytecie Hebrajskim w Tel Awiwie, także podkreśla, że zasadnicze znaczenie ma wykazanie bezpośredniego przełożenia wypowiedzi decydentów na wprowadzaną w życie politykę. – Nie wystarczy, że ktoś w Izraelu coś powiedział. Musi być udowodnione, że akcje izraelskich sił zbrojnych były kierowane tą wypowiedzią, że stanowiła ona instrukcję – tłumaczy.

Zdaniem Menachema Rosensafta „fakt, że niektórzy członkowie obecnego rządu są skrajnie prawicowymi ultranacjonalistami, ekstremistami, którzy poczynili bardzo obraźliwe stwierdzenia, nie czyni tego polityką rządu ani zamiarem armii”.

Prawnicy RPA przywołali także słowa premiera Netanjahu o Amalek, odnoszące się do biblijnej przypowieści o wrogim Izraelowi plemieniu, ostatecznym wrogu i całkowitym jego zniszczeniu. Według Ernesto Vardeji, odniesienie do Amalekitów jest „w każdym wymiarze ludobójcze”: – Biblijna historia o Amalek nie ma mnogości interpretacji. Istnieje tylko jedna. To historia całkowitego zniszczenia całej grupy, która jest widziana jako jedność. Język religijny jest bardzo ważny dla Izraela, nawet dla jego świeckich obywateli, bo odgrywa istotną rolę polityczną i kulturową – przekonuje badacz ludobójstwa.

Przed kim broni się Izrael?

Izrael odpierał zarzuty RPA, opierając się na prawie do samoobrony i przekonując, że odpowiedzialność za ofiary wśród ludności cywilnej spoczywa na Hamasie. Galit Raguan, p.o. dyrektorki wydziału sprawiedliwości międzynarodowej izraelskiego ministerstwa sprawiedliwości, powiedziała, że Hamas przechwytuje pomoc humanitarną i przekazuje swoim bojownikom.

W prezentacji przed Trybunałem przekonywała także, że Izrael przeszukuje szkoły, magazyny ONZ i szpitale, ponieważ przebywali w tych miejscach członkowie Hamasu i dodała, że Izrael ostrzega mieszkańców Gazy przed nadchodzącymi bombardowaniami, zrzucając ulotki i dzwoniąc do nich. „Nieuniknione ofiary śmiertelne i ludzkie cierpienie podczas każdego konfliktu nie są same w sobie wzorem postępowania, który wykazuje prawdopodobne zamiary samobójcze” – powiedział reprezentujący Izrael Christopher Stake.

– Musimy wziąć pod uwagę, dlaczego konkretne miejsce było bombardowane. Ataki na budynki cywilne bez dobrego powodu są wysoce problematyczne i powinny być ukarane. Z drugiej strony, jeśli mamy centrum dowodzenia Hamasu w tunelu, który jest celowo umieszczony pod szkołą czy obozem dla uchodźców, to komplikuje całą sprawę [prawo międzynarodowe dopuszcza wyłączenie szpitala spod ochrony, jeśli jest używany do prowadzenia operacji wojskowych; jednocześnie zabrania używania szpitala i jego pacjentów w charakterze tzw. ludzkich tarcz – przyp. aut]. Wtedy pojawia się pytanie o priorytet. Czy ważniejsze jest zdobyć pewność, że Hamas nie powróci, by dokonać kolejnego ataku i zabić 1500 cywili [ONZ podaje liczbę 1200 zabitych – przyp. aut.], gwałcić kobiety i brać zakładników? – uważa Menachem Rosenseft.

