Tag Archive | Najwiekszy blog emigracji marca’68

Szkola zbrodni

Jun11

French courts seek justice for Abu Nidal’s victims 40 years on | The National

Skad w Polsce tyle milosci do Arabskiego teroryzmu?

Szkoła zbrodni

Rafał Pleśniak, Ryszard Kamiński, współpraca: Violetta Krasnowska, Marcin Kowalski

[ 2001-09-30 ]

Szkola zbrodni
W Polsce szkolono i ukrywano najgrozniejszych terrorystów

Jest rok 1975. Na Okeciu laduje samolot Aeroflotu w drodze z Moskwy do Berlina. Wsród pasazerów znajduje sie trzech agentów KGB i tajemniczy mezczyzna o poludniowej urodzie. Mezczyzna chce wysiasc w Warszawie, gdzie ma przyjaciólke. Rosjanie lacza sie z naszym MSW, proszac, zeby pasazerowi pozwolono zostac pare dni w naszej stolicy. Wiadomosc dotarla do szefa wywiadu PRL. Sa dwie wersje tego, co sie dzialo dalej. Wedle jednej, podchmielony pasazer wyciagnal pistolet i kazal Rosjanom spier…, po czym spokojnie przeszedl kontrole graniczna, wzial taksówke i pojechal do hotelu Solec. Wedle drugiej wersji, Polacy namówili mezczyzne, by jednak w Warszawie nie wysiadal, bo moze wpasc w rece agentów Mosadu. Tajemniczym mezczyzna byl Abu Nidal[1], jeden z najgrozniejszych terrorystów swiata, odpowiedzialny za ponad sto zamachów.
Sojusz PRL-owsko-palestynski

Wedlug informacji amerykanskiego wywiadu wojskowego, w polowie lat 70. polskie wladze zawarly swoisty pakt z Al-Fatah, organizacja palestynska stojaca za wieloma zamachami: “Wy nie podkladacie u nas bomb, a my w zamian dajemy wam schronienie, legalizujemy jako studentów i przyznajemy stypendia”. Wkrótce zjechali do Polski nie tylko arabscy terrorysci – Abu Nidal[1], Abu Daud czy Monzer Al-Kassar – ale takze Iljicz Ramirez Sanchez (znany jako Carlos lub Szakal), najgrozniejszy wówczas terrorysta na swiecie, oraz czlonkowie Frakcji Czerwonej Armii, z jedna z zalozycielek grupy – Gudrun Ensslin. Przedstawiciele wladz PRL twierdzili dotychczas, ze w Polsce nie szkolono terrorystów, lecz tylko kilka razy pozwolono im w naszym kraju leczyc sie badz wypoczywac. Tymczasem mogli oni uczestniczyc w szkoleniach w jednostkach wojskowych w Zamosciu, Deblinie, Nowym Miescie nad Pilica, Minsku Mazowieckim oraz w szkole wywiadu w Kiejkutach. Oficjalnie byli wojskowymi z Libii, Syrii, Iraku, ksztalcacymi sie w naszym kraju na mocy umów miedzyrzadowych.

W osrodku WSW w Minsku Mazowieckim juz pod koniec lat 60. szkolono Kubanczyków. – Chcac zachowac dobre stosunki z Raulem Castro, bratem Fidela, zgodzilismy sie pomóc Kubie stworzyc zandarmerie wojskowa. Opiekowalem sie ta grupa. Byli oni jedynymi obcokrajowcami szkolonymi w Minsku – zapewnia gen. Czeslaw Kiszczak. Z kolei z materialów dotyczacych wprowadzenia stanu wojennego wynika, ze w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamosciu nawigacji lotniczej uczyli sie Syryjczycy, a w 1981 r. w Deblinie szkolono ponad stu pilotów z Libii. Ilu z nich bylo terrorystami albo szkolilo potem terrorystów? – Nie ma w tym niczego nadzwyczajnego. Pilotów szkolilismy na podstawie miedzypanstwowej umowy i zarabialismy na tym ogromne pieniadze – mówi gen. Kiszczak. Podobnie mialo wygladac szkolenie w Nowym Miescie nad Pilica. Mieszkancy Nowego Miasta pamietaja jednak, ze w latach 80. szkolili sie tam takze Palestynczycy. Pozostaly nawet po nich “pamiatki”, czyli kilkoro dzieci. Dotarlismy do Marzeny T., matki jednego z urodzonych wtedy dzieci. Twierdzi ona, ze ojciec jej dziecka poslugiwal sie falszywym paszportem, bo gdy próbowala go potem odszukac w Syrii, odpowiedziano jej, ze osoba taka nigdy nie istniala. General Kiszczak zaprzecza, tlumaczac, ze gdyby tak rzeczywiscie bylo, wiedzialby o tym.
Palestynczycy przyjezdzali do naszego kraju na szkolenia juz pod koniec lat 60., po zerwaniu stosunków dyplomatycznych z Izraelem. Ich obecnosc potwierdzaja dokumenty z archiwów Stasi i KGB. Oficjalnie przyjezdzali jako studenci (w Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie studiowalo dwóch dzialaczy OWP), doradcy dyplomatów, przedsiebiorcy – najczesciej z paszportami wystawionymi w Tunezji lub Syrii. Najliczniejsza grupe stanowili czlonkowie Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Ci mieszkali w Polsce za zgoda naszego MSZ, poslugujac sie wydanymi przez nie dokumentami. – Majac legitymacje z naszego ministerstwa, mogli dzialac praktycznie bez ograniczen – mówi Jerzy Dziewulski, posel SLD, byly szef jednostki antyterrorystycznej na Okeciu.