Eksperci przypominają jednak, że Izrael wielokrotnie atakował miejsca, które wcześniej wskazywał jako bezpieczne, przez co argument z „uczciwego ostrzeżenia” traci rację bytu. – Gazańczycy sami byli celem ataków, gdy chronili się w rzekomo bezpiecznych miejscach. Co więcej, duże połacie Gazy zostały zniszczone. Nie jestem pewien, jak Izrael może to wytłumaczyć, skoro na swoją obronę mówi: „podjęliśmy kroki, aby nie robić takich rzeczy”, ale i tak je robił – komentuje. Zdaniem Raza Segala izraelskie ostrzeżenia przypominają bardziej dokonywanie obławy niż polecenie ewakuacji. – Wiemy z relacji Palestyńczyków, że byli atakowani, gdy uciekali z północy na południe lub odwrotnie – przypomina.

– Izraelowi i Izraelczykom wydaje się, że walczą z barbarzyńcami. To jest wojna kolonialna. Historia prawa międzynarodowego pojawia się tam, gdzie ma ono zastosowane do wojen między „cywilizowanymi narodami”, czyli Europejczykami. Nigdy zaś nie miało znajdować zastosowania do wojen kolonialnych, w których „cywilizowane” narody walczyły z „dzikusami”. Widzimy wypowiedzi [izraelskich decydentów – przyp. aut.] o tym, że Gazańczycy że to „ludzkie zwierzęta”, potwory, dzikusy, naziści. A gdy walczymy z nazistami, prawo nie obowiązuje – uważa Raz Segal.

Cokolwiek postanowi Trybunał, zmiana już zachodzi

Trybunał powiedział, że ogłosi swoją decyzję niebawem, choć nie podał konkretnej daty. Większość ekspertów przewiduje, że wydarzy się to w ciągu kilku tygodni. Trudno przewidzieć, jak będzie brzmiało orzeczenie sądu. Może on postanowić o różnych rodzajach środków tymczasowych, jak nakazanie Izraelowi dopuszczania do Gazy większej ilości pomocy humanitarnej. Nie będzie to równoznaczne ze stwierdzeniem, że w Gazie dochodzi do ludobójstwa, ale zasygnalizowałoby powagę sytuacji i konieczność podjęcia kroków, by zapobiec jej pogorszeniu.

– Na tym wstępnym etapie chodzi o możliwość wystąpienia ludobójstwa, a nie ostateczny werdykt. Podejrzewam, że uznają [sędziowie – przyp. aut.] prawo Izraela do samoobrony, ale stwierdzą, że podejmowanie w tym celu środków potencjalnie ludobójczych nie jest ani konieczne, ani zgodne z prawem. Myślę również, że Izrael zostanie poproszony o samokontrolę i złożenie własnego raportu w kwestii tego, czy izraelscy politycy i urzędnicy państwowi swoimi podżegającymi wypowiedziami mogli nawoływać do ludobójstwa – przewiduje David Simon. – Nie jestem pewien, czy Trybunał uzna, że domniemane ludobójcze zamiary Izraela zostały udowodnione.

– Te środki mogą być albo bardzo ogólne, takie na przykład jak wezwanie Izraela do przestrzegania konwencji o ludobójstwie, albo bardziej konkretne, jak np. zapewnienie, że po wojnie wszyscy cywilni mieszkańcy wrócą do swoich domów – tłumaczy Yuval Shany. Problematyczne będzie przychylenie się do wniosku RPA o wezwanie Tel Awiwu do zawieszenia broni, jako że Trybunał nie może zażądać tego samego od Hamasu, bo jego jurysdykcji podlegają jedynie państwa, a nie aktorzy niepaństwowi. – Sąd raczej nie zdecyduje o nakazie wstrzymania wszelkich operacji wojskowych, bo byłoby to wbrew prawu Izraela do samoobrony – uważa. Menachem Rosensaft podkreśla, że „wezwanie do zawieszenia broni służyłoby tylko Hamasowi, który mógłby się w tym czasie przegrupować i zorganizować”.

Osobną kwestią pozostaje, co Izrael zrobi z orzeczeniem Trybunału. Choć taki wyrok jest prawnie wiążący i nie ma możliwości odwołania od niego, sąd ma ograniczone możliwości egzekwowania swoich postanowień. Może to zrobić Rada Bezpieczeństwa ONZ, lecz jej stali członkowie mają prawo weta. Jednym z najjaskrawszych przykładów tej niemocy społeczności międzynarodowej był przypadek Rosji, której w marcu 2022 roku Trybunał nakazał wstrzymanie inwazji na Ukrainę. Jak dobrze wiadomo – bez rezultatów.