Wspólnicy zbrodni

Na poczatku lat 80. slynny terrorysta Carlos zorganizowal zamach na monachijska siedzibe Radia Wolna Europa. Czy byloby to mozliwie bez pomocy naszych sluzb? – Polski wywiad zdobyl materialy dotyczace zabezpieczenia budynku RWE. Dzieki temu Carlos i jego ludzie dostali sie tam i zdetonowali ladunek wybuchowy – mówi Henryk Piecuch, autor ksiazek z serii “Tajna historia Polski”. Piecuch pokazal nam dokumenty Departamentu I MSW, sporzadzone przez polska agenture, a dotyczace systemu bezpieczenstwa w RWE. – Za moich czasów nie interesowalismy sie zabezpieczeniem budynku RWE. Oczywiscie dokuczalismy stacji, mielismy tam wlasna agenture, ale nic poza tym – przekonuje gen. Kiszczak. Jedna z notatek, jakie posiada Piecuch, pochodzi z listopada 1981 r., kiedy Kiszczak byl juz szefem MSW.

Tahar Sharlik Mahdi – pod tym nazwiskiem ukrywal sie w Polsce jeden z najgrozniejszych terrorystów arabskich, Abu Daud, przywódca Czarnego Wrzesnia. Podczas pobytu w sierpniu 1981 r. Abu Daud padl ofiara zamachu: gdy siedzial w kawiarni warszawskiego hotelu Victoria, wszedl tam mezczyzna i oddal kilka strzalów. Daud przezyl, przewieziono go do kliniki MSW. Po dwóch tygodniach opuscil szpital i Polske.
Doskonale czul sie w Polsce syryjski handlarz bronia Monzer Al-Kassar, znany jako ksiaze z Marbelli. Byl stalym bywalcem hotelu Victoria. Zaopatrywal w polska bron – pistolety maszynowe RAK, granaty i amunicje do broni pokladowej – kilkanascie ugrupowan terrorystycznych. Zamachowcy z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, którzy opanowali statek “Achille Lauro”, uzywali polskich granatów F-1 i RG 42. Polskich pistoletów maszynowych RAK uzyto m.in. w 1982 r. podczas zamachu na restauracje Goldenberga w Paryzu. Terrorysci Abu Nidala zastrzelili wówczas dziewiec przypadkowych osób, które jadly tam obiad. W tym samym roku terrorysta Al-Fatah uzyl pistoletu RAK, strzelajac do Szlomo Argowa, ambasadora Izraela w Wielkiej Brytanii. Oprócz polskiej broni arabscy terrorysci wykorzystywali w swojej dzialalnosci takze niektóre nasze placówki dyplomatyczne. Szczególna role odegral tu polski konsulat generalny w Mediolanie, w latach 70. specjalnie przeniesiony na peryferia miasta. Po 1989 r. nowy szef tej placówki zastal kase pancerna ze zlamanym kluczem. Po pewnym czasie do Wloch przyjechali specjalisci z UOP, którzy kase rozwiercili i wyjeli z niej dlugie metalowe pudelko. Znajdowal sie w nim semtex, czeski material wybuchowy.

Szeroko zamkniete oczy MSW

Terrorysci czuli sie w Polsce tak dobrze, ze kilku z nich wrecz osiadlo na kilka lat w naszym kraju. Do polowy lat 80. mieszkal tu na przyklad Abu Nidal. W Warszawie mial dom, gdzie przebywala jego zona z dwójka dzieci (chodzily do polskiej szkoly). Przez kilka lat pobytu stworzyl w Polsce zaplecze finansowe Al-Fatah.
– Biuro urzadzil sobie w warszawskim hotelu Solec – mówi Maciej Kuczynski, wicedyrektor Departamentu Ochrony Granic, Migracji i Uchodzstwa w MSWiA. W podwarszawskim Aninie dzialala natomiast (od 1983 r.) firma SAS Trade and Investment, kontrolowana przez arabskiego terroryste. To ona wysylala transporty polskiej broni na Bliski Wschód.
W 1987 r., po kilku interwencjach Amerykanów u gen. Kiszczaka, firma zostala zamknieta. Polskie wladze nie domagaly sie jednak, by terrorysta wyjechal z naszego kraju. Jego kariera skonczyla sie dopiero wtedy, gdy zaczal go tropic wywiad Izraela. Abu Nidal zostal zmuszony do wyjazdu z Polski po zamachu, jaki zorganizowano na niego w hotelu Victoria w Warszawie. – Silna byla wtedy miedzynarodowa presja. W róznych czesciach swiata zatrzymywano ludzi podejrzewanych o terroryzm, a oni mogli miec w paszportach polskie pieczatki. Tego nie daloby sie ukryc – mówi gen. Andrzej Kapkowski, byly szef UOP.
Jeszcze w pierwszej polowie lat 90. w Polsce dzialala komórka opozycyjnej algierskiej Zbrojnej Grupy Islamskiej (GIA). Zajmowala sie ona handlem bronia. W Polsce islamscy fundamentalisci redagowali i drukowali tez swój podziemny biuletyn, podajac w nim adres skrzynki pocztowej w Warszawie.

Poletko doswiadczalne Stasi

Terrorystom przebywajacym w Polsce pomagali czesto agenci Stasi – z wydzialu XXII.
– Wschodnioniemieckim sluzbom zalezalo na destabilizacji sytuacji politycznej i gospodarczej w zachodnich Niemczech, dlatego wykorzystywali kazda okazje, nawet poza swoim terytorium – twierdzi Jaroslaw Tomasiewicz, autor ksiazki “Terroryzm na tle przemocy politycznej”. Czy wladze PRL musialy sie jednak na to godzic? Czy musialy wspóldzialac w ukrywaniu w Polsce terrorystów z Frakcji Czerwonej Armii? Z akt Stasi wynika, ze Gudrun Ensslin byla w Polsce co najmniej dwa razy (po kilka tygodni), ukrywajac sie przed agentami wywiadu RFN. Ilse Stachowiak mniej wiecej przez siedem tygodni ukrywala sie w Szczecinie i Miedzyzdrojach. Dlaczego terrorystom arabskim udostepniano osrodki wczasowe MSW? Abu Nidal przebywal w osrodkach w Tuszynie-Lesie, Uniesciu, Waszecie, Dziwnowie. Na przelomie lat 70. i 80. Abu Daud ukrywal sie m.in. w osrodkach w Zlotym Potoku i Polanczyku. Z kolei Carlos nabieral sil w osrodku wczasowym MSW w Swidrze.

Zastepcza wojna

– Komunisci poczatkowo przypuszczali, ze sila ekonomiczna Zachodu wynika z tego, ze czerpie on korzysci z kolonii. Kiedy po II wojnie swiatowej kolonie uzyskaly niepodleglosc, a Zachód ciagle sie trzymal, uniemozliwiajac rozprzestrzenianie sie rewolucji, do walki politycznej postanowiono zaprzegnac terrorystów – mówi Wladimir Bukowski.
– Globalny terroryzm mial charakter zastepczej wojny. Jego celem bylo oslabienie zachodniej demokracji. Rosjanie inwestowali w organizacje terrorystyczne. Ale trzeba pamietac, ze sami terrorysci, szczególnie arabscy, nieufnie odnosili sie do ZSRR – dodaje dr Bartosz Bolechów z Instytutu Nauk Politycznych Uniwersytetu Wroclawskiego. Czy dlatego lepiej sie czuli w Polsce, na Weg-rzech czy w Bulgarii?
– Nie mozna wykluczyc, ze osoby zwiazane z terroryzmem nadal bywaja w Polsce. Wydarzenia w Nowym Jorku wskazuja, ze stac ich na dzialania dlugofalowe i pozyskiwanie coraz to nowych ludzi. Polska jest jednak dla nich raczej stacja przesiadkowa – mówi gen. Kapkowski.

Ryszard Kaminski
Rafal Plesniak
Wspólpraca: Violetta Krasnowska
Marcin Kowalski

Abu Nidal
1982-06-03 The Israeli ambassador in London, England, Shlomo Argov, shot and seriously injured by terrorists from the Abu Nidal group. The attack is used to justify the Israeli invasion of Lebanon that started immediately after the attack.

1985-12-27 Suicide grenade and gun attacks against passenger terminals at Rome and Vienna airports by the Abu Nidal terrorist group results in sixteen people being killed and more than 100 civilians injured]

USA wysłały ponad 3 miliardy dolarów “armii” Hezbollahu

Feb2

USA wysłały ponad 3 miliardy dolarów “armii” Hezbollahu

Daniel Greenfield
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Administracja Bidena wysłała niedawno dodatkowe miliony

W 2006 r., po inwazji Hezbollahu, Izrael rozpoczął kampanię militarną przeciwko islamskiej grupie terrorystycznej. Po miesiącu walk administracja Busha wymusiła zawieszenie broni na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1701, która wymagała rozbrojenia Hezbollahu i zastąpienia go przez armię libańską i siły „pokojowe” ONZ.

Jak Hezbollah może ogłosić zwycięstwo, zastanawiał się prezydent George W. Bush, skoro „miał zostać zastąpiony przez armię libańską i siły międzynarodowe”?

Odpowiedź była całkiem oczywista. Libańska armia [LAF] i UNIFIL nie zastąpiły Hezbollahu, zostały przez niego przejęte. A prawie dwie dekady później Hezbollah miał o wiele większą siłę ognia i próbował uruchomić własną wersję 7 października, którą Izrael zneutralizował operacją pagerów.

A potem administracja Bidena wynegocjowała kolejne „zawieszenie broni”, na mocy którego Hezbollah ma zostać zastąpiony przez armię libańską i siły pokojowe ONZ. Podobnie jak Hezbollah, LAF i UNIFIL miały to zrobić 18 lat temu. Ale tego nie zrobiły.

Aby rozbroić Hezbollah, armia libańska potrzebowałaby pozwolenia od rządu, w którym jest Hezbollah. A Hezbollah raczej nie upoważni kontrolowanego przez siebie rządu do rozbrojenia samego siebie.

Rzecznik Hezbollahu Mohammad Afif odpowiedział, przechwalając się, że nikt nie będzie „w stanie zerwać więzi między armią” a grupą terrorystyczną, która jest „silna i solidna i taka pozostanie”. Znaczna część libańskich sił zbrojnych jest lojalna wobec Hezbollahu, w tym oficerowie przeszkoleni przez Hezbollah lub przez Syrię, więc finansując LAF, finansujemy Hezbollah.

Stany Zjednoczone nie tylko popełniły błąd, po raz kolejny powtarzając tę samą nieudaną politykę, lecz także od 2006 r. przekazały ponad 3 miliardy dolarów libańskiej armii.

Te pieniądze nie zostały wykorzystane do rozbrojenia lub zastąpienia Hezbollahu. Nie zostały wykorzystane do zaprowadzenia pokoju w regionie. Nawet kampania LAF i Hezbollahu przeciwko ISIS w 2017 r. zakończyła się porozumieniem o zawieszeniu broni między sunnickimi i szyickimi islamskimi grupami terrorystycznymi, podczas gdy LAF odwracała wzrok.