– Pojawia się pytanie, czy Izrael zastosuje się do orzeczenia i czy jego sojusznicy będą na to naciskać. Podejrzewam, że w pewnym stopniu, ale nie w pełnym zakresie – prognozuje Simon. – Efekt wyroku sądu może być tylko symboliczny, lecz wobec nominalnej demokracji i zapewnień rządu Izraela o tym, że przestrzega prawa, wpływ orzeczenia Trybunału może być większy – uważa Segal.

– Jeśli Trybunał wyda rekomendację, by wyeliminować lub ograniczyć ludzkie cierpienie, musi ona być potraktowana poważnie. Jeśli taką, by dostarczać więcej pomocy humanitarnej, nie będzie to nowość. Wielu Izraelczyków jest tego samego zdania, prezydent Biden i sekretarz Blinke także do tego wzywali. Musimy poczekać i zobaczyć, co zdecyduje sąd i do jakiego stopnia uzna także, że Izrael ma nie tylko prawo, ale i obowiązek się bronić – mówi Menachem Rosnsaft.

Escalation Towards an Independent Terrorist State

Nils A. Haug

Both US Secretary of State Antony Blinken and UK Foreign Secretary David Cameron reveal their simplistic, and somewhat imperialist, Western approach to a complex Middle Eastern situation, irrespective of the aims and intentions of the two parties chiefly involved: the radical Islamists of Gaza and the West Bank, and the State of Israel itself. Pictured: Blinken (R) and Cameron hold a press conference in Washington, DC, December 7, 2023. (Photo by Saul Loeb/AFP via Getty Images)

• Both US Secretary of State Antony Blinken and UK Foreign Secretary David Cameron reveal their simplistic, and somewhat imperialist, Western approach to a complex Middle Eastern situation, irrespective of the aims and intentions of the two parties chiefly involved: the radical Islamists of Gaza and the West Bank, and the State of Israel itself.
• “They [Hamas] told us in all of their statements that their charter is to destroy Israel and exterminate the Jews. Other countries have said the same thing. It’s also in the Houthis’ charter. It’s in Iran’s direct messaging. I think that when they tell you they want to kill you, you should believe that. I think that’s the lesson.” — Safra Catz, CEO of Oracle, ynetnews.com, February 24, 2024.
• Realistically, the Palestinian claim to Gaza is based on tenuous grounds. Gaza is not the traditional homeland of the so-called Palestinian people. They are simply a collection of nomadic Arabs who forged that identity for political expediency. This arrangement was openly stated by the late PLO executive committee member, Zoheir Moshen, in an interview with James Dorsey for the Dutch newspaper Trouw, on March 31, 1977: “The Palestinian people does not exist. The creation of a Palestinian state is only a means for continuing our struggle against the state of Israel for our Arab unity. In reality today there is no difference between Jordanians, Palestinians, Syrians, and Lebanese. Only for political and tactical reasons do we speak about the existence of a Palestinian people since Arab national interests demand that we posit the existence of a distinct ‘Palestinian people’ to oppose Zionism.”
• Even if a political compromise were reached over Gaza, or, the “1949 Armistice Line” as in the revised 2017 Hamas charter, the violent struggle for control over the rest of Israel, particularly the West Bank — the “heart” of Israel — will persist.

The hard truth is that for millennia, the land of Israel, whether occupied by Jacob’s tribes or others, has been the domain of countless generations of Israelites. The vast majority of Israel’s citizens, and many Jews in the diaspora, understand their rights to retain their homeland after escaping 400 years of slavery in Egypt. At its core, the debate over this tiny area of land is founded on three primary factors: spiritual, national, and political. In the result, the conviction of the majority populace is that not one square inch of the current boundaries of Eretz Yisrael (the Land of Israel) can belong to anyone who might harm them again, although people of peace are always graciously allowed to reside among them.