I Stany Zjednoczone musiały walczyć z terrorystami z ISIS, ponieważ LAF i Hezbollah nie chciały tego zrobić.

W latach, w których USA dostarczyły LAF ponad 3 miliardy dolarów, arsenał Hezbollahu wzrósł z 15 tysięcy rakiet do ponad 150 tysięcy. Center for Strategic and International Studies  oszacowało, że Hezbollah „drastycznie rozbudował swoje siły zbrojne od 2006 r.” i chociaż większość tej pomocy pochodziła z Iranu, jest bardzo prawdopodobne, że amerykańskie szkolenie wojskowe i broń dostarczona LAF również bezpośrednio lub pośrednio przyniosły korzyści Hezbollahowi.

Konflikt Izraela z Hezbollahem w 2024 r. ostatecznie pokazał, że rezolucja ONZ 1701, LAF i UNIFIL nie tylko nie rozbroiły islamskiej grupy terrorystycznej, ale stanowiły parawan dla jej rozwoju. Mimo to administracja Bidena wymusiła niemal identyczne kolejne porozumienie na Izraelu.

To, co nie działało przez ostatnie 18 lat, tym razem miało w jakiś sposób zadziałać.

Po wydaniu ponad 3 miliardów dolarów, które poszły wyłącznie na wsparcie fasady Hezbollahu, administracja Bidena wycofała część pieniędzy z pomocy wojskowej dla Izraela i Egiptu, i skierowała je do LAF: 95 milionów dolarów poprzednio przeznaczonych na pomoc w obronie Egiptu i 7,5 miliona dolarów na pomoc w obronie Izraela przekazano obecnie LAF. 

W zeszłym roku kongresman Greg Steube  przedstawił PAGER Act  (Preventing Armed Groups from Engaging in Radicalism), by powstrzymać „wysyłanie pieniędzy amerykańskich podatników do Libanu, gdy są oni współwinni wspierania organizacji terrorystycznej, której głównym celem jest zniszczenie Ameryki i Izraela”.

„Przez dwa lata składałem poprawkę do projektu ustawy ‘State, Foreign Operations, and Related Programs Appropriations’, aby wyeliminować finansowanie libańskich sił zbrojnych, ponieważ pieniądze trafiają do Hezbollahu. Republikanie i Demokraci nadal ją odrzucają” – skarżył się Steube.

Departament Stanu przez prawie dwadzieścia lat sprzedawał mit, że wzmocnienie LAF osłabi Hezbollah, ale po wydaniu 3 miliardów dolarów Hezbollah jest potężniejszy niż kiedykolwiek, podczas gdy amerykańscy podatnicy muszą finansować siły pomocnicze Iranu, mając nadzieję na ich pokonanie.

Hezbollah nie rozbroi się, LAF nie rozbroi go ani nie zapobiegnie atakom na Izrael, ponieważ cała równowaga sił w Libanie zależy od skierowania broni Hezbollahu na Izrael.

Zgodnie z porozumieniem Taif z 1989 r. wszystkie libańskie milicje miały się rozbroić i przekazać władzę LAF. To podstawa rezolucji ONZ nr 1701 i najnowszego porozumienia o zawieszeniu broni. Podstawą zwolnienia Hezbollahu ze zobowiązań porozumienia Taif jest jego kampania przeciwko Izraelowi. Prowadząc wojnę przeciwko Izraelowi, Hezbollah zabezpiecza swoje prawo do posiadania własnej armii.

Gdyby Hezbollah naprawdę przestał atakować Izrael lub gdyby libański rząd zabezpieczył granicę, Hezbollah straciłby podstawę prawną do posiadania armii. Wtedy albo libański rząd musiałby rozbroić Hezbollah, albo przyznać, że porozumienie z Taif było farsą, która oddała Liban Hezbollahowi i jego zwolennikom w Teheranie. A Hezbollah musiałby przyznać, że prawdziwym celem jego armii jest zdominowanie libańskich chrześcijan przez szyitów.

Każdy w Libanie wie, że to wszystko prawda, lecz nikt nie może powiedzieć tego głośno.

Pozwolenie Hezbollahowi na kontrolowanie granicy i atakowanie Izraela jest ceną za utrzymanie marionetkowego reżimu Hezbollahu u władzy w Bejrucie. Pozwala różnym graczom w rządzie, w tym Hezbollahowi i jego chrześcijańskim marionetkom dhimmi, udawać, że Hezbollah nie rządzi Libanem.

Faktyczne rozbrojenie Hezbollahu doprowadziłoby do kolejnej wojny domowej. Takiej, w której bez izraelskiej interwencji militarnej grupa terrorystyczna wygrałaby, a która oficjalnie zamieniłaby Liban w kolejny Iran, Syrię lub Irak: kraj rządzony przez szyickich duchownych i ich terrorystyczne milicje. W końcu ten dzień nadejdzie, ale podtrzymywanie iluzji, że Hezbollah jest antyizraelskim ruchem „oporu”, pozwala innym frakcjom opóźnić moment prawdy o kilka lat.

Powtarzające się wojny z Izraelem są częścią ceny, jaką płacą za ten układ.

3 miliardy dolarów, które Ameryka roztrwoniła na LAF, podobnie jak jeszcze większe sumy wydane na uzbrojenie i szkolenie irackiej armii, nie zniweczyły rządów szyitów, lecz je umożliwiły.


Ustawa PAGER kongresmana Steube’a  odcięłaby dalsze fundusze dla LAF do czasu, aż „Libańskie Siły Zbrojne zaprzestaną współpracy z Hezbollahem i wspierania go” oraz „Libańskie Siły Zbrojne zaprzestaną współpracy z Iranem”.

Jeśli LAF rzeczywiście stanowi przeciwwagę dla Hezbollahu, to dlaczego sprzeciwiać się ustawie?

Jedynym powodem sprzeciwu wobec ustawy PAGER jest to, że politycy doskonale wiedzą, że LAF współpracuje z Hezbollahem i chętnie przesyłają pieniądze, opierając się na obietnicy, że jeśli odpowiednio dozbroimy libańskie wojsko, pewnego dnia będzie ono gotowe do walki z Hezbollahem.

Ten dzień nie nadszedł przez 18 lat. Nie nadejdzie. Nigdy.

LAF-owi ciągle brakuje pieniędzy, wynajmuje helikoptery na wycieczki krajoznawcze i opóźnia wypłaty dla żołnierzy, zmuszając nas do interwencji i wystawiania większej liczby czeków, ponieważ jest to skorumpowana organizacja ołowianych żołnierzyków, którzy są tam, aby chronić terrorystów. Rząd Libanu jest marionetkowym reżimem Hezbollahu. LAF jest marionetkową armią.

Czas pozbyć się opaski na oczach, pozbyć się wymówek i przestać wysyłać pieniądze terrorystom.

Daniek Greenfield – amerykański niezależny publicysta.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Jewish uproar as ‘antisemitic’ Irish president announced as guest of honour at Holocaust event

Jan14
Jewish uproar as ‘antisemitic’ Irish president announced as guest of honour at Holocaust event

Jane Prinsley

Michael Higgins has been accused of spreading lies about Israel

,
President Higgins spoke at Dublin’s 2024 Holocaust Memorial Day event (YouTube)

Irish President Michael D Higgins has been criticised by the leader of the country’s Jewish representative body and the chief rabbi for agreeing to deliver the keynote address at the National Holocaust Memorial Day commemoration.

The president, who Israel’s foreign minister accused of being an “antisemitic liar” in December, is set to speak at the national memorial event in Dublin on January 26 which will mark the 80 year anniversary of the liberation of Auschwitz-Birkenau.

Maurice Cohen, chair of the Jewish Representative Council of Ireland, said: “It would be inappropriate for President Higgins to deliver the keynote speech at Holocaust Memorial Day. This solemn occasion demands respect, sensitivity, and a commitment to honouring the memory of victims.

“His participation risks offending many in the audience, both Jewish and non-Jewish, who expect dignity and unity on such a significant day.”

Ireland’s Chief Rabbi Yoni Wieder added: “President Higgins has neglected even to acknowledge the scourge of contemporary antisemitism in Ireland, let alone do anything to address it. He has failed to take seriously the concerns put to him by representatives of the Jewish community, and back in May he described talk of antisemitism in Ireland as ‘a PR exercise’. With that attitude, I fear his address marking Holocaust Memorial Day will inevitably ring hollow for many Irish Jews.

“It is so important that Irish politicians and public figures come together to honour the memory of victims of the Holocaust. Yet the awful irony is that many of them are turning a blind eye to a troubling increase in anti-Jewish hatred in Ireland today.”

Last year, Higgins used his HMD address to call for a ceasefire and “realising the rights of the Palestinian people.”

Since Hamas’s attack in southern Israel on October 7 2023 and Israel’s war in Gaza, Higgins has come under fire from some members of Ireland’s Jewish community.

In May 2024 Ireland’s Chief Rabbi Yoni Wieder said that Jewish families who had lived in Ireland for “six, seven, eight generations” had never felt such a “tension” or “their viewpoint as Jewish people so delegitimised”.

President Higgins had “fail[ed] to realise” this viewpoint, Wieder went on.

“Not a week has passed since October 7 that I haven’t had people who tell me they feel they’re not able to express their Jewish identity, to express their support [for] Israel.

“Young children, teenagers in university, tell me they have no safe space to express their views, their Judaism, let alone their support for Israel,” Wider said.

The chief rabbi said the climate in Ireland now was “one in which many members of the Jewish community here feel deeply isolated and hurt”.

In December, Higgins was accused of spreading lies after alleging that Israel would like “to have a settlement in Egypt”.

Israel’s Foreign Minister Gideon Sa’ar called Higgins an “antisemitic liar” days after Israel announced the shuttering of its embassy in Dublin, citing “anti-Israel” policy.

Sa’ar said of Higgins: “Once an antisemitic liar — always an antisemitic liar”.

Regarding Higgin’s claims about Israel settling Egypt, Sa’ar added: “Higgins invented the claim that Israel seeks to form settlements there. In the context of our peace agreement with Egypt, Israel withdrew from a huge area — all of the Sinai desert, and uprooted all of its communities there. This peace agreement has been maintained since 1979.”

The event is organised by Holocaust Education Ireland, and “cherishes the memory of all of the people who perished in the Holocaust”. According to HEI, the ceremony is “Attended by people from all walks of Irish life and is a very moving, dignified and impressive ceremony.”

Maurice Cohen, chair of the Jewish Representative Council of Ireland, said: “Over the past number of months, President Higgins has made wholly unsubstantiated remarks that raise serious concerns. Firstly, at the United Nations, he addressed the Israeli Embassy’s release of a fawning letter he wrote to the new President of Iran. He appeared to double down on this by suggesting that the embassy should be questioned on how they obtained the letter, despite the fact that it had been publicly posted on an official Iranian website.