In the minds of the most committed Jews, their land is sacred, promised to them by their Creator, and deserves to remain under authority and control of the Jewish nation. It is therefore a fantasy to expect that this ancient land would be willingly parcelled out, especially to enemies of that nation. Furthermore, actions by Western nations to compel expropriation of any portion of the land accords with an anti-Zionist and anti-Semitic ideology irrespective of commendable, but mistaken, motives. Such action would again expose the Jewish people to existential danger, as is evident throughout centuries past and most recently on October 7, 2023. No lasting peace could possibly ensue from partitioning this ancient soil. It is unrealistic to expect that historic enemies could harmoniously reside in close proximity to each other when one party keeps vowing to destroy its peaceful neighbour.

The enforced relinquishing of Israeli control over the Gaza Strip to the Palestinian people in 2005 is what directly enabled the tragic events of October 7. A politically driven and short-sighted move, energized by a naïve anticipation of peace, has come full-circle to devastate the residents of Israel and Gaza whether Jews, Druze, Christians, Muslims or others. This demonstrates once again that Israel cannot share space with those seeking its destruction.

At the age of 100 and at apex of his wisdom and experience, while referring to events of October 7, Henry Kissinger emphasized this point: “The two-state solution doesn’t guarantee that what we saw in the last weeks won’t happen again.” He was correct. The Quran (Sura 2, verse 193) does not allow for peace or compromise with non-Muslims:

“And fight them until there be no more sedition, and religion will be Allah’s alone. So if they desist, then there is to be no violence save against the wrong-doers.”

Commencing with the founding of Islam in the seventh century, the ideology of compelling obeisance to Islam for everyone, often by “any means necessary,” is a main motivating force behind conflicts against Jews, Christians, non-Muslim Arabs, and those of other faiths.

Nonetheless, against all strategic intelligence regarding the feasibility of a two-state scenario, UK Foreign Secretary David Cameron on January 29, 2024, at the House of Commons, announced a political plan to partition Israel into two states, while bypassing Israel’s opposing position. Cameron said:

“We should be starting to set out what a Palestinian state would look like – what it would comprise, how it would work.

“As that happens, we, with allies, will look at the issue of recognising a Palestinian state, including at the United Nations. This could be one of the things that helps to make this process irreversible.”

The same contention pertains to Antony Blinken, the US Secretary of State, who is considering recognition of an independent Palestinian state with supposed security guarantees for Israel. Both Blinken and Cameron reveal their simplistic, and somewhat imperialist, Western approach to a complex Middle Eastern situation, irrespective of the aims and intentions of the two parties chiefly involved: the radical Islamists of Gaza and the West Bank, and the State of Israel itself.

To the contrary, the Prime Minister of Israel, Benjamin Netanyahu, thoroughly understands that his country’s citizens cannot in practice share space with their sworn enemies. On January 18, 2024, he issued a public statement to the effect that in a post-war setting:

“Any future arrangement, or in the absence of an arrangement, Israel must maintain security control of all territory west of the Jordan River — meaning Israel, the West Bank, and Gaza. That is a vital condition.”

Netanyahu’s determination reflects the unfortunate reality of Islamist bellicosity, which is clear from the recent outburst by Imam Alhagie Jallow of the Madinah Community Center in Madison, Wisconsin, on October 13. Just six days after the events of October 7, the imam declared:

” It’s only jihad that can bring victory. Not contracts, not agreements, not alliances – not any of these things… By Allah, all of the Jews will be killed by Muslims. They will all be executed by Muslims; they will all be killed.”