“Furthermore, the President has accused Israel, without any evidence, of harbouring intentions to ‘resettle Egypt.’ These remarks, coupled with his comments to various ambassadors regarding Israel, leave no doubt that he seems to prefer criticism of Israel and Israelis over advocating for a lasting and peaceful solution to the ongoing issues in the Middle East. If President Higgins truly wished to help both Palestinians and Israelis, he would focus on calling for the immediate release of all hostages and a cessation of violence, rather than engaging in unfounded conspiracy theories about Israel.

“With this mindset, it would be inappropriate for President Higgins to deliver the keynote speech at Holocaust Memorial Day. This solemn occasion demands respect, sensitivity, and a commitment to honouring the memory of victims. His participation risks offending many in the audience, both Jewish and non-Jewish, who expect dignity and unity on such a significant day.”

A spokesperson for the President told the JC, “This year will be the sixth occasion on which President Higgins will have delivered the keynote address at the Commemoration over the course of his terms of office.

“President Higgins also travelled to Poland in January 2020 to mark the 75th anniversary of the liberation of Auschwitz-Birkenau.”

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Moments with Marek – Episode 4: Paternal

Jan11
Moments with Marek – Episode 4: Paternal


Raphael Web


The evolution of my father’s paternal instinct as he was afflicted with Alzheimer’s Disease, as seen through my children’s memories as well as through my own.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com

Back in the USSA

Oct8
Back in the USSA

Will Tanner

In America as in postapartheid South Africa, an obsession with ‘racial justice’ can be a harbinger of social and economic collapse.

People gather after the murder of farmer Brendin Horner in Senekal, South Africa, 2020 / Mlungisi Louw/Volksblad/Gallo Images via Getty Images

When Nelson Mandela ascended to power in 1994, with his African National Congress (ANC) winning South Africa’s first multiracial election, the world was full of hope. South Africans hoped that the “rainbow nation” would turn out differently than the Congo, Zimbabwe, Mozambique, and Angola, among other decolonized lands where mass violence between ethnic groups and tribes filled the vacuum of postcolonial defeat and withdrawal. To this day, South Africa has seen no Gukurahundi between its native groups nor mass slaughter between natives and Europeans.

Though it has avoided the worst outcomes, South Africa is hardly a multiracial paradise. Instead, it has trended toward chaos and internal disaster; its economy is in shambles, its once-budding space and nuclear programs are long gone. Crime rules in place of law and order. South Africa’s internal issues are manifold but can be distilled down to two categories: economic tyranny stemming from an unyielding top-down emphasis on racial spoils programs in the diversity, equity, and inclusion (DEI) mode, and anarcho-tyranny in which the government is both unable and unwilling to protect the Afrikaner, Anglo, and Indian populations from vicious criminals.

The economic aspect of South Africa’s decline is primarily a result of its postapartheid obsession with extending the country’s cursed racial logic, this time in the name of justice and equity. Though it didn’t see the outright expropriations inflicted upon white farmers in Zimbabwe by Mugabe’s government, it has seen softer forms of expropriation and reparations. For example, as of 2024, more than 24 million South Africans, the vast majority of them Black, received welfare grants from just 7.1 million taxpayers. That 3.38-to-1 grant-to-taxpayer ratio is plainly unsustainable. However, with the leftist ANC in charge, it is part of the system now and seen as an important social justice achievement. South Africa also has an outright reparations program for victims of apartheid, another expensive tax money transfer program.

The affirmative action situation in hiring is even worse. The state enforces its agenda through the Broad-Based Black Economic Empowerment (B-BBEE) laws. B-BBEE aims to “redress the inequalities of the past in every sphere: political, social and economic” and “promote economic transformation and enable meaningful participation of black people in the South African economy, through increased participation in ownership and management structures, increasing the involvement of communities and employees in economic activities and skills training.” It does so, as consulting firm Baker McKenzie notes, by requiring that “every organ of state and public entity must apply any relevant code of good practice issued in terms of the B-BBEE Act when, amongst other things, determining the qualification criteria for the issuing of licenses, permits or other authorizations, when determining their procurement policies and when developing criteria for entering into partnerships with the private sector.”

Post-Mandela South Africa is in a state of disaster that seems likely to get worse. In public life, tyranny reigns as the government enforces race-based mandates.

In short, B-BBEE requires racial preferences in hiring and promotion and handing shares of ownership to Blacks. The state measures compliance with B-BBEE via a scoring system that tracks compliance based on how companies hire Black workers under the B-BBEE racial preferences requirements; promote Black workers to management positions; and give ownership stakes to Blacks. Though the B-BBEE laws don’t directly burden the private sector, they require that the state only engage private companies in procurement contracts and issue licenses and authorizations if they comply with B-BBEE requirements.

As a result, most companies have played along with B-BBEE. That is particularly true of highly regulated entities like Eskom, South Africa’s electric utility, which prides itself on its B-BBEE compliance and recently planned to cut thousands of white engineers and other employees, though it backtracked on those cuts and instead promised to focus on hiring and promoting Black employees. Eskom’s ability to provide electrical power has meanwhile devolved to the point of frequent blackouts and legitimate fears of a total grid collapse.

Eskom is far from the only company to degenerate in the face of South Africa’s race laws. The country’s economy is shrinking while unemployment is crushingly high. South African universities struggle to produce qualified graduates while being known for overt racial discrimination. Corrupt politicians and party-linked, gangsterlike entities use the country’s racial laws to skim profits off the struggling economy. Basic infrastructure like the hospital system has crumbled. Meanwhile, what’s left is being pillaged or frittered away in bribery schemes by some of the most corrupt politicians and civil servants on the planet.

B-BBEE, though an albatross on the neck of South Africa’s economy, isn’t the country’s only pressing issue, however. In April 2023, President Ramaphosa signed the Employment Equity Amendment Act into law requiring “equity,” meaning racial-ratio-based representation of staff members in all companies employing 50 people or more, threatening to bring what remains of private enterprise inside the country’s racial spoils system.