Hamas leaders openly admit that they seek ownership of all Israel’s land, not only Gaza: they deny the legitimacy of Israel’s existence. During late January 2024, senior Hamas official Khaled Mashaal, speaking from his safe-haven in Qatar, underscored the Palestinian claim to all of Israel: “from the Jordon river to the Mediterranean sea; the West Bank, Gaza, and all of Israel.” This intent, clear in the Hamas’s original 1988 charter was purportedly redacted in the supposedly revised Hamas 2017 charter , but Articles 19- 27 clarify that:

19. There shall be no recognition of the legitimacy of the Zionist entity.

20. Hamas believes that no part of the land of Palestine shall be compromised or conceded, irrespective of the causes, the circumstances and the pressures and no matter how long the occupation lasts. Hamas rejects any alternative to the full and complete liberation of Palestine, from the river to the sea. However, without compromising its rejection of the Zionist entity and without relinquishing any Palestinian rights, Hamas considers the establishment of a fully sovereign and independent Palestinian state, with Jerusalem as its capital along the lines of the 4th of June 1967, with the return of the refugees and the displaced to their homes from which they were expelled, to be a formula of national consensus. [The “1967 Armistice Line”- (Emphasis added, Ed.)]

21. Hamas affirms that the Oslo Accords and their addenda contravene the governing rules of international law in that they generate commitments that violate the inalienable rights of the Palestinian people. Therefore, the Movement rejects these agreements and all that flows from them, such as the obligations that are detrimental to the interests of our people, especially security coordination (collaboration). [Emphasis added, Ed.].

22. Hamas rejects all the agreements, initiatives and settlement projects that are aimed at undermining the Palestinian cause and the rights of our Palestinian people. In this regard, any stance, initiative or political programme must not in any way violate these rights and should not contravene them or contradict them.

24. The liberation of Palestine is the duty of the Palestinian people in particular and the duty of the Arab and Islamic Ummah in general.

25. Resisting the occupation with all means and methods is a legitimate right guaranteed by divine laws and by international norms and laws. At the heart of these lies armed resistance, which is regarded as the strategic choice for protecting the principles and the rights of the Palestinian people.

26. Hamas rejects any attempt to undermine the resistance and its arms. It also affirms the right of our people to develop the means and mechanisms of resistance. Managing resistance, in terms of escalation or de-escalation, or in terms of diversifying the means and methods, is an integral part of the process of managing the conflict and should not be at the expense of the principle of resistance.

27. A real state of Palestine is a state that has been liberated. There is no alternative to a fully sovereign Palestinian State on the entire national Palestinian soil, with Jerusalem as its capital.

On January 31, 2024, political analyst George Weigel addressed the gullibility of Western leaders this way:

“Too many Western policymakers cannot imagine that calls to various forms of violent jihad, whether from Sunni or Shiite Islamic sources, make any real difference for professionals find it hard to take religiously-based political radicalism seriously. Yet it’s precisely because it’s religiously grounded that such radicalism is exceptionally dangerous.”

Weigel’s point is valid: due to reasons of religion, no accommodation is possible. Even if a political compromise were reached over Gaza, or, the “1949 Armistice Line” as in the revised 2017 Hamas charter, the violent struggle for control over the rest of Israel, particularly the West Bank — the “heart” of Israel — will persist.

The CEO of tech-giant Oracle, Safra Catz, emphasized this view in January 2024 when she said:

“They [Hamas] told us in all of their statements that their charter is to destroy Israel and exterminate the Jews. Other countries have said the same thing. It’s also in the Houthis’ charter. It’s in Iran’s direct messaging. I think that when they tell you they want to kill you, you should believe that. I think that’s the lesson.”

Realistically, the Palestinian claim to Gaza is based on tenuous grounds. Gaza is not the traditional homeland of the so-called Palestinian people. They are simply a collection of nomadic Arabs who forged that identity for political expediency. This arrangement was openly stated by the late PLO executive committee member, Zoheir Moshen, in an interview with James Dorsey for the Dutch newspaper Trouw, on March 31, 1977:

“The Palestinian people does not exist. The creation of a Palestinian state is only a means for continuing our struggle against the state of Israel for our Arab unity. In reality today there is no difference between Jordanians, Palestinians, Syrians, and Lebanese. Only for political and tactical reasons do we speak about the existence of a Palestinian people since Arab national interests demand that we posit the existence of a distinct ‘Palestinian people’ to oppose Zionism.”

Some Palestinians may have been early settlers in the land, others not — unlike the Jewish people who have lived there for more than 3,600 years. It appears that part of Islamist strategy is to take ownership of certain words and slogans and to reverse their intended application. For this reason, Jews are referred to as “occupiers” of Israel, implying that Gaza, Judea and Samaria were the original Palestinian homeland, despite voluminous written and archaeological evidence to the contrary.

The ancient Jewish Israelites, the Israelis, according to verifiable historical evidence, are indigenous people as much as anyone else. The term, “Syria Palaestina” was first used by the Roman Emperor Hadrian around 135 CE to try to sever all connections of the Jews to the land after their failed Bar Kochba Revolt in 67 CE. For the last hundred years or so, since the breakup of the Ottoman Empire, the word “Palestinian” has applied to those people who happened to be born in that region during the League of Nations’ British Mandate for Palestine; their passports stamped “Palestinian” due to the location, not ethnicity or origin.

Empowering Gazans to be self-governing in 2005, free of Israel’s presence, was possibly made in the hope that they would coexist with their Jewish neighbours in harmony. The 1993-1995 Oslo Accords, signed by Palestinian Liberation Organization (PLO) chairman Mahmoud Abbas and Israeli Foreign Minister Shimon Peres, stated that:

“[It] is time to put an end to decades of confrontation and conflict, recognize their mutual legitimate and political rights, and strive to live in peaceful coexistence and mutual dignity and security and achieve a just, lasting and comprehensive peace settlement and historic reconciliation through the agreed political process.”

The breaches of these material conditions on October 7 by Hamas as representative of the Gazan Palestinian people, are solid grounds for invalidating the compact as a whole. Israel has the legal and moral right to re-take control of their own land and to remove all harmful elements: they never ceded permanent title to their land.

The military forces of Israel currently undertake this onerous task with courage and determination and comply, as far as practicable, with constraints of just war principles and the human rights of non-combatants. Even then, wild and unsubstantiated allegations of genocide against the Palestinian people are made by anti-Zionists and proponents of Marxist liberation theology, which sees the world through a lens of the oppressor and the oppressed.

So, lessons from the partition of sections of Eretz Yisrael have been learned the hard way; division of land in order to accommodate genocidal enemies cannot again be considered. Any form of permanent division without oversight and realistic security measures (for third-party guarantees are basically worthless) must remain an unrealisable dream, a chimera, for those seeking to deprive the Jewish people of their ancestral sanctuary. Let Israel choose strong leaders who recognize this reality; and let them be gracious to law-abiding people of peace who call Israel their home. Although they might not be of Jewish origin, there is a divine command at play:

“You shall treat the stranger who sojourns with you as the native among you, and you shall love him as yourself, for you were strangers in the land of Egypt: I am the Lord your God.”

Given the rapid global rise of anti-Semitism and anti-Zionism, the isolated position that the people of Israel face is well expressed by Leon Kass when, in the spirit of Boer Bittereinder confronting the mighty British empire, he says:

“It is left to little Israel to make the first stand against radical evil and the new axis of nations dedicated to the demise of the West. With resolve, courage, and dedication, but, alas, with much more sacrifice, Israel will show the way.”

The words of the late UK Chief Rabbi Jonathan Sacks preceded Kass’s remarks:

“Jews are a nation of strong individuals. The whole community is holy, every one of them. They always were. They still are. That is their strength.”

In conclusion, Russian-British scribe Konstantin Kisis exposes the inane, naïve, and languid attitude of Western leaders when he posits:

“And the truth is that we have indulged in magical thinking for too long, choosing comforting myths over harsh realities. About terrorism and a host of other issues. Now the world is paying a price for that self-indulgence.”