The result of South Africa’s policies, racial and otherwise, is, as the Center for International Development described in “Growth Through Inclusion in South Africa,” that its vast postapartheid promise has been frittered away, and economic stagnation has taken hold, impoverishing everyone, regardless of race. As the South African economy has lost critical capabilities, the disadvantaged suffer the most.

Economic woes are just part of South Africa’s problems. It also suffers under a significant and ongoing crime wave that the state is both unable and unwilling to handle. As of 2023, South Africa was the most crime-ridden country on the African continent, beating out even Somalia for that dubious distinction. Most of its once-sparkling cities are uninhabitable due to crime that the state refuses to stop. The resulting state of lawlessness can rightly be called anarcho-tyranny.

Armed, illegal miners called zama zamas run extensive operations in full view. Copper cable thieves are rampant and exacerbate Eskom’s B-BBEE woes. Private security forces are now a necessity for those who want to stay safe, as the police can’t or won’t keep citizens safe from robbers, burglars, rapists, kidnappers, and murderers.

The worst of the crimes under which South Africans suffer are the farm murders, in which African criminals use equipment, including signal jammers and automatic weapons, to break into isolated farmsteads and torture, kill, rape, and rob the predominantly Boer inhabitants. These attacks are known for their brutality, with atrocities like drowning children in boiling water and gang-raping female victims being close to the norm rather than radically atypical. Similar atrocities are inflicted on other South Africans, including children.

The horrific murder of 79-year-old farmer Theo Bekker and the assault on his wife serve as a telling example of what happens in these stomach-churning attacks. In Mr. Bekker’s case, at least four thugs broke into his farmstead and demanded guns and money. They then bludgeoned Mr. Bekker on the head with an iron bar and slit his throat with a knife, killing him. They tied up his wife, suffocated her with a plastic bag they put over her head, and then assaulted her numerous times. Fortunately, she survived.

Another example of the brutality of farm attacks comes from a survivor who wrote in 2001, “The first time I was attacked was in August 1998. I came back home and parked my van. My boy said there were three people looking for work. I said I only want one, and I went out to meet them in the garage. They said they wanted work, but then one with a revolver signed to the other one, who grabbed my boy; the first one pulled out his gun, but it jammed. I grabbed a broom and hit him, and then the other one, and then I ran inside to get my gun. But they knocked me down and fractured my skull, so I was unconscious. They chased my boy, but the dogs went after them, and they ran out. The fellows from the farmwatch picked them up on the road. They shot one, arrested another, and the third one later gave himself up. But all three later escaped from the police cells.”

Sadly, America has flirted with following the same dark path as South Africa. The outcome has been the rise of sectarian grievance politics.

The scale of these farm attacks is extreme, with attackers, according to data from 2023, committing about one farm murder a week and nearly one attack a day. At the very least, the problem is “large scale,” as former President Donald Trump posted on X, then-Twitter, that his administration would study “the South Africa land and farm seizures and expropriations and the large scale killing of farmers.” Describing the attacks in even more extreme language, the South African artist Steve Hofmeyr, said that the attacks are a genocide. As he put it, “If you think that the slaughter of South African farmers is not genocide enough, ask them about their land, language, religion, education, universities, heritage, monuments, safety, dignity, and the race-based regulations imposed upon them and their children.”

Though farm attacks are less frequent than other crimes that plague South Africa, such as cash-in-transit heists, they are renowned for their extreme brutality. Jack Loggenberg of the Transvaal Agricultural Union, describing that aspect of the crime and what makes them worse than other crimes, said, “We say it is not only crime but something else; the way the people are handled, not only killed, but also tortured brutally, and sometimes nothing is stolen. And not doing anything about it gives the impression that this is acceptable. It could be organized, but we don’t have the facts. We find that in farm murders a lot of research is done, in 100 percent of cases there is prior reconnaissance and then there is extreme violence used.”

Observers, such as Ernst Roets in his book Kill the Boer: Government Complicity in South Africa’s Brutal Farm Murders, make the case that agents of the South African government, such as law enforcement officers, are either not willing to stop the farm attackers or actively assisting the brutal murderers. Some farmers and Boers, for example, hold the “belief that the government is training former members of MK or APLA to assassinate white farm owners.” Others argue that even if the government is not actively assisting the farm murderers, it is doing little to investigate them and bring the perpetrators to justice. At the very least, 95% of the farm murders go unsolved, and the government allows, despite prohibiting other “hate speech,” chants like “Kill the Boer” that encourage the horrific farm murders. Additionally, the government refuses to set up specialized task forces to investigate and stop farm murders, despite doing so to investigate crimes like the illegal mining of the zama zamas and cash-in-transit robberies.

Jacques Broodryk, AfriForum’s chief spokesperson for community safety, said that the South African government and police force see farm murders as less important than other murders and that it is shocking it will not develop unique police resources to handle the problem. “However, there are questions as to why the South African government refuses to follow the same approach with farm attacks and murders. In certain cases, the occurrence of farm attacks and murders is much higher, more violent, and requires a much more specialized approach than some of the crimes that were prioritized,” Broodryk said.

On the same note, Mike de Lange, formerly head of the KwaZulu-Natal Agricultural Union, argued that the government is intentionally ignoring the sickening attacks for ideological reasons. He said, “I don’t believe that there is an organized plan to drive farmers off the land; but I do believe that the government knows what is happening and is doing nothing about it.” Adding credence to the claims of Broodryk and de Lange about South African indifference toward the fate of farmers is that when former President Trump posted about the frequent attacks, the South African government responded not by pledging to solve the murders but by accusing him of spreading “false information” and holding a “narrow perception which only seeks to divide our nation and reminds us of our colonial past.”