Kisis implies that jihadist actors take advantage of Western concepts of natural law with its moral, humanitarian, and ethical rubrics that constrain retaliatory or pre-emptive actions. While averring Islamic religious convictions, radical Islamists decry Western moral restraints and instead reveal a set of doctrines, at times disturbingly assertive, emanating from the Quran and various Hadith, that validate their actions. Unswerving dedication to their ideology guarantees they will persist in their agenda, intending to kill or convert every last Jew, Christian and “disbeliever,” until they achieve their doctrinal goals.

Nils A. Haug is an author and columnist. A trial lawyer by profession, he is member of the International Bar Association, the National Association of Scholars, the Academy of Philosophy and Letters. Retired from law, his particular field of interest is political theory interconnected with current events. He holds a Ph.D. in Theology (Apologetics). Dr. Haug is author of Politics, Law, and Disorder in the Garden of Eden – the Quest for Identity (March 2023); and Enemies of the Innocent – Life, Truth, and Meaning in a Dark Age (November 2023). His work has appeared in First Things, The American Mind, Minding the Campus, and The Quadrant.

Army didn’t strike aid convoy, IDF says after review

UPDATE DESK Israel At War

IDF Spokesperson Rear Adm. Daniel Hagari, March 3, 2024. Screenshot.

“Our initial review has confirmed that no strike was carried out by the IDF towards the aid convoy,” IDF Spokesman Rear Adm. Daniel Hagari said on Sunday of the Feb. 29 incident.

Last Thursday, Gazan civilians mobbed trucks carrying humanitarian aid supplies, as seen by aerial footage released by the IDF.

“The majority of Palestinians were killed or injured as a result of the stampede,” Hagari said.

According to the Israel Defense Forces, residents surrounded the trucks on Al-Rashid Street, southwest of Gaza City, and looted the supplies, with many Palestinians being struck by the trucks or crushed by the crowd.

The incident began at around 4 a.m. when some 30 trucks passed an IDF checkpoint to deliver food in Gaza City’s Rimal neighborhood. Thousands of Gazans rushed the trucks after they passed the checkpoint, resulting in a deadly stampede.

Gaza’s Hamas-run Health Ministry reported that 104 people died and 280 were injured during the riot, with some reports giving a greater number of injured. The terrorist group is reportedly threatening to halt hostage negotiations over the incident, which it is calling a “massacre.”

However, the IDF said only a handful were shot by Israeli soldiers as some in the crowd who rushed the last truck in the convoy then began moving towards Israeli forces tasked with coordinating the entry of aid into the Strip, in a way that endangered the troops.

This prompted an officer stationed at the checkpoint to fire warning shots in the air, after which troops fired at the legs of those who continued to move towards Israeli forces.

“From the information we gathered from the commanders and forces on the ground, our initial review has indicated that following the warning shots fired to disperse the stampede and after our forces had started retreating, several looters approached our forces and posed an immediate threat to them,” Hagari said.

“According to the initial review, the soldiers responded towards several individuals,” he said.

Hagari emphasized that Israel is a professional military body committed to international law and examines its operations. As the inquiry develops, the army will draw conclusions to reduce the likelihood of such a tragedy reoccurring.

Israel’s war is not against the people of Gaza, but against Hamas, he said. “This is why we are facilitating aid, creating humanitarian corridors, establishing unilateral humanitarian pauses and exercising caution in our use of force.”

He added that Israel helped coordinate Saturday’s airdrop by the U.S. and the Royal Jordanian Air Force of humanitarian aid into Gaza.

“We have coordinated a total of 21 air drops in northern Gaza, in collaboration with France, the UAE, Jordan, Egypt and the United States,” Hagari said.

On Feb. 24, Israel decided it would start transferring humanitarian supplies directly to the northern Gaza Strip, to bypass the Hamas terrorist group.

Hamas has been stealing up to 60% of the aid entering the Gaza Strip.

In early February, it was reported that despite Israeli efforts, Hamas was making significant efforts to renew its control of the northern Gaza Strip, and it was using its control of aid supplies to reassert that control.