In addition to common crime, there are terrible riots that the government is unable and often unwilling to stop. For example, chaos broke out in 2021 and caused billions of dollars in damage, quite a significant amount for the small South African economy. Those rioters ran wild for days and were only stopped from committing more crimes by heavily armed militias, and it was in the wake of the militias stopping the riots that the government returned.

What makes the situation all the worse is that crime and economic issues frequently intersect. For example, the Eskom blackouts can lead to more crime, as the Australian Department of Foreign Affairs and Trade warned its citizens visiting South Africa. It said, in part, “traffic jams due to power outages provide opportunities for smash-and-grab crime,” and “Residences can be targeted when lights are out and security systems are not functioning. Ongoing conditions have led to increased protests and demonstrations, and in some cases, civil unrest, throughout the country.” In short, South Africa is at war with itself.

It seems clear that post-Mandela South Africa is in a state of disaster that seems likely to get worse. In public life, tyranny reigns as the government enforces race-based mandates on companies that are suffering mightily under the burden. In private life, the government levies taxes to pay for welfare programs, but otherwise, it is largely absent as criminals cause an immense amount of suffering and are rarely stopped by the police. Meanwhile, politicians like those in the EFF encourage criminals to engage in more crime as a form of punishment or reparations for apartheid. All of these localized disasters stem from the decision to continue putting race at the center of postapartheid South African life and thereby producing a photo-negative version of the past, rather than trying to build a new and better society.

Sadly, America has flirted with following the same dark path as South Africa. America suffered months of riots in 2020, much as riots racked South Africa in 2021. In America, as in South Africa, armed civilians had to defend their property when the police couldn’t or wouldn’t do so, while leftist politicians encouraged the rioters. Just as farm attacks go unsolved because of police incompetence and unwillingness in South Africa, murders are now only solved at about a 50% rate in America, the worst in the Occident. Some cities, such as Kansas City, have plummeted to under 40% clearance rates for homicides. Additionally, as robbers and farm attackers in South Africa, gangs in America are now using signal jammers to assist in burglaries.

Comparisons between America and South Africa aren’t limited to criminality, though. Some on the American left see South Africa’s reparations program as a model for an American reparations program. There is also the issue of affirmative action in higher education admissions and hiring. Although the American system now must be less open about racial preferences in admissions, the general effect is the same: Colleges ignore worse scores and admit favored groups. Though outright affirmative action is now illegal and quotas banned, unlike in South Africa, schools have found ways to discriminate regardless. Similarly, in the job market, proponents of affirmative action policies admit that they “shape the U.S. labor market” and argue that further affirmative action, or racial preference, policies are needed to achieve “equity” in the workplace. Bloomberg, reporting on diversity in the workplace, noted that “the biggest public companies added over 300,000 jobs—and 94% of them went to people of color.” When Bloomberg included replacements for old jobs rather than just new ones, the number remained around 80%. With white Americans making up around 62% of the American population, the only way to achieve such a DEI success was though racial preferences, as companies pledged to “hire and promote more Black people and others from underrepresented groups.” Of course that also means discriminating against white Americans in the process, much as South African companies like Eskom discriminate. Even companies engaged in hazardous activities, such as airlines, for which merit ought to be the sole qualification, have pledged to prioritize diversity.

Though America is not at South Africa’s disastrous level, it may be trending that way. Blackouts are growing more common as political agendas, such as “clean” energy, are prioritized supplying cheap and reliable electricity. Additionally, as Johannesburg is now uninhabitable for law-abiding people, Americans are fleeing their once-great coastal cities for safer and greener pastures in the Southwest and Southeast. As South African business and political leaders use their B-BBEE policies to skim off the top, America’s DEI-demanded struggle sessions are an opportunity for grift that is as massive as it is frequently abused. As a result of the various forms of indirect bribery and insider profiting, most Americans see their politicians as highly corrupt, an opinion with which many taxpayers in South Africa certainly agree. Meanwhile, much as South Africa’s nuclear and space programs are long gone, ours are mere shadows of their former selves.

Finally, there is the fact that America’s drift away from merit and toward South Africa-style CRT and affirmative action came after segregation had ended, much as South Africa’s Marxist change for the worse came after apartheid had voluntarily ended de jure long after it had ended in fact. As Ronald Reagan noted in 1986, “Black workers have been permitted to unionize, to bargain collectively and build the strongest free trade union movement in all of Africa. The infamous pass laws have been ended, as have many of the laws denying blacks the right to live, work and own property in South Africa’s cities. Citizenship wrongly stripped away has been restored to nearly 6 million blacks. Segregation in universities and public facilities is being set aside.”

The indignities inflicted upon people by segregation and apartheid are indefensible. But in both cases, one outcome of dismantling those systems has been the rise of sectarian grievance politics. Segregation, as Reagan said, was being set aside; now it’s coming back. New generations changed the rules to benefit the dispossessed; as a result, they are now disenfranchised. Let’s hope that America’s story has a happier ending.

Will Tanner is a graduate of Washington and Lee University and the Wake Forest School of Law. He now writes about the world before the Guns of August and the horrors of decolonization. Find him on X @will_tanner_1.

Zawartość publikowanych artykułów i materiałów nie reprezentuje poglądów ani opinii Reunion’68,
ani też webmastera Blogu Reunion’68, chyba ze jest to wyraźnie zaznaczone.
Twoje uwagi, linki, własne artykuły lub wiadomości prześlij na adres:
webmaster@reunion68.com